Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędziowie Sędzia WSA Justyna Mazur, Sędzia WSA Renata Nawrot (sprawozdawca), Protokolant Referent stażysta Magdalena Krawczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2013 r. sprawy ze skargi Rady Sekcji Krajowej NSZZ "Solidarność" [...] w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej oddala skargę.

Przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie jest skarga [...] w W. (skarżąca, strona) na decyzję Ministra Finansów (Minister, organ) znak [...] z dnia [...] marca 2013 r. utrzymującą w mocy decyzję tegoż organu znak [...] z dnia [...] lutego 2013 r. odmawiającą udostępnienia informacji publicznej.

Stan faktyczny i prawny sprawy przedstawia się następująco:

W dniu [...] lutego 2013 r. do Ministra wpłynął wniosek strony o udostępnienie - drogą elektroniczną - informacji publicznej tj. umowy nr [...] z dnia [...] lutego 2013 r. na budowę, wdrożenie i utrzymanie Systemu e-Podatki wraz z usługami dodatkowymi oraz załączników do tej umowy.

W odpowiedzi na powyższe, przy piśmie z dnia [...] lutego 2013 r. Minister przekazał stronie wnioskowane informacje tj. skan umowy podpisanej w dniu [...] lutego 2013 r. przez Ministra i firmę [...] S.A. z siedzibą w W. wraz z załącznikami.

Jednocześnie decyzją znak [...] z dnia [...] lutego 2013 r. Minister działając na postawie art. 16 ust. 1 i 2 oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198, ze zm., zwanej dalej u.d.i.p.) oraz art. 104 § 1 i 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm., zwanej dalej k.p.a.), odmówił udostępnienia skarżącej informacji publicznej w zakresie załącznika nr 2 - Koncepcja architektury rozwiązania i załącznika nr 7 - Skład zespołu projektowego do umowy nr [...].

W uzasadnieniu powyższego organ wskazał, iż wniosek strony dotyczy umowy zawartej w wyniku przeprowadzenia postępowania o zamówienie publiczne, zatem Minister zobligowany jest do przestrzegania zasad systemu zamówień publicznych określonych w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych (Dz. U. Nr 113, poz. 759 ze zm., zwana dalej p.z.p.). Jedną z tych zasad jest prawo wykonawcy do ochrony istotnych interesów swojego przedsiębiorstwa poprzez zastrzeżenie nie ujawniania informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jeżeli wykonawca, nie później niż w terminie składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu zastrzegł, że nie mogą być one udostępniane (vide art. 8 ust. 3 p.z.p.). Dalej wyjaśnił, iż toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na budowę, wdrożenie i utrzymanie Systemu e-Podatki wraz z usługami dodatkowymi wykonawca - firma [...] S.A. składając ofertę zastrzegł jako tajemnicę przedsiębiorstwa "Koncepcję architektury rozwiązania" i "Skład zespołu projektowego", stanowiące obecnie załączniki 2 i 7 do umowy. Skuteczność zastrzeżenia tych dokumentów została potwierdzona wyrokami Krajowej Izby Odwoławczej (KIO) z dnia [...] października 2012 r. (sygn. akt KIO [...]; KIO [...]; KIO [...]), oraz z dnia [...] grudnia 2012 r. (sygn. akt KIO [...]; KIO [...]; KIO [...]; KIO [...]) z zastrzeżeniem, iż w "Koncepcji architektury rozwiązania" za podlegające ujawnieniu uznano informacje o nazwie oferowanego produktu bez możliwości ujawnienia sposobu jego konfiguracji.

Organ wywiódł, iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (art. 5 ust. 2 zd.1 u.d.i.p.), był zatem zobowiązany do nie ujawniania treści ww. dokumentów,

z wyłączeniem danych, co do których wyrokami KIO zastrzeżenie tajemnicy przedsiębiorstwa jest nieskuteczne.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżąca wniosła o uchylenie wydanej decyzji w całości i udostępnienie informacji publicznej we wnioskowanym zakresie. Wydanemu rozstrzygnięciu postawiła zarzut naruszenia art. 7, art. 31 ust. 3

i art. 61 ust. 1 – 3 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja RP (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), szeregu przepisów prawa materialnego – art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 1 u.d.i.p. oraz przepisów postępowania art. 6 – 9 i art. 107 §1 i 3 k.p.a.

