Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Joanna Zdrzałka Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk WSA Robert Sawuła /spr./ Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 3 marca 2011 r. sprawy ze skargi R. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2010r., nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego R. P. kwotę 100 zł /słownie: sto złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] września 2010 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania R. P. od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] sierpnia 2010 r., nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty adiacenckiej, utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzję wydano na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm., zwana dalej k.p.a.) oraz 144 ust. 1, art. 145 ust. 1 i art. 146 ust. 1-3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm., zwanej dalej u.g.n.). W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że stosownie do art. 144 ust. 1 u.g.n. właściciele nieruchomości uczestniczą w kosztach budowy urządzeń infrastruktury technicznej "przez wnoszenie na rzecz gminy opłat adiacenckich". Na podstawie art. 145 ust. 1 u.g.n. wójt (burmistrz, prezydent miasta) może w drodze decyzji ustalić opłatę adiacencką każdorazowo po stworzeniu warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo po stworzeniu warunków do korzystania z wybudowanej drogi. Właściciele, w myśl art. 144 ust. 1 i art. 145 ust.1 u.g.n. uczestniczą w kosztach budowy urządzeń, a zatem muszą ponosić na rzecz gminy ciężar w postaci opłat związanych z podłączeniem nieruchomości do urządzeń infrastruktury technicznej. Termin "może" nie oznacza tu swobody organu. Ciężar poniesienia opłaty adiacenckiej jest następstwem wzrostu wartości nieruchomości spowodowanego budową urządzeń infrastruktury technicznej. Odstąpienie od ustalenia tej opłaty stanowiłoby naruszenie art. 4 ust. 2 lit. f ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526). Wysokość opłaty adiacenckiej została uzależniona od wielkości wzrostu wartości nieruchomości wskutek budowy urządzeń infrastruktury technicznej. Budowa sieci kanalizacyjnej przy ul. [...] w P. została w rozpoznawanej sprawie sfinansowana w całości ze środków Miasta P. Gmina stworzyła przy tym warunki do podłączenia nieruchomości do sieci. Nieruchomość, której dotyczy postępowanie, objęta działką gruntu nr 805 w obrębie 215 Miasta P. (położona w obszarze C11 MRJ, określonym w nieobowiązującym już miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego jako teren zabudowy indywidualnej z możliwością adaptacji na cele budownictwa jednorodzinnego wolnostojącego) uzyskała możliwość podłączenia do wybudowanej sieci kanalizacyjnej. Organ był zatem uprawniony do wymierzenia opłaty. Wartość stawki opłaty adiacenckiej została ustalona zgodnie z § 1 uchwały Rady Miasta [...] nr [...] z dnia [...] czerwca 2000 r., gdzie określono ją jako 30% różnicy pomiędzy wartością, jaką nieruchomość miała przed wybudowaniem urządzeń infrastruktury technicznej a wartością, jaką nieruchomość ma po ich wybudowaniu. Uchwała ta weszła w życie zgodnie z jej § 4. Prawidłowo też ustalono wartość nieruchomości i jej wzrost (o kwotę 19 456 zł), na co wskazuje operat rzeczoznawcy majątkowego J. H. z dnia [...] kwietnia 2010 r., gdzie wartość nieruchomości ustalono na dzień [...] sierpnia 2010 r. Rachunek służący obliczeniu wysokości opłaty nie budzi żadnych zastrzeżeń; opłata wynosi 5 836,80 zł.

