Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jacek Hyla, Sędziowie Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak (spr.), Sędzia WSA Paweł Mierzejewski, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Kaczmar, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 r. sprawy ze skargi H. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 28 października 2016 r., nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty [...] z dnia 5 lutego 2015 r., nr [...] i decyzję Starosty [...] z dnia 5 lutego 2015 r., nr [...].

Wnioskiem z dnia 7 stycznia 2015 r. Prokurator Rejonowy w S. wystąpił do Starosty o wszczęcie postępowania w sprawie skierowania H. W. (dalej jako: "strona", "skarżący") na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. W ocenie Prokuratora w sprawie zaistniały przesłanki do wszczęcia postępowania określone w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b/ ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 ze zm. – dalej zwanej "ustawą"). W toku postępowania przygotowawczego w sprawie nr [...] prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową w S. na podstawie opinii sądowo psychiatrycznej, u H. W. rozpoznano uzależnienie od alkoholu i zaburzenia osobowości. Zdaniem Prokuratora ww. okoliczności nasuwają zastrzeżenia co do stanu zdrowia strony a zwłaszcza - predyspozycji do kierowania pojazdami mechanicznymi.

Starosta wydając w dniu 5 lutego 2015 r. dwie decyzje (o nr [...] oraz o nr [...]) skierował H. W., posiadającego prawo jazdy kat. B, na badanie lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami mechanicznymi.

W uzasadnieniu decyzji o nr [...] organ powołał się na wniosek Prokuratury Rejonowej w S. o sprawdzenie stanu zdrowia kierowcy. We wniosku wskazano na stwierdzone u skarżącego uzależnienie od alkoholu i zaburzenia osobowości. Podkreślono, że do dnia wydania decyzji Prokuratura Rejonowa w S. nie wycofała swojego wniosku o skierowanie strony na badania lekarskie. W rozstrzygnięciu decyzji o skierowaniu wskazano także, że badanie należy odbyć w terminie 30 dni od daty otrzymania decyzji. Jednocześnie wyjaśniono, że na badanie należy zgłosić się do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w G. w terminie 30 dni od daty doręczenia decyzji oraz pouczono, że badania lekarskie wykonywane są na koszt osoby badanej.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. W. wniósł o jej uchylenie i orzeczenie przez organ odwoławczy co do istoty sprawy względnie - o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Jednocześnie odwołujący się wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z akt postępowania przygotowawczego w sprawie nr [...] oraz z dokumentacji medycznej dotyczącej odwołującego się, znajdującej się w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w S. W ocenie odwołującego się organ pierwszej instancji pomijając ww. dowody nie zebrał w sprawie pełnego materiału dowodowego i wydał decyzję wyłącznie na podstawie twierdzeń zawartych we wniosku Prokuratora Rejonowego w S. W konsekwencji w sprawie doszło do naruszenia art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b/ ustawy, ponieważ organ nie zbadał, czy na podstawie całokształtu istniejących w sprawie dokumentów rzeczywiście zachodzą przesłanki pozwalające na ustalenie, że wobec odwołującego się nasuwają się takie zastrzeżenia co do stanu zdrowia, które uzasadniałyby skierowanie na badanie lekarskie. Ponadto organ nie odniósł się merytorycznie do załączonej do wniosku opinii sądowo psychiatrycznej, a w zasadzie jedynie do wyciągu z tej opinii. W ocenie H. W. samo stwierdzenie, że strona uzależniona jest od alkoholu oraz zdradza zaburzenia osobowości nie stanowią samoistnej podstawy do wydania zaskarżonej decyzji. Nawet jednak gdyby tak było, to organ powinien wszechstronnie uzasadnić wydane w sprawie rozstrzygnięcie, mając także na uwadze to, że inkryminowany odwołującemu się czyn nie był związany z przestępstwem przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a odwołujący się korzysta z zasady domniemania niewinności. H. W. podkreślił ponadto, że w dokumentacji dotyczącej 43-dniowej hospitalizacji w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w S. zawarte są zupełnie inne wnioski i rozpoznania lekarskie niż w sporządzonej na potrzeby procesu karnego opinii sądowo psychiatrycznej, wskazanej przez Prokuratora, co powinien wziąć pod uwagę organ kierujący na badania. Odwołujący podniósł również kwestię niemożności poniesienia kosztów przeprowadzenia badań lekarskich.

