Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki (spr.), Sędziowie WSA Adam Lipiński, Andrzej Góraj, Protokolant specjalista Monika Gieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2018 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...]; 2. zasądza od Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów na rzecz skarżącego M. K. kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2017 r., nr [...], Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów (dalej także: "Centralna Komisja" lub "organ") - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. - dalej: "k.p.a.") w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1789 ze zm. - dalej także: "ustawa o stopniach naukowych") - po rozpoznaniu wniosku M. K. (dalej także: "skarżący" lub "strona skarżąca") o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Centralnej Komisji z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...] odmawiającej zmiany decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] uchylającej uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. o odmowie nadania stopnia doktora w dziedzinie nauk ekonomicznych i przekazującej postępowanie Radzie Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] (dalej także: "Rada WNE U[...]") do dalszego kontynuowania - utrzymała w mocy w/w decyzję z dnia [...] czerwca 2016 r.

Zaskarżona decyzja Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów wydana została w następującym stanie faktycznym.

W dniu [...] maja 2015 r. Rada Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. podjęła uchwałę nr [...] odmawiającą nadania skarżącemu M. K. stopnia doktora w dziedzinie nauk ekonomicznych.

W wyniku rozpatrzenia odwołania skarżącego od powyższej uchwały Rady Wydziału, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów - działając na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki - decyzją z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] uchyliła sporną uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. o odmowie nadania stopnia doktora w dziedzinie nauk ekonomicznych i przekazała postępowanie Radzie Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] do dalszego kontynuowania.

W uzasadnieniu decyzji Centralna Komisja stwierdziła, że podstawą podjęcia rozstrzygnięcia były istotne uchybienia prawno-proceduralne i organizacyjne, jakie miały miejsce w trakcie procedowania przewodu doktorskiego skarżącego. Organ uznał, że nasuwa się podejrzenie, iż członkowie Komisji Doktorskiej powołanej przez Radę Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. nie zapoznali się z tekstem rozprawy doktorskiej przed obroną, a oceny rozprawy wystawione przez recenzentów są - po zapoznaniu się z tekstem rozprawy doktorskiej - zawyżone. Centralna Komisja stwierdziła ponadto, że na podstawie dokumentacji przewodu doktorskiego, wnioskować można, iż obrona rozprawy przebiegała niestandardowo, albowiem skarżący M. K. zajmował się tylko wybranymi aspektami pracy doktorskiej. Zdaniem organu, niestandardowe było również. zachowanie członków Komisji Doktorskiej, którzy dopiero po przyjęciu obrony zreflektowali się, jaki jest poziom rozprawy, której obronę przyjęli.

Mając na względzie powyższe, Centralna Komisja uznała, że z uwagi na zawirowania, jakie towarzyszyły tej sprawie, a także w celu obiektywizacji wszystkich okoliczności, zachodzą podstawy do powtórzenia czynności związanych z uchyloną uchwałą Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. z uwagi na błędy w procedurze obrony rozprawy doktorskiej skarżącego i ich konsekwencje społeczno-prawne. W tym stanie rzeczy, Centralna Komisja, uchylając sporną uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K., przekazała postępowanie Radzie Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] do dalszego kontynuowania.

Wnioskiem z dnia [...] czerwca 2016 r. skarżący M. K., powołując się na przepisy art. 154 § 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, wystąpił do Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów o zmianę ostatecznej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] uchylającej uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. o odmowie nadania stopnia doktora w dziedzinie nauk ekonomicznych i przekazującej postępowanie Radzie Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] do dalszego kontynuowania.

W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że Rada Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...] nie dopuściła do udziału w postępowaniu recenzentów i promotora jego rozprawy doktorskiej, co stanowi rażące naruszenie prawa, a jednocześnie świadczy o braku obiektywizmu po stronie Przewodniczącego Rady WNE U[...], co z kolei uzasadnia wyłączenie całego składu organu kolegialnego, tym bardziej, że - jak zarzucił skarżący - Przewodniczący Rady WNE U[...] ukierunkował działanie Rady Wydziału na wyjaśnianie zaszłości, zamiast oceny merytorycznej rozprawy doktorskiej w sposób wolny od wszelkich uprzedzeń i pozamerytorycznych sugestii. Ponadto, skarżący wskazał, że z protokołu z posiedzenia Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...] z dnia [...] marca 2016 r. wynika, iż Przewodniczący Rady Prof. dr hab. J. M. w sposób tendencyjny i nieobiektywny zreferował dotychczasowy przebieg postępowania, ukierunkowując dalszy jego tok nie na meritum sprawy, lecz na kwestie związane z okolicznościami podjęcia przez Radę Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. uchwały o odmowie nadania skarżącemu stopnia doktora, którą następnie uchyliła Centralna Komisja. Skarżący zarzucił, iż sugerowanie Radzie Wydziału, że "członkowie Komisji prawdopodobnie dopiero po przyjęciu obrony zreflektowali się, jaki jest poziom rozprawy, której obronę przyjęli" (vide: s. 6 protokołu posiedzenia Rady WNE U[...]), przy jednoczesnym nieprzekazaniu członkom Rady WNE U[...] informacji o pozytywnej recenzji sporządzonej przez Prof. dra hab. W. J. (recenzenta Centralnej Komisji) i nieujawnieniu jej treści - ewidentnie świadczy o braku obiektywizmu Przewodniczącego Rady WNE U[...] i ukierunkowaniu sprawy na odmowę nadania skarżącemu stopnia doktora. Skarżący podkreślił również, że w sytuacji, gdy żaden z członków Rady Wydziału Nauk [pic]Ekonomicznych Uniwersytetu [...] nie uczestniczył w publicznej obronie jego rozprawy doktorskiej, uznać trzeba, iż tym bardziej recenzenci powinni brać udział w posiedzeniu Rady Wydziału rozpatrującej kwestię nadania stopnia naukowego. W ocenie skarżącego, recenzenci mogą bowiem ustosunkować się do ewentualnych wątpliwości i z racji swojej niezależnej pozycji oraz posiadanych wiadomości specjalnych z zakresu tematycznego rozprawy doktorskiej, nadać dyskusji charakter merytoryczny. Skarżący wskazał w tym miejscu, że również Naczelny Sąd Administracyjny w swoim dotychczasowym orzecznictwie wielokrotnie podkreślał wagę udziału recenzentów w posiedzeniach rady uprawnionej jednostki organizacyjnej (por. m. in. wyrok NSA z dnia 8 października 2007 r., sygn. akt I OSK 1205/07, LEX nr 439785). Skarżący podniósł jednocześnie, że na "silną pozycję w postępowaniu recenzenta (recenzentów) i przyznanie mu określonych uprawnień procesowych, zapewniających recenzentom udział w postępowaniu" zwraca się uwagę także w doktrynie (por. A. Gill, Sytuacja procesowa strony w ogólnym postępowaniu administracyjnym i postępowaniach wyjątkowych, Wrocław 2010, s. 340). Skarżący stwierdził ponadto, że rolą Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] - po przekazaniu akt sprawy przez Centralną Komisję - było jedynie podjęcie uchwały w przedmiocie nadania skarżącemu stopnia doktora w oparciu o znajdujące się w aktach sprawy recenzje i pozostałą dokumentację przewodu doktorskiego, po przeprowadzeniu ewentualnej dyskusji z zaproszonymi na posiedzenie promotorem i recenzentami. Tymczasem, jak zauważył skarżący, Przewodniczący Rady WNE U[...] ukierunkował powołaną przez Radę Wydziału komisję (nazwaną w protokole "zespołem") na "staranne przeanalizowanie całego przebiegu tej sprawy oraz stosownej dokumentacji" (s. 6 protokołu z posiedzenia Rady WNE U[...]), co - zdaniem skarżącego - sugeruje ocenę nie strony naukowej rozprawy, lecz zaszłości związanych z przebiegiem postępowania przed Radą Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. Skarżący zarzucił również, że brak było podstaw prawnych do powoływania przez radę jednostki prowadzącej postępowanie w przedmiocie nadania stopnia doktora - na etapie po przyjęciu publicznej obrony rozprawy doktorskiej - jakiegokolwiek zespołu, czy też komisji.

