Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 16 października 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Halina Filipowicz-Kremis Asesor WSA Wojciech Śnieżyński Protokolant sekretarz sądowy Ewa Trojan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 października 2018 r. sprawy ze skargi M. Ł. i W. Ł. na decyzję Wojewody D. z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie rozstrzygnięcia o niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości w celu wykonania robót budowlanych I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Wojewody D. na rzecz skarżących kwotę 997 zł (słownie: dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją organ (art. 32 p.p.s.a.) uchylił decyzję stwierdzającą niezbędność wejścia na teren nieruchomości sąsiedniej w celu wykonania robót budowlanych określonych w projekcie budowlanym zamiennym zatwierdzonym decyzją organu nadzoru budowlanego oraz umorzył postępowanie "organu" pierwszej instancji.

Według przytoczonych ustaleń budynek wnioskodawców w części przekracza granicę sąsiedniej nieruchomości. Po przytoczeniu art. 47 p.b. organ wyraził ocenę prawną, że przepis ten stosuje się, gdy nieruchomość sąsiednia graniczy bezpośrednio

z budynkiem wnioskodawcy. Nie stosuje się więc wówczas, gdy budynek w części już znajduje się na sąsiedniej działce, czyli działka ta z nim nie graniczy. Postępowanie

w nin. sprawie było zatem bezprzedmiotowe zgodnie z art. 105 k.p.a. Stosowanie

art. 47 p.b. oznaczałoby rozstrzygnięcie sporu cywilnego pomiędzy właścicielami nieruchomości, podczas gdy art. 47 p.b. wymaga jedynie oceny niezbędności wejścia na teren sąsiedniej nieruchomości.

W skardze do sądu administracyjnego wnioskodawcy zarzucili błędną

wykładnię art. 47 p.b.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie skargi, potwierdzając zły stan techniczny budynku skarżących oraz charakteryzując stosunki sąsiedzkie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Organ bezzasadnie odstąpił od ponownego załatwienia sprawy na skutek odwołania uczestnika (art. 15 k.p.a.), odmawiając stosowania w nin. sprawie art. 47 p.b. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202) wskutek jego błędnej wykładni.

Jak wiadomo art. 47 p.b. wymaga uzyskania zgody sąsiada, gdy do wykonania robót budowlanych niezbędne jest wejście na teren sąsiedniej nieruchomości. W braku zgody o niezbędności wejścia i jego warunkach rozstrzyga właściwy organ. To nie obiekt ma się tam znaleźć lub nie, ale roboty przy nim.

W ocenie Sądu wejście na teren sąsiedniej nieruchomości jest tym bardziej niezbędne, gdy część budynku objęta zamierzonymi robotami budowlanymi już znajduje się na tej nieruchomości. Przy wykładni art. 47 p.b. powszechnie podkreśla się,

co trafnie zauważył organ, potrzebę ograniczenia ustaleń i ocen ściśle do przesłanek stosowania w nim wyrażonych, które nie obejmują spornych kwestii cywilnoprawnych (patrz wyroki II SA/Wr 866/13, II OSK 1870/13, 585/06 i 15/05 oraz komentarze do

art. 47 T. Filipowicza lub Z. Kostki, odnośnie decyzji nadzoru budowlanego, wyroki

II SA/Gl 271/15 i II SA/Lu 88/13). Inaczej mówiąc decyzja wydana na podstawie

art. 47 p.b. w żaden sposób nie dotyka, a tym bardziej nie rozstrzyga kwestii legalności posadowienia budynku i skutków cywilnoprawnych naruszenia granicy, jak to błędnie przyjął organ.

Nie miało oczywiście znaczenia, że ustawa nie zna umorzenia postępowania "organu" (art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a.), zaś podstawa umorzenia miała wynikać nie

z "art. 105", lecz z § 1 albo § 2 art. 105 k.p.a.

Wobec braku podstawy do umorzenia postępowania pierwszej instancji

w całości, z podanej przez organ przyczyny, należało zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1a

i art. 200 p.p.s.a. (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) orzec jak w sentencji.