drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, Oddalono skargę, II SAB/Sz 63/16 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2017-02-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Sz 63/16 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2017-02-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-05-18
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Katarzyna Grzegorczyk-Meder
Marzena Iwankiewicz /sprawozdawca/
Stefan Kłosowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2014 poz 782 art. 4 ust 1 pkt 1, art. 10 ust 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), , po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 lutego 2017 r. sprawy ze skargi R. S. na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. oddala skargę, II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie na rzecz radcy prawnego P. K. kwotę [...] ([...]) złotych powiększoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

R. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej wnosząc o:

- nakazanie organowi udostępnienie żądanej informacji zgodnie z jego wnioskiem z dnia [...] r.,

- stwierdzenie, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

- wymierzenie organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 w związku z art. 149 § 2 P.p.s.a.

- zasądzenie kosztów postępowania.

Uzasadniając skargę R. S. wywiódł, iż wnioskiem z dnia [...] r. wystąpił do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej o udostępnienie informacji publicznej i do dnia wniesienia skargi nie otrzymał od organu odpowiedzi.

W odpowiedzi na skargę organ podkreślił, że przedmiotowy wniosek skarżącego z dnia [...] r. nie wpłynął w związku z czym nie posiada wiedzy o jaką informację skarżący wnioskował, a tym samym nie może ustosunkować się do skargi.

W wykonaniu zobowiązania Sądu do nadesłania przedmiotowego wniosku (lub jego poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii) o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] r. wraz dowodem jego nadania (złożenia do Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej) skarżący przedłożył potwierdzenie odbioru korespondencji urzędowej przez pracownika Zakładu Karnego nr [...] z dnia [...] r. kierowanej do OISW oraz wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] r. adresowany do Dyrektora Okręgowej Służby Więziennej

W odniesieniu do powyższego Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej ponownie oświadczył, że z ustaleń dokonanych w sekretariacie w Okręgowym Inspektoracie Służby Więziennej wynika, że ww. przesyłka nie wpłynęła i nie została nigdzie odnotowana. Ponadto organ załączył pismo z Zakładu Karnego nr [...] z którego wynika, że korespondencja skarżącego zaadresowana do Dyrektora Służby Więziennej została przekazana operatorowi pocztowemu do wysłania w dniu [...] r. w formie listu zwykłego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (obecnie Dz. U. 2016 r., poz. 718 z późn. zm.), dalej P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje m.in. rozpatrywanie skarg na bezczynność organów. W takich przypadkach, kontroli poddany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu.

Instytucja skargi na bezczynność organu ma na celu ochronę praw strony przez doprowadzenie do wydania w sprawie rozstrzygnięcia lub podjęcia innej czynności wynikającej z przepisów prawa, przez zobowiązany do tego organ. Uwzględniając skargę na bezczynność Sąd orzeka na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. W myśl art. 149 P.p.s.a., w brzmieniu sprzed daty wejścia w życie ustawy z 9 kwietnia 2015 r., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a P.p.s.a., zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie Sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Na podstawie art. 151 P.p.s.a. Sąd oddala natomiast skargę w przypadku stwierdzenia, że na dzień jej wniesienia organ nie pozostawał w bezczynności.

Wyjaśnić należy, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie – ale mimo zaistnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu lub nie podjął stosownych czynności (vide: T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak – Molczyk, M. Romańska, Postępowanie sądowoadministracyjne. Komentarz. Warszawa 2010, s. 70). Co istotne o bezczynności organu na gruncie u.d.i.p. można mówić wyłącznie wówczas, gdy adresatem wniosku jest podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, a żądana informacja ma charakter informacji publicznej.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w zakresie udzielenia odpowiedzi wniosek z dnia [...] r. Niewątpliwe jest on podmiotem obowiązanym do udostępniania informacji publicznej, bowiem stosownie do treści art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., do udostępniania informacji publicznej zobowiązane są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej.

Należy zauważyć, że wniosek o udzielenie informacji publicznej nie wymaga specjalnej formy, a od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. Niemniej jednak podkreślić należy, że dopóki wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie zostanie złożony, organ do którego został skierowany nie jest zobligowany do załatwienia tegoż wniosku zgodnie z uregulowaniami u.d.i.p. Tym samym w takiej sytuacji organowi nie można postawić zarzutu bezczynności w rozpoznaniu wniosku. Dopiero gdy podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej otrzyma stosowny wniosek w tym względzie winien udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia. Wówczas winien dokonać tego w formie czynności materialno – technicznej. W tym trybie udostępniana jest informacja publiczna, która nie została udostępniona w BIP lub centralnym repozytorium (art. 10 ust. 1 u.d.i.p.). Podmiot do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej może alternatywnie poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstawy w przepisach u.d.i.p., gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających walor informacji publicznej, lub też wskazać, że nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.), bądź też poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji, niż ten, w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 u.d.i.p.). Kolejnym sposobem załatwienia wniosku jest odmowa udostępnienia informacji w przypadku uznania, że zachodzą podstawy do takiej odmowy (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.), w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. lub umorzenie postępowania (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.), czego winien organ dokonać w formie decyzji administracyjnej.

W okolicznościach niniejszej sprawy kwestią sporną pozostaje fakt złożenia przez skarżącego wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] r., a tym samym stwierdzenie, czy organ faktycznie pozostawał w bezczynności.

Organ konsekwentnie twierdzi, że przedmiotowy wniosek R. S. z dnia [...] r. nie wpłynął, a zatem nie mógł udzielić na niego odpowiedzi, skoro fizycznie go nie posiadał.

Skarżący na poparcie swego stanowiska przedłożył potwierdzenie odbioru korespondencji urzędowej przez pracownika Zakładu Karnego nr [...] z dnia [...] r. kierowanej do OISW oraz pismo stanowiące wniosek o udostępnienie informacji publicznej z dnia [...] r. adresowany do Dyrektora Okręgowej Służby Więziennej

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie z przedłożonych przez skarżącego dokumentów nie wynika jednoznacznie, że przedłożone potwierdzenie przyjęcia korespondencji dotyczy spornego wniosku.

Ponadto jeśli, by nawet przyjąć, że to właśnie ten wniosek został nadany w dniu [...] r. to nadając go listem zwykłym skarżący musiał liczyć się z konsekwencjami wynikającymi np. z jego zaginięcia. Brak jest w takiej sytuacji przesłanek, by odpowiedzialność za zaistniałą sytuację ponosił organ do którego został on skierowany, a który nie ma na nią żadnego wpływu.

W tej sytuacji skargę jako bezzasadną należało na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalić.



Powered by SoftProdukt