Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Organ powiatu nie jest władny do zmiany lub uchylenia uchwały własnej z mocą wsteczną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Radzicka Sędziowie WSA Tomasz Grossmann (spr.) WSA Maciej Busz Protokolant st. sekr. sąd. Małgorzata Błoszyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lutego 2012 r. sprawy ze skargi E. Z. na uchwałę Zarządu Powiatu [...] z dnia [...] września 2012 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia uchwały w sprawie powołania komisji konkursowej w celu wyłonienia kandydata na stanowisko zastępcy dyrektora ds. [...] Szpitala Powiatowego w [...], 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, 2. określa, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana, 3. zasądza od Zarządu Powiatu [...] na rzecz skarżącego E. Z. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dnia [...] maja 2012 r. Zarząd Powiatu [...] (dalej: "Zarząd Powiatu") podjął uchwałę nr [...] w sprawie powołania Komisji Konkursowej w celu wyłonienia kandydata na stanowisko zastępcy dyrektora ds. medycznych samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej - Szpitala [...] (dalej: "uchwała nr [...]"). Tak powołana komisja konkursowa (dalej: "Komisja Konkursowa"), w dniu [...] września 2012 r. wybrała jako kandydata, w drodze tajnego głosowania, E. Z. (dalej: "Kandydat" lub "Skarżący").

Uchwałą nr [...] z [...] września 2012 r. w sprawie wezwania do usunięcia naruszenia prawa (dalej: "Uchwała"), Zarząd Powiatu – wskazując jako podstawę prawną art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 05 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592 z późn. zm.; dalej: "ustawa o samorządzie powiatowym", w skrócie: "u.s.p.") w związku z § 10 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 06 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą (Dz. U. z 2012 r. poz. 182; dalej: "Rozporządzenie") – w § 1 uwzględnił wezwanie M. S. z [...] września 2012 r. do usunięcia naruszenia prawa i "z dniem [...] maja 2012 r." uchylił własną uchwałę nr [...] w sprawie powołania Komisji Konkursowej. Zgodnie z § 2 Uchwały, jej wykonanie powierzono Staroście [...] (dalej: "Starosta"). Uchwała weszła w życie z dniem podjęcia (§ 3 Uchwały).

W uzasadnieniu do Uchwały, sygnowanym przez Starostę, wyjaśniono, że w powyższym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa M. S., uczestnik postępowania konkursowego, zarzucił Uchwale niezgodność z § 10 pkt 2 lit. d Rozporządzenia, polegającą na powołaniu w skład Komisji Konkursowej dwóch, zamiast jednego, przedstawiciela zakładowych organizacji związkowych działających w Szpitalu [...] (dalej: "Szpital"). Organ podzielił zasadność zarzutów wzywającego, gdyż w skład Komisji Konkursowej rzeczywiście powołano po jednym przedstawicielu działających w Szpitalu: [...] oraz [...] przy Szpitalu [...]. Tymczasem zgodnie z § 10 pkt 2 lit d Rozporządzenia, do składu komisji konkursowej należy powołać jednego, wspólnie wybranego przedstawiciela wszystkich zakładowych organizacji związkowych działających w podmiocie leczniczym. Z tych względów wezwanie do usunięcia naruszenia prawa należało, zdaniem organu, uwzględnić i Uchwałę dotkniętą wadą prawną uchylić.

W skardze na opisaną Uchwałę E. Z. wniósł o jej uchylenie z powodu nieważności, w celu umożliwienia Komisji Konkursowej doprowadzenia konkursu do końca, a także o zasądzenie kosztów procesu. Nadto wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentu – pisma sporządzonego przez siebie na podstawie powszechnie dostępnych, zarejestrowanych na nośniku DVD, wystąpień m.in. członków Komisji Konkursowej na sesji Rady Powiatu w dniu [...] września 2012 r. – na okoliczność lekceważenia regulacji prawnych konkursu, bezpodstawnych insynuacji na temat właściwości osobowych Skarżącego oraz członków komisji konkursowej ze strony Przewodniczącego Rady Powiatu.

W uzasadnieniu Skarżący podniósł, że Starosta, jako przewodniczący Komisji Konkursowej, w dniu [...] września 2012 r. oznajmił, iż konkurs został zakończony i o wynikach uczestnicy zostaną powiadomieni na piśmie, w terminie 14 dni. Okolicznością niesporną jest, że Komisja Konkursowa większością głosów wskazała Skarżącego jako kandydata na wakujące stanowisko. Na skutek wezwania do usunięcia naruszenia prawa wystosowanego przez przegranego uczestnika konkursu, Zarząd Powiatu podjął zaskarżoną Uchwałę, a Starosta pismem z [...] września 2012 r. zawiadomił Skarżącego, że w tej sytuacji działania Komisji Konkursowej są nieważne z mocy prawa. Skarżący wezwał Zarząd Powiatu do usunięcia naruszenia prawa poprzez uchylenie zaskarżonej Uchwały jako nieważnej, jednak Zarząd Powiatu uchwałą z [...] października 2012 r. nie uwzględnił wezwania i odmówił uchylenia powyższej Uchwały.

Zdaniem Skarżącego, według wyczerpującej regulacji Rozporządzenia zmiana składu czy rozwiązanie komisji konkursowej może nastąpić, gdy:

– okaże się, że w skład komisji konkursowej została powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie osoby, której dotyczy postępowanie konkursowe, albo pozostaje wobec niej w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności. W tym przypadku, jeżeli okoliczności te zostaną ujawnione po powołaniu komisji, właściwy podmiot dokonuje w jej składzie odpowiedniej zmiany. Komisja konkursowa w nowym składzie może uznać za ważne czynności dokonane przez komisję konkursową działającą w składzie poprzednim;

– gdy doszło do nawiązania stosunku pracy albo zawarcia umowy cywilnoprawnej z kandydatem wybranym w drodze konkursu albo z osobą, o której mowa w ustawie. W tym przypadku komisja konkursowa ulega rozwiązaniu z dniem nawiązania stosunku pracy albo zawarcia umowy cywilnoprawnej z kandydatem wybranym.

