Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś, Sędzia NSA Izabela Najda - Ossowska, Sędzia WSA del. Elżbieta Olechniewicz (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej T. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 11 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Ol 219/19 w sprawie ze skargi B. L. i T. W. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie z dnia 25 stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od T. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z 11 czerwca 2019 r. sygn. akt I SA/Ol 219/19 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie ("WSA") oddalił skargę Skarżących – B. L. i T. W., na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Olsztynie ("DIAS") z 25 stycznia 2019 r. utrzymujące w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w I. ("NUS") z 5 października 2018 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej z 4 września 2018r. wydanej wobec spółki cywilnej T. B. L., T. W., z siedzibą w I. ("spółka") w zakresie podatku od towarów i usług za poszczególne okresy rozliczeniowe od grudnia 2011r. do października 2013 r.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że jak wynika z akt sprawy w niniejszej sprawie NUS przeprowadził wobec spółki czynności kontrolne w zakresie rzetelności ewidencjonowania i rozliczania podatku VAT za okres od grudnia 2011 r. do października 2013 r., w wyniku których postanowieniem z 24 maja 2018 r. wszczął postępowanie podatkowe, a następnie w wyniku tego postępowania wydał decyzję z 4 września 2018 r., w której określił spółce zobowiązanie podatkowe w podatku VAT za ten okres. Spółka 19 września 2018 r. wniosła odwołanie od tej decyzji. Postanowieniem z 5 października 2018 r. NUS nadał decyzji nieostatecznej rygor natychmiastowej wykonalności, uzasadniając rozstrzygnięcie wystąpieniem przesłanek z art. 239b § 1 pkt 2 i 4 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r. poz. 800 ze zm., dalej jako: "O.p.").

Organ drugiej instancji w postanowieniu z 25 stycznia 2019r., odnosząc się do zarzutów zażalenia, ocenił, że postanowienie organu I instancji zostało prawidłowo doręczone pełnomocnikowi spółki doradcy podatkowemu M. Kwietko – B. w oparciu o pełnomocnictwo z 22 czerwca 2016 r. Pełnomocnictwo dla adwokata M. R. nie wpłynęło do organu I instancji. W dniu 27 września 2018 r. złożono pełnomocnictwo dla adwokata M. R., które jednakże obejmowało wyłącznie postępowanie odwoławcze w sprawie decyzji w podatku VAT za lata 2011 – 2013. Nie było też podstaw, by twierdzić, że spółka nie miała wiedzy o toczącym się postępowaniu, gdyż – jak wskazała sama spółka – pełnomocnik przekazał jej postanowienie, zapoznała się z jego treścią i wniosła w terminie środek zaskarżenia.

Organ odwoławczy nie podzielił stanowiska organu I instancji, że na dzień wydania postanowienia wystąpiła przesłanka, o której mowa w art. 239b § 1 pkt 4 O.p., gdyż w stosunku do spółki nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia na podstawie art. 70 § 6 pkt 4 O.p. z dniem doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. 4 grudnia 2017 r. Zawieszenie biegu terminu przedawnienia trwało od 5 listopada 2018 r., tj. do dnia zakończenia postępowania zabezpieczającego (art. 70 § 7 pkt 5 O.p.). W konsekwencji na dzień wydania zaskarżonego postanowienia bieg terminu przedawnienia był zawieszony, dlatego nie można było uznać, iż okres do upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące.

Organ odwoławczy stwierdził natomiast, że w sprawie wystąpiły przesłanki nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności określone w art. 239b § 1 i 2 O.p.

2. WSA zgodził się ze stanowiskiem zajętym w zaskarżonym postanowieniu.

W pierwszej kolejności Sąd ten wyjaśnił kwestię zdolności sądowej i procesowej spółki cywilnej, która wniosła w niniejszej sprawie skargę, a następnie uległa rozwiązaniu. Sąd przyjął, że w takiej sytuacji stroną postępowania sądowoadministracyjnego po rozwiązaniu spółki pozostają jej byli wspólnicy.

Następnie Sąd pierwszej instancji podzielił stanowisko organu drugiej instancji, że w niniejszej sprawie wystąpiła przesłanki nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności określona w art. 239b § 1 pkt 2 i § 2 O.p., gdyż organ uprawdopodobnił, że zobowiązanie wynikające z decyzji nie zostanie wykonane.

