Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska, , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska (spr.), Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi "A." SA na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2006 r. znak [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zgłoszenia zamiaru realizacji robót budowlanych polegających na montażu urządzenia rekalmowego skargę oddala

VII SA/Wa 2207/06

U Z A S A D N I E N I E

Wojewoda Mazowiecki po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez firmę

A. S.A. z siedzibą w P. od decyzji Prezydenta

[...] W. z dnia [...] stycznia 2006r, Nr [...] wnoszącej sprzeciw do zgłoszenia zamiaru realizacji robót budowlanych polegających na montażu nietrwale związanego z gruntem urządzenia reklamowego, decyzją z dnia [...] sierpnia 2006r znak: [...] na podstawie art. 138 § 2 kpa uchylił zaskarżoną decyzję, przekazując sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Organ odwoławczy podzielił argumentację odwołującej się firmy, odnośnie naruszenia art. 29 ust 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994r – Prawo budowlane.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem pozwolenia na budowę nie wymaga instalowanie tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.

W ocenie organu odwoławczego brak jest zatem podstaw do żądania od inwestora uzyskania pozwolenia na budowę na co wskazał organ pierwszej instancji

w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Jednocześnie organ odwoławczy uznał za nieuzasadniony zarzut wydania zaskarżonej decyzji bez wymaganego pełnomocnictwa.

Wojewoda Mazowiecki stwierdził, że ustąpienie z funkcji przez Prezydenta

[...] W. L. K. nie spowodowało wygaśnięcia udzielonych przez niego pełnomocnictw.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła firma A. S.A. z siedzibą w P.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 30 ust 5 prawa budowlanego poprzez brak umorzenia postępowania w sprawie zgłoszenia pomimo upływu 30 dniowego terminu od dnia zgłoszenia do dnia doręczenia decyzji pierwszoinstancyjnej.

Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 10 kpa poprzez brak umożliwienia czynnego udziału w sprawie co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżąca wyjaśniła, iż gdyby została poinformowana przez Wojewodę o możliwości końcowego zapoznania się z materiałem dowodowym to mogłaby uzupełnić swoje odwołanie o zarzut naruszenia art. 30 ust 5 prawa budowlanego oraz wnieść

o umorzenie postępowania.

Skarżąca zarzuciła również naruszenie art. 7 kpa, art. 77 kpa i art. 107 § 3 kpa poprzez brak rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a w szczególności zbadania terminu do skutecznego wniesienia sprzeciwu.

W odpowiedzi na skargę, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podtrzymał swoje stanowisko wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zarzuty zawarte w skardze są niezasadne i dlatego skarga podlega oddaleniu.

Nie można zgodzić się z zarzutem skargi, że sprzeciw został wniesiony z upływem terminu 30-dniowego na jego wniesienie.

Należy zauważyć, że pierwotnie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego, przyjmowano, że wolna sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 (np. wyrok NSA OZ we Wrocławiu z 4 czerwca 1993 r., SA/Wr 429/93 - ONSA 1993, nr 4, poz. 114; postanowienie NSA z 31 marca 1999 r.,

III SA 5100/98; postanowienie SN z 9 kwietnia 1997 r., I PKN 81/97 - OSNP 1998, nr 3, poz. 86; postanowienie SN z 28 listopada 1997 r., I CZ 144/97 - OSNC 1998, nr 6,

poz. 95).

Zmiana tej linii orzecznictwa nastąpiła w związku z poglądem zawartym w uzasadnieniu postanowienia SN z 3 lutego 2000 r., III RN 195/99 - OSNP 2000, nr 24, poz. 884

o konieczności odstąpienia od literalnej wykładni art. 57 § 4 na rzecz wykładni funkcjonalnej. Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 57 § 4 k.p.a. ma służyć nie tylko zdyscyplinowaniu strony do przestrzegania ustawowo określonego terminu do wniesienia skargi, ale równocześnie nakazuje tak liczyć ostatni dzień tego terminu,

aby strona miała zapewnione normalne warunki do skorzystania z prawa do wniesienia skargi także w ostatnim dniu terminu. Przyjęto zatem, że jakkolwiek sobota nie jest dniem ustawowo wolnym od pracy, to jednak strona nie ma zapewnionych normalnych warunków dla skorzystania z prawa do wniesienia skargi, w związku z czym

w przypadku, gdy sobota jest ostatnim dniem do wniesienia skargi, to dzień ten powinien być traktowany tak, jak dzień ustawowo wolny od pracy Takie stanowisko zostało również wyrażone w postanowieniu SN z 22 lutego 2001 r., III RN 78/00 - OSNP 2001, nr 14, poz. 457 oraz postanowieniu SN z 6 kwietnia 2001 r., III RN 83/2000.

Podobne stanowisko zaprezentował NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 25 czerwca 2001 r., sygn. akt FPS 7/00, ONSA 2001/4/149. W uchwale tej NSA stwierdził, że jeżeli dzień wolny od pracy w pięciodniowym tygodniu pracy (art. 129 § 1 i art. 1297 kodeksu pracy w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 1 marca 2001 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy - Dz. U. Nr 28, poz. 301) przypada w sobotę (nieobjętą ustawą z dnia

18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy - Dz. U. Nr 4, poz. 28 ze zm.), to dzień ten należy uznać za równorzędny z dniem ustawowo wolnym od pracy w rozumieniu art. 57 § 4 k.p.a. w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.).

W niniejszej sprawie zgłoszenie zamiaru montażu urządzenia reklamowego nastąpiło

w dniu 29 grudnia 2005 r. Termin 30-dniowy do skutecznego wniesienia sprzeciwu upływał w sobotę 28 stycznia 2006 r., zatem na ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni, czyli 30 styczeń 2006 r.

Decyzja wnosząca sprzeciw została doręczona pełnomocnikowi inwestora w dniu

30 stycznia 2006 r. z zachowaniem ustawowego terminu.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że organ I instancji wniósł sprzeciw

w terminie 30 dni od dnia dokonania zgłoszenia.

Za nieuzasadniony należy więc uznać zarzut naruszenia art. art. 30 ust. 5 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r., Nr 156, poz. 1118).

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) skargę jako bezzasadną należało oddalić.