Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Góraj (spr.), Sędziowie WSA Maria Werpachowska, Ewa Kwiecińska, , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 października 2016 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na bezczynność Kancelarii Prezydenta RP w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] grudnia 2015 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę.

Stowarzyszenie [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Kancelarii Prezydenta RP w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Zarzucając skarżonemu podmiotowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 2058 – dalej jako u.d.i.p.), skarżący wniósł o zobowiązanie Prezydenta RP do rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, iż za pomocą poczty elektronicznej, złożył wniosek do Prezydenta RP o udostępnienie informacji publicznej. Wniosek dotyczył udostępnienia:

- liczby opinii prawnych zamówionych przez Kancelarię Prezydenta RP w związku z sytuacją związaną z Trybunałem Konstytucyjnym w okresie od 18 października

2015 r.;

- wymienienia autorów przekazanych Kancelarii Prezydenta albo Prezydentowi RP opinii dotyczących sytuacji z Trybunałem Konstytucyjnym w okresie od 18 października 2015 r.;

- udostępnienia skanów opinii znajdujących się w posiadaniu Kancelarii Prezydenta niezależnie od tego, kto je sporządził, dotyczących sytuacji z Trybunałem Konstytucyjnym, złożonych od 18 października 2015 r.;

- udostępnienia skanów umów na przygotowanie opinii dotyczących sytuacji z Trybunałem Konstytucyjnym, złożonych od 18 października 2015 r.;

Podniósł też, iż nie otrzymał wyczerpującej odpowiedzi na wniosek.

W odpowiedzi na skargę Kancelaria Prezydenta RP wniosła o jej oddalenie.

Uzasadniając swój wniosek organ wskazał, iż pismem z 22 stycznia 2016 r. powiadomiono wnioskodawcę, że Kancelaria Prezydenta RP zamówiła opinie prawne w przedmiocie:

1. Czy doszło do naruszenia prawa przy zgłoszeniu kandydatów na sędziów Trybunatu Konstytucyjnego w kontekście ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1064 ze zm.) i uchwały Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 lipca 1992 r. - Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2012 r., poz. 32 ze zm.) w zakresie podmiotu uprawnionego i terminu zgłoszenia kandydatów na sędziów Trybunału Konstytucyjnego w trakcie Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VII kadencji?

2. Czy uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej o wyborze sędziego Trybunatu Konstytucyjnego podjęta częściowo na podstawie Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, a częściowo na podstawie ustawy z dnia 25 czerwca

2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym jest ważna i skuteczna?

3. Czy Sejm Rzeczypospolitej Polskiej następnej kadencji może podjąć uchwałę stwierdzającą brak mocy prawnej uchwały podjętej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej poprzedniej kadencji z naruszeniem prawa?

4. Czy Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ustępującej kadencji może, ewentualnie powinien, dokonywać wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego, których kadencja wygasa po dacie wyborów parlamentarnych lub pod rządami Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej następnej kadencji?

oraz 2 opinie w przedmiocie:

Czy Prezydent jest związany uchwałą Sejmu RP stwierdzającą brak mocy prawnej uchwały Sejmu RP o wyborze sędziego Trybunału Konstytucyjnego?

Powiadomiono też wnioskodawcę, iż ww. opinie nie mają waloru informacji publicznej.

W ocenie organu, kwestie takie, jak ważność uchwały Sejmu odnoszącej się do uchwały Sejmu podjętej przez Sejm poprzedniej kadencji, możliwość wyboru sędziów TK przez Sejm na podstawie przepisu ustawy obowiązującej w dniu wyboru sędziów, czy też kwestie związane z obecną sytuacją w Trybunale Konstytucyjnym, nie dotyczą ustawowych kompetencji Prezydenta RP, powierzone są bowiem Sejmowi. Jednocześnie, organ poinformował skarżącego, iż przekazane do Kancelarii Prezydenta RP stanowiska i opinie dotyczące poruszonych we wniosku kwestii, jako dokumenty o charakterze roboczym, nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy.

Organ podkreślił, iż opinie te nie zostały zamówione na potrzeby żadnego konkretnego postępowania prowadzonego przez Prezydenta RP, w żadnej konkretnej procedurze. Natomiast czynności przewidziane w art. 21 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, podejmowane w obecności Prezydenta RP, miały miejsce w dniach 3 grudnia 2015 r. oraz 9 grudnia 2015 r. Przedmiotowe opinie zostały, zgodnie z umowami, przekazane do Kancelarii Prezydenta RP w dniu 4 grudnia 2015 r. W związku z tym, nawet pomijając kwestię zasadniczą, tj. istotę i cel opinii, również z uwagi na termin ich otrzymania przez Kancelarię Prezydenta RP, nie sposób byłoby uznać je za dokumenty wykorzystane do realizacji prawem przewidzianych zadań przez Prezydenta RP.