Odnosząc się zaś do zarzutów dotyczących doręczenia postanowienia organu I instancji, Sąd ten wskazał, że w aktach sprawy znajduje się pełnomocnictwo szczególne z dnia 22 czerwca 2016 r. udzielone przez T. s.c. B. L., T. W. doradcy podatkowemu M. K., przy czym zakres tego pełnomocnictwa obejmuje kontrolę podatkową prowadzoną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w I. na podstawie upoważnienia nr [...] z dnia 25 maja 2016 r. w sprawie podatku VAT za okres od grudnia 2011 do października 2013 r. oraz będące jej skutkiem postępowanie podatkowe. Zdaniem Sądu pierwszej instancji powyższe pełnomocnictwo obejmowało postępowanie podatkowe będące skutkiem kontroli podatkowej oraz postępowanie wpadkowe w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji. Ponadto w aktach sprawy znajduje się wprawdzie pełnomocnictwo szczególne z dnia 11 września 2018 r. udzielone przez Spółkę adwokatowi M. R., ale pełnomocnictwo to wpłynęło do organu odwoławczego w dniu 27 września 2019 r. i obejmowało swym zakresem wyłącznie postępowanie odwoławcze w sprawie decyzji dotyczącej podatku VAT za okres od 2011 r. - 2013 r. W związku z tym nie sposób wywodzić, zgodnie z argumentacją przedstawioną w skardze, że miało ono charakter wiążący w postępowaniu wpadkowym w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej.

Niezależnie od powyższego Sąd podniósł, że z treści skargi wynika, że M. K. przekazał Spółce postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji, a Spółka wniosła w terminie zażalenie. Fakt terminowego złożenia zażalenia na postanowienie oznacza, że postanowienie dotarło do strony. Tym samym skuteczne wniesienie zażalenia, nawet gdyby postanowienie zostało nieprawidłowo doręczone, oznacza, że doręczenia dokonano i przez to postanowienie weszło do obrotu prawnego. Z powyższego wynika, że nawet gdyby przyjąć wadliwość doręczenia postanowienia, to i tak sposób doręczenia nie miał żadnego wpływu na zakres uprawnień procesowych strony.

W kontekście powyższego Sąd ocenił jako chybione zarzuty naruszenia przepisów art. 145 § 1 i 2, art. 165 § 2 i 4, art. 212 w zw. z art. 219 O.p. oraz art. 103-105 k.c.

2. Skarżący T. W. złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości. Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi na zasadzie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) – dalej "p.p.s.a.", w przypadku uznania, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

2.1. Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., Skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zbiegu z § 2 tego przepisu oraz naruszenie art. 151 p.p.s.a. w związku z naruszeniem przez organ administracji art. 145 § 1 i 2, art. 165 § 4 oraz 212 w związku z art. 219 O.p., a także niezastosowanie w sprawie przez organ odwoławczy przepisu art. 228 § 1 pkt 1 O.p. w związku z art. 219 O.p.;

b) art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez niezastosowanie tego przepisu, pomimo spełnienia przez zaskarżone postanowienie przesłanek nieważności zawartych w art. 247 § 1 pkt 3 O.p.

3. W odpowiedzi na skargę kasacyjną DIAS wniósł o oddalenie tej skargi i zasądzenie od Skarżącego na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

4.1. Skarżący zrzekł się rozprawy, a DIAS nie zażądał jej przeprowadzenia. Dlatego też, zgodnie z art. 182 § 2 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym.

4.2. Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania sądowego, której przesłanki wymienione zostały w § 2 tego artykułu. Przesłanki te w rozpoznanej sprawie nie wystąpiły. Nie stwierdzono też podstaw do odrzucenia skargi oraz umorzenia postępowania w oparciu o art. 189 p.p.s.a.

4.3. Skarga kasacyjna Skarżącego jest niezasadna.

4.4. Zarzuty skargi kasacyjnej koncentrują się na kwestii zakresu pełnomocnictwa szczególnego udzielonego doradcy podatkowemu przez T. s.c. B. L., T. W., w szczególności czy treść tego pełnomocnictwa obejmowała działanie w imieniu mocodawcy w ramach kontroli podatkowej, czy obejmowała również będące jej wynikiem postępowanie podatkowe. Zdaniem Skarżącego pełnomocnictwo to obejmowało jedynie postępowanie kontrolne, skutkiem czego doręczenie postanowienia o nadaniu rygoru wykonalności nieostatecznej decyzji wymiarowej pełnomocnikowi było wadliwe, a więc nie powinno wywołać skutków prawnych.

