Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Rząsa, Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman (spr.), sędzia WSA Jarosław Łuczaj, Protokolant st. sekr. sąd. Piotr Iwaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018 r. sprawy ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w [...] na uchwałę [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I stwierdza nieważność : 1) § 2 pkt 19 zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działek nr ew. [...], nr ew. [...] oraz nr ew. [...] z obrębu [...] w [...]; 2) § 6 pkt. 1 lit. a tiret 1, tiret 2, tiret 3, tiret 5, § 66 pkt 6 lit. a zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr ew. [...] z obrębu [...] w [...]; 3) § 6 pkt. 1 lit. a tiret 1, tiret 2, tiret 3, tiret 5, § 67 pkt 6 lit. a zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr ew. [...] z obrębu [...] w [...]; 4) § 13 ust. 1 pkt 8 lit. a zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki nr ew. [...] z obrębu [...] w [...] oraz działki nr ew. [...] z obrębu [...] w [...] w części obejmującej zwrot "w uzasadnionych technicznie i ekonomicznie przypadkach", II. oddala skargę w zakresie zarzutów dotyczących § 1 ust. 1 i 2 oraz załącznika graficznego, § 2 pkt 14 i 15, § 2 pkt 21, § 2 pkt 36, § 8 ust. 1 pkt 3, § 11 ust. 1, § 12 pkt 12 lit. d oraz lit. f, § 13 ust. 1 pkt 5 lit. d, § 13 ust. 1 pkt 6 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 7 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 8 lit. d, § 67 pkt 1 zaskarżonej uchwały, a także w zakresie zarzutu naruszenia trybu sporządzania uchwały w związku z naruszeniem art. 19 ust. 1 oraz art. 17 pkt 13 i 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, III. odrzuca skargę w pozostałym zakresie; IV. zasądza od [...] na rzecz skarżącej Spółdzielni Mieszkaniowej "[...]" z siedzibą w [...] kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

IV SA/Wa 1978/17

UZASADNIENIE

Przedmiotem skargi wniesionej przez Spółdzielnię Mieszkaniową z siedzibą w W. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. jest uchwała Rady Miasta [...] W. z dnia [...] grudnia 2011r. nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego S. P. w rejonie ulicy C. część I.

Stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy jest następujący:

Rada [...] W. w dniu [...] grudnia 2011r. podjęła uchwałę w sprawie planu miejscowego dla obszaru wyżej wskazanego.

Skarżąca spółdzielnia wezwała Radę [...] W. do usunięcia naruszenia prawa. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi. Następnie zostały wniesiona skarga na przedmiotową uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W..

Spółdzielnia Mieszkaniowa w oparciu o art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym wniosła o stwierdzenie nieważności ww. uchwały Rady Miasta [...] W. z dnia [...] grudnia 2011r. w całości z uwagi na naruszenie procedury uchwalania planu, alternatywnie o stwierdzenie nieważności uchwały w części dotyczącej ustaleń dotyczących działek ew. nr [...], [...] i [...] z obrębu [...] w W., a w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2018 r. dodatkowo zawarto kolejne żądanie alternatywne dotyczące stwierdzenia nieważności uchwały w zakresie ustaleń zawartych w konkretnie określonych jednostkach redakcyjnych uchwały dotyczących w/w działek.

W skardze zawarto następujące zarzuty:

1. Naruszenia proceduralne związane z uchwaleniem planu

1.1. Projekt planu nie został poddany procedurze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko

W przypadku analizowanego planu nie przeprowadzono strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. Kompletna strategiczna ocena oddziaływania na środowisko wymaga:

-dokonania uzgodnienia z właściwymi organami zakresu i szczegółowości prognozy oddziaływania na środowisko (art.53)

-wykonania prognozy oddziaływania na środowisko z uwzględnieniem art. 51 i uzgodnień o których mowa powyżej -poddaniu projektu dokumentu wraz z prognozą opiniowaniu z właściwymi organami (art. 54 ust. 1)

-zagwarantowanie udziału społeczeństwa w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko (art. 54 ust 2) -rozpatrzenie zebranych uwag i wniosków zgłoszonych w związku z udziałem społeczeństwa i odzwierciedlenie ich w dokumencie/ sporządzanym planie (art. 55 ust. 1)

-projekt dokumentu (w tym wypadku plan) może być przyjęty jeśli ze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko nie wynika znacząco negatywne oddziaływanie na obszar Natura 2000 (art.55 ust 2)

-projekt dokumentu musi posiadać podsumowanie (art. 55 ust. 3)

-przekazanie opracowanego dokumentu (w tym wypadku planu) wraz ż podsumowaniem stosownym organom i prowadzenie monitoringu skutków realizacji postanowień przyjętego dokumentu (art.55 ust. 4 i 5).

Żaden z ww. elementów strategicznej oceny oddziaływania na środowisko nie został przeprowadzony. W aktach planistycznych znajduje się dokument zatytułowany "Prognoza oddziaływania na środowisko" datowana na 2008r, lecz z jej treści wynika (patrz str. 3), że dokument sporządzono w oparciu o ustawę Prawo ochrony środowiska, a nie w oparciu o ustawę z dnia 3 października 2008r o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, która obowiązywała w momencie wyłożenia planu do publicznego wglądu a także w momencie uchwalania planu.

1.2. Nie poinformowano w ogłoszeniu o wyłożeniu o możliwości składania uwag w ramach strategicznej prognozy oddziaływania na środowisko.

Wyłożenie do publicznego wglądu projektu planu nastąpiło w dniach od [...] kwietnia 2009 r. do [...] maja 2009. Z uwagi na powyżej podniesiony zarzut naruszenia procedury, należy jedynie podkreślić (niejako rozwijając to co zostało powiedziane powyżej), iż w ogłoszeniu o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego S. P. w rejonie C. nie poinformowano o możliwości składania uwag do prognozy oddziaływania na środowisko.

Nawet zatem, gdyby wyłożona do publicznego wglądu (wraz z planem) prognoza była sporządzona w oparciu o ustawę z dnia 3 października 2008r o udostępnianiu informacji o środowisku / jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska, oraz o ocenach oddziaływania na środowisko to bez wątpienia nie zagwarantowano udziału społeczeństwa w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko (art. 54 ust 2 ustawy z 3 października 2008 o udostępnianiu informacji o środowisku ...).

Nie ma również dowodów na to iż w innym terminie obywatele mieli możliwość składania uwag i wniosków do prognozy oddziaływania na środowisko.

1.3. Wprowadzenie szeregu zmian w projekcie planu poza procedurą wynikającą z art. 17 pkt 13 i 14 oraz art 19 ust 1. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W planie uchwalonym wprowadzono szereg istotnych zmian w stosunku do projektu planu, który był przedmiotem wyłożenia. Powyższe zmiany z uwagi na ich istotny zakres powinny być przedmiotem ponownego wyłożenia i uzgodnień, czego nie dokonano, tym samym naruszono art. 19 ust 1 i art. 17 pkt 13 i 14 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Projekt planu był dwukrotnie przedmiotem obrad tj. na sesji w dniu 1 12.2011r i na sesji w dniu 15.12.2011r. Do projektu planu przedłożonego Radzie Miasta w druku [...] wprowadzono (bez zachowania jakiejkolwiek procedury) 115 autopoprawek Prezydenta (załącznik nr 2). Te zmiany tj. tzw. autopoprawki to nie były głosowane przez Radę (tj. zostały złożone do protokołu Sesji z dnia [...].12.2011 r. do druku [...] - patrz załącznik nr 3 do skargi).

Przedmiotowe tzw. "autopoprawki" (patrz: załącznik nr 2 do skargi) nie była to korekta błędów pisarskich, tylko istotne zmiany dotyczące nakazów, zakazów, dopuszczeń, wskaźników zagospodarowania itp. Nie wynikały ze zmiany sposobu rozstrzygnięcia uwag przez Prezydenta. Dowodem jest, że nie ukazało się Zarządzenie Prezydenta o zmianie sposobu rozpatrzenia uwag w powyższym zakresie. Było to 115 zmian parametrów inwestycyjnych na terenach sąsiednich w stosunku do terenów skarżącej oraz powodujących daleko idące zmiany w możliwościach zagospodarowania terenów których dotyczyły, a również terenów sąsiednich (oddziaływanie).

Do projektu planu znajdującego się w druku [...] zgłosiła też poprawki w liczbie 49 Komisja Ładu Przestrzennego Rady Miasta [...] W. (załącznik nr 4).

Poprawki Komisji Ładu Przestrzennego w większości nie wynikają z propozycji innego rozpatrzenia uwag uprzednio odrzuconych przez Prezydenta [...] W.. Poprawki Komisji Ładu Przestrzennego podobnie jak 115 tzw. "autopoprawek" dokonane zostały poza wszelką procedurą przewidzianą przez Ustawę.

Rada [...] W. w dniu [...].12.2011 r, a następnie w dniu [...].12.2011r (ponowiono głosowanie i ponownie je przegłosowano) przegłosowała przedmiotowe poprawki Komisji Ładu Przestrzennego.

Biorąc pod uwagę, iż czasami jedno słowo lub przecinek (lub jedna kreska na rysunku planu) wpływa na brzmienie normy prawnej, niedopuszczalnym jest sytuacja, aby tekst aktu normatywnego był redagowany (a rysunek planu tworzony) po formalnym podjęciu uchwały. Rada [...] W. przegłosowała na sesji w dniu [...].12.2011r uchwałę o przyjęciu planu, ale w trakcie głosowania nie posiadała tekstu jednolitego (Protokół z [...] sesji pkt 20 - załącznik nr 8) ani ostatecznej wersji rysunku planu (patrz str. 40 Protokołu).

