drukuj    zapisz    Powrót do listy

6320 Zasiłki celowe i okresowe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, oddalono skargi, III SA/Kr 394/18 - Wyrok WSA w Krakowie z 2018-08-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 394/18 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2018-08-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-04-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Barbara Pasternak
Krystyna Kutzner
Maria Zawadzka /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6320 Zasiłki celowe i okresowe
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Sygn. powiązane
I OSK 164/19 - Postanowienie NSA z 2019-07-11
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
oddalono skargi
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1769 art. 39, art. 8 ust. 1, art. 4 i art. 12
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka (spr.) Sędziowie NSA Krystyna Kutzner WSA Barbara Pasternak Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. sprawy ze skarg G. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 26 lutego 2018 r. nr [...] z dnia 26 lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego specjalnego z dnia 26 lutego 2018 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego I. skargi oddala, II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz adwokata J. W. T. Kancelaria Adwokacka w K ul. [...] tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług przewidziany dla tego rodzaju czynności.

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami z dnia 26 lutego 2018 r., nr: [...], [...], [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzje Prezydenta Miasta z dnia 27 grudnia 2017 r., nr [...], nr [...] i nr [...], którymi przyznano G. P. (dalej: skarżący) świadczenie w formie zasiłku celowego na zakup leków, środków czystości i odzieży oraz odmówiono skarżącemu przyznania zasiłku celowego na uregulowanie opłat za hotel oraz na zakup żywności.

Zaskarżone decyzje zapadły w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych,

W dniu 12 grudnia 2017 r. skarżący złożył wniosek o udzielenie pomocy w tym o przyznanie zasiłku celowego na zakup żywności, leków odzieży, środków czystości oraz uregulowanie opłat za hotel.

Decyzją z dnia 27 grudnia 2017 r., nr [...] Prezydent Miasta przyznał skarżącemu zasiłek celowy z przeznaczeniem na zakup leków, środków czystości oraz odzieży.

W uzasadnieniu podał, że jakkolwiek dochód skarżącego przekracza kryterium dochodowe to na podstawie art. 41 ust, 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2017.1769) uznano za zasadne udzielenie skarżącemu pomocy w ww. zakresie, w kwotach odpowiednio 100 zł, 30 zł i 100 zł.

Jednocześnie decyzjami z tego samego dnia nr [...] i nr [...] organ pierwszej instancji odmówił skarżącemu przyznania zasiłku celowego na uregulowanie opłat za hotel oraz na zakup żywności.

W przypadku pierwszej z ww. decyzji stwierdzono, że skarżący pomimo posiadanego zasobu w postaci nieruchomości mieszkalnej znajdującej się w L. od wielu lat wynajmuje pokój w hotelu pracowniczym w K. Skarżący ani nie chce mieszkać w należącej do niego kamienicy, ani też nie podejmuje kroków by ją sprzedać, Tym samym biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy uznano, że skarżący nie ma niezaspokojonej potrzeby mieszkaniowej.

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

Odnośnie decyzji odmawiającej przyznania zasiłku celowego na zakup żywności, swoje stanowisko organ pierwszej instancji uzasadnił faktem udzielenia skarżącemu wsparcia w tym zakresie, w postaci możliwości korzystania z bezpłatnych posiłków od poniedziałku do piątku w Miejskim Dziennym Domu Kultury i Rekreacji Seniorów.

W odwołaniu od powyższych decyzji skarżący podniósł, że kryterium dochodowe nie zostało w jego przypadku przekroczone. Skarżący opisał swoją sytuację życiową, posiadane zadłużenie i stwierdził, że pokój w hotelu robotniczym wynajmuje, gdyż został wyrzucony z mieszkania bez nakazu eksmisji i jakiegokolwiek wyroku sądowego. Dodatkowo stwierdził, że organ nie bierze pod uwagę faktu, że od 34 lat jego centrum życiowe jest w K., gdzie działa społecznie, a w L. nikogo bliskiego nie ma.