Wskazała, iż uzasadnienie decyzji Ministra jest lakoniczne i nie wyjaśnia jakie normy prawa materialnego decydują o tym, że dany dokument nie może być udostępniony jako informacja publiczna. Strona wywiodła, że nie ma obowiązku domyślać się, jakie argumenty w ocenie organu przemawiają za ograniczeniem prawa do informacji publicznej. Za niezrozumiałe uznała przywołanie przez Ministra przepisów p.z.p. tj. aktu odnoszącego się do zupełnie innych zagadnień niż udostępnianie informacji publicznej. Ponadto organ nie zacytował ważniejszych tez z orzeczeń KIO, na które się powołał, nie wskazał także miejsca ich publikacji oraz tego, czy są to wyroki prawomocne. Decyzja nie podaje definicji tajemnicy przedsiębiorstwa i nie wskazuje, dlaczego te załączniki są tajemnicą przedsiębiorstwa i jakie przesłanki przemawiają za takim traktowaniem tych dokumentów. Zawarte w uzasadnieniach decyzji bardzo ogólne twierdzenia organu nie przekonują strony, co do słuszności rozstrzygnięcia decyzji. W decyzji nie wykazano logicznego i prawnego związku między zakresem ograniczenia dostępu do informacji publicznej, a zakresem wniosku i pojęciem informacji publicznej.

W dalszej części wniesionego środka zaskarżenia skarżąca powołała orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące prawidłowego uzasadnienia decyzji oraz udostępnienia informacji publicznej.

Decyzją znak [...] z dnia [...] marca 2013 r. po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Minister działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 k.p.a., orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia, po przestawieniu stanu faktycznego

i prawnego sprawy organ wywiódł, iż zaskarżona decyzja jest zasadna oraz została prawidłowo uzasadniona ze wskazaniem podstawy prawnej odmowy udzielenia informacji publicznej (art. 8 ust. 3 p.z.p. i art. 5 ust. 2 u.d.i.p.). Okoliczność, iż uzasadnienie nie jest rozbudowane, nie zawiera cytatów z orzeczeń KIO, czy definicji tajemnicy przedsiębiorstwa, nie ma wpływu na prawidłowość wydanej decyzji.

Jednocześnie Minister za bezsporny uznał fakt, iż na gruncie art. 4 ust. 3 u.d.i.p., jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. Oznacza to co do zasady, że każda informacja dotycząca wydatkowania środków publicznych, w tym umowa zawarta w wyniku przeprowadzonego postępowania o zamówienia publiczne, podlega udostępnieniu. Niedopuszczalne jest jednak bezwzględne, automatyczne stosowanie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej wówczas, gdy ograniczenia w dostępie do danej informacji publicznej wynikają z przepisów innych ustaw. Na gruncie rozpoznawanej sprawy taką ustawą jest bez wątpienia p.z.p. Wyjaśnił w tym zakresie, iż art. 8 ust. 1 p.z.p. wprowadza zasadę jawności postępowania o udzielenia zamówienia publicznego, która podlega konkretyzacji m.in. w jej art. 96 ust. 3 p.z.p. Natomiast w świetle tej regulacji pisemny protokół postępowania o udzielenie zamówienia wraz z załącznikami, które stanowią oferty, opinie biegłych, oświadczenia, informacja z zebrania, zawiadomienia, wnioski, inne dokumenty i informacje składane przez zamawiającego i wykonawców oraz umowa w sprawie zamówienia publicznego, jest jawny. Zasada ta podlega jednak ograniczeniu, bowiem zamawiający może ograniczyć dostęp do informacji związanych

