Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie: Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz (spr.) Sędzia WSA Anna Siedlecka Protokolant: specjalista Izabela Szczerbińska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 sierpnia 2017 r. sprawy ze skargi E. P. na decyzję D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie dokonania aktualizacji informacji zawartych w ewidencji gruntów i budynków oddala skargę w całości.

Decyzją z dnia [...] r. Starosta K. na podstawie art. 7d pkt 1, art. 22 ust. 1, art. 24 ust. 2a pkt 1d, art. 24 ust. 2b pkt 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 r., poz. 520) oraz § 44 pkt 2, § 45 ust. 1 i 2, § 63 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2016 r., poz. 1034), po przeprowadzeniu z urzędu aktualizacji – usunięcia błędnych wpisów danych ewidencyjnych w zakresie oznaczenia rodzaju budynków wg KŚT, ich klasy wg PKOB i głównej funkcji (FSB) oraz oznaczenia sposobu użytkowania określonej działki, orzekł o wykreśleniu istniejącego wpisu budynki mieszkalne (rodzaj 110) i wpisaniu w to miejsce budynki niemieszkalne (rodzaj 109 – pozostałe budynki niemieszkalne) oraz wykreśleniu wpisu tereny mieszkaniowe oznaczone symbolem B i wpisaniu w to miejsce inne tereny zabudowane oznaczone symbolem Bi, przy pozostawieniu bez zmian danych ewidencyjnych dotyczących klasy budynków wg PKOB (KOB) oraz głównej funkcji budynków.

W uzasadnieniu organ ten wskazał, że w wyniku bieżącej kontroli ujawnił sprzeczność w oznaczeniu danych ewidencyjnych wprowadzonych w oparciu o dokumentację przyjętą do zasobu po sporządzeniu przez uprawnionego geodetę. Oznaczono bowiem rodzaj budynków wg KŚT (FUZ) symbolem 110 – budynki mieszkalne, zaś ich klasę wg PKOB (KOB) symbolem 1212 jako budynki zakwaterowania turystycznego – pozostałe budynki niemieszkalne z działu nr 12. Główną funkcję budynków oznaczono symbolem 1212 In jako inny budynek zakwaterowania turystycznego. Grunty oznaczono (OZU) jako tereny mieszkaniowe B.

W oparciu o geodezyjną dokumentację powykonawczą przyjętą do państwowego zasobu geodezyjnego skarżący wniósł o zmianę sposobu użytkowania gruntu z R na tereny mieszkaniowe oraz oznaczenie rodzaju budynków 110 (mieszkalne) w klasie 1212 (zakwaterowania turystycznego). W oparciu o wykaz zmian danych ewidencyjnych i kartotekę danych ewidencyjnych budynków (§ 63 rozporz.) dokonano wnioskowanej aktualizacji w trybie materialno-technicznym (art. 24 ust. 2b pkt 1h p.g. i k.).

Jak ustalił ten organ, inwestor uzyskał w dniu [...] r. pozwolenie na budowę budynków z apartamentami turystycznymi (kategoria XIV – budynki zakwaterowania turystycznego i rekreacji jak hotele itp.), na terenie oznaczonym w planie miejscowym symbolem UZ/MTMT2 przeznaczonym na budynki związane z obsługą ruchu turystycznego.

Po wszczęciu postępowania w nin. sprawie skarżący wniósł o skorygowanie oznaczenia klasy budynków i głównej funkcji budynków, co wywołało rozszerzenie zakresu postępowania prowadzonego z urzędu.

Według planu miejscowego z 2008 r. pełne przeznaczenie terenu obejmuje w funkcji wiodącej usługi lecznictwa uzdrowiskowego oraz obiekty i usługi związane z obsługą ruchu turystycznego, zaś w funkcji uzupełniającej usługi komercyjne nieuciążliwe związane z obsługą kuracjuszy oraz ruchu turystycznego.

W pisemnym wyjaśnieniu z dnia 24.05.2016 r. Starosta potwierdził, że wydał pozwolenie na budowę budynków niemieszkalnych.