Zaskarżonymi decyzjami Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło jak na wstępie. W uzasadnieniu rozstrzygnięć wskazało, że skarżący ma 64 lata, jest osobą rozwiedzioną i prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Posiada zaległości alimentacyjne w wysokości około [...] tyś zł. Od kliku lat zamieszkuje w hotelu pracowniczym przy os. [...] w K. W wywiadzie środowiskowym (przeprowadzonym w dniu 12 grudnia 2017 r.) wskazano, że dochód skarżącego wynosi [...] zł i przekracza kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej określony w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej które wynosi 634 zł. Wydatkami skarżącego były opłaty za 1-osobowy pokój w hotelu pracowniczym w kwocie [...] zł miesięcznie regulowane na bieżąco, a także wydatki na leki. Na dalszym etapie postępowania ustalono, że istotnie strona osiąga dochód nieprzekraczający kryterium dochodowego. Niemniej organ podkreślił, że skarżący otrzymuje jeszcze świadczenie pieniężne w wysokości [...] zł, wypłacane przez Urząd do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, które nie wlicza się do dochodu, jednak stanowi ono jego zasób.

Dalej organ odwoławczy powołał się na art. 39, art. 8 ust. 1, art. 4 i art. 12 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej i stwierdził, że na podstawie decyzji nr [...] przyznał skarżącemu pomoc na ubranie, leki oraz środki czystości w ramach możliwości organu pomocowego. Odnośnie decyzji nr [...] stwierdzono, że odmowa udzielenia wsparcia na zapłatę należności za hotel wynika z faktu, że skarżący jest współwłaścicielem nieruchomości mieszkalnej w L. i w tym zakresie może zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Nie chce jednak tego zrobić i nie też podejmuje starań aby sprzedać kamienicę. Odnośnie decyzji nr [...] odmowę udzielenia wsparcia na zakup żywności argumentowano faktem korzystania przez skarżącego z przyznanej mu możliwości spożywania bezpłatnych posiłków od poniedziałku do piątku w Miejskim Dziennym Domu Kultury i Rekreacji Seniorów. W przypadku dwóch ostatnich decyzji organ odwoławczy uznał, że skarżący maże zaspokoić swoje potrzeby w zakresie posiadanych środków.

Na powyższe decyzję skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, w której wyraził niezadowolenie z zapadłych decyzji. Podniósł, że dochód z najmu mieszkań w należącej do niego kamienicy w L. jest objęty zajęciem komorniczym, a jego centrum życiowe znajduje się w K. Podkreślił, że jego miesięczny dochód nie przekracza kryterium dochodowego określonego w ustawie o pomocy społecznej. Zdaniem skarżącego organ pomocowy nie wspiera go w zaspokajaniu podstawowych potrzeb, których sam nie jest sobie w stanie zaspokoić.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Postanowieniem na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. Sąd połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn, akt od III SA/Kr 394/18 do III SA/Kr 396/18 i postanowił prowadzić je dalej pod sygn. akt III SA/Kr 394/18.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Podstawowa zasada polskiego sądownictwa administracyjnego została określona w art 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.2017.1066), zgodnie z którym sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Zasada, że sądy administracyjne dokonują kontroli działalności administracji publicznej i

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

stosują środki określone w ustawie, została również wyartykułowana w art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U,2018.1302). Z istoty kontroli wynika, że zasadność zaskarżonych decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonych rozstrzygnięć.