Przedmiotowe opinie mają walor ogólnopoznawczy, przybliżający i systematyzujący stan prawny powstały na skutek nałożenia się norm prawnych zawartych w aktach normatywnych różnej rangi (Konstytucja, ustawa, regulamin Sejmu RP) w przedmiocie realizacji przez Sejm RP, przewidzianej w art. 194 ust. 1 Konstytucji RP, kompetencji wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego.

Zatem w okolicznościach przedmiotowej sprawy, przedstawione w opiniach poglądy, wnioski i postulaty, z uwagi na brak w tym zakresie wcześniejszego orzecznictwa i stosowanej praktyki, są nacechowane wysokim stopniem osobistych poglądów i przekonań autorów. Stanowią tym samym głos w dyskusji, wyrażony w ramach gromadzenia różnych poglądów i stanowisk (często rozbieżnych), które w przyszłości mogą, ale w żaden sposób nie muszą, być wykorzystane w różnego rodzaju działaniach, czy też inicjatywach Głowy Państwa. Wraz z opiniami zaprezentowanymi ustnie Prezydentowi RP na spotkaniu w dniu 1 grudnia 2015 r., które odbyło się w Pałacu Prezydenckim z udziałem szefów klubów parlamentarnych, Marszałka Sejmu, Prezesa Trybunału Konstytucyjnego i Wiceprezesa Trybunału Konstytucyjnego, opinie będące przedmiotem niniejszego postępowania stanowią głos w szerszej dyskusji, służący gromadzeniu i wymianie informacji oraz kształtowaniu się stanowisk, uzgadnianiu i ścieraniu się opinii dotyczących istniejącego stanu rzeczy oraz ewentualnej potrzeby zmian. Nie są one w żadnej mierze wiążące dla organu, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej - nie podlegają zatem udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej (tak m.in. wyroki NSA: z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 707/10, z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2130/11, wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 666/12, wyrok NSA z dnia 4 lutego 2015 r., sygn. akt I OSK 430/14).

Dodatkowo organ wyjaśnił, iż odpowiadając na wniosek inicjujący postępowanie podano stronie, że nie zamawiano opinii związanych z sytuacją w Trybunale Konstytucyjnym w okresie od 18 października 2015 r. Podano też wnioskodawcy, że wykonawcy opinii jakie sporządzono są osobami fizycznymi, a zatem podlegają ochronie opisanej w przepisie art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Kancelaria wydała zatem w dniu [...] lutego 2016 r. decyzję odmawiając udostępnienia tej informacji. Udostępniono także wnioskodawcy skany umów o dzieło dotyczących zamówionych opinii.

W świetle powyższego, wbrew zarzutom skargi, organ podniósł, że dopełnił ciążącego na nim obowiązku, bowiem z zachowaniem przewidzianego prawem terminu udzielił skarżącemu odpowiedzi na wniosek. Tym samym nie pozostaje w bezczynności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Właściwość sądów administracyjnych w sprawach wniosków o udzielenie informacji publicznej wynika z przepisu art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej stanowiącego, że do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. – dalej "p.p.s.a."). Zgodnie z art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organu, stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Oznacza to, że celem skargi na bezczynność organu administracji, jest doprowadzenie do wydania przez ten organ decyzji administracyjnej (lub innego aktu) w sprawie wszczętej żądaniem strony.

W kontrolowanej sprawie prawem materialnym, na podstawie którego należy ocenić zachowanie organu jest ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, albowiem wniosek o udzielenie wskazanych informacji skarżący złożył w trybie przepisów tej ustawy. Ustawa ta w sposób kompleksowy reguluje kwestie dostępu do informacji, będących informacjami publicznymi.

Bezczynność organu w udostępnieniu informacji publicznej występuje wtedy, gdy organ będąc właściwym i zobowiązanym do zareagowania na wniosek o udostępnienie informacji publicznej w sposób przewidziany w ustawie o dostępie do informacji publicznej, wbrew przepisom prawa ani nie udostępnia w nakazanym terminie w drodze czynności materialno-technicznej żądanej informacji, ani też nie wydaje stosownej decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji publicznej bądź o umorzeniu postępowania. Przy czym nie jest możliwe skuteczne podniesienie zarzutu bezczynności w sytuacji, gdy żądana informacja nie stanowi informacji publicznej (jak też gdy nie istnieje, czy też nie jest w posiadaniu organu). W takiej sytuacjach organ nie jest zobowiązany ani do udostępniania żądanej informacji, ani do wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia. Prawo dostępu do informacji publicznej oznacza bowiem dostęp do informacji będącej faktycznie informacją publiczną, a z przepisów ustawy o dostępnie informacji publicznej jednoznacznie wynika, że udostępnieniu w trybie ustawy podlega tylko informacja publiczna (art. 6 ust. 1 ustawy). Tak więc tylko w sytuacji ustalenia, że dana informacja stanowi informację publiczną, jak też że wniosek o jej udostępnienie skierowany jest do podmiotu zobowiązanego do jej udzielenia, można rozpatrywać ewentualną bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej.

Pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Zgodnie z powołanym przepisem informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6. Dokonując interpretacji tego pojęcia należy odwołać się do regulacji art. 61 Konstytucji RP stanowiącej, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Natomiast ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy.

Uwzględniając powyższe można stwierdzić, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona albo odnosząca się do innych podmiotów wykonujących zadania publiczne, oczywiście w zakresie tych zadań. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów, stanowi ją treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej oraz podmioty niebędące organami administracji, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane.

W tym miejscu należy powołać się na wypracowane już i traktowane jako jednolite, stanowisko judykatury, z którego wynika niezbicie, że załatwienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej może przybrać postać: 1) czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej; 2) pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nią nie dysponuje albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać; 3) pisma informującego, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej; 4) pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji.

Załatwienie wniosku o udostępnienie informacji publicznej może przybrać także postać decyzji administracyjnej, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p., a akt ten jest wydawany w przypadku odmowy udostępnienia informacji, względnie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt rozpatrywanej sprawy należy ocenić, czy przedmiot żądania określony we wniosku skarżącego stanowi informację publiczną. Na obecnym etapie postępowania, spór zogniskował się bowiem wokół problematyki możliwości udostępnienia wnioskodawcy treści opinii zamówionych przez organ.

W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, co do zasady, iż informacja o treści opinii prawnej sporządzona na wniosek organu jest informacją publiczną. Dla przykładu wskazać należy, iż znajdująca się w aktach danej sprawy administracyjnej opinia prawna, sporządzona przez pracownika organu na użytek załatwiania konkretnej sprawy, jako dokument wewnętrzny służący załatwieniu tej sprawy i realizacji zadań organu, ma walor informacji publicznej i podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach określonych w u.d.i.p. (tak WSA w Warszawie w wyroku z dnia 22 czerwca 2007 r. sygn. akt II SAB/Wa 175/06, publik. LEX nr 340013). Jednakże zarówno doktryna, jak i orzecznictwo, wypracowały akceptowane obecnie stanowisko, iż od tej zasady istnieją wyjątki. Nie każda opinia prawna sporządzona dla organu administracji publicznej jest informacją publiczną. O tym czy taka opinia podlega udostępnieniu w trybie powołanej ustawy decyduje cel, w jakim została opracowana (patrz wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2009 r. sygn. akt I OSK 89/09, I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komentarz, Wydaw. Woters Kluwer, Warszawa 2016, str. 185).

Wspomnianą wyższej tematyką zajął się szerzej NSA w powołanym w skardze wyroku z dnia 29 lutego 2012 r. sygn. akt I OSK 2196/11 (publik. LEX nr 1145090), lecz wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd ten nie przesądził, że każda opinia prawna zamówiona przez Prezydenta RP, a w zasadzie jej treść, stanowi informację publiczną podlegającą udostępnieniu w trybie u.d.i.p. Przeciwnie Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż cyt.: "Prezydent RP jest podmiotem biorącym udział w procesie legislacyjnym. Art. 122 Konstytucji daje mu różnorodne uprawnienia. Prezydent może bowiem ustawę podpisać, skierować do Trybunału Konstytucyjnego lub przekazać ustawę Sejmowi do ponownego rozpatrzenia. Przy podejmowaniu tego rodzaju decyzji osoba sprawująca ten urząd powinna mieć pewien zasób wiedzy co do dziedziny czy przedmiotu, którego uchwalone akty prawne dotyczą. Może w związku z tym, ze względu na ogromną różnorodność uchwalanego prawa korzystać z opinii ekspertów. Opinie te nie są jednak informacją publiczną, jeżeli nie dotyczą konkretnego aktu będącego już przedmiotem toczącego się procesu legislacyjnego. Są natomiast dokumentem wewnętrznym, służącym gromadzeniu informacji, które w przyszłości mogą zostać wykorzystane w procesie decyzyjnym. Trzeba przy tym dodać, że opinie i ekspertyzy mające jedynie charakter poznawczy, nie odnoszą się wprost do przyszłych działań i zamierzeń podmiotu zobowiązanego, mają jedynie poszerzyć zakres wiedzy i informacji posiadanych przez ten podmiot. Dlatego poddanie tego procesu ścisłej kontroli społecznej byłoby niecelowe i utrudniłoby wewnętrzny proces kształtowania się stanowisk uzgadniania i ścierania się opinii dotyczących istniejącego stanu rzeczy, jego oceny oraz ewentualnej potrzeby zmian". Dalej "Odmiennie ocenić należy ekspertyzy i opinie dotyczące konkretnego projektu aktu prawnego, co do którego trwa proces legislacyjny. Akty te dotyczą faktów, bo do takich należy projekt aktu prawnego przedłożony Sejmowi. Prezydent podejmuje decyzje w procesie legislacyjnym samodzielnie i niezależnie od stanowiska innych podmiotów biorących w tym procesie udział. Decyzje te mogą być zgodne z przedstawionymi na tę okoliczność opiniami ekspertów bądź też nie. Jednak w państwie prawa, gdzie zakłada się kontrolowanie władzy przez społeczeństwo obywatelskie, obywatel w ramach konstytucyjnego prawa dostępu do informacji publicznej ma prawo dowiedzieć się jakimi przesłankami kierował się Prezydent RP wykonując swoje uprawnienia określone w art. 122 Konstytucji, a tym samym zapoznać się z wnioskami opinii i ekspertyz dotyczących określonego projektu aktu prawnego. Proces legislacyjny na etapie jego trwania przed Sejmem i Senatem jest jawny dla opinii publicznej, a opinie i ekspertyzy są dla niej dostępne".

