Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Owsińska-Gwiazda, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak /sprawozdawca/, Sędzia WSA Leszek Kobylski, Protokolant Referent Małgorzata Domagalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi M. T., W. T. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazania wykonania robót budowlanych 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżących M. T., W. T. solidarnie kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu wpisu sądowego oraz na rzecz M. T. kwotę [...] ([...]) złotych oraz kwotę [...] ([...]) złotych stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Decyzją Nr [...] z [...] października 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w R. (PINB, organ I instancji), działając na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3, art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 83 ust. 1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm., zwana dalej "Prawo budowlane") oraz art. 104 i art. 108 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwana dalej "Kpa"), nakazał M. T. i W. T. (skarżące), współwłaścicielkom po ½ części budynku mieszkalnego, usytuowanego w zabudowie bliźniaczej na terenie posesji przy ul. [...] w R., w celu doprowadzenia przewodów kominowych istniejących w tym budynku, użytkowanych przez małżonków B. i M. G., do odpowiedniego stanu technicznego:

1. rozebranie istniejącego komina - przewodowego nr 1 do poziomu stropu

i ponowne jego odtworzenie oraz zainstalowanie na strychu budynku szczelnych drzwiczek wycierowych na kanale dymowym;

2. dobudowanie nowego przewodu wentylacyjnego w pomieszczeniu kotłowni

z jego wyprowadzeniem ponad dach na wysokość zabezpieczającą przed niedopuszczalnym zakłóceniem ciągu w sposób określony Polską Normą;

3. wyprowadzenie ponad dach (nadbudowanie) na wysokość zabezpieczającą przed niedopuszczalnym zakłóceniem ciągu w sposób określony Polską Normą istniejący w pomieszczeniu kotłowni przewód kominowy nr 2 oraz zainstalowanie

u podstawy komina szczelnych drzwiczek wyciorowych;

4. przedłożenie, po wykonaniu wyżej określonych robót, sporządzonego przez mistrza kominiarskiego protokołu szczelności i drożności przewodów kominowych. Decyzją został nadany rygor natychmiastowej wykonalności, ze względu na zagrożenie życia ludzi i mienia.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji powołał się na opinię, sporządzoną w toku przedmiotowego postępowania przez uprawnionego rzeczoznawcę z zakresu budownictwa, z której wynika zakres obowiązków nałożonych przez organ na właścicielki budynku. Podniósł, iż zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami działu IV rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690 ze zm.), przewody spalinowe i dymowe powinny być wyposażone w otwory wycierowe lub rewizyjne, zamykane szczelnymi drzwiczkami (§ 146 ust. 2 ) oraz być wykonane zgodnie z Polską Normą. Natomiast obowiązek utrzymania obiektu w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami oraz w należytym stanie technicznym i estetycznym spoczywa na właścicielu lub zarządcy obiektu budowlanego. Organ wskazał ponadto, iż potwierdzony opinią specjalisty zły stan techniczny przewodów kominowych, brak przewodu wentylacyjnego w kotłowni oraz otworów wycierowych powoduje niebezpieczeństwo zatrucia się tlenkiem węgla

i uzasadnia wydanie decyzji nakazowej oraz nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

W dniu [...] października 2011 r. skarżące złożyły wniosek o wydanie decyzji w trybie art. 66 ustęp 2 Prawa budowlanego, zakazującej małżonkom G. użytkowania zajmowanej przez nich części budynku przy ul. [...] w R,, w celu wykonania prac wskazanych w sentencji decyzji organu I instancji. W związku z tym, postanowieniem Nr [...] z [...] października 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w R., w oparciu o art. 111 § 1 "a" i art. 104 Kpa w związku z art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego, uzupełnił decyzję Nr [...] z [...] października 2011 r. poprzez orzeczenie, iż do czasu wykonania nakazanych tą decyzją prac zakazuje się użytkowania przewodów kominowych, obsługujących część budynku użytkowaną przez lokatorów.

Od decyzji organu I instancji odwołanie złożyła W. T., wnosząc o jej uchylenie w całości. W ocenie strony zaskarżona decyzja jest niewykonalna, a tym samym nieważna, dopóki w przedmiotowym budynku będą zamieszkiwać małżonkowie G., wobec których toczy się przed sądem powszechnym postępowanie cywilne o eksmisję. W odwołaniu strona wniosła o orzeczenie przez organ zakazu użytkowania pomieszczeń przez małżonków G. oraz wydanie decyzji nakazującej im opróżnienie zajmowanej przez nich części budynku.

