Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 29 listopada 2017 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Kosewska (spr.) Sędziowie WSA Ireneusz Fornalik WSA Walentyna Długaszewska Protokolant: sekr. sąd. Sławomir Rajczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2017 roku przy udziale sprawy ze skargi C. D. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2017r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu regularnego bez zezwolenia oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2017 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.", art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r., poz. 935), art. 4 pkt 7 i 9, art. 18 ust. 1, art. 18b, art. 20, art. 92a ust. 1 i 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1907 ze zm.), zwanej dalej "u.t.d." oraz lp. 2.1 załącznika nr 3 do u.t.d., utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] kwietnia 2017 r. o nałożeniu na C. D. kary pieniężnej w wysokości 8 000 zł.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przedstawiono następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W dniu 22 marca 2017 r. ok. godz. 7 w P. na ul. [...] inspektorzy inspekcji transportu drogowego zaobserwowali autobus marki [...] o numerze rejestracyjnym [...], który zabierał pasażerów poza wyznaczonymi na terenie P. przystankami. We wskazanym miejscu do autobusu wsiadło sześciu pasażerów. Ok. godz. 7:15 autobus rozpoczął przewóz drogowy na trasie P. ul. [...], [...], [...], [...], [...], gdzie na przystanku zarządzanym przez Z. w P. pojazd zatrzymał się w celu zabrania czterech kolejnych pasażerów. Autobus zatrzymano do kontroli na ul. [...] w P. Stwierdzono wykonywanie przewozu regularnego specjalnego na trasie P. ul. [...] do K., do firmy [...]. Kontrolujący zezwolili na przewiezienie pracowników do miejsca pracy, natomiast dalsze czynności kontrolne kontynuowano w K. Pojazdem kierował K. M.

Kierowca autobusu okazał do kontroli prawo jazdy, kartę kierowcy, wydruk 24 z tachografu cyfrowego, dowód rejestracyjny autobusu oraz wypis nr [...] z licencji nr [...] na wykonywanie krajowego transportu drogowego osób wydanej dla firmy o nazwie C. z siedzibą w P. w przy ul. [...]. Kierowca nie okazał natomiast zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych. Kontrola została udokumentowana protokołem z 22 marca 2017 r.

Strona pismem z 7 kwietnia 2017 r. wyjaśniła, że nie posiada zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych, gdyż ich nie wykonuje. Prowadzi natomiast usługi przewozu pracowników m. in. do magazynów [...] w K. Część z tych przewozów jest wykonywana na podstawie umowy, a część na podstawie zamówienia otrzymywanego na dany tydzień. Trasa przewozu pracowników nie jest stała, ale zmienia się zależnie od sytuacji. Strona wskazała, że nie spełnia warunków do uzyskania zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych, a przewozy, które wykonuje są przewozami wahadłowymi wewnątrzwspólnotowymi.

W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji podniesiono, że przewóz osób jest wykonywany na podstawie zamówienia, przychodzącego z kilkudniowym wyprzedzeniem na każdy kolejny tydzień. Tym samym strona nie ma możliwości uzyskania stosownego zezwolenia, gdyż nie jest w stanie określić, czy wpłynie kolejne zamówienie oraz jakie będą godziny przewozów, liczba pasażerów oraz na których przystankach będą zabierani pasażerowie. Strona nie wykonuje przewozów regularnych specjalnych, gdyż trasy przejazdu nie są ściśle określone, a przewozy są uzależnione od informacji otrzymywanych na bieżąco odnośnie tras przejazdu. Ze względu na dwuzmianowy cykl pracy w przedsiębiorstwie, na rzecz którego są wykonywane przewozy, również godziny kursów nie są stałe, lecz ulegają zmianie na podstawie informacji uzyskiwanych od kierownika zmiany o przypuszczalnej godzinie jej zakończenia. Przewóz realizowany w dniu kontroli nie powinien być kwalifikowany jako przewóz regularny specjalny, ponieważ nie zostały spełnione warunki tego typu przewozu.

Organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 4 pkt 7 u.t.d. przez przewóz regularny rozumie się publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w u.t.d. i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 915 ze zm.).

Stosownie do art. 4 pkt 9 u.t.d. przewóz regularny specjalny to niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób.

