Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) Sędzia WSA Anna Jarosz Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi W. W. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś. w obrębie wsi N. oddala skargę

Sygn. akt IV SA/Po [...]

Uzasadnienie

W dniu 01 marca 2019 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu wpłynęła skarga W. W. na uchwalę Rady Miasta z dnia 28 marca 2018 r. Nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś. w obrębie wsi N.. Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały w całości ze względu na istotne naruszenie prawa, ewentualnie orzeczenie o niezgodności z prawem ww. uchwały.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że przedmiotowa uchwała wpłynęła do W. W. w dniu 5 kwietnia 2018 r., przy czym dokumentacja prac planistycznych (w formie odpisów poświadczonych za zgodność z oryginałem) została przedstawiona w dniu 25 kwietnia 2018 r.

Jako podstawę prawną uchwały powołano: art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1875 ze zm.) w związku z art. 12 ust. 1, a także w związku z art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm., dalej jako u.p.z.p.) oraz w związku z podjęciem przez Radę Miejską w Ś. Uchwały Nr [...] z dnia 23 lutego 2017 r. w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś. w obrębie wsi N..

W ocenie Wojewody w omawianej zmianie studium nie wypełniono norm wynikających z przepisów art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.z.p, na mocy których w studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z potrzeb i możliwości rozwoju gminy, uwzględniających w szczególności: analizy ekonomiczne, środowiskowe i społeczne, prognozy demograficzne, w tym uwzględniające, tam gdzie to uzasadnione, migracje w ramach miejskich obszarów funkcjonalnych ośrodka wojewódzkiego, możliwości finansowania przez gminę wykonania sieci komunikacyjnej i infrastruktury technicznej, a także infrastruktury społecznej, służących realizacji zadań własnych gminy oraz bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę.

Przedstawiony bilans został opracowany niezgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 lit. c i art. 10 ust. 5 pkt 5 ustawy, tj. nie określono możliwości finansowania przez gminę wykonania sieci komunikacyjnych i infrastruktury technicznej oraz społecznej, służących realizacji zadań własnych gminy oraz potrzeb inwestycyjnych gminy wynikających z konieczności realizacji zadań własnych związanych z lokalizacją nowej zabudowy.

W studium nie zostały również określone (wyznaczone) położone na terenie gminy obszary o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej, co nie pozwala na jednoznaczne ustalenie granic tych obszarów. Wątpliwości Wojewody budzi również odniesienie chłonności terenów przeznaczonych pod zabudowę do kierunków zagospodarowania terenów wyznaczonych w obowiązującym studium zamiast do obszarów o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno- przestrzennej oraz obszarów przeznaczonych w planach miejscowych pod zabudowę poza obszarami zwartej zabudowy. Jednocześnie w ramach zmiany studium wprowadzono nowe tereny zabudowy przemysłowej pomimo, że z tabeli 9 na str. 25 załącznika nr 1 do uchwały wynika, że chłonność terenów o funkcji przemysłowej przekracza zapotrzebowanie (nadmiar 129 000 m˛).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W piśmie z dnia 29 marca 2019 r. organ nie zgodził się z zarzutami skargi i szczegółowo odniósł się do każdego z nich. Wskazano, że pierwotna treść studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta i Gminy Ś. została podjęta uchwałą nr [...] Rady Miasta z dnia 17 maja 2001 r., zmienioną następnie uchwałą nr [...] Rady Miasta z dnia 29 października 2009 r. Zapisy w/w studium zostały uzupełnione Zarządzeniem Zastępczym W. W. Nr [...] z dnia 12 listopada 2015 r. w zakresie udokumentowanych obszarów złóż kopalin.

W dniu 23 lutego 2017 r. Rada Miasta podjęła uchwałę nr [...] w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś. w obrębie wsi N.. Zgodnie z § 2 w/w uchwały, granice obszaru objętego zmianą obejmowały działki w obrębie N. o nr geod.: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]. Przedmiotem zmiany studium miało być wyznaczenie nowych terenów zabudowy przemysłowo- usługowej w obrębie wsi N. (zmieniany obszar został przedstawiony na rysunku graficznym stanowiącym załącznik do uchwały zmieniającej).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest uchwała Rady Miasta z dnia 28 marca 2018 r. Nr [...] w sprawie uchwalenia zmiany Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś. w obrębie wsi N., zatwierdzonego uchwalą Nr [...] z dnia 21 sierpnia 2008 r.

