Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jakub Zieliński (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak Protokolant st.sekr.sąd. Mariola Kaczmarek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2015 r. sprawy ze skargi D. K. na bezczynność Miasta P. – Dyrektora Zarządu [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej; I. oddala skargę, II. przyznaje radcy prawnemu J. K. od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu, kwotę [...] zł ([...] złotych) w tym [...] zł ([...]) tytułem podatku od towarów i usług.

W dniu 2 grudnia 2014 r. D. K. (dalej: "zainteresowany", "wnioskodawca" lub "strona") skierował do Dyrektora Zarządu [...] w P. (dalej odpowiednio: Dyrektor A w P." lub "organ") wniosek o podanie numeru służbowego telefonu komórkowego Dyrektora A w P. - B. B. oraz jego zastępców.

W skierowanym do wnioskodawcy piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. (znak [...]) Dyrektor A w P. poinformował zainteresowanego, że rozpatrzenie wniosku w określonym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. nr 112, poz. 1198, z późn. zm. [aktualnie: Dz.U. z 2014 r. poz. 782, z późn. zm.] - dalej: u.d.i.p.).- dalej: u.d.i.p.) terminie 14 dni "nie jest możliwe z uwagi na treść wniosku i oraz konieczność analizy możliwości zakwalifikowania wnioskowanej informacji jako informacji publicznej". W związku z powyższym organ na podstawie art. 13 ust. 2 u.d.i.p. oznajmił zainteresowanemu, że wniosek zostanie rozpatrzony nie później niż do dnia 1 lutego 2015 r. Przedmiotowe pismo wnioskodawca otrzymał w dniu 19 grudnia 2014 r.

Następnie w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r., nadanym do skarżącego w dniu 2 lutego 2015 r., organ wyjaśnił, że nie jest możliwe udostępnienie zainteresowanemu żądanej informacji, bowiem dane objęte wnioskiem nie stanowią informacji publicznej i udostępnienie tych danych nie leży w interesie publicznym.

Motywując szczegółowo zajęte w tej kwestii stanowisko, organ wyjaśnił, że upublicznianie informacji objętej wnioskiem mogłoby spowodować znaczne utrudnienie w korzystaniu z narzędzia pracy, jakim jest służbowy telefon komórkowy, prowadząc aż do całkowitego zawieszenia "możliwości połączeń" i "zawieszenia numerów". Dalej wywodził, że w zakresie zarządzania publicznym transportem zbiorowym w obowiązkach dyrektor A w P. leżą również zadania poszczególnych osób w zakresie realizacji strategii bezpieczeństwa oraz zarządzania kryzysowego, tj. identyfikowania, zapobiegania oraz określonego działania w przypadkach katastrof, klęsk żywiołowych oraz innych zewnętrznych zagrożeń bezpieczeństwa w mieście, udostępnienie telefonów komórkowych dyrektorów A w P. mogłoby ograniczać możliwości realizacji tych obowiązków.

Dalej organ wywodził, że telefony komórkowe Dyrektora A w P. oraz jego zastępców nie służą komunikacji z pasażerami czy petentami A w P., a sami dyrektorzy "nie zajmują się bezpośrednio procedowaniem wszystkich merytorycznych spraw załatwianych przez A", zaś kanałami przeznaczonymi do kontaktu we wszystkich sprawach są inne kanały komunikacyjne, "w szczególności korespondencja tradycyjna doręczana za pośrednictwem operatorów pocztowych lub przekazywana za pośrednictwem Biura Obsługi Klienta, formularze kontaktowe oraz skrzynka mailowa oraz kontakt telefoniczny za pośrednictwem numeru [...]".

W dalszej części pisma organ opisał również przyczyny rozwiązania z dniem 5 czerwca 2013 r. przez A w P. stosunku pracy z wnioskodawcą oraz postępowania sądowe i pozasądowe, których wnioskodawca jest stroną.

