Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

W przypadku nieudzielania informacji publicznej przetworzonej decyzją kończącą postępowanie nie może być zatem decyzja o jego umorzeniu wydana w oparciu o przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten przewiduje bowiem umorzenie postępowania jeżeli udostępnienie żądanej informacji w sposób wskazany we wniosku nie jest możliwe ponieważ uniemożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany, a wnioskodawca w zakreślonym terminie nie wskazał innej formy udostępnienia żądanej informacji. Brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnie uzasadnionego interesu publicznego skutkuje natomiast decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą o przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Bujko Sędziowie: Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) Sędzia del. WSA Jolanta Rudnicka Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 sierpnia 2010 r. sygn. akt II SAB/Łd 20/10 w sprawie ze skargi J. F. na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2010 r., II SA/Łd 20/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zobowiązał Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi do wydania rozstrzygnięcia w sprawie ze skargi J. F. na bezczynność ww. organu w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku.

W uzasadnieniu wyroku podniesiono, iż J. F. wniósł skargę na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi w przedmiocie udzielenia informacji publicznej w postaci postanowień wraz z uzasadnieniami wydanych w okresie od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 16 maja 2010 r. wydanych przez Sąd Okręgowy w Łodzi na skutek rozpoznania środka odwoławczego w sprawach dotyczących zasiedzenia służebności oraz wyroków wraz z uzasadnieniami wydanych od dnia 1 lipca 2009 r. do dnia 16 maja 2010 r. wydanych przez Sąd Okręgowy w Łodzi w I lub II instancji w sprawach o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości.

Z dokumentów załączonych do akt administracyjnych wynika, iż J. F. w dniu 16 maja 2010 r. złożył wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci opisanych postanowień i wyroków Sądu Okręgowego w Łodzi.

Pismem z dnia 19 maja 2010 r. organ – Prezes Sądu Okręgowego w Łodzi poinformował stronę, iż informacja nie może być udostępniona w sposób określony we wniosku.

Kolejnym pismem z dnia 27 maja 2010 r. organ powiadomił stronę, iż wydanie kopii orzeczeń wraz z uzasadnieniami mieści się w zakresie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Tym niemniej, udzielenie informacji zgodnie z wnioskiem jest niemożliwe z innych powodów. Sąd Okręgowy nie dysponuje bowiem zestawieniami orzeczeń wydanych w sprawach dotyczących zasiedzenia służebności i o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Wybranie tego rodzaju spraw łączyłoby się z koniecznością przejrzenia wszystkich repertoriów, które mimo tego nie zawierają wszystkich informacji pozwalających na wyselekcjonowanie spraw zgodnie z wnioskiem strony. Na tej podstawie organ ocenił, że wyszukanie interesujących stronę orzeczeń wymagałoby przeprowadzenia szeroko zakrojonych działań badawczych, służących przygotowaniu nowego, nie istniejącego do tej pory zestawienia.

W treści skargi na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego J. F. wniósł o zobowiązanie organu do rozpatrzenia jego wniosku z dnia 16 maja 2010 r. W uzasadnieniu skarżący opisał dotychczasowy przebieg postępowania wskazując, iż w swoim wniosku domagał się on udostępnienia informacji publicznej w postaci wybranych orzeczeń, a nie zestawień, czy wykazów. Organ nie miał podstaw do selekcji wniosków o udostępnienie informacji publicznej pod kątem pracochłonności, czy czasochłonności działań mających na celu realizację tych wniosków. Cytując liczne orzeczenia skarżący wywodził, że treść orzeczeń wydanych przez sąd powszechny jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W konkluzji skarżący dodał, że organ nie udostępnił mu informacji publicznej w prawem określonym terminie oraz nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji bądź o umorzeniu postępowania, zatem organ pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wydając zaskarżony wyrok Sąd pierwszej instancji podniósł, iż treść orzeczeń sądów stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Przepisy ustawy regulują tryb udostępniania informacji publicznej. W tym zakresie szczególną uwagę zwrócić należy na treść art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, iż udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie (art. 14 ust. 2 zd. I ww. ustawy). W takim przypadku, jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się (art. 14 ust. 2 zd. II ustawy).