Decyzją z dnia 2 października 2015 r. (nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że same wnioski zawarte w ww. opinii wskazujące ogólnie na uzależnienie od alkoholu i zaburzenia osobowości nie przesądzają o konieczności dokonania oceny predyspozycji zdrowotnych do kierowania pojazdami. Szczególnie, że z ww. opinii wynika także, że stan psychiczny H. W. i jego poczytalność podczas badania nie budziły wątpliwości. W związku z tym Kolegium podkreśliło, że samo uzyskanie wiarygodnej informacji o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia danej osoby, stanowi co prawda podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego, jednakże nie obliguje organu do podjęcia decyzji o skierowaniu na badania lekarskie.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Kolegium złożył Prokurator Rejonowy w S.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gd 101/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu Sąd wskazał m.in., że wnioski zawarte w powyższej opinii wskazujące ogólnie na uzależnienie od alkoholu oraz zaburzenia osobowości powodują uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, gdyż należy pamiętać, że w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy prawo jazdy nie może być wydane osobie, u której w wyniku badania lekarskiego stwierdzono aktywną formę uzależnienia od alkoholu lub środka działającego podobnie jak alkohol, przy czym – jak stwierdził Sad - bez znaczenia jest, czy pojawiające się na tym tle dysfunkcje mają postać jednostki chorobowej, czy też cechy nieprawidłowej osobowości. Każda bowiem, nawet krótkotrwała niemożność poradzenia sobie przez kierowcę z sytuacjami w ruchu drogowym jest niebezpieczna zarówno dla tego kierowcy jak i dla innych uczestników ruchu drogowego.

Jednocześnie Sąd stwierdził, że organ odwoławczy nie odniósł się do podniesionego w odwołaniu zarzutu odnośnie konieczności ponoszenia kosztów badań lekarskich przez odwołującego się, jak i do wyznaczenia (w jednej z wersji decyzji organu I instancji) terminu poddania się badaniu lekarskiemu (30 dni od daty doręczenia decyzji), a także uszło uwadze organu odwoławczego, iż decyzja organu I instancji występuje w aktach w dwóch różniących się wersjach noszących tę samą datę i numer. Ustalenie, która z nich została wprowadzona do obiegu prawnego i która została uchylona zaskarżoną decyzją należeć będzie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w postępowaniu prowadzonym po wyroku, w trakcie którego organ odwoławczy związany będzie poglądami i wskazówkami wynikającymi z uzasadnienia wyroku.

Ponownie rozpoznając sprawę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 28 października 2016 r. (nr [...]) – działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. – dalej jako: "k.p.a.") oraz art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b/ ustawy - utrzymało w mocy decyzję Starosty z dnia 5 lutego 2015 r. w sprawie skierowania strony na badanie lekarskie.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy streścił przebieg dotychczasowego postępowania, powołał treść art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz art. 75 ust. 1 pkt 5 ustawy oraz wskazał, że skierowanie na badania lekarskie może nastąpić już wówczas gdy jest prawdopodobne, iż stan zdrowia kierowcy świadczy o istnieniu przeciwwskazań do kierowania pojazdami, nie jest natomiast wymagana pewność w tym zakresie. Ostateczne rozstrzygnięcie w tej kwestii powierzone zostało bowiem uprawnionym w tym zakresie lekarzom, którzy przeprowadzą sporne badanie. Ustawa o kierujących pojazdami nie precyzuje, jakie zastrzeżenia są wystarczające do skierowania danej osoby na badania lekarskie. Wskazuje jedynie, że zastrzeżenia te muszą być "uzasadnione" a informacja o nich musi być wiarygodna. Są to zatem stwierdzenia dość ogólne, pozostawiające właściwemu organowi administracji publicznej możliwość dokonania oceny, czy w konkretnym wypadku zastrzeżenia są właśnie tego rodzaju. Zwrot "uzasadnione zastrzeżenia" należy również interpretować zgodnie z celem ustawy, którym jest zapewnienie maksymalnego bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jedną z istotnych przesłanek bezpieczeństwa ruchu jest stan zdrowia kierowcy. Od dyspozycji zdrowotnej kierowcy w dużym stopniu bowiem zależy bezpieczeństwo ruchu, a niedomagania kierowcy w tym zakresie, są czynnikiem wpływającym na zagrożenie bezpieczeństwa ruchu. Ocena przesłanek uzasadniających wydanie skierowania musi być przy tym dokonana każdorazowo przez pryzmat ewentualnego zagrożenia dla ruchu danej osoby.

Organ stwierdził, że z opinii sądowo psychiatrycznej sporządzonej przez dwóch biegłych psychiatrów, na podstawie badania przeprowadzonego w dniu 23 października 2014 r. w Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w S., wynika, że: "H. W. nie jest chory psychicznie, ani upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od alkoholu oraz zdradza zaburzenia osobowości. (...) Opisywana przez opiniowanego niepamięć w trakcie zdarzenia nie wynika z przyczyn psychopatologicznych (chorobowych). Jest natomiast typową dla opiniowanego (wynikająca z zaburzeń osobowości) reakcją w stanach napięcia, sytuacji konfliktowych (...)".

W związku powyższym Kolegium stwierdziło, iż w niniejszej sprawie istnieją przesłanki do skierowania skarżącego kierowcy na badania lekarskie z uwagi na istniejące uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu jej zdrowia na co wyraźnie wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 31 marca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gd 101/16).

Kolegium uznało, iż w niniejszej sprawie nie jest zasadne przeprowadzanie dowodu z akt postępowania przygotowawczego nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową w S. w sprawie o sygn. akt. [...] oraz dopuszczenie dowodu z akt dokumentacji medycznej znajdującej się w Szpitalu dla Nerwowo i Psychiczne Chorych w S. Tym bardziej, iż wskazana powyżej opinia sądowo psychiatryczna z dnia 28 października 2014 r. została sporządzona także między innymi na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej.

Odnosząc się do terminu w jakim skarżący ma poddać się badaniu lekarskiemu wskazano, iż termin 30 dni od daty doręczenia decyzji nie wynika z zapisów ustawy i ma charakter instrukcyjny. Co do kwestii odpłatności takich badań lekarskich, Kolegium stwierdziło, iż konieczność skierowania na badania związana jest z ochroną życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego, a zatem koszt przeprowadzenia takich badań nie może być argumentem uzasadniającym zwolnienie kierowcy od obowiązku ich przeprowadzenia.

Na koniec Kolegium wyjaśniło, iż w związku z wytycznymi Sądu zawartymi w ww. wyroku z 31 marca 2016 r. zwróciło się do organu I instancji o wskazanie, która z decyzji z dnia 5 lutego 2015 r. o skierowaniu H. W. na badania lekarskie została doręczona skarżącemu i tym samym została wprowadzona do obiegu prawnego, gdyż w aktach administracyjnych organu pierwszej instancji (na karcie nr 4 i 5), znajdują się dwie, różniące się formą i treścią, decyzje Starosty o skierowaniu H. W. na badania lekarskie.

Organ I instancji w piśmie z dnia 28 września 2016 r. wskazał, że obie decyzje dotyczą tej samej sprawy. Jedna decyzja zawiera pełne uzasadnienie, druga zaś została wygenerowana przez system PiK. Skarżący odebrał obie decyzje 6 lutego 2015 r. Sentencje ww. decyzji są identyczne. Powyższe decyzje różnią się jedynie w uzasadnieniu, jednak w ten sam sposób regulują obowiązki skarżącego. W związku z powyższym Kolegium stwierdziło, że skarżący otrzymał dwie decyzje ale to samo rozstrzygnięcie dotyczące istoty sprawy w całości i kończące sprawę w danej instancji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku na decyzję Kolegium złożył H. W. powołując się na te same argumenty co w odwołaniu od decyzji Starosty z dnia 5 lutego 2015 r. Ponadto skarżący podniósł, że został pozbawiony czynnego udziału zarówno w postępowaniu, które toczyło się na skutek skargi Prokuratora Rejonowego w S. na pierwotną decyzję Kolegium z dnia 2 października 2015 r., jak również w związku z izolacją więzienną, które toczy się obecnie przed sądem administracyjnym. Strona została pozbawiona możliwości przestawienia swojego stanowiska, składania wniosków dowodowych i brania udziału w rozprawie. W związku z powyższym doszło do naruszenia przepisów art. 7, art. 8, art. 9, art. 77, art. 80 i art. 107 k.p.a. Także z uwagi na to, że korespondencja kierowana była na dotychczasowy adres zamieszkania, strona nie mogła zapoznawać się i bronić swojego stanowiska.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany swojego stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1066 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. – dalej: "p.p.s.a."), sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, lecz z innych powodów aniżeli wskazane przez skarżącego.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga, że sprawa ta była uprzednio rozpoznawana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, co jest istotne z uwagi na uregulowanie przyjęte w art. 153 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie. W doktrynie przyjmuje się, że wskazania co do dalszego postępowania stanowią następstwo dokonanej przez sąd oceny prawnej i dotyczą sposobu działania w toku ponownego rozpoznania sprawy, mając na celu uniknięcie błędów już popełnionych oraz wskazanie kierunku, w którym powinno zmierzać przyszłe postępowanie dla uniknięcia jego wadliwości (zob. A. Kabat [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wolters Kluwer, Warszawa 2011, s. 426).