z postępowaniem o udzielenie zamówienia. I tak, m.in. nie ujawnia się informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 Nr 153, poz. 1503 ze zm., zwana dalej u.z.n.k.), jeżeli wykonawca, nie później niż w terminie składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, zastrzegł, że nie mogą być one udostępniane (art. 8 ust. 3 p.z.p.). Wykonawca, składając ofertę

w prowadzonym postępowaniu o zamówienie publiczne na budowę, wdrożenie

i utrzymanie Systemu e-Podatki wraz z usługami dodatkowymi, skorzystał z możliwości dokonania zastrzeżenia jako tajemnica przedsiębiorstwa załącznika Koncepcji architektury rozwiązania oraz załącznika Skład zespołu projektowego. Dalej wywiódł, że zasadność takiego zastrzeżenia, z wyjątkiem nazwy oferowanego produktu, została potwierdzona orzeczeniami KIO, których sygnatury akt zostały przytoczone

w zaskarżonej decyzji, a których pełna treść została stronie udostępniona. Oznacza to, iż organ ma obowiązek bezwzględnego respektowania takiego zastrzeżenia i to nie tylko w czasie postępowania o zamówienie publiczne, ale także już po jego zakończeniu, gdyż przedmiotowe dokumenty zachowują walor tajemnicy przedsiębiorstwa również po przeprowadzonym postępowaniu.

Takie objęcie klauzulą tajemnicy przedsiębiorstwa w prowadzonym zamówieniu publicznym ma wpływ na dostęp do informacji publicznej. Powołując się na wyrok NSA z dnia 9 października 2009 r. sygn. akt I OSK 322/0 (publ. cbois), Minister wskazał, że przepis art. 96 ust. 3 p.z.p. stanowi lex specialis w stosunku do u.di.p. Zdaniem Ministra oznacza to, że ustalenia poczynione w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego odnośnie zakresu dostępu do informacji związanych z tym postępowaniem są wiążące w przypadku wystąpienia o udostępnienie informacji w oparciu o u.d.i.p. Nie zasługuje bowiem na aprobatę sytuacja, w której zasadność nadania klauzuli tajemnicy przedsiębiorstwa podlega ocenie z zastosowaniem dwóch odrębnych trybów, gdyż prowadziłoby to do dualizmu kontroli sądowej (tak WSA w Łodzi w wyroku z 28 listopada 2012 r., sygn. akt II SA/Łd 936/12, publ. cbois). Podkreślił, iż sama u.d.i.p. wskazuje również na możliwość odmowy dostępu do informacji publicznej z uwagi na tajemnicę przedsiębiorstwa. W konsekwencji organ prawidłowo wykazał w pierwszej decyzji, iż skoro w toku postępowania o zamówienie publiczne wykonawca skutecznie zastrzegł załączniki Koncepcję architektury rozwiązania (z wyłączeniem nazwy oferowanego produktu) i Skład zespołu projektowego jako tajemnica przedsiębiorstwa, to na gruncie u.d.i.p. zastrzeżenie także jest skuteczne, zatem organ zobligowany jest do nieudostępniania powyższych informacji podmiotom trzecim.

Odnosząc się do argumentu nie zacytowania w decyzji ważniejszych tez

z orzeczeń KIO i nie wskazania miejsca ich publikacji wyjaśnił, iż odwołujący w wyniku wniosku z dnia [...] lutego 2013 r. (znak [...]), dotyczącego m.in. przekazania skanów orzeczeń KIO w postępowaniu na budowę, wdrożenie i utrzymanie Systemu

e-Podatki wraz z usługami dodatkowymi, skarżąca otrzymała wszystkie orzeczenia wydane w przedmiotowej sprawie. W zaskarżonej decyzji zostały wskazane sygnatury orzeczeń KIO stanowiące podstawę skuteczności zastrzeżenia części informacji jako tajemnica przedsiębiorstwa, pełna treść tych orzeczeń została doręczona skarżącej na nośniku elektronicznym przy piśmie z dnia [...] lutego dnia 2013 r. (znak: [...]), mogła więc bez żadnych problemów zapoznać się z ich treścią.

