Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Marcinkowska (sprawozdawca) Sędzia WSA – Sławomir Antoniuk Sędzia WSA – Olga Żurawska – Matusiak Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2014 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w przedmiocie dostępu do informacji publicznej - oddala skargę -

Wnioskiem z dnia [...] maja 2014 r. przesłanym pocztą elektroniczną, Stowarzyszenie [...] wystąpiło do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie zapisu (tzw. stenogram) z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2014 r., o których mowa w § 10 ust. 1 Zarządzenia nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Stałego Komitetu Rady Ministrów (M.P. z dnia 6 grudnia 2013 r.). We wniosku zwrócono się o przekazanie żądanych informacji na wskazany adres e-mail.

W dniu [...] maja 2014 r. organ, za pośrednictwem poczty elektronicznej, udzielił Stowarzyszeniu [...] odpowiedzi, w której wyjaśnił, że zapis posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów (stenogram) stanowi wewnętrzny dokument roboczy o charakterze przygotowawczym, który wykorzystuje się do sporządzenia protokołu ustaleń. Materiały robocze powstające we wstępnej fazie projektowania i sporządzania dokumentu urzędowego (protokołu), służące tylko do przygotowania jego ostatecznej wersji, nie mają waloru informacji publicznej. Na potwierdzenie powyższego stanowiska organ powołał się na wyrok WSA w Warszawie z 13 marca 2014 r., sygn. II SAB/Wa 748/13 w sprawie skargi Stowarzyszenia [...] na bezczynność PRM.

Jednocześnie organ wskazał, iż prawo do informacji publicznej, zagwarantowane w ustawie o dostępie do informacji publicznej jest realizowane w tym przypadku, poprzez udostępnianie protokołów ustaleń oraz publikację aktów będących przedmiotem obrad i całości dokumentacji w ramach procesu legislacyjnego w Biuletynie informacji Publicznej RCL.

W dniu 26 maja 2014 r. Stowarzyszenie [...] skierowało za pośrednictwem organu, skargę na bezczynność Prezesa Rady Ministrów zarzucając organowi naruszenie przepisów:

- art. 54 ust. 1 i art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP. poprzez zastosowanie wykładni ograniczającej co do istoty prawo do uzyskania informacji publicznej w zakresie wskazanym we wniosku o udostępnienie informacji publicznej,

- art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i art. 61 ust. 1, 2, 3 Konstytucji RP, poprzez wyłączenie prawa do wiedzy o działalności organu władzy publicznej bez podstawy prawnej,

- art. 61 ust .1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji

publicznej, poprzez błędną ich wykładnię prowadzącą do wyprowadzenia z przepisów normy prawnej, która pozwala wyłączyć z zakresu informacji publicznej sferę wewnętrzną działania organów władzy publicznej,

- art. 31 ust. 2 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez zastosowanie wyłączenia jawności, które nie wynika z ustaw.

W związku z powyższymi zarzutami Stowarzyszenie wniosło o zobowiązanie organu do wykonania wniosku o udostępnienie informacji publicznej z [...] maja 2014 r., zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzenie organowi grzywny.

W uzasadnieniu skargi na wstępie podniesiono, iż wyrok WSA w Warszawie, na który powołał się organ w odpowiedzi na wniosek nie jest prawomocny.