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy należało przede wszystkim udzielić odpowiedzi na pytanie czy wskazania co do dalszego postępowania w sprawie sformułowane przez tut. Sąd w wydanym w dniu 31 marca 2016 r. wyroku w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 101/16 zostały wykonane.

Analiza zgromadzonego w aktach administracyjnych materiału dowodowego nie pozwala na udzielenie pozytywnej odpowiedzi na to pytanie i stwierdzenie, że wskazania Sądu zostały przez organy w pełni zrealizowane. Nie można bowiem uznać za prawidłowe i wypełniające zalecenie Sądu prezentowanego przez organ odwoławczy stanowiska w zakresie ustalenia, która z dwu decyzji Starosty z dnia 5 lutego 2015 r. została wprowadzona do obiegu prawnego. Organ bowiem – poprzestając na stwierdzeniu, że w obrocie prawnym pozostają dwie decyzje, które otrzymał skarżący, różniące się, co prawda, w zakresie uzasadnienia, ale posiadające to samo rozstrzygnięcie istoty sprawy administracyjnej – zaaprobował w istocie sytuację, że w obrocie prawnym funkcjonują dwie wydane i doręczone w tym samym dniu decyzje, skierowane do tej samej osoby i rozstrzygające co do istoty tę samą sprawę administracyjną. Podkreślenia wymaga, że zalecenie przez Sąd wyjaśnienia okoliczności "współistnienia" dwóch tożsamych decyzji o skierowaniu skarżącego na badania lekarskie, miało na celu usunięcie tej niewątpliwej wadliwości z obrotu prawnego. Samo więc wyjaśnienie przez Kolegium tej okoliczności - ograniczające się w realiach niniejszej sprawy de facto do uznania przedstawionych w tym zakresie przez organ I instancji wyjaśnień za wiarygodne i wystarczające, i na tej podstawie przyjęcia, że obie decyzje dotyczą tej samej sprawy, tyle że "jedna decyzja zawiera pełne uzasadnienie, druga zaś została wygenerowana przez system PiK" - w żaden sposób nie czyni zadość zaleceniu usunięcia przez Kolegium tej wadliwości postępowania i doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem, które w tym przypadku należy rozumieć, jako podjęcie przez Kolegium działań mających na celu wyeliminowanie z obrotu prawnego jednej z ww. decyzji lub – gdyby było to niemożliwe (jak w sytuacji, gdy nie można ustalić, która z decyzji została wcześniej wprowadzona do obiegu prawnego) – ich obu, tak by doprowadzić do stanu prawnego umożliwiającego istnienie w obrocie prawnym tylko jednej decyzji rozstrzygającej przedmiotową sprawę administracyjną. Zaniechanie przez Kolegium – w okolicznościach niniejszej sprawy – takich działań należy zatem uznać za naruszenie art. 153 p.p.s.a. w zw. z art. 6 k.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa.

Sąd pragnie w tym kontekście także wyjaśnić, że ustanowienie w § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 grudnia 2012 r. w sprawie kursu reedukacyjnego w zakresie problematyki przeciwalkoholowej i przeciwdziałania narkomanii oraz szczegółowych warunków i trybu kierowania na badania lekarskie lub badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu (Dz. U. z 2013 r., poz. 9) wzoru skierowania na badania lekarskie w formie decyzji, nie wyłącza przy wydawaniu przez organ decyzji w tym przedmiocie uregulowań wynikających z art. 107 k.p.a., a w szczególności wymogów wynikających z § 3 tego artykułu. Z tego powodu należy przyjąć, że każda decyzja wydana na podstawie przepisów art. 99 ustawy musi wskazywać fakty, które organ uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej (w ramach realizacji wymogu jej uzasadnienia faktycznego), a także wyjaśniać podstawę prawną decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (w ramach realizacji wymogu jej uzasadnienia prawnego). Ograniczanie się w tym zakresie wyłącznie do treści wzoru decyzji o skierowaniu na badania lekarskie określonego załączniku nr 3 do ww. rozporządzeniu jest oczywiście niewystarczające i narusza ww. przepisy k.p.a. W orzecznictwie wskazuje się, że "powyższy wzór skierowana nie stanowi urzędowego blankietu, o jakim mowa w art. 138 § 4 k.p.a., i nie może stanowić, chociażby ze względu na rangę aktu normatywnego, którym został ustanowiony (rozporządzenie), odstępstwa od przepisu art. 107 § 1 i 3 k.p.a. (...) Wzór taki stanowi wyłącznie dla organu ułatwienie i formę ujednolicenia podejmowanych w takich kategoriach spraw rozstrzygnięć. Dlatego nie można uznać, że treść zawartego we wzorze uzasadnienia wyczerpuje go w całości, ponieważ w żadnej mierze nie odnosi się do okoliczności faktycznych uzasadniających podjęcie decyzji, które należało ustalić również w myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia. Brak w tym zakresie przepisu szczególnego, który czyniłby odstępstwo od wymagań określonych w art. 107 § 1 i 3 k.p.a." (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 25 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Rz 1328/13, LEX nr 1485883).