Mając na względzie powyższe, skarżący stwierdził, że za zmianą spornej decyzji ostatecznej Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. w zakresie wyznaczenia rady innej uprawnionej jednostki naukowej przemawia nie tylko jego interes indywidualny, lecz także interes społeczny.

W wyniku rozpatrzenia powyższego wniosku skarżącego, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów - działając na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy o stopniach naukowych - decyzją z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], odmówiła zmiany swojej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r.

W uzasadnieniu wydanej decyzji Centralna Komisja, ustosunkowując się do zarzutu skarżącego dotyczącego brak obiektywizmu Dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] - stwierdziła, że nie widzi podstaw do zmiany decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. i kolejnego przeniesienia postępowania do następnej Rady Wydziału. Centralna Komisja podniosła, iż Rada Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] podjęła już czynności zmierzające do rozpatrzenia wniosku skarżącego o nadanie stopnia doktora. Organ uznał, że zarzuty skarżącego doktoranta co do intencji działania Dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] są tylko jego subiektywnymi odczuciami. Zdaniem Centralnej Komisji, Dziekan Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] wykonuje tylko od strony organizacyjnej zalecenia decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. dotyczące kontynuowania przewodu doktorskiego. Tymczasem, jak zauważył organ, ostateczne rozstrzygnięcie podejmowane jest przez całą Radę Wydziału w głosowaniu tajnym, co zapewnia obiektywizm podejmowania decyzji przez członków Rady Wydziału.

Mając na względzie powyższe, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów stwierdziła, że okoliczności przedmiotowej sprawy przemawiają za odmową zmiany spornej decyzji Centralnej Komisji i kolejnego przeniesienia postępowania do następnej Rady Wydziału. W tym stanie rzeczy, Centralna Komisja uznała, że zachodzą podstawy do odmowy zmiany decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r.

W piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. skarżący, powołując się na przepisy art. 127 § 3 k.p.a. i 154 § 1 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, wystąpił do Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją tego organu z dnia [...] czerwca 2016 r.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie o zmianie decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. w zakresie przeniesienia przewodu doktorskiego z Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] do rady innej jednostki organizacyjnej, skarżący podtrzymał w uzasadnieniu środka zaskarżenia dotychczasowy zarzut braku obiektywizmu Przewodniczącego Rady Wydziału - Dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...], a także zakwestionował prawne podstawy powołania przez Radę WNE U[...] zespołu (komisji) w celu "starannego przeanalizowania całego przebiegu sprawy oraz stosownej dokumentacji". Ponadto, skarżący podtrzymał swoje zarzuty, że na posiedzeniu Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...] w dniu [...] marca 2016 r. Dziekan Wydziału w sposób tendencyjny i nieobiektywny zreferował dotychczasowy przebieg przewodu doktorskiego, co - zdaniem skarżącego - świadczy o braku obiektywizmu. Jednocześnie, skarżący stwierdził, że o braku obiektywizmu Przewodniczącego Rady WNE U[...] świadczy także kierowanie przez niego zapytań do Centralnej Komisji o szczegółach procedury oraz niezaproszenie na posiedzenie Rady Wydziału promotora i recenzentów. W konsekwencji, skarżący uznał, że braku obiektywizmu Dziekana Wydziału uzasadnia wyłączenie całego składu Rady WNE U[...], jako organu kolegialnego.

W wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów - działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki - wydała w dniu [...] maja 2017 r. decyzję nr [...], którą utrzymała w mocy w/w decyzję z dnia [...] czerwca 2016 r. odmawiającą zmiany decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r.

W uzasadnieniu decyzji, odnosząc się do zasadniczego zarzutu skargi dotyczącego naruszeniu art. 27 § 1 w zw. z art. 24 § 3 k.p.a. z uwagi na czynności prof. dr hab. J. M. (przewodniczącego Rady Wydziału) i całej Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] w postępowaniu, co miało skutkować koniecznością ich wyłączenia, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów wskazała, iż brak jest przesłanek do uznania, że działania Dziekana WNE U[...] wynikające z funkcji przewodniczenia Radzie Wydziału wywoływały wątpliwości co do jego bezstronności, w rozumieniu 24 § 3 k.p.a. Centralna Komisja uznała jednocześnie, że tym bardziej niezrozumiałe jest kierowanie zarzutu braku bezstronności co do wszystkich głosujących członków Rady Wydziału. Organ zauważył, że ostateczne rozstrzygnięcie podejmują uprawnieni członkowie Rady Wydziału w głosowaniu tajnym. Jednocześnie, organ podniósł, że uprawnionymi członkami Rady Wydziału są samodzielni pracownicy naukowi, którzy z założenia są niezależni w swoich ocenach co do dorobku naukowego kandydatów. Zdaniem organu, okolicznością zapewniającą obiektywizm podejmowania decyzji przez członków Rady Wydziału z prawem głosu jest także głosowanie w sposób tajny. W konsekwencji, Centralna Komisja uznała, że zarzuty co do intencji działania Dziekana Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] i całej Rady tego Wydziału są tylko subiektywnymi odczuciami skarżącego.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutu bezprawnego powołania komisji doradczej przez Radę Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] ds. "starannego przeanalizowania całego przebiegu sprawy oraz stosownej dokumentacji", Centralna Komisja uznała, że na podstawie przepisów wewnątrzuczelnianych Rada Wydziału miała prawo powołania komisji składającej się z członków Rady, w celu należytego rozpoznania sprawy i przygotowania projektu uchwały pod głosowanie na posiedzeniu organu kolegialnego, jakim jest Rada Wydziału. Organ zauważył ponadto, że wspomniana komisja nie miała żadnych uprawnień decyzyjnych, zaś ostateczne rozstrzygnięcie merytoryczne przynależeć będzie do Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...].