W myśl art. 18 ust. 1 pkt 1 u.t.d. wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia w krajowym transporcie drogowym wydanego przez właściwy organ.

Stosownie do art. 18b ust. 1 u.t.d. przewozy regularne w krajowym transporcie drogowym wykonywane są według następujących zasad:

1) do przewozu używane są wyłącznie autobusy odpowiadające wymaganym ze względu na rodzaj przewozu warunkom technicznym;

2) rozkład jazdy jest podawany do publicznej wiadomości przez ogłoszenia na wszystkich wymienionych w rozkładzie jazdy przystankach lub dworcach;

3) wsiadanie i wysiadanie pasażerów odbywa się tylko na przystankach określonych w rozkładzie jazdy;

4) należność za przejazd jest pobierana zgodnie z cennikiem opłat, a pasażer otrzymuje potwierdzenie wniesienia opłaty w postaci biletu wydanego zgodnie z przepisami o kasach rejestrujących;

5) w kasach dworcowych oraz w autobusie znajduje się dostępny do wglądu pasażerów opracowany przez przewoźnika lub grupę przewoźników regulamin określający warunki obsługi podróżnych, odprawy oraz przewozu osób, bagażu i rzeczy;

6) cennik opłat został podany do publicznej wiadomości przy kasach dworcowych oraz w każdym autobusie wykonującym regularne przewozy osób, przy czym cennik opłat musi także zawierać ceny biletów ulgowych:

a) określone na podstawie odrębnych ustaw, a w szczególności ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2012 r., poz. 1138, z 2013 r. poz. 1421 i 1650 oraz z 2014 r. poz. 1863),

b) wynikających z uprawnień pasażerów do innych ulgowych przejazdów, jeżeli podmiot, który ustanowił te ulgi, ustalił z przewoźnikiem w drodze umowy warunki zwrotu kosztów stosowania tych ulg;

7) zgodnie z warunkami przewozu osób określonymi w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18.

Zgodnie z art. 18b ust. 2 u.t.d. podczas wykonywania przewozów regularnych zabrania się:

1) używania do przewozu:

a) innych pojazdów niż autobusy,

b) autobusów nieodpowiadających wymaganym ze względu na rodzaj przewozu warunkom technicznym;

2) korzystania z przystanków, na których nie została zamieszczona informacja o realizowanym rozkładzie jazdy zawierająca także nazwę, adres siedziby przewoźnika i numer telefonu przewoźnika lub niezgodnie z podanymi w tej informacji dniami i godzinami odjazdów;

3) zabierania i wysadzania pasażerów poza przystankami określonymi w rozkładzie jazdy;

4) pobierania należności za przejazd niezgodnie z cennikiem opłat podanym do publicznej wiadomości pasażerów;

5) naruszania warunków przewozu osób określonych w zezwoleniu, o którym mowa w art. 18.

W myśl art. 20 u.t.d. w zezwoleniu określa się w szczególności: warunki wykonywania przewozów; przebieg trasy przewozów, w tym miejscowości, w których znajdują się miejsca początkowe i docelowe przewozów; miejscowości, w których znajdują się przystanki - przy przewozach regularnych osób (ust. 1). Załącznikiem do zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązujący rozkład jazdy (ust. 1a). Minister właściwy do spraw transportu określi, w drodze rozporządzenia, wzór zezwolenia, o którym mowa w art. 19a, oraz wzór zezwolenia i wypisu z zezwolenia, o którym mowa wart. 18, uwzględniając zakres niezbędnych danych dotyczących realizacji usług transportowych (ust. 2).

Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10 000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa ust. 1, oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy (art. 92a ust. 6 u.t.d.).

Stosownie do treści lp. 2.1 załącznika nr 3 do u.t.d. wykonywanie przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia, bez wymaganego zaświadczenia na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzenia zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym sankcjonowane jest karą pieniężną w wysokości 8 000 zł.

