Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak Sędziowie WSA Robert Hałabis WSA Anna Strzelec (sprawozdawca) Protokolant Referent Jacek Zięba po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2020 r. sprawy ze skargi T. R. na decyzję Wojewody z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r. Wojewoda L. (dalej Wojewoda, organ odwoławczy), po rozpatrzeniu odwołania T. R. (dalej skarżący) utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. (dalej Prezydent, organ I instancji) z dnia [...] kwietnia 2018 r. w przedmiocie anulowania czynności zameldowania.

Zaskarżona decyzja wydana została w następującym stanie sprawy.

T. R. w dniu [...] stycznia 2011 r. dokonał zameldowania na pobyt stały w lokalu przy ul. [...] w P.. Na dowód posiadanych uprawnień do przedmiotowego lokalu okazane zostało zaświadczenie wydane przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. z dnia [...] kwietnia 2009 r. stwierdzające, że na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w P. o sygn. akt I Ns 724/07 z dnia [...] września 2007 r. T. R. jest spadkobiercą w Ľ części po zmarłym A. R.. O anulowanie czynności zameldowania wniósł L. R. (brat skarżącego).

Po ponownym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego i uzupełnieniu materiału dowodowego, z uwagi na uchylenie przez Wojewodę decyzją z dnia [...] grudnia 2017 r. wcześniejszej decyzji organu I instancji, Prezydent ustalił, że T. R. w dniu zameldowania i po tym dniu nigdy nie zamieszkał w mieszkaniu przy ul. [...] w P.. Ponadto organ I instancji ustalił, że właścicielem lokalu mieszkalnego usytuowanego przy ul. [...] w P. jest L. R. (postanowienie Sądu Okręgowego w L. sygn. akt: II Ca 480/16 z dnia [...] listopada 2016 r.).

W tych okolicznościach decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. organ I instancji orzekł o anulowaniu czynności materialno-technicznej polegającej na zameldowaniu T. R. na pobyt stały w przedmiotowym lokalu.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił, że ani organ, ani też wnioskodawca (L. R.) w sposób jednoznaczny oraz przekonujący nie wykazali, iż w dacie dokonywania czynności materialno-technicznej zameldowania zostały naruszone przepisy prawa.

Po zapoznaniu się z treścią odwołania i zgromadzonym materiałem dowodowym Wojewoda ocenił, że decyzja organu I instancji zgodna jest z prawem. Wojewoda odwołał się do przepisów, obowiązującej w dacie dokonania czynności, ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz.U z 2006 r., Nr [...], poz. 993 ze zm.), do jej art. 6 ust. 1 i art. 47 ust. 2 (obecnie art. 25 ust. 1 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności, Dz.U z 2017 r. poz. 657 ze zm.) i uzasadniał, że warunkiem bezwzględnym do zameldowania jest fizyczne zamieszkiwanie w lokalu i koncentracja życia osobistego w tym lokalu.

W sytuacji zatem, gdy dane zostały zarejestrowane, tj. organ dokonał czynności materialno-technicznej zameldowania, a następnie ujawnione zostały sprzeczności między danymi zgłoszonymi a stanem faktycznym istniejącym w dniu rejestracji zameldowania, organ w każdym czasie powinien rozstrzygnąć wątpliwości – w postępowaniu w przedmiocie uchylenia dokonanej czynności materialno-technicznej zameldowania.

Wojewoda wskazał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż ani w dniu zameldowania, ani też później, skarżący w lokalu przy ul. [...] w P. nie zamieszkiwał. Przedmiotową okoliczność potwierdzają stanowcze wyjaśnienia złożone przez wnioskodawcę wymeldowania oraz zeznania zamieszkujących w przedmiotowym lokalu świadków (szczególnie matki odwołującego się), jak również przesłuchiwany dwukrotnie świadek zamieszkujący w sąsiedztwie spornego lokalu od 1976 r. (protokoły z dnia [...] maja 2017 r. i [...] września 2017 r.).

W ocenie organu odwoławczego, zeznania te są wiarygodne, spójne ze sobą i logiczne. Wojewoda wskazał również, że skarżący był prawidłowo powiadomiony o przeprowadzaniu dowodu z zeznań świadków, a zatem stosownie do art. 79 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r., poz.1257 ze zm.– dalej k.p.a.) miał możliwość uczestniczenia przy tych czynnościach, z czego jednak nie skorzystał.