Zakres koniecznych zmian na rysunku nie został szczegółowo nigdzie opisany. Jedynym dokumentem, gdzie podjęto próbę opisania zakresu zmian jest dokument zawierający zestawienie poprawek przyjętych na posiedzeniu Komisji Ładu Przestrzennego w dniu [...].XI i [...] .XII (załącznik nr 4). Opis zmian koniecznych do wprowadzenia na rysunku planu (załącznik nr 5) jest jednakże nader ogólny np.: "korekta linii zabudowy na 9d'. Przy czym po pierwsze nie wiadomo jak ta korekta ma wyglądać, a po drugie nie wiadomo dlaczego w ogóle konieczna jest korekta linii zabudowy skoro poprawka Komisji ładu Przestrzennego dla terenu 9d dotyczyła zmiany funkcji. Zmiany na rysunku planu wprowadzał wg własnego uznania projektant planu, już po sesji i to on decydował jak dokonać korekt linii zabudowy.

Brak tekstu jednolitego uchwały w dniu głosowania zaskutkował tym, że opublikowana w Dzienniku Urzędowym Wojewody Mazowieckiego 2011.239.8507 również w zakresie załącznika nr 2 jest błędna.

2. Niezgodne z prawem ustalenia planu dla terenu [...] § 66 ustalenia szczegółowe:

2.1. Na terenie [...] w § 66 pkt 3 lit. c) plan dopuszcza drogi wewnętrzne, ale nie określa parametrów tych dróg, a powinien je zdefiniować, zgodnie z § 4 pkt 6 i pkt 9 lit. a) Rozporządzenia.

2.2. Na terenie [...] w § 66 pkt 3 lit. d) plan dopuszcza lokalizację małej architektury przed liniami zabudowy, ale nie określono szczegółowych zasad lokalizacji obiektów małej architektury, zgodnie z § 4 pkt 5 Rozporządzenia. Plan nie spełnia standardu ww. Rozporządzenia.

2.3. Na terenie [...] W § 66 pkt 6 lit. a) ustala się zachowanie i pielęgnację istniejących grup drzew lub krzewów zaznaczonych na rysunku planu. Ustalenie o zachowaniu istniejących grup drzew lub krzewów jest przekroczeniem władztwa planistycznego. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz Rozporządzenie w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje takich kompetencji. Powyższe ustalenie jest wkraczaniem w kompetencje burmistrza gminy określone w Ustawie o ochronie przyrody (Dz.U.2016.2134).

2.4. Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w kolejnych punktach dotyczą również terenu [...] § 66.

3. Niezgodne z prawem ustalenia planu dla terenu [...] § 67 ustalenia szczegółowe:

3.1. Na terenie [...] § 67 pkt 3 lit. c) przewiduje się drogi wewnętrzne, ale nie określono ich parametrów. Plan powinien określać parametry obiektów, które dopuszcza do realizacji, co wynika z § 4 pkt 6 i pkt 9 lit. a) Rozporządzenia.

3.2. Teren [...] uznano za ogólnodostępny oraz ustalono pośrednio, że jest to przestrzeń publiczna. Skarżąca zwraca uwagę, że w planie zgodnie z § 2 pkt 36 i § 8 ust. 1 pkt 3 uznano wszystkie ogólnodostępne nieruchomości za przestrzenie publiczne (bez względu na stan własności i funkcję). Takie ustalenia przekraczają władztwo planistyczne określone w art. 15 Ustawy. Ponadto takie ustalenie jest niezgodne ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...] W., bo Studium nie wykazuje przestrzeni publicznych na tym terenie (w ogóle nie przewiduje), a plan powinien być zgody ze Studium.

3.3. Plan dla terenu [...] w § 67 pkt 6 ustala zachowanie i pielęgnację istniejących grup drzew i krzewów zaznaczonych na rysunku planu oraz możliwość wprowadzenia nowej zieleni rekreacyjnej towarzyszącej zabudowie, ale nie określono zasad umieszczania (wprowadzania) w przestrzeni publicznej tej zieleni, jeśli się ją przewiduje, co jest wymogiem § 4 pkt 5 Rozporządzenia. Zatem plan nie wypełnia standardu Rozporządzenia.

3.4. Plan dla terenu [...] w § 67 pkt 3 lit. a) dopuszcza lokalizację małej architektury przed liniami zabudowy, uznając ponadto tę przestrzeń za publiczną, ale nie określono szczegółowych zasad umieszczania w tej przestrzeni, (w tym jako publicznej) obiektów małej architektury, co jest wymogiem § 4 pkt 5 Rozporządzenia. Plan nie spełnia standardu Rozporządzenia i przekracza władztwo planistyczne.

3.5. Plan dla terenu [...] w § 67 pkt 3 lit. c) stanowiącego przestrzeń publiczną zgodnie z § 2 pkt 36 i § 8 ust. 1 pkt 3 dopuszcza obiekty i urządzenia infrastruktury technicznej, ale nie określa zasad ich umieszczania w przestrzeni publicznej, co jest wymogiem § 4 pkt 5 Rozporządzenia. Plan nie spełnia standardu Rozporządzenia.

3.6. Plan w § 67 pkt 1 dla terenu [...] ustala funkcje, które są wewnętrznie sprzeczne - kolidują ze sobą. Plan ustala na terenie [...] funkcję mieszkaniową wielorodzinną (MW) oraz garaże i parkingi wielopoziomowe (KD-G) jako alternatywę lub koniunkcję. Takie ustalenia planu kłócą się z zasadami ładu przestrzennego określonymi w art. 15 ust 2 pkt 1 Ustawy. Zabudowa mieszkaniowa to całkiem inny rodzaj zabudowy niż garaż lub parking wielopoziomowy. Z art. 15 ust. 2 pkt 1 wynika, że w planie powinno określać, się przeznaczenie terenu oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Należy stwierdzić, że przeznaczenie mieszkaniowe jest różne od przeznaczenia wielopoziomowego garażu lub parkingu, a oba przeznaczenia wymagają różnych warunków zagospodarowania z istoty ich funkcji i oddziaływania na otoczenie, a szczególnie kolizyjne jest oddziaływanie wzajemne. Szczególnie funkcja parkingu wielopoziomowego koliduje z zabudową mieszkaniową swoim oddziaływaniem - funkcją i formą architektoniczną.

3.7. Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w kolejnych punktach dotyczą również terenu [...] § 67.

4. Niezgodne z prawem ustalenia planu dla terenu [...] § 69 ustalenia szczegółowe:

4.1. Na terenie [...] § 69 pkt 3 lit. b plan dopuszcza lokalizację małej architektury, ale nie określono szczegółowych zasad lokalizacji obiektów małej architektury na tym terenie zgodnie z § 4 pkt 5 Rozporządzenia. Plan nie spełnia zatem standardu planu według Rozporządzenia.

4.2. Niezgodności planu z prawem w zakresie ustaleń ogólnych planu w szczególności omówione w kolejnych punktach dotyczą również terenu [...].

5. Niegodności z prawem treści uchwalonego planu - część ogólna ustaleń planu

5.1. W § 2 pkt 14 i 15 - błędne, bo niemożliwe do zastosowania są definicje przeznaczenia podstawowego i dopuszczalnego z uwagi na porównywanie funkcji w obiektach powierzchnią całkowitą, co sprawia że plan jest dysfunkcjonalny w swoich ustaleniach. Pojęcia powierzchni całkowitej nie zdefiniowano w planie. Powinno się więc stosować przepisy szczególne i ewentualnie normy branżowe. Takowa w owym czasie była np.: Norma PN-ISO 9836. Powierzchnia całkowita według Normy PN-ISO 9836: 1997 "Właściwości użytkowe w budownictwie - Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych" jest powierzchnią liczoną po obrysie ścian zewnętrznych budynku, co uniemożliwia porównanie zajętości obiektu wewnątrz daną funkcją. Norma ISO jest przywołana jako obowiązująca w załączniku do Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa I Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz.U.2012.462 z dnia 2012.04.27).

Funkcje w obiekcie powinno się określać powierzchnią wewnętrzną budynku - użytkową. Jeśli są funkcje zróżnicowane na jednej kondygnacji budynku, to nie da się porównać relacji między nimi przez powierzchnię całkowitą liczoną po obrysie ścian zewnętrznych tej kondygnacji.

5.2. W § 2 pkt 19 planu - błędna definicja powierzchni biologicznie czynnej.

Nie jest dopuszczalne powtarzanie w planie definicji ustawowych ani ich modyfikowanie. Jest to niezgodne ż techniką legislacyjną. Definicja powierzchni biologicznie czynnej jest zawarta w § 3 pkt 22 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75 poz. 690). Definicja powierzchni biologicznie czynnej znajdujące się w dwóch wyżej przywołanych przepisach nie są jednakowo brzmiące, choć są podobne. Nastąpiła zatem w skarżonym akcie modyfikacja ustawowej definicji.

5.3. W § 2 pkt 21 - błędna definicja wysokości zabudowy - definicja znajdująca się w skarżonym planie nie odnosi się do wysokości zabudowy obiektów innych niż budynki. Ustawa w art. 15 ust. 2 pkt 6 nakazuje określić gabaryty obiektów, a Rozporządzenie w § 4 pkt 6 nakazuje określić w planie wysokość zabudowy wszelkiej, czyli budynków i budowli. Zatem plan nie definiując wysokości obiektów innych niż budynki (sposobu pomiaru tej wysokości) nie zdefiniował ich wysokości, a takie obiekty występują w planie. W przepisach prawa istnieje jedynie definicja wysokości budynków, która jest zawarta w § 6 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75 poz. 690). Plan dopuszcza obiekty inne niż budynki tj. reklamy w § 5 pkt 6, małą architekturę, śmietniki, linie 110kV, stacje bazowe telekomunikacji § 13 pkt 11, ogrodzenia. Dla reklam w planie podano ich wysokość. Co do pozostałych obiektów, a szczególnie małej architektury, nie podano parametru wysokości zabudowy w planie. Plan nie spełnia standardu Rozporządzenia § 4 pkt 5 i art. 15 ust. 2 pkt 6 Ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

5.4. W § 5 - nie określono wymagań dla ogrodzeń w zakresie ich gabarytów wysokościowych. Plan nie spełnia standardów § 4 pkt 5 ww. Rozporządzenia.