Dokonując kontroli zaskarżonych decyzji Sąd pragnie także zwrócić uwagę na nieprawidłowość sentencji pierwszoinstancyjnej decyzji o nr [...], w której – poza orzeczeniem o skierowaniu skarżącego na badanie lekarskie - wskazano również, że "badanie należy odbyć w terminie 30 dni od daty otrzymania decyzji". Wyjaśnić należy, że przepisach prawa materialnego brak jest podstawy do określania (wyznaczania) w decyzji kierującej na badania lekarskie terminu na poddanie się takim badaniom. Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 17 lipca 2014 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami i kierowców (t.j.: Dz. U. z 2017 r., poz. 250) osoba posiadająca skierowanie zgłasza się na badanie lekarskie w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia otrzymania skierowania na to badanie. Przepis ten jednak – na co zresztą słusznie wskazało Kolegium – jest terminem instrukcyjnym, a nie terminem prawa materialnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 2012 r., sygn. akt I OSK 275/11, LEX nr 1120668), dlatego wymóg ten nie może stanowić kwestii prawnej składającej się na treść rozstrzygnięcia w przedmiocie skierowania na badania lekarskie. Należy pamiętać, że brak podstawy prawnej do ustalenia terminu wykonania nałożonego obowiązku oznacza, że decyzja w zakresie określającym taki termin musi być uznana za wydaną bez podstawy prawnej zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2011 r., sygn. akt I OSK 1066/10, LEX nr 1080863).

W związku z powyższym należało uwzględnić wniesioną skargę.

Odnosząc się natomiast do zarzutów sformułowanych w skardze należy raz jeszcze odwołać się do art. 153 p.p.s.a. i w związku z tym wyjaśnić, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 31 marca 2016 r. (sygn. akt III SA/Gd 101/16) wiąże także tut. Sąd przy rozpoznawaniu niniejszej skargi. W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku jednoznacznie wskazał, że wnioski zawarte w sporządzonej w ramach postępowania prokuratorskiego opinii sądowo-psychiatrycznej, wskazujące na rozpoznanie u H. W. uzależnienia od alkoholu i zaburzeń osobowości stanowią uzasadnione i poważne zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, co powoduje konieczność skierowania skarżącego na badania lekarskie w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Niezależnie od wskazanego związania opinią prawną wyrażoną w ww. orzeczeniu tut. Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie wraża w istocie tożsame stanowisko polegające na uznaniu, że przesłanka istnienia "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia", o której mowa w art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy, powinna być oceniana zgodnie z celem ustawy, którym jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu drogowym, spowodowanym przez osoby, których stan zdrowia uniemożliwia sprawne prowadzenie pojazdów. Zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy powinny dotyczyć tego rodzaju aspektów zdrowia, które mogłyby mieć wpływ na zdolność do bezpiecznego prowadzenia pojazdów. Niedomagania zdrowotne kierowcy są bowiem ważnym czynnikiem wpływającym na bezpieczeństwo tak kierowcy, jak i innych uczestników dróg, a dla bezpieczeństwa ruchu drogowego niezbędne jest czuwanie na tym, by osoby mające uprawnienia do kierowania pojazdami miały wymaganą sprawność nie tylko w chwili ubiegania się o to uprawnienie, ale także w okresie późniejszym, kiedy z tych uprawnień korzystają i kiedy ich predyspozycje zdrowotne mogą ulec zmianie. Z tego też powodu uzyskana przez organy wiedza o stanie zdrowia skarżącego, wynikająca z opinii sądowo-psychiatrycznej - wydanej przez biegłych psychiatrów na podstawie przeprowadzonego badania sądowo-psychiatrycznego oraz dostępnej dokumentacji medycznej - stanowi wystarczające, wiarygodne i przekonujące źródło informacji o możliwości istnienia u skarżącego przeciwwskazań do kierowania pojazdami.

Mając powyższe na uwadze należało w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ w zw. art. 135 p.p.s.a. uchylić zaskarżoną decyzją oraz wydane w dniu decyzje Starosty o nr [...] oraz o nr [...].

Ponownie rozpoznając sprawę organy zobowiązane są do uwzględnienia oceny prawnej zawartej w niniejszym wyroku.