D. K. w dniu 16 lutego 2015 r. (data wpływu skargi do siedziby organu) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu datowaną na 13 lutego 2015 r. skargę na bezczynność Miasta P. - A w P., wskazując że do dnia wniesienia skargi nie udzielono mu informacji publicznej zgodnie z żądanym jej zakresem. Skarżący wniósł o: 1) zobowiązanie organu do udzielenia informacji w terminie 14 dni od daty doręczenia organowi akt postępowania, 2) zobowiązanie organu do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie, 3) wymierzenie organowi grzywny na podstawie art. 149 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 tej ustawy oraz 4) zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, że "organ administracji publicznej, jakim jest Zarząd [...] w P." w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. (data otrzymania: 19 grudnia 2014 r.) poinformował wnioskodawcę o przedłużeniu rozpatrzenia wniosku najpóźniej do dnia 1 lutego 2015 r., a organ publiczny pozostaje w zwłoce, gdyż nie przekazał wnioskodawcy żądanej informacji zgodnie z wnioskiem, jak również nie wydał decyzji o odmowie udzielenia powyższej informacji publicznej, stąd też pozostaje w bezczynności, co prowadzi do przekonania, że jest to celowe przedłużanie postępowania Skarżący podkreślił, że pomimo wyznaczonego przez organ terminu na udzielenie informacji - do dnia 1 lutego 2015 r., wnioskodawcy nie udzielono żadnej odpowiedzi poza zawartą w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. o przedłużeniu terminu załatwienia sprawy, a którego to terminu organ nie dotrzymał. Ponadto skarżący podniósł, że Dyrektor A w P. do dnia 13 lutego 2015 r. nie załatwił sprawy, gdyż nie przekazał informacji zgodnie z wnioskiem ani nie wydał decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący odwołał się również do stanowiska orzecznictwa na uzasadnienie tezy, że informacja o numerze służbowego numeru komórkowego spełnia kryteria uznania jej za informacje publiczną.

W odpowiedzi na skargę Miasto P. - A w P., reprezentowane przez pełnomocnika procesowego, wniosło o oddalenie skargi w całości.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił powody, dla których skierował do strony przeciwnej – z zachowaniem terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. – pismo z dnia 15 grudnia 2014 r. informujące o przyczynach rozpatrzenia wniosku w późniejszym czasie, nieprzekraczającym jednak terminu określonego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. Jako powody odroczenia rozpatrzenia wniosku organ podał treść wniosku i konieczność analizy żądanej informacji pod względem zakwalifikowania jej jako informacji publicznej oraz pod kątem wystąpienia ewentualnych danych wrażliwych. Organ zwrócił uwagę, że wniosek dotyczył nie tylko Dyrektora A w P., ale także jego zastępców, co wiązało się bezpośrednio z danymi osobowymi tychże podmiotów. Ponadto organ podniósł, że w tym samym czasie skarżący złożył dwa kolejne wnioski o udostępnienie informacji publicznej, co również miało wpływ na termin załatwienia sprawy - z uwagi na składane przez stronę liczne wnioski zawierające żądanie udostępnienia informacji publicznej.

Organ podkreślił, że w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r., wysłanym do skarżącego w dniu 2 lutego 2015 r., czyli w terminie określonym w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. (nieprzekraczającym dwóch miesięcy od dnia złożenia wniosku), A w P. przesłał wnioskodawcy wyczerpująca odpowiedź, stanowiącą realizację obowiązku udostępnienia informacji publicznej.

Wskazując na stanowisko orzecznictwa i chronologię działań podjętych w przedmiotowej sprawie, organ stwierdził, że w niniejszej sprawie nie był bezczynny, bowiem, rozpatrując wniosek skarżącego, zachował terminy instrukcyjne wynikające z przepisów art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.

Ponadto organ podniósł, że w analogicznej sprawie ze skargi wnioskodawcy tutejszy Sąd wydał wyrok oddalający skargę w całości; analogiczne sprawy toczyły się pod sygn. akt IV SAB/Po 81/14 oraz IV SAB/Po 72/14.