Zaskarżona uchwała wprowadza do Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś., zmianę polegającą na uzupełnieniu kierunków Studium poprzez wyznaczenie terenu zabudowy techniczno-produkcyjno-usługowej w obrębie wsi N.

Na gruncie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r. poz. 994 z późn. zm.), podstawą do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy jest przepis art. 91 ust. 1 w zw. z art. 91 ust. 4 stanowiący, iż nieważna jest uchwała sprzeczna z prawem, jeżeli naruszenie jest istotne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90. Po upływie tego terminu organ nadzoru nie może już we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały (zarządzenia) organu gminy, a jedynie może zaskarżyć taki wadliwy, jego zdaniem, akt do sądu administracyjnego, zgodnie z art. 93 ust. 1

W rozpoznawanej sprawie, Wojewoda w ustawowym terminie 30 dni od dnia otrzymania uchwały nie orzekł o jej nieważności, wobec czego był władny zaskarżyć ją w trybie art. 93 u.s.g.

Zawarty w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym art. 28 ust. 1 u.p.z.p., stanowi lex specialis wobec art. 91 ust. 1 u.s.g., określając kryteria istotnego naruszenia prawa. Przepis ten odnoszący się do studium lub planu miejscowego został zmieniony ustawą z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz.U. z 2015 r., poz.1777).

Zastosowanie nowego brzmienia art. 28 ust. 1 u.p.z.p. do aktów uchwalonych przed zmianą tego przepisu potwierdza orzecznictwo NSA. W wyroku z 7 sierpnia 2018 r., sygn. II OSK 2079/16 NSA (dot. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego) stwierdził, że w sytuacji, gdy zmiana art. 28 ust. 1 u.p.z.p. nastąpiła już po podjęciu uchwały w przedmiocie planu miejscowego, do jej oceny przez sąd administracyjny zastosowanie będzie miał art. 28 ust. 1 w nowym brzmieniu, wprowadzonym ustawą o rewitalizacji. Wprawdzie sądy administracyjne przeprowadzając kontrolę działalności administracji publicznej badają zgodność z prawem aktów wg prawa obowiązującego w dacie ich podjęcia, jednak zasada ta aktualizuje się przede wszystkim wobec tych przepisów, które stosowane są przez organy administracji. Tymczasem artykułu 28 ust. 1 u.p.z.p. nie stosują organy planistyczne, lecz właśnie sądy administracyjne bądź organy wykonujące uprawnienia nadzorcze przewidziane w art. 91 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 994 ze zm.). Zdaniem NSA, skoro ustawodawca zdecydował o wprowadzeniu nowego wzorca oceny uchwał planistycznych podejmowanych przez gminę, łagodząc obowiązujące wcześniej kryteria, to - z racjonalnego punktu widzenia - trudno mu przypisać zamiar objęcia aktów podjętych przed wejściem w życie ustawy o rewitalizacji (czyli przed 18 listopada 2015 r.) kontrolą sprawowaną wedle wzorca uznanego za zbyt rygorystyczny, który nie obowiązywał już w dacie przeprowadzania tej kontroli. Za słusznością takiego stanowiska przemawia także brak w ustawie o rewitalizacji przepisów przejściowych regulujących kwestie stosowania art. 28 ust. 1 do uchwał planistycznych podjętych przed nowelizacją.

Tym bardziej nie może budzić wątpliwości stosowanie nowego brzmienia cytowanego przepisu do aktu podjętego po uchwaleniu zmiany tego przepisu ale częściowo procedowanego według starych norm gdy wzorzec normatywny kontroli aktu był inny.

Przesłankami powodującymi nieważność uchwały rady gminy na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p jest istotne naruszenie zasad i istotne naruszenie trybu sporządzania studium lub planu a także naruszenie właściwości organów. Tryb postępowania odnosi się do sekwencji czynności jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do danego aktu, począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia studium, a skończywszy na jego uchwaleniu.

Nie każde naruszenie trybu lub zasad powoduje nieważność studium lub miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale tylko naruszenie istotne. Interpretując przesłankę istotności naruszenia, w doktrynie i orzecznictwie zauważa się, że dla jej ustalenia decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść aktu. Przez istotne naruszenie trybu czy zasad należy bowiem rozumieć takie naruszenie, które prowadzi w konsekwencji do sytuacji, w których przyjęte ustalenia planistyczne są odmienne od tych, które zostałyby podjęte, gdyby nie naruszono trybu sporządzania aktu lub zasad. Ocena zaistnienia tej przesłanki wymaga zatem odrębnych rozważań w każdym indywidualnym przypadku.

