Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia NSA Monika Nowicka, Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński, Protokolant sekretarz sądowy Julia Chudzyńska, po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Płocku od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2015 r. sygn. akt II SAB/Wa 1118/14 w sprawie ze skargi P. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Płocku w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 7 października 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Pismem z dnia 7 października 2014 r. K.M. zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego z siedzibą w Płocku na podstawie art. 4 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. z 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) o udzielenie informacji, poprzez przesłanie kopii protokołów i podjętych uchwał z posiedzeń Zarządu Okręgowego PZŁ odbytych w roku 2014 w formie kserokopii przesyłką pocztową lub skanów pocztą email. Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku uznania, że w treści wnioskowanych protokołów znajdują się dane osobowe, dane te mogą zostać zanonimizowane.

Pismem z dnia 8 listopada 2014 r. redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" P.G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego z siedzibą w Płocku w przedmiocie udzielenia informacji prasowej na wniosek z dnia 7 października 2014 r.

W uzasadnieniu skargi, skarżący przedstawił stan faktyczny sprawy, wskazał, że do dnia wniesienia skargi wnioskowana informacja nie została udzielona.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego z siedzibą w Płocku wniósł o jej oddalenie, stwierdzając, że skarga jest przedwczesna i jako taka niedopuszczalna. Zarząd miał bowiem prawo oczekiwać, iż K.M. powołując się na działanie jako dziennikarz dziennika "Łowiecki" i wnosząc o udostępnienie informacji w trybie prawa prasowego wykaże się umocowaniem do występowania z takim pytaniem w imieniu redakcji. Zdaniem Zarządu wniosek zawierał braki formalne, które nie zostały usunięte mimo wezwania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 8 maja 2015 r. o sygn. akt II SAB/Wa 1118/14 zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Płocku do rozpatrzenia wniosku skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" z dnia 7 października 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy. Ponadto Sąd stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, jak również zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Płocku na rzecz skarżącego P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Łowiecki" kwotę 357 zł (słownie: trzysta pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W ocenie Sądu pierwszej instancji wniosek o informację pochodził w sprawie od K.M., który dostatecznie wyjaśnił swój status dziennikarza. Żądane dane stanowiły zaś informację publiczną. Sąd przyjął też, że Zarząd Okręgowy był zobowiązany do udostępnienia żądanych informacji. Nie czyniąc tego popadł w bezczynność.

Skargę kasacyjną od całości powyższego wyroku wniósł Zarząd Okręgowy PZŁ w Płocku. Postawił on zarzuty dotyczące naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe. Zdaniem skarżącego kasacyjnie K.M. nie wykazał bowiem w sprawie przymiotu dziennikarza.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej, obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej "p.p.s.a.". Naczelny Sąd Administracyjny – jako sąd drugiej instancji – rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonych przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres. Z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania. Ta jednak nie miała miejsca w rozpoznawanej sprawie. Kierując się zatem wspomnianymi wyżej względami, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniesiona skarga kasacyjna nie mogła być uwzględniona, albowiem podniesiony w niej zarzut naruszenia art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. Nr 5, poz. 24 ze zm.) – przez zastosowanie błędnej jego wykładni nie jest trafny.

Zgodnie z powołanym przepisem, dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku autora skargi kasacyjnej, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopuścił się naruszenia cytowanego przepisu. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika bowiem, aby Sąd pierwszej instancji dokonywał wykładni pojęcia "dziennikarz". Wskazany przepis został natomiast przywołany przez Sąd pierwszej instancji tylko w kontekście rozważań, dotyczących oceny, czy wniosek o udzielenie informacji publicznej, złożony przez K.M., pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy – Prawo prasowe i – czy redaktor naczelny dziennika "Łowiecki" – P.G. miał legitymację skargową w sprawie zainicjowanej tym wnioskiem. W następstwie dokonanych rozważań, Sąd pierwszej instancji stanął na stanowisku, że wprawdzie składając wniosek, K.M. nie powołał się w nim na żadne upoważnienie do występowania w imieniu redakcji, ale treść wniosku oraz forma pisma, w jakiej został on złożony nie pozostawiała wątpliwości, iż pochodził on od dziennika "Łowiecki", a zatem od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 5 ustawy – Prawo prasowe, nie zaś od K.M. jako osoby fizycznej. W konsekwencji, Sąd Wojewódzki przyjął, że redaktorowi naczelnemu takiego dziennika, jako osobie kierującej – na mocy art. 25 ust. 1 ustawy – Prawo prasowe – jego redakcją, przysługiwała legitymacja do wniesienia niniejszej skargi.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zarzucenie zaskarżonemu wyrokowi naruszenie tylko art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe nie było wystarczające do skutecznego zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji, który przyjął, że wniosek o udzielenie informacji publicznej – pomimo niepotwierdzenia przez autora tego wniosku swojego statusu dziennikarza – pochodził od prasy – w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy.

Ubocznie nadmienić wypada, że gdyby autor skargi kasacyjnej chciał powiązać, w jakiś sposób pojęcie "prasy" z naruszeniem art. 7 ust. 2 pkt 5 ustawy – Prawo prasowe, to powinien wskazać również na naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, czego jednak nie uczynił. Tymczasem to na autorze skargi kasacyjnej ciąży obowiązek konkretnego wskazania, które przepisy prawa materialnego zostały przez sąd wojewódzki naruszone i czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być ich prawidłowa wykładnia i właściwe zastosowanie – art. 174 pkt 1 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I GSK 1047/12, LEX nr 1487688 oraz wyrok NSA z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1560/11, LEX nr 1218337).

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 184 p.p.s.a. – orzekł jak w sentencji.