W ustalonym stanie faktycznym zachodzą przesłanki do uznania, że w chwili kontroli doszło do naruszenia przez stronę przepisów prawa w zakresie obowiązku posiadania uprawnień na wykonywanie transportu drogowego osób.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu kontroli drogowej K. M. wykonywał na rzecz przedsiębiorcy, C. D., przewóz regularny specjalny osób. Dowodem takiego charakteru przewozu są, poza protokołem kontroli, również zeznania kierowcy. Z protokołu przesłuchania świadka z 22 marca 2017 r. wynika, że realizowany przewóz pracowników do firmy [...] w K. jest przewozem regularnym realizowanym na tej samej trasie od poniedziałku do piątku w stałych godzinach i ma na celu dowiezienie pracowników do pracy i z pracy o wyznaczonej porze dnia. Ponadto z zeznań kierowcy wynika, że osoby korzystające z tego przewozu nie kupują biletów, pojazd nie jest wyposażony w kasę fiskalną, a osoby z zewnątrz nie mogą z niego korzystać. Zgodnie z zeznaniami kierowcy pracownicy wsiadają do autobusu na wyznaczonych przystankach - na ul. [...] w P. i na przystanku [...] w P. Pojazd jest oznakowany nazwą firmy, dzięki czemu pasażerowie wiedzą, do którego autobusu należy wsiąść. Kierowca potwierdził brak posiadania zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych. Jego zeznania są spójne z pozostałym materiałem dowodowym.

Powyższe ustalenia nie pozostawiają wątpliwości co do regularności przedmiotowych przewozów. Regularność przewozów wykonywanych na rzecz przedsiębiorcy C. D. wynika z zeznań świadka K. M. Przewozy te były stałe, gdyż miała miejsce powtarzalność w ich wykonywaniu (były wykonywane od poniedziałku do piątku w określonych godzinach). Kwestia otrzymywania przez stronę zlecenia tych przewozów na tydzień wcześniej nie ma znaczenia dla oceny, czy były to przewozy regularne specjalne. Jeżeli przewozy te były wykonywane w sposób powtarzalny w określonym okresie, a niewątpliwie były, co potwierdzają zeznania świadka, to są to przewozy regularne. Natomiast to, kiedy do strony docierały zamówienia na przedmiotowe przewozy, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Postępowanie dowodowe wykazało, że w dniu kontroli strona nie posiadała zezwolenia na wykonywanie przewozu regularnego specjalnego osób. Pismem z dnia 30 marca 2017 r. [...] Inspektorat Transportu Drogowego zwrócił się z zapytaniem do Z. w P., czy przedsiębiorca C. D. posiadał na dzień 22 marca 2017 r. zezwolenie na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych w krajowym transporcie drogowym. Zgodnie z otrzymaną odpowiedzią z 6 kwietnia 2017 r. C. D., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą: C., nie posiadał zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych bądź przewozów regularnych specjalnych. Prawidłowe było więc nałożenie na stronę kary pieniężnej w wysokości 8 000 zł stosownie do art. 92a ust. 1 i 6 u.t.d. oraz lp. 2.1 załącznika nr 3 do u.t.d.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego zawartych w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji podniesiono, że zarzuty nie są spójne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadka, które miały kluczowe znaczenie ze względu na składanie ich pod rygorem odpowiedzialności karnej. Organy administracji publicznej działają w granicach i na podstawie prawa, dlatego też, jeżeli ma miejsce naruszenie przepisów u.t.d., to organ jest zobligowany wyjaśnić stan faktyczny, a następnie, w razie stwierdzenia naruszeń, zastosować sankcję w postaci kary pieniężnej ustalonej przez ustawodawcę w załączniku do u.t.d. W sprawie doszło do naruszenia przepisów u.t.d. i organ zastosował obowiązujące przepisy prawa. Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym przedsiębiorca jest zobligowany do posiadania zezwolenia na wykonywanie przewozów regularnych specjalnych.

Ponadto wskazano, że nie zaszły przesłanki dające możliwość zastosowania art. 92c u.t.d. Zgodnie z tym przepisem nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń lub okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Do naruszenia przepisów u.t.d. doszło zaś w wyniku działań strony, ponieważ wykonywała usługę przewozu bez odpowiedniego zezwolenia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego C. D. podniósł, że organ:

- wydał decyzję jedynie na podstawie zeznań kierowcy, ignorując pisemne wyjaśnienia skarżącego wskazujące, że świadczone przewozy nie spełniają wymagań do uznania ich za przewozy regularne specjalne;

- nie wezwał go do złożenia zeznań;

- w dniu 17 maja 2017 r. skontrolował należący do skarżącego autobus dowożący dzieci do szkoły i z uwagi na awarię układu pneumatycznego wykluczył go z ruchu, a awarii tej nie wykazały późniejsze badania pojazdu.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga jako niezasadna podlega oddaleniu.