5.5. Plan w § 5 pkt 9 lit. e), f), g) przekracza władztwo planistyczne ustaleniami co do rodzaju materiałów na elewację. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz Rozporządzenie w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje takich kompetencji radzie gminy.

5.6. Niezgodne z prawem z uwagi na przekroczenie władztwa planistycznego są ustalenia dotyczące ochrony i kształtowania zieleni tj.:

- § 6 pkt 1 lit. a) tiret 1,2, 3, 5

- § 6 pkt 1 lit. b) tiret 2.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz Rozporządzenie w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje takich kompetencji. Ustalenia powyższe wkraczają w kompetencje innych organów określonych w Ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U.2016.2134) i w istocie nie dotyczą zasad ochrony i kształtowania zieleni, tylko jej usuwania i nasadzania, co nie jest ochroną.

5.7. § 11 - nie określono zasad scalania tj.

- nie określono kąta linii granicy działki w stosunku do drogi przyległej i

- nie określono minimalnej lub maksymalnej szerokości frontu działki (wymóg określenia w planie zasad scalania wynika z § 4 pkt 8 Rozporządzenia o zakresie projektu planu i z art. 15 ust. 2 pkt 8 Ustawy). Tym samym plan nie spełnił standardu Ustawy art. 15 ust. 2 pkt 8 i Rozporządzenia § 4 pkt 8.

5.8. § 12 pkt 12 lit. d) - dotyczący obowiązku odtworzenia miejsc parkingowych jest bezprawny - wykracza ustaleniami poza władztwo planistyczne określone w art. 15 Ustawy, a ponadto niejasny w kontekście pojęcia odtwarzania. Paragraf 12 pkt 12 lit. d planu brzmi: "obowiązek odtwarzania legalnie istniejących miejsc parkingowych ogólnodostępnych, likwidowanych w wyniku z realizacji inwestycji, z zachowaniem ich ogólnodostępnego charakteru". Ustalenia planu nakazujące odtwarzanie w nowej inwestycji likwidowanych miejsc parkingowych w związku z inwestycją realizowaną w miejscu istniejących miejsc parkingowych stoją w sprzeczności z ustaleniami planu określającymi wskaźniki parkingowe w sposób "sztywny" w stosunku do planowanej w obiekcie powierzchni użytkowej, czyli zgodnie z planem nie można w planowanym obiekcie zrealizować więcej parkingów niż wynika to ze wskaźnika parkingowego dla funkcji realizowanej w danym obiekcie. Wniosek - nie można odtworzyć likwidowanych miejsc parkingowych. Jeśli plan zakłada odtworzenie na terenie likwidowanych miejsc parkingowych (obsługujących funkcje realizowane na działkach sąsiednich w stosunku do planowanej inwestycji) to plan powinien przewidzieć, że funkcją terenu są też parkingi, inne, niż służące planowanej funkcji na terenie. A tego nie czyni. Zatem realizacja tych parkingów jest niezgodna z funkcją terenu, czyli niezgodna z planem.

5.9. Poniższe ustalenia nie odpowiadają treści rysunku planu: §13 ust. 1 pkt 5 lit. d

§ 13 ust. 1 pkt 6 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 7 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 8 lit. d

Treść planu stanowi, że ustalono w planie rezerwy terenu na niektóre przyłącza (nie na wszystkie), ale nie wynika to z rysunku planu. Zatem tekst planu jest niespójny z rysunkiem planu.

5.10. § 13 ust. 1 pkt 8 lit. a) jest ustaleniem omnipotentnym i bezprawnym, bo dopuszcza się zastosowanie odnawialnych źródeł energii tylko w uzasadnionych technicznie i ekonomicznie przypadkach. To jest przekroczenie władztwa planistycznego. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz Rozporządzenie w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie daje takich kompetencji. Plan powinien jednoznacznie określić zasady zagospodarowania i nie powinien odwoływać się ustaleniami do oceny organu administracji budowlanej przypadków uzasadnionych technicznie i ekonomicznie.

5.11. § 13 ust. 1 pkt 10 lit. g) - bezprawnym jest zapis, że dopuszcza się budowę infrastruktury na warunkach operatora. To plan powinien określić warunki realizacji infrastruktury. Wynika to z § 4 pkt 9 Rozporządzenia. Plan nie spełnia standardów planistycznych.

5.12. W planie brak wskaźników i parametrów infrastruktury np.; średnic przewodów rurociągów i kanałów. Plan nie wypełnia zatem wymogów § 4 pkt 9 Rozporządzenia.

5.13. § 14 - Treść ustalenia § 14 jest niezgodna z tytułem § 14 oraz z Ustawą art. 15 ust. 2 pkt 11 oraz Rozporządzeniem § 4 pkt 10. Plan powinien określić zasady i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenu, jeśli występuje taka konieczność/ potrzeba, a plan zakazał lokalizowania obiektów tymczasowych. Nie należy mylić obiektów tymczasowych z tymczasowymi zasadami urządzania i użytkowania terenu. Plan nie spełnia standardu Ustawy.

5.14. Błędne ustalenia planu dotyczące przebiegu granic planu.

Granice planu bez uzasadnienia dzielą nieruchomość dz. nr [...] na dwie części. Pierwsza część (zachodnia), która jest na obszarze planu S. P., ma funkcję zieleni oznaczenie [...]. Druga część, która jest na obszarze planu S. W., ma funkcję parking z usługami i oznaczenie [...]. Zatem skarżony plan nie uwzględnia kwestii własnościowych. Granice planu nie uwzględniają takiego elementu jak spójność planistyczna i formalna osiedla D.. Plan dzieli osiedle będące w istocie jednolitą, zwartą i zorganizowaną jednostką urbanistyczną na dwie części, stosując inne standardy planu dla tych części. Druga część osiedla D. jest objęta odrębnym planem. Plan (granice planu) powinny uwzględniać kwestie własności art. 1 ust. 2 pkt 7 Ustawy oraz ładu przestrzennego art. 1 ust. 2 pkt 1 Ustawy. Istotnym jest, że opis granic w planie § 1 ust. 1 nie oddaje dokładnie przebiegu granic na rysunku planu. Zwraca się uwagę, że podstawowym elementem planu jest jego treść, a rysunek planu jest załącznikiem do planu, będącym emanacją treści planu.

W piśmie procesowym z [...] kwietnia 2018 r. strona skarżąca wywiodła dodatkowy zarzut naruszenia art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy z uwagi na określenie w § 69 pkt 1 uchwały przeznaczenia funkcji działki ew. nr [...] jako terenu zieleni urządzonej, sprzecznie z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jednocześnie zrezygnowała z zarzutu naruszenia przepisów prawa w związku z ustaleniem zawartym w § 14 zaskarżonej uchwały.

W odpowiedzi na skargę gmina podniosła, iż skarga w pierwszej kolejności powinna podlegać odrzuceniu z uwagi na niewykazanie przez skarżącą naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia skarżącej. Ponadto skarga powinna podlegać odrzuceniu w zakresie w jakim zarzuty skarżącej nie pokrywają się z zarzutami sformułowanymi w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] maja 2017 r.

W świetle art. 101 ustęp 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym "każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego ". Oznacza to, że konieczną przesłanką dla skutecznego wniesienia skargi jest wykazanie przez skarżącego, iż w konkretnym przypadku istnieje związek pomiędzy jego własną prawnie gwarantowaną sytuacją (a nie wyłącznie faktyczną), a zaskarżoną przez niego uchwałą polegający na tym, że uchwała ta narusza jego interes prawny lub uprawnienie. Skarżący kwestionując uchwałę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym musiał dowieść, że zaskarżona uchwała naruszając prawo, jednocześnie negatywnie wpływa na jego sferę prawno-materialną, czyli pozbawia go pewnych, prawnie gwarantowanych uprawnień albo uniemożliwia ich realizację. Orzecznictwo i doktryna zgodnie podkreślają, że szczególną cechą "interesu prawnego" jest przede wszystkim bezpośredniość związku między sytuacją danego podmiotu, a normą prawa materialnego, z którego wywodzi on swój interes prawny. Również Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 września 2008 r. wydanym w sprawie sygn. akt: SK 76/06 wskazał, że "przyjęta powszechnie przez sądy interpretacja, że prawo do zaskarżenia uchwał lub zarządzeń organu gminy w sprawie zakresu administracji publicznej do sądu administracyjnego przysługuje tym, którzy wykażą się konkretnym, indywidualnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. "

Skarżąca w odniesieniu do kwestii interesu prawnego podniosła jedynie, że dysponuje prawem użytkowania wieczystego "szeregu działek na terenie skarżonego planu", m. in. uprzednio wymienionych działek. Ponadto skarżąca przywołała jedynie ogólne przepisy dotyczące prawa własności z których twierdzi, że wywodzi swój interes prawny, natomiast w żaden sposób nie wskazała, które konkretnie postanowienia zaskarżonego aktu miałyby naruszać interes prawny lub uprawnienia skarżącej, jak również w jaki sposób miałaby to czynić.

Skarżąca tym samym w swojej skardze nie wykazała, jaki bezpośredni wpływ mają poszczególne zapisy zaskarżonej uchwały na przysługujące jej prawo użytkowania wieczystego na które się powołuje (posiadania którego w żaden sposób nie wykazała).

