drukuj    zapisz    Powrót do listy

6041 Profilaktyka  i   rozwiązywanie  problemów alkoholowych, ustalanie liczby punktów sprzedaży,  zasad  usytuowania miejsc, Koncesje, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzje I i II instancji, II SA/Sz 1207/16 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2017-02-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Sz 1207/16 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2017-02-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-10-18
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Katarzyna Grzegorczyk-Meder
Marzena Iwankiewicz /sprawozdawca/
Stefan Kłosowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
6041 Profilaktyka  i   rozwiązywanie  problemów alkoholowych, ustalanie liczby punktów sprzedaży,  zasad  usytuowania miejsc
Hasła tematyczne
Koncesje
Sygn. powiązane
II GSK 1813/17 - Wyrok NSA z 2017-11-07
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzje I i II instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 718 art. 145 par 1 pkt 1 li ta
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 1356 art. 18 ust 6 pkt 3,
Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - tekst jednolity
Dz.U. 2016 poz 23 art. 156 par 1 pkt 2, art. 64 par 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder, Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 lutego 2017 r. sprawy ze skargi W. B. i M. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] nr [...], II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz skarżących W. B. i M. B. solidarnie kwotę [...] ([...]) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Burmistrz udzielił A. M. zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18% alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, w punkcie sprzedaży - sklepie wielobranżowym w M., ul. [...]- na okres od [...]

W dniu [...]r. współwłaściciele budynku przy ul. [...] M. i W. B. oraz D. i M. J. zakwestionowali powyższe zezwolenie wnosząc zażalenie. W zażaleniu wskazali,

że żaden ze współwłaścicieli nieruchomości położonej w M. przy

ul. [...] nie podpisywał zgody na sprzedaż napojów alkoholowych w [...] r.,

a zezwolenie wydane zostało na podstawie dołączonych do wniosku A. M. starych pisemnych zgód właścicieli lokali z [...] r. Według żalących się, wydane zezwolenie na sprzedaż alkoholu w ich budynku wielorodzinnym (mała wspólnota mieszkaniowa - 5 mieszkań i 2 lokale użytkowe), zostało wydane z rażącym naruszeniem ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,

z uwagi na brak aktualnych pisemnych zgód wszystkich współwłaścicieli, uzyskanych przed złożeniem wniosku na sprzedaż alkoholu w budynku mieszkalnym.

Pismem z dnia [...] r. będącym odpowiedzią na pismo Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...]r., M. i W. B. oraz D. i M. J. wyjaśnili, że ich pismo zatytułowane "zażalenie" jest wnioskiem w sprawie stwierdzenia nieważności zezwolenia nr [...] z dnia [...] r.

Decyzją z dnia [...] r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze , działając na podstawie art. 157 § 1 oraz art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz.23 ze zm.), zwanej dalej "K.p.a.", w zw. z art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2012 r., poz.1356 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku M. i W. B. oraz D. i M. J. z dnia [...] r., odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza z dnia [...] r. nr [...]

W uzasadnieniu decyzji Kolegium przedstawiło stan faktyczny sprawy oraz powołało się na treść art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Po przytoczeniu orzecznictwa sądowoadministracyjnego, definiującego pojęcie rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., organ stwierdził, że istotne znaczenie przy określeniu, iż zachodzi rażące naruszenie prawa, ma szczególnie duży ciężar gatunkowy stwierdzonego naruszenia oraz oczywista sprzeczność treści decyzji z przepisami prawa i zasadami państwa prawnego.

Organ wskazał, że podstawę prawną wydanego A. M. zezwolenia stanowi art. 18 ust. 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Zgodnie z art. 18 ust. 6 pkt 3 ww. ustawy, do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć: zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym.

