Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Olga Białek Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon (sprawozdawca) Sędzia WSA Gabriel Węgrzyn po rozpoznaniu w Wydziale II w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 marca 2020 r. sprawy ze skargi B. K. na postanowienie D.Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...]r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie nielegalnej budowy urządzeń tj. kabla energetycznego, skrzynki energetycznej I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji; II. zasądza od D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz strony skarżącej kwotę 100 zł (słownie: sto zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

B.K. (dalej skarżąca) wywiodła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na rozstrzygnięcie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, (dalej – DWINB) wydane w sprawie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie nielegalnej budowy urządzeń tj. kabla energetycznego, skrzynki energetycznej. Organ nadzoru budowlanego przekazując przedmiotową skargę załączył do niej akta administracyjne z których wynika że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Pismem z dnia 20 marca 2018 r. skarżąca wystąpiła do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w O. (dalej – PINB) z żądaniem przeprowadzenia kontroli wszystkich obiektów budowlanych zlokalizowanych na działce nr [...] w S. Już we wstępnej części uzasadnienia wyroku dotyczącej aspektu historycznego sprawy zauważyć należy, że wskazane wyżej pismo skarżącej, na co ewidentnie wskazuje materiał aktowy organów nadzoru budowlanego, jest tylko pewnego rodzaju wycinkiem problemu związanego z zabudową nieruchomości samej skarżącej jak też nieruchomości sąsiedniej. Otóż w aktach administracyjnych (karta nr 4) znajduje się pismo skarżącej z dnia 30 listopada 2017 r. dotyczące zgłoszenia zamiaru budowy budynku gospodarczego na działce stanowiącej jej własność, a mianowicie działce nr [...] w miejscowości S. PINB zawiadomieniem z dnia 13 marca 2018 r. zarządził kontrolę na nieruchomości skarżącej w związku z budową obiektu budowanego na działce nr [...] w S., zatem opisanym wyżej pismem skarżąca zażądała kontroli na działce sąsiedniej, w stosunku do jej nieruchomości. Skoro już mowa o piśmie z dnia 20 marca 2018 r. to trzeba także zauważyć, iż zawierało ono żądanie zweryfikowania legalności znajdującej się na nieruchomości sąsiedniej zabudowy w kontekście wydanych pozwoleń na budowę. Żądania te zostały przez organ nadzoru budowlanego przekazane do rozpoznania zgodnie z właściwością organom administracji architektoniczno-budowlanej.

W piśmie z dnia 6 kwietnia 2018 r. kierowanym do PINB w O. skarżąca uzupełniła informacje o stacji redukcyjno-pomiarowej funkcjonującej na działce nr [...] i zażądała przeprowadzenia wyczerpującego postępowania dowodowego oraz ustalenia stanu zagrożenia jakie stwarza stacja gazu. Wobec składanych żądań organ nadzoru budowlanego I instancji kierował korespondencję zarówno do organów administracyjnych jak i użytkownika urządzeń znajdujących się na nieruchomości sąsiedniej w stosunku do nieruchomości skarżącej. W aktach administracyjnych zgromadzono szereg dokumentów dotyczących procesów inwestycyjnych prowadzonych na tej nieruchomości.

Pismem z dnia 25 września 2019 r. skarżącą wystąpiła do PINB z żądaniem wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie ,,nielegalnej budowy urządzeń tj. kabla energetycznego skrzynki energetycznej należącej do G[...]na działce [...] w S.". W dniu 11 października 2019 r. PINB w O. wydał postanowienie nr [...], którym przyjmując w podstawie prawnej art. 61a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r.,1257 ze zm., dalej – k.p.a.) odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie nielegalnej budowy urządzeń tj. kabla energetycznego, skrzynki energetycznej należących do G[...]na działce o nr ew. [...] w S. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ I instancji wyjaśnił, że przeprowadzono postępowanie wyjaśniające na wniosek skarżącej, w trakcie którego stwierdzono, iż kabel energetyczny i skrzynka energetyczna, zlokalizowane na działce nr [...] w S. zostały wybudowane na podstawie prawomocnej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w O. z dnia [...] r. nr [...]. W chwili wydawania tej decyzji skarżąca nie była właścicielką działki nr [...] w S., natomiast ówczesny D.Okręgowy Zakład Gazownictwa dysponował wszelkimi uzgodnieniami jak również decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu wydaną przez Wójta Gminy O. Decyzja nr [...] została wydana w terminie ważności decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Względem twierdzeń skarżących dotyczących braku możliwości realizacji inwestycji przez firmę gazowniczą, która nie była właścicielem działki nr [...]w S., organ podał, że w tym okresie działka była w dyspozycji Agencji Własności Rolnej - Oddział Terenowy we W., która pismem z dnia 21 października 1996 r. zaopiniowała pozytywnie przebieg trasy linii kablowej przez działki nr [...], [...], [...], [...] i [...] obręb S., gmina O. W takich okolicznościach organ uznał, że urządzenia, linia kablowa energetyczna i skrzynka energetyczna nie zostały wybudowane w warunkach samowoli budowlanej. Wobec czego brak jest podstaw do prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie samowolnej realizacji urządzeń. Nadto stwierdzono, iż w chwili wydawania decyzji inwestor dysponował prawem do terenu poprzez uzgodnienia z ówczesnym właścicielem działki.