Ponadto, jak zauważył organ odwoławczy, postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku nie określa co wchodzi w skład masy spadkowej. Określa tylko i wyłącznie krąg osób uprawnionych do spadkobrania i w jakiej części osoby te dziedziczą masę spadkową. W związku z powyższym zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. - o zgłoszeniu do opodatkowania majątku spadkowego opartego na postanowieniu Sądu Rejonowego w P. o sygn. I Ns 724/07 z dnia [...] września 2007 r. nie stanowiło tytułu prawnego do lokalu dającego podstawę do potwierdzenia pobytu skarżącego na druku meldunkowym w przedmiotowym lokalu. Na podstawie ww. zaświadczenia organ ewidencyjny nie powinien dokonać zameldowania w drodze czynności materialno-technicznej, lecz w drodze decyzji administracyjnej po przeprowadzeniu postępowania dowodowego. Wojewoda odwołał się tu do regulacji art. 9 ust. 2 ówcześnie obowiązującej ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (obecnie art. 28 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności). Zwrócił również uwagę, że skarżący był wezwany przez organ ewidencyjny do przedłożenia wszelkich dowodów, dokumentów, czy zgłoszenia świadków w sprawie toczącego się postępowania, jednakże do tego wezwania się nie zastosował.

W skardze na ostateczną decyzję Wojewody T. R. wniósł o uchylenie decyzji obu organów. W ocenie skarżącego organy ewidencyjne rażąco naruszyły zarówno przepisy kodeksu postępowania administracyjnego jak i ustawy o ewidencji ludności. Skarżący odwołał się do dokumentów przedłożonych przy dokonaniu czynności zameldowania i podnosił, że kluczowym dla organu dowodem w tej sprawie będzie rozstrzygniecie Prokuratury Rejonowej w P. w sprawie z wniosku L. R. o możliwości popełnienia przestępstwa z art. 233 § 6 k.k. przez skarżącego i jego żonę, na co wskazał organ odwoławczy w decyzji z dnia [...] grudnia 2017 r. Skarżący wskazał, że postanowieniem z dnia [...] października 2017 r. odmówiono wszczęcia śledztwa na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k, które nie zostało przez wnioskodawcę zaskarżone.

Skarżący zarzucił, ż organy oparły się na zeznaniach świadków – członków rodziny zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść wnioskodawcy wymeldowania. Skarżący zarzucił, że kwestia konfliktów rodzinnych nie może być przedmiotem postępowania o uchylenie czynności zameldowania dokonanej zgodnie z prawem.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest niezasadna, albowiem zaskarżona decyzja prawa nie narusza.

W ocenie Sądu, prawidłowe jest ustalenie organów obydwu instancji, że zameldowanie skarżącego w dniu [...] stycznia 2011 r. na pobyt stały w trybie czynności materialno-technicznej nastąpiło z naruszeniem przepisów prawa tj. obowiązującej wówczas ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych.

Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych została uchylona z dniem 1 marca 2015 r., zgodnie z przepisem art. 92 i art. 93 ustawy z dnia 6 sierpnia 2010 r. o dowodach osobistych (Dz. U. z 2010 r. Nr 167, poz. 1131 ze zm.).

W myśl zaś art. 69 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności, postępowania administracyjne wszczęte na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. poz. 993, ze zm.) i niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w sprawach indywidualnych o:

1) zameldowanie, uchylenie czynności materialno-technicznej zameldowania oraz wymeldowanie, udostępnienie danych ze zbioru PESEL i gminnych zbiorów meldunkowych - prowadzi się na podstawie niniejszej ustawy;

2) udostępnienie danych z wojewódzkich zbiorów meldunkowych - umarza się.

Ustawa z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności weszła w życie z dniem 1 marca 2015 r., z wyjątkiem art. 62, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. (art. 80 ustawy).

W niniejszej sprawie czynności zameldowania dokonano w 2011 r., a postępowanie administracyjne dotyczące anulowania tej czynności materialno- technicznej zostało wszczęte i przeprowadzone pod rządami już nowej ustawy o ewidencji ludności. Trafnie zatem Wojewoda uznał, że oceny zgodności z prawem czynności zameldowania należy dokonać w oparciu o przepisy prawa materialnego obowiązujące w dacie jej podjęcia, które zresztą, jak wykazał, są zasadniczo zbieżne w swojej treści z postanowieniami ustawy nowej.

W myśl art. 47 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych organ gminy prowadzący ewidencję ludności jest obowiązany na podstawie zgłoszenia dokonać zameldowania przez zarejestrowanie danych dotyczących osoby i miejsca jej pobytu, jak również innych zdarzeń objętych obowiązkiem meldunkowym.