Decyzją Nr [...] z [...] listopada 2011 r. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. (organ II instancji, MWINB), w oparciu o art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 142 i art. 144 Kpa oraz art. 83 ust. 2 Prawa budowlanego, orzekł o uchyleniu zaskarżonej decyzji w całości oraz z urzędu o uchyleniu postanowienia z [...] października 2011 r. i na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 Prawa budowlanego nakazał M. T. i W. T. doprowadzenie przewodów kominowych istniejących w tym budynku, a użytkowanych przez B. i M. G. do odpowiedniego stanu technicznego w zakresie wskazanym w decyzji organu I instancji, za wyjątkiem zobowiązania właścicieli do przedłożenia protokołu szczelności i drożności przewodów kominowych, sporządzonych przez mistrza kominiarskiego uznając, że przepis art. 66 Prawa budowlanego nie daje podstaw do nałożenia takiego obowiązku. Jednocześnie organ II instancji, do czasu wykonania powyższych prac, zakazał użytkowania części budynku zajmowanej przez lokatorów – B. i M. małżonków G.. Ze względu na występujące zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia, organ nadał decyzji rygor natychmiastowej wykonalności w oparciu o art. 108 § 1 Kpa; zastrzegł również, że roboty należy wykonywać z zachowaniem przepisów BHP w budownictwie pod nadzorem osoby uprawnionej.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ odwoławczy ustalił, iż w trybie art. 66 Prawa budowlanego decyzją można nakazać wykonanie tylko takich czynności lub robót, które są niezbędne do przywrócenia należytego stanu technicznego obiektu budowlanego. Wydane w tym kontekście rozstrzygnięcie organu I instancji winno uwzględniać zarówno wyniki oceny stanu technicznego budynku, jak i możliwości jego doprowadzenia do stanu właściwego poprzez usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, w sposób i zakresie określonym w stosownej ekspertyzie technicznej oraz na podstawie przepisów techniczno-budowlanych, dotyczących warunków użytkowania obiektów. W przedmiotowej sprawie zakres niezbędnych do wykonania robót wynika z opinii inżyniera P. M..

Organ odwoławczy za zasadne uznał rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne w zakresie nakazania wykonania określonych w zaskarżonej decyzji robót budowlanych w celu doprowadzenia przewodów kominowych w spornym budynku do odpowiedniego stanu technicznego. Za nieprawidłowe uznał jednak zaniechanie przez organ I instancji orzeczenia w decyzji, stosownie do art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego, przez wydanie zakazu użytkowania obiektu lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości wobec uznania, że w związku z korzystaniem z przewodów kominowych istnieje niebezpieczeństwo zatrucia tlenkiem węgla w spornym budynku, a wykonanie przedmiotowych prac wymaga opróżnienia części obiektu. Powyższe ustalenia, w ocenie organu odwoławczego, uzasadniały uchylenie zaskarżonej odwołaniem decyzji oraz orzeczenie co do istoty sprawy.

Od decyzji organu II instancji skarżące złożyły skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji. Wydanemu rozstrzygnięciu postawiły zarzut nieważności z uwagi na niewykonalność decyzji oraz rażące naruszenie prawa, polegające na wydaniu decyzji bez udziału w postępowaniu w charakterze strony małżonków G., do których adresowane jest zawarte w decyzji postanowienie dotyczące zakazu użytkowania części budynku (art. 156 § 1 pkt 2 i pkt 6 Kpa). Podniosły, iż zaskarżona decyzja nakazuje wykonanie różnego rodzaju robót w celu doprowadzenia do odpowiedniego stanu technicznego przewodów kominowych, które znajdują się w części budynku, zajmowanej bez tytułu prawnego przez małżonków G.. Skarżące nie mają jednak możliwości wykonania żadnych prac, gdyż wiązałoby się to z koniecznością wykwaterowania w/w osób. Zaskarżona decyzja zawiera zakaz użytkowania części budynku zajmowanej przez lokatorów B. i M. G., którzy - w ocenie skarżących - w niniejszej sprawie mają przymiot strony. Wobec faktu, że nie brali oni udziału w przedmiotowym postępowaniu, w którym orzeczono zakaz użytkowania zajmowanych przez nich pomieszczeń, naruszony został w sposób rażący przepis art. 28 Kpa.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, aczkolwiek z innych przyczyn aniżeli w niej wskazane.

Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 66 ustęp 1 i 2 Prawa budowlanego, zgodnie z którym w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany: 1) może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska, albo 2) jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku, albo 3) jest w nieodpowiednim stanie technicznym, albo 4) powoduje swym wyglądem oszpecenie otoczenia - właściwy organ w drodze decyzji nakazuje usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. Z kolei z art. 66 ust. 2 Prawa budowlanego wynika, że w decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 1-3 tego artykułu, właściwy organ może zakazać użytkowania obiektu budowlanego lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Decyzja o zakazie użytkowania obiektu, jeżeli występują okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, podlega natychmiastowemu wykonaniu i może być ogłoszona ustnie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż powołany powyżej przepis umieszczony jest w Rozdziale 6 Prawa budowlanego, dotyczącym utrzymania obiektów budowlanych. Zgodnie z zawartym tam art. 61 właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie

z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2. Ten ostatni przepis stanowi, że obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem

i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczając do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami, o których mowa w ust. 1 pkt 1-7.

Artykuł 66 Prawa budowlanego stanowi najdonioślejszy przykład konkretyzacji unormowanego w art. 61 tej ustawy nakazu przestrzegania obowiązku utrzymywania i użytkowania obiektu budowlanego. Decyzja wydawana zgodnie z art. 66 ust. 1 Prawa budowlanego ma charakter związany, ponieważ organ nadzoru budowlanego, po ustaleniu wystąpienia którejkolwiek z przesłanek, jest zobowiązany do wydania decyzji nakazującej usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości (wyrok NSA z 14 lipca 1998 r., IV SA 1420/96, niepubl., wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2010 r., II OSK 1328/09, LEX nr 746471, wyrok WSA we Wrocławiu 3 marca 2010 r., II SA/Wr 25/10, LEX nr 606737). Nakazane w tym trybie roboty budowlane mają jedynie charakter naprawczy. Ich rodzaj oraz zasięg zależy od rodzaju stwierdzonych nieprawidłowości. Rozstrzygnięcie organu powinno uwzględniać zarówno wyniki przeprowadzonej kontroli stanu obiektu, jak i możliwość jego doprowadzenia do właściwego stanu technicznego przez usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, w sposób i w zakresie określonym w stosownej ekspertyzie technicznej oraz na podstawie przepisów techniczno-budowlanych dotyczących warunków użytkowania obiektów (red. Z. Niewiadomski, Prawo budowlane. Komentarz, Warszawa 2011 r., str. 651). W decyzji wydawanej na podstawie art. 66 ust. 1 punkt 1 lub 2 Prawa budowlanego organ administracji nie bada przyczyn, dla których obiekt jest użytkowany w sposób zagrażający życiu i zdrowiu ludzi lub bezpieczeństwu mienia, ani kto ponosi za to odpowiedzialność. Ujawniając stan owego zagrożenia, organ nadzoru budowlanego kieruje nakaz usunięcia nieprawidłowości do właściciela bądź zarządcy budynku (por. wyrok NSA z 26 września 2008 r., II OSK 102/07, LEX nr 508470).

Przenosząc powyższe rozważania na stan faktyczny w przedmiotowej sprawie należy stwierdzić, że kominy oraz przewody kominowe i wentylacyjne są częścią wspólną budynku, a obowiązek ich utrzymania w należytym stanie technicznym spoczywa na współwłaścicielach budynku – M. Teper i W. Tyczyńskiej. Zdaniem Sądu, organ w oparciu o opinię rzeczoznawcy dotyczącą stanu technicznego kominów, instalacji kominowej i wentylacyjnej prawidłowo ustalił zakres czynności naprawczych, których wykonanie spowoduje, iż przedmiotowy obiekt budowlany spełniać będzie warunki techniczne niezbędne do prawidłowego użytkowania budynku. Zasadnie też organ odwoławczy uznał, iż przedmiotowy budynek (ze względu na zły stan techniczny instalacji kominowej i wentylacyjnej) powoduje zagrożenie bezpieczeństwa ludzi i mienia i wydanej decyzji nadał na podstawie art. 108 § 1 Kpa rygor natychmiastowej wykonalności oraz orzekł o zakazie użytkowania budynku do czasu wykonania nakazanych robót. Wprawdzie kwestia realizacji dyspozycji art. 66 ustęp 2 Prawa budowlanego została pozostawiona uznaniu organu, to jednak wykładnia celowościowa tego postanowienia wymaga bezwzględnie wydania zakazu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części w sytuacji, gdy występuje przesłanka zagrożenia życia lub zdrowia ludzi (tak jak w przedmiotowej sprawie).