Z decyzją nie zgodził się R. P., składając na nią skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W skardze stwierdził, że decyzja została wydana z naruszeniem art. 143-146 u.g.n. Przepisy te, w ocenie skarżącego, są niezgodne z art. 2 i art. 84 Konstytucji RP, gdyż dopuszczają dyskryminowanie obywateli poprzez zróżnicowanie w obciążeniu opłatami adiacenckimi. Opłaty adiacenckie wymierzono tylko niektórym z właścicieli nieruchomości, jakim zagwarantowano dostęp do kanalizacji. Przepis art. 144 ust. 1 u.g.n. wymaga tymczasem, aby wszyscy właściciele uczestniczyli w kosztach budowy infrastruktury technicznej. Przepisy u.g.n., wbrew standardom konstytucyjnym, nie przewidują żadnych zwolnień z obowiązku poniesienia opłaty adiacenckiej obywateli, którzy ponieśli koszty budowy infrastruktury i odciążyli gminę w jej obowiązkach. Mieszkańcy ul. [...] ponieśli już koszt uzbrojenia terenu w sieć gazową i wodociągową. Decyzja została też wydana z naruszeniem art. 143 ust. 1 u.g.n., gdyż pominięto, że nieruchomości położone przy ul. [...] są wykorzystywane rolniczo, a właściciele płacą podatek rolny. Osoby uprawiające grunty nie odnoszą żadnych korzyści z możliwości podłączenia nieruchomości do sieci kanalizacyjnej. Ponoszą za to ciężar korzyści odniesionych przez inne osoby (wykorzystujących grunty na cele inne niż rolne), którym sieć przyniosła udogodnienia. Art. 145 ust. 1 u.g.n. naruszono przez to, że błędnie przyjęto, iż nieruchomość uzyskała możliwość przyłączenia do sieci kanalizacyjnej. W trakcie budowy nie zagwarantowano niezbędnych do korzystania z sieci przyłączy. Organ nie przytoczył podstawy prawnej rozstrzygnięcia i nie wyjaśnił jej znaczenia. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...], zasądzenie kosztów postępowania oraz określenie, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, w odpowiedzi na skargę, wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Wojewódzki sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) zwana dalej w skrócie p.u.s.a. Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwana dalej w skrócie p.p.s.a.).

Stosownie do tego przepisu Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 p.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięta jest naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach.

Skarga jest zasadna, ale z przyczyn, które Sąd uwzględnił z urzędu, gdyż decyzja została wydana bez podstawy prawnej, co w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. stanowi przesłankę do stwierdzenia nieważności decyzji, a w konsekwencji do stwierdzenia nieważności decyzji organów obydwu instancji na podstawie art. 145 §1 pkt 2 w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji jest art. 144 ust. 1, art. 145 ust. 1, art. 146 i art. 148 u.g.n. Z art. 146 ust. 2 zd. 2 u.g.n. wynika, że wysokość stawki procentowej opłaty adiacenckiej ustala rada gminy. W aktach sprawy znajduje się kserokopia Uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w P. z dnia [...] czerwca 2000r. uchwalona na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1996r. nr 13, poz. 74 z późn. zm.) oraz art. 146 ust. 2 u.g.n. Z § 4 cyt. uchwały wynika, że uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia na tablicach informacyjnych Urzędu Miejskiego w P. i podlega publikacji w prasie lokalnej.

Punktem wyjścia dla merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji jest cytowana wyżej treść art. 146 ust. 2 zd. 2 u.g.n., która prowadzi do wniosku, że uchwała rady gminy ustalająca stawkę opłaty adiacenckiej jest aktem prawotwórczym i stanowi jedną z podstaw prawnych decyzji ustalających wysokość opłaty adiacenckiej w stosunku do konkretnej nieruchomości z powodu wzrostu jej wartości po wybudowaniu urządzeń infrastruktury technicznej.

Uchwały określające wysokość opłaty adiacenckiej mają cechę aktów prawa miejscowego w rozumieniu art. 87 ust. 2 i art. 94 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 78, poz. 483 ze zm. zwana dalej Konstytucja RP) i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.; zwana dalej w skrócie u.s.g.), gdyż mają charakter generalny i abstrakcyjny (odnoszą się do urządzeń infrastruktury, które będą wykonywane na terenie gminy, abstrakcyjny adresat) i są ustanowione na podstawie art. 146 ust. 2 u.g.n. Stosownie do art. 88 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, warunkiem wejścia w życie aktu prawa miejscowego jest jego ogłoszenie, zaś zasady i tryb ogłaszania takich aktów określa ustawa (por. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 stycznia 2010r. sygn. akt II SA/Rz 938/09 LEX nr 554177). Aktualnie taką ustawą jest ustawa z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2010r. nr 17, poz. 95; zwana dalej w skrócie u.o.a.n.), która weszła w życie 1 stycznia 2001r. Zgodnie z art. 13 pkt 2 cyt. ustawy akty prawa miejscowego stanowione przez sejmik województwa, organ powiatu oraz organ gminy są ogłaszane