Kontrola działalności organów administracyjnych sprawowana jest przez Sąd pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Oznacza to, że sądy administracyjne nie orzekają merytorycznie, tj, nie wydają orzeczeń co do istoty sprawy, lecz badają zgodność zaskarżonego aktu administracyjnego z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego, określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami procedury administracyjnej, normującymi zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

Ze względu na powyższą zasadę kontroli oraz treść art. 134 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, przedmiotem kontroli Sądu w przedmiotowej sprawie były wskazane wyżej decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w przedmiocie odmowy przyznania zasiłków celowych na wskazane przez skarżącego potrzeby. Sąd w procesie kontroli bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze -w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla je w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi Sąd skargę oddala (art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

W ocenie Sądu wniesione skargi nie zasługują na uwzględnienie, gdyż zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu pierwszej instancji zostały wydane zgodnie z prawem.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonych decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U.2017.1769). Ocena zgodności z prawem zaskarżonych decyzji wymaga w pierwszej kolejności odwołania się do zasad ogólnych zawartych w powołanej ustawie, w tym przede wszystkim do ustawowej definicji pomocy społecznej określonej w art. 2 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tą regulacją, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Z przywołanej definicji jednoznacznie wynika, że pomoc społeczna ma jedynie na celu wspieranie osób i rodzin w ich wysiłkach do zaspokojenia niezbędnych potrzeb, do życiowego usamodzielnienia i integracji społecznej, udzielane zaś świadczenia mają być adekwatne do sytuacji korzystających z pomocy, od których z kolei wymaga się współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Wskazać w tym miejscu również należy, że pomoc społeczna spełnia jedynie funkcję subsydiarną, wymagając współdziałania adresata i beneficjenta udzielanej pomocy.

Ustawa o pomocy społecznej formułuje podstawową zasadę, wedle której każda osoba ma obowiązek pełnego wykorzystania własnych uprawnień, zasobów i możliwości w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej, a jeżeli nie wykonuje takiego obowiązku, to nie występuje podstawowa przesłanka udzielenia takiej osobie pomocy ze środków publicznych. Jednym z podstawowych celów określonych w omawianej ustawie jest aktywizacja świadczeniobiorców. Podkreślić należy, że pomoc przyznawana na podstawie omawianej ustawy - bez względu na jej rodzaj - ma charakter jedynie przejściowy i zakłada wykształcenie odpowiednich postaw u osób z niej korzystających, w celu pokonania życiowych trudności. Nie ma ona w żadnym wypadku zamieniać się w stałe i jedyne źródło utrzymania dla osób o nią występujących.

W sprawach zakończonych zaskarżonymi decyzjami organy zgromadziły materiał dowodowy świadczący o tym, że w przypadku skarżącego istniała potrzeba

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

udzielenia mu wsparcia w zakresie kosztów lekarstw, środków czystości i odzieży, natomiast nie było podstaw do udzielenia wnioskowanej pomocy w zakresie pokrycia opłat za hotel oraz na żywność.

W uzasadnieniach zaskarżonych decyzji - w nawiązaniu do ustaleń organu pierwszej instancji - wykazano wysokość i strukturę osiąganych przez skarżącego dochodów oraz posiadanych przez niego nieruchomości. W tym miejscu podkreślić należy, że organ II instancji przyznał, że skarżący nie przekracza kryterium dochodowego określonego w ustalenie o pomocy społecznej. Zestawienie to uzasadnia wniosek, że w przypadku wnioskowanej pomocy na pokrycie kosztów hotelu oraz na żywność zaistniały podstawy do odmowy przyznania świadczeń w oparciu o treść art. 12 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym "W przypadku stwierdzonych przez pracownika socjalnego dysproporcji między udokumentowaną wysokością dochodu a sytuacją majątkową osoby lub rodziny wskazującą, że osoba ta lub rodzina jest w stanie przezwyciężyć trudną sytuację życiową, wykorzystując własne zasoby majątkowe, w szczególności w przypadku posiadania znacznych zasobów finansowych, wartościowych przedmiotów majątkowych lub nieruchomości, można odmówić przyznania świadczenia".

