drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 746/09 - Wyrok NSA z 2010-08-10, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 746/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-08-10 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-08-24
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Krystyna Anna Stec /przewodniczący/
Małgorzata Korycińska /sprawozdawca/
Zofia Borowicz
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 2284/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-04-15
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 253 ust. 2, art. 255 ust. 1 pkt 1, ust. 4
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 8 ust. 2, art. 29
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 141 § 4
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędziowie Zofia Borowicz NSA Małgorzata Korycińska (spr.) Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 10 sierpnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 15 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 2284/08 w sprawie ze skargi Z. P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie oddalenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

I

Wyrokiem, objętym skargą kasacyjną, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę Z. P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2008 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy.

Relacjonując stan sprawy Sąd pierwszej instancji wskazał, że skarżący domagał się w oparciu o art. 164 w zw. z art. 131 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, dalej jako: p.w.p.) unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy [...] HERITAGE FILMS udzielonego w dniu [...] maja 2004 r. na rzecz H. F. Sp. z o.o. Jako podstawę żądania powołał art. 144 p.w.p., po czym w toku postępowania spornego skarżący zmodyfikował podstawę żądania opierając je na art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm., dalej jako: ustawa o znakach towarowych lub u.z.t.).

Decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. Urząd Patentowy RP oddalił wniosek, uznając, że nie zachodzą przesłanki określone w art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych do unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy. Powołując prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt VI ACa 1100/05 w sprawie z powództwa skarżącego przeciwko uprawnionemu ze znaku, organ stwierdził, że wyrok ten przesądza, iż wyrażenie "Heritage" nie jest utworem i nie korzysta z ochrony prawnoautorskiej.

Na powyższą decyzję Z. P. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., w której podniósł m.in., że jego wniosek o unieważnienie prawa ochronnego na znak uprawnionej spółki, nie był wnioskiem o wszczęcie postępowania spornego, lecz wnioskiem w trybie postępowania administracyjnego przeciwko sprawcom naruszeń prawa. Znak towarowy H. F. Sp. z o.o. nie spełniał wymagań do rejestracji z art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, wobec jego zgłoszenia w złej woli, na co wskazuje zgłoszenie go w trakcie trwania postępowania spornego w sprawie [...] o unieważnienie prawa ochronnego przysługującego wówczas skarżącemu ze znaku [...] "Heritage".

Wyjaśniając podstawę prawną orzeczenia Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. przyjął, że w sytuacji, gdy sporny znak został zgłoszony przez uprawnionego w dniu [...] września 1999 r. to ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa z rejestracji tego znaku należy oceniać według przepisów obowiązujących w dacie zgłoszenia, a więc według ustawy o znakach towarowych. Zgodnie z art. 8 pkt 2 tej ustawy niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich.

Sąd następnie wskazał, że skarżący posiadał prawo z rejestracji do znaku towarowego "Heritage", jednakże decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia [...] kwietnia 2002 r. jego prawo do tego znaku zostało unieważnione. Naczelny Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę na tę decyzję wyrokiem z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1867/02. Wobec tego, w ocenie Sądu, nie wystąpiła sytuacja, w której skarżący byłby uprawnionym do znaku "Heritage" i na tej podstawie występował o unieważnienie znaku towarowego HERITAGE FILMS. Żądanie unieważnienia spornego znaku skarżący opierał na posiadanym, w jego przekonaniu, prawem autorskim do oznaczenia "Heritage" użytego w znaku towarowym HERITAGE FILMS. W tych warunkach spór w istocie sprowadził się do ustalenia, czy skarżącemu przysługiwały prawa osobiste do oznaczenia "Heritage", co w konsekwencji dawałoby podstawę do przyjęcia, że w dacie zgłoszenia i rejestracji znaku towarowego HERITAGE FILMS wystąpiły przesłanki z art. 8 pkt 2 u.z.t. Spór ten został przesądzony prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 29 maja 2006 r., sygn. akt VI ACa 1100/05. Sąd ten stwierdził, iż niezależnie od tego, jakie znaczenia ma dla skarżącego wyrażenie "Heritage", nie można było uznać, że był jedyną osobą uprawnioną do jego używania, gdyż wyrażenie to jest używane w Polsce przez kilkanaście innych firm, jako słowo zaczerpnięte z języka angielskiego, a nie jako element znaku słowno-graficznego stworzonego przez skarżącego. W konkluzji Sąd Apelacyjny przyjął, iż wyrażenie "Heritage" nie korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie prawo autorskie. Wyrok ten koresponduje z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1867/02, co oznacza, że wyrażenie "Heritage" także w dacie rejestracji znaku towarowego HERITAGE FILMS, nie podlegało ochronie wymienionej ustawy.

