Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Diana Trzcińska po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2020 r. w Gdańsku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu P. N. od decyzji Wojewody z dnia 23 września 2020 r., Nr [...] w przedmiocie umorzenia wznowionego postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Wojewody a rzecz P. N. kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku wpłynął sprzeciw P. N. od decyzji Wojewody z 23 września 2020 r., nr [..], w przedmiocie umorzenie wznowionego postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

Objęta sprzeciwem decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z 24 lutego 2017 r., nr [..], Starosta udzielił pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce nr [..], obręb P., gmina M.

W dniu 4 lipca 2019 r. do Starosty wpłynął wniosek W. R.-D. i M. D. o wznowienie postępowania zakończonego wyżej wymienioną decyzją ostateczną i w konsekwencji jej uchylenie i odmowę zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Postanowieniem z 6 sierpnia 2019 r. organ wznowił postępowanie, a następnie zawiesił je z urzędu do czasu zakończenia postępowania prowadzonego przez WSA w Warszawie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty z 24 lutego 2017 r. Postanowieniem z 4 października 2019 r. Wojewoda uchylił postanowienie Starosty wskazując, że po zakończeniu postępowania nieważnościowego wskazana przesłanka w postanowieniu zawieszającym nie występuje i nie ma przeszkód do prowadzenia postępowania wznowieniowego. Zobowiązał tym samym Starostę do procedowania w sprawie wniosku o wznowienie postępowania.

Po otrzymaniu informacji z Samorządowego Kolegium Odwoławczego, że w WSA w Gdańsku pod sygnaturą II SA/Gd 560/19 prowadzone jest postępowanie w sprawie skargi złożonej przez P. N. na decyzję Kolegium z 12 czerwca 2019 r. o uchyleniu w całości decyzji Burmistrza z 5 sierpnia 2016 r., na podstawie której wydano ww. pozwolenie na budowę, postanowieniem z 9 grudnia 2019 r. Starosta zawiesił postępowanie wznowieniowe do czasu rozstrzygnięcia skargi. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy przez Wojewodę w dniu 22 stycznia 2020 r.

W dniu 22 czerwca 2020 r. inwestor złożył wniosek, na podstawie art. 105 k.p.a., o umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego w związku z wyrokiem WSA w Gdańsku sygn. II SA/Gd 560/19 z 26 lutego 2020 r., na mocy którego uchylono decyzję Kolegium z 12 czerwca 2019 r., którą uchylono w całości decyzję Burmistrza z 28 lutego 2018 r. i uchylono decyzję Burmistrza z 5 sierpnia 2016 r. o warunkach zabudowy. Tym samym bowiem, odpadła podstawa wznowienia postępowania, wskazana przez wnioskodawców z uwagi na fakt, że decyzja Burmistrza z 5 sierpnia 2016 r., na podstawie której wydano pozwolenie na budowę, pozostaje dalej w obrocie prawnym.

W dniu 27 lipca 2020 r. Wojewoda przesłał akta sprawy wraz z kopią prawomocnego wyroku WSA w Gdańsku z 6 maja 2020 r. sygn. akt II SA/Gd 125/20, którym uchylono postanowienie Wojewody z 22 stycznia 2019 r. oraz postanowienie Starosty z 9 grudnia 2019 r. w sprawie zawieszenia postępowania.

Decyzją z 27 lipca 2020 r. Starosta umorzył - wznowione na podstawie art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. - postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją własną z 24 lutego 2017 r. o pozwoleniu na budowę.

Po rozpatrzeniu odwołania W. R. – D. i M. D., w którym zarzucono, że Starosta miał obowiązek rozpatrzyć wszystkie przesłanki wznowienia, a nie tylko te wskazane we wniosku o wznowienie postępowania, oraz że błędnie zastosował przepisy, ponieważ nie mógł umorzyć wznowionego postępowania, decyzją z 23 września 2020 r. Wojewoda uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu decyzji kasacyjnej organ wskazał, że nie wszystkie zarzuty zawarte w odwołaniu są trafne, jednakże zaskarżona decyzja nie może pozostać w obrocie prawnym. Zauważono, że Starosta nie miał obowiązku rozpatrzenia wszystkich przesłanek wznowienia, ponieważ to strona postępowania decyduje o jego zakresie przez wskazanie we wniosku, na której z ustawowych podstaw opiera swój wniosek, organ zaś jest tym zakresem związany. Natomiast za słuszny uznał Wojewoda zarzut, że organ pierwszej instancji nie mógł wydać decyzji o umorzeniu postępowania wznowieniowego z uwagi na treść art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. Nie można bowiem wydać decyzji umorzeniowej wówczas, gdy nie ziściła się którakolwiek z przesłanek pozytywnych wznowienia postępowania. W tej sytuacji, organ powinien rozważyć wydanie decyzji odmawiającej uchylenia decyzji dotychczasowej (w myśl art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.).