Przedmiotem kontroli sądu jest zgodność z prawem decyzji o nałożenie na skarżącego na podstawie art. 92a ust. 1 u.t.d. kary pieniężnej z tytułu wykonywania przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia (lp. 2.1. załącznika nr 3 do u.t.d.).

Istota sporu sprowadza się do kwalifikacji realizowanych przez skarżącego przewozów drogowych, w tym przewozu wykonywanego w dniu kontroli. Organ wykazuje bowiem, że przewóz ten należy uznać za przewóz regularny specjalny, to jest przewóz, którego realizacja wymaga zezwolenia. Z kolei skarżący, negując tę tezę wywodzi, iż realizowane przez niego przewozy winny być uważane za przewozy wahadłowe, nie objęte wymogiem uzyskania zezwolenia.

Zgodnie z art. 92a ust. 1 u.t.d. podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10 000 złotych za każde naruszenie. Wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w przywołanym powyżej ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do u.t.d. (art. 92a ust. 6 u.t.d.). Jednym z tych naruszeń jest wykonywanie przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia (l.p. 2.1. załącznika nr 3 do u.t.d.), za które to naruszenie ustawodawca przewidział karę pieniężną w wysokości 8 000 zł.

W myśl art. 18 ust. 1 u.t.d. wykonywanie przewozów regularnych i przewozów regularnych specjalnych wymaga zezwolenia. Zgodnie zaś z art. 4 pkt. 7 u.t.d. przewóz regularny jest to publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w u.t.d. i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe. Z kolei art. 4 pkt 9 u.t.d. definiuje przewóz regularny specjalny jako niepubliczny przewóz regularny określonej grupy osób, z wyłączeniem innych osób.

Z istoty przewozu regularnego specjalnego, którego definicja ujęta jest w art. 4 pkt 9 u.t.d., a który cechuje niepubliczny charakter, wynika, że nie jest to przewóz, w którym może wziąć udział każdy chętny pasażer, a w konsekwencji przewóz taki nie musi się odbywać na trasie z klasycznym oznaczeniem przystanków, jak również na takich przystankach nie musi być zamieszczony rozkład jazdy kursującego środka transportu. Nie musi też występować klasyczna opłata za bilet. Wystarczy bowiem, że przewóz ten będzie się odbywał zgodnie z harmonogramem znanym pasażerom (tu: pracownikom dowożonym do pracy i z powrotem). Przy ustalaniu, czy zachodzi regularność przewozów należy mieć na względzie pewną cykliczność, powtarzalność kursów z i do określonych miejsc, wprowadzone stałe zasady przewozu w zakresie jego częstotliwości, podane do wiadomości pasażerów. Chodzi o przyjętą przez przewoźnika, określoną w danym czasie systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II GSK 305/14 - dostępny na stronie internetowej orzeczenia.nsa.gov.pl w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, zwanej dalej "CBOSA").

Skontrolowany przewóz odbywał się zgodnie z zawartą między skarżącym a [...] umową, względnie zamówienia otrzymywanego na dany tydzień. Okoliczność ta wynika zarówno z wyjaśnień skarżącego, jak i zeznań kierowcy kontrolowanego pojazdu. Z zeznań tych wynika, że przewóz ten był wykonywany na trasie P. ul. [...] przez [...] w P. do K., czyli na stałej trasie, od poniedziałku do piątku o stałych godzinach, pasażerom nie sprzedawano biletów, gdyż byli nimi jedynie pracownicy [...] jadący do pracy, z wyłączeniem innych osób.

Świadczy to o wykonywaniu przewozu regularnego specjalnego. Odbywa się on cyklicznie, powtarzalnie, według stałych zasad podanych do wiadomości pasażerów - określonej grupy osób (pracowników z firmy, z której skarżący ma zawartą umowę bądź od której dostaje zamówienie). Przewóz ten wypełnia zatem dwie charakterystyczne dla przewozu regularnego specjalnego cechy: regularność i przewożenie określonej kategorii pasażerów, z wyłączeniem innych osób (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II GSK 165/12 i II GSK 1550/12 - dostępne w CBOSA).