w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Dzień wydania dziennika urzędowego jest dniem ogłoszenia aktu prawa miejscowego (art. 20 ust. 3 u.o.a.n.). Z art. 145 ust. 2 u.g.n. wynika, że wydanie decyzji o ustaleniu opłaty adiacenckiej może nastąpić w terminie 3 lat od dnia stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej albo od dnia stworzenia warunków do korzystania z wybudowanej drogi, jeżeli w dniu stworzenia tych warunków obowiązywała uchwała rady gminy.

W niniejszej sprawie wymieniona uchwała Rady Miejskiej w P. została podjęta [...] czerwca 2000r., czyli przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 20 lipca 2000r. w sprawie ogłaszana aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Zgodnie z obowiązującym w dniu podjęcia ww. uchwały art. 40 ust. 1 u.s.g. na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia przepisów powszechnie obowiązujących na obszarze gminy, zwane dalej przepisami gminnymi. Stosownie do art. 42 ust. 2 u.s.g. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2000r. przepisy gminne wchodzą w życie z dniem ogłoszenia, o ile nie przewidują wyraźnie terminu późniejszego, w sposób przewidziany w ust. 1 art. 42 u.s.g. to jest przez rozplakatowanie obwieszczeń w miejscach publicznych lub w inny sposób miejscowo przyjęty, a także przez ogłoszenie w prasie lokalnej. Mocą art. 32 pkt 4 u.o.a.n. który wszedł w życie 1 stycznia 2001r., art. 42 u.s.g. otrzymał nowe brzmienie: "Zasady i tryb ogłaszania aktów prawa miejscowego określa ustaw z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. nr 62, poz. 718)". W dacie wydania zaskarżonej decyzji obowiązywała treść art. 42 w brzmieniu zmienionym od 1 stycznia 2001r.

W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że stanowiąca podstawę prawną zaskarżonej decyzji uchwała Rady Miejskiej w P. z dnia [...] czerwca 2000 roku, nie została ogłoszona zgodnie z rygorami określonymi w art. 42 u.s.g. i nie weszła tym samym w życie. Dało to z kolei podstawę do konkluzji, że decyzja ta została wydana bez podstawy prawnej, co stanowi przesłankę do stwierdzenia jej nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.

Problematykę ogłaszania aktów prawa miejscowego i tym samym kwestię oceny legalności zaskarżonej decyzji rozpocząć należy o fundamentalnych dla polskiego porządku prawnego konstytucyjnych zasad praworządności oraz demokratycznego państwa prawnego. W najprostszej formule zasada praworządności – art. 7 Konstytucji – wyraża nakaz, by każde działanie organów władzy publicznej, znajdowało oparcie w prawie powszechnie obowiązującym. Zakres stosowania tej zasady obejmuje więc siłą rzeczy również i tę formę działalności organów władzy publicznej, która sprowadza się do stanowienia prawa powszechnie obowiązującego. Jednym z wymogów, których spełnienie warunkuje wejście w życie aktów prawa miejscowego – bo tej kategorii aktu prawnego dotyczy niniejsza sprawa – stosownie do postanowień art. 88 ust. 1 Konstytucji, jest ich ogłoszenie. Z formalnoprawnego punktu widzenia ogłoszenie aktu prawa miejscowego jest więc czynnością konwencjonalną upoważnionego organu państwa, która polega na podaniu treści ustanowionych w nim przepisów do wiadomości publicznej, w przewidzianej w danym systemie prawnym formie prawnej.