W konsekwencji Sąd stwierdził, iż w dacie zgłoszenia i rejestracji spornego znaku towarowego nie wystąpiła przesłanka z art. 8 pkt 2 u.z.t. i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) oddalił skargę.

II

W skardze kasacyjnej Z. P. domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów:

a) art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, dalej, jako: p.u.s.a.), w zakresie dotyczącym kontroli działalności administracji publicznej w zw. z art. 1 § 2 p.u.s.a., poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, polegające na tym, że WSA, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, nie wyszedł poza ich granice oraz nie rozpoznał wszystkich zarzutów i wniosków skarżącego, w skutek czego dokonał kontroli zaskarżonej decyzji jedynie pod kątem przeprowadzonej przez organ oceny zasadności przesłanek wynikających z przepisu art. 164 w zw. z art. 255 ust. 1 pkt 1 p.w.p. i w oparciu o kryteria zawarte w przepisie art. 8 ust. 2 u.z.t., nie dokonując kontroli pod względem zgodności z prawem całości postępowania prowadzącego do wydania zaskarżonej decyzji, jak również postępowania, w wyniku którego wydana została decyzja o rejestracji znaku towarowego HERITAGE FILMS, co doprowadziło do nierozpatrzenia istoty sprawy.

b) art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. z uwagi na istnienie przyczyn określonych w art. 156 k.p.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a., poprzez oddalenie przez WSA skargi w sytuacji, gdy istniały podstawy do stwierdzenia, iż decyzja Urzędu Patentowego RP o rejestracji znaku towarowego HERITAGE FILMS wydana została z rażącym naruszeniem prawa, co mieści się w zakresie normy art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. W ocenie skarżącego decyzja o rejestracji znaku towarowego wydana została z rażącym naruszeniem art. 42 u.z.t. i art. 140 ust. 1 w zw. art. 142 p.w.p., przez co doszło do niedopuszczalnych modyfikacji w zgłoszeniu znaku towarowego do rejestracji, dokonanych w trakcie trwania procedury rejestracyjnej, co doprowadziło do zmiany znaku słowno-graficznego na słowny, w skutek czego decyzja z dnia [...] maja 2004 r. wykreowała prawo ochronne o szerszym zakresie ochrony niż wynikający z istoty znaku słowno – graficznego. Wskazana decyzja został także wydana z rażącym naruszeniem art. 43 ust. 2 u.z.t., poprzez brak zawiadomienia kasatora o zamiarze rejestracji znaku słowno - graficznego HERITAGE FILMS i brak jego wezwania, jako będącego wówczas uprawnionym ze znaku towarowego "Heritage", do ustosunkowania się w trybie art. 43 ust. 2 u.z.t. W ten sposób wykluczono skarżącego z udziału w postępowaniu rejestrowym, co uniemożliwiło mu obronę jego praw i zablokowało następnie możliwość ustalenia, iż decyzją z dnia [...] maja 2004 r. zarejestrowano inny znak towarowy, niż objęty zgłoszeniem z dnia [...] września 1999 r. Naruszenie przepisu art. 43 u.z.t. we wskazanym wyżej zakresie doprowadziło do naruszenia art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 k.p.a. Naruszenia te winny decydować o unieważnieniu przez WSA decyzji z dnia [...] maja 2004 r.

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 151 p.p.s.a. poprzez oddalenie przez WSA skargi Z. P. w sytuacji, gdy decyzja z dnia [...] lipca 2008 r. wydana została z naruszeniem przepisów art. 73 – 74 k.p.a., a w konsekwencji art. 7, art. 8, art. 9, art. 10 k.p.a. oraz art. 51 ust. 3 Konstytucji RP, art. 77 § 1 i art. 77 § 4 k.p.a., art. 253 ust. 2 w zw. z art. 252 p.w.p.; które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy,

d) art. 141 § 4 p.p.s.a., polegającym na:

1) przedstawieniu stanu sprawy, z pominięciem kwestii, których uwzględnienie było niezbędne dla należytego rozpatrzenia skargi w oparciu o kryteria wynikające z przepisu art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. WSA przyjął stan faktyczny ustalony przez organ rejestrowy niezgodnie z obowiązującą procedurą zawartą w p.w.p. i k.p.a., i bez dokonania prawidłowej kontroli zgodności z prawem, zwłaszcza procesowym, postępowania rejestrowego, analizując jedynie kwestię naruszenia praw osobistych i majątkowych wnioskodawcy,