Organ zwrócił się do GUS o wyjaśnienie kwestii zakwalifikowania budynków w związku z treścią opinii wydanej dla skarżącego przez Urząd Statystyczny w Ł., że są to budynki mieszkalne. W piśmie z dnia 12.07.2016 r. GUS wskazał, że budynki należy zakwalifikować do klasy PKOB 1212 – budynki zakwaterowania turystycznego pozostałe i rodzaju KŚT 109 – pozostałe budynki niemieszkalne.

Skarżący wniósł o zawieszenie postępowania do czasu zakończenia postępowania w kwestii wydania zaświadczenia o samodzielności lokali mieszkalnych oraz o przeprowadzenie dowodów z projektu budowlanego, decyzji o zmianie pozwolenia na budowę, akt postępowania w sprawie pozwolenia na użytkowanie budynków oraz z dołączonych pism związanych z wnioskiem skarżącego o sklasyfikowanie obiektów przez Urząd Statystyczny w Ł., a także z pozwolenia na użytkowanie, zestawienia powierzchni użytkowych mieszkalnych, kart lokali mieszkalnych, które również dołączył.

Organ odmówił zawieszenia postępowania i nie uwzględnił wniosku dowodowego we wskazanym zakresie, uzasadniając obszernie te postanowienia.

Organ ten omówił stan prawny sprawy i znaczenie prawne interpretacji organów statystyki publicznej, jako części materiału dowodowego podlegających ocenie. Następnie dokonał oceny interpretacji dołączonych do akt, w tym ponadto interpretacji podatkowej. Omówił ponadto znaczenie dokumentów dołączonych przez skarżącego dla rozstrzygnięcia sprawy. Podkreślił w szczególności znaczenie kategorii budynków określonej w pozwoleniu na budowę, której organ nadzoru budowlanego nie zakwestionował. Decyzje organów administracji budowlanej były w nin. sprawie wiążące. Wnioski skarżącego nie zasługiwały więc na uwzględnienie.

W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenie § 45 ust. 1 pkt 3 w związku z § 63 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia i pkt. I.2 rozporządzenia w sprawie PBOB, naruszenie § 54 rozporz., naruszenie art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Kwestionując podstawy do wszczęcia postępowania powołał pogląd prawny zawarty w wyroku II SA/Bk 453/15 i cytowany w wyroku II SA/Rz 1541/15, że brak oczywistości błędu wyklucza aktualizację ewidencji na wniosek, a jedynie z urzędu na podstawie § 54 rozporz. Powołał ponadto tezę wyroku I OSK 719/07, że w pojęciu aktualizacji mieści się usuwanie błędnych danych ewidencyjnych. Jak wskazał, budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W pozwoleniu na użytkowanie budynków z apartamentami turystycznymi wskazano, że posiadają one powierzchnię mieszkalną. W budynkach znajdują się samodzielne lokale mieszkalne, co stanowi zagadnienie wstępne rozstrzygane obecnie w postępowaniu zażaleniowym na odmowę wydania zaświadczeń. Projekt budowlany przewidywał wybudowanie mieszkań i bezzasadnie pominięty został dowód z tego projektu.

Zaskarżoną decyzją organ utrzymał powyższą decyzję w mocy. W uzasadnieniu omówił przebieg dotychczasowego postępowania, powtarzając w części za decyzją pierwszej instancji drobiazgowy opis poszczególnych czynności procesowych tego organu i skarżącego, w ujęciu chronologicznym. Kolejno przedstawił treść rozstrzygnięcia pierwszej instancji i treść odwołania. Następnie organ mówił treść stosowanych przepisów p.g. i k. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1629) oraz rozporządzenia w sprawie ewidencji, w ich pełnym brzmieniu, podkreślając części przepisów mające znaczenie w nin. sprawie.

Z pism skarżącego wynikało, że również dostrzegał sprzeczności w ewidencji i dlatego w toku postępowania wniósł o ponowną aktualizację przez zmianę klasy budynków wg PKOB na 1112 (budynki o trzech i więcej mieszkaniach) i głównej funkcji budynków na 1122.Dw – budynek wielorodzinny, w miejsce dokonanej na jego wniosek aktualizacji z dnia 18.02.2016 r. (wówczas zaktualizowano użytek gruntowy z RV na tereny mieszkaniowe B oraz ujawniono budynki wg KŚT 110 mieszkalne i klasy 1212 – zakwaterowania turystycznego, pozostałe, a także główną funkcją 12.12.In – zakwaterowania turystycznego).