Podkreślono też, iż występująca w polskim systemie prawa przesłanka wyłączenia jawności sfery wewnętrznej/roboczej nie dotyczy informacji udostępnianych na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Skoro bowiem w ustawie o dostępie do informacji publicznej nie pojawia się sfera wewnętrzna, to ustawodawca nie chciał, aby była ona elementem ograniczającym prawo do informacji. Na poparcie powyższego stanowiska strona skarżąca powołała się obszernie na poglądy doktryny oraz orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Ponadto, wskazując na przepisy zarządzenia Nr 98 Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie Stałego Komitetu Rady Ministrów, strona skarżąca podniosła, iż okoliczność, że zapis posiedzenia w tym zarządzeniu jest nazywany dokumentem roboczym nie zmienia jego istoty, że jest to dokument zawierający informację publiczną w rozumieniu art. 61 ust. 2 Konstytucji RP. Zarządzenie nie jest bowiem źródłem powszechnie obowiązującego prawa - art. 87 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z art. 93 ust. 1 Konstytucji RP, uchwały Rady Ministrów oraz zarządzenia Prezesa Rady Ministrów i ministrów mają charakter wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjnie podległe organowi wydającemu te akty. Zarządzenia są wydawane tylko na podstawie ustawy. Nie mogą one stanowić podstawy decyzji wobec obywateli, osób prawnych oraz innych podmiotów (art. 91 ust. 2 Konstytucji RP). Uchwały i zarządzenia podlegają kontroli co do ich zgodności z powszechnie obowiązującym prawem (art. 91 ust. 3 Konstytucji RP).

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podkreślając, iż poinformował stronę skarżącą, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej.

Wskazując na zapis § 10 ust. 2 zarządzenia nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Stałego Komitetu Rady Ministrów organ wskazał, iż zapis posiedzenia jest roboczym dokumentem wewnętrznym wykorzystywanym następnie do sporządzenia protokołu ustaleń. Uznać zatem należy, że zapis w formie dźwiękowej posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów, a następnie dokonanie zapisu w formie papierowej, jest jedynie czynnością techniczną, polegającą na zapisie przebiegu posiedzenia, a więc zapisie czynności faktycznych mających miejsce w trakcie posiedzenia tego Komitetu. Dopiero protokół ustaleń jako dokument zawierający rozstrzygnięcia podjęte na posiedzeniu Stałego Komitetu Rady Ministrów oraz zgłoszonych do protokołu stanowisk odrębnych stanowi formalny dokument dostarczany organom i osobom wskazanym przez Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów.

Zapis posiedzenia Stałego Komitetu jest więc dokumentem wewnętrznym i jako taki nie stanowi informacji publicznej. Potwierdzeniem tego jest również okoliczność, iż zapis posiedzenia nie jest - w odróżnieniu do protokołu ustaleń - podpisywany przez Przewodniczącego lub Wiceprzewodniczącego Stałego Komitetu i Sekretarza Stałego Komitetu.

Na wewnętrzny i roboczy charakter zapisu posiedzenia wskazuje również dyspozycja przepisów § 10 ust. 4-7 zarządzenia, które to przepisy odnoszą się do protokołu ustaleń zawierającego pełne zestawienie rozstrzygnięć podjętych na posiedzeniu Stałego Komitetu Rady Ministrów.

W ocenie organu, dopiero protokół ustaleń stanowi dokument urzędowy stanowiący informację publiczną w odróżnieniu do zapisu posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów który takim dokumentem nie jest.

Zapis posiedzenia nie stanowi bowiem treści oświadczenia woli lub wiedzy, a także nie jest podpisany przez Przewodniczącego czy Wiceprzewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów i Sekretarza tego Komitetu. Zapisowi posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów nie można więc przypisać przymiotu dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Niezależnie od powyższego organ wskazał, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej nie zawiera uregulowań nakazujących Prezesowi Rady Ministrów udostępnienia informacji publicznej w drodze udostępnienia zapisów posiedzeń tak jak to ma miejsce w odniesieniu do materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów. Ustawa o dostępie do informacji publicznej nakłada taki obowiązek jedynie na organy kolegialne pochodzące z powszechnych wyborów oraz ich organy pomocnicze.

W odniesieniu do niniejszej sprawy sytuacja przedstawia się natomiast całkowicie przeciwnie. Stały Komitet Rady Ministrów - zgodnie z § 1 Zarządzenia nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 listopada 2013 r. - jest organem pomocniczym Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów. Nie ma zatem żadnych wątpliwości, że Stały Komitet Rady Ministrów nie jest organem kolegialnym władzy publicznej pochodzącym z powszechnych wyborów. Do zapisu posiedzeń Stałego Komitetu nie mają więc zastosowania przesłanki dotyczące udostępnienia zapisów posiedzeń o których mowa w art. 18 i 19 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Tym samym należy stwierdzić jednoznacznie, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie nakazuje Prezesowi Rady Ministrów udostępniania zapisów posiedzeń Stałego Komitetu Rady Ministrów, zatem wniosek Stowarzyszenia [...] jest w tym zakresie nieuzasadniony.