Ustanowiony dla skarżącego pełnomocnik z urzędu w piśmie procesowym z dnia 15 maja 2015 r. podtrzymał wnioski i argumentację zawadą w skardze, a także wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2015 r. Sąd na podstawie art. 22 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm. - dalej: p.p.s.a.) wyłączył sędziego Tomasza Świstaka od orzekania w sprawie. Następnie po rozpoznaniu zgłoszenia Stowarzyszenia B z siedzibą w [...] dalej: "stowarzyszenie [...]" lub "Stowarzyszenie") z dnia 22 maja 2015 r., Sąd postanowieniem z dnia 23 lipca 2015 r. na podstawie art. 33 § 2 p.p.s.a. dopuścił stowarzyszenie [...] do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika.

W przywołanym piśmie z dnia 22 maja 2015 r. stowarzyszenie [...], popierając skargę, podniosło zarzut naruszenia przez organ art. 13 ust. 2 u.d.i.p., bowiem wiążący dla organu był termin 1 lutego 2015 r., jako wskazany w piśmie z dnia 15 grudnia 2015 r. i do tego dnia powinno nastąpić udostępnienie informacji publicznej, gdyż termin, o którym mowa w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., zakreśla organom maksymalne ramy czasowe, w jakich mogą wyznaczyć termin do udostępnienia informacji publicznej. Dalej Stowarzyszenie stwierdziło, że konkretny termin wyznaczony przez organ jest datą graniczną, której przekroczenie skutkuje bezczynnością i przychyliło się do stanowiska skarżącego, że organ, udostępniając informacje w dniu 2 lutego 2015 r., czyli po przekroczeniu wyznaczonego przez siebie terminu, pozostawał w bezczynności.

Ponadto, zdaniem Stowarzyszenia informacja o numerze telefonu służbowego Dyrektora A w P. i jego zastępców bez wątpienia dotyczy spraw publicznych, choćby z tego powodu, że Dyrektor A w P. posiada telefon służbowy w związku z tym, że wykonuje określone zadania publiczne, a ponadto ustawa o dostępie do informacji publicznej nie wskazuje przesłanek, które pozwoliłyby ograniczyć dostępność numeru telefonu służbowego dyrektora A.

Stowarzyszanie zwróciło uwagę na to, że właściwszą formą nieudostępnienia informacji publicznej w postaci numeru telefonu służbowego powinno być wydanie decyzji administracyjnej, co pozwalałoby na jego instancyjną kontrolę i merytoryczną ocenę wyłączenia tych informacji spod obowiązku udostępnienia. Zdaniem uczestnika postępowania faktyczne ograniczanie prawa do informacji publicznej poprzez poszukiwanie pozaustawowych możliwości uniknięcia obowiązku udostępnienia informacji publicznej należy ocenić negatywnie w świetle zasady legalności wyrażonej w art. Konstytucji RP, a także w świetle wywodzonych z art. 2 Konstytucji zasady zaufania obywatela do państwa oraz zasady pewności prawa.

Podsumowując Stowarzyszenie stwierdziło, że "udostępnienie przez organ informacji publicznych w dniu 2 lutego 2015 r., czyli po upływie wyznaczonego na podstawie art. 13 ust. 2 (...) [u.d.i.p.] terminu, uzasadnia wniesienie skargi na bezczynność", a ponadto powstaniem bezczynności skutkuje również przyjęcie przez organ, że informacja objęta żądaniem wnioskodawcy nie stanowi informacji publicznej.

Na rozprawie w dniu 20 października 2015 r. pełnomocnik organu podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga jest niezasadna.

W niniejszej sprawie, z uwagi na przedmiot zaskarżenia, należy mieć na uwadze przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, która wespół z art. 61 Konstytucji RP kształtuje prawo do informacji publicznej, a także określa zasady i tryb jej udostępniania oraz ponownego wykorzystania (art. 1-2a u.d.i.p.). Kognicja sądów administracyjnych do rozpoznawania skarg na bezczynność w takich sprawach wynika z art. 3 § 2 pkt 4 i 8 p.p.s.a., zaś potwierdza ją dodatkowo brzmienie art. 21 u.d.i.p.

Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed 15 sierpnia 2015 r. (art. 2 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 .r o zmianie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz.U. z 2015 r., poz. 658), który ma zastosowanie w niniejszym postępowaniu wszczętym przed dniem wejścia w życie przywołanej ustawy zmieniającej, sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności, lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W myśl art. 149 § 2 p.p.s.a., sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wtedy, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla zasadności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność z jakich powodów określony akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną albo też niezawinioną opieszałością organu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinny zostać dokonane. Powyższe kwestie mogą jednakże mieć znaczenie dla kwalifikacji bezczynności, jako posiadającej albo nieposiadającej cech rażącego naruszenia prawa (tak m.in. T. Woś [w:] T. Woś [red.], H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Postępowanie..., 2010, s. 70, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2009 r. sygn. akt I OSK 1067/08, LEX nr 491969).

Postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie jest typowym postępowaniem jurysdykcyjnym. Stwierdzenie po stronie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej stanu bezczynności - na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej wymaga dokonania uprzedniej oceny co do skutecznego skorzystania przez ten podmiot ze środków prawnych służących ochronie przed bezczynnością. Udostępnienie informacji publicznej na wniosek, zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w powołanej ustawie, następuje w formie czynności materialno-technicznej. Jedynie odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. wymagają formy decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 13 u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od daty złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2 (ust. 1). Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2). Na gruncie takiego ujęcia normatywnego bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej będzie miała miejsce w sytuacji "milczenia" organu wobec wniosku strony, tj. wówczas, gdy we wskazanym terminie zobowiązany podmiot nie udzieli żądanej informacji lub nie podejmie nakazanych prawem czynności zmierzających do powiadomienia o przyczynach zwłoki i o dodatkowym terminie udostępnienia informacji, a także wówczas, gdy podejmując te czynności, nie udzieli informacji w maksymalnym dwumiesięcznym terminie. Analiza postanowień art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p. wskazuje, że stanowią one lex specialis w stosunku do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej: k.p.a.) kształtujących terminy załatwiania spraw (art. 35 i 36 k.p.a.). Przepis art. 13 u.d.i.p. ustanawia zasadę udostępniania informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Określony w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. czternastodniowy termin na udzielenie informacji publicznej ma charakter instrukcyjny; jego upływ nie rodzi za sobą żadnych materialnoprawnych konsekwencji, a jedynie umożliwia wniesienie środków mających na celu zdyscyplinowanie podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznych, które pozostają w stanie bezczynności. Natomiast zgodnie z przepisem art. 13 ust. 2 u.d.i.p. wydłużenie wskazanego w ust. 1 terminu może nastąpić w przypadku braku możliwości udzielenia informacji publicznej w tym terminie. Podmiot udostępniający jest jednak zobowiązany do powiadomienia wnioskodawcy przed upływem tych 14 dni o powodach opóźnienia oraz do wyznaczenia dodatkowego terminu udostępnienia informacji. Ustawa nie wskazuje, jakie powody opóźnienia są dopuszczalne w świetle art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Przyjąć należy, że podmiot udostępniający informację publiczną nie może w sposób dowolny uzasadniać niedotrzymania terminu określonego w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. W grę mogą wchodzić jedynie takie powody, które są bezpośrednio związane z opóźnieniem w udostępnieniu konkretnej informacji publicznej. Konstrukcja tej regulacji jest analogiczna do postanowień z art. 36 k.p.a., przy czym w art. 13 ust. 2 u.d.i.p. wskazany jest nieprzekraczalny termin 2 miesięcy na udzielenie informacji publicznej. Termin ten również ma charakter instrukcyjny.