Sąd pierwszej instancji podniósł, iż w stanie faktycznym sprawy, skarżący wystąpił z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w postaci orzeczeń organu – Sądu Okręgowego w określonym przedmiocie. Organ w treści pisma z dnia 27 maja 2010 r. poinformował skarżącego, iż uwzględnienie wniosku nie jest możliwe. Wyselekcjonowanie spraw zgodnie z wnioskiem strony łączyłoby się z koniecznością przejrzenia wszystkich repertoriów, co i tak nie dałoby pełnego wykazu żądanych orzeczeń. Z tych informacji niewątpliwie wynika, że organ jest w posiadaniu wnioskowanej informacji publicznej w postaci orzeczeń. Tym niemniej, udostępnienie tej informacji publicznej łączyło by się po stronie organu z dodatkowymi czynnościami, których charakter organ opisał w powoływanym piśmie. W tej sytuacji żądana informacja ma charakter informacji przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania analiz, sprawdzeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskaniu określonych środków osobowych i finansowych. Stwierdzenie, że w sprawie mamy do czynienia z informacją przetworzoną obligowało organ do zastosowania treści art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ powinien zatem powiadomić stronę o przyczynach braku udostępnienia informacji w sposób lub w formie określonej we wniosku i wskazać w jaki sposób bądź w jakiej formie informacja może być udzielona. Wnioskodawca w takiej sytuacji, w terminie 14 dni od daty powyższego powiadomienia, może złożyć wniosek o udostępnienie wnioskowanej informacji w sposób lub w formie wskazanej w powiadomieniu. W razie gdy strona nie złoży w terminie takowego wniosku, organ umarza postępowanie o udostępnienie informacji. W ocenie Sądu pierwszej instancji bezspornym jest, iż organ zaniechał dokonania opisanych czynności, co przesądza o tym, że organ ten pozostaje w bezczynności.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Prezes Sądu Okręgowego w Łodzi zarzucając mu:

1) naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) naruszenie art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez wydanie wyroku na podstawie ustaleń faktycznych nie wynikających z akt sprawy,

b) naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez brak przedstawienia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, stanowiska organu i podstawy prawnej rozstrzygnięcia,

c) naruszenie art. 149 P.p.s.a. poprzez zobowiązanie organu do "wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie",

d) naruszenie art. 286 § 2 P.p.s.a. poprzez zobowiązanie organu do wydania rozstrzygnięcia "w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku";

2) naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu art. 1 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1198) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie wskutek uznania, iż w niniejszej sprawie wniosek J. F. stanowił żądanie udzielenia informacji publicznej, która ma charakter informacji przetworzonej, podczas gdy żądana informacja nie stanowi w ogóle informacji publicznej i przepisy ustawy nie mogą znaleźć zastosowania, a Sąd nie był uprawniony do rozstrzygnięcia czy żądana informacja ma charakter prosty czy przetworzony.

Biorąc pod uwagę wymienione podstawy skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zwrot kosztów postępowania.

W motywach skargi kasacyjnej wskazano, iż Sąd pierwszej instancji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie istotnie naruszył normę wynikającą z art. 133 § 1 P.p.s.a. W uzasadnieniu wyroku znalazły się bowiem ustalenia i stwierdzenia dotyczące prowadzenia przez sądy (powszechne) ewidencji zawisłych spraw w formie repertoriów. Sąd w uzasadnieniu wywodził także, iż repertoria zawierają dane dotyczące rozpoznawanych spraw takie jak imiona i nazwiska stron, przedmiot sporu, datę rozprawy itp. Sąd podkreślił też, że lektura repertoriów nie zawsze pozwala na wyselekcjonowanie spraw spełniających kryteria opisane we wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Wskazane wyżej ustalenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi dotyczące prowadzenia przez sądy (powszechne) repertoriów nie zostały oparte na żadnych dokumentach znajdujących się w aktach sprawy. Ustalenia te uznać należy zatem za sprzeczne w całości z zebranym w sprawie materiałem dowodowym stanowiącym podstawę wyrokowania. Zdaniem skarżącego ustalenia Sądu pierwszej instancji co do prowadzenia przez sądy (powszechne) repertoriów nie mogły stanowić podstawy rozstrzygnięcia, gdyż nie wynikały z dokumentów załączonych do akt sprawy, a ponadto uzasadnienie Sądu zawiera jedynie lakoniczne stwierdzenie dotyczące prowadzenia przez sądy (powszechne) ewidencji w formie repertoriów. Brak jest natomiast w uzasadnieniu Sądu jakichkolwiek rozważań dotyczących rodzaju repertoriów prowadzonych przez sądy (powszechne) w różnych wydziałach, wyjaśnień jakie dane pozwalające zidentyfikować konkretną sprawę znajdują się w kolejnych rubrykach repertorium i ostatecznych wniosków czy przedmiotowe dane pozwoliłyby na wyselekcjonowanie orzeczeń zgodnie z żądaniem skarżącego. Dopiero przeprowadzenie takiego rozumowania stanowiłoby podstawę do formułowania dalszych ocen – czy ewentualnie informacja żądana przez skarżącego ma charakter informacji publicznej prostej czy też przetworzonej. Prowadzenie przez sądy (powszechne) repertoriów jak i zakres zawartych w nich danych i informacji nie stanowią wiedzy notoryjnej i Sąd orzekający w niniejszej sprawie pomimo braku dokumentów dotyczących przedmiotowych kwestii w aktach sprawy, nie mógł wykorzystać możliwości przewidzianej w dyspozycji art. 106 § 4 P.p.s.a. jako wyjątku od ogólnej zasady wynikającej z przepisu art. 133 § 1 P.p.s.a.

Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną organu w realiach niniejszej sprawy, która dotyczy skargi na bezczynność organu, zasadniczy problem i różnica w stanowiskach skarżącego i organu sprowadzały się do wyjaśnienia czy informacja, której zażądał J. F. w sformułowanym wniosku stanowi informację publiczną. Rozważania dotyczące okoliczności czy przedmiotowa informacja ma charakter informacji publicznej prostej czy też przetworzonej miały charakter wtórny i stanowić mogły dopiero pochodną ustaleń, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajduje ustawa o dostępie do informacji publicznej. Uzasadnienie Sądu nie zawiera natomiast żadnych rozważań dotyczących kwestii zasadności i konieczności zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej do wniosku sformułowanego przez skarżącego, tym bardziej, iż organ twierdził w toku postępowania, że wniosek skarżącego dotyczył stworzenia wykazu spraw wyselekcjonowanych wskutek działań badawczych, który to wykaz dopiero stanowiłby podstawę do wydania dokumentów z akt sprawy. Sąd w żadnym zakresie nie odniósł się do istoty problemu, który w rzeczywistości na płaszczyźnie podstawowej dotyczył zasadności zakwalifikowania żądanej przez skarżącego informacji jako informacji publicznej i zastosowania trybu oraz rygorów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Uzasadnienie omawianego rozstrzygnięcia nie zawiera także wskazania oraz wyjaśnienia jego podstawy prawnej.

Skarżący podniósł, iż podstawę prawną wyroku sądu administracyjnego stanowią przepisy prawa materialnego oraz te przepisy ustawy p.p.s.a, które określają konkretny sposób rozstrzygnięcia sprawy. Tak pojmowana podstawa rozstrzygnięcia powinna być podana i wyjaśniona w uzasadnieniu wyroku. Przedmiotowe uzasadnienie zawiera jedynie odwołanie do przepisu art. 149 p.p.s.a w związku z art. 21 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd zaniechał zaś wskazania i interpretacji odpowiednich przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, mimo że jak należy domniemywać, dokonał subsumcji poczynionych ustaleń faktycznych do hipotezy konkretnych przepisów przedmiotowej ustawy. Uwzględniając rozbieżności w stanowiskach stron w toku niniejszego postępowania – prawidłowo wskazana podstawa rozstrzygnięcia powinna powoływać normy prawne, z których wynika konieczność uznania publicznego charakteru żądanej w sprawie informacji, co z kolei obligowało organ do stosowania ustawy. Analiza treści wniosku J. F. w kontekście złożonej skargi na bezczynność organu wymagała od Sądu przede wszystkim poczynienia założenia i przeprowadzenia rozumowania, że złożenie wniosku przez osobę wykonującą prawo do informacji nie nakłada na podmiot zobowiązany obowiązku automatycznego udostępnienia informacji, gdyż w pierwszej kolejności organ powinien stwierdzić czy przepisy komentowanej ustawy znajdują zastosowanie w danej sytuacji, a następnie w przypadku pozytywnej odpowiedzi powinien ocenić czy nie zachodzą przesłanki ograniczające dostępność informacji, o których mowa w art. 5 ust. 1 i 2 ustawy. Sąd winien w uzasadnieniu rozstrzygnięcia wyjaśnić czy informacja, o której udostępnienie wystąpił skarżący stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy. Jest to niezbędne, aby stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności.