Skarżący ocenił, że taka regulacja ma na celu zagwarantowanie doprowadzenia konkursu do końca. Dlatego wniosek o stwierdzenie nieważności postępowania konkursowego może być oparty wyłącznie na powyższych podstawach i zgłoszony do właściwego podmiotu w terminie 14 dni od dnia wybrania przez Komisję Konkursową kandydata na stanowisko objęte konkursem. Skarżący podkreślił, że wniosek o takiej treści nigdy nie został złożony. Wystąpienie innego uczestnika z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, po odbytym konkursie, w kwestii niezwiązanej z działaniem Komisji, a dotyczącej jej składu, jako spóźnione powinno być uznane za niedopuszczalne. Autor wezwania do usunięcia naruszenia prawa, jako osoba zatrudniona w Szpitalu, pełniąca obowiązki zastępcy dyrektora do spraw medycznych i zainteresowana uzyskaniem stanowiska objętego konkursem, zapewne znał skład Komisji Konkursowej, tym bardziej, że to właśnie jego pracodawca wskazał tych kandydatów na członków Komisji. Z takim wezwaniem mógł on więc wystąpić w terminie miesiąca od daty powołania Komisji Konkursowej.

Według Skarżącego uchwała o powołaniu Komisji Konkursowej jest aktem prawa publicznego, więc nie podlega ocenie w aspekcie cywilnoprawnym (np. bezprawności czynności prawnej). Ponadto liczba członków Komisji powołanej uchwała nr [...] nie miała wpływu na wynik konkursu. Faktem jest, że byli wśród członków dwaj (zamiast jednego) przedstawiciele organizacji związkowych. Jednakże większość członków Komisji poparła kandydaturę Skarżącego, przy czym okolicznością znaną jest, że związkowcy byli przeciwni. Gdyby więc przyjąć założenie, że w skład Komisji wchodził tylko jeden przedstawicie! organizacji związkowych, to tym bardziej jego głos przeciwny nie mógłby wpłynąć na dokonany przez Komisję wybór.

Uzasadniając żądanie rozpoznania sprawy przez Sąd, Skarżący podkreślił, że czynności podejmowane w toku postępowania konkursowego są aktami stosowania prawa przez organ administracji i mogą być osądzane przez sąd administracyjny. Stwierdził, że niewątpliwie taką czynnością jest Uchwała, i że może być ona zaskarżona przez niego, jako osobę, która wygrała bezpodstawnie unieważniony konkurs. Zaskarżona Uchwała, jak i związane z nią twierdzenia, że czynności Komisji Konkursowej są nieważne z mocy prawa, jest skierowaną przeciwko Skarżącemu konstrukcją obliczoną na obejście regulacji prawnych dotyczących obowiązku wykonania wyników prawidłowo przeprowadzonego konkursu.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Powiatu wniósł o jej oddalenie, a także o oddalenie zawartego w skardze wniosku dowodowego, z uwagi na to, że wskazany dowód nie ma związku z przedmiotem sprawy.

Uzasadniając swe stanowisko organ stwierdził, że zgadza się ze Skarżącym, iż, co do zasady, zmiana składu Komisji Konkursowej może mieć miejsce m.in. w sytuacji opisanej w § 5 Rozporządzenia, zaś jej rozwiązanie następuje w przypadkach, o których mowa w § 16 Rozporządzenia., Jednak zaskarżona Uchwała nie dotyczy dwóch wskazanych wyżej sytuacji, lecz eliminuje z obiegu prawnego uchwałę dotkniętą istotną wadą prawną. Brak jest w przepisach prawa takich uregulowań, które uzależniałyby możliwość uchylenia uchwały o powołaniu Komisji Konkursowej od wpływu prac tej Komisji na wynik konkursu. Pewne rodzaje naruszeń przepisów prawa przez organy jednostek samorządu terytorialnego skutkują nieważnością uchwały danego organu. Uchwała organu powiatu jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z przepisami prawa materialnego i procesowego. W niniejszej sprawie uchwała o powołaniu Komisji Konkursowej w składzie wybranym przez Zarząd Powiatu była niezgodna z przepisami prawa materialnego wyznaczającymi skład tej Komisji (§ 10 pkt 2 lit. d Rozporządzenia), dlatego uchwała ta była nieważna z dniem jej podjęcia. Ponieważ Zarząd Powiatu nie posiada kompetencji do stwierdzania nieważności własnych uchwał, obowiązany był, w ramach samokontroli, do uchylenia przedmiotowej uchwały. Działanie Zarządu Powiatu było więc jak najbardziej zgodne z prawem i miało na celu naprawienie błędu, który został popełniony.