Mając na względzie powyższe, organ uznał, że brak jest podstaw do zmiany spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] czerwca 2016 r. i kolejnego przeniesienia postępowania do następnej Rady Wydziału w celu kontynuowania przewodu doktorskiego skarżącego.

W piśmie z dnia 11 sierpnia 2017 r. skarżący M. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na w/w decyzję Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017 r.

Wnosząc w petitum skargi o jej uwzględnienie i uchylenie zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] czerwca 2016 r., a także o zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania sądowego, skarżący zarzucił, iż Centralna Komisja, wydając obie sporne decyzje, dopuściła się naruszenia przepisów prawa procesowego, w tym w szczególności:

1) naruszenia art. 154 § 1 k.p.a. w związku z art. 21 ust. 2 w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki - poprzez ich niezastosowanie i niedokonanie wnioskowanej zmiany decyzji ostatecznej, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, w zakresie przekazania sprawy radzie innej jednostki uprawnionej do nadawania stopnia doktora w dyscyplinie ekonomia, pomimo wykazania istnienia ważnego interesu strony, jak i interesu społecznego;

2) naruszenia art. 7 k.p.a. w związku z art. 77 § 1 k.p.a., art. 80 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a. - poprzez ich niezastosowanie i uchybienie obowiązkowi dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, z czym związany jest obowiązek wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego, prawidłowego udokumentowania przebiegu postępowania oraz jego wyników i właściwego uzasadnienia podjętej decyzji, a więc uchybień, które w sprawie miały wpływ na jej wynik, ponieważ organ tych obowiązków nie zrealizował;

3) naruszenia art. 27 § 1 k.p.a. w związku z art. 24 § 3 k.p.a. - poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, przejawiające się w dokonaniu przez organ nadzoru oceny przesłanek do wyłączenia pracownika lub organu, podczas gdy wniosek inicjujący postępowanie opiewał na zmianę decyzji ostatecznej w trybie art. 154 § 1 k.p.a.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podniosła na wstępie, iż nie ulega wątpliwości, że jako podstawę prawną wniosku o zmianę spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. wskazała przepis art. 154 § 1 k.p.a. Tymczasem, jak zauważył skarżący, zarówno decyzja z dnia [...] czerwca 2016 r., jak i decyzja wydana w dniu [...] maja 2017 r. w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy przez Centralną Komisję, nie zawierają prawidłowego powołania podstawy prawnej, albowiem brak w nich jakiegokolwiek odwołania do art. 154 k.p.a., który jest tu przepisem procesowym umożliwiającym prowadzenie postępowania nadzwyczajnego. Skarżący uznał, że z uwagi na fakt, iż ustawa o stopniach nie zawiera regulacji odnoszącej się do trybów nadzwyczajnych, uznać trzeba, że - na mocy art. 29 ust. 1 tej ustawy - odpowiednie zastosowanie znajdują tu przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Skarżący zauważył jednocześnie, że kwestię odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. w postępowaniu w sprawie nadawania stopni i tytułów wyjaśnił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt I OSK 1364/05, LEX nr 209495, wskazując w uzasadnieniu, jak należy rozumieć istotę "odpowiedniości stosowania przepisów k.p.a." w postępowaniach w sprawach stopni i tytułu naukowego, które jest postępowaniem administracyjnym prowadzonym na podstawie odpowiednio stosowanych przepisów k.p.a., z odrębnościami wynikającymi z przepisów procesowych, zamieszczonych w ustawie z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki. Skarżący wskazał, że podobny pogląd wyrażono również w doktrynie (vide: J.P. Tarno, Odpowiednie stosowanie przepisów kpa w postępowaniach w sprawach stopni naukowych (wybrane zagadnienia) /w:/ Studia z prawa administracyjnego i nauki o administracji. Księga jubileuszowa dedykowana Prof. zw. dr. hab. Janowi Szreniawskiemu, Przemyśl 2011, s. 768-787; podobnie: J.P. Tarno /w:/ Rola odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. w postępowaniach w sprawach stopni naukowych (wybrane zagadnienia), Zeszyty Naukowe Sądownictwa Administracyjnego z 2011 r., nr 6, s. 18-35). W konsekwencji, skarżący uznał, że zarówno judykatura, jak i doktryna nie wykluczają stosowania w postępowaniu dotyczącym stopnia naukowego trybów nadzwyczajnych, w tym art. 154 k.p.a.

Powołując się na treść przepisu art. 154 § 1 k.p.a., skarżący stwierdził, że zastosowanie tego przepisu wymagało uprzedniego ustalenia przez Centralną Komisję, że: 1) w sprawie została wydana decyzja ostateczna, 2) na jej mocy żadna ze stron nie nabyła prawa, 3) za zmianą decyzji (bo tego dotyczyło żądanie) przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony skarżącej. Skarżący zauważył ponadto, że z poglądów wyrażonych w orzecznictwie i doktrynie wynika również dalszy warunek, który musi być spełniony dla zastosowania art. 154 k.p.a., a mianowicie to, iż decyzja, której dotyczy postępowanie nadzwyczajne jest prawidłowa lub dotknięta wadami niekwalifikowanymi (zob. wyrok NSA z dnia 2 lutego 2002 r., sygn. akt I OSK 780/11, LEX nr 1125351). Zdaniem skarżącego, o ile przesłanka pierwsza jest oczywista, o tyle pozostałe wymagały oceny przez organ. Tymczasem, jak stwierdził skarżący, w obu wydanych przez Centralną Komisję decyzjach nie ma żadnych rozważań na ten temat. W tej sytuacji, skarżący zarzucił, że organ, wydając w sprawie obie sporne decyzje, nie zawarł oceny tych istotnych okoliczności. Skarżący wskazał, że NSA w swoim dotychczasowym orzecznictwie zauważył wyraźnie, że postępowanie prowadzone na podstawie art. 154 i art. 155 k.p.a. jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem - w przeciwieństwie do postępowania głównego (rozpoznawczego) - nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz przeprowadzenie weryfikacji wydanej już decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony (por. m. in. /w:/ wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 1997 r., sygn. akt II SA 854/96, LexPolonica nr 340085).

Skarżący uznał, że sporna decyzja kasacyjna Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...], uchylająca uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. nie jest dotknięta wadami kwalifikowanymi, które powodowałyby jej nieważność (art. 156 k.p.a.) lub stanowiły podstawę do wznowienia postępowania (art. 145, art. 145a i art. 145b k.p.a.), a zatem spełniona jest ostatnia ze wskazanych wyżej przesłanek związanych z dopuszczalnością zastosowania art. 154 k.p.a.