Bezsporne w sprawie jest, że skarżący jest współwłaścicielem nieruchomości mieszkalnej w L. W ocenie Sądu organy prawidłowo przyjęły, że w przypadku skarżącego nie występuje niezaspokojona niezbędna potrzeba bytowa, która uzasadniałaby przyznanie mu zasiłków celowych na wskazywane przez niego potrzeby, w tym m.in. na dofinansowanie opłat za hotel, gdyż skarżący jest współwłaścicielem nieruchomości w której mógłby zaspokoić swoją potrzebę mieszkaniową. Istotą zasiłku celowego z art. 39 ustawy o pomocy społecznej jest zaspokojenie konkretnej potrzeby bytowej. Wykładnia przepisu art. 39 ustawy o pomocy społecznej nie pozostawia żadnych wątpliwości, że to w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznane świadczenia w formie zasiłku celowego. W przypadku skarżącego nie może być mowy o niezaspokojeniu jego potrzeb mieszkaniowych. Subsydiarny charakter świadczeń z zakresu pomocy społecznej, o którym była mowa na wstępie przesądza bowiem, że w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o przyznanie zasiłku celowego na zaspokojenie potrzeby mieszkaniowej legitymuje się prawem własności do lokalu mieszkalnego, to jest ona w stanie pokonać dotyczące tej kwestii trudności życiowe, wykorzystując własne

6

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

zasoby i możliwości. W ocenie Sądu taki stan rzeczy ma miejsce w przypadku skarżącego. Skarżący wnioskuje o pomoc w wymienionym zakresie natomiast nie podejmuje żadnych starań, żeby zaspokoić tę potrzebę w ramach posiadanych możliwości - ani nie chce zamieszkać w L., ani nie podejmuje działań w celu sprzedaży nieruchomości. Zatem wobec istniejących okoliczności faktycznych organy słusznie odmówiły udzielania skarżącemu wsparcia w zakresie pokrycia należności za hotel.

Nie było również podstaw do przyznania skarżącemu zasiłku celowego na zakup żywności. Potrzeba ta jest wprawdzie ściśle związana z podstawami egzystencji człowieka, nie zwalnia jednak wnioskodawcy od obowiązku współdziałania z organem. Odmawiając przyznania tego rodzaju świadczenia, podkreślono, że Prezydent Miasta na mocy innej decyzji przyznał skarżącemu pomoc w postaci jednego posiłku gorącego dziennie w dni robocze na cały 2018 r. W ocenie Sadu słusznie przyjęto, że w zakresie posiadanych przez skarżącego środków jest on w stanie zapewnić sobie wyżywienia w zakresie wykraczającym poza udzieloną pomoc. Jak najbardziej trafne było stwierdzenie organów, że przepis art. 4 ustawy o pomocy społecznej nakłada na osoby korzystające z pomocy społecznej obowiązek współdziałania z organami pomocy społecznej w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji życiowej. Obowiązek ten stanowi następstwo zasady subsydiarności, wyrażonej w art. 2 ust. 1 cyt. ustawy gdzie postanowiono, że pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Konstrukcja tej zasady wskazuje, że organy pomocy społecznej nie wyręczają obywatela z obowiązku utrzymywania się w trudnej życiowo sytuacji, ale wymagają od niego aktywności w pokonywaniu niepomyślności życiowych.

Zdaniem Sądu również odmowa zasiłku celowego na zakup żywności obok odmowy przyznania świadczenia w formie zasiłku celowego na czynsz za hotel, stanowiła prawidłowe działanie organu w ramach upoważnienia do uznania znajdującego podstawę w art. 39 ust. 1 i 2 ustawy o pomocy społecznej.