W ocenie organu czynności podejmowane przez Komisję Konkursową powołaną niezgodnie z przepisami prawa, niezależnie od tego, czy miało bądź mogło to mieć wpływ na rozstrzygnięcie konkursu, są nieważne z mocy prawa na podstawie art. 58 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.; dalej: "k.c."). Z tego przepisu wynika też, iż z uwagi na to, że czynności wyboru kandydata dokonała Komisja Konkursowa powołana niezgodnie z przepisami prawa, również ta czynność była nieważna z mocy prawa. Z tego względu Starosta nie powiadomił na podstawie § 15 ust. 3 Rozporządzenia o wynikach konkursu przeprowadzonego niezgodnie z prawem. Wobec tego Zarząd Powiatu wyraził zdziwienie, że Skarżący wie, iż był kandydatem wskazanym przez Komisję na stanowisko objęte konkursem; co więcej – wie jak poszczególni członkowie Komisji na niego głosowali, choć głosowanie było tajne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W myśl art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") – nawiązującego w tym zakresie wprost do art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 02 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; dalej: "Konstytucja RP") – kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego oraz inne akty tych organów i ich związków, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim określonym w skardze rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Przedmiotem tak rozumianej kontroli Sądu jest w niniejszej sprawie Uchwała nr [...] Zarządu Powiatu [...] z [...] września 2012 r. uchylająca "z dniem [...] maja 2012 r." uchwałę nr [...] w sprawie powołania Komisji Konkursowej w celu wyłonienia kandydata na stanowisko zastępcy dyrektora ds. medycznych Szpitala. Jak wynika z części wstępnej kontrolowanej Uchwały, jej podstawę prawną miały stanowić przepisy art. 87 ust. 1 u.s.p. w związku z § 10 pkt 2 Rozporządzenia. Uchwała nie podlegała ogłoszeniu (publikacji). Weszła w życie z dniem jej podjęcia (§ 3 Uchwały).

W pierwszej kolejności obowiązkiem Sądu w niniejszej sprawie było zbadanie dopuszczalności wniesienia skargi na Uchwałę.

Zgodnie z art. 87 ustawy o samorządzie powiatowym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ powiatu w sprawie z zakresu administracji publicznej, może, po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia, zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego (ust. 1), chyba że w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił (ust. 2). Skargę można wnieść do sądu administracyjnego w imieniu własnym lub reprezentując grupę mieszkańców powiatu, którzy na to wyrażą pisemną zgodę (ust. 3). W sprawie wezwania do usunięcia naruszenia stosuje się przepisy o terminach załatwiania spraw w postępowaniu administracyjnym (ust. 4).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że w sprawie Uchwały sąd administracyjny dotychczas nie orzekał. Skarżący wniósł skargę imieniem własnym, w przepisanym terminie, poprzedziwszy ją wymaganym wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. W zakresie dopuszczalności skargi do zbadania pozostało więc jedynie to, czy Uchwała stanowi akt podjęty w sprawie z zakresu administracji publicznej oraz czy Skarżący ma legitymacją procesową do jej wniesienia, tj. czy dysponuje interesem prawnym lub uprawnieniem, którego przedmiotowa skarga naruszyła.

Wymóg, aby skarżona uchwała dotyczyła sprawy z zakresu administracji publicznej, wiąże się z koniecznością rozgraniczenia kognicji sądu administracyjnego i sądu powszechnego. Konstytucja RP wprowadziła generalne domniemanie właściwości sądów powszechnych w sprawach niezastrzeżonych, stanowiąc w art. 177, że sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów. Tego rodzaju "zastrzeżenie" wynika już z art. 184 Konstytucji RP, zgodnie z którym Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej. Przywołany przepis ustanawia domniemanie właściwości sądu administracyjnego w rozstrzyganiu spraw administracyjnych. Właściwość innych sądów w tego rodzaju sprawach stanowi wyjątek. W razie wątpliwości nie należy domniemywać właściwości innych sądów niż sąd administracyjny w sprawach z zakresu administracji publicznej (por. uzasadnienie uchwały (7) NSA z 08.11.1999 r., OPS 12/99, ONSA 2000/2/47). Niewątpliwie art. 184 Konstytucji RP stanowi modyfikację domniemania właściwości na rzecz sądów powszechnych. Oznacza to, że w przypadku sprawy z zakresu "kontroli działalności administracji publicznej", domniemanie właściwości przestaje przemawiać na rzecz sądu powszechnego. Jak trafnie wskazano w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 10 grudnia 2009 r. (I SA/Wa 1267/09, CBOSA), w świetle regulacji zawartych w art. 184 i art. 177 Konstytucji RP ustawodawca dysponuje swobodą w wyborze właściwej drogi sądowej celem zagwarantowania kontroli działania administracji i może ustanowić bądź kognicję sądu powszechnego, bądź administracyjnego. Swoboda ta nie może jednak prowadzić do zawężenia konstytucyjnej istoty funkcjonowania sądownictwa administracyjnego, czyli "kontroli działalności administracji publicznej". Na tym tle w doktrynie i orzecznictwie odróżnia się "kontrolę działalności administracji publicznej" od "przekazywania do właściwości sądów powszechnych określonych spraw, które w pierwszej fazie postępowania są załatwiane przez organy administracji publicznej". To ostatnie polega na przekazaniu sprawy jako takiej do końcowego jej załatwienia, a nie na powierzeniu sprawowania kontroli działalności organu administracji publicznej. O tym, czy w sprawach wynikających z działalności administracji publicznej właściwy jest sąd administracyjny, czy sąd powszechny, decydujące znaczenie ma to, czy postępowanie sądowe ma polegać na kontroli działalności administracji, czy na rozpoznawaniu sprawy przekazanej sądowi do końcowego załatwienia.

W ocenie Sądu w przypadku zaskarżonej Uchwały mamy do czynienia z kontrolą działania organu samorządowego w sprawie z zakresu administracji publicznej. Przez sprawy tego rodzaju rozumie się bowiem wszelkie akty, czynności, działania i sprawy załatwiane przez organy administracji, które nie mają charakteru cywilnoprawnego, a więc w szczególności takie uchwały organu samorządu terytorialnego, które same w sobie nie są czynnościami cywilnoprawnymi i nie wywołują skutków cywilnoprawnych (nawet jeśli są podejmowane z zamiarem realizacji w przyszłości określonych czynności cywilnoprawnych – por. wyrok WSA z 10.12.2009 r., I SA/Wa 1267/09, CBOSA).

W tym kontekście istotnego znaczenia nabiera fakt, że zaskarżona Uchwała zapadła w ramach szeroko rozumianego postępowania zmierzającego do obsadzenia stanowiska zastępcy dyrektora ds. medycznych Szpitala, regulowanego przepisami ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654 z późn. zm.; dalej: "ustawa o działalności leczniczej", w skrócie: "u.dz.l.") oraz Rozporządzenia. Zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 2 u.dz.l. w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą przeprowadza się konkurs na stanowisko m.in. zastępcy kierownika, w przypadku gdy kierownik nie jest lekarzem. Jeżeli do konkursu nie zgłosiło się co najmniej dwóch kandydatów lub w wyniku konkursu nie wybrano kandydata albo z kandydatem wybranym w postępowaniu konkursowym nie nawiązano stosunku pracy albo nie zawarto umowy cywilnoprawnej, odpowiednio podmiot tworzący lub kierownik ogłasza nowy konkurs w okresie 30 dni od dnia zakończenia postępowania w poprzednim konkursie (art. 49 ust. 3 u.dz.l.). Z kandydatem wybranym w drodze konkursu lub wskazanym w trybie ust. 4 na stanowisko określone w ust. 1 pkt 2-5 kierownik nawiązuje stosunek pracy na podstawie umowy o pracę (art. 49 ust. 5 u.dz.l.). Sposób przeprowadzania konkursu, skład oraz tryb i warunki powoływania oraz odwoływania komisji konkursowej, a także ramowy regulamin przeprowadzania konkursu normuje Rozporządzenie.

Na tle tych regulacji można wyróżnić dwa zasadnicze etapy procedury obsadzania stanowiska zastępcy kierownika w podmiocie leczniczym (a także pozostałych stanowisk wymienionych w art. 49 ust. 1 u.dz.l.):

i) postępowanie konkursowe, prowadzone przez komisję konkursową, kończące się wybraniem kandydata na stanowisko objęte konkursem (§ 4 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia);

ii) "powołanie" (w znaczeniu potocznym) tak wyłonionego kandydata na wakujące stanowisko, poprzez nawiązanie z nim stosunku pracy na podstawie umowy o pracę (art. 49 ust. 5 u.dz.l.), ewentualnie – ale tylko w odniesieniu do kierownika podmiotu leczniczego (zob. J. Nowak-Kubiak, Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz, Warszawa 2012, art. 49 Nb 3; F. Grzegorczyk [w:] Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz, pod red. F. Grzegorczyka, Warszawa 2013, uw. 3 do art. 49) – poprzez zawarcie umowy cywilnoprawnej lub powołanie w znaczeniu technicznoprawnym (art. 47 ust. 1 i 49 ust. 5 i 6 u.dz.l.).

Nie ulega wątpliwości, że samo powierzenie stanowiska – czy to w drodze powołania (w znaczeniu technicznoprawnym), umowy o pracę czy też umowy cywilnoprawnej – kandydatowi wyłonionemu w drodze konkursu jest czynnością z zakresu prawa prywatnego (prawa pracy bądź prawa cywilnego). Rozbieżność ocen, zwłaszcza w orzecznictwie Sądu Najwyższego, ujawniła się przy próbie kwalifikacji czynności i aktów podejmowanych w ramach, poprzedzającego takie powierzenie, postępowania konkursowego.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela dominującą w orzecznictwie sądów administracyjnych linię orzeczniczą, zgodnie z którą postępowanie konkursowe zmierzające do wyłonienia kandydata na określone stanowisko powierzane przez organ administracji państwowej lub samorządowej jest postępowaniem w sprawie z zakresu administracji publicznej. Pogląd taki zaprezentowano w szczególności w odniesieniu do postępowania konkursowego zmierzającego do wyłonienia kandydata na wyższe stanowisko w służbie cywilnej (zob. np.: postanowienie NSA z 09.05.2001 r., II SA 3381/00, LEX nr 53779; uchwała (7) NSA z 10.07.2006 r., I OPS 7/05, CBOSA; a także wyroki NSA: z 14.02.2001 r., II SA 2908/00, "Prawo Pracy" 2001, nr 4, s. 42; z 27.02.2002 r., II SA 2629/01, "Prawo Pracy" 2003, nr 2, s. 35; z 31.08.2004 r., OSK 460/04, CBOSA), a także na stanowisko: dyrektora szkoły publicznej (zob. np. postanowienie SN z 13.01.2000 r., III RN 123/99, OSNP 2000 nr 21, poz. 779; postanowienie WSA z 08.01.2009 r., II SA/Go 689/08, CBOSA; wyrok NSA z 17.06.2011 r., I OSK 559/11, CBOSA; postanowienie NSA z 24.04.2012 r., I OSK 857/12, CBOSA), dyrektora muzeum lub innej jednostki kultury (zob. np. wyrok WSA z 12.02.2009 r., III SA/Gd 397/08, CBOSA; wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z 18.12.2008 r., II SA/Go 564/08, CBOSA), dyrektora jednostki badawczo-rozwojowej (zob. zdanie odrębne SNSA W. Rymsa do postanowienia (7) NSA z 11.12.2006 r., I OPS 4/06, ONSAiWSA 2007 nr 2 poz. 28).

Przywołane poglądy opierają się na stwierdzeniu, że czynności podejmowane w toku konkursu, na podstawie i w granicach prawa, przez organ administracji publicznej (a zdaniem części judykatury – także przez powołaną przez ów organ komisję konkursową) mają charakter władczych czynności publicznoprawnych, których adresatem są uczestnicy konkursu realizujący swoje własne uprawnienia do udziału w konkursie. Ogłoszenie konkursu i zgłoszenie w nim udziału przez określoną osobę nie jest źródłem powstania zobowiązaniowego stosunku prawnego pomiędzy uczestnikiem konkursu a organem administracji publicznej lub komisją konkursową. Powstałe w związku z prowadzeniem konkursu stosunki prawne między uczestnikami konkursu a organem administracji publicznej (i komisją konkursową) nie są oparte na równości (równorzędności) podmiotów. Sytuacja prawna uczestników konkursu jest kształtowana w drodze jednostronnych władczych rozstrzygnięć podejmowanych przez organ administracji publicznej (oraz, jak przyjmuje część judykatury, przez komisję konkursową); (por.: postanowienie NSA z 24.04.2012 r., I OSK 857/12, CBOSA; postanowienie SN z 13.01.2000 r., III RN 123/99, OSNP 2000, nr 21, poz. 779; a także orzeczenia WSA: wyrok z 28.10.2008 r., II SAB/Ol 32/08; wyrok z 19.12.2007 r., II SA/Ke 596/07; wyrok z 06.12.2007 r., III SA/Lu 516/07; postanowienie z 08.01.2009 r., II SA/Go 689/08 – orzeczenia dostępne w CBOSA). Wśród czynności postępowania konkursowego zaliczonych w orzecznictwie sądów administracyjnych do aktów z zakresu administracji publicznej znalazły się również m.in. uchwały zarządów powiatów w sprawie powołania komisji konkursowej (por. np.: wyrok NSA z 04.01.2007 r., I OSK 1670/06; a także wyroki WSA: z 20.06.2006 r., IV SA/Wr 406/06; z 14.04.2010 r., II SA/Sz 153/10 – wyroki dostępne w CBOSA).

W ocenie Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, analogiczny pogląd i argumentację należy odnieść do postępowania konkursowego zmierzającego do wyłonienia kandydata na stanowisko zastępcy dyrektora ds. medycznych publicznego zakładu opieki zdrowotnej. Postępowanie to jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej, a wszczynająca takie postępowanie, zgodnie z § 3 ust. 3 Rozporządzenia, uchwała zarządu powiatu powołująca komisję konkursową (tu: uchwała nr [...]) – podjętą przez organ powiatu uchwałą w sprawie z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 87 ust. 1 u.s.p.

W ocenie Sądu taki sam charakter ma również zaskarżona Uchwała, uchylająca uchwałę nr [...] w sprawie powołania Komisji Konkursowej. Wprawdzie formalnie została ona podjęta poza ramami postępowania konkursowego – bo to postępowanie, jak wynika z § 4 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia, zakończyło się już z chwilą wybrania przez Komisję Konkursowa kandydata na stanowisko objęte konkursem, tj. w dniu [...] września 2012 r. (protokół z postępowania konkursowego; akta adm.; "Nr 22") – jednak niewątpliwie pozostając z tym postępowaniem w ścisłym związku i stanowiąc swoisty actus contrarius wobec ww. uchwały powołującej, winna dzielić kwalifikację prawną uchylanej uchwały. Zatem, tak jak i ona, zaskarżona Uchwała jest uchwałą w sprawie z zakresu administracji publicznej i jako taka mogła zostać zaskarżona do sądu administracyjnego na podstawie art. 87 ust. 1 u.s.p. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje fakt, że zaskarżona Uchwała niewątpliwie nie jest aktem praw miejscowego, gdyż nie zawiera ani jednej normy o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. (Ściśle rzecz ujmując Uchwała ta nie zawiera także norm indywidualnych i konkretnych, a jedynie wypowiedź, przez którą dokonano określonej czynności konwencjonalnej – uchylenia uchwały o powołaniu Komisji Konkursowej).

Również ostatnia z badanych przesłanek dopuszczalności skargi – naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia Skarżącego – jest, zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie spełniona. Interes prawny Skarżącego, który, co niesporne, został wybrany przez Komisję Konkursową kandydatem na objęte konkursem stanowisko zastępcy dyrektora ds. medycznych (Zał. nr 12 do protokołu z postępowania konkursowego; akta adm.; "Nr 22"), opiera się wprost na treści art. 49 ust. 5 u.dz.l., w myśl którego z kandydatem wybranym w drodze konkursu lub wskazanym w trybie ust. 4 na stanowisko określone w ust. 1 pkt 2–5 kierownik nawiązuje stosunek pracy na podstawie umowy o pracę. Tak kategorycznie sformułowany przepis ("kierownik nawiązuje stosunek pracy") jest źródłem roszczenia kandydata o nawiązanie stosunku pracy oraz odpowiadającego temu roszczeniu obowiązku pracodawcy zawarcia z kandydatem umowy o pracę (por. nadal aktualną, pomimo zmiany stanu prawnego, uchwałę SN z 23.11.2001 r., II ZP 16/01, OSNAPiUS 2002, nr 12, poz. 283; tak też J. Nowak-Kubiak, Ustawa o działalności leczniczej. Komentarz, Warszawa 2012, art. 49 Nb 5). Zaskarżona Uchwała, zmierzając w istocie do zniesienia (z mocą wsteczną) przeprowadzonego postępowania konkursowego i anulowania jego wyników, a w konsekwencji do pozbawienia Skarżącego roszczenia o nawiązanie stosunku pracy, bez wątpienia godzi w jego interes prawny.

Dlatego jedynie ubocznie warto podkreślić, że w orzecznictwie sądowoadmnistracyjnym dość powszechnie przyjmuje się, że uczestnikowi postępowania konkursowego służy prawnie chronione uprawnienie do udziału w konkursie prawidłowo przeprowadzonym i rozstrzygniętym zgodnie z prawem (por.: wyrok NSA z 24.06.2009 r., I OSK 141/09, CBOSA; postanowienie NSA z 24.04.2012 r., I OSK 857/12, CBOSA; zdanie odrębne SNSA W. Rymsa do postanowienia (7) NSA z 11.12.2006 r., I OPS 4/06, ONSAiWSA 2007 nr 2 poz. 28; a także orzeczenia WSA: wyrok z 28.10.2008 r., II SAB/Ol 32/08; wyrok z 18.12.2008 r., II SA/Go 564/08; postanowienie z 08.01.2009 r., II SA/Go 689/08; wyrok z 12.02.2009 r., III SA/Gd 397/08; wyrok z 14.04.2010 r., II SA/Sz 153/10 – orzeczenia dostępne w CBOSA).

Mając wszystko to na uwadze Sąd uznał, że skarga w niniejszej sprawie jest dopuszczalna a Skarżący spełnił wszystkie wymagania formalne niezbędne do jej skutecznego wniesienia.

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej Uchwały należy wskazać, że zgodnie z art. 79 ust. 1 i 4 u.s.p. nieważna jest uchwała organu powiatu sprzeczna z prawem. Ustawodawca pojęcia "sprzeczności z prawem" nie definiuje, jedynie z art. 79 ust. 4 u.s.p. wynika, iż nie obejmuje ono przypadku "nieistotnego naruszenia prawa". Zatem nieważnością skutkuje tylko takie naruszenie prawa, które ma charakter "istotny", przy czym pod pojęciem "prawa" należy w tym przypadku rozumieć akty prawa powszechnie obowiązującego, a więc Konstytucję RP, ustawy, akty wykonawcze oraz powszechnie obowiązujące akty prawa miejscowego (por. wyrok NSA z 29.11.2006 r., I OSK 1287/06, CBOSA). Jak wyjaśnił Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 09 grudnia 2003 r. (P 9/02; OTK-A 2003, nr 9, poz. 100) za "istotne" naruszenie prawa uznać należy uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Taki charakter ma niewątpliwie naruszenie: przepisów wyznaczających kompetencję do podejmowania uchwał, podstawy prawnej podejmowania uchwał, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego – przez wadliwą ich wykładnię – oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał (zob. wyrok NSA z 11.02.1998 r., II SA/Wr 1459/97, "Orzecznictwo w Sprawach Samorządowych" 1998, nr 3, poz. 79). Ponadto, w ocenie Sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w przyjętej przez TK tak szerokiej formule "istotnego naruszenia prawa" mieszczą się także przypadki określane tradycyjnie mianem "obejścia prawa".

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, że zaskarżona Uchwała jest sprzeczna z prawem w rozumieniu art. 79 ust. 1 u.s.p., gdyż narusza konstytucyjną zasadę niedziałania prawa wstecz (lex retro non agit) oraz zasadę zaufania do organów państwa (art. 2 Konstytucji RP), a ponadto zmierza do obejścia prawa, tj. do osiągnięcia w drodze Uchwały skutku równoznacznego ze stwierdzeniem nieważności uchwały nr [...], do czego Zarząd Powiatu nie ma kompetencji.

Zaskarżona Uchwała została podjęta w dniu [...] września 2012 r. i z tym też dniem weszła w życie (§ 3 Uchwały), natomiast dokonywane nią uchylenie uchwały nr [...] (z dnia [...] maja 2012 r.) miało nastąpić z dniem [...] maja 2012 r., a więc z mocą wsteczną, od dnia uchwalenia uchylanej uchwały.

Żaden przepis nie upoważniał Zarządu Powiatu do powzięcia Uchwały tej treści; w szczególności zaś wskazane w Uchwale jako jej podstawa prawna przepisy art. 87 ust. 1 u.s.p. oraz § 10 pkt 2 Rozporządzenia. Pierwszy z nich wskazuje bowiem jedynie przesłanki zaskarżenia uchwały organu powiatu do sądu administracyjnego, a drugi - określa skład komisji konkursowej w przypadku konkursu na stanowisko zastępcy kierownika podmiotu leczniczego. Żaden z tych przepisów nie zawiera normy kompetencyjnej uprawniającej organu powiatu do uchylenia uchwały powołującej komisję konkursową; a tym bardziej do uczynienia tego z mocą wsteczną.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że upoważnienie organu do zmiany lub uchylenia uchwały własnej stanowi każdorazowo pochodną upoważnienia do podjęcia danej uchwały. Innymi słowy, organ wyposażony przez ustawodawcę w kompetencję do uchwalenia określonej uchwały jest na tej samej podstawie równocześnie upoważniony do jej późniejszej zmiany lub uchylenia. Co do zasady nie może tego jednak czynić z mocą wsteczną.

Zakaz działania prawa wstecz stanowi jeden z najistotniejszych komponentów zasady ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, wywodzonej z proklamowanej w art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego (por. L. Gardocki, Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu, Warszawa 2000, s. 62). Wprawdzie w literaturze i orzecznictwie TK podkreśla się, że zasada niedziałania prawa wstecz nie ma charakteru bezwzględnego, absolutnego i w sytuacjach nadzwyczajnych można od niej odstąpić – czego dowodem aktualna regulacja art. 5 ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 197, poz. 1172 z późn. zm.) dopuszczająca nadanie aktowi normatywnemu wstecznej mocy obowiązującej, "jeżeli zasady demokratycznego państwa prawnego nie stoją temu na przeszkodzie" – jednak wyjątki te dotyczą jedynie przepisów merytorycznych (służących bezpośrednio do wyrażania norm prawnych), a nie przepisów o uchyleniu lub zmianie ww. przepisów.

Jak bowiem trafnie wywiedziono w wyroku WSA w Krakowie z 17 września 2010 r. (II SA/Kr 734/10, CBOSA, z glosa aprobującą G. Wierczyńskiego, "Samorząd Terytorialny" 2011, nr 7-8), nie można uznać, że dopuszczalne byłoby przyjęcie, iż skreślenie postanowień zmienianej uchwały rady gminy (ustalenie nowego brzmienia tej uchwały) ma zastosowanie z mocą wsteczną. Doprowadziłoby to do sytuacji, iż w danym okresie uchwała miała odmienną treść, niż miało to wówczas de facto miejsce. W konsekwencji prowadziłoby do naruszenia zasady zaufania od organów państwa oraz zasady pewności co do prawa. Zmiana treści obowiązującego aktu normatywnego, polegająca na skreśleniu części lub całości jednostki redakcyjnej takiego aktu, może mieć wyłącznie charakter konstytutywny, a więc może nastąpić i wywoływać skutki prawne najwcześniej z dniem ogłoszenia i wejścia w życie aktu zawierającego zmianę.

Powyższe uwagi należy odnieść w całej rozciągłości do przepisów derogujących (uchylających) inny akt w całości, gdyż charakter obu kategorii przepisów – zmieniających i derogujących – jest identyczny. Są to tzw. metaprzepisy (przepisy drugiego stopnia), mające charakter niesamodzielny, ponieważ w przeciwieństwie do przepisów merytorycznych nie służą one bezpośrednio do wyrażania norm prawnych, lecz do wprowadzania zmian (w tym tych najdalej idących, w postaci derogacji) w przepisach wyrażających takie normy (por. G. Wierczyński, Redagowanie i ogłaszanie aktów normatywnych. Komentarz, Warszawa 2010, s. 509).

W świetle powyższych uwag należy stwierdzić, że organ powiatu nie jest władny do zmiany lub uchylenia uchwały własnej z mocą wsteczną. Już to przesądza o konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonej Uchwały.

Kolejnym argumentem na rzecz takiego rozstrzygnięcia jest okoliczność, że zaskarżona Uchwała, stanowiąc o uchyleniu uchwały nr [...] z mocą wsteczną od dnia uchwalenia tej ostatniej, zmierza w istocie do osiągnięcia skutku odpowiadającego stwierdzeniu nieważności uchylanej uchwały.

Zgodnie z niekwestionowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, na płaszczyźnie skutków prawnych, uchylenie aktu (np. uchwały) tym różni się od stwierdzenia jego nieważności, że uchylenie aktu przez organ, który go wydał, oznacza wyeliminowanie tego aktu ze skutkiem od daty uchylenia (ex nunc), natomiast stwierdzenie nieważności aktu wywołuje skutki od chwili jego wydania (ex tunc). W tej ostatniej sytuacji akt należy zatem traktować tak, jakby nigdy nie został wydany, co ma też swoje znaczenie dla oceny skuteczności czynności prawnych podjętych na podstawie takiego aktu (por. wyrok NSA z 27.10.2007 r., II OSK 1046/07, CBOSA).

Taki właśnie skutek – wyeliminowanie uchwały nr [...] ex tunc i zniesienie wszystkich jej skutków prawnych – zamierzał najpewniej osiągnąć organ decydując się na uchylenie tej uchwały "z dniem [...] maja 2012 r." (§ 1 Uchwały). Taka intencja przebija choćby z pisma Starosty z [...] września 2012 r., w którym informuje się kandydatów, że w związku uchyleniem uchwały nr [...] nieważne są wszystkie czynności i działania Komisji Konkursowej. Zarząd Powiatu niewątpliwie nie posiada kompetencji do stwierdzania nieważności własnych uchwał, co zresztą organ podkreślił w odpowiedzi na skargę. Taka kompetencja przysługuje jedynie organowi nadzoru oraz sądowi administracyjnemu. Do identycznych skutków prowadziłoby jednak skuteczne uchylenie własnej uchwały z mocą wsteczną od dnia jej podjęcia. W tym więc kontekście podjęcie przez Zarząd Powiatu zaskarżonej Uchwały musi być ocenione jako próba obejścia przez organ zakazu stwierdzania nieważności własnych aktów.

Ponadto wsteczne uchylenie uchwały nr [...] z powołaniem się na okoliczność powołania w skład Komisji Konkursowej dwóch przedstawicieli związków zawodowych, zamiast jednego wspólnego, o którym mowa w § 10 pkt 2 lit. d Rozporządzenia – które to uchybienie, miało, w ocenie organu, skutkować nieważnością wszystkich czynności podjętych w ramach postępowania konkursowego – trzeba także postrzegać jako próbę obejścia § 8 ust. 1 Rozporządzenia, formułującego zamknięty katalog przyczyn nieważności postępowania konkursowego. W myśl tego przepisu postępowanie konkursowe jest nieważne w przypadku:

1) niezachowania kolejności czynności, o których mowa w § 4 ust. 1;

2) niedokonania jednej lub więcej czynności określonych w § 4 ust. 1;

3) niespełnienia warunków określonych w § 9;

4) rozpatrzenia kandydatury osoby, która nie złożyła jednego lub więcej dokumentów, o których mowa w § 12;

5) ujawnienia, po zakończeniu postępowania konkursowego, że do składu komisji konkursowej powołane zostały osoby, o których mowa w § 5 ust. 1;

6) naruszenia tajności głosowania;

7) niepowiadomienia kandydata lub członka komisji konkursowej o terminie posiedzenia komisji.