Skarżąca tym samym nie wykazała istnienia podstawowej przesłanki wymaganej dla merytorycznego rozstrzygnięcia przedstawianych zarzutów.

Z ostrożności procesowej, organ odniósł się do przedstawionych przez skarżącą zarzutów:

- zarzut, że projekt planu nie został poddany procedurze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko jest kompletnie niezasadny z uwagi na fakt, że projekt planu został poddany tej procedurze. Dokonano uzgodnień i opinii z właściwymi organami zakresu i szczegółowości prognozy oddziaływania na środowisko (art. 53 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko). Wystąpiono do Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (wystąpienie z dnia [...].01.2009 r.) o uzgodnienie zakresu i stopnia szczegółowości na podst. art.53 ustawy z dnia 3.10.2008 r.. Pismem z dnia [...].03.2009 r. PPIS uzgodnił zakres i stopień szczegółowości informacji wymaganych w prognozie oddziaływania na środowisko. Projekt planu wraz z prognozą środowiskową poddano również opiniowaniu przez Regionalną Dyrekcję Ochrony Środowiska w W. (wystąpienie do RDOŚ o zaopiniowanie projektu planu z dnia [...].01.2009 r., opinia z RDOŚ z dnia [...].03.2009 r.). Prognoza oddziaływania na środowisko przeprowadzona w oparciu o poprzednio obowiązujące przepisy została dokonano prawidłowo i wypełniała wymogi wynikające z ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływani na środowisko,

- wbrew twierdzeniom skarżącej, organ poinformował o możliwości składania uwag w ramach strategicznej prognozy oddziaływania na środowisko. Zagwarantowano udział społeczeństwa w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko - ogłoszenie o wyłożeniu do publicznego wglądu [...].04.-[...].05.2009 r. projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Rozpatrzono wszystkie uwagi, które wpłynęły w terminie ustawowym. W wyniku wyłożenia w terminie ustawowym do projektu planu wpłynęło 49 uwag. Wszystkie uwagi zostały rozpatrzone przez Prezydenta [...] W. Zarządzeniem Nr [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w sprawie rozpatrzenia wszystkich uwag wniesionych do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego S. P. w rejonie ul. C. - wykaz rozpatrzenia uwag w BIP. Opracowanie planu miejscowego nie obejmuje WOCHK i nie oddziałuje na obszar Natura 2000 (opinia z RDOŚ z dnia [...].03.2009 r.),

- Wprowadzone zmiany do projektu planu zostały wprowadzone w zgodzie z procedurą. Zarzuty skarżącej dotyczące szeregu zmian w projekcie poza procedurą nie są konkretne, nie wiadomo zatem na czym dokładnie miałoby polegać rzekome naruszenie procedury. Skarżąca pisze jedynie o "szeregu istotnych zmian", które miałyby być przedmiotem ponownego wyłożenia i uzgodnień, ale nie podaje żadnych przykładów. Tymczasem wszystkie zmiany ( zgodnie ze stenogramem obrad sesji Rady [...] W. w dniu [...].12.2011 i w dniu [...].12.2011 r.) wprowadzono do projektu planu zgodnie z ustaleniami, które wypracowano na kilku posiedzeniach Komisji Ładu Przestrzennego przed obradami sesji Rady [...] W.. Komisja Ładu Przestrzennego rozpatrzyła i uznała cześć zgłoszonych autopoprawek oraz poprawek wymaganą większością głosów na Komisjach Ładu Przestrzennego. Po ich omówieniu Komisja zaproponowała kolejne przegłosowanie poprawek zgłoszonych do uwag, które były również przedmiotem opinii Rady Dzielnicy M. i które wymagały oddzielnego głosowania na sesji rady [...] W.. Każda z nich w sposób szczegółowy została przedstawiona i omówiona na sesji i poddana pod głosowanie radnych [...] W..

- zarzut dotyczący braku tekstu jednolitego uchwały jest kompletnie bezpodstawny głównie z uwagi na fakt, że nie jest to dokument wymagany przy podejmowaniu uchwały. W szczególności nie musi być przedmiotem głosowania na sesji rady. Tekst jednolity jest opracowywany dopiero po przegłosowaniu poprawek i autopoprawek, gdyż dopiero w tym momencie możliwe jest jego przygotowanie.

- zmiany do załącznika nr 2 zostały wprowadzone, w związku z poprawką przyjęta przez radnych.

- zarzuty skarżącej dotyczące ustaleń szczegółowych dla jednostek terenowych są kompletnie niezasadne i wynikają z błędnej interpretacji przez skarżącą treści uchwały bądź też treści ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Część ustaleń dotyczy drobnych elementów w tym obiektów małej architektury. Mała architektura jest dopuszczona w planie poza liniami zabudowy gdyż, są to tak małe obiekty jak murki oporowe, pachołki, słupki, barierki, pojemniki z zielenią, że mogą być sytuowane w sposób dowolny. Odnosząc się natomiast do zapisów o ochronie zieleni, organ zważył, że pojawiły się w tym planie, ponieważ jest to obszar o dramatycznie małej powierzchni zieleni, w opiniach na etapie opiniowania pojawiły się sugestie ( m.in. MKUA) ochrony istniejącej zieleni. Nie jest zasadne twierdzenie skarżącej, że plan nie odniósł się do parametrów dróg wewnętrznych , bowiem § 2 pkt. 41 planu definiuje drogi wewnętrzne następująco: " należy przez to rozumieć ciągi komunikacyjne, także pieszo-jezdne, nie zaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, służące jako dojazdy, przejazdy awaryjne, gospodarcze, drogi pożarowe i dojścia piesze, spełniające warunki techniczne określone w przepisach szczególnych". Tak więc zaznaczone liniami rozgraniczającymi na rysunku planu drogi realizowane winny być w oparciu o warunki techniczne.

- nie można zgodzić się ze skarżącą, że przestrzenie publiczne można w planie ustalać tylko w miejscach o określonym statusie własnościowym. Nie wszystkie przestrzenie publiczne muszą być dokładnie wskazane w Studium. W Studium zawarte są w tym zakresie wyłącznie wytyczne, które nie wskazują każdego* drobnego obszaru.

- nie można zgodzić się ze skarżącą, że przewidziane w planie funkcje mieszkaniowa wielorodzinna (MW) oraz garaże i parkingi wielopoziomowe (KD-G) realizowane w ramach jednego terenu kłócą się z zasadami ładu przestrzennego. Powszechne jest, że w dzisiejszych czasach obie wymienione funkcje uzupełniają się nawzajem i wcale nie muszą się ze sobą kłócić. Konieczność zapewnienia odpowiedniej liczby miejsc garażowych w sąsiedztwie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej jest czymś oczywistym i nie powinno być traktowane jako naruszenie zasad planowania przestrzennego.

- również zarzuty dotyczące niezgodności z prawem części ogólnej przedmiotowego planu nie zasługują na uwzględnienie. Nie można zgodzić się ze skarżącą, że definicje przeznaczenia podstawowego i dopuszczalnego sprawiają, że plan jest dysfunkcjonalny w swoich ustaleniach. Skarżąca podnosi w tym miejscu, że porównywanie funkcji w obiektach powierzchnią całkowitą jest niemożliwe, tymczasem taki sposób należy uznać za powszechny. Wystarczy wymienić w tym miejscu treść definicji budynku mieszkalnego jednorodzinnego zawartą w art. 2 pkt 2a ustawy Prawo budowlane, zgodnie z którą ustawodawca dopuszcza w takim budynku "wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku". Skoro zatem ustawodawca w Prawie budowlanym przewiduje taki sposób określenia funkcji budynku, nie można zgodzić się ze skarżącą że tego typu zapisy w zaskarżonym planie są niezgodne z prawem.

- za niezasadne należy uznać również pozostałe zarzuty dotyczące definicji zawartych w planie. Definicje te w żadnej mierze nie wprowadzają dysfunkcji, a jedynie określają znaczenie pojęć prawnych w obowiązującym systemie prawnym, bądź też dokonują ich dookreślenia w zakresie w jakim pojęcia te nie są wprost określone w przepisach. Plan zawiera wszelkie wymagane przepisami ustawy i rozporządzenia regulacje. Są one również zgodne z zakresem władztwa planistycznego gminy. Zarzuty skarżącej są w tym zakresie bezprzedmiotowe i wynikają z błędnej interpretacji przepisów. Kompletnie niezasadne są również twierdzenia skarżącej odnośnie braku określenia parametrów m. in. dla obiektów małej architektury. Zgodnie z § 15 ust. 2 pkt 6) ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz § 4 pkt 6) rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w planie miejscowym należy określić obowiązkowo maksymalną wysokość projektowanej zabudowy i w planie miejscowym wymóg ten został spełniony w ustaleniach szczegółowych dla jednostek terenowych, gdzie określone są "warunki zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego",

- odnosząc się natomiast do zapisów dotyczących zachowania i pielęgnacji drzew, należy podkreślić, że zapisy o ochronie zieleni pojawiły się w tym planie, ponieważ jest to obszar o dramatycznie małej powierzchni zieleni, w opiniach na etapie opiniowania pojawiły się sugestie (m.in. MKUA) dotyczące konieczności ochrony istniejącej zieleni,

- w odniesieniu do zapisów dotyczących zasad scalenia i podziału nieruchomości (§11) należy zaznaczyć, że zapisy dotyczące "szerokości frontu działki" i kąta linii granicy działki w stosunku do drogi nie zostały wprowadzone, ponieważ plan odstąpił od scalania i podziału działek.