Przenosząc powyższe uwagi ogóle na grunt niniejszej sprawy, przypomnieć należy, że we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r. skarżący wystąpił do Dyrektora A w P. o udostępnienie numeru służbowego telefonu komórkowego Dyrektora A w P. i jego zastępców. W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek organ w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. – a więc z zachowaniem wspomnianego 14-dniowego terminu, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. – poinformował skarżącego, że wniosek zostanie rozpatrzony nie później niż do 1 lutego 2015 r. i podał przyczyny opóźnienia. Z powyższego wynika, że wniosek skarżącego nie spotkał się z "milczeniem" organu, lecz z konkretną reakcją Dyrektora A w P. Organ, korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., przedłużył termin rozpoznania wniosku, wskazując jednocześnie powody opóźnienia w jego rozpoznaniu, które w ocenie Sądu uznać należy za uzasadnione. Rozważenie natury danych żądanych we wniosku i ich skutków na płaszczyźnie ochronny innych wartości niż dostęp do informacji publicznej, było kwestia wyjściową umożliwiająca rozstrzygnięcie, czy wniosek rzeczywiście dotyczy danych o charakterze informacji publicznej, a jeśli tak, to na jakich warunkach może być ona udostępniona skarżącemu. Innymi słowy - powody te znajdują bowiem racjonalne uzasadnienie w okolicznościach niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu przedłużenie terminu załatwienie wniosku było dopuszczalne i uzasadnione, bowiem kwestie dotyczące numerów służbowych telefonów komórkowych nie są jednolicie traktowane nawet w orzecznictwie. Zagadnienie to zostanie jeszcze bliżej omówione w dalszej części uzasadnienia. Z kolei stowarzyszenie [...] samego przedłużenia terminu załatwienia sprawy na podstawie art. 13 ust. 2 u.d.i.p. nie kwestionowało, akcentując nieprawidłowe załatwienie wniosku, a dodatkowo z przekroczeniem terminu wyznaczonego w trybie art. 13 ust. 2 u.d.i.p.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że A w P. jako jednostka budżetowa Miasta P. w rozumieniu przepisów ustawy o finansach publicznych – co wynika wprost ze statutu A w P. stanowiącego załącznik do uchwały nr [...] Rady Miasta P. z dnia [...] 2008 r., w sprawie utworzenia Zarządu [...] oraz upoważnienia dyrektora A do wydania decyzji z zakresu administracji publicznej, zmienionej uchwałą nr [...] z dnia [...] 2009 r. – m.in. realizuje budżet Miasta w zakresie finansowania zadań dotyczących transportu (§ 4 pkt 1 lit. c).

Organami władzy publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. są też organy samorządu terytorialnego, a więc i organy gminy. Pojęciem tym objęte są również jednostki organizacyjne tych organów, jeżeli nie są osobami prawnymi, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy. W ocenie Sądu takim podmiotem jest jednostka organizacyjna Miasta P. działająca w formie jednostki budżetowej pod nazwą Zarząd [...], wobec czego dyrektor tej jednostki jest obowiązany do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej w zakresie obejmującym działalność tej jednostki, a to poprzez udostępnienie informacji publicznej – jeżeli wniosek takich wiadomości dotyczy – w pełni, z pewnymi ograniczeniami wynikającymi z ustawy, aż po odmowę jej udostępnienia w określonych sytuacjach (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 2 listopada 2005 r. sygn. akt IV SAB/Wr 48/05, LEX nr 2144837). Ponadto nawet gdyby przyjąć, że A w P. nie jest organem gminy w sensie organizacyjnym, to Dyrektor A w P. musiałby w takiej sytuacji być uznany za podmiot, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4 u.d.i.p. (jako podmiot reprezentujący inną jednostkę organizacyjną samorządu terytorialnego), który w konsekwencji byłby analogicznie obwiązany do rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Kwestia ta nie jest zresztą sporna pomiędzy stronami, a Dyrektor A w P. nie podważa obowiązku załatwienie sprawy z wniosku skarżącego z dnia 2 grudnia 2014 r.