W konsekwencji, wynikające z ogłoszonych przepisów normy prawne stają się elementem systemu prawa. Ogłoszenie aktu prawa miejscowego jest zatem nie tylko procedurą, w ramach której uwalnia się informację o dyrektywach kształtujących relacje pomiędzy władzą publiczną a jednostkami, ale również formalnoprawnym etapem procesu kreowania prawa. Prawidłowość ogłoszenia warunkuje więc nie tylko samo wejście w życie aktu prawa miejscowego, ale także uzasadnia fikcję wynikającą z domniemania powszechnej znajomości prawa – w tej kwestii zob. także H. Rot, Ogłaszanie aktów prawotwórczych de lege ferenda, Państwo i Prawo 1978, nr 1, s. 50.

Dotychczasowe uwagi zasadnym czynią wniosek, że poprawna publikacja prawa miejscowego determinuje realizację kolejnej zasady konstytucyjnej, wywodzonej z zasady demokratycznego państwa prawnego – zasady jawności prawa. Ogłoszenie aktu prawnego jest zgodne z powołaną zasadą nie tylko wtedy, gdy ujawnia się informację o obowiązującym tekście prawnym, ale jawnym czyni się także sam tekst tego prawa – J. Jabłońska-Bonca, M. Zieliński, Aspekty jawności prawa, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 1988, z. 3, s. 41. Jawność (dostępność) tekstu aktu prawnego jest szczególnie istotna w tych wszystkich sytuacjach, gdy akt prawny nakłada na jednostki obowiązki bądź, jak w niniejszej sprawie, stanowi jedną z podstaw prawnych ich nałożenia. Wydanie przepisów prawa stanowiących substancję norm abstrakcyjnych i generalnych, w oparciu o które można nakładać obowiązki, rodzi po stronie organów władzy publicznej obowiązek utrzymywania jawności ich treści tak długo, jak długo obowiązują. Abstrakcyjność tych norm pozwala nakładać na ich podstawie obowiązki niejednokrotnie w znacznej odległości czasowej od daty ich uchwalenia. Z tych względów dostępność treści aktu prawnego nie może ograniczać się wyłącznie do przedziału czasu zbliżonego do dnia jego uchwalenia, lecz powinna utrzymywać się tak długo, jak długo na jego podstawie można wiążąco formułować względem jednostek obowiązki. W przeciwnym razie dochodziłoby do sytuacji,

w których jednostki podejmowałyby działania, przy zupełnym braku możliwości uświadomienia sobie, że prowadzą one do zawiązania stosunków prawnych z władzą publiczną i to stosunków, których treścią są obciążające je obowiązki prawne. Brak ciągłego utrzymywania jawności treści prawa prowadzi więc do naruszenia zaufania względem władzy publicznej; obywatele byliby zaskakiwani nakładanymi na nich obowiązkami i w konsekwencji czuliby się przez tę władzę oszukani – tak również S. Wronkowska, O stanowieniu i ogłaszaniu prawa oraz o kulturze prawnej, Państwo i Prawo 2007, nr 4, s. 12-14.

Jak już wcześniej zaznaczono, w aktualnie obowiązującym stanie prawnym zasady i tryb ogłaszania aktów prawa miejscowego regulują przepisy u.o.a.n., które ich wejście w życie uzależniają od ogłoszenia w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Przyjęcie przez ustawodawcę takiej formuły ogłaszania aktów prawa miejscowego

w pełni koresponduje z przedstawionymi wymogami konstytucyjnymi. Mieć jednak trzeba na uwadze, że w dniu podjęcia przez Radę Miejską w P. uchwały z dnia [...] czerwca 2000r. u.o.a.n. nie obowiązywała. Zastosowanie w tym zakresie miały przepisu u.g.n. W art. 42 ust. 1 tej ustawy ustanowiono regułę, że przepisy gminne ogłasza się przez rozplakatowanie obwieszczeń w miejscach publicznych lub w inny sposób miejscowo przyjęty, a także przez ogłoszenie w lokalnej prasie, chyba że przepisy prawa stanowią inaczej. Zgodnie natomiast z jej art. 42 ust. 3 urząd gminy prowadzi zbiór przepisów gminnych dostępny do powszechnego wglądu w jego siedzibie. Przyjąć należy, że wyrażona w tych przepisach formuła publikacji prawa miejscowego odpowiada rygorom wynikającym z postanowień Konstytucji.