Przedmiotem oceny Sądu jest zmiana Studium jako akt sporządzany obligatoryjnie, zawierający istotne dla danego terenu diagnozy i określający perspektywiczną politykę rozwojową w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Oceniany akt dotyczy ustalenia lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego dla całego obszaru gminy.

Dla oceny tego aktu nie bez znaczenia jest fakt, że postanowienia studium nie mają charakteru normatywnego, a samo studium nie jest aktem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 u.p.z.p.). Tym samym, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest aktem, który wywołuje skutki prawne zbliżone do tych, które wywołuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Postanowienia studium są kierowane do organów gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej. To w znaczącej mierze rzutuje na ocenę charakteru naruszenia prawa z punktu widzenia jego kwalifikowanej formy.

Zgodnie zaś z art. 27 u.p.z.p. stanowiącym podstawę prawną zaskarżonej uchwały - zmiana studium lub planu miejscowego następuje w takim trybie, w jakim są one uchwalane. Oznacza to, że przy uchwalaniu zmiany studium zastosowanie znajdzie art. 10 u.p.z.p., który określa obligatoryjne elementy dotyczące uwarunkowań zagospodarowania przestrzennego, które gmina zobowiązana jest uwzględnić przy uchwalaniu studium oraz wskazuje, co powinno znaleźć się w treści studium. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.z.p. w studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające z potrzeb i możliwości rozwoju gminy, uwzględniających w szczególności: analizy ekonomiczne, środowiskowe i społeczne, prognozy demograficzne, w tym uwzględniające, tam gdzie to uzasadnione, migracje w ramach miejskich obszarów funkcjonalnych ośrodka wojewódzkiego, możliwości finansowania przez gminę wykonania sieci komunikacyjnej i infrastruktury technicznej, a także infrastruktury społecznej, służących realizacji zadań własnych gminy, bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zwraca się uwagę, że regulacja art. 10 ust. 1 u.p.z.p formułuje wymogi dotyczące elementów analityczno-badawczych (informacyjnych) studium, do części regulacyjnej studium odnosi się zaś art. 10 ust. 2. Jednakże zarówno wymogi dotyczące elementów analityczno-badawczych, jak i regulacyjnych należy interpretować nie tylko stosując wykładnię językową, lecz także wykładnię celowościową, mając na uwadze cel, któremu służy studium. Celem tym jest zaś określenie polityki przestrzennej gminy (por. wyrok NSA z dnia 25 sierpnia 2009 r. sygn. akt II OSK 856/09, publ. LEX nr 552886).

Artykuł 10 u.p.z.p. i jego konstrukcja ma istotne znaczenie dla ustalenia zakresu przedmiotowego studium, a regulacje tam zawarte obejmują dwie kategorie spraw: uwarunkowania i kierunki. Uwarunkowania, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1-15 u.p.z.p., to okoliczności faktyczne istniejące w chwili sporządzania stadium oraz wymagania prawne dla polityki przestrzennej niezależne od woli gminy w chwili sporządzania stadium. Kierunki zagospodarowania przestrzennego gminy, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 1-16 u.p.z.p., to ustalone przez gminę wytyczne wiążące przy sporządzaniu planów miejscowych. Jakkolwiek art. 10 ust. 1 i ust. 2 u.p.z.p. zawiera otwarty katalog uwarunkowań i kierunków, o czym świadczy określenie "w szczególności", to poprzez określenie w art. 10 ust. 1 i ust. 2 u.p.z.p. wymaganego zakresu studium, należy uznać, że jeżeli wymienione w tychże przepisach zagadnienia występują w gminie to muszą być uwzględnione lub określone w studium jako całości.

Przechodząc zatem do meritum i pierwszego zarzutu, przyjdzie zgodzić się z Wojewodą, że przedmiotowa uchwała rzeczywiście nie określa szczegółowo możliwości finansowania przez gminę wykonania sieci komunikacyjnej i infrastruktury technicznej, a także infrastruktury społecznej, służących realizacji zadań własnych gminy. W punkcie 2.7.3 uchwały wskazano bowiem jedynie, że "na terenie objętym zmianą studium przewiduje się wykonanie infrastruktury technicznej finansowanej lub wykonywanej w części przez gminę oraz przewiduje się realizację zadań własnych gminy na przedmiotowym terenie". W ocenie Sądu to naruszanie nie ma jednak charakteru istotnego.