Odnośnie decyzji SKO z dnia 26 lutego 2018 r. nr [...], którą przyznano skarżącemu świadczenie w formie zasiłków celowych specjalnych

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

na leki (100 zł), na zakup środków czystości ( 30 zł) oraz na odzież (100) zł Sąd nie dopatrzył się żadnych nieprawidłowości w działaniach organów, natomiast skarżący nie skonkretyzował w skardze zarzutów pod adresem tegoż rozstrzygnięcia. Organ odwoławczy w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji trafnie wskazał, że wyznacznikami przyznania i ustalania rodzaju pomocy jest nie tylko sytuacja materialna wnioskodawcy i cel, któremu ta pomoc ma służyć, lecz także możliwości finansowe organów pomocy społecznej, l to właśnie w zakresie tych możliwości przyznano wnioskowaną pomoc.

Konkludując zdaniem Sądu, organ wyjaśnił istotne okoliczności faktyczne niniejszej sprawy i dokonał ich właściwej oceny. Jednocześnie Sąd podkreśla, że nie jest też możliwa do zaakceptowania z punktu widzenia zasad pomocy społecznej wynikających z art. 3 ustawy o pomocy społecznej sytuacja, w której wieloletni beneficjent pomocy społecznej nie chce wykorzystać posiadanej nieruchomości w rozwiązaniu swojej obecnej trudnej sytuacji. Pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Jednakże zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Odnosząc się do podnoszonych przez skarżącego okoliczności i zdarzeń, które w jego ocenie stanowiły przyczynę jego obecnej trudnej sytuacji należy podkreślić, że świadczenia z pomocy społecznej nie mają charakteru odszkodowania czy rekompensaty w powszechnym tego słowa znaczeniu. Przesłanki przyznania świadczeń określa ustawa o pomocy społecznej, a organy świadczące pomoc społeczną są uprawnione i jednocześnie zobowiązane do ich stosowania zgodnie z zasadą praworządności wyrażoną w art. 6 k.p.a. Przyznanie świadczeń w oparciu o przesłanki pozaustawowe stanowiłoby naruszenie prawa. Fakt, że skarżący był działaczem Solidarności, działaczem opozycji i kombatantem, nie mógł odnieść zamierzonego przez skarżącego skutku w niniejszych sprawach.

Dodatkowo organy wskazały, że jakkolwiek skarżący pozostaje niewątpliwie w trudnej sytuacji finansowej, to jednak w związku z istnieniem coraz większych grup

Sygn. akt III SA/Kr 394/18

społeczeństwa wymagających pomocy i skromnymi środkami finansowymi przeznaczonymi na pomoc społeczną nie jest możliwe zaspokojenie wszystkich potrzeb skarżącego we wnioskowanym przez niego zakresie.

Od maja 2018 r. sytuacja finansowa skarżącego znacznie się polepszyła, gdyż zaczął pobierać świadczenie emerytalne, w kwocie [...] zł w związku z powyższym w przyszłości nie będzie już zmuszony korzystać z pomocy społecznej.

Wypada jeszcze wskazać, że istniały podstawy do połączenia spraw ze skarg na wszystkie ww. decyzje do wspólnego rozpoznania na podstawie art. 111 § 2 P.p.s.a. W rozpoznawanych sprawach skargi te, ze względu na stan faktyczny i istotę spornych zagadnień prawnych, pozostawały ze sobą w związku w rozumieniu wyżej wskazanego przepisu.

Mając powyższe na uwadze należy uznać, że zarzuty skarżącego okazały się bezzasadne. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie stwierdził również, by zaskarżone decyzje zostały dotknięte innymi niż powołane przez skarżącego wadami, które mogłyby uzasadnić ich uchylenie. Przy wydawaniu zaskarżonych decyzji nie doszło do przekroczenia granic uznania administracyjnego. Wobec powyższego skargi oddalono na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O wynagrodzeniu dla pełnomocnika przyznanego skarżącemu w ramach prawa pomocy orzeczono na podstawie art. 250 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z uwzględnieniem regulacji dotyczących wysokości tego wynagrodzenia zawartych w § 21 ust.1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2016.1714) mając na uwadze nakład pracy pełnomocnika skarżącego w niniejszej sprawie.



Powered by SoftProdukt