Zameldowanie to następuje przez dokonanie czynności materialno–technicznej, ale jedynie wówczas kiedy w postępowaniu rejestracyjnym organ prowadzący ewidencję nie musi niczego rozstrzygać za wyjątkiem stwierdzenia, czy zostały złożone oraz przedstawione do wglądu wymagane przepisami prawa kompletne i wiarygodne dokumenty potwierdzające przebywanie meldującego się w miejscu pobytu. Jeżeli zgłoszone dane budzą wątpliwości, o dokonaniu zameldowania - zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych - rozstrzyga właściwy organ gminy (obecnie art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności). Rozstrzygnięcie takie następuje w formie decyzji po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego.

W ocenie Sądu prawidłowe jest stanowisko organów obu instancji, iż ani postanowienie o stwierdzenia nabycia spadku, ani zaświadczenie właściwego urzędu skarbowego dotyczące zgłoszenia do opodatkowania majątku spadkowego opartego na takim postanowieniu, nie stanowią dokumentów uzasadniających potwierdzenie pobytu stałego. Zauważyć w tym miejscu należy, iż organy nie kwestionowały, że przedłożone przy meldunku dokumenty, w tym zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. o zgłoszeniu do opodatkowania majątku spadkowego opartego na postanowieniu Sądu Rejonowego w P. sygn. akt I NS 724/07 z dnia [...] września 2007 r., stanowią dokumenty urzędowe, a zatem stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone. Z postanowienia, o którym mowa w tym zaświadczeniu wynikało zaś, jak trafnie zauważył Wojewoda, tylko i wyłącznie, że odwołujący się jest spadkobiercą Ľ masy spadkowej po zmarłym A. R.. Dokument ten, podobnie jak zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. nie mogły potwierdzać stanu faktycznego – pobytu stałego skarżącego pod adresem [...] w P..

Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności o dowodach osobistych (art. 25 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności) pobytem stałym jest zamieszkiwanie pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.

Jak wskazano czynność zameldowania, polegająca na dokonaniu wpisów w określonej ewidencji, jest czynnością materialno - techniczną, przez którą rozumie się prawnie regulowaną formę działania administracji, która wywołuje skutki prawne poprzez działanie o charakterze faktycznym. Załatwianie spraw administracyjnych w formie czynności materialno - technicznej następuje w przypadku, gdy należy zastosować prawo materialne bez rozstrzygania sporu co do jego treści lub ze względu na to, że nie trzeba dokonywać ustalenia obowiązującego prawa w drodze jego wykładni. Tym samym czynność materialno-techniczna polegająca na zameldowaniu wówczas będzie prawidłowa i niebudząca wątpliwości, jeżeli osoba meldująca się na pobyt stały będzie przebywać w określonym miejscu zameldowania z zamiarem pobytu w dacie rejestracji lub ewentualnie w czasie bezpośrednio ją poprzedzającym, bądź też następującym zaraz po jej dokonaniu. Z kolei eliminacja czynności materialno-technicznej oraz jej skutków z obrotu prawnego następuje w drodze czynności prawnej właściwego organu dokonanej w formie decyzji administracyjnej anulującej taką czynność. Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, czynność materialno–techniczna, jaką jest zameldowanie, nie ma cech ostateczności, ani prawomocności, co oznacza, iż w każdym czasie możliwe jest skorygowanie błędnego wpisu ewidencyjnego. Stwierdzenie nieważności (anulowanie) czynności materialno-technicznej jest instytucją wyjątkową, mającą zastosowanie w sytuacjach oczywistych, to znaczy tylko wtedy, gdy wątpliwości, o których mowa w art. 47 ust. 2 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych (obecnie jest art. 31 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności) ujawniły się już po dokonaniu tej czynności (por. wyroki w sprawach sygn. akt: II OSK 1189/07, III SA/Lu 565/09, III SA/Kr 445/19, II SA/Gl 1507/19 – dostępne na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej CBOSA).

Za pobyt stały uważa się natomiast zamieszkiwanie z zamiarem stałego pobytu, tj. z wolą koncentracji w danym miejscu swych spraw życiowych. Miejsce stałego pobytu danej osoby to miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe: mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania (odzież, żywność, meble), przyjmuje wizyty członków rodziny lub znajomych, utrzymuje chociażby okazjonalne kontakty z sąsiadami, przyjmuje i nadaje korespondencję.