2) nieprawidłowym przedstawieniu przez WSA zarzutów podniesionych w skardze, a przede wszystkim nieuwzględnieniu, że zawierała ona wniosek o stwierdzenie nieważności udzielonego prawa ochronnego na znak towarowy [...], ze względu na naruszenia prawa, jakich dopuścił się organ wydając decyzję o rejestracji tegoż znaku, co spowodowało rozpatrzenie skargi jedynie w zakresie dotyczącym kwestii ewentualnego naruszenia praw wnioskodawcy (wskazanych w art. 8 pkt 2 u.z.t.) w związku z wydaniem decyzji z dnia [...] maja 2004 r., i dokonanie weryfikacji oceny organu z pominięciem kwestii zgodności tejże decyzji z prawem materialnym i procesowym w pozostałym zakresie.

3) braku wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a następnie jego właściwej oceny.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną H. F. Spółki z o.o. wniosła o jej oddalenie, jako bezzasadnej.

W piśmie procesowym z dnia 27 lipca 2010 r. Z. P. uzupełnił argumentację dotyczącą twierdzeń zawartych w skardze kasacyjnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Kontroli instancyjnej, sprawowanej w jej granicach, poddany został wyrok Sądu I instancji oddalający skargę na decyzję Urzędu Patentowego wydaną w oparciu o art. 255 ust. 1 pkt 1 Prawa własności przemysłowej. W myśl tego przepisu Urząd Patentowy – w trybie postępowania spornego - rozstrzyga sprawy o unieważnienie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji. Rozstrzygnięcie sprawy w trybie postępowania spornego oznacza działanie organu w granicach wniosku i związanie podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę, o czym wprost stanowi art. 255 ust. 4 Prawa własności przemysłowej. Z treści przytoczonego przepisu wynika a contrario, że w postępowaniu spornym Urząd Patentowy nie może wyjść poza granice wniosku i wskazanej przez wnioskodawcę podstawy prawnej, określającej na tym etapie sprawę administracyjną, która nie musi pokrywać się ze wszystkimi elementami sprawy ocenianymi w postępowaniu rejestrowym.

To zatem wnioskodawca wyznacza granice rozpoznania wniosku poprzez wskazanie w nim elementów materialnoprawnych stosunku prawnego. Już w tym miejscu należy zaznaczyć, że wobec treści złożonego w dniu 3 stycznia 2005 r. wniosku inicjującego postępowanie sporne, stanowiska prezentowanego przez skarżącego na rozprawie przeprowadzonej przed Urzędem Patentowym, jak i jego wniosku o zawieszenie postępowania spornego do czasu rozstrzygnięcia sprawy zawisłej przed sądem powszechnym, nieskutecznym jest dowodzenie, że skarżący nie domagał się wszczęcia postępowania spornego, lecz przeprowadzenia postępowania administracyjnego w oparciu o przepis art. 156 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny dostrzega to, że niektóre pisma kierowane przez skarżącego do organu zawierały sugestię wszczęcia z urzędu (a więc nie na wniosek skarżącego) postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, jednakże sugestia ta odnosiła się do decyzji, którą unieważniono prawo ochronne przysługujące skarżącemu do znaku słownego Heritage.

Zarzucając w skardze kasacyjnej, iż Sąd I instancji nie odniósł się do tego, iż "postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji rejestrowej winno było od początku toczyć się w trybie przewidzianym przepisami k.p.a., a nie w trybie postępowania spornego" skarżący nie wziął pod uwagę tego, że postępowanie sporne w tej sprawie zostało wszczęte na jego wniosek, w którym powołał art. 164 p.w.p. i art. 131 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, a następnie wskazał jako podstawę żądania art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

Konkludując ten wątek rozważań Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że postępowanie sporne przed organem zostało wszczęte na wyraźne żądanie skarżącego. Wniosek je inicjujący zakreślał podstawę prawną i granice żądania – art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych – a wydana w tym postępowaniu decyzja oddalająca wniosek została zaskarżona do Sądu I instancji. Kontroli sądowoadministracyjnej podlegała zatem decyzja zapadła w postępowaniu spornym i ona wyznaczała granice sprawy rozpoznanej przez Sąd I instancji, o których mowa w art. 134 § 1 p.p.s.a. W myśl tego przepisu sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Rozstrzygnięcie "w granicach danej sprawy" oznacza, że sąd nie może uczynić przedmiotem rozpoznania legalności innej sprawy administracyjnej niż ta, w której wniesiono skargę. W orzecznictwie podkreśla się, że sąd administracyjny nie jest wprawdzie związany granicami skargi, "ale zawsze jest związany granicami sprawy, w której skarga została wniesiona i nie może swoimi ocenami prawnymi (...) wkraczać w sprawę nową w stosunku do tej, która była albo powinna być przedmiotem postępowania administracyjnego i wydawanych w nim decyzji administracyjnych" (por. NSA z dnia 20 listopada 1997 r., SA/Łd 2572/95, Pr. Gosp. 1998, nr 5, s. 36).