Sąd wskazuje, że w art. 10 ust. 1 pkt 7 u.p.z.p. nie został określony wymóg, aby w sposób szczegółowy w ramach wskazanych działań zostało zweryfikowane coś konkretnego, czego brak na późniejszym etapie przyczyni się do stwierdzenia nieważności danego aktu polityki przestrzennej. W istocie ustawa nie precyzuje w jaki sposób mają zostać określone możliwości finansowania infrastruktury przez gminę i na ile szczegółowo należy się do tych kwestii odnieść w bilansie. Nota bene taki obowiązek byłby trudny do zrealizowania.

Zdaniem sądu nie zasługują na uwzględnienie pozostałe zarzuty skargi.

W tym miejscu wskazać raz jeszcze przyjdzie, że zaskarżona uchwała wprowadza do Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Ś., zmianę polegającą na uzupełnieniu kierunków Studium poprzez wyznaczenie terenu zabudowy techniczno-produkcyjno-usługowej w obrębie wsi N.. Zmiana Studium jest zatem uzupełnieniem zapisów Studium zatwierdzonego uchwalą Nr [...] z dnia 21 sierpnia 2008 r.

Umknęło zatem uwadze Skarżącego, że Studium nie wprowadza zmian wyłącznie dla terenów zabudowy przemysłowej, ale terenu zabudowy techniczno-produkcyjno-usługowej. Bilans faktycznie wykazuje zwiększone zapotrzebowanie na działalność usługową. Tabela 9 na stronie 25 (Załącznika nr 1 do uchwały), na którą powołuje się Wojewoda zawiera porównanie zapotrzebowania i chłonności terenów przeznaczonych pod zabudowę w studium. Z porównania tego wynika nadmiar terenów przeznaczonych pod zabudowę przemysłową (+ 129 000,00 m˛), a jedocześnie analiza chłonności terenów wykazała niedobór terenów przeznaczonych pod funkcję usługową (- 192 200,00 m2). Mając zatem na względzie, iż wyznaczony zmianą studium kierunek zagospodarowania terenów objętych tą zmianą to "tereny zabudowy techniczno- produkcyjno-usługowej", a więc funkcja mieszana (usługowo-produkcyjna) oraz to, że niedobór terenów usługowych stanowi większą wartość niż nadmiar terenów przemysłowych w efekcie uznać można, iż w gminie występuje niedobór terenów o funkcji mieszanej (usługowo-produkcyjnej), a więc wprowadzona zmiana studium uwzględnia uwarunkowania wynikające z bilansu terenów przeznaczonych pod zabudowę. Łączne zestawienie przedstawionych w tabeli danych prowadzi do wniosku, że w istocie dla funkcji mieszanej (przemysłowo-usługowej) na terenie gminy występuje niedobór chłonności na poziomie -63 200,00 m˛.

Z uzasadnienia uchwały możemy dowiedzieć się, że zmiana Studium wynikała z potrzeby rozwoju gminy w tej konkretnie części w związku z budową drogi powiatowej Boguszyn-Bronikowo do węzła drogi ekspresowej S5 w Nietążkowie. Budowa drogi S5 Nietążkowo sprawiła, iż zaktualizowała się potrzeba wykorzystania terenów leżących przy tej drodze pod zabudowę techniczno-usługowo-przemysłową. Odcinek drogi gminnej zostanie zastąpiony ciągiem drogi powiatowej, ponieważ będzie stanowił połączenie miast będących siedzibami powiatów z siedzibami gmin. Należy się spodziewać, że na terenach objętych zmianą studium powstaną w przyszłości miejsca obsługi podróżnych, stacje benzynowe, restauracje czy inne obiekty służące obsłudze podróżnych albo też zakłady produkcyjne, dla których lokalizacja przy drodze S5 będzie atrakcyjna. Potrzeba takiego właśnie zainwestowania terenów położonych przy drodze S5 istnieje zatem niezależnie od tego, czy na innych obszarach gminy dopuszczalne byłoby usytuowanie zabudowy usługowo-produkcyjnej.