Celem ewidencji ludności jest odzwierciedlenie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Rejestracja meldunkowa nie jest źródłem jakichkolwiek praw majątkowych, w tym do własności lokalu, w którym zostało dokonane zameldowanie. Dlatego też podstawę do zameldowania stanowi tylko i wyłącznie ustalenie, czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem. Dla dokonania zaś czynności materialno-technicznej zameldowania na pobyt stały niezbędny jest nie tylko zamiar przebywania w danym lokalu jako miejscu stałego pobytu, ale faktyczne przebywanie - zamieszkanie w lokalu. Anulowanie czynności materialno-technicznej zameldowania jest więc możliwe i konieczne wówczas, gdy okaże się, że w dacie tej czynności osoba nie przebywała z zamiarem stałego pobytu w tym lokalu.

W przedmiotowej sprawie zgromadzony materiał dowodowy uzasadnia ocenę organów, że skarżący nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. [...] w P. ani w dacie dokonania przez niego zameldowania, ani przed tą datą, ani w późniejszym okresie. Organ ustalił, iż inny wskazywany przez skarżącego adres to ul. [...] w P.. Wbrew zarzutom skargi dowody potwierdzające stanowisko organów, to nie tylko dowody ze zeznań świadków członków rodziny wnioskodawcy (brata skarżącego, jego córki i żony oraz matki skarżącego), ale także odpowiedzi instytucji i organów państwowych, gdzie wskazano, że skarżący i jego małżonka posługiwali się innym adresem niż [...]. (np. pismo Prezesa Sądu Rejonowego w P. z dnia [...] lutego 2018 r. – k. 112 akt adm., pismo Prokuratury Rejonowej w P. z dnia [...] września 2017 r. – k.72 akt adm., pismo Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji "Wodociągi P." spółka z o.o. w P. z dnia [...] marca 2018 r. – k. 140 akt adm.). To także dowody z zeznań osób obcych dla stron. Wskazać tu chociażby należy na zeznania świadka M. B. – sąsiadki, która dwukrotnie potwierdziła, że jest sąsiadką L. R. od 1976 r. i że zna osobiście skarżącego i jego małżonkę, i że małżonkowie R. nie mieszkali pod nr [...] od czasu, gdy ona mieszka w swoim domu (protokołu przesłuchania z dnia [...] maja 2017 r. i [...] września 2017 r. – k. 27 i 56). Zauważyć przy tym należy, że przedmiotowe zeznawania składane były pod rygorem odpowiedzialności karnej. Także z zeznań M. K.-D. (k. 30 akt. adm.) nie wynika aby skarżący i jego małżonka zamieszkiwali (przebywali) pod adresem [...] w P. w okresie zameldowania, czy później. Wskazany świadek zamieszkały przy ul. [...] zeznał jedynie, że wie, że obok jej miejsca zamieszkania znajduje się posesja, na której widuje czasami H. T. – R. (żonę skarżącego), ale nie utrzymuje z tymi sąsiadami kontaktów od 15 lat i w istocie nie wie kto mieszka w tym domu obok.

Zauważyć należy również, że w skardze skarżący nie akcentował faktu stałego przebywania pod adresem zameldowania a fakt, że dokumenty które przedstawiono przy zameldowaniu stanowiły dokumenty urzędowe, "które to organ ewidencyjny uznał za niewystarczające do udowodnienia posiadanego tytułu współwłasności a więc tytułu prawnego do nieruchomości, które stanowiło podstawę prawną czynności wymienionej w drukach meldunkowych". Tymczasem jeszcze raz podkreślić należy, że zameldowanie związane jest ze stanem faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Dokonując zameldowania (na pobyt stały lub czasowy), obywatel polski tym samym potwierdza fakt swojego pobytu w określonym miejscu, a więc zamieszkiwania w określonej miejscowości pod określonym adresem. Zgłaszając swój pobyt w określonym miejscu celem zameldowania obywatel dostarcza organom władzy publicznej informacji w kwestii adresu, pod którym stale lub czasowo przebywa, a więc miejsca, gdzie można go zastać. Jeśli zaś obywatel, dokonując zgłoszenia pobytu celem zameldowania, wskazuje adres, pod którym faktycznie nie przebywa (ani stale ani czasowo), to taka czynność sprzeczna jest z celem obowiązku meldunkowego i nie może zostać objęta prawną ochroną. Czynność zameldowania nie stanowi w najmniejszym stopniu instrumentu dochodzenia czy potwierdzenia praw do lokalu. Można być na stałe zameldowanym w lokalu, do którego nie ma się praw, jak i nie zostać zameldowanym w lokalu, do którego ma się wyłączne prawo. Jedynym bowiem wyznacznikiem zameldowania jest, jak już wyżej wskazano, fakt przebywania pod określonym adresem. Towarzyszyć mu może zamiar stałego pobytu (zamieszkiwanie). Kwestia zamiaru ma jednak charakter uzupełniający, bowiem pozwala jedynie na kwalifikację pobytu jako stałego lub czasowego. Zasadnicze znaczenie ma sam pobyt pod oznaczonym adresem, a więc element faktyczny, który w przypadku skarżącego nie wystąpił. Nie wystarczy twierdzenie, że zamiarem skarżącego jest zamieszkiwanie w spornym lokalu, skoro nie towarzyszyło mu faktyczne przebywanie w lokalu ani w dacie dokonania czynności, ani po tej dacie. Nawet okoliczność, iż w danym mieszaniu znajdowały się rzeczy, skarżącego w sytuacji, gdy nie przedstawił on w toku postępowania administracyjnego przekonującego dowodu, z którego wynikałoby, że faktycznie w tym mieszkaniu w dacie zameldowania, czy przed albo po tej czynności, przebywał i mieszkał, nie może stanowić uzasadnienia dla dokonania przez organ czynności zameldowania zgodnej z prawem (zob. też wyrok w sprawie II SA/Wr 684/18, CBOSA).