Budynek położony w M. przy ul. [...] jest budynkiem mieszkalnym wielorodzinnym. M. i W. B. wykupili lokal nr [...]

w tym budynku w [...] r. i nie wyrazili zgody na sprzedaż napojów alkoholowych. Pominięcie zgody stanowi naruszenie przepisu z art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Nie można jednak, zdaniem organu, uznać braku zgody za rażące naruszenie prawa, nie stanowi ono bowiem naruszenia o szczególnie ciężkim ciężarze gatunkowym, nie jest również przesłanką uznania, iż decyzja jest sprzeczna z wymaganiami praworządności państwa i zasadą demokratycznego państwa prawnego. Na poparcie przyjętego stanowiska, Kolegium zacytowało treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1315/12.

M. i W. B. oraz D. i M. J. od powyższej decyzji złożyli wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy, podtrzymując żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza M. z dnia [...] r. nr [...].

We wniosku wskazali, że art. 18 ust. 6 pkt. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi stanowi, iż koniecznym, bezwzględnym warunkiem formalnym wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, w przypadku, gdy punkt tej sprzedaży ma być zlokalizowany w budynku wielorodzinnym, są zgody wskazanych w przepisie osób. Odwołujący się są osobami, które posiadają tytuły prawne do lokali, które zlokalizowane są w budynku wielorodzinnym. Cztery z siedmiu lokali zamieszkiwane są przez ich właścicieli, jeden natomiast przez wynajmującego (użytkownika). A. M. do wniosku dołączyła nieaktualny dokument z 2009 r. stwierdzający zgodę niektórych tylko uprawnionych do jej wyrażenia podmiotów, z pominięciem pozostałych.

W. i M. B. wskazali, że od [...] r. są jedynymi właścicielami lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...]i nie zgadzają się ze stanowiskiem Kolegium, że brak ich zgody nie stanowi rażącego naruszenia prawa. Zgoda taka, zgodnie z powołanym wyżej przepisem, jest koniecznym warunkiem wydania przez organ pozytywnej decyzji w sprawie zezwolenia na sprzedaż alkoholu. Przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, nie przewidują od takich wymogów żadnych wyjątków. Na poparcie swego stanowiska przytoczyli fragment uzasadnienia wyroku NSA z dnia 15 września 2011 r., sygn. II GSK 855/10.

M. i D. J. wskazali, że od kilkudziesięciu lat są właścicielami lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. [...]. W przeszłości wyrażali zgodę na sprzedaż alkoholu w objętym sporem punkcie sprzedaży, jednakże w roku 2015 zgody takiej nie udzielili. Nie zgodzili się ze stanowiskiem organu wydającego zezwolenie, iż brak wycofania zgody stanowi jednoznacznie o jej przedłużeniu. W ocenie odwołujących się, organ poprzez zaniechanie informowania ich o prowadzeniu postępowania i uznanie, iż udzielona przez nich przed sześciu laty zgoda nadal obowiązuje, dopuścił się rażącego naruszenia prawa. Na poparcie swego stanowiska powołali wyrok WSA w Gliwicach z dnia 15 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/GI 942/09 utrzymany w mocy przez wyrok NSA z dnia 15 września 2011 r. sygn. akt II GSK 855/10.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w zw. z art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, po rozpatrzeniu wniosku W. i M. B. oraz M. i D. J. o ponowne rozpoznanie sprawy, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Kolegium po opisaniu przebiegu postępowania w sprawie wyjaśniło,

że stwierdzenie nieważności decyzji z art. 156 § 1 K.p.a. jest wyjątkiem od ogólnej zasady trwałości decyzji ostatecznych wynikającej z art. 16 § 1 K.p.a. i może mieć miejsce jedynie w przypadku bezspornego ustalenia, że decyzja jest dotknięta jedną

z wad wymienionych w powyższym przepisie. Następnie organ przytoczył treść art. 18 ust.1, ust. 2, 3a, 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Do wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w Sklepie Wielobranżowym mieszczącym się w M., w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, przy ul. [...], A. M. dołączyła pismo z dnia [...] r., w którym zgodę na prowadzenie sprzedaży napojów alkoholowych przez wnioskodawczynię w zamieszkiwanym przez nich budynku, wyrazili użytkownicy oraz właściciele lokali mieszkalnych oraz jednego lokalu użytkowego w budynku przy ul. [...]. Dodatkowo, zgoda została wyrażona przez zarządcę tego budynku - M. Została ona także potwierdzona przez zarządcę w dniu [...] r. Z akt sprawy wynika, że zgody tej nie wyrazili M. i W. B., którzy wykupili lokal nr [...] we wskazanym budynku w [...] r.