Należy podkreślić, że z art. 10 ust. 1 wynika obowiązek uwzględniania w studium uwarunkowań wynikających m. in. z potrzeb i możliwości rozwoju gminy, uwzględniających z kolei w szczególności m. in. bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę. Już z samej konstrukcji przepisu wynika, iż najważniejsze jest, by studium odpowiadało potrzebom i możliwościom rozwoju gminy, a te mają być ustalane m. in. przez pryzmat bilansu terenów. Również w ustępie 2 wskazano, iż bilans uwzględnia się przy określaniu w studium kierunków zmian w strukturze

W ocenie Sądu przyjęta w bilansie sporządzonym na potrzeby zaskarżonej uchwały metodologia jest prawidłowa zważając na celowościową wykładnię przepisów dotyczących sporządzania bilansu. Bilans ma wskazywać na realne i rzeczywiste uwarunkowania i zapotrzebowanie gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego oraz wskazać na potencjalne przyszłe obciążenia finansowe gminy z tego tytułu. Dlatego przeprowadzenie przez Gminę własnych analiz z uwzględnieniem specyfiki obszaru pod względem prognoz rozwoju przemysłu, usług czy infrastruktury oraz uzasadnienie przyjętych wskaźników i metod wyliczeń należy uznać za całkowicie prawidłowe. Zdaniem Sądu Bilans stanowi opracowanie spójne, kompletne, przejrzyste i logiczne.

Odnośnie szacowania chłonności poza obszarem o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzenne wskazać ponownie należy, że zmiana studium została dokonana celem uzupełnienia kierunku wyznaczonego w studium poprzez wyznaczenie terenu zabudowy techniczno- produkcyjno-usługowej w obrębie wsi N.. Tereny objęte zmianą studium były oznaczone na rysunku studium kolorem jasnożółtym i stanowiły rolniczą przestrzeń produkcyjną z możliwością wykorzystania dla rozwoju funkcji pozarolniczych. Zabudowa tych terenów była zatem dopuszczalna na gruncie studium przed dokonaniem jego zmiany. Wyznaczenie nowych terenów zabudowy przemysłowo-usługowej w obrębie wsi N. nie wprowadziło w istocie zmiany kierunku zagospodarowania tych terenów poprzez wprowadzenie nowej zabudowy.

Zgodzić należy się z organem, że taki rodzaj nowej zabudowy (szczególnie przemysłowej) powinien być sytuowany poza obszarami o w pełni wykształconej zwartej strukturze funkcjonalno-przestrzennej. Warto bowiem wskazać chociażby na zakłady przemysłowe o znacznej uciążliwości dla otoczenia, które przy określonych uwarunkowaniach faktycznych wręcz powinny być sytuowane poza takimi obszarami. Zgodnie z art. 73 ust. 3 Prawa ochrony środowiska, w obrębie zwartej zabudowy miast i wsi jest zabroniona budowa zakładów stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, a w szczególności zakładów stwarzających zagrożenie wystąpienia poważnej awarii przemysłowej. Ponadto, interes publiczny może przemawiać za tym, by pewne rodzaje nowej zabudowy w określonych okolicznościach sytuować poza takimi obszarami, w miejscach do tego bardziej predysponowanych, pomimo, iż z bilansu terenów wynikać by mogło, iż zabudowa o określonej funkcji np. usługowej może być realizowana w tych obszarach, celem uzupełnienia istniejącej zabudowy.

Z tego względu bilans przeprowadzono w zakresie wyznaczonych w studium obszarów funkcjonalnych z wyszczególnieniem obszarów zabudowanych i niezabudowanych (rezerwy terenowej) - pkt 3.1. Przeprowadzono analizę chłonności terenów związanych z zabudową w odniesieniu do uwarunkowań demograficznych (pkt 3.1.2). Szczegółowo przedstawiono przyjętą do obliczeń metodologię ustalania zapotrzebowania na nową zabudowę na terenie gminy Ś. (pkt 3.1.2 "Zapotrzebowanie na nową zabudowę wynikające ze studium"). Określając zapotrzebowanie na nową zabudowę, o którym mowa w art. 10 ust. 5 pkt 1 u.p.z.p., wzięto pod uwagę stosownie do art. 10 ust. 7 ustawy perspektywę nie dłuższą niż 30 lat (szacowano zapotrzebowanie na zabudowę w roku 2047), a także niepewność procesów rozwojowych wyrażającą się możliwością zwiększenia zapotrzebowania w stosunku do wyników analiz nie więcej niż o 30%.

Reasumując, sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem nie miało miejsca naruszenie tego rodzaju, które powodowałoby konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej Uchwały. Wojewoda nie wykazał w skardze sprzeczności z prawem kontrolowanej uchwały.

W takim stanie rzeczy skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.