W tym stanie faktycznym i prawnym, spełnione zostały – w ocenie Sądu - przesłanki anulowania czynności materialno-technicznej zameldowania. Decyzje organów administracji publicznej, są więc zasadne.

Trafna jest również ocena organu I instancji, że postępowanie toczące się w przedmiocie możliwości popełnia przez skarżącego i jego małżonkę H. T. – R. przestępstwa polegającego na złożeniu fałszywego oświadczania przed organem administracji, co do miejsca faktycznego zamieszkania, nie ma wpływu na podjęcie rozstrzygnięcia w sprawie, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego.

W kontekście argumentacji skargi co do twierdzeń zawartych w pierwotnej decyzji kasacyjnej organu odwoławczego z dnia [...] grudnia 2017 r. odnośnie znaczenia tego postępowania dla wyniku sprawy, to wskazać należy, że po pierwsze zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019, poz. 2325 ze zm. – dalej: jako "p.p.s.a."), Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a (niemającym w sprawie zastosowania). Granice sprawy wyznaczyła decyzja Wojewody z dnia [...] czerwca 2018 r. Po drugie organ odwoławczy wskazał w swojej pierwotnej decyzji kasacyjnej na możliwość zawieszenia postępowania na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., ale ze sformułowaniem, "chyba, że organ I instancji ponownie rozpatrując sprawę uzyska nowe dowody na podstawie których ustali prawidłowy stan faktyczny". Istotne jest to, że organ I instancji, ponownie rozpoznając sprawę, przeprowadził dodatkowe postępowanie wyjaśniające i takie dowody pozyskał, o czym wskazano wyżej m.in. występując do Sądu Rejonowego w P. , Sądu Okręgowego w L., czy Prokuratury Rejonowej w P. o wskazanie adresu kierowanej przez skarżącego i jego małżonkę korespondencji. Organ ponownie też w dniu [...] marca 2018 r. przesłuchał świadków, (matkę skarżącego J. R., jego brata L. R., bratową J. R. i O. R. córkę L. R.).

Wbrew zarzutom skargi organ przeprowadził postępowanie z poszanowaniem zasad procedury administracyjnej, zapewnił stronie czynny udział w tym postepowaniu, niejednokrotnie wzywał skarżącego do przedłożenia dowodów istotnych dla wyniku sprawy (k. 32, k.78, 108, 122, 144 akt. adm.) z czego jednak skarżący nie skorzystał. Zawiadamiał również skarżącego o przeprowadzeniu dowodu z zeznań świadków (k.22, k. 60,k.125). Skarżący nie uczestniczył w przeprowadzeniu przez organ tych dowodów.

Podkreślić w tym miejscu należy, że stosownie do art. 7 k.p.a. strona posiada własną inicjatywę dowodową i jeżeli z jakiejś okoliczności wywodzi skutki prawne dla siebie korzystne, to powinna z inicjatywy tej skorzystać i przedstawić organowi dowody na ich potwierdzenie, a tego skarżący nie uczynił.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowody był zupełny dla podjęcia rozstrzygnięcia przy prawidłowej wykładni mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skarga jako niezasadna podlegała oddaleniu.