Skargę na powołaną decyzję do sądu administracyjnego złożyła skarżąca wnioskując o uchylenie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji oraz nakazanie organowi udostępnienia informacji publicznej stosownie do wniosku, w terminie 14 dni od otrzymania akt z Sądu. Wydanemu rozstrzygnięciu skarżąca postawiła zarzut naruszenia prawa materialnego - art. 7, art. 8 ust. 2, art. 61 ust. 1 i 2, art. 61 ust. 3

w związku z 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 5 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 16 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. oraz naruszenia prawa procesowego - art. 6, art. 7, art. 10, art. 15 w związku z art. 127 § 2 i art. 138 § 1 oraz art. 107 § 1 w związku z art. 107 § 3 in fine k.p.a.

W uzasadnieniu skargi strona przytoczyła argumenty prezentowane we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Nadto podała, że organ: nie dokonał wykładni art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w kontekście praw określonych w art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP; wbrew zakresowi art. 5 ust. 2 u.d.i.p. błędnie ocenił, iż w sprawie występuje całkowite wyłączenie prawa do informacji publicznej, gdy przepis ten pozwala jedynie na ograniczenie tego prawa w ściśle określonych ustawowych wyjątkach na podstawie art. 61 ust. 3 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji RP; nie ustosunkował się do wszystkich zarzutów wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy; w trakcie postępowania naruszył art. 10 k.p.a.; dopuścił się wad w uzasadnieniu; nie wskazał w uzasadnieniu decyzji imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, czym naruszył art. 16 ust. 2 pkt 2 w związku z art. 16 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p. i art. 140 k.p.a. Ww. zarzuty skarżąca obszernie uzasadniła przytaczając liczne orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Minister powielając argumentację zawartą

w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu.

Sąd administracyjny wykonuje wymiar sprawiedliwości, poddając kontroli decyzje wydawane przez organy administracji publicznej pod względem ich zgodności

z prawem, badając czy właściwie zastosowano przepisy prawa materialnego

i przestrzegano przepisów proceduralnych w postępowaniu administracyjnym. Sąd nie orzeka co do istoty sprawy w zakresie danego przypadku, stanowiącego przedmiot postępowania administracyjnego. W przypadku stwierdzenia naruszenia prawa Sąd władny jest wzruszyć zaskarżoną decyzję. Artykuł 145 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako p.p.s.a.) określa kiedy decyzje podlegają uchyleniu.

Spór w sprawie sprowadza się do ustalenia, czy Minister prawidłowo odmówił skarżącej udostępnienia informacji publicznej w zakresie: załącznika nr 2 Koncepcja architektury rozwiązania i załącznika nr 7 Skład zespołu projektowego, powołując się na tajemnicę przedsiębiorstwa.

W pierwszej kolejności zatem podnieść należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych,

a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6. Ponieważ sformułowania ww. przepisów nie są zbyt jasne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w u.d.i.p. Informacją publiczną będzie więc każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne

w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie od tego do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej

i dotyczących sfery jego działalności.

Zgodnie z regulacją art. 4 ust. 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne,

w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych

i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że Minister jest podmiotem zobowiązanym, na gruncie u.d.i.p., do udostępnienia informacji, mającej charakter informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 3 ustawy).

Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw, określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji, będących informacjami publicznymi. Oznacza to, że niedopuszczalne jest stosowanie przepisów u.d.i.p. wówczas, gdy żądane informacje, mające charakter informacji publicznych, osiągalne są w innym trybie. O ile prawo do informacji jest zasadą, to jednak wyjątki od niej powinny być ściśle interpretowane. Nie tylko bowiem sama u.d.i.p. zawiera ograniczenia w jej stosowaniu, ale również nie uchybia w tym względzie przepisom innych ustaw odmiennie regulującym te kwestie.