P.N. (dalej także jako inwestor) wniósł sprzeciw od powyższej decyzji Wojewody, zarzucając jej naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1) art. 105 § 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy podstawa wznowienia niniejszego postępowania przestała istnieć z uwagi na utrzymanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z 26 lutego 2020 r. sygn. II SA/Gd 560/19 w mocy decyzji Burmistrza z 5 sierpnia 2016 r. o warunkach zabudowy, wobec czego postępowanie wznowieniowe prowadzone na podstawie przesłanki z art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. podlegało umorzeniu jako bezprzedmiotowe,

2) art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, a tym samym brak utrzymania w mocy decyzji Starosty z 27 lipca 2020 r. w sytuacji, gdy decyzja Starosty w przedmiocie umorzenia postępowania wznowieniowego jako bezprzedmiotowego jest prawidłowa z uwagi na odpadnięcie przesłanki wznowienia postępowania, bowiem utrzymana w obrocie prawnym została decyzja Burmistrza z 5 sierpnia 2016 r. o warunkach zabudowy,

3) art. 138 § 2 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a w rezultacie niezastosowanie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. w sytuacji, gdy decyzja zapadła w wyniku wznowienia postępowania musi rozstrzygnąć istotę sprawy, nie może natomiast stanowić o przekazaniu sprawy organowi niższej instancji do ponownego rozpoznania, co miało istotny wpływ na wynik sprawy bowiem spowodowało przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zamiast doprowadzić do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty.

Wniesiono o uchylenie objętej sprzeciwem decyzji Wojewody praz zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na sprzeciw Wojewoda wniósł o jego oddalenie uznając zarzuty sprzeciwu za niezasadne i podtrzymując argumentację zawartą w kwestionowanym rozstrzygnięciu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Sprzeciw zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast zgodnie z art. 3 § 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

W myśl art. 64a p.p.s.a. od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. Zauważyć należy, że w sprawie zainicjowanej sprzeciwem istotne znaczenie ma zakres kontroli decyzji wydanej w trybie art. 138 § 2 k.p.a. Zakres ten został określony w art. 64e p.p.s.a., z którego wynika, że rozpoznając sprzeciw, sąd ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a. A zatem kontrola dokonywana przez sąd nie dotyczy zgodności zaskarżanej decyzji ze wszystkimi przepisami prawa, lecz wyłącznie zgodności z art. 138 § 2 k.p.a.

Stosownie do art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.), zwanej dalej: k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Z przytoczonego przepisu jasno wynika, że organ odwoławczy może wydać decyzję kasatoryjną i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia jedynie wtedy, gdy postępowanie w pierwszej instancji zostało przeprowadzone z naruszeniem norm prawa procesowego, a więc gdy organ pierwszej instancji nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w takim zakresie, czy w taki sposób, że wadliwość ta miała istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Zwrot "konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy", będący podstawą zastosowania art. 138 § 2 k.p.a., jest równoznaczny z brakiem przeprowadzenia przez organ I instancji postępowania wyjaśniającego w całości lub znacznej części, bądź też z przeprowadzeniem go w sposób niezgodny z podstawowymi zasadami tego postępowania, co uniemożliwia rozstrzygnięcie sprawy przez organ odwoławczy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Zauważyć należy, że brak poprawnie przeprowadzonego przez organ I instancji postępowania uniemożliwia rozstrzygnięcie sprawy przez organ odwoławczy, ponieważ w celu naprawienia błędu organu I instancji organ odwoławczy musiałby przeprowadzić postępowanie wyjaśniające w całości albo w znacznej części, a do tego nie jest uprawniony.