- zdecydowanie nie można zgodzić się z przedstawionym zarzutem dotyczącym "sztywnego określenia minimalnego wskaźnika miejsc parkingowych" i brakiem możliwości określenia w planie nakazu odtworzenia likwidowanych miejsc parkingowych. Przepisy uchwały należy czytać łącznie. W przywołanym fragmencie dotyczącym zasad parkowania w sposób łączny należy czytać zapisy § 12 pkt. 12 odnoszącego się w sposób kompleksowy do kwestii zasad parkowania. W § 12 pkt. 12 ppkt f) jasno wskazuje się, że "odtwarzane legalnie istniejące miejsca parkingowe ogólnodostępne powiększają liczbę miejsc parkingowych wynikającą ze wskaźników zaspokojenia potrzeb parkingowych". Na dzień uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu S. P. wiele terenów, zlokalizowanych wśród istniejącej zabudowy wielorodzinnej było wykorzystywanych jako parkingi dla mieszkańców tych osiedli. Wprowadzenie nowych inwestycji na które zezwalają zapisy planu oraz linie zabudowy, niejednokrotnie może wiązać się z likwidacją miejsc parkingowych wykorzystywanych przez mieszkańców zabudowy istniejącej. W związku z powyższym, przytoczony zapis przy ewentualnym wprowadzaniu nowej zabudowy ma na celu zapewnienie miejsc parkingowych podmiotom dotychczas z nich korzystających. Jednocześnie nie oznacza to, że teren ten zostanie przeznaczony pod funkcje inne, niż określone dla danego terenu.

- kompletnie niezrozumiałe są zarzuty skarżącej dotyczące rzekomych błędnych ustaleń planu dotyczących przebiegu granic planu. Przede wszystkim należy podkreślić, że plan zagospodarowania przestrzennego nie musi uwzględniać kwestii własnościowych. Ustalenia planu wręcz powinny od nich abstrahować.

- odnosząc się natomiast do zarzutu, że granice planu dzielą osiedle D. organ wskazał, że uchwała o przystąpieniu do sporządzenia planu S. P. w rejonie ul. C. podjęta została w 2006 r. a uchwała o przystąpieniu do sporządzenia planu S. W. w 2004 r, granice tych obszarów wyznaczone były w oparciu o granice geodezyjne działek. Teren [...] w trakcie opracowywania planu S. P. w rejonie C. w całości przeznaczony był pod funkcję ZP, jednak w trakcie procedowania planu Spółdzielnia M. uzyskała decyzję o warunkach zabudowy, a następnie decyzję o pozwoleniu na budowę, co spowodowało konieczność uwzględnienia w zapisach planu i doprowadziło do podziału na obszar [...].

- wbrew twierdzeniom skarżącej, granice planu zostały właściwie opisane w treści uchwały i właściwie odzwierciedlone na rysunku planu.

Zarzuty przedstawione w skardze w większości wynikają z błędnej interpretacji treści zaskarżonej uchwały, bądź też treści ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. zważył, co następuje:

Rozpoznawana skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust.1 u.s.g.

Przepis ten w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2017 r. nie wymaga, by złożenie skargi na uchwałę organu gminy było poprzedzone uprzednim wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa. Jednak zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935) przepisy art. 52 i art. 53 p.p.s.a. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą oraz przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Oznacza to, że w przypadku uchwał wydanych przed dniem 1 czerwca 2017 r., jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, zastosowanie znajdują dotychczasowe przepisy.

Według dotychczasowej treści art. 101 ust. 1 u.s.g. prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę z zakresu administracji publicznej ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone takim aktem, przy czym zaskarżenie uchwały do sądu musi być poprzedzone wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa.

Skarga Spółdzielni Mieszkaniowej M. z dnia [...] lipca 2017 r. poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa i pozostawionym bez odpowiedzi została wniesiona w terminie.

Sąd dokonując oceny dopuszczalności złożonej skargi podkreśla, że przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej normy art. 50 p.p.s.a. określającej legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Strona inicjująca postępowanie sądowe w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jej indywidualną sytuacją prawną (interes prawny), a także musi wykazać, że ze względu na istnienie tego związku zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na jej sytuację prawną, pozbawiając np. uprawnień lub uniemożliwiając ich realizację (naruszenie interesu prawnego).

W rozpoznawanej sprawie skarżący posiada interes prawny bowiem przysługuje jej prawo użytkowania wieczystego działek ew. nr [...], [...] i [...] objętych tym planem.

Obowiązek uwzględniania skargi na uchwałę organu gminy z zakresu administracji publicznej powstaje wówczas kiedy naruszenie interesu prawnego związane jest z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego.

Należy przypomnieć, że ochrona własności nie ma charakteru absolutnego i tym samym może podlegać ograniczeniom.

Możliwość tych ograniczeń dopuszcza art. 64 ust. 3 Konstytucji RP stanowiąc, że własność może być ograniczana, jednakże tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Stosownie też do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności, mogą być ustanawiane w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i wolności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ingerencja w sferę prawa własności musi zatem pozostawać w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia, przy czym ograniczenia te powinny być dokonane wyłącznie w formie przepisów ustawowych (tak m.in. Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 15 listopada 2005 r., sygn. akt II OSK 214/05 i z dnia 9 grudnia 2005 r., sygn. akt II OSK 319/05).

Ustawa stosownie do treści art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 upoważnia gminy do uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w ramach którego następuje ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu.

Plan miejscowy wspólnie z innymi przepisami kształtuje zatem sposób wykonywania prawa własności (art. 6 ust. 1 ustawy). Jednak samodzielność gminy w zakresie wykonywania zadań planistycznych i przyznanego jej uprawnienia zwanego doktrynalnie "władztwem planistycznym" nie jest nieograniczona, a władztwa tego organy gminy nie mogą nadużywać. Gmina wykonując swoje uprawnienie ma obowiązek działać w granicach prawa, kierować się interesem publicznym, wyważać interesy publiczne z interesami prywatnymi, uwzględniać aspekt racjonalności działania i proporcjonalności ingerencji w sferę wykonywania prawa własności. Prawnie wadliwymi ustaleniami planu będą zatem nie tylko te, które naruszają przepisy prawa, ale także te, które będą wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień władczych.

Należy wskazać jednak, że stosownie do treści art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym tylko istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Spór w przedmiotowej sprawie sprowadza się zarówno do kwestii naruszenia trybu sporządzania planu miejscowego, jak też kwestii naruszenia przez gminę zasad jego sporządzenia przez naruszenie obowiązujących przepisów prawa oraz nadużycie przysługującego jej władztwa planistycznego z uwagi na dowolność w ograniczeniu prawa własności.

W niniejszej sprawie ustawą, której przepisy stanowiły podstawę do ograniczenia prawa własności (użytkowania wieczystego) była ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w brzmieniu sprzed wejścia w życie ustawy z dnia 25 czerwca 2010r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 130, poz. 871).

W ocenie sądu spośród kwestionowanych ustaleń uchwały tylko niektóre naruszają interes prawny strony skarżącej, w wyniku istotnego naruszenia obowiązujących przepisów prawa przez gminę. Część zakwestionowanych przez stronę ustaleń uchwały nie skutkuje istotnym naruszeniem zasad sporządzenia planu miejscowego i nie jest rezultatem przekroczenia władztwa planistycznego gminy, choć narusza interes prawny strony powodując ograniczenia w swobodzie zagospodarowania terenu do którego posiada tytuł prawny. Większość kwestionowanych przez stronę ustaleń nie narusza interesu prawnego strony, który dotyczy wyłącznie działek pozostających w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej, gdyż albo nie odnoszą się do tych działek, albo nie powodują ograniczeń wpływających na swobodę wykonywania przysługującego prawa.

Niezachowanie procedury sporządzania planu miejscowego może prowadzić do określonej ustawą sankcji. Jednak nie każde naruszenie trybu postępowania powoduje nieważność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ale tylko naruszenie istotne. Interpretując przesłankę istotności naruszenia trybu, w doktrynie zauważa się, że dla jej ustalenia decydujące znaczenie będzie miał wpływ naruszenia na treść planu. Strona skarżąca upatruje istotnego naruszenia procedury uchwalania przedmiotowego planu w związku z brakiem ponowienia wymaganych uzgodnień z właściwymi organami i brakiem ponownego wyłożenia projektu planu po wprowadzeniu zmian do publicznego wglądu. Należy zauważyć, że uchwała Rady Miasta [...] W. z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego S. P. w rejonie ulicy C. część I była już przedmiotem kontroli tutejszego sądu. W wyroku z 4 listopada 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt IV SA/Wa 1579/14 stwierdził w części nieważność uchwały w odniesieniu do działki nr ew. [...] z obrębu [...], a skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 stycznia 2016 r. sygn. akt II OSK 509/15. Choć zarzuty rozstrzygniętej wówczas skargi nie dotyczyły kwestii naruszenia procedury uchwalania planu, to jednak sąd, który po raz pierwszy rozstrzygał skargę na przedmiotową uchwałę zobowiązany był z urzędu ocenić czy nie doszło do istotnego naruszenia trybu jej uchwalenia. Rozstrzygnięcie stwierdzające nieważność uchwały jedynie w zakresie § 115 pkt 1a, 2c, 2d wskazuje, że sąd dokonując kontroli uchwały nie stwierdził istotnego naruszenia procedury jej uchwalania, skutkującego koniecznością stwierdzenia nieważności uchwały w całości lub części.

Stosownie do treści art. 170 p.p.s.a. prawomocne orzeczenie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów oznacza, że muszą one przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu.