Dokonując z kolei oceny kwestii nabycia praw z decyzji, skarżący w pierwszej kolejności zauważył, że w sprawie stopnia naukowego jedyną stroną jest osoba ubiegająca się o jego nadanie. Tak więc, zdaniem skarżącego, ocena nabycia praw z decyzji dokonywana jest przez pryzmat tej jedynej strony - kandydata do stopnia. Jeśli chodzi o podział decyzji na uprawniające i takie, z których strona nie nabyła praw, skarżący odwołał się do poglądu prof. Z. R. K., uznając, iż decyzjami, na mocy których strony nie nabyły praw, są wszelkie decyzje niebędące decyzjami uprawniającymi (por. Z.R. Kmiecik, Uchylenie lub zmiana decyzji administracyjnej w trybie art 154 i art. 155 k.p.a., Przegląd Prawa Publicznego z 2012 r., nr 7-8, s. 63). Mając na względzie powyższe, skarżący uznał, że niewątpliwie sporna decyzja kasacyjna z dnia [...] grudnia 2015 r., wydana przez Centralną Komisję na podstawie art. 21 ust. 2 in fine ustawy o stopniach (będącego swoistym odpowiednikiem art. 138 § 2 k.p.a., wzbogaconym o możliwość przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia innej radzie jednostki naukowej, która posiada odpowiednie uprawnienia), jest decyzją, z której strona nie nabyła praw, zatem nie jest decyzją uprawniającą.

Skarżący uznał, że dokonując oceny zasadności zgłoszonego żądania zmiany decyzji (a nawet tylko częściowej zmiany decyzji) i oceny, czy przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony, należy zauważyć, że w postępowaniu zwykłym zgromadzone zostały przez organy 3 recenzje rozprawy doktorskiej skarżącego - dwie zlecone przez Radę Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. i jedna - zlecona przez Centralną Komisję. Skarżący podniósł, iż wszystkie wskazane powyżej recenzje są pozytywne. Skarżący zauważył ponadto, że w toku przewodu doktorskiego nie doszło do sytuacji skutecznego zakwestionowania wniosków i konkluzji rozprawy, czy też podważenia jej oryginalności, a więc skarżący uznał, że spełnił wszystkie warunki przewidziane w art. 12 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o stopniach, zgodnie z którym, przywołane są warunki przyznania stopnia doktora. Skarżący uznał, że wspomniany przepis cyt. ustawy nie pozostawia żadnych wątpliwości i jego gramatyczna wykładnia jest jasna, stanowiąc, że osobie spełniającej wszystkie przesłanki w nim przewidziane, właściwy organ (rada jednostki uprawnionej) nadać powinien stopień doktora.

Skarżący stwierdził, że w zaistniałej sytuacji konieczne jest zapewnienie obiektywizmu w organie, który ma procedować sprawę wyłącznie w oparciu o akta sprawy, bez osobistego kontaktu z kandydatem do stopnia doktora. Niezbędne jest więc zagwarantowanie odpowiedniego poziomu sprawiedliwości proceduralnej. Według skarżącego, nie można zgodzić się z sugestią Centralnej Komisji, że organ kolegialny - Rada Wydziału - może procedować bez udziału promotora i recenzentów pracy doktorskiej, w oparciu o nieobiektywne, tendencyjne i wybiórcze opinie, przedstawione przez Przewodniczącego Rady Wydziału, który skupia się głównie na zaszłości, a pomija okoliczności przemawiające na rzecz nadania skarżącemu stopnia doktora. Skarżący zarzucił, iż sugerowanie przez Przewodniczącego pozostałym członkom Rady Wydziału, że "członkowie Komisji [Doktorskiej Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. prawdopodobnie dopiero po przyjęciu obrony zreflektowali się, jaki jest poziom rozprawy, której obronę przyjęli" (vide: s. 6 protokołu z posiedzenia Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...] z dnia [...] marca 2016 r.), przy jednoczesnym nieprzekazaniu członkom Rady WNE U[...] informacji o pozytywnej recenzji sporządzonej przez Prof. dra hab. W. J. (recenzenta Centralnej Komisji) i nieujawnieniu jej treści - ewidentnie świadczy o braku obiektywizmu. Jednocześnie, skarżący zarzucił, że Przewodniczący Rady WNE U[...] ukierunkował prace powołanej przez Radę komisję (nazwanej w protokole "zespołem") na "staranne przeanalizowanie całego przebiegu tej sprawy oraz stosownej dokumentacji" (s. 6 protokołu), co - zdaniem strony skarżącej - sugeruje ocenę nie strony naukowej rozprawy doktorskiej, lecz zaszłości dotyczących przebiegu przewodu jeszcze przed Radą Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K.

Ponadto, skarżący zarzucił, że Przewodniczący Rady WNE U[...] nie zaprosił do udziału w żadnym posiedzeniu Rady, na których procedowano sprawę skarżącego, zarówno promotora rozprawy doktorskiej Prof. dra hab. T. G., a także obu recenzentów, tj. Dra hab. A. G., prof. UEP i Dra hab. J. B., prof. UE, choć - jak uznał skarżący - istniał w tym zakresie prawny obowiązek wynikający z art. 20 ust. 3 in fine ustawy o stopniach. Tymczasem, jak stwierdził skarżący, osobisty udział recenzentów w posiedzeniu rady jednostki procedującej sprawę jest niezbędny, gdyż recenzenci mogą udzielić odpowiedzi na pytania, czy też wątpliwości członków organu kolegialnego. Powołując się na stanowisko Prof. J. B., skarżący stwierdził, że Rada Wydziału, która rozpatruje sprawę po kasacji zaskarżonej uchwały podejmuje czynności niezbędne do ponownego przygotowania wniosku dotyczącego treści uchwały. Wymaga to odniesienia się do zawartej w uzasadnieniu decyzji Prezydium Centralnej Komisji oceny poprawności czynności przewodu doktorskiego. W przypadku uchybień polegających na wadach postępowania konieczne będzie ponowienie czynności w poprawnej formie (np. przeprowadzenie dyskusji nad przebiegiem czynności przed sformułowaniem wniosku o podjęcie uchwał). Stwierdzone wady merytorycznych czynności przewodu, związanych z kwestionowanymi ocenami naukowymi, mogą wymagać dodatkowych czynności recenzentów, mogą pojawić się podstawy do wyłączenia niektórych osób ze sprawy przy odpowiednim stosowaniu przepisów k.p.a. (por. J. Borkowski, Podstawy prawne nadawania stopni i tytułu, naukowych i w zakresie sztuki, a kontrola sądu administracyjnego w tych sprawach /w:/ J. Góral (red.) i in., Ratio est anima legis. Księga jubileuszowa ku czci prof. Janusza Trzcińskiego, Warszawa 2007, s. 156).

W związku z powyższym, skarżący zarzucił, że niezaproszenie do udziału w posiedzeniach Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...] promotora i recenzentów rozprawy doktorskiej, która ma być podstawą merytoryczną uchwały w przedmiocie nadania stopnia naukowego należy zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa, tj. art. 20 ust. 3 in fine ustawy o stopniach.

Wobec powyższego, skarżący stwierdził, że uzasadnione jest wyznaczenie innej rady jednostki naukowej, posiadającej uprawnienia do nadawania stopnia doktora w dyscyplinie ekonomia, celem zapewnienia obiektywizmu w rozpatrywaniu sprawy. Według skarżącego, przemawia za tym zarówno słuszny interes strony skarżącej, jak i interes społeczny, który wynika z faktu, iż skarżący odbył bezpłatne studia doktoranckie, które powinny się zakończyć obroną i nadaniem mu stopnia doktora, albowiem w innym wypadku środki wydatkowane z budżetu państwa na te studia należałoby uznać za zmarnowane.