Na poparcie swojego stanowiska organ powołał się ponownie na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2014 r. wydany w sprawie sygn. akt II SAB/Wa 748/13.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ.

W przypadku skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przedmiotem sądowej kontroli nie jest określony akt lub czynność organu administracji, lecz ich brak w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

W ocenie Sądu skarga Stowarzyszenie [...] na bezczynność Prezesa Rady Ministrów w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu, i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Przepis art. 4 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższych uregulowań nie ulega wątpliwości, że Prezes Rady Ministrów jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udostępnienia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu.

Kwestią zasadniczą, która wymagała rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest to, czy żądana przez Stowarzyszenie [...] informacja w postaci zapisu (tzw. stenogramu) z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2014 r., o których mowa w § 10 ust. 1 Zarządzenia nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Stałego Komitetu Rady Ministrów, stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W ich świetle informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Ponieważ sformułowania te nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Uwzględniając wszystkie te aspekty, można powiedzieć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

W ocenie Sądu, w powyższym rozumieniu informacja w postaci zapisu (tzw. stenogramu) z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2014 r., nie mieści się w pojęciu informacji publicznej.

W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że nie są informacją publiczną dokumenty wewnętrzne, które wprawdzie służą realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzają o kierunku działania organu w konkretnej sprawie. Dokumenty takie służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są jednak wiążące, co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej (vide - wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego - z dnia 17 października 2013 r. sygn. akt I OSK 1105/13, z dnia 21 listopada 2013 r. sygn. akt I OSK 1485/13 oraz z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt I OSK 1769/13 - opubl. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, orzeczenia.nsa.gov.pl).

Stanowisko takie zaprezentował również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 13 listopada 2013 r. sygn. P 25/12, gdzie stwierdził m. in. że "z szerokiego zakresu przedmiotowego informacji publicznej wyłączeniu podlegają jednak treści zawarte w dokumentach wewnętrznych, rozumiane jako informacje o charakterze roboczym... i stanowią pewien proces myślowy, proces rozważań, etap wypracowywania finalnej koncepcji, przyjęcie ostatecznego stanowiska przez pojedynczego pracownika lub zespół. W ich przypadku można mówić o procesowym stadium na drodze do wytworzenia informacji publicznej."

Taki charakter dokumentu wewnętrznego ma w ocenie Sądu żądany przez stronę skarżącą zapis (tzw. stenogram) z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2014 r.

Stały Komitet Rady Ministrów jest organem pomocniczym Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów utworzonym w oparciu o przepis art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r. poz. 392), którego zakres działania oraz tryb postępowania reguluje aktualnie zarządzenia Nr 86 Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 listopada 2013 r. w sprawie Stałego Komitetu Rady Ministrów (M.P z 2013 r. poz. 986).

Zgodnie z § 2 ww. zarządzenia zadaniem Stałego Komitetu Rady Ministrów jest inicjowanie, przygotowywanie i uzgadnianie rozstrzygnięć albo stanowisk Rady Ministrów lub Prezesa Rady Ministrów w sprawach należących do zadań i kompetencji tych organów, a także rozpatrywanie innych spraw powierzonych mu przez Radę Ministrów lub Prezesa Rady Ministrów.

Posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów odbywają się przy obecności większości osób wchodzących w jego skład, a rozstrzygnięcia Stałego Komitetu Rady Ministrów zapadają w drodze uzgodnienia. W przypadkach zaś gdy osiągnięcie uzgodnienia nie jest możliwe, projekt rozstrzygnięcia może być, z inicjatywy Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów, poddany głosowaniu. Rozstrzygnięcia, w drodze głosowania, zapadają zwykłą większością głosów obecnych osób wchodzących w skład Stałego Komitetu Rady Ministrów, a w razie równej liczby głosów - rozstrzyga głos Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów. Osoba wchodząca w skład Stałego Komitetu Rady Ministrów może zgłosić do protokołu odrębne stanowisko w stosunku do rozstrzygnięcia podjętego na tym posiedzeniu Stałego Komitetu Rady Ministrów (§ 9 zarządzenia).