Dlatego też, jeżeli o legalności zaskarżonego aktu prawa miejscowego orzekał już sąd administracyjny, to sąd ten orzekając później ze skargi innego podmiotu jest związany dokonanymi wcześniej ocenami, a kolejną skargę może rozpoznać w granicach w jakich nie była rozpoznawana wcześniej, tj. naruszenia indywidualnego interesu skarżącego. Strona skarżąca w przedmiotowej sprawie nie wykazała, że brak ponowienia uzgodnień lub brak ponownego wyłożenia planu do publicznego wglądu stanowiło istotne naruszenie procedury planistycznej, gdyż bez tych naruszeń ustalenia uchwały dotyczące działek do których posiada tytuł prawny byłyby inne od przyjętych.

O braku istotności zarzucanych naruszeń procedury świadczy także ta okoliczność, że przez blisko 7 lat funkcjonowania w obrocie prawnym przedmiotowej uchwały kontroli sądu poddane były jedynie dwie skargi, a zatem nie można przyjąć, że wprowadzone do projektu uchwały zmiany stanowiły ustalenia niekorzystne z punktu widzenia właścicieli i użytkowników wieczystych działek położonych na terenie objętym planem.

Z tych względów zarzut dotyczący naruszenia trybu uchwalania planu podlegał oddaleniu.

W przedmiotowej sprawie skarga została wniesiona w terminie i została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Należy przypomnieć, że obowiązek poprzedzenia skargi wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa ma ten skutek, że strona skarżąca formułując zarzuty w tym wezwaniu określa już granice sprawy, w której następnie wnosi skargę do sądu administracyjnego. W sytuacji więc, gdy wniesiona skarga wykracza poza zarzuty objęte wezwaniem, podlega odrzuceniu w części dotyczącej zarzutów niepoprzedzonych wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, jako niedopuszczalna z tej przyczyny. Taka sytuacja miała miejsce w odniesieniu do sformułowanego w skardze zarzutu naruszenia trybu sporządzania uchwały w związku z nieprzeprowadzeniem procedury strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, a także do zgłoszonego dopiero w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2018 r. zarzutu sprzecznego z ustaleniami studium określenia przeznaczenia dla działki ew. nr [...] jako terenu zieleni urządzonej.

Żądania te wykraczają poza zakres zarzutów wskazanych w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Z tych względów sąd na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r., poz. 935) orzekł o odrzuceniu skargi.

W ocenie sądu na uwzględnienie zasługiwały zarzuty dotyczące naruszenia obowiązującego porządku prawnego w związku z ustaleniami uchwały zawartymi w § 2 pkt 19, § 6 pkt 1 lit. a tiret 1, tiret 2, tiret 3, tiret 5 w odniesieniu do działek ew. nr [...] i [...], § 66 pkt 6 lit. a, § 67 pkt 6 lit. a oraz § 13 ust. 1 pkt 8 lit. a uchwały z uwagi na przekroczenie władztwa planistycznego.

Wskazane ustalenia naruszają interes prawny strony skarżącej, bowiem mają wpływ na jej sytuację prawną związaną z ograniczeniem swobody kształtowania zagospodarowania terenu (powierzchnia biologicznie czynna, zieleń), swobody wyboru źródeł zaopatrzenia w ciepło dla istniejącej i nowe zabudowy.

W ocenie sądu definicja powierzchni biologicznie czynnej przyjęta w § 2 pkt 19 uchwały nie jest zgodna z obowiązującą w dacie uchwalenia planu definicją zawartą w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, gdyż posługuje się pojęciem "gruntu rodzimego", a więc nieaktualnym.

Należy zauważyć, że rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 marca 2009 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z dnia 7 kwietnia 2009 r.) nadano nowe brzmienie § 3 pkt 22 w/w rozporządzenia przez wprowadzenie nowej definicji terenu biologicznie czynnego w miejsce obowiązującej wcześniej definicji powierzchni terenu biologicznie czynnej. Od daty wejścia w życie tej zmiany legalna definicja terenu biologicznie czynnego nakazuje jako teren spełniający to kryterium rozumieć teren z nawierzchnią ziemną urządzoną w sposób zapewniający naturalną wegetację, a także 50 % powierzchni tarasów i stropodachów z taką nawierzchnią, nie mniej jednak niż 10 m2, oraz wodę powierzchniową na tym terenie. Przyjęta w uchwale definicja powierzchni biologicznie czynnej wprowadza zaś kryterium nakazujące rozumienie terenu biologicznie czynnego jako gruntu rodzimego, a także dopuszcza uwzględnienie powierzchni mającej inny charakter, ale tylko urządzonej jako stałe trawniki lub kwietniki. Tym samym w sposób nieuprawniony modyfikuje definicję wynikającą z przepisów prawa, wprowadzając kryteria ograniczające w znaczący sposób możliwość ustalenia terenu biologicznie czynnego podlegającego obowiązkowi zachowania na terenie działki, jak też możliwość zachowania ustalonego w uchwale wskaźnika minimalnego udziału powierzchni biologicznie czynnej określonego odpowiednio na poziomie 25 % dla działek ew. nr [...] i [...] oraz 75% dla działki ew. nr [...].

Sprzeczne z przepisami prawa ustalenie zawarte w § 2 pkt 19 obejmujące powyższą definicję, jest naruszeniem istotnym, bo wpływa niekorzystnie na zakres uprawnień wynikających z obowiązujących przepisów prawa.

Zdaniem sądu ustalenia zawarte w § 6 pkt 1 lit. a tiret 1, tiret 2, tiret 3, tiret 5 w odniesieniu do działek ew. nr [...] i [...], § 66 pkt 6 lit. a, § 67 pkt 6 lit. a wykraczają poza kompetencje gminy wynikające z art. 15 ustawy, a także naruszają przepisy odrębne tj. art. 83 c ust. 3 ustawy o ochronie przyrody.

Zarówno kwestię uzyskania zezwolenia na usunięcie drzew, jak też obowiązku zastąpienia drzew usuwanych innymi lub ich przesadzenia regulują przepisy wskazanej ustawy. Nie powinny zatem być przedmiotem regulacji objętych miejscowym planem. Ustalenia w tym zakresie nie mieszczą się w kompetencji wynikającej z art. 15 ust. 2 pkt 3, a więc obowiązku określenia zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego i jego konkretyzacji wynikającej z § 4 pkt 3 rozporządzenia wskazującej, że oznacza on określenie nakazów, zakazów, dopuszczeń i ograniczeń w zagospodarowaniu terenów wynikających z:

a) potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w art. 72 i 73 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.2),

b) obowiązujących ustaleń planów ochrony ustanowionych dla parków narodowych, rezerwatów przyrody i parków krajobrazowych, a także dla innych form ochrony przyrody występujących na terenach objętych projektem planu miejscowego.

Nakaz zachowania drzew (który w istocie stanowi o zakazie ich usuwania), jak też nakaz obowiązku ich zastąpienia w przypadku usunięcia (uzupełnienie) nie wiążą się nawet z wynikającym z art. 72 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo ochrony środowiska zapewnieniem urządzania i kształtowania terenów zieleni. Na marginesie należy również zauważyć, że ustalenia wynikające z § 6 ust. 1 uchwały nie dotyczą terenów zieleni.

Według art. 83c ust. 3 ustawy o ochronie przyrody wydanie zezwolenia na usunięcie drzewa lub krzewu może, a zatem nie musi być uzależnione od konieczności zastąpienia usuwanych drzew lub krzewów, a decyzję w tym zakresie podejmuje wyłącznie właściwy organ.

Ustawa o ochronie przyrody jest wyłączną regulacją określającą zarówno obowiązki, jak też uprawnienia w zakresie ograniczenia prawa własności dotyczącego możliwości usuwania drzew i krzewów, a tym samym określającą aktualne uprawnienia właściciela (użytkownika wieczystego) nieruchomości w tym zakresie.

W tej sytuacji naruszenie należy uznać za istotne, bo wpływa niekorzystnie na zakres uprawnień wynikających z obowiązujących przepisów prawa.

W ocenie sądu ustalenie zawarte w § 13 ust. 1 pkt 8 uchwały w części w jakiej w zakresie zaopatrzenia w ciepło istniejącej i nowej zabudowy stanowi o dopuszczeniu zastosowania odnawialnych źródeł energii lub urządzeń kogeneracji rozproszonej tylko w uzasadnionych technicznie i ekonomicznie przypadkach w sposób dowolny i nieracjonalny ogranicza uprawnienia do zaopatrzenia w ciepło. Konieczność wprowadzenia tego rodzaju ograniczenia nie wynika z żadnego przepisu prawa, ani też z obowiązku uwzględnienia w planie wymagań ochrony środowiska (art. 1 ust. 2 pkt 3 ustawy), skoro chodzi o źródło ciepła, które właśnie nie powoduje zagrożeń dla środowiska. Należy zauważyć, że obowiązujący od 1 lipca 2012 r., a uchylony z dniem 28 czerwca 2015 r. art. 33 ust. 2 pkt 6 ustawy Prawo budowlane przeciwnie do kwestionowanego ustalenia planu, nakładał obowiązek dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę odmowy wydania warunków przyłączenia do sieci przez przedsiębiorstwo energetyczne albo audytu wskazującego, że dostarczanie ciepła do obiektu z sieci ciepłowniczej zapewnia niższą efektywność energetyczną wówczas, gdy ciepło miało być dostarczane ze źródła niebędącego odnawialnym źródłem energii.

Tak więc ustalenie zawarte w § 13 ust. 1 pkt 8 uchwały w zakresie sformułowania "w uzasadnionych technicznie i ekonomicznie przypadkach" jest wyrazem przekroczenia władztwa przez gminę i nieuzasadnionym ograniczeniem uprawnienia do korzystania z nieruchomości.

W ocenie sądu nie zasługiwały na uwzględnienie zarzuty skargi dotyczące § 1 ust.1 i 2 ustawy oraz załącznika graficznego, § 2 pkt 14 i 15, § 2 pkt 21, § 2 pkt 36, § 8 ust. 1 pkt 3, § 11 ust. 1, § 12 pkt 12 lit. d oraz lit. f, § 13 ust. 1 pkt 5 lit. d, § 13 ust. 1 pkt 6 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 7 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 8 lit. d, § 67 pkt 1 zaskarżonej uchwały.

