Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska, Sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.), Sędzia NSA Wiesław Morys, Protokolant starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak, po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wójta Gminy T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 13 listopada 2014 r. sygn. akt II SAB/Lu 425/14 w sprawie ze skargi S. S. na bezczynność Wójta Gminy T. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 13 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Lu 425/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie, w sprawie ze skargi S. S. na bezczynność Wójta Gminy T. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, zobowiązał Wójta Gminy T. do załatwienia w terminie 14 dni wniosku skarżącego S. S. z dnia 15 lipca 2014 r. w części dotyczącej udzielenia informacji o ukończonym przez nią kierunku studiów, dacie ukończenia tych studiów o ocenie końcowej.

Wyrok wydany został w następujących okolicznościach sprawy.

Pismem z dnia 15 lipca 2014 r. S. S. zwrócił się do Wójta Gminy T. o udostępnienie informacji publicznej, m. in. poprzez podanie wykształcenia Wójta Gminy T. I. E. W. na dzień wyboru na urząd wójta oraz na dzień wpłynięcia wniosku, poprzez przesłanie tej informacji wraz ze wskazaniem nazwy szkoły wyższej, kierunku studiów, daty ukończenia tej szkoły i oceny końcowej ze studiów. Pismem z dnia 31 lipca 2014 r. Wójt Gminy T. uwzględnił wniosek w części poprzez nadesłanie informacji, że Wójt na dzień wyboru i dzień wpłynięcia wniosku posiadała wykształcenie wyższe. W zakresie pozostałej części wniosku, a mianowicie udostępnienia informacji co do nazwy szkoły, kierunku studiów, daty ich ukończenia oraz oceny końcowej, poinformował, że nie są one informacjami publicznymi w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782).