Nie godząc się z zapadłym rozstrzygnięciem skarżąca oprotestowała je złożonym w prawem przewidzianym terminie zażaleniem. W środku odwoławczym zakwestionowano postanowienie organu określając je jako nieprawidłowe. Zdaniem żalącej się inwestor nigdy nie posiadał prawa do dysponowania terenem na którym wybudował nielegalnie urządzenia. Żąda ona wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie i ,,uważa, że można stwierdzić opierając się na faktach, iż urządzenia takie jak: linia kablowa energetyczna, czy też skrzynka energetyczna zostały wybudowane w warunkach samowoli budowlanej i są podstawy do przeprowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie samowolnej realizacji urządzeń". Przeprowadzone postępowanie było niewystarczające i mylnie stwierdzono, że inwestycja była wybudowana zgodnie z prawomocną decyzją z dnia [...] r. nr [...], skoro decyzja ta decyzja nie posiada informacji o numerze działki na której miała być prowadzona budowa. Żaląca się przedłożyła dowody świadczące, że inwestycja była realizowana w 1998 r. kiedy była ona właścicielką działki [...] w S. Jej zdaniem inwestycja została wybudowana bez pozwolenia na budowę jak również bez zgody właścicielki działki nr [...]. Istnieją więc podstawy do prowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie samowolnej realizacji urządzeń.

W dniu 8 listopada 2019 r. DWINB wydał postanowienie nr [...], którym utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji. We wstępnej części rozstrzygnięcia drugoinstancyjnego przedstawiono stan sprawy oraz treść postanowienia PINB i żądania zażalenia. W ramach własnych rozważań organ II instancji przeprowadził analizę przepisów procedury administracyjnej dotyczących wszczęcia postępowania. Odwołując się do poglądów doktryny DWINB omówił przedmiotowe i podmiotowe przesłanki warunkujące niemożliwość wszczęcia postępowania administracyjnego.

W uzasadnieniu postanowienia dotyczącym rozpoznawanej sprawy wyrażono stanowisko, że twierdzenia PINB w O. o niemożności wszczęcia postępowania na skutek wniosku skarżącej o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie nielegalnej budowy urządzeń tj. kabla energetycznego, skrzynki energetycznej należącej do G[...]na działce o nr ew. [...] w S., stanowiły naruszenie normy art. 61 a § 1 k.p.a.. Odmowa wszczęcia postępowania na podstawie tego przepisu może bowiem nastąpić ze względu na przeszkody formalne, nie zaś w oparciu o rozstrzygnięcie kwestii merytorycznych. Rozstrzyganie istoty sprawy, czym w przedmiotowym przypadku były ustalenia, czy doszło do samowolnej budowy przedmiotowych urządzeń, należy do sfery ustaleń faktycznych, te zaś mogą być co do zasady przeprowadzane dopiero na etapie prowadzonego już (a zatem wszczętego) postępowania administracyjnego. Zaznaczono także, że nie jest działaniem prawidłowym, gdy organ uzasadnia zastosowanie art. 61 a § 1 k.p.a. oceną merytorycznych aspektów sprawy.