W ocenie sądu niezasadny jest zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 1 i 7 ustawy, a także art. 20 ustawy wobec twierdzenia strony skarżącej o niespójności załącznika graficznego i uchwały w zakresie opisu granic obszaru objętego planem, a także nieuwzględnienia kwestii własności i ładu przestrzennego wyrażającej się w tym, że zarówno osiedle D., jak też działka ew. nr [...] zostały objęte dwoma miejscowymi planami.

W odniesieniu do braku spójności pomiędzy treścią uchwały opisującą przebieg granic obszaru planu, a załącznikiem graficznym w postaci rysunku planu należy wyjaśnić, że zarzut nie został sprecyzowany. Nie wiadomo więc w czym strona skarżąca upatruje braku spójności. Należy wskazać, że rysunek stanowi integralną część uchwały i uszczegółowienie części tekstowej w zakresie opisu obszaru objętego planem, bowiem opis tekstowy z naturalnych względów określa zasadnicze charakterystyczne punkty stanowiące granice planu. Sąd nie stwierdza rozbieżności wskazujących na brak spójności miedzy częścią tekstową i graficzną uchwały.

Ani objęcie jednego osiedla dwoma miejscowymi planami, ani objęcie jednej działki ustaleniami różnych planów nie stanowi o naruszeniu art. 1 ust.2 pkt 1 i 7 ustawy, a więc nie jest wyrazem nieuwzględnienia zasady ładu przestrzennego (a więc wartości służącej interesowi publicznemu), ani nieuwzględnienia prawa własności (a więc wartości związanej z interesem prywatnym). Nakaz uwzględniania tych wartości przy opracowywaniu planu miejscowego ma za cel równoważenie tych niejednokrotnie sprzecznych interesów. Prawo własności uwzględniane jest jako punkt odniesienia dla proporcjonalności przyjmowanych rozwiązań, które nie mogą prowadzić do ograniczenia własności w sposób nadmierny, a więc nieracjonalny i niekonieczny. Gmina uprawniona jest określić zarówno przeznaczenie jak też sposób i warunki zagospodarowania danego terenu i nie istnieją prawne przeszkody uniemożliwiające ustalenie różnych przeznaczeń dla tej samej działki. Objęcie jednej działki ustaleniami dwóch różnych planów, choć zapewne raczej nie zdarza się, to jednak nie różni się od sytuacji, w której dla działki ustalone zostałyby różne przeznaczenia kolidujące ze sobą i wymagające wyznaczenia linii rozgraniczających. Dlatego też samo "rozdzielenie" działki reżimami dwóch różnych planów miejscowych nie stanowi o naruszeniu przepisów prawa. Niewykluczone, że sytuacja ta jest wynikiem zastanej sytuacji faktycznej związanej w wcześniejszym uchwaleniem planu dla S. W.. Podobnie jest w sytuacji objęcia ustaleniami różnych planów miejscowych tego samego osiedla mieszkaniowego. Nie ma znaczenia czy ograniczenie prawa własności (użytkowania wieczystego) dotyczy całej działki czy tylko jej części, istotne jest czy mieści się w granicach prawa i czy nie następuje z przekroczeniem przyznanego władztwa. Strona skarżąca kwestionując pominięcie granic działki ewidencyjnej nie zarzuciła jednocześnie nieprawidłowości dotyczących ustalonego przeznaczenia.

Nie są sprzeczne z prawem i nie są wyrazem dowolności organu wynikające z § 2 pkt 14 i 15 definicje przeznaczenia podstawowego i dopuszczalnego uzależniające proporcje między tym przeznaczeniami w lokalizowanej na działce budowlanej zabudowie od powierzchni całkowitej kondygnacji nadziemnych. Twierdzeniu o braku możliwości zastosowania takiego kryterium przeczy możliwość i zasadność jego stosowania wynikająca z obowiązujących przepisów prawa. Z treści art. 3 pkt 2a) ustawy prawo budowlane wynika, że właśnie powierzchnia całkowita służy określeniu proporcji między powierzchnią mieszkalną i użytkową w budynku mieszkalnym jednorodzinnym, w którym lokal użytkowy nie może przekroczyć 30 % powierzchni całkowitej budynku.

Sąd nie stwierdza także istotnego naruszenia przepisów prawa w związku z zawartą w § 2 pkt 21 uchwały definicją maksymalnej i minimalnej wysokości zabudowy, w której gmina posiłkuje się sposobem ustalania wysokości budynku. Choć w istocie zawarto takie odniesienie, to jednak treść całej jednostki redakcyjnej nie pozostawia wątpliwości, że definicja dotyczy wysokości zabudowy, a wysokość zabudowy określona w częściach szczegółowych dla danych jednostek terenowych dotyczy także innych obiektów, a nie jedynie budynków, jak twierdzi strona skarżąca. Z treści definicji wynika bowiem, że wysokość minimalna zabudowy nie dotyczy samodzielnych obiektów technicznych przykładowo wskazanych.

Zdaniem strony skarżącej ustalenia planu zawarte w § 2 pkt 36, § 8 ust. 1 pkt 3 uchwały w sposób dowolny i sprzeczny ze studium powodują, że teren o przeznaczeniu określonym w jednostce [...] został określony w sposób pośredni jako przestrzeń publiczna. Tymczasem w studium dla tego terenu nie wyznaczono przestrzeni publicznej.

W ocenie sądu ani definicja przestrzeni publicznej zawarta w § 2 pkt 36, ani określenie zasięgu przestrzeni publicznych wynikające z ustalenia zawartego w § 8 ust.1 uchwały nie są sprzeczne z przepisami prawa, jak też ustaleniami studium dla [...] W..

W § 2 pkt 36 uchwały wskazano, że przez przestrzenie publiczne należy rozumieć przestrzenie ogólnodostępne bez względu na stan własności.

W § 8 ust. 1 wskazano, że ustala się następujący zasięg przestrzeni publicznych:

1) tereny przeznaczone dla realizacji celów publicznych wymienione w § 4 ust. 2,

2) ogólnodostępne tereny zieleni urządzonej i zieleni izolacyjnej,

3) wszystkie ogólnodostępne nieruchomości.

Ze studium [...] W. w istocie nie wynika, by teren oznaczony w uchwale jednostką [...] znajdował się w obszarze przestrzeni publicznej. Zarówno z części tekstowej, jak też graficznej studium (rysunek nr 14) wynika, że jako obszary przestrzeni publicznej wskazano dla centrum miasta rejon P. D., P. U. L. i P. P. oraz obręb centrów dzielnicowych B., B. (tzw. S. B.), P. P. (G.), W., U., M. (rejon D. P.), W., a także centrów lokalnych tj. rejon T. M. P. na B., P. Z., R., F., rejon A. (B.), rejon T. M. P. na B., w U..

Według art. 2 pkt 6 ustawy o p.z.p. przez obszar przestrzeni publicznej należy rozumieć obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Definicja ta, określająca cechy charakteryzujące przestrzeń publiczną odnosi się jednak wyłącznie do obszaru obejmującego teren o takich właśnie cechach, określonego w studium.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy w studium określa się w szczególności obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary przestrzeni publicznej.

Obowiązek sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może dotyczyć obszaru, którego powierzchnia, położenie, cechy przemawiają za zasadnością i celowością takiego opracowania, nie zaś jakiejkolwiek powierzchni (niedużej działki lub jej części). Obowiązek określenia w studium obszarów przestrzeni publicznej dotyczy zatem tych obszarów przestrzeni publicznej, dla których jest to zasadne i celowe, gdyż stanowią powierzchnię umożliwiającą realizację obowiązku sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Należy zauważyć, że studium w odróżnieniu od planu miejscowego sporządzane jest dla obszaru całej gminy, a zatem różniąca oba opracowania skala obszaru uzasadnia różnice w zakresie określenia przestrzeni publicznej.

Dlatego jeżeli w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zawarto ustalenia, które nie zmieniają określonego w studium charakteru danego obszaru jako obszaru przestrzeni publicznej, a wprowadzono takie, które przypisują pewnemu terenowi lub jego części cechy charakterystyczne dla przestrzeni publicznej, to nie są to ustalenia sprzeczne z przepisami prawa i ustaleniami studium. Nie może być wątpliwości, że w istocie każda ulica, skwer, fragment zieleni towarzyszącej budynkom, zieleń osiedlowa, uliczki osiedlowe, chodniki, ogólnodostępne miejsca parkingowe itp. posiadają cechy charakterystyczne dla przestrzeni publicznej, służą zaspokajaniu potrzeb mieszkańców, choć nie zostały określone w studium [...] W. jako obszar przestrzeni publicznej, a zatem obszar objęty obowiązkiem sporządzenia planu zagospodarowania. Kwestionowane przez stronę skarżącą ustalenie wynikające z § 8 ust. 1 pkt 3 uchwały nadaje cechy przestrzeni publicznej ogólnodostępnym nieruchomościom. W ocenie sądu w przypadku jednostki terenowej [...] w odniesieniu do której zarzut ten został sformułowany, dotyczy wyłącznie ogólnodostępnych części nieruchomości gruntowej (zieleni osiedlowej, uliczek, ogólnodostępnych miejsc parkingowych), nie zaś parkingów lub garaży wielopoziomowych będących obiektami budowlanymi. Świadczy o tym definicja zawarta w § 2 pkt 36 uchwały odnosząca przestrzeń publiczną do przestrzeni ogólnodostępnych (cechy charakterystycznej dla nieruchomości gruntowej, nie zaś budynkowej). Gdyby nawet przyjąć, że obiekty te są objęte definicją przestrzeni publicznej zawartą w uchwale, to strona skarżąca może samodzielnie wyłączyć jej obowiązywanie wobec tych obiektów określając warunki dostępności dla określonych osób (wykluczając ogólnodostępność). Określenie przestrzeni publicznej może dotyczyć własności prywatnej.