Z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów sporządza się, pod nadzorem Sekretarza tego Komitetu, pełny zapis jego przebiegu, zwany "zapisem posiedzenia", oraz protokół ustaleń posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów, zwany "protokołem ustaleń". Zapis posiedzenia jest wewnętrznym dokumentem roboczym, który wykorzystuje się do sporządzenia protokołu ustaleń. Protokół ustaleń zawiera pełne zestawienie rozstrzygnięć podjętych na posiedzeniu Stałego Komitetu Rady Ministrów oraz zgłoszonych do protokołu stanowisk odrębnych. Protokół ustaleń podpisują Przewodniczący Stałego Komitetu Rady Ministrów i Sekretarz tego Komitetu, a w przypadku nieobecności Przewodniczącego Stałego Komitetu Rady Ministrów - wiceprzewodniczący oraz Sekretarz tego Komitetu (§ 10 ust. 1, 2 ,3 zarządzenia).

W świetle powyższych regulacji nie ulega w ocenie Sądu wątpliwości, że zapis posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż pozbawiony jest jakiegokolwiek waloru oficjalności. Posiedzenie Stałego Komitetu Rady Ministrów ma dopiero na celu wypracowanie oficjalnych rozstrzygnięć i stanowisk Rady Ministrów lub Prezesa Rady Ministrów.

Organ ten, w procesie wypracowywania swoich rozstrzygnięć i stanowisk musi więc mieć zagwarantowaną pewną sferę swobody i dyskrecji, w ramach której może gromadzić informacje, rozważać różne, często odmienne rozwiązania oraz utrwalać przebieg swoich posiedzeń nad wyborem najlepszego z rozwiązań.

Rozstrzygnięcia oraz stanowiska Rady Ministrów lub Prezesa Rady Ministrów uzgodnione na posiedzeniu Stałego Komitetu Rady Ministrów, a także zgłoszone do protokołu stanowiska odrębne zawarte są natomiast w protokole ustaleń, który sporządzany jest w oparciu o zapis posiedzenia i jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w swoich uregulowaniach dwukrotnie wskazuje na możliwość udostępniania informacji publicznej w postaci udostępnienia materiałów audiowizualnych i teleinformatycznych dokumentujących posiedzenia organów, tj. w art. 7 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 19 tej ustawy. Uregulowania te odnoszą się jednak do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów oraz ich organów pomocniczych. Nie dotyczą zatem Stałego Komitetu Rady Ministrów jak organu pomocniczego Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów .

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że Prezes Rady Ministrów nie pozostaje w bezczynności w zakresie rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] o udostępnienie informacji publicznej w postaci zapisu (tzw. stenogramu) z posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów z dnia 13 marca 2014 r. Skoro bowiem żądany zapis posiedzenia Stałego Komitetu Rady Ministrów nie stanowi informacji publicznej, to organ nie miał obowiązku ani dokonania czynności materialno-technicznej jego udostępnienia, ani też obowiązku wydania decyzji administracyjnej.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno - technicznej. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli zaś żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien jedynie powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok WSA z dnia 5 lipca 2007 r. sygn. II SAB/Wa 19/07, Lex nr 368235, wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 r. sygn. II SA 2867/02, publ. Wokanda 2003/6/33).

Z uwagi na powyższe, zarzut bezczynności organu w zakresie rozpoznania wniosku Stowarzyszenia [...] z dnia [...] maja 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, należy uznać za nieuzasadniony.

Wniosek nie dotyczył bowiem udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Prawidłowa była zatem forma w jakiej organ udzielił wnioskodawcy odpowiedzi, a mianowicie forma pisma z dnia [...] maj 2014 r., a nie decyzji, w którym poinformował Stowarzyszenie, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.