Dostrzegając powyższe naruszenie przepisów postępowania DWINB ocenił jednak, że brak było podstaw do uwzględnienia wniesionego środka zaskarżenia. Odwołał się w tym względzie do ustaleń PINB w O. zawartych w treści zaskarżonego postanowienia, z których wynika, że roboty budowlane polegające na wykonaniu przedmiotowych urządzeń były prowadzone przez inwestora legalnie, na podstawie decyzji, inwestor dysponował wszelkimi uzgodnieniami jak również decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Zdaniem organu II instancji skoro w świetle ustaleń PINB brak byłoby podstaw do merytorycznego orzekania w sprawie, uznano ,,za zbędne uchylanie zaskarżonego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania po to tylko, aby ponownie rozpoznając sprawę organ pierwszej instancji wszczął formalnie postępowanie administracyjne, a następnie wydał decyzję o jego umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.. Wynik sprawy w obu przypadkach jest taki sam - nie dochodzi do merytorycznego rozpatrzenia żądania skarżącej, choć w oparciu o inną podstawę prawną. W tej sytuacji należy przyjąć, iż stwierdzone przez tutejszy organ naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy".

Skarżąca wywiodła skargę na postanowienie DWINB, w której wniosła o jego uchylenie w całości i zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania według norm przepisanych. Żądania skargi poparto zarzutami naruszenia:

- 28 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, art. 105 k.p.a., art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. poprzez błędne ich zastosowanie, art. 7 k.p.a., 77 § 1 k.p.a., 80 k.p.a. mających wpływ na wynik sprawy, 

- błędne ustalenie, że skarżąca nie posiada przymiotu strony w postępowaniu,

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 §1 k.p.a. oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez zaniechanie badania argumentów i dowodów wskazanych przez skarżącą, a świadczących o przysługującym jej interesie prawnym do udziału w postępowaniu w sprawie nielegalnej budowy urządzeń energetycznych wybudowanych na jej działce,

- zaniechanie rozpatrzenia okoliczności sprawy w sposób kompleksowy,

- sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego postanowienia w sposób uniemożliwiający jej prawidłową weryfikację w toku postępowania odwoławczego,

- art. 3 pkt. 20 Prawa budowlanego w zw. z art. 28 ust. 3 Prawa budowlanego i art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c. poprzez ich niezastosowanie, mimo że skarżąca wskazywała na istnienie swojego interesu prawnego do udziału w sprawie ze względu na naruszenie przysługującego jej prawa własności wskutek realizacji nielegalnej budowy.

Uzasadniając skargę jej autorka nie zgodziła się ze stanowiskiem, że występują przesłanki do odmowy wszczęcia postępowania. Złożyła ona do organu wniosek i posiada status strony w postępowaniu. To na jej nieruchomości, którą zakupiła w 1997 r. wybudowano nielegalnie w 1998 r urządzenia energetyczne. W księdze wieczystej działki będącej własnością skarżącej brak jest wpisu o infrastrukturze energetycznej. Działkę tę zakupiła bez skrzynki energetycznej i kabla. Do wniosku załączono dowody potwierdzające wybudowanie skrzynki energetycznej wraz z kablem zasilającym około 1998 r..

Dalej podniesiono, że decyzja z dnia [...] r. nr [...] nie posiada informacji o numerze działki, co czyni ją obarczoną wadą, gdyż na jej podstawie nie można, stwierdzić, gdzie miała być budowana inwestycja i tym bardziej nie można orzec, że miała być budowana na działce [...]. Inwestor nie posiadał prawa własności i żadnej umowy, która uprawniałaby go do dysponowania nieruchomością skarżącej. Niezgodnie z prawem wybudowano urządzenia energetyczne na działce skarżącej, a organ odmówił wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie nielegalnej budowy urządzeń. Uznając uzasadnienie postanowienia PINB za nieprawidłowe skarżąca zarzuciła że, nie opiera się ono na faktach. Linia kablowa i skrzynka zostały wybudowane w warunkach samowoli budowlanej i są podstawy do przeprowadzenia postępowania administracyjnego w sprawie samowolnej realizacji urządzeń.

Według autorki skargi DWINB nie zapoznał się z aktami sprawy i nie odniósł się w istocie do żadnego z podniesionych przez skarżącą argumentów odnośnie przysługującego jej interesu prawnego, który determinuje jej uprawnienie do występowania jako strona postępowania. Jej zdaniem zostało wykazane, że doszło do naruszenia prawa własności nieruchomości, albowiem przy wznoszeniu obiektu doszło do przekroczenia granic nieruchomości należących do skarżącej. Okoliczność ta nie została natomiast objęta ustaleniami i oceną organu, mimo że została przez skarżącą w sposób bezsprzeczny udowodniona. Końcowo skarżąca jako niezrozumiałe uznała naruszenie jej nieruchomości i nielegalne zajęcie działki nr [...].