W ocenie organu, decyzja Burmistrza z dnia [...] r. nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Decyzję należy uznać za wydaną z rażącym naruszeniem prawa tylko wtedy, gdy czytając przepis prawa i biorąc pod uwagę jego bezpośrednie rozumienie, można stwierdzić bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych, że została ona wydana wbrew postanowieniom tego przepisu, gdy wydanie tej decyzji spowodowało niedopuszczalne przekroczenie prawa, dodatkowo w sposób jasny i niedwuznaczny. W przedmiotowej sprawie nie został w sposób rażący naruszony art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, gdyż zgodnie z tym przepisem do wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych należy dołączyć, pośród innych dokumentów, między innymi zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. A. M. do wniosku dołączyła stosowną zgodę. Organ stwierdził, że zgoda ta nie została wprawdzie wyrażona przez wszystkich właścicieli i użytkowników lokali mieszczących się we wskazanym wyżej budynku w M., nadto nie została ona wyrażona na potrzeby toczącego się, bieżącego postępowania w sprawie wydania zezwolenia. Jednakże została wyrażona przez zarządcę budynku w dniu [...]r., a następnie potwierdzona, w dniu [...] r.

Kolegium wskazało, iż zauważa błędy w postępowaniu prowadzonym przez Burmistrza , jednakże musiałyby one być wzięte pod uwagę w zwykłym postępowaniu odwoławczym. W postępowaniu nadzwyczajnym, jakim jest postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. znaczenie mają jedynie takie naruszenia prawa, które można zakwalifikować, jako rażące, a więc oczywiste i wywołujące skutki gospodarcze lub społeczne niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa. W treści art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ustawodawca wprost nie wskazał, czy zgoda na sprzedaż napojów alkoholowych dołączana do wniosku winna być wyrażona na potrzeby bieżącego postępowania, czy też wystarczy zgoda wyrażona podczas prowadzenia wcześniejszego postępowania toczącego się z wniosku o wydanie zezwolenia. Nie jest też oczywiste, czy w przypadku budynku wielorodzinnego wystarczy zgoda jedynie zarządcy budynku, czy też zgodę muszą wyrazić wszyscy właściciele lub użytkownicy. Istnieje wiele wątpliwości, które należy rozstrzygnąć dokonując wykładni tego przepisu podczas jego stosowania, biorąc pod uwagę między innymi cel, dla którego została ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ustanowiona, a także funkcję omawianego przepisu oraz posiłkując się przepisami prawa zawartymi w innych ustawach w celu wyjaśnienia znaczenia pojęć, czy sformułowań (jak np. pojęcia budynku wielorodzinnego, które nie zostało wyjaśnione w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi).

Kolegium podzieliło stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 3 grudnia 2013 r. o sygn. akt II GSK 1315/12 stwierdzając, że nawet gdyby uznać, iż zgoda M. i W. B. powinna zostać dołączona do wniosku A. M., mimo dołączenia zgody zarządcy budynku, tj. TBS, to jednak brak tej zgody nie narusza w sposób rażący obowiązujących w sprawie przepisów prawa.

M. i W. B. oraz M. i D. J. powyższą decyzję zaskarżyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie wnosząc o jej uchylenie oraz stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza z dnia [...] r. nr [...]. Zaskarżonej decyzji zarzucili naruszenie:

- art. 8 K.p.a., poprzez prowadzenie postępowania w sposób, który nie pogłębił zaufania obywateli do władzy publicznej,

- art. 11 K.p.a., poprzez niewyjaśnienie stronom zasadności przesłanek wydania decyzji,

- art. 77 § 1 K.p.a., poprzez niewyczerpujące zbadanie materiału dowodowego

i w efekcie błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy,

- art. 156 § 1 pkt. 2 K.p.a., poprzez jego niezastosowanie i odmowę stwierdzenia nieważności decyzji rażąco naruszających prawo,

- art. 18 ust. 6 pkt. 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez uznanie, iż brak wymaganych przez przepis zgód nie stanowi rażącego naruszenia prawa.