Co się tyczy oceny charakteru żądanej przez skarżącego informacji, Sąd stwierdza, że jego wniosek nie dotyczy danych o charakterze informacji publicznej.

Konstytucja w przywołanym już art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według art. 61 ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (art. 61 ust. 3). Natomiast stosownie do treści art. 1 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Informacją publiczną jest zatem w świetle przepisów art. 1 ust. 1 i art. 6 ust. 1 u.d.i.p. każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1 (por. wyrok NSA w dnia 12 grudnia 2006 r. sygn. akt I OSK 123/06, LEX nr 291357). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f u.d.i.p. informacją publiczną jest informacja o majątku, którym dysponują podmioty, o których mowa w art. 4 ust. 1, natomiast z art. art. 6 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wynika, że informacja o majątku publicznym obejmuje m.in. majątek jednostek samorządu terytorialnego oraz majątek osób prawnych samorządu terytorialnego (lit. c), a także majątek pochodzący z zadysponowania majątkiem m.in. jednostek samorządu terytorialnego (lit. d).

W ocenie Sądu żądanie zawarte we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r. nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej. Podanie numerów służbowych telefonów komórkowych kadry zarządczej A w P. (dyrektora i jego zastępców) nie jest objęte prawem obywatela do uzyskania informacji publicznej. Informacja o numerach telefonów służbowych (komórkowych) odnosi się niewątpliwie do narzędzi, jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie członkowie kadry zarządzającej - w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Znajomość numerów telefonów sprowadza się w istocie wyłącznie do informacji o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe), pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Numery służbowych telefonów komórkowych służą do kontaktów w relacjach służbowych oraz przy wykonywaniu innych zadań z zakresu bezpieczeństwa komunikacji publicznej w mieście, czy szerzej bezpieczeństwa [...], w tym zarządzania kryzysowego w razie zewnętrznych zagrożeń dla bezpieczeństwa miasta. Posługiwanie się tymi numerami ewentualnie może pozwalać na kontaktowanie się z kadrą zarządzającą A w P. w każdym miejscu i czasie, a więc także poza siedzibą organu, jak i po godzinach urzędowania. Posługiwanie się zatem tego rodzaju środkami łączności bez wątpienia ma na celu usprawnienie i ułatwienie działania w ramach podmiotu zajmującego się zadaniami z zakresu transportu publicznego. Traktowanie danych na temat używanych wewnętrznie numerów służbowych telefonów komórkowych jako informacji publicznej, a w konsekwencji podanie jej do publicznej wiadomości, niweczyłoby w ocenie tutejszego Sądu cel, dla którego taki sposób komunikowania się został wprowadzony. Żądana we wniosku skarżącego informacja stanowi jedynie informację o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe A w P. Nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.). Niewątpliwie nie mieści się ona w problematyce sposobu zorganizowania pracy danego podmiotu rozumianej jako zespół pewnego rodzaju norm organizacyjnych, które wyznaczają sposób funkcjonowania jednostki organizacyjnej, w szczególności załatwiania spraw obywateli i zadań służbowych. Informacja, której domaga się skarżący, w istocie nawet nie odnosi się do zasad korzystania z narzędzia, jakim jest służbowy telefon komórkowy. Znajomość numeru telefonu komórkowego jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnego członka kadry zarządczej jednostki organizacyjnej - nie jest źródłem wiedzy w tak przedstawionym zakresie problematyki dotyczącej zasad funkcjonowania podmiotu i trybu jego działania (por. wyroki WSA w Warszawie z dnia: 27 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 434/13, 28 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 527/13 i 18 września 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 523/14).

Dodać należy, że skarżący jako obywatel nie jest pozbawiony kontaktu z A w P. w sprawach, które mieszczą się w zakresie działania tej jednostki organizacyjnej (zakładu budżetowego). W świetle twierdzeń zawartych w skierowanym do skarżącego piśmie organu z dnia 30 stycznia 2015 r. jedną z możliwych form kontaktu z A w P. jest również droga telefoniczna zapewniona przez publicznie dostępny numer telefonu. Ponadto nie jest to jedyna forma kontaktu, jak na to wskazuje treść powołanego pisma.