Z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy wynika, że T. s.c. B. L., T. W. w dniu 22 czerwca 2016r. udzieliła doradcy podatkowemu M. K. pełnomocnictwa szczególnego. W części E – zakres pełnomocnictwa szczególnego wskazano: "Kontrola podatkowa prowadzona przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w I. na podstawie upoważnienia nr [...] z dnia 25 maja 2016r. w sprawie podatku VAT za okres od grudnia 2011 do października 2013 r. oraz będące jej skutkiem postępowanie podatkowe. Pełnomocnictwo obejmuje występowanie przed organami podatkowymi wszystkich instancji w sprawach podatku VAT za wskazany wyżej okres oraz w sprawach wypadkowych. Pełnomocnik jest upoważniony do udzielenia substytucji.".

Zgodnie z art. 138a O.p. strona może działać przez pełnomocnika, chyba że charakter czynności wymaga jej osobistego działania. Przepis ten znajduje się w rozdziale 3a zatytułowanym "Pełnomocnictwo". Rozdział ten został wprowadzony do Ordynacji podatkowej na mocy ustawy z dnia 10 września 2015 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1649) i obowiązuje od dnia 1 stycznia 2016r. Pełnomocnictwo może być ogólne, szczególne albo do doręczeń (art. 138a § 2 O.p.). Pełnomocnictwo ogólne upoważnia do działania we wszystkich sprawach podatkowych oraz w innych sprawach należących do właściwości organów podatkowych (art. 138d § 1 O.p.), a szczególne do działania we wskazanej sprawie podatkowej lub innej wskazanej sprawie należącej do właściwości organu podatkowego (art. 138e § 1 O.p.).

Ww. nowelizacją Ustawodawca zmienił obowiązujące dotychczas regulacje prawne dotyczące pełnomocnictw w sprawach podatkowych. Nie obowiązujący art. 137 O.p. regulował wyłącznie kwestię związaną ze wskazaniem kto może być pełnomocnikiem w postępowaniu podatkowym oraz formę w jakiej może zostać udzielone pełnomocnictwo. Wskutek zmian wprowadzono na gruncie Ordynacji podatkowej nie znane dotychczas tej ustawie rozwiązania prawne m.in. dotyczące rodzajów pełnomocnictw i ich zakresu (art. 138a § 2 O.p.). Analizując nowe rodzaje pełnomocnictw należy stwierdzić, że różnią się one przede wszystkim zakresem umocowania pełnomocnika. W przypadku pełnomocnictwa ogólnego pełnomocnik jest uprawniony do działania "we wszystkich sprawach podatkowych" (art.138d § 1 O.p.), a w przypadku pełnomocnictwa szczególnego pełnomocnik może działać "we wskazanej sprawie podatkowej". Zasadnicze znaczenie w wykładni przepisów dotyczących pełnomocnictw ma więc ustawowe określenie zakresu umocowania pełnomocnika. To zakres umocowania pełnomocnika określa jego uprawnienia do działania w sprawach podatkowych i równocześnie określa wolę mocodawcy, czyli w jakim zakresie może w jego imieniu działać pełnomocnik. Podkreślić trzeba, że mocodawca ustanawiając pełnomocnika realizuje przyznane mu w z art. 138a § 1 O.p. prawo do "bycia reprezentowanym", w tym do "bycia reprezentowanym" przez tzw. profesjonalnego pełnomocnika (adwokata, radcę prawnego, doradcę podatkowego).