S. S. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. Wniósł o zobowiązanie organu do udostępnienia żądanej informacji publicznej, to jest przesłania informacji o nazwie szkoły wyższej, jaką ukończyła Wójt Gminy T. I. E. W., kierunku studiów, dacie ich ukończenia oraz ocenie końcowej z tych studiów. Zarzucił naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie. Podniósł także zarzut naruszenia art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i d i ust. 4 lit. a, art. 13 ust. 1 i art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez ich błędną wykładnię, a tym samym nierozpoznanie merytoryczne wniosku i uznanie, że informacja odnośnie wykształcenia organu władzy wykonawczej (Wójta) – nazwa szkoły wyższej, kierunek studiów, data ukończenia i ocena końcowa nie stanowi informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy T. wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej. Organ podkreślił, że dane dotyczące nazwy szkoły wyższej, kierunku studiów, daty ukończenia tejże szkoły i oceny końcowej ze studiów nie stanowią informacji publicznej. Za informację publiczną nie może też być uznany dokument prywatny w postaci dyplomu ukończenia szkoły wyższej przez Wójta, którego udostępnienia domaga się skarżący. Stwierdził, ze w tej sytuacji nie miał obowiązku wydawania decyzji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał skargę za uzasadnioną. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Informacją publiczną jest więc każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy. Zauważył, że zgodnie z art. 61 Konstytucji RP, prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Stąd prawo do informacji jest zasadą, a wyjątki od niego mogą być interpretowane wyłącznie ściśle. Przykładowy katalog informacji publicznych zawarty jest w art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "c" i "d" ustawy wynika, że informacją publiczną są w szczególności informacje o organach władzy publicznej, w tym o ich przedmiocie działalności i kompetencjach, a także o osobach sprawujących w nich funkcje i ich kompetencjach.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, żądane przez skarżącego informacje dotyczące wykształcenia I. E. W., to jest osoby pełniącej funkcję organu władzy publicznej – Wójta Gminy T., stanowią informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy. Informacje związane z zajmowanym przez funkcjonariusza publicznego stanowiskiem lub pełnioną funkcją, a w szczególności informacje wskazujące na poziom jego kompetencji (kwalifikacji) do sprawowania funkcji publicznej, stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. Zdaniem Sądu, informacje o nazwie szkoły wyższej, jaką ukończył organ wykonawczy gminy, kierunków studiów, dacie ukończenia studiów oraz ocenie końcowej z tychże studiów stanowią informacje odzwierciedlające kompetencje funkcjonariusza publicznego i wskazują na poziom jego zdatności do wykonywania władzy publicznej. Niezależnie bowiem od tego, czy przepisy prawa wymagają posiadania wyższego wykształcenia przez osobę piastującą funkcję organu władzy publicznej, to informacja co do wykształcenia takiej osoby nie ma charakteru ściśle osobistego, lecz podlega udostępnieniu jako informacja publiczna na temat kompetencji osoby, sprawującej funkcję publiczną, w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy. Wskazuje na to treść art. 5 ust. 2 ustawy, który stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Ustawodawca uznał zatem, że ochrona prywatności osób fizycznych doznawać winna ograniczenia w przypadku, gdy osoby te sprawują funkcje publiczne. Sąd pierwszej instancji powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05 (OTK-A 2006/3/30). Trybunał Konstytucyjny orzekając, że przepis art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest zgodny z art. 31 ust. 3, art. 47 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP oraz, że nie jest niezgodny z art. 61 ust. 4 Konstytucji RP, stwierdził między innymi, że "tak samo jak w przypadku innych konstytucyjnych praw i wolności, ochrona prywatności i autonomia informacyjna nie mają charakteru absolutnego, między innymi ze względu na potrzeby życia w zbiorowości". Zdaniem Trybunału, przewidziany w tym przepisie "obowiązek ujawnienia informacji o sobie, stanowiąc ograniczenie autonomii informacyjnej, (został ustanowiony) w granicach zgodnych z konstytucyjną zasadą proporcjonalności, zgodnie z którą wszelkie ingerencje w prywatność muszą mieć na uwadze jej ochronę jako dobra konstytucyjnie chronionego i zasady konstytucyjne wskazujące na granice i przesłanki, jakie muszą być zachowane na wypadek ingerencji". Uzasadniając to stanowisko Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że w odniesieniu do osób ubiegających się lub pełniących funkcje publiczne, prawo do ochrony prywatności podlega istotnemu ograniczeniu. O ile bowiem sfera życia intymnego (w znaczeniu szerszym niż potocznie przyjęte) objęta jest pełną prawną ochroną, o tyle ochrona sfery życia prywatnego podlega pewnym ograniczeniom, uzasadnionym "usprawiedliwionym zainteresowaniem".

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, informacje dotyczące nazwy szkoły wyższej, jaką ukończyła Wójt Gminy T. I. E. W., kierunku studiów, dacie ich ukończenia oraz ocenie końcowej z tych studiów nie należą do sfery "intymnej" podlegającej całkowitej ochronie prawnej, lecz jako informacje ze sfery życia prywatnego osoby pełniącej funkcje publiczną, podlegają udostępnieniu w trybie przepisów o dostępie do informacji publicznej. Sąd ustalił, że Informacje żądane przez skarżącego we wniosku z dnia 15 lipca 2014 r. nie zostały udostępnione w Biuletynie Informacji Publicznej. Wójt Gminy T. był więc obowiązany do rozpoznania wniosku skarżącego zgodnie z przepisami ustawy, to jest do udostępnianie żądanych informacji bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 ustawy) bądź do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (art. 16 ust. 1 ustawy). Wójt Gminy nie udzielił skarżącemu żądanej informacji ani nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Skargę kasacyjną złożył Wójt Gminy T.. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił naruszenie:

1. art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i d ustawy z dnia 6 września 2011 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2014 r. poz. 782), poprzez błędną jego wykładnię i uznanie, iż informacje o kierunku studiów ukończonym przez Wójta Gminy T., a także o dacie ich ukończenia i ocenie końcowej stanowią informację publiczną w rozumieniu powołanej wyżej ustawy.