Zgodnie z art. 86 K.p.a. jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, organ dla ich wyjaśnienia może przesłuchać stronę. W sprawie skarżący złożył pisemne wyjaśnienia (pismo z 7 kwietnia 2017 r.), a następnie wniósł odwołanie, w których zajął stanowisko co do charakteru przedmiotowego przewozu. Jego charakteru dotyczyły też zeznania świadka K. M. W ocenie Sądu zasadnie organ przyjął ,że zawarte w nich informacje były wystarczające do określenia charakteru przedmiotowego przewozu, stąd nie było konieczne przesłuchanie na tą okoliczność skarżącego w charakterze strony.

Dla oceny skontrolowanego w sprawie przewozu drogowego, jako przewozu o charakterze regularnym, bez znaczenia pozostają okoliczności podnoszone w postępowaniu administracyjnym przez skarżącego (w jego pisemnych wyjaśnieniach) wskazujące na zmienność (formalną bądź wyłącznie występującą w praktyce) harmonogramu przewozów z uwagi na konieczność jego dostosowania do aktualnych potrzeb (np. godziny zakończenia zmiany [...]). Zmiany te nie świadczą o tym, że każdy przewóz wymagał indywidualnego ustalenia zarówno trasy, jak i rozkładu czasowego. Z u.t.d. nie wynika, aby regularność wykonywania przewozów była wykluczona przez dopuszczalność zmian w czasowym rozkładzie jazdy i trasach przejazdów. Przy ustaleniu, czy zachodzi "regularność przewozów" należy mieć na względzie pewną ich cykliczność, powtarzalność, z i do określonych miejsc, wprowadzone stałe zasady przewozu w zakresie jego częstotliwości, podane do wiadomości pasażerów. Chodzi o przyjętą przez przewoźnika, określoną w danym czasie systematyczność, według ustalonego i znanego pasażerom schematu. Jeżeli natomiast schemat ten zakłada element zmienności, elastyczności co do godzin przejazdu oraz tras (przystanków) uwarunkowanych pewnymi czynnikami, to samo w sobie nie wyklucza to regularnego charakteru przewozu. Wyrażenie "w określonych odstępach czasu i określonymi trasami" nie oznacza, że raz określony rozkład nie może podlegać zmianom. Rzeczą tylko i wyłącznie przewoźnika jest takie zorganizowanie przewozów osób i zawarcie takich umów, aby przewozy te odbywały się zgodnie z prawem i możliwe było uzyskanie stosownego zezwolenia we właściwym organie (zob. wyroki NSA o sygn. akt II GSK 165/12, II GSK 1550/12, II GSK 2180/13 - dostępne w CBOSA).

Nie jest więc tak, jak podniósł, skarżący w piśmie z 7 kwietnia 2017 r. i w odwołaniu, że z uwagi na brak regularności przewozów nie spełnia warunków do uzyskania zezwolenia na przewozy regularne specjalne.

Błędnie wywodzi skarżący ,że wykonywany przez niego w dniu kontroli przewóz to przewóz wahadłowy wewnątrzwspólnotowy.

Przewóz wahadłowy, zgodnie z art. 4 pkt 10 u.t.d., oznacza wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym samym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warunków:

1) grupa osób dowieziona do miejsca docelowego wraca do miejsca początkowego;

2) miejsce początkowe oznacza miejsce rozpoczęcia usługi przewozowej, zaś miejsce docelowe to miejsce zakończenia usługi przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych miejscowości leżących w promieniu 50 km.

Nie ma podstaw, aby uznać kontrolowany przejazd za przewóz wahadłowy, ponieważ był on wykonywany w ramach przewozów regularnych, a nie tylko wielokrotnych.

Zdaniem Sądu organ zgromadził w sposób wyczerpujący istotny dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy materiał dowodowy, dokonując jego wszechstronnej analizy, w wyniku której prawidłowo ustalił, że wykonywany przez skarżącego przewóz jest przewozem regularnym specjalnym.

Jednocześnie należy zauważyć ,że dla oceny legalności zaskarżonej decyzji nie ma znaczenia że w dniu 17 maja 2017 r. skontrolowano należący do skarżącego autobus dowożący dzieci do szkoły i z uwagi na awarię układu pneumatycznego wykluczono go z ruchu, a awarii tej nie wykazały późniejsze badania pojazdu.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.).