Zaakcentować należy, że zgodnie z regulacją art. 8 p.z.p. postępowanie

o udzielenie zamówień publicznych jest jawne (ust. 1). Zamawiający może ograniczyć dostęp do informacji związanych z postępowaniem o udzielenie zamówienia tylko

w przypadkach określonych w ustawie (ust. 2). Nie mniej nie ujawnia się informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, jeżeli wykonawca, nie później niż w terminie składania ofert lub wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, zastrzegł, że nie mogą być one udostępniane. Wykonawca nie może zastrzec informacji, o których mowa w art. 86 ust. 4. (ust. 3). Także z treści art. 96 ust. 3 p.z.p. wynika, że protokół wraz z załącznikami jest jawny. Załączniki do protokołu udostępnia się po dokonaniu wyboru najkorzystniejszej oferty lub unieważnieniu postępowania, z tym że oferty udostępnia się od chwili ich otwarcia, oferty wstępne od dnia zaproszenia do składania ofert,

a wnioski o dopuszczenie do udziału w postępowaniu od dnia poinformowania

o wynikach oceny spełniania warunków udziału w postępowaniu. Ww. regulacje stanowią lex specialis w stosunku do u.d.i.p.

Nawiązując do art. 61 ust. 2 Konstytucji RP ograniczenie prawa do informacji może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. W świetle przepisów u.d.i.p. ograniczenie takie przewiduje art. 5 ust. 2, który stanowi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Odmowa udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na tajemnicę przedsiębiorcy wymaga po pierwsze odniesienia się do definicji legalnej tajemnicy przedsiębiorstwa, następnie zbadania treści żądanej informacji w świetle przesłanek zamieszczonych w tej definicji, a dopiero w następstwie tego wykazanie, że zaistniały wszystkie wymienione w niej przesłanki, niezbędne dla wydania decyzji o odmowie dostępu do informacji publicznej na podstawie art. 5 ust. 2 zd. pierwsze u.d.i.p. Tajemnica przedsiębiorstwa zdefiniowana została w art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.) jako nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2003 r. sygn. akt IV CKN 211/01 (Lex nr 585877), informacja staje się "tajemnicą", kiedy przedsiębiorca przejawia wolę zachowania jej jako niepoznawalnej dla osób trzecich. Nie traci natomiast swojego charakteru przez to, że wie o niej pewne ograniczone grono osób zobowiązanych do dyskrecji (np. pracownicy przedsiębiorstwa). Pozostanie określonych informacji tajemnicą przedsiębiorstwa wymaga, aby przedsiębiorca podjął działania zmierzające do wyeliminowania możliwości ich dotarcia do osób trzecich

w normalnym toku zdarzeń, bez konieczności podejmowania szczególnych starań. Wśród tych działań wymienia się konieczność poinformowania pracownika o poufnym charakterze wiedzy, techniki, urządzenia. Nie oznacza to jednak, że osoby, które przypadkowo weszły w posiadanie danej informacji, są zwolnione z obowiązku zachowania tajemnicy. Tajemnicę przedsiębiorstwa należy przy tym odróżnić od specjalistycznej wiedzy, chociaż granica pomiędzy taką wiedzą dostępną określonemu kręgowi osób, a tajemnicą jest nieostra. Istotna jest więc tutaj wola przedsiębiorcy, gdyż to właśnie "tajemnica przedsiębiorcy" objęta jest ochroną prawną przez ustawę

o dostępie do informacji publicznej, która ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na "tajemnicę przedsiębiorcy", czyli chroni prawo tego podmiotu, który dysponuje informacją, a która ma znaczenie dla prowadzenia określonego przedsięwzięcia gospodarczego i pragnie zachować ją w poufności wyłączając

z ochrony tego przedsiębiorcę, który rezygnuje z przysługującego mu prawa oraz informację o osobach pełniących funkcje publiczne. Zatem, aby ochrona prawa podmiotowego przedsiębiorcy przewidziana w art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy "zafunkcjonowała", zastrzeżone przez przedsiębiorcę informacje nie mogą być podane do publicznej wiadomości.