W udzielonej Sądowi odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi odsyłając do wyczerpującego merytorycznego uzasadnienia zawartego w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie zaś z art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Podstawę procedowania w niniejszej sprawie stanowią przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020, poz. 256), zwanej dalej k.p.a., które w ocenie sądu zostały naruszone w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a więc w takim, który uzasadnia uwzględnienie skargi i uchylenie postanowień wydanych przez organy obu instancji, stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.

Na wstępie rozważań należy podkreślić, że rozstrzygnięcia organów obu instancji posiadają stricte procesowy charakter lecz rodzą zdecydowanie odmienne skutki procesowe. Postanowienie PINB dotyczy odmowy wszczęcia postępowania, zaś DWINB uznał to rozstrzygnięcie ze błędne i wskazał na okoliczności uzasadniające umorzenie postępowania, lecz mimo to utrzymał rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne w mocy. Widoczna już na pierwszy rzut oka odmienność stanowisk organów obu instancji ewidentnie koliduje z treścią sentencji zapadłych aktów administracyjnych. Procesowa zasada utrzymania w mocy oprotestowanego środkiem zaskarżenia rozstrzygnięcia polega w dużym skrócie na jednomyślnej ocenie prawnej danego stanu faktycznego. Bardzo trafnie względem znaczenia rozstrzygnięcia wydanego w trybie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 2 października 2019 r., (sygn. akt VII SA/Wa 521/19), podając, że ,,Zwrot "utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję" oznacza, że nowe, powtórne rozstrzygnięcie organu odwoławczego jest identyczne (pokrywa się) z rozstrzygnięciem zawartym w decyzji organu I instancji. Ten skrót myślowy oznacza zatem, że organ odwoławczy rozstrzygnął sprawę w sposób identyczny jak organ pierwszej instancji. Utrzymanie w mocy decyzji organu I instancji oznacza przede wszystkim utrzymanie w mocy jej podstawowego, koniecznego elementu, jakim jest rozstrzygnięcie.", - LEX nr 2730028.

Skoro, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, organy prezentują różne poglądy względem ocenianego stanu faktycznego lecz postanowieniem drugoinstancyjnym utrzymano w mocy postanowienie organu I instancji, ze względu choćby na zasady logiki nie może być mowy o tym, aby oba akty administracyjne były prawidłowe. W badanej sprawie uprawnione jest dalej idące stanowisko, a mianowicie - oba postanowienia naruszają zasady i przepisy procedury administracyjnej.

Postanowienie PINB w O. narusza w sposób ewidentny art. 61a § 1 k.p.a. przyjęty jako jego podstawa prawna. Jak słusznie klarował to w swoim uzasadnieniu DWINB, odmowa wszczęcia postępowania może nastąpić ze względu na przeszkody formalne. Organ I instancji nie poprzestał jednak na formalnym badaniu wniosku, gdyż w istocie przeprowadził on, ograniczone co do zastosowanych środków dowodowych, ale jednak - postępowanie w sprawie. Występował bowiem do organów czy stron o dostarczenie dokumentów, a następnie je analizował i oceniał. Uzyskane w ten sposób informacje doprowadziły go do uznania, że ,,urządzenia takie jak, (...), nie zostały wybudowane w warunkach samowoli budowlanej". Już sama treść poczynionego przez organ wywodu prowadzi do wniosku, że dokonał on nie procesowej lecz merytorycznej oceny wniosku strony. Dziwić więc może zakończenie sprawy administracyjnej postanowieniem o umorzeniu postępowania.

Skład orzekający Sądu w pełni akceptuje pogląd wyrażony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 16 stycznia 2020 r., (sygn. akt II SA/Op 449/19), w podobnej procesowo sytuacji. Sąd ten uznał, że ,,Jeśli organ gromadzi dowody i ustala stan faktyczny lub przeprowadza czynności wyjaśniające, to zakończenie postępowania nie może przybrać formy postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania. Co więcej, skoro organ nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania administracyjnego i nie rozstrzyga na skutek odmowy wszczęcia postępowania sprawy co do jej istoty, to w postanowieniu wydanym na podstawie art. 61a § 1 k.p.a. nie może formułować wniosków i ocen dotyczących meritum żądania.", patrz - LEX nr 2773181. Z kolei Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 14 listopada 2019 r., (sygn. akt III AUa 2153/18), trafnie wywiódł, że ,,Co prawda, przepis art. 61a § 1 k.p.a. wskazując na przyczyny stanowiące podstawę odmowy wszczęcia postępowania, posługuje się klauzulą generalną innych uzasadnionych przyczyn, ale za takie przyczyny winny być uznane wyłącznie okoliczności wskazujące na niedopuszczalność wszczęcia i prowadzenia postępowania, nie zaś okoliczności odnoszące się do zasadności prowadzonego postępowania". - LEX nr 2774948