2. art. 13 ust. 4 w zw. z art. 6 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 223, poz. 1458 ze zm.) oraz w zw. z art. 479 § 1 i 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112 ze zm.), a także w zw. z załącznikiem nr 3 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych poprzez ich niezastosowanie i uznanie w konsekwencji, iż informacje o kierunku studiów ukończonym przez Wójta Gminy T., a także o dacie ich ukończenia i ocenie końcowej stanowią informację publiczną,

3. przepisów postępowania poprzez niedopełnienie obowiązków spoczywających na Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym z mocy art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) oraz art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 i pkt 8 w zw. z art. 149 § 1 P.p.s.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowało wydaniem wyroku stwierdzającego naruszenie prawa przez Wójta Gminy T..

W oparciu o powyższe zarzuty kasacyjne wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpatrzenia oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zaskarżony wyrok mimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Przepis art. 183 § 1 P.p.s.a. stanowi, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak pod rozwagę nieważność postępowania. Nie zachodzą okoliczności skutkujące nieważność postępowania, określone w art. 183 § 2 pkt 1 – 6 P.p.s.a., należy zatem ograniczyć się do zarzutów wyartykułowanych w skardze kasacyjnej.

Przed dalszymi uwagami konieczne jest spostrzeżenie, że wnoszący kasację nie doprecyzował, czy dwa podniesione zarzuty mają charakter procesowy, czy materialny. Przed wyartykułowaniem zarzutów kasacji powołał m.in. przepisy art. 174 pkt 1 i 2 P.p.s.a., ale nie odniósł ich do podstaw kasacji. Tylko w odniesieniu do trzeciego zarzutu wskazał, że chodzi o naruszenie przepisów postępowania. Wadliwość ta, pozostająca w sprzeczności z wymogami art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 176 P.p.s.a., nie uniemożliwia jednak odniesienia się do podstaw skargi kasacyjnej.

W pierwszej kolejności rozważeniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania przez niedopełnienie obowiązków spoczywających na Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym z mocy art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) oraz art. 3 § 2 pkt 4 i 8 w związku z art. 149 § 1 P.p.s.a., co miało istotny wpływ na wynik sporawy i skutkowało wydaniem wyroku stwierdzającego naruszenie prawa przez Wójta Gminy T..

Odnośnie do przepisów ustrojowych, tj. art. 1 § 1 i 2 P.u.s.a. oraz art. 3 § 1 P.p.s.a., odnotować należy, że Wojewódzki Sad Administracyjny dokonał kontroli administracji publicznej poprzez rozpoznanie skargi na bezczynność i kierował się kryterium zgodności z prawem. Wywiązał się zatem z obowiązku nałożonego dyspozycjami art. 1 § 1 i 2 P.u.s.a. oraz art. 3 § 1 w związku z art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Nadto, skoro uznał, że organ pozostaje w bezczynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a., to trafnie zastosował dyspozycję art. 149 § 1 P.p.s.a. Zasadność zarzutu naruszenia art. 149 § 1 P.p.s.a. zależy w niniejszej sprawie od tego, czy doszło do innych naruszeń materialnych lub proceduralnych.

Dwa pozostałe zarzuty mają charakter materialnoprawny. Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. c i d ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że informacje o kierunku studiów ukończonym przez Wójta Gminy T., a także o dacie ich ukończenia i ocenie końcowej stanowią informację publiczną w rozumieniu powołanej wyżej ustawy.