Skarżący, powołując się na regulacje prawne zawarte w przepisach art. 11 ust 1 ustawy o stopniach w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 22 września 2011 r. w sprawie szczegółowego trybu i warunków przeprowadzania czynności w przewodach doktorskich, w postępowaniu habilitacyjnym oraz w postępowaniu o nadanie tytułu profesora (Dz. U. Nr 204, poz. 1200) - stwierdził, że nie ma żadnych przeszkód, a wręcz zachodzą ważne przesłanki na rzecz tego, aby Centralna Komisja, procedując sprawę w trybie art. 154 k.p.a., zmieniła własną decyzję ostateczną i przekazał sprawę radzie innej jednostki, posiadającej uprawnienia do nadawania stopnia doktora w dyscyplinie ekonomia. W ocenie strony skarżącej, przekazanie sprawy radzie innej jednostki naukowej, posiadającej stosowne uprawnienia służy "oddaleniu obaw o stronnicze oceny w sprawie, zachowaniu obiektywizmu" (tak również: J. Borkowski /w:/ Podstawy prawne nadawania stopni i tytułu ..., s. 156). Skarżący zauważył, że również swego czasu Prof. J. Łętowski uznał, że w sprawach stopni naukowych "nigdy nie dość (...) dbałości o możliwie największy obiektywizm i wolność od wszelkich »pozamerytorycznych« emocji i ocen" (por. J. Łętowski, Ambicje przed sądem. O orzecznictwie sądowym w sprawach stopni naukowych /w:/ H. Olszewski (red.), B. Popowska, Gospodarka - administracja - samorząd, Poznań 1997, s. 302).

W związku z powyższym, skarżący uznał, że niezrozumiały jest dla niego upór Centralnej Komisji i wzbranianie się przed wyznaczeniem innej - obiektywnej rady właściwej do załatwienia sprawy.

Na marginesie, skarżący zwrócić również uwagę na fakt, iż rozważania organu zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] maja 2017 r., w których powołano przepisy art. 27 § 1 w zw. z art. 24 § 3 k.p.a., odnoszące się do kwestii wyłączenia pracownika i członka organu kolegialnego, nie mają bezpośredniego zastosowania w rozpatrywanej sprawie, albowiem skarżący złożył wniosek o zmianę decyzji ostatecznej w zakresie wskazania organu właściwego do procedowania sprawy, nie zaś wniosek o wyłączenie członków organu kolegialnego.

Skarżący zauważył również, że Centralna Komisja, wydając obie sporne decyzje, nie sprostała wymogom określonym w przepisie art. 107 § 3 k.p.a., gdyż nie odniosła się do kwestii istotnych, sygnalizowanych we wniosku wszczynającym postępowanie nadzwyczajne w trybie art. 154 k.p.a., jak i we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W związku z tym, skarżący zarzucił, że Centralna Komisja uchybiła obowiązkom wynikającym z przepisów art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a., gdyż nie wyjaśniła w sposób wszechstronny swojego rozstrzygnięcia, a także nie poczyniła żadnych rozważań w zakresie spełnienia przesłanek wzruszenia decyzji ostatecznej, o których mowa w art. 154 § 1 in fine k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów, reprezentowana przez radcę prawnego, wniosła o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Odpowiadając na zarzuty skargi, Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów stwierdziła, że skarżący nie uprawdopodobnił wystąpienia okoliczności, które mogłyby wywołać wątpliwości co do obiektywizmu Przewodniczącego Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...], czy tym bardziej całego składu Rady Wydziału. Centralna Komisja uznała, że - wbrew twierdzeniom skarżącego - zarzuty i okoliczności wskazane przez stronę skarżącą zostały staranne przeanalizowane przez organ, który w konsekwencji uznał, że brak jest podstaw do zmiany decyzji z dnia [...] czerwca 2016 r. i kolejnego przeniesienia postępowania do następnej Rady Wydziału. Centralna Komisja stwierdziła jednocześnie, iż w sposób należyty uzasadniła przesłanki odmowy zmiany spornej decyzji w obu wydanych decyzjach.

Odnosząc się do zasadniczego zarzutu skargi dotyczącego naruszenia zasad obiektywizmu przez Dziekana prof. dr hab. J. M. i całej Rady Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...], Centralna Komisja uznała, że brak jest podstaw do uznania, iż działania Dziekana WNE U[...] wynikające z funkcji Przewodniczącego Rady Wydziału wywołują wątpliwości co do jego bezstronności. Tym bardziej, zdaniem organu, nie sposób stwierdzić naruszenia zasad obiektywizmu przez cały skład Rady Wydziału i wszystkich głosujących członków Rady Wydziału.

Organ stwierdził, że Rada WNE U[...], po otrzymaniu akt sprawy z Centralnej Komisji, podjęła stosowne czynności zmierzające do rozpatrzenia wniosku skarżącego o nadanie stopnia doktora. Według organu, z istoty czynności Dziekana WNE U[...] wynika, że wykonywał on tylko od strony organizacyjnej zalecenia zawarte w spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. dotyczące kontynuowania przewodu doktorskiego. Organ uznał, że czynienie przez skarżącego zarzutu z zalecenia Dziekana dotyczącego "starannego przeanalizowanie całego przebiegu tej sprawy oraz stosownej dokumentacji" może być tylko dowodem na brak wiedzy skarżącego na temat funkcjonowania Rady Wydziału. Zdaniem organu, zupełnie niezrozumiałe jest także przenoszenie przez skarżącego znamion rzekomego braku obiektywizmu Dziekana WNE U[...] na cały skład organu kolegialnego, jakim jest Rada Wydziału.

Odnosząc się przywołanych przez skarżącego okoliczności mających świadczyć o występowaniu wszystkich przesłanek zastosowania art. 154 § 1 k.p.a. świadczących za koniecznością zmiany spornej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r., Centralna Komisja stwierdziła, że skarżący, dokonując analizy przepisu art. 154 § 1 k.p.a., akcentuje w sposób jednostronny istnienie interesu społecznego i słusznego interesu strony. Tymczasem, zdaniem organu, należy wątpić, czy przez "słuszny interes strony" można traktować wnioski skarżącego, które nie uzasadniają angażowania kolejnej Rady Wydziału innej uczelni na podstawie pozamerytorycznych odczuć traktujących rutynowe czynności wstępno-organizacyjne Dziekana WNE U[...], jako tendencyjne i nieobiektywne. Jednocześnie, organ zauważył, ze skarżący złożył swój wniosek o zmianę jeszcze przed podjęciem merytorycznej oceny jego przewodu doktorskiego, a nawet jeszcze przed złożeniem sprawozdania przez wewnętrzny zespół powołany przez Radę WNE U[...]. W tej sytuacji, Centralna Komisja uznała za wątpliwe, czy leży w interesie społecznym przekazywanie sprawy przewodu doktorskiego skarżącego do następnej Rady Wydziału, i angażowania czasu, środków i pracy członków kolejnej Rady Wydziału.