Z powyżej zaprezentowanym poglądem skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni się zgadza. W analizowanym zaś przypadku mamy do czynienia z sytuacją, gdy Prezydent nie zainicjował ani nie uczestniczył w postępowaniu, w którym przedstawił własne stanowisko w sprawie, w oparciu o zamówione ww. opinie prawne. Przedmiotowe opinie mają zatem walor roboczy, wstępny, pozwalający "wyrobić własny pogląd" na daną kwestię, przedmiot oceny, który może dopiero posłużyć do przedstawienia stanowiska w danej sprawie w ramach konkretnego postępowania, zgodnie z posiadanymi w tym względzie kompetencjami organu. Z tego też powodu zaakceptować należy argumentację organu o ogólnopoznawczym, przybliżającym i systematyzującym stan prawny walorze przedmiotowych opinii, tym bardziej jeśli się zważy, iż przedmiotem tej oceny stała się realizacja przez Sejm RP przewidzianej w art. 194 ust. 1 Konstytucji RP, kompetencji wyboru sędziów Trybunału Konstytucyjnego, nie zaś prerogatyw Prezydenta RP.

O ile zatem informacja o samych zamówionych przez Kancelarię Prezydenta RP opiniach prawnych i kosztach jakie one wygenerowały (poniesionych ze środków publicznych), o co jednak skarżący nie pytał, stanowi informację publiczną, to już ich treść takiego waloru nie posiada, gdyż nie doszło do przedstawienia tej treści (lub jej pomięcia) w procesie decyzyjnym, czy wypracowanym i przedstawionym stanowisku (zmaterializowanym) w konkretnym postępowaniu w danej sprawie.

Nadto zestawienie dat przekazania omawianych opinii do Kancelarii Prezydenta (4 grudnia 2015r.) z datami czynności przewidzianych w art.21 ust.1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym a podejmowanych w obecności Prezydenta RP (3 grudnia i 9 grudnia 2015r) świadczy o tym, że Prezydent przy powyższych czynnościach, nie kierował się argumentacją znajdującą się w przedmiotowych opiniach (czynność dokonana 9 grudnia była zbieżna z dokonanymi w dniu 3 grudnia 2015r.).

Tego typu postępowanie, polegające na zamawianiu przez organ opinii, z których następnie organ nie korzysta w swej działalności, mogłoby oczywiście prowokować pytania co do racjonalności wydatkowania funduszy publicznych. Należy jednakże mieć na względzie to, że w postępowaniu toczącym się w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest rolą Sądu ocenianie zarówno racjonalności działań organów władzy publicznej, jak też racjonalności i rzetelności w zakresie dysponowania przez organ środkami publicznymi.

Skoro zatem organ – podmiot obowiązany - poinformował wnioskodawcę, iż żądana przez niego informacja nie ma waloru informacji publicznej, to wbrew zarzutom skargi, nie pozostaje on w bezczynności. Bowiem w sytuacji, w której żądana informacją nie jest informacją publiczną, organ żądanych informacji nie posiada lub też informacja ta w ogóle nie istnieje, nie ma podstaw do wydania decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. Organ jedynie zobowiązany jest poinformować wnioskodawcę o takim fakcie.

W niniejszej sprawie Kancelaria Prezydenta RP właściwie zastosowała przepisy ustawy, nie ma więc podstaw do uznania, że pozostawała w zwłoce lub dokonywała działań nieznajdujących oparcia w jej przepisach.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę jako niezasadną. Sąd orzekł w niniejszej sprawie na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a., zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.