Niewątpliwie pełnienie funkcji wójta jest pełnieniem funkcji publicznej. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacja o osobach sprawujących funkcje w organach władzy publicznej podlega udostępnieniu jako informacja publiczna. Potwierdza to treść przepisu art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdanie pierwsze tego przepisu wskazuje na ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, ale jednocześnie art. 5 ust. 2 zdanie drugie stanowi o braku tego ograniczenia w stosunku do informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji. Niezależnie od pewnych różnic między pojęciem prywatności użytym w art. 5 ust. 2, a pojęciem danych osobowych, zdefiniowanym w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 ze zm.), nie jest kwestionowane, że informacje odnoszące się do wykształcenia osoby są informacjami ze sfery prywatnej tej osoby (por: Janusz Barta [w:] J. Barta, P. Fajgielski, R. Markiewicz "Ochrona danych osobowych" LEX 2015, pkt 4 i 18 do art. 6). Tym bardziej prywatny charakter mają szczegółowe informacje związane z uzyskaniem tego wykształcenia, takie jak kierunek ukończonych studiów, data ich ukończenia oraz ocena końcowa.

Przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej dotyka zatem relacji chronionych konstytucyjnie dóbr w postaci dostępu do informacji publicznej oraz ochrony prywatności. Konkurencja tych dóbr należy do najbardziej doniosłych zagadnień z zakresu autonomii informacyjnej jednostki, zarówno w obszarze systemu norm Konwencji Europejskiej o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, jak i na gruncie prawa unijnego oraz prawa krajowego (patrz m.in.: wyrok TK z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, OTK-A 2006/3/30; wyrok TK z dnia 12 maja 2008 r., sygn. akt SK 43/05, OTK-A 2008/4/57).

Nie jest przy tym kwestionowane, że jakkolwiek wartość związana z transparentnością życia publicznego nie może prowadzić do całkowitego przekreślenia i zanegowania ochrony związanej z życiem prywatnych osób wykonujących funkcje publiczne, to osoby wykonujące funkcje publiczne z momentem ich podjęcia muszą zaakceptować szerszy zakres ingerencji w sferze ich prywatności, niż w wypadku innych osób (patrz: uzasadnienie w/w wyroku TK z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05, s. 4 i 14; Marek Safian "Prawo do prywatności i ochrona danych osobowych w społeczeństwie informatycznym", Państwo i Prawo" 2002/6/s. 10)

Udostępnienie informacji o osobie pełniącej funkcję publiczną stanowi jednocześnie ingerencję w prywatność tej osoby. W każdym przypadku należy zatem rozważyć, czy informacja o osobie pełniącej funkcję publiczną nie przekracza granicy intymności wyznaczonej przepisami art. 47 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 8 i art. 10 Europejskiej Konwencji, a także, czy mieści się w ramach wyjątku sformułowanego w art. 5 ust. 2 zdanie drugie ustawy o dostępie do informacji publicznej, odczytywanego w kontekście norm konstytucyjnych ustanawiających prawo do dostępu do informacji publicznej oraz ochronę prywatności.