Skarżący powtórzyli argumentację zawartą we wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy. Dodali, że w ramach współwłasności nieruchomości nie został ustanowiony zarządca, w związku z tym, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego, dla czynności przekraczającej swoim zakresem czynność zwykłego zarządu, konieczna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. Tym samym, ustawowy wymóg uzyskania zgody, o której mowa w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, bezspornie oznacza uzyskanie zgody każdej z osób posiadającej tytuł prawny względem każdego z wyodrębnionego z nieruchomości lokalu. Decyzja wydana bez takiej zgody, stanowi rażące naruszenie prawa co potwierdził WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt III SA/Wr 183/12.

Wskazując na niewyczerpujące zbadanie przez organ materiału dowodowego skarżący podnieśli, że organ niewłaściwie ustalił stan faktyczny sprawy. W decyzji

z dnia [...] r. Kolegium wskazało, iż wobec lokalu, którego właścicielami są skarżący M. i W. B., złożono pisemną zgodę zarządcy budynku - TBS. Skarżący są właścicielami nieruchomości od 2010 r. i od tego czasu sprawują nad nią wyłączny zarząd wynikający z pełni przysługujących im

praw właścicielskich. Od roku [...] TBS posiada zarząd tylko jednym lokalem mieszkalnym w tym budynku. Jest to więc tylko 1/7 wszystkich lokali

w tym budynku. Zarządca wyrażając zgodę na piśmie w dniu [...] r.

i potwierdzając w dniu 22 października 2015 r. nie zaznaczył jaki zarząd sprawuje

w tym budynku. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w uzasadnieniu przyjęło daleko idącą nadinterpretację pojęcia zarządcy, uznając TBS, jako zarządcę budynku, gdy faktycznie sprawuje on zarząd nad jednym lokalem mieszkalnym.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z dnia [...] r. Sąd odrzucił skargę M. J. i D. J. Postanowienie to stało się prawomocne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1066),sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wniesiona skarga okazała się zasadna.

Przedmiotem kontroli pod względem zgodności z prawem była w niniejszej sprawie decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia 11 marca 2016 r. o odmowie stwierdzenia nieważności zezwolenia wydanego na rzecz A. M. na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości powyżej 18 % alkoholu, przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, w sklepie wielobranżowym w M. przy ul. [...] Zezwolenie to zostało wydane na okres od 30 grudnia 2015 r. do 31 grudnia 2020 r.

Skarżący domagali się stwierdzenia nieważności wydanego zezwolenia z powodu rażącego naruszenia prawa - przepisu art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2016 r., poz. 487), zwanej dalej: "ustawą o wychowaniu w trzeźwości". Przepis ten stanowi, że do wniosku o wydanie zezwolenia należy dołączyć zgodę właściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora budynku, jeżeli punkt sprzedaży będzie zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Wskazuje zatem w sposób wyraźny podmioty uprawnione do wyrażenia zgody na sprzedaż napojów alkoholowych, jeśli punkt sprzedaży ma być zlokalizowany w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. Katalog tych podmiotów jest katalogiem zamkniętym.

Celem wprowadzenia art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości alkoholizmowi było wyrażenie troski ustawodawcy dla pełnego poszanowania stanowiska wymienionych w tym przepisie podmiotów, wobec zamiaru prowadzenia w budynku mieszkalnym wielorodzinnym tak specyficznej działalności gospodarczej jak sprzedaż alkoholu. Dlatego też tylko wymienione w tym przepisie podmioty są uprawnione do wyrażenia zgody na sprzedaż alkoholu. Zgoda jest warunkiem wstępnym, jaki spełnić musi wnioskujący o wydanie zezwolenia.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w chwili złożenia wniosku o wydanie zezwolenia na sprzedaż alkoholu przez A. M. oraz jego wydania w dniu [...] r. skarżący byli współwłaścicielami nieruchomości przy ul. [...] albowiem w [...] r. wykupili na własność lokal nr [...] w tym budynku. W świetle art. 18 ust. 6 pkt 3 powołanej ustawy byli zatem legitymowani do wyrażenia zgody na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym, w którym znajduje się ich mieszkanie i nie mógł tej zgody- wobec braku upoważnienia -wyrazić w ich imieniu zarządca lub administrator.