Odnosząc się do zarzutu skargi, iż małżonkowie G. powinni mieć przymiot strony w przedmiotowym postępowaniu, należy stwierdzić, że w tym zakresie orzecznictwo sądów administracyjnych jest spójne i jednoznaczne. Stroną postępowania prowadzonego w trybie art. 66 Prawa budowlanego jest wyłącznie właściciel nieruchomości i jej zarządca, bowiem zgodnie z art. 61 prawa budowlanego, tylko te osoby odpowiadają za stan techniczny obiektu (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 4 listopada 2010 r., II SA/Lu 487/10, LEX nr 753853, wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 września 2010 r., VII SA/Wa 613/10, LEX nr 760125, wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 lipca 2010 r., VII SA/Wa 917/10, LEX nr 676330, wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 czerwca 2006 r., VII SA/Wa 469/06 niepublikowany, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2008 r. II SA/Wr 184/2008, wyrok NSA z dnia 21 listopada 2008 r., sygn. akt II OSK 1442/07 oraz R. Dziwiński i P. Ziemski - Prawo budowlane - Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, W-wa 2005 r., str. 272).

Bezspornym w sprawie jest, że współwłaścicielkami przedmiotowego budynku mieszkalnego są skarżące i to wobec nich organy prawidłowo skierowały decyzję nakazującą doprowadzenie przewodów kominowych istniejących w tym budynku do odpowiedniego stanu technicznego. Małżonkowie G. są traktowani jako najemcy, gdyż nie posiadają tytułu prawnego do władania nieruchomością. Skarżące określają ich mianem "lokatorów", a najemca nie jest stroną przedmiotowego postępowania (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 września 2004 r., IV SA/Wa 513/03). Najemca posiada jedynie interes faktyczny, a nie prawny.

Zdaniem Sądu, w świetle powyższych rozważań, skarżące są niekonsekwentne w swoich stanowiskach. W skardze wnoszą o uznanie przez organ małżonków G. za stronę postępowania prowadzonego w trybie art. 66 Prawa budowlanego, a jednocześnie podnoszą, że nie mają oni żadnych praw do nieruchomości i żądają eksmisji w procesie cywilnym. Skarżące nie mają podstaw prawnych do żądania od organów administracji w przedmiotowym postępowaniu wydania decyzji nakazującej małżonkom G. opróżnienie zajmowanej przez nich części budynku. Zaskarżona decyzja prawidłowo skierowana została do współwłaścicielek, które w jej wykonaniu mogą skorzystać z uprawnień wynikających z przepisów kodeksu cywilnego dotyczących np. umowy najmu.

Niezależnie od powyższych ustaleń Sąd stwierdził, iż kontrolowana oraz poprzedzająca ją decyzja zostały wydane z naruszeniem art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego w zakresie braku oznaczenia w decyzji terminu wykonania nałożonych obowiązków. Jak wynika z powołanego przepisu, określając prace, jakie podmiot zobowiązany jest wykonać w celu doprowadzenia budynku do stanu zgodnego z prawem, organ winien określić termin wykonania tego obowiązku. Orzeczenie w tym zakresie z dniem 11 lipca 2003 r. (z tą datą art. 66 został zmieniony przez art. 1 punkt 54 ustawy z 27 marca 2003 r., zmieniającej Prawo budowlane, Dz. U. 2003 r., Nr 80, poz. 718) jest obligatoryjne i stanowi niezbędny element rozstrzygnięcia, natomiast zaskarżona decyzja postanowień w tym zakresie nie zawiera.

Należy w tym miejscu wskazać, że przed zmianą tego przepisu w powyższym zakresie, określenie terminu wykonania czynności nie było elementem orzeczenia. Tym samym nieaktualne jest już dotychczasowe stanowisko judykatury odnośnie oznaczania terminu w decyzjach wydawanych w trybie art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego (wyrok NSA z dnia 3 września 1996 r., SA/Gd 2336/95, ONSA 1998, Nr 2, poz. 49, wyrok NSA z dnia 7 czerwca 1999 r., IV SA 920/97. LEX nr 47839, wyrok NSA z dnia 16 listopada 2000, IV SA 1393, LEX nr 53391).