Istotna jest więc tutaj wola przedsiębiorcy, gdyż to właśnie "tajemnica przedsiębiorcy" objęta jest ochroną prawną przez ustawę o dostępie do informacji publicznej, która ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na "tajemnicę przedsiębiorcy", czyli chroni prawo tego podmiotu, który dysponuje informacją, a która ma znaczenie dla prowadzenia określonego przedsięwzięcia gospodarczego i pragnie zachować ją w poufności wyłączając z ochrony tego przedsiębiorcę, który rezygnuje

z przysługującego mu prawa oraz informację o osobach pełniących funkcje publiczne. Zatem, aby ochrona prawa podmiotowego przedsiębiorcy przewidziana w art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy "zafunkcjonowała" zastrzeżone przez przedsiębiorcę informacje nie mogą być podane do publicznej wiadomości.

Analizując podjęte w przedmiotowej sprawie decyzje w kontekście przytoczonych wyżej przepisów prawa i rozważań, stwierdzić należy, iż podjęte przez organ rozstrzygnięcia są prawidłowe. Z przedstawionych przez organ ustaleń w decyzji wynika, iż składając ofertę w postępowaniu o zamówienie publiczne na budowę, wdrożenie i utrzymanie Systemu e-Podatki wraz z usługami dodatkowymi wykonawca skorzystał z możliwości określonej ww. przepisem art. 8 p.z.p. tj. zastrzeżenia jako tajemnicy przedsiębiorstwa dokumentów: Koncepcja architektury rozwiązania oraz Skład zespołu projektowego. Organ wykazał także, iż prawidłowość takiego zastrzeżenia, z wyjątkiem nazwy oferowanego produktu, została potwierdzona orzeczeniami KIO, wymienionymi w pierwotnie podjętej decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej. Jednocześnie Sąd stwierdza, iż pierwotnie wydana decyzja z dnia [...] lutego 2013 r. prawidłowo wydana została w ustawowym terminie czternastu dni, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Odnosząc się do argumentów skargi, Sąd za uzasadniony uznaje zarzut naruszenia art. 16 ust. 2 pkt 2 u.d.i.p. poprzez zaniechanie wskazania imion, nazwisk

i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji. Jednakże jakkolwiek uzasadnienie decyzji nie zawiera tego rodzaju wskazań i bez wątpienia w świetle regulacji ww. jest to uchybienie, to jednak nie miało ono istotnego wpływu na wynik sprawy. Czym innym są bowiem braki decyzji jako aktu administracyjnego, a czym innym niedostatki w jej uzasadnieniu.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego sprawy za właściwe uznać należy również stanowisko organu, iż wobec udostępnienia w dniu [...] lutego 2013 r. na wniosek skarżącej z dnia [...] lutego 2013 r. (data wpływu do organu), skanów wyroków

i postanowień KIO dotyczących postępowania o udzielenie zamówienia publicznego na budowę, wdrożenie i utrzymanie Systemu e-Podatki okoliczność braku wyczerpującego opisania tych orzeczeń w decyzjach Ministra nie stanowiła uchybienia, które miałoby wpływ na wynik sprawy. Pozostałe argumenty skargi dotyczące nieprawidłowości – wad uzasadnienia decyzji, jak też błędnego zakwalifikowania wnioskowanej przez skarżącą informacji jako tajemnicy przedsiębiorcy, nie są uzasadnione. Zgodzić jedynie należy się z wywodami skargi co do zarzutu spłycenia uzasadnienia decyzji z dnia [...] lutego 2013 r., nie mniej powtórna decyzja Ministra została należycie uzasadniona.

W rezultacie zarzut ten nie miał wpływu na wynik rozstrzygnięcia. Również Sąd nie podzielił wywodu skargi co do naruszenia art. 10 k.p.a.

Mając na uwadze powołane okoliczności, Sąd działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.