Ponadto wskazać jeszcze należy, że przepis art. 64e p.p.s.a. nie pozostawia wątpliwości, że sąd rozpoznając sprzeciw od decyzji ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., a nie także wytyczne w zakresie wykładni przepisów, które - w myśl art. 138 § 2a k.p.a. - mogą znaleźć zastosowanie w danej sprawie. Jednak, w ocenie sądu, prawnie koniecznym warunkiem podjęcia rozstrzygnięcia, o którym stanowi art. 138 § 2 k.p.a., jest uprzednie zrekonstruowanie normy prawa materialnego, adekwatnej dla danej sprawy administracyjnej (przedmiotu postępowania) i następcze dokonanie jej interpretacji. Dopiero wówczas możliwe będzie poprawne zidentyfikowanie faktów prawotwórczych dla danej sprawy administracyjnej, których niewyjaśnienie w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy będzie przesłanką kasatoryjnego rozstrzygnięcia. Innymi słowy, w uzasadnieniu decyzji istotne są nie tyle wskazania co do okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy (art. 138 § 2 k.p.a. zd. 2), ale nieobarczone błędem wytyczne w zakresie interpretacji przepisów, mogących znaleźć zastosowanie w sprawie - art. 138 § 2a k.p.a. - gdyż to właśnie rzeczone normy prawa materialnego konkretyzują przedmiot postępowania administracyjnego i wiążąco kształtują sytuację prawną jej adresata. W świetle art. 138 § 2 k.p.a. konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy, mający istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie, należy oceniać przez pryzmat przepisów prawa materialnego mogących mieć zastosowanie w danej sprawie, co oznacza, że art. 64e p.p.s.a. należy rozumieć w ten sposób, że sąd administracyjny rozpoznając sprzeciw od decyzji ocenia jedynie istnienie przesłanek do wydania decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., ale czyni to w świetle przepisów prawa materialnego, mogących mieć zastosowanie w danej sprawie (zob. wyrok NSA z 26 listopada 2019 r., sygn. II OSK 3311/19, dostępny na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Jak wynika z orzecznictwa, organ odwoławczy nie jest uprawniony do wydania kasacyjnego rozstrzygnięcia, jeśli organ I instancji nieprawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, gdyż decyzja kasacyjna nie może zostać wydana, jeśli kwestią sporną będzie tylko ocena prawna zebranego materiału dowodowego w danej sprawie. Podobnie, organ odwoławczy błędnie zastosuje art. 138 § 2 k.p.a., gdy postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez organ I instancji jest dotknięte niewielkimi brakami, które z powodzeniem można uzupełnić w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 136 k.p.a. Sąd administracyjny w ramach kontroli zgodności z prawem rozstrzygnięcia wydanego na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. ocenia, czy organ odwoławczy winien był podjąć merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, czy też zaszła konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego w takim zakresie, który z uwagi na obowiązek zachowania dwuinstancyjności postępowania (art. 15 k.p.a.) oraz obowiązek wyjaśnienia podstawowych okoliczności stanu faktycznego sprawy (art. 7 k.p.a.) - uzasadniał przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia, a jednocześnie w postępowaniu przed organem I instancji doszło do uchybień natury proceduralnej, które można określić jako istotne (zob. wyrok NSA z 16 października 2019 r., sygn. II OSK 3080/19, dostępny na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, że przedmiotem postępowania jest kwestia prawidłowości umorzenia wznowionego postępowania w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę. Analiza treści uzasadnienia zaskarżonej sprzeciwem decyzji Wojewody prowadzi do wniosku, że przyczyną zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. było uznanie, że Starosta nie mógł wydać decyzji umarzającej wznowione postępowanie ze względu na brak istnienia przesłanki wznowieniowej wskazanej przez stronę, tj. obejmującej sytuację wydania decyzji w oparciu o inną, która została uchylona. W ocenie organu odwoławczego, w takim przypadku organ I instancji winien był zastosować art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. i odmówić uchylenia decyzji dotychczasowej wobec braku stwierdzenia podstaw do jej uchylenia wymienionych w art. 145 § 1 k.p.a. Jednocześnie, wobec zapadłego wyroku WSA w Gdańsku i pozostawienia tym samym w obrocie decyzji o warunkach zabudowy (stanowiącej zgodnie z wnioskiem o wznowienie postępowania decyzję, stanowiącą podstawę do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę – pkt 8 art. 145 § 1 k.p.a.), zdaniem organu odwoławczego, organ pierwszej instancji był zobligowany do merytorycznego rozpatrzenia zgłoszonego wniosku o wznowienie postępowania, stosownie do art. 151 k.p.a., a nie do jego umorzenia. Sąd podziela stanowisko Wojewody w tym zakresie, zarazem kwestionując jego stanowisko, że okoliczność ta uzasadniała zarazem zastosowanie art. 138 § 2 k.p.a. W ocenie sądu, Wojewoda, jako organ odwoławczy, akceptując ustalenia organu I instancji co do braku przesłanki wznowieniowej wskazanej przez wnioskodawców, mógł uchylić zaskarżoną decyzję starosty, niewątpliwie wadliwą, i orzec merytorycznie na podstawie art. 151 k.p.a., bowiem materiał dowodowy był wystarczający ku temu. Wojewoda nie wskazał przecież żadnych okoliczności, które uzasadniałyby zastosowanie art. 136 k.p.a., tudzież nie zdyskwalifikował w żaden sposób postępowania dowodowego przeprowadzonego przez organ I instancji, wytykając organowi I instancji jedynie błędne zastosowanie prawa.