Niesłusznie zarzuca skarżąca naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 1 uchwały ustaleniu wynikającemu z § 67 pkt 1 uchwały określającemu dla jednostki terenowej [...] jako przeznaczenie podstawowe funkcję mieszkaniową wielorodzinną oraz garaże i parkingi wielopoziomowe. Niewątpliwe więc w przedmiotowej uchwale przewidziano w ramach tej samej jednostki terenowej różne przeznaczenia, jednak nie są to przeznaczenia wzajemnie się wykluczające. Parkingi lub garaże wielopoziomowe pełnią bowiem funkcję pomocniczą dla zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i w sposób oczywisty, konieczny jej towarzyszą.

Nie stanowią przekroczenia władztwa planistycznego ustalenia wynikające z § 12 pkt 12 lit d i f uchwały określające obowiązek odtworzenia legalnie istniejących miejsc parkingowych ogólnodostępnych, likwidowanych w wyniku realizacji inwestycji, z zachowaniem ich ogólnodostępnego charakteru oraz wskazujące, że odtwarzane legalnie istniejące miejsca parkingowe ogólnodostępne powiększają liczbę miejsc parkingowych wynikającą ze wskaźników zaspokojenia potrzeb parkingowych. Działanie gminy w zakresie określenia wymaganej liczby miejsc parkingowych mieści się w jej kompetencjach, a uwzględnienie potrzeby odtworzenia dotychczas istniejących miejsc parkingowych, które powiększają wskaźniki miejsc parkingowych określone w uchwale w sposób ogólny dla wszystkich jednostek terenowych z zabudową mieszkaniową, usługami jest działaniem racjonalnym, uwzględniającym interes publiczny, a jednocześnie niepogarszającym sytuacji właściciela (użytkownika wieczystego) działek których ten obowiązek dotyczy. Należy podkreślić bowiem, że obowiązek dotyczy odtwarzania istniejących dotychczas legalnych miejsc parkingowych, a zatem uwzględnia on stan faktyczny, który istniał za zgodą właściciela (użytkownika wieczystego) działki.

Strona skarżąca niesłusznie zarzuca naruszenie art. 20 ust. 1 ustawy z uwagi na brak spójności między częścią tekstową uchwały (w zakresie ustaleń wynikających z § 13 ust. 1 pkt 5 lit. d, § 13 ust. 1 pkt 6 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 7 lit. f, § 13 ust. 1 pkt 8 lit. d przewidujących rezerwy terenu dla realizacji przyłączy do projektowanej lub modernizowanej zabudowy), a rysunkiem planu. Zarzut ten nie znajduje uzasadnienia, bowiem realizacja przyłącza, a więc odcinka pomiędzy instalacją wewnętrzną zabudowy lokalizowanej na działce, a siecią nie powoduje zmiany przeznaczenia terenu i nie wymaga określenia i wyznaczenia liniami rozgraniczającymi terenu "rezerwy" jako terenu o innym przeznaczeniu. Tym samym nie ma przesłanek, by rezerwa terenu pod realizację przyłącza na potrzeby danej nieruchomości znajdowała odzwierciedlenie na rysunku planu.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy w związku z treścią § 11 ust.1 uchwały. Ustalenia w tym przedmiocie określa się w uchwale tylko w razie istnienia potrzeb w tym zakresie, wynikających ze stanu faktycznego i prawnego terenów objętych obszarem planu, w tym sposobu zagospodarowania i zainwestowania terenów, charakteru zabudowy oraz zurbanizowania terenu. W orzecznictwie ukształtowany został pogląd, że w sytuacji, gdy w planie nie przewidziano obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów, to nie zachodzi potrzeba określania zasad i warunków, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 8 u.p.z.p. (tak np. wyroki NSA z 20 grudnia 2011 r., sygn. akt II OSK 2085/11, z 24 września 2013 r., sygn. akt II OSK 2478/12). Taka sytuacja ma miejsce w przedmiotowej sprawie, a brak potrzeb w zakresie określenia zasad scalania i podziału wynika przede wszystkim ze sposobu zagospodarowania i zainwestowania występującego na obszarze planu.

W zakresie pozostałych zarzutów sąd odrzucił skargę, bowiem kwestionowane przez stronę skarżącą ustalenia planu nie naruszają interesu prawnego strony.

Naruszenie interesu prawnego następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. Nie można uznać za naruszające interes strony skarżącej tych ustaleń uchwały, które nie pogarszają jej sytuacji przez wprowadzenie ograniczeń lub nałożenie obowiązków.

Takiego rodzaju postanowieniami uchwały są w odniesieniu do sytuacji prawnej skarżącej spółdzielni:

- § 5 pkt 5 lit. a i c, § 66 pkt 3 lit. c, § 67 pkt 3 lit. c, § 66 pkt 3 lit. d, § 67 pkt 3 lit. d, § 69 pkt 3 lit. b dotyczą dopuszczenia, nie zaś ograniczenia możliwości lokalizacji ogrodzeń, obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej, dróg wewnętrznych, obiektów małej architektury przed liniami zabudowy, a w odniesieniu do jednostki terenowej [...] lokalizacji obiektów małej architektury. Zasady lokalizacji obiektów małej architektury zostały określone. Umożliwiono ich lokalizację nawet przed liniami zabudowy. Jeżeli chodzi o wysokość tych obiektów, a także parametry dróg wewnętrznych, jak też lokalizację obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej i ich parametry, brak ich wyraźnego określenia powoduje, że jedyne ograniczenia mogą wynikać z odrębnych obowiązujących przepisów, które użytkownik wieczysty zobowiązany jest i tak przestrzegać. Należy wyjaśnić także, że wynikającego z § 4 pkt 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, obowiązku zawarcia w planie miejscowym ustaleń dotyczących określenia sieci infrastruktury technicznej wraz z parametrami nie należy utożsamiać z określeniem szczegółowych parametrów dla infrastruktury przewidywanej dla każdej działki, gdyż plan miejscowy nie zastępuje projektu budowlanego, będącego koniecznym elementem wniosku o pozwolenie na budowę,

- § 5 pkt 9 lit. e, lit. f, lit. g nie dotyczą sytuacji prawnej strony skarżącej, gdyż dotyczą ustaleń formy architektonicznej kiosków. Zgodnie z definicją zawartą w § 2 pkt 51 uchwały kioskiem jest tymczasowy obiekt budowlany o powierzchni użytkowej nie większej niż 15 m2 i wiodącej funkcji handlowej. Tymczasem dla jednostek terenowych [...] oraz [...] dopuszczalnym przeznaczeniem są usługi wbudowane w budynki mieszkalne, zaś dla jednostki terenowej [...] dopuszczalne jest lokowanie jedynie ogrodzeń i obiektów małej architektury,

- § 13 ust. 1 pkt 10 lit. g nie dotyczy sytuacji prawnej strony skarżącej i nie prowadzi do żadnych ograniczeń ani w zakresie zagospodarowania działki, ani możliwości jej zabudowy, gdyż dotyczy budowy nowych i rozbudowy istniejących sieci oraz urządzeń elektroenergetycznych na warunkach określonych przez właściwego operatora. Na marginesie tylko należy zaznaczyć, że inne ustalenia planu wskazujące, iż istnieje generalna możliwość modernizacji, rozbudowy i budowy sieci infrastruktury technicznej na terenach objętych planem i wskazanie parametrów sieci jest wystarczająca z punktu widzenia obowiązku wynikającego z art. 15 ust. 2 pkt 10 ustawy w zw. z § 4 pkt 9 w/w rozporządzenia,

- § 6 pkt 1 lit. a tiret 1, tiret 2, tiret 3, tiret 5 nie dotyczy działki ew. Nr 4/37, bowiem w odniesieniu do niej zastosowanie znajdują ustalenia zawarte w § 6 pkt 1 lit. c dotyczące ochrony i kształtowania zieleni na terenach zieleni urządzonej ZP i zieleni izolacyjnej ZP-I,

- § 67 pkt 6 lit. b uchwały nie wprowadza żadnych ograniczeń w odniesieniu do działki ew. nr 4/16, bowiem zawiera ustalenie o dopuszczeniu wprowadzania nowej zieleni rekreacyjnej towarzyszącej zabudowie mieszkaniowej w formie zróżnicowanej, wysokiej i niskiej zieleni urządzonej z placami zabaw dla dzieci i miejscami rekreacji.

Sąd nie odniósł się do pierwotnie zawartego w skardze i poprzedzonego wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa zarzutu naruszenia przepisów prawa w zakresie ustalenia zawartego w § 14 uchwały dotyczącego zasad i terminów tymczasowego zagospodarowania terenów, bowiem zarzut ten nie został już wskazany w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2018 r. złożonym w wykonaniu wezwania sądu, stanowiącym sprecyzowanie zarzutów skargi. Sąd uznał zatem, że zarzut w tym zakresie nie został podtrzymany, inaczej niż w przypadku zawartych w piśmie procesowym zarzutów, z których nie wszystkie znalazły wyraz w alternatywnym żądaniu stwierdzenia nieważności uchwały w zakresie ustaleń zawartych w konkretnie wskazanych jednostkach redakcyjnych uchwały.

Mając powyższe na uwadze sąd na podstawie art.147 § 1 P.p.s.a, art. 151 P.p.s.a. i art. 58 § 1 pkt 5a oraz pkt 6 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 P.p.s.a.