Organ wskazał, że stan faktyczny nieruchomości ustalono w nin. sprawie na podstawie dokumentów, a to 1. pozwolenia na budowę budynków z apartamentami turystycznymi zaliczonych do XIV kategorii i położonych na terenie przeznaczonym w planie miejscowym na budynki związane z obsługą ruchu turystycznego 2. zestawienia powierzchni użytkowych mieszkalnych i kart lokali 3. rzutów kondygnacji w projekcie budowlanym 4. projektu zagospodarowania działki 5. pisma urzędu statystycznego w Ł. z dnia 15.05.2014 r. i 29.01.2016 r. kwalifikującego budynki do mieszkalnych 6. interpretacji podatkowej z dnia [...] r. o stawce podatku VAT za sprzedaż lokali mieszkalnych 7. decyzji przenoszącej pozwolenie na budowę 8. dokumentacji geodezyjnej przyjętej do zasobu i uzasadniającej aktualizację na wniosek skarżącego, w tym kartoteki danych ewidencyjnych budynków z oznaczeniem rodzaju wg KŚT 110, klasy 1212 i głównej funkcji 1212 In 9. decyzji nadzoru budowlanego o pozwoleniu na użytkowanie budynków z apartamentami turystycznymi 10. wypisu z planu miejscowego 11. pisma GUS z dnia 12 lipca 2016 r. klasyfikującego budynki do klasy 1212 zakwaterowania turystycznego, które mieszczą się w rodzaju KŚT 109 pozostałe budynki niemieszkalne 12. wypisu z rejestru gruntów na dzień 7.11.2016 r. 13. wypisu z kartoteki budynków na ten dzień 14. wyrysu z mapy ewidencyjnej na ten dzień.

Dokonując ocen organ wskazał, że decydujące znaczenie dla określenia funkcji budynków ma dokumentacja architektoniczno-budowlana (wyrok I OSK 275/12). W nin. sprawie właściwy organ przesądził o braku przynależności budynków do kategorii obiektów mieszkalnych. Należało je sklasyfikować w klasie 1212 PKOB (rozporządzenie RM z dnia 30 grudnia 1999 r. Dz. U. Nr 112, poz. 1316) oraz w rodzaju 109 KŚT (rozporządzenie RM z dnia 3 października 2016 r. Dz. U. poz. 1864), jak w opinii GUS-u, a przez to wg załącznika nr 1a do rozporządzenia w sprawie ewidencji w głównej funkcji 1212.In. W myśl lp.14 załącznika nr 6 do tego rozporządzenia położone są one na innych gruntach zabudowanych o symbolu Bi. Zarzuty odwołania były nieuzasadnione.

Wnioskowane przez skarżącego dowody nie mogły podważyć decyzji administracji budowlanej, wiążących dla organu prowadzącego ewidencję. Dopiero formalna zmiana sposobu użytkowania budynków mogłaby uzasadniać inne określenie funkcji, klasy i rodzaju.

Okoliczność, że skarżący dokonał sprzedaży odrębnych lokali mieszkalnych, których własność ujawniono w księgach wieczystych, nie miała znaczenia, gdyż postępowanie dotyczyło budynków, nie zaś lokali. Organ kilkakrotnie podkreślał rozstrzygające znaczenie kategorii obiektu budowlanego oznaczonej w pozwoleniu na budowę. W sprawie nie wystąpiło zagadnienie wstępne.

W skardze do sądu administracyjnego skarżący zarzucił naruszenie art. 24 ust. 2a pkt 1d p.g. i k., bezzasadne oparcie się na kategorii obiektu zawartej w pozwoleniu na budowę, naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 78 § 1 k.p.a. przez zaniechanie dołączenia projektu budowlanego i dokonania jego analizy, niewłaściwe zastosowanie rozporządzenia PKOB i KŚT, naruszenie § 45 ust. 1 pkt 3 w związku z § 63 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia w sprawie ewidencji w związku z pkt. I.2 PKOB, naruszenie § 54 tego rozporządzenia, bezpodstawną odmowę uwzględnienia wniosków dowodowych.