W opinii wnoszącego skargę kasacyjną organu uwzględnienie żądania skarżącego wymagałoby przeprowadzenia działań badawczych i analitycznych, przeprowadzenia odrębnego, samodzielnego postępowania mającego na celu stworzenie nowej informacji obejmującej wykaz spraw, w oparciu o który wydano by orzeczenia. Tym samym nie ulega wątpliwości, iż spełnienie wniosku skarżącego sprowadzałoby się nie do udzielenia istniejących (gotowych) informacji, ani też nie do udzielenia przetworzonych informacji, ale do wytworzenia jeszcze nieistniejących informacji. To znacząco wykracza poza pojęcie formacji publicznej, nawet przetworzonej. Informacją przetworzoną będzie bowiem taka informacja, której podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie dysponuje "gotową" informacją na dzień złożenia wniosku, ale jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności. Żądana informacja będzie miała charakter informacji przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymaga dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich uzyskanie określonych środków osobowych i finansowych. Musi więc istnieć informacja źródłowa, podstawowa (prosta), której wykorzystanie w postaci zestawienia, obliczenia, itd. spowoduje powstanie informacji przetworzonej. Uzyskanie informacji przetworzonej wymaga zatem przeprowadzenia czynności technicznych na danych pozostających w zasobach organu. Taka sytuacja nie miała miejsca w tej sprawie. Czym innym byłoby udostępnienie orzeczeń z konkretnych postępowań sądowych, czy też sporządzenie zestawienia tych orzeczeń na podstawie istniejących już danych, a czym innym jest prowadzenie postępowania mającego na celu zbadanie spraw od strony merytorycznej i stworzenie stosownego wykazu na potrzeby skarżącego. Uzyskanie informacji objętej żądaniem skarżącego wymagałoby podjęcia czynności merytorycznych, badawczych i analitycznych w celu uzyskania jakościowo nowej informacji. Wykreowanie takiej nowej informacji wskutek prowadzenia odrębnego, samodzielnego postępowania nie podlega regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną J. F. wniósł o jej oddalenie oraz odstąpienie od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w przypadku uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – zwanej dalej P.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, zaś z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania sądowego. W niniejszej sprawie nie zaistniała żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a., wobec czego sprawa podlegała rozpoznaniu w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Dokonując oceny zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do przekonania, że poza zarzutem naruszenia art. 286 § 2 i art. 141 § 4 P.p.s.a. są one nieusprawiedliwione.

Odniesienia się w pierwszej kolejności wymaga zarzut naruszenia art. 1 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej z dnia 6 września 2001 r. (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm. – zwanej dalej u.d.i.p.) gdyby bowiem, tak jak skarżący kasacyjnie uznać, że żądana informacja nie jest informacją publiczną jak również informacją publiczną przetworzoną, przepisy wskazanej wcześniej ustawy nie mogłyby znaleźć zastosowania w sprawie niniejszej. Prezes Sądu Okręgowego w Łodzi uzasadniając swoje stanowisko twierdzi, że nie posiada informacji wskazanej we wniosku, a jej uzyskanie wymagałoby "...podjęcia czynności merytorycznych, badawczych i analitycznych w celu uzyskania jakościowo nowej informacji. Wykreowanie takiej nowej informacji wskutek prowadzenia odrębnego samodzielnego postępowania nie podlega regulacji ustawy o dostępie do informacji publicznej" (uzasadnienie skargi kasacyjnej, k. 13). W tym miejscu trzeba wskazać na treść wniosku skarżącego, w którym żądał on postanowień i wyroków wydanych przez Sąd Okręgowy w Łodzi, we wskazanym we wniosku okresie i w wymienionych w nim kategoriach spraw. Te postanowienia i wyroki jeżeli zostały wydane, są ponad wszelką wątpliwość w posiadaniu organu i stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a/ u.d.i.p. Treść orzeczenia sądu nie tylko stanowi zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy informację o sprawach publicznych, ale stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. będąc rodzajem informacji dotyczącej treści i postaci dokumentu urzędowego podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych.

Organ był zatem w posiadaniu żądanej informacji prostej, co nie znaczy, że mógł ją od razu udostępnić wnioskodawcy. Musiałby w tym celu sporządzić wykaz spraw, w których wydano orzeczenia wskazane we wniosku, czyli spowodować powstanie informacji publicznej przetworzonej. Związanych z tym czynności, nawet najbardziej pracochłonnych nie można (jak chce autor skargi kasacyjnej) nazwać "odrębnym postępowaniem" wszczynanym na wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Tak więc Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazując na charakter żądanej informacji przesądził o tym, że jest to informacja publiczna. Niezależnie od tego wskazał, że treść orzeczeń sądów stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zobowiązał przy tym Prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi nie do udzielenia informacji, lecz do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. W ramach rozstrzygnięcia co do istoty mieści się zarówno udzielenie żądanej informacji, jak i wydanie decyzji odmawiającej jej udzielenia w oparciu o art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Zarzuty naruszenia prawa materialnego należy w tej sytuacji uznać za nieuzasadnione.