W art. 42 ust. 1 u.g.n. określono, w jaki sposób ujawnia się treść nowo-uchwalonego aktu, a w art. 42 ust. 3 u.g.n. zadekretowano techniczne warunki utrzymywania tej jawności. Przyjęcie, że uchwała z dnia [...] czerwca 2000 roku obowiązuje i że może stanowić podstawę prawną decyzji ustalającej obowiązek uiszczenia opłaty adiacenckiej wymagało więc pozytywnej weryfikacji spełnienia przez nią obu tych rygorów. Akta administracyjne sprawy nie zawierają tymczasem żadnych dowodów potwierdzających fakt rozplakatowania, czy publikacji w prasie lokalnej. Nie pozwalają także twierdzić, że została ona zamieszczona w powszechnie dostępnym zbiorze przepisów gminnych. Za niewystarczające należy w tej kwestii uznać samo postanowienie § 4 przedmiotowej uchwały, w której jedynie deklaruje się, że wejdzie ona w życie w dniu ogłoszenia na tablicach informacyjnych Urzędu Miejskiego

w P. i podlega publikacji w prasie lokalnej. Za niewiążące Sąd uznał także, zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji stwierdzenie, że uchwała z [...] czerwca 2000 roku spełnia warunki promulgacji; w aktach sprawy nie ma żadnej dokumentacji, która pozwalałaby to twierdzenie ocenić, jako prawdziwe. W tych okolicznościach Sąd stanął na stanowisku, że uchwała Rady Miejskiej w P. z dnia [...] czerwca 2000r. nie została ogłoszona zgodnie z wymogami określonymi w art. 42 u.g.n. i tym samym, stosownie do art. 88 ust. 1 Konstytucji nie weszła w życie. Oznacza to, że jej przepisy, jako nieposiadające przymiotu prawa powszechnie obowiązującego nie mogły stanowić podstawy prawnej zaskarżonej decyzji SKO.

Z mocy art. 1 ust. 2 p.u.s.a. sąd administracyjny badając legalność zaskarżonej decyzji uwzględnia stan prawny i faktyczny z daty jej wydania. Okolicznością bezsporną jest, że w dacie wydania zaskarżonej decyzji obowiązywał art. 88 Konstytucji RP oraz ustawa z dnia 20 lipca 2000r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Z ustaleń przyjętych przez Sąd wynika z kolei, że w dniu wydania zaskarżonej decyzji uchwała z dnia 28 czerwca 2000 roku nie obowiązywała, gdyż nie została ogłoszona zgodnie z wiążącymi na dzień jej podjęcia wymogami określonymi w art. 42 u.g.n. W tych warunkach decyzję SKO z dnia [...] września 2010 roku, nr [...] Sąd ocenił, jako wydaną bez podstawy prawnej. Obciążenie opłatą adiacencką może bowiem nastąpić na podstawie uchwały rady gminy obowiązującej w dniu stworzenia warunków do podłączenia nieruchomości do poszczególnych urządzeń infrastruktury technicznej, albo od warunków do korzystania z wybudowanej drogi, przy czym przez obowiązywanie należy rozumieć nie tylko sam fakt uchwalenia uchwały, ale również wprowadzenie uchwały do porządku prawnego na terenie danej jednostki podziału terytorialnego zgodnie z art. 88 Konstytucji RP.

Sąd odstąpił od merytorycznej oceny zarzutów skargi wobec stwierdzenia przesłanki powodującej stwierdzenia nieważności decyzji obydwu instancji.

Z przedstawionych wyżej względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 2, art. 135

i art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

Na podstawie art. 152 p.p.s.a. Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się zaskarżonej decyzji.

Orzeczenie o kosztach znajduje uzasadnienie w art. 200 p.p.s.a.