Odnosząc się natomiast do przywołanego w skardze wyroku WSA w Szczecinie sygn. akt II SAB/Sz 28/12, stwierdzić należy, że został on wydany w innych okolicznościach faktycznych i prawnych, a zatem nie ma zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Podobnie odnieść należy się do wspomnianych przez organ wyroków wydanych przez tutejszy Sąd w sprawach o sygn. akt IV SAB/Po 81/14 oraz IV SAB/Po 72/14, które w ogóle nie dotyczyły kwestii związanych z dostępem do informacji o numerach służbowych telefonów komórkowych.

Warto w tym miejscu wyjaśnić, że polski system prawa nie jest oparty na zasadzie wiążącego precedensu (por. m.in. postanowienie NSA z dnia 16 maja 2006 r. sygn. akt I FZ 154/06, LEX nr 238605, dostępne jw. - i powołane tam orzecznictwo), zatem wcześniejsze orzeczenie w podobnej sprawie przez inny sąd nie mogłoby mieć decydującego wpływu na rozstrzygnięcie przedmiotowej sprawy. Sąd w niniejszej sprawie przywołuje określone stanowisko orzecznictwa – tak jak i poglądy prezentowane w literaturze przedmiotu – nie na zasadzie powołania się na rozstrzygnięcie precedensowe determinujące kształt wyroku w niniejszej sprawie, lecz z uwagi na siłę argumentacji przedstawioną w uzasadnieniach orzeczeń.

Ponadto Sąd poglądów przedstawionych w przywołanym wyroku WSA w Szczecinie, jak i podobnego stanowiska zajętego przez WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 10 kwietnia 2013 r. sygn. akt IV SAB/Wr 3/13 (orzeczenia dostępne w Internecie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl), a także powołanego w tym ostatnim wyroku orzecznictwa - nie podziela. Czym innym jest bowiem informacja o zasadach korzystania z określonego narzędzia służącego do wykonywania realizacji zadań służbowych publicznych - telefonu służbowego (komórkowego) finansowanego ze środków publicznych (miejskich), a czym innym uzyskanie dostępu do określonego numeru telefonu, który nie jest przeznaczony do powszechnego użytku jako sposób komunikacji z daną jednostką organizacyjną. W tym też zakresie nie ma doniosłego znaczenia to, że informacja o numerze służbowego telefonu komórkowego wynika z umowy o świadczenie przez określonego operatora na rzecz dysponenta tego telefonu usługi telefonicznej. Udostępnienie obywatelom informacji o kosztach ponoszonych ze środków publicznych na utrzymanie służbowych narzędzi komunikacyjnych nie wymaga bowiem zidentyfikowania określonego numeru i przypisania go konkretnemu użytkownikowi.

Na podkreślenie zasługuje też fakt, że przy kwalifikacji danej informacji jako informacji publicznej istotne jest przede wszystkim to, co dana informacja zawiera i czemu ma służyć. Z samego faktu, że telefon jest służbowy nie można wyprowadzić wniosku, że numer telefonu – tj. numer dla którego wykonywana jest usługa przez operatora – jest informacją publiczną. Odrębną natomiast kwestią jest sposób korzystania z danego urządzenia i związane z tym koszty, ale te zagadnienia nie stanowią przedmiotu rozpoznawanej sprawy.