Jak wykazano powyżej, w niniejszej sprawie sąd nie może orzekać poza zakresem przekraczającym kontrolę przesłanek, o których mowa w art. 138 § 2 k.p.a., z związku z czym, sąd nie podejmuje merytorycznej kontroli odnośnie do prawidłowości decyzji Starosty, lecz jedynie bada, czy Wojewoda słusznie zastosował art. 138 § 2 k.p.a., zamiast wydać decyzję merytoryczną, ewentualnie uzupełniając postępowanie wyjaśniające we własnym zakresie. Przypomnieć również należy, że postępowanie toczące się przed organami obu instancji odbywało się w trybie wznowieniowym, a więc w ramach uregulowanego w art. 145-152 k.p.a. postępowania nadzwyczajnego służącego wznowieniu postępowania zakończonego ostateczną decyzją. Tym samym przy ocenie objętej sprzeciwem decyzji Wojewody należy mieć na uwadze treść wskazanych przepisów w wyżej zakreślonych granicach, przesądzających o istocie postępowania wznowieniowego, co znajduje przełożenie na katalog możliwych rozstrzygnięć w tym postępowaniu – odmiennie uregulowany niż to ma miejsce w postępowaniu toczącym się w trybie zwykłym. Dotyczy to w szczególności określenia skutków prawnych ustalenia przez organy, że w toku postępowania wznowieniowego nie została spełniona przesłanka, wskazana przez wnioskodawcę jako podstawa wznowieniowa, a wymieniona w okolicznościach analizowanej sprawy w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. i przesądzenia, czy wówczas należy wszczęte postępowanie wznowieniowe umorzyć, czy też konieczne było wydanie jednej z decyzji określonej w art. 151 k.p.a.

W orzecznictwie można zauważyć istnienie dwóch linii orzeczniczych dotyczących sposobu zakończenia postępowania wznowieniowego w takiej sytuacji. I tak, m.in. w wyrokach NSA z 14 października 2010 r., sygn. I OSK 1731/09 oraz z 22 września 2010 r., sygn. II OSK 1456/09, NSA orzekł, że możliwe jest wydanie decyzji na podstawie art. 105 k.p.a., natomiast m.in. w wyrokach NSA: z 12 czerwca 2014 r., sygn. II OSK 90/13, z 14 marca 2012 r., sygn. II OSK 2509/10, z 19 października 2011 r., sygn. II OSK 1406/10, z 22 czerwca 2010 r., sygn. II OSK 1286/09, NSA opowiedział się za odmiennym poglądem (wszystkie wyroki dostępne na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), wykluczającym możliwość umorzenia postępowania w świetle katalogu dopuszczalnych rozstrzygnięć, wynikających z art. 151 k.p.a. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni aprobuje drugi ze wskazanych poglądów z poniżej wskazanych powodów.

Zgodnie z art. 149 k.p.a. właściwy organ wznawia postępowanie w drodze postanowienia (§ 1), co stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (§ 2). W myśl art. 151 § 1 k.p.a., po przeprowadzeniu postępowania, o którym mowa w art. 149 § 2, organ wydaje decyzję, w której: odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, albo uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy. Natomiast w przypadku, gdy w wyniku wznowienia postępowania nie można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 146, organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji (art. 151 § 2 k.p.a.).

Zatem art. 151 k.p.a. stanowi szczególną regulację, wskazującą na sposoby rozstrzygnięcia postępowania wznowieniowego, przy czym rodzaj tego rozstrzygnięcia wyznaczony jest przez dwa zakresy przedmiotowe tego postępowania. Pierwszy, gdy wznowione postępowanie było dotknięte ciężką, kwalifikowaną wadliwością procesową wyliczoną enumeratywnie w art. 145 § 1, art. 145a § 1 lub art. 145b § 1 k.p.a. Jeżeli organ stwierdził, że postępowanie nie było dotknięte tymi ciężkimi, kwalifikowanymi wadliwościami procesowymi, kończy postępowanie w sprawie wznowienia postępowania decyzją o odmowie uchylenia decyzji ostatecznej (art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.). Natomiast drugi zakres również jest zdeterminowany istotą instytucji wznowienia postępowania i dotyczy możliwości ponownego rozpoznania sprawy (art. 151 § 1 pkt 2 k.p.a.). Wydanie postanowienia o wznowieniu postępowania oznacza, że organ zmierza do merytorycznego rozpoznania sprawy, które może zakończyć się wyłącznie jednym z rozstrzygnięć przewidzianych w art. 151 k.p.a. Wziąwszy pod uwagę przedstawione przepisy należy zauważyć, że jeżeli prowadząc wznowione postępowanie organ dojdzie do wniosku, że nie zachodzą przesłanki z art. 145 § 1 k.p.a., to powinien wydać decyzję, o której mowa w art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a., a nie wydać decyzję umarzającą postępowanie wznowieniowe na podstawie art. 105 k.p.a. Jednocześnie sąd dostrzega, że istnieje możliwość umorzenia postępowania wznowieniowego, jednakże przyczyn takiego rozstrzygnięcia należy poszukiwać poza ustaleniem, czy wskazana przez stronę przesłanka wznowieniowa zaistniała w okolicznościach konkretnej sprawy. Nie jest dopuszczalne podjęcie decyzji o umorzeniu postępowania w razie, gdy w wyniku postępowania wyjaśniającego nie ustalono którejkolwiek z podstaw wyliczonych w art. 145 § 1, art. 145a § 1 lub art. 145b k.p.a. W takim bowiem wypadku konieczne jest wydanie decyzji w oparciu o art. 151 k.p.a.

Przekładając powyższe rozważania na objętą sprzeciwem decyzję Wojewody sąd stwierdza, że – biorąc pod uwagę niezakwestionowane przez Wojewodę ustalenia faktyczne, dotyczące bytu prawnego decyzji o warunkach zabudowy z 5 sierpnia 2016 r. – zaistniała podstawa do wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej decyzji Starosty, gdyż wydanej z pominięciem, mającego zastosowanie we wznowionym postępowaniu art. 151 k.p.a. W ocenie sądu jednak, nie zachodziły przesłanki do wydania rozstrzygnięcia przez organ odwoławczy na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., bowiem brak jest jakichkolwiek okoliczności wymagających przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego, a zaistniała wadliwość decyzji pierwszoinstancyjnej jest efektem błędnej wykładni prawa. Powyższe okoliczności czynią wydaną przez organ odwoławczy, a zaskarżona sprzeciwem decyzję, sprzeczną z prawem, gdyż Wojewoda powinien był wydać decyzję na podstawie art. 138 § 1 k.p.a. (odpowiedniego do okoliczności punktu).

Biorąc pod uwagę wszystkie powyżej wskazane okoliczności sąd uznał, że sprzeciw jest uzasadniony. W konsekwencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151a § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną decyzję organu odwoławczego (punkt 1 wyroku). O kosztach postępowania sąd orzekł w punkcie 2 wyroku, zasądzając na rzecz sprzeciwiającego się kwotę 597 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na co składa się zwrot wpisu od sprzeciwu (100 zł) oraz koszt wynagrodzenia adwokata (480 zł) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa procesowego (17 zł).

Sąd rozpoznał sprzeciw na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 64d § 1 p.p.s.a.