W uzasadnieniu przekonywał, że ujęte w pozwoleniu na budowę apartamenty turystyczne to lokale mieszkalne w rozumieniu art. 2 ust. 2 u.w.l. Okoliczności tej dowodzi treść projektu budowlanego, w którym przewidziano budowę mieszkań i treść decyzji zmieniających pozwolenie na budowę poprzez zmianę powierzchni użytkowych lokali mieszkalnych oraz pozwolenia na użytkowanie budynków o powierzchni mieszkalnej, ponadto stanowisko urzędu statystycznego w Łodzi, karty lokali, zaświadczenia o samodzielności lokali (bez określenia ich jako mieszkalne jak we wniosku), odpisy z ksiąg wieczystych.

Dokonana aktualizacja jest w rzeczywistości niezgodna z pełną treścią decyzji organów budowlanych. Projekt budowlany jest częścią pozwolenia na budowę (wyroki II SAB/Lu 19/06 i IV SA/Po 656/07). Według PKOB (pkt I) klasyfikacja budynku jako mieszkalnego uzależniona jest od wykorzystywania co najmniej połowy całkowitej powierzchni użytkowej do celów mieszkalnych. Tak samo stanowi rozporządzenie z dnia 10.12.2010 r. w sprawie KŚT. Operat ewidencyjny powinien zawierać informacje zgodne z okolicznościami faktycznymi i stanem prawnym (wyrok IV SA/Wa 963/10).

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie w oparciu o dotychczasową argumentację. Powtórzył, że w ewidencji wykryto błędne informacje (art. 24 ust. 2a pkt 1d p.g. i k.). Nadal podkreślał znaczenie zaliczenia obiektów w pozwoleniu na budowę do kategorii XIV. Nie miało zaś znaczenia nazwanie w projekcie budowlanym projektowanych apartamentów turystycznych mieszkaniami. Apartamenty turystyczne służą zamieszkiwaniu, ale nie stają się przez to mieszkaniami. Organ wprawdzie nie dołączył do akt sprawy projektu budowlanego w całości, ale w istotnej części zawierającej zestawienia powierzchni użytkowych mieszkalnych, projekt zagospodarowania działki, zarzuty kondygnacji i karty lokali. Przepis § 54 rozporz. dotyczy okresowych weryfikacji danych ewidencyjnych dla obszarów całych obrębów, co nie dotyczy nin. sprawy.

W uzupełnieniu skargi skarżący powtórzył wcześniejszą argumentację, podkreślając brak znaczenia kategorii obiektu (k. 33 akt sądowych).

Kolejno wniósł o dopuszczenie dowodu (art. 106 § 3 p.p.s.a.) z pozwolenia na budowę, projektu budowlanego i projektu jego zmian z decyzją zmieniającą, postanowienia SKO wydanego po rozpatrzeniu zażalenia na odmowę wydania zaświadczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Organ nie ustrzegł się wprawdzie pewnych uchybień procesowych i częściowo błędnych ocen, tym niemniej rozstrzygnięcie sprawy było zgodne z prawem, gdyż wady te nie miały wpływu na wynik sprawy.

Zwraca uwagę, że organ po raz kolejny i nadal nie przejawił zrozumienia treści art. 107 § 3 k.p.a. Nie jest ważne co "ustalono" w sprawie, czyli jaka jest treść całego zebranego materiału procesowego, ale co ustalił sam organ w oparciu o część tego materiału uznaną przez siebie za wiarygodną. Podstawą ustaleń własnych organu nie były oczywiście dowody wzajemnie sprzeczne, które wymienił jednocześnie jako określające stan faktyczny nieruchomości. Uzasadnienie decyzji nie polega na szczegółowym opisie akt sprawy w ujęciu chronologicznym, przy nasyceniu tego opisu danymi niepotrzebnymi i nie służącymi umotywowaniu rozstrzygnięcia. Nie jest uzasadnieniem prawnym przytoczenie wszystkich przepisów prawnych i podkreślenie ich części istotnych dla rozstrzygnięcia, skoro sam organ wie, że te pozostałe, niepodkreślone części nie mają żadnego znaczenia. Dowody wymienia się po przytoczeniu ustaleń, które z nich wynikają, gdyż samo powołanie nazwy dokumentu jest niewystarczające dla uzasadnienia. Cóż z tego, że organ zna ich treść lub znajdują się one w aktach sprawy, skoro nie przedstawiono ich w uzasadnieniu.

Powinno być oczywiste, że określenie kategorii obiektu budowlanego w pozwoleniu na budowę stanowi element zbędny tej decyzji oraz niewiążący. Do niedawna jego umieszczenie miało mieć walor informacyjny dla strony, lecz i ten obecnie utracił (patrz A. Gliniecki w Komentarzu do art. 36 p.b. pkt 10 i powołane tam orzecznictwo sądowe jak wyrok II OSK 602/10, do art. 55 p.b. pkt 2 i nowy wzór pozwolenia na budowę w rozporządzeniu z dnia 24 sierpnia 2016 r. Dz. U. poz. 1493). Organ zatem niepotrzebnie podkreślał rozstrzygające znaczenie tego elementu pozwolenia na budowę, jednak nie była to jedyna podstawa wydanej decyzji. Organ trafnie wskazał dokumenty uzasadniające dokonanie aktualizacji operatu z urzędu i pozwalające na nieuwzględnienie wniosków skarżącego.

Dla wykazania oczywistej bezzasadności skargi wystarczy kilka spostrzeżeń natury ogólnej. Skarżący inwestor postanowił wybudować kilka domów mieszkalnych wielorodzinnych na terenie nie przeznaczonym w planie miejscowym pod budownictwo mieszkaniowe. Wykorzystał w tym celu okoliczność, że plan ten dopuszczał budowę hoteli czy pensjonatów. Wniósł o udzielenie mu pozwolenia na budowę budynków z apartamentami turystycznymi, co mieściło się w dopuszczalnym przeznaczeniu terenu. Pozwolenie to uzyskał, czyli przewidujące wybudowanie budynków niemieszkalnych. Pozwolenie to nie mogło podlegać ocenie prawnej organu i nie jest objęte kontrolą legalności sprawowaną przez sąd. W treści projektu budowlanego udało się skarżącemu przemycić określenie apartamentów jako mieszkań oraz pojęcie powierzchni mieszkalnej. Nie jest istotne, czy właściwy organ architektoniczno-budowlany dał się przekonać, że apartamenty turystyczne będą zajmowane przez ludzi, a więc mieszkańców, dlatego można synonimicznie nazwać apartamenty mieszkaniami, a może organ ten nie uznał się kompetentny do oceny projektu budowlanego (patrz art. 34 i art. 5 p.b., wyrok II OSK 2353/12 oraz art. 35 ust. 1 p.b. i art. 20 ust. 4 p.b., wyrok II SA/Kr 1108/12), a w końcu może przeoczył te zapisy projektu lub uznał je za nieistotne. W każdym razie wydane zostało pozwolenie na budowę budynku niemieszkalnego, a w konsekwencji pozwolenie na użytkowanie takiego budynku, z jednoczesnymi wzmiankami w tle tych rozstrzygnięć, że budynki posiadają powierzchnię mieszkalną i mieszkania. Wzmianki te należy interpretować jako spójne z rozstrzygnięciami zawartymi w obu decyzjach (pozwolenia na budowę i na użytkowanie), a w każdym razie nie podważające ich wyraźnej treści.

Organ geodezyjny był oczywiście związany tymi rozstrzygnięciami, a w konsekwencji nie mógł tolerować informacji w operacie określających mieszkalny charakter terenu zajętego przez budynki niemieszkalne lub mieszkalny charakter budynków niemieszkalnych, lecz musiał wprowadzić prawidłowe informacje w drodze aktualizacji z urzędu. Sąd w pełni podziela w tym zakresie trafnie wskazane przez organ podstawy prawne i ich wykładnię (art. 7d pkt 1a, art. 23 ust. 3 pkt 1i, j oraz art. 7, art. 24 ust. 2a pkt 1d p.g. i k., § 44 pkt 2, § 45 ust. 1 pkt 1 i 3, § 63 ust. 1 pkt 4, 5 i 6 rozporządzenia w sprawie ewidencji oraz zał. 1a do tego rozporządzenia, wyrok I OSK 275/12), dodatkowo wskazać można wyroki II SA/Po 210/16 wraz z cytowanym tam orzecznictwem, przepis § 2 ust. 1 pkt 4 powołanego rozporządzenia i wyrok I OSK 2813/14 lub wyrok I OSK 253/14, oraz zawarte w tych wyrokach obszerne wywody prawne na temat istoty ewidencji gruntów, podstaw ujmowanych w ewidencji danych i ich aktualizacji, których nie ma potrzeby powtarzać.

Mocy wiążącej decyzji nie podważają późniejsze zabiegi skarżącego i zdarzenia cywilnoprawne. Skarżący stwierdza z ubolewaniem, że jednak nie uzyskał zaświadczeń o istnieniu lokali mieszkalnych. Przeoczył jednak, że było to zgodne z ocenami SKO, który uchylając odmowę wydania zaświadczeń o samodzielności lokali mieszkalnych stwierdził, że sam jedynie niemieszkalny charakter apartamentów turystycznych nie uzasadnia odmowy zaświadczenia o samodzielności takich właśnie lokali. Późniejsze zawarcie umów sprzedaży apartamentów jako lokali mieszkalnych i wpisanie ich w dziale I KW lokali mieszkalnych nie stwarza nowego stanu prawnego, którym organ ewidencyjny byłby związany. Zachodzi odwrotna zależność pomiędzy wpisami w dziale I KW a wpisami do ewidencji, niż to przedstawia skarżący. Jeżeli zaś strony umowy cywilnoprawnej umówią się, że przedmiotem sprzedaży lokali niemieszkalnych są lokale mieszkalne, to w niczym nie przekreśla to kwalifikacji lokali wynikającej z decyzji. Nie ma też takiej mocy nazwanie tych lokali mieszkaniami przez geodetę.

Wnioski dowodowe skarżącego w postępowaniu administracyjnym i sądowym były bezzasadne, bowiem powołane dokumenty albo znajdowały się już w aktach sprawy (np. istotne części projektów budowlanych), albo były nieistotne dla rozstrzygnięcia lub nie miały cech podanych w art. 106 § 3 p.p.s.a.

Jak zaznaczono na wstępie organ nie powinien jednocześnie posłużyć się opinią urzędu statystycznego w Ł. i GUS-u jako jedną z podstaw własnych ustaleń i ocen, skoro były to opinie wykluczające się. Był to oczywisty błąd organu wynikający z niezrozumienia art. 107 § 3 k.p.a. i braku przeczytania ze zrozumieniem zawartego w wyrokach tut. Sądu instruktażu na temat prawidłowego pisania uzasadnień. Sprzeczności w opiniach łatwo wytłumaczyć. Urząd w Ł. dokonał interpretacji faktów przytoczonych przez skarżącego. GUS dokonał oceny opinii ł. w oparciu o obiektywnie przedstawiony przez organ pierwszej instancji stan prawny.

W podobny sposób skarżący uzyskał interpretację podatkową nawiązującą do wyrażonego w zapytaniu faktu, że zamierza sprzedawać mieszkania, uzyskał więc odpowiedź o stosowaniu wówczas stawki podatku od sprzedaży mieszkań. Obecnie przedstawia treść interpretacji jako dowód, że wybudował mieszkania.

Bezzasadne były zarzuty naruszenia rozporządzeń w sprawie PKOB i KŚT. Znowu jest na odwrót, niż przekonuje skarżący. W budynku o charakterze niemieszkalnym nie można użytkować powierzchni mieszkalnej. I to nawet wówczas, kiedy skarżący sam sobie napisze, że jest to powierzchnia mieszkalna. Pomysły skarżącego nie mają mocy przekreślenia mocy prawnej decyzji organów administracji budowlanej. Przystąpienie do nielegalnej zmiany użytkowania nie zmienia obiektu w użytkowany inaczej i nie legalizuje tej zmiany. Pojęcie "wykorzystywania" obiektu musi oznaczać korzystanie z niego zgodnie z prawem.

Dlatego i zgodnie z art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.