Nie można natomiast zgodzić się z rozumowaniem Sądu I instancji co do podstawy prawnej jaką ewentualnie winien zastosować organ, ponownie rozpoznając wniosek.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego "stwierdzenie, że w sprawie mamy do czynienia z informacją przetworzoną obligowało organ do zastosowania treści art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ powinien zatem powiadomić stronę o przyczynach braku udostępnienia informacji w sposób lub w formie określonej we wniosku i wskazać w jaki sposób bądź w jakiej formie informacja może być udzielona. Wnioskodawca w takiej sytuacji, w terminie 14 dni od daty powyższego powiadomienia może złożyć wniosek o udostępnienie wnioskowanej informacji w sposób lub w formie wskazanej w powiadomieniu. W razie gdy strona nie złoży w terminie takowego wniosku, organ umarza postępowanie o udostępnienie informacji. Bezspornie organ zaniechał dokonania opisanych czynności, co przesądza o tym, że organ ten pozostaje w bezczynności."

Rozumowanie to jest sprzeczne z brzmieniem art. 14 u.d.i.p., który stanowi w ust. 1, że udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Dopiero w sytuacji opisanej w ust. 1 art. 14 u.d.i.p. organ może uruchomić tryb postępowania opisany w art. 14 ust. 2 u.d.i.p.

Tak więc wbrew stanowisku zaprezentowanemu w uzasadnieniu Sądu I instancji art. 14 ustawy w niniejszej sprawie w ogóle nie mógł znaleźć zastosowania bowiem podmiot zobowiązany do udzielenia informacji, z pewnością dysponuje środkami technicznymi do sporządzenia kserokopii orzeczeń i ich uzasadnień.

Natomiast fakt, że do uwzględnienia wniosku konieczne jest wytworzenie z posiadanych informacji prostych (orzeczenia) informacji przetworzonej (wykaz konkretnych, wskazanych we wniosku orzeczeń) uruchamia postępowanie polegające na ustaleniu czy wnioskodawca spełnia przesłankę wskazaną w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. warunkującą uzyskanie informacji publicznej przetworzonej, tj. czy jej uzyskanie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Trzeba przy tym pamiętać, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, zgodnie z którym to na podmiotach zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej ciąży obowiązek wykazania braku istnienia przesłanki ustawowej koniecznej dla udzielenia informacji przetworzonej. Tak więc jeżeli wnioskodawca żądający takiej informacji po wezwaniu nie wykaże istnienia szczególnie istotnego interesu publicznego dla jej udzielenia, podmiot zobowiązany powinien wydać w oparciu o art. 16 ust. 1 u.d.i.p. decyzję odmawiającą udzielenia informacji a w jej uzasadnieniu wykazać brak szczególnego interesu publicznego.

W przypadku nieudzielania informacji publicznej przetworzonej decyzją kończącą postępowanie nie może być zatem decyzja o jego umorzeniu wydana w oparciu o przepis art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten przewiduje bowiem umorzenie postępowania jeżeli udostępnienie żądanej informacji w sposób wskazany we wniosku nie jest możliwe ponieważ uniemożliwiają to środki techniczne, którymi dysponuje podmiot zobowiązany, a wnioskodawca w zakreślonym terminie nie wskazał innej formy udostępnienia żądanej informacji. Brak ustawowej przesłanki udzielenia informacji publicznej przetworzonej, tj. istnienia po stronie wnioskodawcy szczególnie uzasadnionego interesu publicznego skutkuje natomiast decyzją o odmowie udzielenia tej informacji, opartą o przepis art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Tak więc zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. trzeba uznać za częściowo zasadny, pomimo jednak błędnego uzasadnienia w części stanowiącej wytyczne co do dalszego działania organu, wyrok odpowiada prawu.

Trafny jest ponadto zarzut dotyczący naruszenia art. 286 § 2. Naruszenie to nie miało jednak istotnego wpływu na wynik sprawy a organ co do terminu jej załatwienia związany jest ww. przepisem ustawy.

Nietrafne są natomiast pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej, tj. naruszenia art. 133 § 1 i art. 149 P.p.s.a. Stan faktyczny w sprawie nie budzi wątpliwości podobnie jak to, że organ nie udzielając żądanej informacji i nie wydając w niniejszej sprawie decyzji odmawiającej jej udzielenia pozostawał w bezczynności.

Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.