Nadanie decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 108 Kpa nie może zastąpić koniecznego elementu zakreślenia terminu wykonania nałożonych przez organ obowiązków. Jak już wyżej wskazano, wystąpienie którejkolwiek przesłanki z art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego determinuje wydanie przez organ nakazu wykonania obowiązków i wskazania terminu ich wykonania. Bez określenia tego terminu nie ma możliwości skutecznego wszczęcia egzekucji (art. 15 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm., zwana dalej "u.p.e.a."). Egzekucja obowiązków nałożonych przez organ na mocy art. 66 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego, po bezskutecznym upływie określonego przez organ nadzoru budowlanego terminie, następuje na podstawie przepisów w/w ustawy, w szczególności art. 127-135 u.p.e.a. (tzw. wykonanie zastępcze).

Natomiast istotą natychmiastowej wykonalności decyzji administracyjnej jest to, że staje się wykonalna i stanowi tytuł egzekucyjny, mimo że nie jest ostateczna. Rygor natychmiastowej wykonalności może być nadany decyzji nieostatecznej z urzędu lub na wniosek strony. Instytucja ta jest wyjątkiem od zasady niewykonywania decyzji nieostatecznych, dlatego przesłanki, uzasadniające taki rygor, muszą być poddawane ścisłej wykładni (por. wyrok NSA z dnia 30 czerwca 2006 r., I OSK 116/06, LEX nr 266225). W przypadku nadania decyzji opartej na podstawie art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego jedynie rygoru natychmiastowej wykonalności, bez określenia terminu wykonania nałożonych obowiązków (tak jak w niniejszej sprawie), strona ma określony tylko termin początkowy ich wykonania, brakuje jej jednak terminu końcowego, który jest istotny zarówno dla zobowiązanego, jak i organu w kontekście ewentualnej egzekucji.

Sąd stwierdza ponadto, iż powoływana przez skarżące przesłanka nieważności decyzji, określona w skardze jako naruszenie z punktu 6 art. 156 § 1 Kpa, zamiast prawidłowego wskazania punktu 5 tego artykułu, w niniejszej sprawie nie wystąpiła. O niewykonalności obowiązku nałożonego decyzją ostateczną można bowiem mówić wówczas, gdy niewykonalność jest następstwem przeszkód o charakterze nieusuwalnym. Trwała niewykonalność obowiązku zachodzi wówczas, gdy czynności, składające się na treść tych obowiązków, zawarte w decyzji są niewykonalne z przyczyn technicznych lub prawnych tkwiących w ich naturze. Natomiast trudności techniczne lub ekonomiczne, choćby bardzo poważne, w wyegzekwowaniu wykonania obowiązku nałożonego decyzją, jak również negatywne stanowiska jej adresatów lub innych osób i zainteresowanych utrzymaniem dotychczasowego stanu rzeczy, nie stanowią o niewykonalności obowiązku. Konieczność zapewnienia bezpieczeństwa dla ludzi i mienia jak też względy techniczne i ekonomiczne, utrudniające wykonanie decyzji, nie mogą być uznane za przesłankę niewykonalności decyzji (por. wyrok NSA z dnia 13 listopada 2008 r., II OSK 1365/07, LEX nr 532603).

Nie zaszła również wskazana w skardze przesłanka stwierdzenia nieważności określona w art. 156 § 1 punkt 2 Kpa, bowiem naruszenie przepisu art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego w zakresie braku określenia terminu do wykonania nałożonych na strony obowiązków, nie stanowi "rażącego" naruszenia prawa, a jedynie naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 punkt 1 "a" p.p.s.a.). W związku ze stwierdzeniem takiego naruszenia, Sąd uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję do ponownego rozpoznania. Ponownie rozpoznając przedmiotową sprawę, organ nadzoru budowlanego zobowiązany będzie do wydania decyzji z uwzględnieniem w/w wskazań, w szczególności określi termin wykonania obowiązku, zgodnie z art. 66 ustęp 1 Prawa budowlanego.

W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 "a" p.p.s.a. orzekł jak

w pkt 1 sentencji wyroku. O wstrzymaniu wykonania decyzji orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a., zaś o kosztach postępowania na postawie art. 200, art. 205 i art. 209 p.p.s.a.