Skoro zaś dostęp do żądanych informacji jest uzależniony od wykładni i zastosowania jednej z dwóch dyspozycji art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to ewentualna odmowa udostępnienia informacji nie może być wyrażona w formie pisma informującego. Forma ta jest właściwa dla sytuacji, w której żądana informacja nie ma cech informacji publicznej. W odniesieniu do informacji o osobie pełniącej funkcję publiczną, nawet posiadanie przez informację aspektu prywatnego nie pozbawia tej informacji waloru informacji publicznej. Tylko kwestia dostępności takiej informacji zależy od tego, czy ma ona związek z pełnieniem funkcji. Zajęcie przez podmiot zobowiązany stanowiska, według którego, informacja o osobie pełniącej funkcję publiczną nie ma związku z pełnieniem funkcji publicznej, a zatem zasługuje na ochronę ustanowioną w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (jako refleks art. 61 ust. 3 Konstytucji RP), wymaga sformułowania tego stanowiska w formie odmowy. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej odmowa udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę prywatności następuje w drodze decyzji (por. wyrok NSA z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1510/11; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 kwietnia 2015 r., sygn. akt IV SAB/Gl 189/14; wyrok NSA z dnia 30 września 2015 r., sygn. akt I OSK 2093/14, niepublikowany, treść [w:] Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Warto zauważyć, że taki tryb postępowania w przypadku rozstrzygania o wyborze jednego z dwóch konstytucyjnych uprawnień, tj. prawa do ochrony prywatności, a nie prawa do udostępnienia informacji, skutkuje uruchomieniem dwuinstancyjnego postępowania administracyjnego. Wnioskodawca uzyskuje prawo do wyrażenia swojego stanowiska w ramach sformalizowanego, dwuinstancyjnego postępowania, do którego stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Jest to konsekwencja niekwestionowanego poglądu, zgodnie z którym, odmowa przyznania uprawnienia wynikającego z prawa materialnego jest decyzją w rozumieniu art. 104 § 1 K.p.a. Rozstrzygnięcie takie nie może zatem być zawarte w piśmie informującym o braku podstaw do udostępnienia informacji z uwagi na ochronę prywatności wynikającą z art. 5 ust. 2. Niezależnie bowiem od dyspozycji z art. 16 ust. 1, dopuszczenie możliwości informowania w piśmie o zaistnieniu przesłanek ochrony prywatności, skutkowałoby niejednolitym trybem załatwiania tego zagadnienia przez podmioty zobowiązane, będące adresatami wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Skoro Sąd pierwszej instancji zakwestionował zgodność z prawem pisma informacyjnego Wójta i zobowiązał do załatwienia wniosku w spornym zakresie, to zaskarżony wyrok odpowiada prawu. Trafne było zastosowanie art. 149 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Przedwczesne było jednak rozważenie przez Sąd kwestii braku podstaw do ochrony przewidzianej w art. 5 ust. 2. Skoro nieuwzględnienie wniosku mogło nastąpić w drodze decyzji, to należało ograniczyć się do wskazania organowi tej formy załatwienia sprawy. Zajęcie stanowiska w kwestii materialnej jest w takiej sytuacji możliwe, ale nie może stanowić zastąpienia organu w procesie rozstrzygania. Istotna z punktu widzenia prawa materialnego, tj. zawarta w art. 5 ust. 2 przesłanka związku informacji z pełnioną funkcją powinna być rozważona w odniesieniu do przepisów odnoszących się do funkcji pełnionej przez osobę Wójta. W tym zakresie trafny jest zarzut sformułowany w kasacji, tj. braku zastosowania przepisów art. 479 § 1 i 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21, poz. 112 ze zm.), art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych w związku z Załącznikiem Nr 3 do rozporządzenia Rady ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1050 ze zm. – obecnie: Dz. U. z 2014 r. poz. 1786). Wyraźnie jednak podkreślić należy, że zastosowanie to rozumieć można jedynie jako rozważenie zaistnienia przesłanek określonych w tych przepisach dla określenia związku żądanych informacji z pełnioną funkcją. Przedwczesne jest w obecnej sytuacji procesowej, tj. przed wydaniem decyzji w tej sprawie, rozstrzyganie tego związku w postępowaniu kasacyjnym.

Kwestia ta nie wpływa na prawidłowość zaskarżonego wyroku. Powinna być ona rozstrzygnięta przez organ rozpoznający ponownie wniosek.

Niezależnie od tego zauważyć można, że bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 13 ust. 4 ustawy o pracownikach samorządowych. Przepisy rozdziału 2 tej ustawy regulują problematykę nawiązania i zmian stosunku pracy, ale tylko jednej grupy pracowników samorządowych, a mianowicie tych, którzy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Nie odnosi się do pracowników zatrudnionych w oparciu o wybór (patrz: Jakub Stelina [w:] A. Rycak. M. Rycak. J. Stelina. J. Stępień "Ustawa o pracownikach samorządowych. Komentarz", LEX 2013, pkt I.1 do art. 11). Wymagania w stosunku do pracownika samorządowego zatrudnionego na podstawie wyboru są natomiast sformułowane w art. 6 ust. 2 w związku z art. 6 ust. 1 ustawy o pracownikach samorządowych. Również to unormowanie powinno być uwzględnione przy ocenie związku żądanych informacji z pełnioną funkcją.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną.