Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. W trybie art. 154 kpa i art. 155 kpa nie mogą być uchylane lub zmieniane tzw. decyzje związane przy wydawaniu, których przepisy prawa nie pozwalają organom na swobodne uznanie i ta okoliczność powinna być brana pod uwagę w pierwszej kolejności. Interes społeczny lub słuszny interes stron może przemawiać za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej, tylko w przypadku decyzji uznaniowych.

2. Decyza zatwierdzająca projekt podziału działki wydana na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2004 r. nr 261, poz. 2603) i ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, dotycząca terenu objętego ramami tej decyzji, nie jest decyzją uznaniową.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Ireneusz Henryk Darmochwał (spr.), Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Protokolant Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 listopada 2009 r. sprawy ze skargi C. Z. i P. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości - oddala skargę.-

Decyzją z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] Prezydent Miasta B. odmówił C. Z. i P. Z. uchylenia własnej decyzji z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] zatwierdzającej projekt podziału działki nr [...] o pow. [...] ha położonej w B. przy ul. J. na działki nr [...]i [...].

Organ ustalił, że od czerwca 2006 r. toczyło się z urzędu postępowanie

w sprawie podziału nieruchomości o numerze [...], którego celem było wydzielenie części gruntu niezbędnej do poszerzenia drogi gminnej – ul. J.. Konieczność podziału wynikała z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części osiedla Z. i osiedla Dz. w B., w którym część działki nr [...] włączono do obszaru oznaczonego symbolem [...] stanowiącego drogę publiczną – ul. J., o szerokości w liniach rozgraniczających od 10 do 14 m. Decyzją z dnia [...] kwietnia 2007 r. zatwierdzono podział nieruchomości nr [...] na działki nr [...] i [...]. Decyzja nie została zaskarżona przez żadną ze stron, w tym przez Z. Z. – ojca wnioskodawców, a właściciela działki nr [...] i stała się ostateczna w dniu [...] kwietnia 2007 r. Aktem notarialnym z dnia [...] sierpnia 2007 r. Z.Z. przeniósł własność działki nr [...] na synów – C. i P. Z., które to zmiany wprowadzono w księdze wieczystej nieruchomości.

Ustalono również, że na nowo wydzielonej działce nr [...], na mocy decyzji Prezydenta Miasta B. z dnia [...] lipca 2008 r., ustalono lokalizację drogi gminnej ul. J.. Od decyzji odwołali się m.in. C. i P. Z.. Wojewoda P. w dniu [...] listopada 2008 r. utrzymał w mocy decyzję lokalizacyjną. Jak wskazał organ, pismem z dnia [...] czerwca 2008 r. w/w nabywcy złożyli do Urzędu Miejskiego w B. "Pozew o uchylenie decyzji" adresując go do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku. Ustalono, że w/w żądają od Prezydenta Miasta uchylenia decyzji podziałowej na podstawie art. 154 § 1 kpa, które to żądanie sprecyzowali, zdaniem organu, w kolejnym piśmie z [...] sierpnia 2008 r.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Prezydent Miasta ocenił, że nie zachodzą podstawy do uchylenia zakwestionowanej decyzji podziałowej z dnia

[...] kwietnia 2007 r. w oparciu o art. 154 Kpa. Wyjaśnił, że tryb ten jest jednym

z nadzwyczajnych sposobów wyeliminowania z obrotu prawnego decyzji ostatecznych dotkniętych wadami niekwalifikowanymi lub niedotkniętych wadami. Pozostałe to stwierdzenie nieważności decyzji lub wznowienie postępowania. Jak podkreślono, zastosowanie trybu z art. 154 Kpa jest dopuszczalne wyłącznie wówczas, gdy brak jest podstaw prawnych do uchylenia lub zmiany decyzji w innym nadzwyczajnym postępowaniu, decyzja jest ostateczna, na jej podstawie strona nie nabyła prawa oraz za jej uchyleniem lub zmianą przemawia interes społeczny lub interes strony. Oceniono, że w przedmiotowej sprawie brak jest podstaw prawnych do zastosowania przepisów art. 145 lub art. 156 kpa. Podniesiono, że decyzja podziałowa nie jest decyzją na mocy, której strony nie nabyły prawa, jak tego wymaga art. 154 kpa. Wskazano również, iż podniesione w odwołaniu zarzuty dotyczą prowadzenia negocjacji w sprawie ustalenia ceny nabycia działki nr [...]

i postępowania lokalizacyjnego drogi gminnej – ul. J., a zatem nie odnoszą się do przedmiotowego postępowania. Podkreślono, że Z. Z. – ojciec wnioskodawców – nie złożył od decyzji podziałowej odwołania.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli C. i P. Z. wnosząc o jej uchylenie. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie art. 156 w zw. z art. 157 § 1 kpa poprzez rozpatrywanie sprawy z punktu widzenia przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji, mimo że właściwy do takiej oceny jest organ wyższego stopnia - w tym wypadku Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Podnieśli uchybienie przepisowi art. 154 Kpa poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że decyzja podziałowa "nie stanowi decyzji na mocy, której strony nie nabyły prawa" oraz przyjęcie, że za jej zmianą nie przemawia słuszny interes strony, pomimo że zajęto zbyt dużą część należącej do nich działki. Zakwestionowali także pogląd o ostateczności decyzji lokalizacyjnej z dnia 24 listopada 2008 r., której ich zdaniem, nie doręczono stronom. Zarzucili naruszenie przepisu § 7 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie poprzez przyjęcie w decyzji lokalizacyjnej zbyt dużej szerokości drogi - ul. J., mimo że na poszerzenie drogi wystarczyłoby zajęcie działki nr [...] w szerokości około 3 m. Ostatni z zarzutów dotyczył naruszenia przepisów postępowania tj. art. 7 kpa poprzez ocenę projektu działki jako prawidłowego w sytuacji, gdy zrealizowana już część drogi wskazuje, iż nie ma potrzeby zajmowania działki nr [...].

Decyzją z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wyjaśnił, że tryb uregulowany w art. 154 Kpa ma charakter wyłącznie procesowy i nie może być zastosowany w sprawach, w których nie jest możliwe rozstrzygnięcie w ramach tzw. uznania administracyjnego. Taka sytuacja, zdaniem SKO, miała miejsce

w przedmiotowej sprawie, w której rozwiązania podziałowe wynikały z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, jak i z obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a dotyczyły zarówno przeznaczenia terenu, jak

i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Oceniono zatem prawidłowo rozwiązania decyzji podziałowej, jako zgodne z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego - uchwały z dnia 26 września 2005 r. (Dz. Urz. Woj. Podl. Nr 230, poz. 2572 ze zm.). Organ podziałowy, będąc związany planem miejscowym nie dysponował luzem decyzyjnym i nie mógł orzec według żądań skarżących. SKO oceniło również jako niemające znaczenia dla rozstrzygnięcia wydanie decyzji lokalizacyjnej dla przedmiotowej drogi publicznej - ul. J.

Skargę na powyższą decyzję złożyli do sądu administracyjnego C. i P. Z. podnosząc wobec rozstrzygnięcia organu II instancji zarzuty identyczne jak w odwołaniu, dotyczące:

1. naruszenia art. 156 w zw. z art. 157 § 1 Kpa poprzez zaakceptowanie

w postępowaniu przed SKO faktu, iż organ l instancji dokonał oceny zakwestionowanej decyzji podziałowej z punktu widzenia tych przepisów mimo, że taka ocena należy do organu wyższego stopnia,

2. naruszenia art. 154 Kpa poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że nie ma on w sprawie zastosowania, bowiem decyzja podziałowa "nie stanowi decyzji na mocy której strony nie nabyły praw" oraz że za jej uchyleniem lub zmianą nie przemawia słuszny interes strony, podczas gdy wydzielona działa

w całości nie jest konieczna na poszerzenie drogi gminnej; podniesiono również w tym miejscu, że decyzja lokalizacyjna z [...] listopada 2008 r. nie jest prawomocna, gdyż nie doręczono jej stronom,

3. naruszenie § 7 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej

z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie - poprzez przyjęcie, że droga lokalna ma mieć ponad 12 m szerokości, co wymaga zajęcia w całości działki nr [...], podczas gdy droga lokalna jednojezdniowa winna mieść szerokość 12 m i w tej sytuacji wystarczyłoby zajęcie działki nr [...] tylko w zakresie około 3 m,

4. naruszenie art. 7 Kpa poprzez nieskontrolowanie przez organ zamierzeń inwestora i prawidłowości przedłożonych przez niego dokumentów, na podstawie których przyjęto, że działka nr [...] powinna być w całości zajęta pod drogę publiczną, podczas gdy zrealizowano już część tej drogi w sposób wskazujący, że przyjęto założenie nie było prawidłowe i nie jest konieczne, zajęcie całości w/w działki pod poszerzenie drogi.

Uzasadniając podniesione zarzuty skarżący wskazali, że nie sprecyzowali podstawy prawnej w oparciu, o którą żądają rozstrzygnięcia. Prezydent przyjął, ich zdaniem, że jest to art. 154 kpa, przy czym jednocześnie poczynił ocenę co do okoliczności wynikających z art. 156 kpa. Było to, w ocenie skarżących, postępowanie nieprawidłowe, bowiem właściwym do oceny decyzji podziałowej

w kontekście art.156 kpa było SKO.

Odnośnie naruszenia art. 154 kpa wskazano, że przyjęcie związania organu wydającego decyzję podziałową rozwiązaniami wynikającymi z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego uniemożliwia kontrolę zamierzeń inwestora, który może według swoich zamierzeń i wbrew interesom stron określać usytuowanie drogi. Ponadto naruszenia przepisów podanego rozporządzenia oraz art. 154 Kpa i art. 7 Kpa skarżący upatrują również w zaakceptowaniu w decyzji podziałowej zbyt dużej szerokości drogi gminnej, która zbyt mocno ingeruje w prawo własności poprzez zajęcie ich nieruchomości również w części niespełniającej przesłanki niezbędności na cel publiczny. Podali, że przeznaczenie pod poszerzenie ulicy 6 metrów ich działki było nieuzasadnione bowiem - co wynika ze zrealizowania już części inwestycji po sąsiedzku z położoną obok działką nr [...] - wystarczyło zajęcie jedynie około 3 m działki. W obecnej natomiast sytuacji "płot działki nr [...] - będzie usytuowany głębiej niż płot i chodnik przylegający do działki [...]".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując w całości stanowisko z uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Ustosunkowując się do zarzutów podniósł, że organy w przedmiotowej sprawie nie stosowały przepisów art. 156 w zw. z art. 157 kpa, a jedynie powołały je w kontekście wskazania na możliwość wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego. Podniesiono, że ustalenie zbędności części nieruchomości przeznaczonej w decyzji lokalizacyjnej na celu publicznych pozwala na zgłoszenie żądania jej zwrotu na zasadach określonych w ustawie

o gospodarce nieruchomościami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Sąd administracyjny został wyposażony w funkcje kontrolne działalności administracji publicznej, co oznacza, że w przypadku zaskarżenia decyzji, sąd bada jej zgodność z przepisami prawa (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo

o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). W przedmiotowej sprawie zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, a okoliczności podniesione w skardze nie podważają jej legalności, dlatego też skarga podlega oddaleniu.

W pierwszym względzie podkreślić należy, że Prezydent Miasta B. wydając decyzję z dnia [...] marca 2009 roku nr [...] oparł się w tej mierze na art. 154 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. z 2000 roku, nr 98, poz. 1071 ze zm.) zwanej dalej kpa. Stanowisko organu uzasadnione było tym, iż skarżący wszczynając postępowanie administracyjne w sprawie wzruszenia ostatecznej decyzji z dnia

[...] kwietnia 2007 r. nr [...], zatwierdzającej projekt podziału działki nr [...] o pow. [...] ha położonej w B. przy ul. J. na działki nr [...] i [...] powołali się wprost na przepis art. 154 § 1 kpa (k. 25 akt administracyjnych). Dodatkowo organ ten w dniu [...] lipca 2008 roku wezwał skarżących w trybie art. 50 kpa do wyjaśnienia, czy rozpoznanie niniejszej sprawy odbywać się ma w trybie art. 154 kpa, przedstawiając przy tym ogólne zasady tego trybu i właściwość organów. Podkreślił jednocześnie, iż kpa przewiduje jeszcze inne nadzwyczajne trybu wzruszenia decyzji administracyjnej, w tym stwierdzenie nieważności, co do której ewentualnie w tej sprawie właściwym byłoby Samorządowe Kolegium Odwoławcze (k. 24 akt administracyjnych). W odpowiedzi na powyższe skarżący jednoznacznie wskazali, iż postępowanie ma być prowadzone zgodnie z art. 154 kpa (k. 23). W tych okolicznościach należy uznać, iż organ I instancji zasadnie rozpoznawał niniejszą sprawę pod kątem spełnienia przesłanek z art. 154 kpa. Podkreślić bowiem należy, iż stosownie do treści art. 61 § 1 kpa żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego określa przedmiot tego postępowania, a w razie wątpliwości sprecyzowanie żądania należy do strony, nie zaś do sfery ocennej organu administracji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 czerwca 1990 r. sygn. akt I SA 367/90, ONSA z 1990, Nr 2-3, poz. 47). Dodatkowo wskazać należy, iż organ administracji publicznej nie jest związany podstawą prawną wskazaną we wniosku. Wniosek wszczynający postępowanie administracyjne, w przypadku wątpliwości co do treści żądania, stanowi podstawę do podjęcia przez organ ustaleń w zakresie rzeczywistej woli osoby, od której pochodzi. Postępowaniu temu towarzyszy należyte i wyczerpujące poinformowanie strony o okolicznościach faktycznych i prawnych mogących mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie w dniu [...] lipca 2008 r. (k. 24 akt administracyjnych).

Odnosząc się ponadto do zarzutów skarżących dotyczących rozpatrzenia sprawy pod kątem stwierdzenia nieważności (art. 156 kpa w zw. z art. 157) mimo niewłaściwości organu wskazać należy, iż wprawdzie w uzasadnieniu decyzji organu I instancji pojawia się niefortunny zapis dotyczący nie znalezienia podstaw do zastosowania trybów z art. 145 i 156 kpa, niemniej jednak podstawy prawne decyzji organów obu instancji, a także ich sentencje i uzasadnienia wskazują, iż przepisy te nie miały zastosowania w tej sprawie, tym samym nie mogło dojść do ich naruszenia.

Przechodząc do meritum podnieść należy, iż przepis art. 154 kpa jest jednym z trybów nadzwyczajnych, dających możliwość wzruszenia decyzji ostatecznej. Tak jak wzruszenie decyzji ostatecznej w drodze wznowienia postępowania, czy też stwierdzenia jej nieważności, dotyczy decyzji dotkniętych wadami kwalifikowanymi, tak przepisy art. 154 i 155 kpa dotyczą wzruszenia (uchylenia, zmiany) decyzji dotkniętych wadami niekwalifikowanymi oraz decyzji prawidłowych - niedotkniętych żadnymi wadami. Jednakże należy mieć na uwadze, że postępowanie prowadzone na podstawie art. 154 i 155 kpa jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego przedmiotem - w przeciwieństwie do postępowania głównego (rozpoznawczego) - nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, lecz przeprowadzenie weryfikacji wydanej już decyzji ostatecznej z jednego tylko punktu widzenia, a mianowicie, czy za zmianą (uchyleniem) przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony. W wyroku

z dnia 14 czerwca 2005 r., sygn. OSK 1667/04 (niepubl.), Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że postępowanie w tym trybie może być wszczęte tylko z urzędu w stosunku do decyzji ostatecznych niedotkniętych wadami kwalifikowanymi, przy wydaniu, których organ administracji miał pewne luzy decyzyjne, czyli do decyzji uznaniowych, a nie do decyzji związanych, przy wydawaniu, których organ jest ściśle związany przepisami prawa i które jednoznacznie obligują go do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy. Nie do przyjęcia jest bowiem pogląd, że w drodze art. 154 kpa można wzruszyć każdą decyzję ostateczną, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Gdyby tak dosłownie rozumieć ten przepis, to w przypadku tzw. decyzji związanych dochodziłoby do kolizji z art. 156 § 1 pkt 2 kpa, co byłoby zaprzeczeniem podstawowych reguł wykładni prawa, gdyż wykładnia nie może prowadzić do takich sprzeczności (w ramach jednego aktu prawnego - ustawy).

Powyższe wskazuje, że w trybie art. 154 kpa nie mogą być uchylane lub zmieniane tzw. decyzje związane przy wydaniu, których przepisy prawa nie pozwalają organom na swobodne uznanie i ta okoliczność powinna być brana pod uwagę w pierwszej kolejności. Interes społeczny lub słuszny interes strony, o których mowa w art. 154 § 1 kpa, może przemawiać za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej na mocy, której żadna ze stron nie nabyła prawa, tylko w przypadku decyzji uznaniowych, kiedy przy wydaniu ich organ nie jest ściśle związany przepisami prawa (glosa S. Jędrzejewskiego do wyroku NSA z dnia 21 marca 1995 r., SA/Po 2119/94, OSP 1996, nr 4, poz. 77, podobnie NSA w wyroku z dnia 26.01.2007 r., II OSK 232/06, LEX nr 341253 i w wyroku z dnia 11.10.2005 r., I OSK 815/05, LEX nr 217423).

W niniejszej sprawie decyzja Prezydenta Miasta B. z dnia

[...] kwietnia 2007 r. nr [...] zatwierdzająca projekt podziału działki skarżących jest decyzją związaną, co wynika z treści obowiązującego na datę podziału przepisu art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) w którym wskazano, iż podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami miejscowego planu. Zgodność z ustaleniami planu w myśl ust. 1 tego przepisu dotyczy zarówno przeznaczenia terenu, jak i możliwości zagospodarowania wydzielonych działek gruntu. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Z. i części osiedla Dziesięciny w B., zatwierdzone uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w B. z dnia [...] września 2005 r. (Dz.U. Woj. Podl. Nr 230, poz. 2572 ze zm.) w zakresie wydzielania działek pod drogę publiczną – ul. J. wskazują, iż linie rozgraniczające ulicy Jesionowej pokrywają się z przyjętymi liniami podziałowymi przedstawionymi we wstępnym projekcie podziału przedmiotowych nieruchomości. W związku z powyższym linie rozgraniczające tereny publiczne (ul. J.) stanowią zgodnie z planem podstawę do obligatoryjnego podziału w miejscu ich przebiegu (k. 37 akt administracyjnych). W tych okolicznościach organy wydające przedmiotową decyzję zatwierdzająca projekt podziału działki skarżących było w tym zakresie związane art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami oraz ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązującym na przedmiotowym terenie.

Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 19 czerwca 2007 r. (sygn. akt I OSK 1007/06, LEX nr 335133) art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku

o gospodarce nieruchomościami zawiera generalną zasadę obowiązującą przy dokonywaniu podziału nieruchomości. Zgodnie z nim podział nieruchomości może nastąpić, gdy jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego oraz przepisami szczególnymi. Zasadą zatem jest, że istnienie planu miejscowego i jego ustalenia przesądzają o podziale nieruchomości.

Ponadto podnieść należy, iż dalszą konsekwencją uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części Z. i części osiedla Dz. w B. było wydanie przez Prezydenta Miasta B. decyzji z dnia [...] lipca 2008 roku nr [...] znak [...] ustalającej na nowo wydzielonej działce nr [...] lokalizację drogi gminnej (ul. J.), co również potwierdza związanie organu I instancji. Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale składu pięciu sędziów z dnia 4 marca 2002 r. OPK 25/01 (ONSA 2002 r., nr 4, poz. 140) wskazał, że organ zatwierdzający podział nieruchomości jest związany liniami rozgraniczającymi teren określonymi w decyzji o ustaleniu lokalizacji, w tym wypadku ulicy, co oznacza, że linia rozgraniczająca jest jednocześnie granicą nowo utworzonych działek. Żaden przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami ani rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lutego 1998 r. w sprawie trybu dokonywania podziałów nieruchomości oraz sposobu sporządzania i rodzaju dokumentów wymaganych w tym postępowaniu (Dz. U. Nr 25, poz. 130) nie upoważnia organu zatwierdzającego podział nieruchomości do weryfikowania linii rozgraniczającej teren pod ulicę.

Mając powyższe na uwadze należy podnieść, iż organy obu instancji prawidłowo nie uchyliły lub nie zmieniły przedmiotowej decyzji ostatecznej w trybie art. 154 § 1 kpa, gdyż mogło to dotyczyć tylko decyzji uznaniowej, gdy organ nie był ściśle związany przepisami prawa, a do takich rozstrzygnięć decyzji zatwierdzającej podział w tak określonym stanie faktycznym nie było można zaliczyć.

W tej sytuacji bezprzedmiotowe jest analizowanie, czy za uchyleniem lub zmianą decyzji z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony, bowiem nawet gdyby ustalono, że w/w przesłanki mają miejsce, to zmiana lub uchylenie tej decyzji spowodowałoby wydanie decyzji niezgodnej z prawem, co stanowiłoby w tym przypadku bez wątpienia przesłankę z art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Mając na uwadze zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 154 kpa poprzez przyjęcie, że decyzja będąca przedmiotem rozpoznania "nie stanowi decyzji na mocy, której strony nie nabyły praw" należy wskazać, iż "nabycie praw" użyte w art. 154 i 155 kpa rozumie się szeroko, przyjmując, że każde indywidualne rozstrzygnięcie prawne, które ma znamiona rozstrzygnięcia merytorycznego

w sprawie i kształtuje sytuację prawną strony, należy traktować jako rozstrzygnięcie, na podstawie, którego strona "nabyła prawa" (wyrok NSA z dnia 27.05.2003 r. IV SA3205/01, M.Prawn. 2003/14/627). W tym przypadku gmina B. nabyła prawa do działki nr [...], która została przeznaczona do lokalizacji drogi gminnej (ul. J.). W tych okolicznościach również ta przesłanka z art. 154 kpa nie została spełniona. Wprawdzie można wskazać, iż w tak zaistniałych okolicznościach organy obu instancji, mimo wniosku skarżących w zakresie prowadzenia postępowania z art. 154 kpa, mogły rozważyć spełnienie przesłanek z art. 155 kpa, który dotyczy decyzji na mocy, której strona nabyła prawo. Niemniej jednak uchylenie decyzji w trybie art. 155 kpa możliwe jest tylko w stosunku do decyzji uznaniowych. Tym samym przytoczone powyżej rozważania dotyczące związania organu byłby tożsame do tego trybu i również przesądzały o niemożliwości uchylenia decyzji także na podstawie art. 155 kpa.

Możliwość zastosowania art. 155 kpa w konkretnej sprawie należy rozważyć

w świetle przepisów prawa materialnego i tylko wtedy, gdy daje on organowi administracji "pewną gamę rozstrzygnięć" (por. wyrok NSA z dnia 10 stycznia 1984 r., sygn. akt: SA/Ka 660/83, OSP z 1986 r., z. 7, poz. 134; wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 1996 r., sygn. akt. V SA 374/95 niepublikowany; wyrok NSA z dnia 10 kwietnia 1999 r., sygn. akt IV SA 1434/97, LEX nr 48678, wyrok WSA z 31.01.2007 r., sygn. akt VII SA/Wa 1985/06, LEX nr 304157).

Z powyższych względów w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Białymstoku zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem.

Podkreślenia wymaga ponadto to, iż pozostałe okoliczności podnoszone przez skarżących (naruszenie przepisów rozporządzenia, w kontekście przyjęcia, że droga ma mieć 12 metrów oraz naruszenia przepisu art. 7 kpa poprzez przyjęcie, że cała działka nr [...] powinna być zajęta pod drogę), a mianowicie odnoszące się merytorycznie do decyzji ostatecznej zatwierdzającej projekt podziału działki bądź też zarzucające decyzji podziałowej naruszenia przepisów procesowych (m.in. brak prawidłowego doręczenia decyzji, nie dopuszczenie do udziału w postępowaniu na prawach strony) nie mogą być oceniane w trakcie kontroli legalności postępowania nadzwyczajnego skierowanego na uchylenie lub zmianę decyzji administracyjnej

w trybie określonym w art. 154 kpa. Zakres tego postępowania wyklucza bowiem dokonywanie przez organ takich ustaleń. Trafnie przy tym organ II instancji wskazał odnosząc się do tych zarzutów, iż ustalenie zbędności części nieruchomości przeznaczonej w decyzji lokalizacyjnej na cele publiczne pozwala na zgłoszenie żądania jej zwrotu na zasadach określonych w ustawie o gospodarce nieruchomościami, ale nie może być oceniane w niniejszym postępowaniu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, skargę jako niezasadną, należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).