Ustosunkowując się z kolei do zarzutu skarżącego dotyczącego braku obiektywizmu Dziekana WNE U[...] wynikającego z faktu niezaproszenia na posiedzenie Rady Wydziału promotora i recenzentów jego rozprawy doktorskiej, Centralna Komisja uznała, że nie widzi bezpośrednio związku pomiędzy rzekomym brakiem obiektywizmu Dziekana a faktem niewysłania zaproszenia na posiedzenie Rady Wydziału promotorowi i recenzentom. Organ zauważył, że bezsporne jest to, iż zgodnie z art. 20 ust 3 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, uprawnionymi do głosowania w sprawach kolejnych uchwał przewodu doktorskiego wskazanych w art. 14 tej ustawy są uprawnieni członkowie Rady Wydziału oraz dodatkowo promotor i recenzenci. Organ uznał, że z akt sprawy nie wynika, aby przedmiotem kwestionowanego posiedzenia Rady Wydziału było głosowanie w sprawie nadania stopnia naukowego doktora (z poprzedzającą głosowanie dyskusją). Organ podniósł, iż sporne posiedzenia Rady Wydziału, na które nie zaproszono promotora i recenzentów, odbyły się jeszcze na wstępnym etapie, a więc przed podjęciem oceny przewodu doktorskiego i przed złożeniem sprawozdania przez wewnętrzny zespół powołany przez Radę Wydziału. W ocenie organu, o ewentualnym naruszeniu art. 20 ust 3 ustawy o stopniach można byłoby mówić dopiero wówczas, gdyby na spornym posiedzeniu Rady WNE U[...] odbyło się głosowanie w sprawie nadania stopnia naukowego doktora. Tymczasem, jak zauważył organ, ten etap procedury doktorskiej nie został jeszcze zrealizowany.

W konsekwencji, Centralna Komisja uznała, że - wbrew zarzutom strony skarżącej - brak było podstaw do zmiany spornej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. i przeniesienia postępowania do kolejnej Rady Wydziału innej uczelni wyższej.

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dopuścił do udziału w postępowaniu sądowym prowadzonym w niniejszej sprawie Krajową Reprezentację Doktorantów (dalej także: "KRD"), jako organizację społeczną, której statutowym celem jest m.in. ochrona praw i interesów doktorantów.

W piśmie procesowym z dnia [...] lutego 2018 r. Krajowa Reprezentacja Doktorantów, wyrażając swoje stanowisko w sprawie, wniosła o uchylenie zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...], a także o zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania sądowego. W uzasadnieniu pisma procesowego KRD stwierdziła, że w niniejszej sprawie spełnione są wszystkie przesłanki warunkujące dopuszczalność zastosowania art. 154 k.p.a. W ocenie KRD, za zmianą spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. w zakresie wyznaczenia rady jednostki prowadzącej przewód doktorski przemawia zarówno interes społeczny (gdyż skarżący odbył sfinansowane ze środków publicznych studia doktoranckie), jak i słuszny interes strony (gdyż skarżący obronił rozprawę doktorską i spełnił pozostałe ustawowe kryteria nadania stopnia doktora, wymienione w przepisach art. 12 ust. 1 pkt 1-4 ustawy o stopniach). Krajowa Reprezentacja Doktorantów zarzuciła ponadto, że Centralna Komisja nie wyjaśniła racjonalnie - ani w uzasadnieniu obu zaskarżonych decyzji, ani w odpowiedzi na skargę - przesłanek odmowy zmiany organu prowadzącego postępowanie, w sytuacji, gdy stosowne uprawnienia posiada w kraju kilkadziesiąt jednostek, a właściwość organu w postępowaniu zwykłym jest przemienna i wynika z wniosku doktoranta inicjującego przewód. KRD stwierdziła, że nie może być uznane za przekonywujące twierdzenie Centralnej Komisji o "zaangażowaniu czasu, środków i pracy (...) członków kolejnej Rady Wydziału" (vide: s. 5 odpowiedzi na skargę), jako przyczynie uzasadniającej dalsze procedowanie sprawy przez Radę Wydziału Nauk Ekonomicznych U[...], tym bardziej, że - jak przyznała sama Centralna Komisja – postępowanie przed Radą WNE U[...] jest dopiero w fazie wstępnej i nie doszło w nim jeszcze do zaangażowania "czasu, środków i pracy". W tej sytuacji, zdaniem KRD, uzasadniona jest zmiana rozstrzygnięcia Centralnej Komisji w przedmiocie organu procedującego sprawę i przekazania tej sprawy do innej uprawnionej rady wydziału. Krajowa Reprezentacja Doktorantów zarzuciła jednocześnie, iż nie do przyjęcia w demokratycznym państwie prawnym jest taka sytuacja, że w sprawie zgromadzono 3 recenzje rozprawy doktorskiej (wszystkie są pozytywne), a doktorant nie może uzyskać stopnia doktora, choć spełnił wszystkie wymogi. W ocenie KRD, uznać należy, że - wbrew stanowisku Centralnej Komisji - sposób procedowania sprawy zarówno przez Radę WNE U[...], jak i samą Centralną Komisję jest niewłaściwy i ukierunkowany na odmowę nadania skarżącemu stopnia doktora.

Mając powyższe na względzie, Krajowa Reprezentacja Doktorantów uznała, że zachodzi podstawa do poparcia skargi M. K. i uchylenia obu spornych decyzji Centralnej Komisji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanych przepisów cyt. ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w zakresie swojej właściwości, ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną, postanowienie, czy też inny akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu lub podjęcia spornej czynności. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm. - dalej także: "p.p.s.a.").

W ocenie Sądu, analizowana pod tym kątem skarga M. K. zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2017 r., nr [...], utrzymująca w mocy decyzję tego organu z dnia [...] czerwca 2016 r., nr [...] odmawiającą zmiany decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] uchylającej uchwałę Rady Wydziału Finansów Uniwersytetu [...] w K. o odmowie nadania stopnia doktora w dziedzinie nauk ekonomicznych i przekazującej postępowanie Radzie Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu [...] do dalszego kontynuowania - narusza obowiązujące przepisy prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów, wydając obie sporne decyzje administracyjne, dopuściła się przede wszystkim naruszenia art. 154 § 1 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki - poprzez ich niezastosowanie i niedokonanie tym samym oceny podniesionych przez stronę skarżącą we wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r., a także we wniosku z dnia [...] grudnia 2016 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy, argumentów mających świadczyć o wykazaniu przez stronę skarżąca istnienia przesłanek zastosowania art. 154 § 1 k.p.a., a więc ważnego interesu strony, jak też interesu społecznego, jako podstawy zmiany ostatecznej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, w zakresie przekazania sprawy radzie wydziału innej jednostki uprawnionej do nadawania stopnia doktora w dyscyplinie ekonomia.