Skoro więc granice rozpoznania sprawy przez sąd administracyjny, a tym samym i orzekania, wyznacza jej rozstrzygnięcie zaskarżonym aktem, to w tej sprawie granice te wyznaczała decyzja oddalająca wniosek o unieważnienie prawa ochronnego wobec braku przesłanek określonych w art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych.

W tej sytuacji czynienie zarzutu Sądowi I instancji, iż dokonując de facto kontroli zaskarżonej decyzji UPRP z dnia [...] lipca 2008 r. jedynie pod kątem sprawdzenia prawidłowości zasadności przesłanek wynikających z art. 164 p.w.p. (....) i w oparciu o kryteria zawarte w przepisie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych naruszył art.134 § 1 p.p.s.a., jest chybione. Do naruszenia tego przepisu doszłoby natomiast wówczas, gdyby Sąd, jak domaga się tego autor skargi kasacyjnej, dokonał oceny decyzji z dnia [...] maja 2004 r. udzielającej prawa ochronnego na znak towarowy HERITAGE FILMS i stwierdził jej nieważność.

Z przekonaniem strony skarżącej o istnieniu podstaw prawnych do objęcia w tej sprawie kontrolą decyzji zapadłej w postępowaniu rejestrowym udzielającej prawo ochronne na sporny znak towarowy wiąże się kolejny zarzut skargi kasacyjnej obejmujący naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., a także zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a w związku z art. 151 p.p.s.a. i art. 253 ust. 2 p.w.p. w związku z art. 252 p.w.p. Wskazując na uchybienia, jakich dopuścił się według strony skarżącej organ w postępowaniu o udzielenie prawa ochronnego, autor skargi kasacyjnej prezentuje pogląd, iż wytknięte naruszenia przepisów postępowania obligowały Sąd I instancji do stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Naczelny Sąd Administracyjny podał już powody, dla których Sąd I instancji nie mógł dokonać kontroli zgodności z prawem decyzji niebędącej przedmiotem zaskarżenia. Wbrew temu, co twierdzi strona skarżąca również przepis art. 253 ust. 2 p.w.p. nie dawał ku temu podstaw. W myśl tego przepisu, przepisów kodeksu postępowania administracyjnego o wznowieniu postępowania i stwierdzeniu nieważności decyzji nie stosuje się, jeżeli okoliczności uzasadniające wznowienie postępowania lub stwierdzenie nieważności decyzji mogą być podniesione w sporze o unieważnienie udzielonego patentu, dodatkowego prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

Przepis art. 253 ust. 2 p.w.p. reguluje zatem sytuację, w której następuje zbieg ustawowych przesłanek unieważnienia prawa ochronnego i stwierdzenia nieważności decyzji i przewiduje, że w sytuacji ich tożsamości nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego o stwierdzeniu nieważności decyzji. Jego treść, poprzez wykluczenie przepisów k.p.a., wyklucza wydanie w postępowaniu spornym decyzji stwierdzającej nieważność decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Zważyć przy tym należy, że ustawa o znakach towarowych w art. 29 stanowiła, że prawo z rejestracji znaku towarowego może być unieważnione w całości lub w części, jeżeli nie były spełnione ustawowe warunki wymagane do rejestracji, określone w przepisach art. 4, 6-9 i 32. Żądając unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego zarejestrowanego pod rządami ustawy o znakach towarowych wnioskodawca mógł, zatem swoje żądanie oprzeć jedynie na przepisach wymienionych w art. 29 tej ustawy, stanowiących katalog zamknięty podstaw żądania unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego w całości lub części.

Każdy z tych przepisów w powiązaniu z art. 29 ustawy o znakach towarowych, określa materialnoprawną przesłankę unieważnienia prawa z rejestracji, przy czym, co wymaga wyraźnego podkreślenia, przesłankę związaną z brakiem na dzień prawidłowego zgłoszenia ustawowych warunków wymaganych do rejestracji znaku towarowego. Już tylko z tego powodu nie mogą mieć znaczenia dla oceny spełnienia warunków wymaganych do rejestracji późniejsze zdarzenia niemieszczące się w katalogu warunków wymaganych do rejestracji, wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych.