Zauważyć należy, że z treści wydanego przez Burmistrza zezwolenia nie wynika, że jest to zezwolenie zmieniające wydane dotychczas na okres do dnia 30 grudnia 2015 r. a zatem A. M. winna była, składając wniosek o wydanie nowego zezwolenia, dołączyć wszystkie dokumenty określone w art. 18 ust. 6 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, w tym aktualne zgody współwłaścicieli nieruchomości.

Według ustaleń Kolegium, A. M. nie posiadała zgody wszystkich właścicieli lokali mieszczących się w budynku wielorodzinnym przy ul. [...] a te, które przedłożyła z nowym wnioskiem zostały udzielone na użytek poprzedniego zezwolenia. Zgody udzielił natomiast MTBS w piśmie z dnia [...] r., którą potwierdził w dniu [...] r. jako zarządca mienia komunalnego.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie dotyczy zatem rozstrzygnięcia, czy wydanie przez uprawniony organ zezwolenia na sprzedaż alkoholu w lokalu znajdującym się w budynku wielorodzinnym przy braku zgody współwłaścicieli tego budynku, o której mowa w art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, stanowi rażące naruszenia prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zezwolenia, czy też jest to wada, która takich skutków nie wywołuje.

Zgodnie z treścią art. 156 §1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego organ stwierdza nieważność decyzji, która została wydana z rażącym naruszeniem prawa.

O rażącym naruszeniu prawa można mówić wówczas, gdy proste zestawienie treści przepisu z wydaną w sprawie decyzją prowadzi do wniosku, że pozostają one ze sobą w jawnej sprzeczności. Z treści art. 18 ust. 6 pkt.3 cyt. wyżej ustawy o wychowaniu w trzeźwości jednoznacznie wynika, że wydanie decyzji zezwalającej na sprzedaż alkoholu w budynku wielorodzinnym uzależnione jest od przedłożenia między innymi zgody współwłaścicieli tego budynku. W niniejszej sprawie decyzja wydana została z pominięciem zgody niektórych ze współwłaścicieli, w tym skarżących.

W ocenie Sądu, błędny jest pogląd Kolegium, że wydanie przez Burmistrza zezwolenia z dnia [...] r. bez wszystkich wymaganych przepisami dokumentów, które należało zebrać w toku postępowania, stanowi zwykłe naruszenie prawa.

Decyzje zezwalające na sprzedaż alkoholu, wbrew wymaganiom zawartym w treści art. 18 ust.6 pkt. 3 cyt. ustawy, tj. bez uzyskania wymaganej w takim przypadku zgody współwłaścicieli są obarczone wadą rażącego naruszeniem prawa.

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela pogląd wyrażony w tej materii przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 lutego 2008 r. II GSK 215/07 ( dostępny w Internecie na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl ).

Sądowi znany jest odmienny pogląd NSA wyrażony w tej materii w wyroku z dnia 3 grudnia 2013 r. II GSK 1315/12, jednakże Sąd w obecnym składzie nie zgadza się z twierdzeniem jakoby brak zgody wskazanej w art. 18 ust. 6 pkt 3 jest wadą postępowania w sprawie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, a wydanie takiego zezwolenia pomimo braku zgody nie może być kwalifikowane jako rażące naruszenie prawa.