Wobec powiedzianego, mimo braku wątpliwości organu, co do żądania wnioskodawczyni, zweryfikował on go wstępnie i dochodząc do przekonania, że nie ma miejsca samowola budowlana postanowił odmówić wszczęcia postępowania. Takie rozstrzygnięcie jest niedopuszczalne i sprzeczne z wieloma zasadami procedury administracyjnej, w tym w szczególności narusza art. 61a § 1 k.p.a., stąd konieczne stało się jego uchylenie.

Zdaniem Sądu nie może także ostać się w obrocie prawnym postanowienie DWINB, które z kolei narusza m.in. art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.. Jak wyżej sygnalizowano nie jest możliwe utrzymanie w mocy przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia, z którym de facto organ ten się nie zgadza. Organ odwoławczy dokonał także niedopuszczalnego zabiegu zrównując dwie niezależne i zasadniczo różne instytucje procesowe jakimi są odmowa wszczęcia postępowania i umorzenie postępowania. Z gruntu chybiony jest pogląd, że ,,zbędne (jest) uchylanie zaskarżonego postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania po to tylko, aby ponownie rozpoznając sprawę organ pierwszej instancji wszczął formalnie postępowanie administracyjne, a następnie wydał decyzję o jego umorzeniu na podstawie art. 105 § 1 Kpa. Wynik sprawy w obu przypadkach jest taki sam - nie dochodzi do merytorycznego rozpatrzenia żądania skarżącej, choć w oparciu o inną podstawę prawną".

Zdaniem Sądu nie jest przekonywująca argumentacja organu, w której ekonomika procesowa wiedzie prym nad zasadami legalności czy dwuinstancyjności. Dużym uproszczeniem, a nawet błędem w interpretacji art. 61a § 1 i art. 105 § 1 k.p.a. jest zakładanie identyczności skutków rozstrzygnięć wydanych w oparciu o wskazane przepisy. Dla przykładu, choć odrębności tych jest wiele, można wskazać choćby na to, że możliwość zastosowania art. 61a § 1 i art. 105 § 1 k.p.a. dzieli ni mniej ni więcej ale całe postępowanie administracyjne. Art. 61a § 1 k.p.a. stosowany jest wówczas, gdy nie dochodzi do wszczęcia postępowanie, zaś art. 105 § 1 stanowi podstawę do umorzenia, czyli formalnego zakończenia postępowania. Można by się zastanawiać czy całe postępowanie to dużo czy też mało, ale posłużono się tego rodzaju różnicą aby unaocznić ,,przepaść" sytuacji podpadających pod omawiane przepisy uznane przez organ II instancji chyba jako jednoznaczne, skoro ocenił, że ,,W tej sytuacji należy przyjąć, iż stwierdzone przez tutejszy organ naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy".

Końcowo za uzasadnione uznano wskazanie, aby przy ponownym rozpoznawaniu sprawy, stosownie do art. 153 p.p.s.a., kierowano się wiążącą oceną prawną w zakresie instytucji procesowych wszczęcia i umorzenia postępowania wyrażonymi przez Sąd w uzasadnieniu niniejszego wyroku.

Reasumując, organy obu instancji naruszyły wyżej wskazane przepisy procedury administracyjnej. Biorąc pod uwagę powyższe uchybienia proceduralne, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji (punkt 1 wyroku), uchylając zaskarżone postanowienie oraz postanowienie organu I instancji. O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, zasądzając od organu na rzecz skarżącej, na podstawie art. 200 p.p.s.a., kwotę 100 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Uiszczone przez skarżącą koszty zamknęły się w kwocie wpisu od skargi w wyżej ustalonej wysokości. Sąd orzekł na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym, do czego upoważniał go art. 119 pkt 3 p.p.s.a.