Skoro informacja dotycząca podania numerów służbowych telefonów komórkowych Dyrektora A w P. i jego zastępców nie podlegała rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej, to w konsekwencji należy stwierdzić, że skarżony organ nie pozostaje w bezczynności co do rozpoznania wniosku skarżącego o udostępnienie żądanych informacji. Skoro bowiem numery służbowych telefonów komórkowych przeznaczonych do użytku wewnętrznego nie stanowią informacji publicznej, to organ nie miał obowiązku udostępnienia ich w drodze dokonania czynności materialno-technicznej ani też nie był zobowiązany do wydania decyzji administracyjnej. Z orzecznictwa sądowoadministracyjnego wynika natomiast, że w takiej sytuacji organ powinien poinformować wnioskodawcę zwykłym pismem, sporządzonym z zachowaniem przewidzianych w ustawie terminów (por. wyrok NSA - przed reformą z dnia 17 grudnia 2003 r. sygn. II SA/Gd 1153/03, LEX nr 299295, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 5 czerwca 2013 r. sygn. akt II SA/Gd 185/13, LEX nr 1330731 - orzeczenia przywołane w wyroku WSA w Warszawie z 2014-04-16 sygn. akt II SAB/Wa 415/13, dostępnym w Internecie jw.), co też w przedmiotowej sprawie uczynił. Dlatego też należy uznać, że sprawa została załatwiona prawidłowo i brak jest po stronie skarżonego organu bezczynności, również w odniesieniu do zastosowanego sposobu jej załatwienia. Tym bardziej zatem nie można przypisać takiemu działaniu organu cech rażącego naruszenia prawa.

W rozpoznawanej sprawie organ w piśmie z dnia 30 stycznia 2015 r., nadanym do strony w dniu 2 lutego 2015 r., stanowiącym ostateczne załatwienie sprawy z wniosku skarżącego z dnia 2 grudnia 2014 r., organ udzielił odpowiedniego wyjaśnienia w odniesieniu do żądania zawartego we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r. Wobec tego wbrew stanowisku skarżącego, jak i Stowarzyszenia organ nie pozostawał w bezczynności w dniu wniesienia skargi. Wprawdzie nadanie pocztowe pisma z dnia 30 stycznia 2015 r. nastąpiło z jednodniowym przekroczeniem terminu określonego w piśmie z dnia 15 grudnia 2014 r. (zgodnego z terminem, o którym mowa w art. 13 ust. 2 u.d.i.p.), jednak niewątpliwie sprawa została załatwiona przed wniesieniem skargi. W dniu 16 lutego 2015 r., tj. w dacie wniesienia skargi na bezczynność organu, Dyrektor A w P. nie był bezczynny w odniesieniu do wniosku skarżącego z dnia 2 grudnia 2014 r. Data odbioru przedmiotowego pisma przez skarżącego pozostaje bez wpływu na ocenę działania skarżonego organu względem wniosku skarżącego z dnia 2 grudnia 2014 r.

Należy też podkreślić, że skarżący zarzuca organowi bezczynność, a nie przewlekłe prowadzenie postępowania - wskazuje na nieprzekazanie żądanej informacji, względnie niewydanie decyzji o odmowie jej udostępnienia, zaś twierdzenia Stowarzyszenia nie mogą modyfikować charakteru skargi ani zakresu zaskarżenia działania organu. Nadto godzi się zauważyć, że nawet gdyby wbrew okolicznościom sprawy uznać, iż dotyczy ona również przewlekłości postępowania w udzieleniu skarżącemu informacji wskazanej we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r., to rozpatrując w takim kontekście nieznaczne przekroczenie terminu, o którym mowa w art. 13 ust. 2 u.d.i.p., należałoby w takim przypadku stwierdzić brak podstaw do zastosowania wobec organu sankcji przewidzianych w art. 149 § 1 zd. drugie i § 2 p.p.s.a.

Żądanie skarżącego nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej, lecz zmierza do uzyskania możliwości komunikowania się z kadrą zarządczą A w P. z pominięciem przyjętych w tym zakresie w jednostce organizacyjnej sposobów.

Reasumując wszystko powyższe, Sąd stwierdza, że skoro w dacie wniesienia skargi (w dniu 16 lutego 2015 r.) organ nie pozostawał w bezczynności co do obowiązku załatwienia sprawy wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r., to skarga była niezasadna i podlegała oddaleniu.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku.

O wynagrodzeniu ustanowionego dla skarżącego pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 250 § 1 p.p.s.a., uwzględniając zasady określone w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych i wniosek pełnomocnika.