W konsekwencji powyższego uchybienia, Sąd uznał, że Centralna Komisja dopuściła się jednocześnie - mogącego mieć zasadniczy wpływ na wynik sprawy - naruszenia pozostałych przepisów procedury administracyjnej, a w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., a także art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach, z uwagi na brak stosownego wyjaśnienie w uzasadnieniu przedmiotowych decyzji, dlaczego uznała, że - pomimo podniesionych przez skarżącego argumentów mających uzasadniać zmianę spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r. w trybie art. 154 § 1 k.p.a. - nie były one wystarczające do wydania takiego orzeczenia i przekazania sprawy radzie wydziału innej uczelni wyższej.

Według Sądu, naruszenie wspomnianych przepisów postępowania administracyjnego było następstwem ewidentnego braku podjęcia jakiejkolwiek próby wykazania w sposób należyty przez Centralną Komisję przesłanek zastosowania trybu nadzwyczajnego określonego w art. 154 § 1 k.p.a., a więc w sposób dający możliwość sądowej weryfikacji, jakie dokładnie przesłanki (obiektywne kryteria) organ ten wziął pod uwagę, przyjmując, że - pomimo argumentów strony skarżącej - jej wniosek o zmianę decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. nie mógł jednak zostać pozytywnie uwzględniony przez Centralną Komisję.

Tym samym, Sąd stwierdził, że Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów, wydając obie sporne decyzje administracyjne w przedmiocie odmowy zmiany decyzji - dopuściła się w powyższym zakresie istotnego naruszenia zasady praworządności wyrażonej w przepisach art. 6 k.p.a. i art. 7 in principio k.p.a. oraz art. 7 Konstytucji RP.

Zdaniem Sądu, naruszenie powołanych wyżej przepisów procedury administracyjnej mogło mieć istotny wpływ na ostateczny wynik sprawy, a więc stanowi dostateczną podstawę prawną do wyeliminowania z obrotu prawnego zarówno zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] czerwca 2016 r.

Przechodząc do oceny obu spornych rozstrzygnięć Centralnej Komisji, na wstępie, warto zauważyć, że postępowanie w sprawach o nadanie tytułu naukowego oraz stopni naukowych cechuje odrębność związana ze specyfiką tych spraw. Wynika stąd ograniczony zakres kontroli sądu administracyjnego, który nie jest uprawniony do merytorycznej kontroli recenzji stanowiących podstawę decyzji Centralnej Komisji. Sąd nie dokonuje także merytorycznej oceny dorobku naukowego osoby ubiegającej się o uzyskanie tytułu profesora oraz tego, czy posiada ona odpowiednie osiągnięcia naukowe, etc. Sąd nie jest również uprawniony do rozwiązywania merytorycznych sporów powstałych w świecie nauki. Kontrola sądu administracyjnego ogranicza się zatem jedynie do stwierdzenia, czy w postępowaniu przed Centralną Komisją nie doszło naruszenia norm postępowania wynikających z przepisów ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki i statutu Centralnej Komisji, a także przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (tak również: m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 września 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 275/17).

Mając na względzie powyższe zastrzeżenie wstępne, zauważyć należy, iż nie ulega wątpliwości, że składając inicjujący postępowanie wniosek z dnia [...] czerwca 2016 r. o zmianę decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., skarżący powołał się na przepisy art. 154 § 1 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach stanowi, iż w postępowaniach dotyczących nadania stopnia doktora i doktora habilitowanego albo tytułu profesora oraz nadania, ograniczenia, zawieszenia i pozbawienia uprawnienia do nadawania tych stopni w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie z brzmieniem powołanego przez skarżącego we wniosku z dnia [...] czerwca 2016 r. przepisu art. 154 § 1 k.p.a., decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

Zdaniem Sądu, z uwagi na fakt, iż ustawa o stopniach nie zawiera regulacji odnoszącej się do trybów nadzwyczajnych, uznać trzeba, że - na mocy art. 29 ust. 1 tej ustawy - odpowiednie zastosowanie znajdują tu przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Warto w tym miejscu zauważyć, że kwestia odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. w postępowaniu w sprawie nadawania stopni i tytułów była przedmiotem oceny judykatury, czego przykładem może być m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt I OSK 1364/05, LEX nr 209495, w którym NSA wskazał wyraźnie, jak należy rozumieć istotę "odpowiedniości stosowania przepisów k.p.a." w postępowaniach w sprawach stopni i tytułu naukowego, które jest postępowaniem administracyjnym prowadzonym na podstawie odpowiednio stosowanych przepisów k.p.a., z odrębnościami wynikającymi z przepisów procesowych, zamieszczonych w ustawie z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki.

W konsekwencji, uznać należy, że zarówno dotychczasowa judykatura, jak i przedstawiciele nauki nie wykluczają stosowania w postępowaniu dotyczącym stopnia naukowego trybów nadzwyczajnych, w tym art. 154 k.p.a.

Należy zauważyć, że zmiana decyzji w trybie art. 154 § 1 k.p.a. stanowi sytuację wyjątkową, gdyż siłą rzeczy narusza ona wyrażoną w art. 16 k.p.a. zasadę trwałości decyzji administracyjnej. Decyzja zmieniana bądź uchylana nie musi być dotknięta jakąkolwiek wadliwością, w szczególności nie musi być wydana z naruszeniem prawa. Przepis ten ma bowiem zastosowanie w równym stopniu do decyzji prawidłowych, jak i wadliwych, przy czym nie mogą być to wady kwalifikowane, powodujące nieważność decyzji w myśl art. 156 § 1 k.p.a. (por. J. Malanowski /w:/ Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, pod red. prof. R. Hausera i prof. M. Wierzbowskiego, wyd. 4, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2017).

Nie ulega wątpliwości, że w świetle dotychczasowego orzecznictwa, przyjmuje się, iż przedmiotem postępowania wszczętego w trybie nadzwyczajnym w celu zmiany lub uchylenia decyzji, na podstawie art. 154 k.p.a., jest ustalenie istnienia przesłanek wzruszenia decyzji ostatecznej określonych w tym przepisie (interes społeczny lub słuszny interes strony). Nie chodzi w nim zatem wyłącznie o kwestię oceny legalności decyzji, która może być najzupełniej prawidłowa pod względem prawnym albo też może być dotknięta wadami niekwalifikowanymi, a więc niedającymi podstaw do wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności decyzji. Postępowanie w trybie art. 154 k.p.a. jest postępowaniem mającym nowy przedmiot w stosunku do tego, którego dotyczyło postępowanie prowadzone wcześniej w trybie zwykłym. Omawiany przepis nie może być przy tym traktowany jedynie, jako stwarzający możliwość uznaniowego działania organów administracji, i to tylko w interesie publicznym reprezentowanym przez organy administracji, albowiem pozwala on na zajęcie się ponownie sprawą również w interesie strony (por. m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt I OSK 1531/06; podobnie: wyrok NSA z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1958/10).

W tej sytuacji, uznać trzeba, że skoro skarżący, wnosząc w dniu [...] czerwca 2016 r. o zmianę spornej decyzji Centralnej Komisji z dnia [...] grudnia 2015 r., powołał się na przesłanki zastosowania art. 154 § 1 k.p.a., organ ten zobowiązany był, stosując ten przepis, dokonać uprzedniego wszechstronnego ustalenia przesłanek jego zastosowania, a więc Centralna Komisja powinna wyjaśnić na wstępnym etapie, czy w sprawie została wydana decyzja ostateczna, a także czy na jej mocy żadna ze stron nie nabyła prawa, a także zbadać, czy decyzja, której dotyczy postępowanie nadzwyczajne jest prawidłowa lub dotknięta wadami niekwalifikowanymi. Następnie, Centralna Komisja zobowiązana była dokonać szczegółowej analizy przesłanek mających - zdaniem strony skarżącej - świadczyć za zasadnością wnioskowanej zmiany decyzji. Organ winien więc przede wszystkim zbadać dokładnie, czy za wnioskowaną przez stronę skarżącą zmianą przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.

Mając na względzie powyższe, Sąd uznał, że - wbrew powyższym obowiązkom ciążącym na organie - Centralna Komisja, wydając obie sporne decyzje administracyjne, nie dokonała jakiejkolwiek analizy pod kątem spełniania przesłanek zastosowania trybu postępowania nadzwyczajnego, o którym mowa w art. 154 k.p.a.

Tymczasem, nie ulega wątpliwości, że Centralna Komisja, jako organ prowadzący postępowanie w sprawie zainicjowanej wnioskiem skarżącego z dnia [...] czerwca 2016 r. o zmianę decyzji w trybie art. 154 § 1 k.p.a., obowiązana była w postępowaniu wyjaśniającym podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia przesłanek zastosowania wskazanego przez wnioskodawcę przepisu, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes strony skarżącej, w szczególności - stosownie do art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. - zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy okoliczność zastosowania art. 154 k.p.a. została wykazana przez stronę skarżącą. Dopiero ustalone w takich warunkach okoliczności mogą być uznane za odpowiednio wykazane i stanowić materiał będący podstawą faktyczną, niezbędną do wydania i uzasadnienia decyzji administracyjnej w przedmiocie zmiany decyzji w trybie art. 154 k.p.a.

Oczywistym jest, że w uzasadnieniu spornego rozstrzygnięcia organ powinien wyjaśnić stronie zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy, oraz wskazać fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, a także odnieść się do podniesionych w sprawie zarzutów.

Centralna Komisja miała pełne prawo odmówić wnioskowanej zmiany decyzji, jednakże, jeśli odmawia, to powody odmowy muszą zostać szczegółowo wskazane i omówione w motywach jej decyzji.

Zdaniem Sądu, konieczność szczególnie starannego uzasadnienia decyzji ma zwłaszcza znaczenie w postępowaniach tego typu, jak analizowane w niniejszej sprawie, gdyż w dotychczasowym orzecznictwie wyraźnie podkreśla się, iż w sprawach dotyczących nadawania stopni i tytułów konieczne jest zapewnienie obiektywizmu w organie - w tym przypadku w stosownej radzie wydziału uczelni wyższej prowadzącej dane postępowanie.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie rozstrzygającym niniejszą sprawę uznał, że w rozpoznawanej sprawie Centralna Komisja do spraw Stopni i Tytułów nie uczyniła zadość obowiązkowi przedstawienia wyczerpującego, realnego, przekonującego uzasadnienia decyzji, godząc tym samym w dyspozycję przepisów art. 154 § 1 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, a także pozostałych regulacji procesowych, a więc art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 107 § 3 k.p.a.

Z przepisów tych wynika, że organ administracji, działając na podstawie przepisów prawa i stojąc na straży praworządności, ma obowiązek podjąć wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, uwzględniając przy tym interes społeczny oraz słuszny interes obywateli, a także prowadzić postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej (co wyrażać ma się m.in. w ich należytym i wyczerpującym informowaniu o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, oraz w udzielaniu stronom wskazówek w tym zakresie), wyjaśniając stronie postępowania zasadność przesłanek, którymi kieruje się przy załatwieniu sprawy, co w szczególności zobowiązany jest uczynić w wyczerpującym uzasadnieniu faktycznym i prawnym podejmowanej w sprawie decyzji administracyjnej.

W ocenie Sądu, z uzasadnień obu spornych decyzji Centralnej Komisji nie wynika, dlaczego przedmiotowy wniosek skarżącego o zmianę decyzji tego organu z dnia [...] grudnia 2015 r. nie był zasadny w świetle art. 154 § 1 k.p.a., pomimo, iż kwestia ta ma zasadnicze znaczenie, a nie wyjaśniając jej w decyzji, organ narusza art. 107 § 3 k.p.a.

Nie ulega wątpliwości, że uzasadnienie decyzji powinno stwarzać możliwość kontroli przez stronę oraz Sąd prawidłowości toku rozumowania organu ją wydającego oraz motywów rozstrzygnięcia, co jest szczególnie istotne przy ocenie decyzji o charakterze uznaniowym. Brak prawidłowego uzasadnienia uniemożliwia ustalenie, czy organ nie przekroczył granic przyznanego mu zakresu uznania administracyjnego.

Powyższego warunku uzasadnienia obu spornych decyzji Centralnej Komisji nie spełniają, z uwagi na fakt, iż nie wyjaśniają, dlaczego wnioskowana zmiana nie mogła nastąpić w trybie nadzwyczajnym, o którym mowa w art. 154 § 1 k.p.a.

W konsekwencji wskazanego powyżej uchybienia, Sąd uznał, iż organ administracji publicznej - odmawiając uchylenia i zmiany swojej decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. - nie dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie zaistnienia przesłanek z art. 154 § 1 k.p.a., przez co naruszył w sposób ewidentny zarówno zasadę praworządności wyrażoną w przepisach art. 6 k.p.a. i art. 7 in principio k.p.a. oraz art. 7 Konstytucji RP, jak i zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów praworządnego państwa i stosowanego przez nie prawa, o której mowa w art. 8 k.p.a.

Mając na względzie to, iż w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez Centralną Komisję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - stosownie do art. 141 § 4 zdanie drugie p.p.s.a. - uznał zatem, że ponownie rozpoznając sprawę organ ten zobowiązany będzie zastosować się do przedstawionych wytycznych ujętych w niniejszym wyroku, usuwając wytknięte braki formalne. Zdaniem Sądu, podkreślić należy wyraźnie, iż w uzasadnieniu decyzji wydanej w wyniku ponownego rozpatrzenia sprawy Centralna Komisja zobowiązana będzie w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości ustalić, czy rzeczywiście zachodzą podstawy do zmiany decyzji z dnia [...] grudnia 2015 r. w trybie, o którym mowa w przepisie art. 154 § 1 k.p.a.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - działając na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. - orzekł, jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Zasądzając jednocześnie od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 697 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, Sąd działał na podstawie przepisów art. 200 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z art. 209 p.p.s.a.