Określając wskazane rodzaje pełnomocnictw tj. pełnomocnictwo ogólne i pełnomocnictwo szczególne ustawodawca posłużył się terminem "sprawy podatkowej". Ustawodawca nie podał w Ordynacji podatkowej definicji normatywnej pojęcia "sprawa podatkowa" oraz dodatkowo posłużył się pojęciem "sprawy" bez dookreślenia jej charakteru. Ustalając znaczenie pojęcia "sprawa podatkowa", na gruncie analizowanych przepisów dotyczących pełnomocnictw, należy zwrócić uwagę na treść art. 138d § 1 i art. 138e § 1 O.p., które stanową, że pełnomocnictwo (ogólne i szczególne) upoważnia do działania we wszystkich lub we wskazanej sprawie podatkowej lub w innej sprawie należącej do właściwości organów podatkowych. Ustawodawca rozróżnia więc "sprawy podatkowe" od "innych spraw" należących do właściwości organów podatkowych. Analizując znaczenie pojęcia "sprawy podatkowej" należy uwzględnić właściwość rzeczową organów podatkowych oraz zakres stosowania przepisów Ordynacji podatkowej. Mając powyższe na uwadze należy uznać, że "sprawa podatkowa" to sprawa należąca do właściwości rzeczowej organów podatkowych, do której zastosowanie znajdą przepisy Ordynacji podatkowej (art. 2 § 1 O.p.), a w szczególności art. 2 § 1 pkt 1 O.p.

W myśl art. 138e § 1 O.p. to mocodawca określa w pełnomocnictwie szczególnym "sprawę podatkową", do której udziela pełnomocnictwa. To oznacza wskazanie danej sprawy podatkowej, przy czym sposób tego wskazania jest dowolny. Ważne jest jednak, aby organ podatkowy, do którego to pełnomocnictwo szczególne jest kierowane mógł zidentyfikować ową sprawę podatkową.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy zwrócić więc uwagę na zakres udzielonego pełnomocnictwa. Pełnomocnik był uprawniony do reprezentowania mocodawcy również w postępowaniu podatkowym, co nie budzi wątpliwości i wynika z treści pełnomocnictwa. Zakres ten jest również dostatecznie jasno sprecyzowany, a więc spełnia wymagania wskazane w art. 138e § 1 O.p. Do rozstrzygnięcia pozostaje zatem kwestia, czy złożenie w trakcie postępowania kontrolnego pełnomocnictwa uprawniającego pełnomocnika do działania w kontroli podatkowej i postępowaniu podatkowym rozciąga się także na postępowanie podatkowe.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016r. złożenie przez pełnomocnika w trakcie postępowania kontrolnego pełnomocnictwa uprawniającego do reprezentowania podatnika zarówno w postępowaniu kontrolnym jak i podatkowym jest skuteczne w zakresie wynikającym z treści tego pełnomocnictwa (szczególnego), co oznacza, że umocowanie to jest skuteczne także w postępowaniu podatkowym. Skoro bowiem ustawodawca w art. 138e § 1 O.p. zdecydował, że wystarczające jest "wskazanie sprawy podatkowej", to oznacza, że nie wprowadził ograniczenia pełnomocnictwa szczególnego do konkretnej procedury podatkowej (czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, postępowania podatkowego). W związku z powyższym umożliwił objęcie jednym pełnomocnictwem kilku procedur podatkowych prowadzonych w danej sprawie podatkowej określonej przedmiotowo.

W związku z powyższym pełnomocnictwo złożone przez Stronę przed Naczelnikiem Urzędu Skarbowego w I. datowane na 22 czerwca 2016r. zatytułowane "pełnomocnictwo szczególne" jest pełnomocnictwem szczególnym w rozumieniu tego przepisu, bowiem obejmuje ono reprezentowanie przed tym właśnie organem. W okolicznościach niniejszej sprawy oznacza to, że obejmuje zarówno postępowanie kontrolne jak i podatkowe prowadzone przez ten sam organ.

Autor skargi kasacyjnej powołuje w niniejszej sprawie jako argument prawny uzasadniający zawężenie zakresu pełnomocnictwa szczególnego do określonej procedury podatkowej (postępowania kontrolnego) art. 145 § 1 i 2 O.p. w powiązaniu z art. 138e § 3 O.p. jako przepisem analogicznym do nieobowiązującego od 1 stycznia 2016r. art. 137 § 3 O.p.

Argument ten jest chybiony, bowiem do dnia 31 grudnia 2015 r. na gruncie Ordynacji podatkowej nie było odpowiednika art. 138e § 1 O.p. Rekonstrukcja normy prawnej musi natomiast uwzględniać wszystkie przepisy ją tworzące, a więc również przepis regulujący podstawową kwestię jaką jest zakres pełnomocnictwa. Ponadto art. 138e § 3 O.p., podobnie jak "dawny" art. 137 § 3 O.p., pełni wyłącznie funkcję informacyjną związaną z zakomunikowaniem okoliczności udzielenia pełnomocnictwa "na zewnątrz" w stosunku do organu podatkowego lub innych stron procedury podatkowej. Przepis ten nie określa w żaden sposób możliwego zakresu pełnomocnictwa szczególnego, bowiem nie wynika z niego w jakim zakresie mocodawca może udzielić pełnomocnictwa. Zauważyć należy, że pełnomocnictwo ogólne (art. 138d § 4 O.p.) komunikowane jest w inny sposób niż pełnomocnictwa szczególne, co jednak nie wpływa na ich zakres. Owa różnica wynika dopiero z zestawienia art. 138d § 1 z art. 138e § 1 O.p.

Podsumowując, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że w niniejszej sprawie pełnomocnictwo szczególne udzielone doradcy podatkowemu obejmowało także postępowanie podatkowe. W konsekwencji nie sposób podzielić stanowiska kasatora o wadliwym doręczeniu przez organ postanowienia o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji wymiarowej. Nie jest w sprawie kwestionowane, iż postępowanie w przedmiocie nadania takiego rygoru jest postępowaniem wpadkowym w ramach toczącego się postępowania podatkowego. A zatem skoro tut. Sąd uznał, iż pełnomocnictwo szczególne udzielone w niniejszej sprawie obejmowało postępowanie podatkowe, to postanowienie o nadaniu rygoru, o którym mowa powyżej, zostało prawidłowo doręczone pełnomocnikowi ustanowionemu także w postępowaniu podatkowym.

W związku z tym zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia przez ten Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zbiegu z § 2 tego przepisu oraz naruszenie art. 151 p.p.s.a. w związku z naruszeniem przez organ administracji art. 145 § 1 i 2, art. 165 § 4 O.p. należało uznać za bezpodstawne. Podobnie przywołane łącznie z nimi zarzuty naruszenia art. 212 w związku z art. 219 O.p., a także niezastosowanie w sprawie przez organ odwoławczy przepisu art. 228 § 1 pkt 1 O.p. w związku z art. 219 O.p., których zresztą w skardze kasacyjnej nie uzasadniono ani nie wyjaśniono.

4.5. W związku z powyższym nie mógł być również skuteczny zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez niezastosowanie tego przepisu, pomimo spełnienia przez zaskarżone postanowienie przesłanek nieważności zawartych w art. 247 § 1 pkt 3 O.p.

Jak powyżej wskazano Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że postanowienie z dnia 5 października 2018r. o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji wymiarowej zostało prawidłowo doręczone ustanowionemu w tej sprawie pełnomocnikowi, a więc wywarło skutek w postaci wejścia do obrotu prawnego. W konsekwencji zażalenie złożone na to postanowienie było dopuszczalne i skuteczne. W takiej sytuacji art. 247 § 1 pkt 3 O.p. nie może mieć zastosowania, gdyż w niniejszej sprawie nie doszło do zwykłego naruszenia prawa, a tym bardziej do jego naruszenia rażącego.

Z kolei argumentacja skargi kasacyjnej dotycząca nieskuteczności złożonego środka zaskarżenia w związku z wadliwym doręczeniem postanowienia organu pierwszej instancji o nadaniu rygoru nieostatecznej decyzji wymiarowej stanowi w istocie polemikę ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji zawartym w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W związku z tym oraz z uwagi na to, że w niniejszej sprawie postanowienie o nadaniu rygoru wykonalności zostało prawidłowo doręczone zbędne jest odnoszenie się do tej kwestii.

4.6. Odnosząc się zaś do wniosku kasatora o rozważenie skierowania przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę pytania prawnego do poszerzonego składu tego Sądu należało uznać ten wniosek za pozbawiony podstaw. Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny podejmuje uchwały zawierające rozstrzygnięcie zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnej sprawie sądowoadministracyjnej. W niniejszej sprawie zagadnienie prawne, będące przedmiotem oceny tut. Sądu, nie nastręczało poważnych wątpliwości w związku z czym brak było podstaw do wystąpienia z pytaniem prawnym do poszerzonego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego.

4.7. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Skarżącego, jako że nie zawiera ona usprawiedliwionych podstaw.

4.8. Na wniosek DIAS, na podstawie art. 204 pkt 1 oraz art. 205 § 2 w związku z art. 207 § 1 i art. 209 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny zasądził od Skarżącego koszty postępowania kasacyjnego w kwocie stanowiącej koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego, wyliczone zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. b) jako 75% stawki określonej w związku z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).