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, organ wydający zezwolenie nie mógł przy badaniu spełnienia wymogu z art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy zignorować braku zgody współwłaścicieli budynku na zlokalizowanie punktu sprzedaży napojów alkoholowych w budynku wielorodzinnym stanowiącym między innymi ich współwłasność. Przepis art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy realizuje między innymi funkcję

ochronną nie tylko właściciela budynku, za którego należy uznać poszczególnych współwłaścicieli w przypadku braku zarządcy wspólnego nieruchomości przed negatywnymi konsekwencjami sprzedaży napojów alkoholowych w takim budynku. Potencjalne ryzyko związane z tymi konsekwencjami musi być skonfrontowane z prawnie chronionym dobrem jakim jest mir domowy.

W tej sytuacji oświadczenie woli uprawnionych podmiotów, wymienionych w przepisie art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, wyrażone na piśmie w sposób niebudzący wątpliwości jest warunkiem koniecznym do wydania decyzji pozytywnej o zezwoleniu na sprzedaż napojów alkoholowych. Brak takiego oświadczenia od uprawnionego podmiotu uniemożliwia wydanie zezwolenia, a jeśli zostałoby ono wydane wbrew treści omawianego przepisu, stanowiłoby to rażące naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. ( tak w wyroku NSA z dnia 15 września 2011 r. II GSK 854/10).

O tym, czy miało miejsce rażące naruszenie prawa, skutkujące koniecznością wyeliminowania decyzji ostatecznej z obrotu prawnego, decyduje przede wszystkim oczywistość naruszenia prawa, prowadząca do nadania prawa lub odmowy jego przyznania wbrew przesłankom przepisu. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną, a więc chodzi o sytuację, gdy istnienie tej sprzeczności da się ustalić poprzez proste ich zestawienie. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Natomiast skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - gospodarcze lub społeczne skutki naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.

Z punktu widzenie wymagań praworządności wydanie decyzji zezwalającej na sprzedaż alkoholu pomimo braku zgody współwłaścicieli budynku, w którym usytuowany jest punkt sprzedaży i który to brak jest oczywisty a obowiązek uzyskania zgody wprost powoduje, że decyzja ta obarczona jest ciężką wadą skutkującą stwierdzeniem nieważności wydanego w takich warunkach zezwolenia (wyrok NSA z dnia 10 listopada 2016 r. I OSK 2022/15).

Nie do pogodzenia z zasadami demokratycznego państwa prawa jest zatem pogląd, w którym odmawia się stwierdzenia nieważności zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wydanego przy braku zgody współwłaścicieli nieruchomości z uwagi na mniejszy ciężar gatunkowy tego naruszenia w sytuacji, gdy przepis ustawy wprost uzależnia wydanie zezwolenia od tej zgody. Przepis art. 18 ust. 6 pkt 3 został sformułowany jednoznacznie, nie wymaga zabiegów interpretacyjnych i nie budzi żadnych wątpliwości.

Odnosząc się do uzasadnienia wyroku NSA z dnia 3 grudnia 2013 r. zauważyć należy, że NSA przyznał, iż wszczęcie tego postępowania może mieć miejsce tylko w sytuacji, gdy wniosek odpowiada wymogom określonym w ustawie i posiada prawem określone załączniki. W innym przypadku postępowania nie wszczyna się, a organ, który rozpoznaje taki wniosek ma obowiązek wezwać stronę do jego uzupełnienia i wyciągnąć konsekwencje prawne w sytuacji, gdy wniosek nie zostanie uzupełniony.

Organ winien podjąć działania na podstawie art. 64 § 1 k.p.a. Skoro takich działań wobec wniosku nie podjął i na jego podstawie wydał decyzję, to w sposób oczywisty rażąco naruszył prawo, albowiem takie postępowanie kłóci się z obowiązującym porządkiem prawnym.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego wydana została w wyniku błędnej wykładni przepisu art. 18 ust. 6 pkt 3 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, która w konsekwencji spowodowała błędną ocenę zaistnienia przesłanek z art. 156 §1 pkt 2 k.p.a. i miała wpływ na wynik postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności zezwolenia na sprzedaż alkoholu objętego tym postępowaniem.

Mając na względzie powyższe Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję SKO na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekając jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach postanowiono zgodnie z art. 200 powołanej powyżej ustawy.



Powered by SoftProdukt