Bezspornie żadna z wymienionych w pkt 1–7 przesłanek nie obejmuje zaistniałego w niniejszej sprawie uchybienia przy formowaniu składu Komisji Konkursowej. Cytowany przepis – inaczej, co tu nie bez znaczenia, niż niektóre analogiczne regulacje dotyczące innych postępowań konkursowych (zob. np. § 8 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 8 kwietnia 2010 r. w sprawie regulaminu konkursu na stanowisko dyrektora publicznej szkoły lub publicznej placówki oraz trybu pracy komisji konkursowej; Dz. U. Nr 60, poz. 373 z późn. zm.) – nie pozwala zaś na stwierdzenie przez organ, w trybie § 8 ust. 2 Rozporządzenia, nieważności postępowania konkursowego w przypadku ujawnienia się innych nieprawidłowości, które mogły mieć wpływ na wynik konkursu.

Inna sprawa, że organ w ogóle nie analizował, czy wadliwość składu Komisji miała wpływ na wynik konkursu (wynik głosowania). Zamiast tego błędnie przyjął, że stwierdzone naruszenie § 10 pkt 2 lit. d Rozporządzenia stanowi istotną wadę prawna skutkująca nieważnością tej uchwały "z dniem jej podjęcia" (s. 4 odpowiedzi na skargę). W ocenie Sądu do takiego wniosku brak dostatecznych podstaw w przepisach prawa. Z uwagi na to, iż wady składu Komisji Konkursowej w postaci udziału w nim osób nieuprawnionych (tu: dwóch zamiast jednego przedstawiciela organizacji związkowych działających w Szpitalu) stanowią w istocie wady o charakterze proceduralnym, podlegają one ocenie z perspektywy wpływu na wynik sprawy. Potwierdza to analiza orzecznictwa (por. np. wyrok WSA z 14.04.2010 r., II SA/Sz 153/10, CBOSA), a także piśmiennictwa poświęconego analizie rodzajów wadliwości uchwał organów kolegialnych (zob. np. A. Opalski, Rada nadzorcza w spółce akcyjnej, Warszawa 2006, s. 311–312).

Jest zasadą, iż głos oddany przez osobę nieuprawnioną (która nie powinna znajdować się składzie organu podejmującego głosowaną uchwałę) jest nieważny. Jednakże nieważny głos tylko wtedy prowadzi do nieważności uchwały, jeżeli bez nieważnego głosu uchwała nie zostałaby podjęta. Liczy się zatem wpływ wadliwego aktu głosowania na wynik głosowania. Jeżeli ważne głosy tworzą wystarczającą większość, nie ma podstaw, by kwestionować skuteczność uchwały (A. Opalski, Rada nadzorcza w spółce akcyjnej, Warszawa 2006, s. 314–315).

Oczywiście ustalenie wpływu nieważnego głosu na wynik głosownia może okazać się bardzo utrudnione lub wręcz niemożliwe, jeżeli dane głosowanie – tak jak w niniejszej sprawie – było tajne. Tym bardziej, że niedopuszczalne jest wówczas prowadzenie postępowania wyjaśniającego w kierunku ustalenia, na jakich konkretnie kandydatów swe głosy oddali poszczególni członkowie komisji konkursowej (por. wyrok NSA z 17.06.2011 r., I OSK 559/11, CBOSA). Nie wyklucza to jednak, zdaniem Sądu, przeprowadzenia swoistej symulacji wyników głosowania na podstawie dostępnych (jawnych) danych i w konsekwencji analizy wariantu najmniej korzystnego dla wybranego kandydata, tj. przy założeniu, że wszystkie głosy nieważne zostały oddane "za" jego kandydaturą" (por. A. Opalski, Rada nadzorcza w spółce akcyjnej, Warszawa 2006, s. 315–316).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy należy podkreślić, że oczywiście niemożliwe jest udowodnienie (a nie samo tylko ewentualne ujawnienie), w jaki sposób głosowali "nieuprawnieni" przedstawiciele związków zawodowych. Godzi się jednak zauważyć, że Z pisma organizacji [...] z [...] września 2012 r. (akta adm.; "Nr 26") jednoznacznie wynika, że organizacja ta była zdecydowanie przeciw kandydaturze E. Z. Może to stanowić istotną wskazówkę, iż jej przedstawiciel w Komisji Konkursowej również był (głosował) "przeciw". Przyjmując nawet, że drugi z przedstawicieli głosował "za", to możliwa jest już symulacja i ocena wyników głosowania po odjęciu głosów nieważnych, a w konsekwencji – ustalenie wpływu wadliwego składu Komisji na wynik dokonanego wyboru kandydata na stanowisko zastępcy dyrektora ds. medycznych Szpitala.

Mając wszystko to na uwadze Sąd, na podstawie art. 147 w zw. z art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie 1 sentencji, tj. stwierdził nieważność zaskarżonej Uchwały.

W punkcie 2 sentencji wyroku Sąd, na podstawie art. 152 p.p.s.a., określił, że zaskarżona Uchwała nie może być wykonana, co oznacza, że nie wywołuje ona skutków prawnych, które wynikają z jej treści, od chwili wydania wyroku, mimo że wyrok nie jest jeszcze prawomocny (por. wyrok NSA z 29.07.2004 r., OSK 591/04, ONSAiWSA 2004/2/32).

O kosztach (pkt 3 sentencji wyroku) orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., uwzględniając poniesiony przez Skarżącego koszt wpisu (300 zł).