Nie oznacza to oczywiście, że poza kontrolą i możliwością wzruszenia pozostają decyzje o rejestracji znaku towarowego (obecnie o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy) posiadające kwalifikowane wady prawne inne niż te, które mogą być podniesione w postępowaniu spornym o unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, a zatem inne niż wymienione w art. 29 ustawy o znakach towarowych w odniesieniu do znaków zgłoszonych pod rządami tej ustawy. Jeżeli bowiem w ocenie strony decyzja o rejestracji znaku towarowego, czy udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy zapadła z rażącym naruszeniem prawa, przy czym owo naruszenie nie obejmuje przepisów wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych, może ona domagać się wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenie nieważności decyzji w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego w odrębnym postępowaniu.

Błędem jest natomiast utożsamianie pojęć "unieważnienia prawa z rejestracji", czy też "unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy" ze stwierdzeniem nieważności decyzji w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego. Inne są bowiem przesłanki do wydania tych decyzji i inny tryb postępowania poprzedzający ich wydanie, aczkolwiek w sytuacji rażącego naruszenia przepisów wymienionych w art. 29 ustawy o znakach towarowych przesłanki te mogą się pokrywać i tylko w tym wypadku mogą być podnoszone w postępowaniu spornym.

Instytucja unieważnienia prawa ochronnego, jakkolwiek tożsama w skutkach, nie może być więc utożsamiania z instytucją stwierdzenia nieważności decyzji w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego.

Również zatem z tych przyczyn omawiane zarzuty są bezzasadne. Przyjęcie przez stronę skarżącą tożsamości spraw – zakończonej decyzją o udzieleniu prawa ochronnego i zakończonej decyzją oddalającą wniosek o unieważnienie prawa ochronnego - wobec braku przesłanek określonych w art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, skutkowało także tym, że w skardze kasacyjnej podniesiono zarzuty naruszenia przepisów procedury administracyjnej, jak i przepisów o rejestracji znaków. Zarzuty te nie dotyczą sprawy rozpoznanej przez Sąd I instancji, zakończonej zaskarżoną do tego Sądu decyzją.

W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi I instancji naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. Przepis ten, w zakresie istotnym dla omawianego zarzutu, stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Zarzucając Sądowi I instancji naruszenie tego przepisu strona skarżąca prezentuje pogląd, iż po pierwsze, Sąd nie odniósł się do decyzji z dnia [...] maja 2004 r. Po wtóre, uważa, że w sposób wybiórczy relacjonując zarzuty zawarte w skardze pominął newralgiczną okoliczność, jaką w jej ocenie było, ustalenie "czy w związku z wydaniem decyzji o rejestracji nie doszło do naruszenia prawa" a nadto nie wziął pod uwagę tego, że skarżący domagał się stwierdzenia nieważności tej decyzji.

Zarzut ten koresponduje zatem z wiodącą tezą skargi kasacyjnej, że w granicach sprawy sądowoadministracyjnej mieściła się także sprawa zakończona decyzją udzielającą prawa ochronnego na znak towarowy HERITAGE FILMS. Teza ta jest błędna.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela także tych wywodów, które zmierzają do wykazania, iż już w toku postępowania spornego istniała wątpliwość, co do zakresu wniosku o wszczęcie postępowania.

Natomiast zgodzić należy się ze stroną skarżącą, że relacjonując stanowisko skarżącego zawarte w dwóch pismach stanowiących skargę Sąd I instancji nie przedstawił wszystkich zarzutów, jakie zostały w nich podniesione. Jednakże to uchybienie nie może stanowić skutecznej podstawy skargi kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Nie można bowiem obowiązku "przedstawienia zarzutów podniesionych w skardze", o którym mowa w art. 141 § 4 p.p.s.a., rozumieć jako obowiązku szczegółowego i drobiazgowego przedstawienia wszystkich wywodów zawartych w skardze. Przedstawienie zarzutów skargi ma być "zwięzłe", co należy rozumieć w ten sposób, że sąd administracyjny powinien się odnieść wyłącznie do kwestii istotnych z punktu widzenia rozstrzygnięcia sprawy, aby nie czynić wywodu nadmiernie rozbudowanym, a przez to niejasnym.

Z przedstawionych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny orzekł w oparciu o art. 184 p.p.s.a. jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt