Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2018 r. sprawy ze skargi spółki A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", Nr "[...]" w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia oddala skargę.

Decyzją z dnia "[...]" r., znak "[...]", Wójt Gminy (dalej jako: "organ I instancji"), działając w trybie wznowienia postępowania, na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej jako: "k.p.a."), uchylił własną ostateczną decyzję z dnia "[...]" r., znak "[...]" o umorzeniu postępowania w sprawie wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej "[...]", wieży typu BOT-E2 o wysokości całkowitej 36,15 m n.p.t. wraz z antenami sektorowymi, radioliniowymi, urządzeniami sterującymi, zasilającymi oraz zasilaniem elektrycznym, na działce nr "[...]" obręb G. i odmówił określenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 5 lipca 2017 r. wznowił postępowanie w sprawie na skutek wniosku B. R. i I. R., którzy nie brali udziału w postępowaniu bez własnej winy. Strony te przekonywały, że inwestycja wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z uwagi na określenie mocy EIRP na każdym kierunku emisji z uwzględnieniem maksymalnych tiltów. Organ I instancji wystąpił do biegłego z dziedziny radiokomunikacji i teletransmisji o wydanie opinii w sprawie kwalifikacji planowanego przedsięwzięcia zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2016r. poz. 71, dalej jako: "rozporządzenie"). W opinii z dnia 11 września 2017 r. biegły stwierdził, iż przedmiotowa instalacja nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, albowiem nie jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko. Powyższe strony oraz mieszkańcy G. wnieśli zarzuty przeciwko opinii biegłego, wskazując, że planowane przedsięwzięcie należy do mogących znacząco oddziaływać na środowisko, a także wyrazili obawy co do zdrowia i życia oraz wartości posiadanych przez nich nieruchomości. W wydanej opinii uzupełniającej biegły podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Następnie organ I instancji zobowiązał inwestora do przedłożenia dokumentacji określającej moc EIRP na każdym kierunku emisji z uwzględnieniem maksymalnych tiltów oraz dopuszczalnej możliwej zabudowy, uzupełnienie dokumentacji o mapę obrazującą faktyczny obszar oddziaływania oraz odniesienie się do obszaru ograniczonego użytkowania. Organ I instancji wyjaśnił, że bez wymienionej dokumentacji nie jest możliwe ustalenie, czy planowane przedsięwzięcie jest lub nie jest mogącym znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu przepisów cytowanego rozporządzenia. Organ I instancji zaznaczył, że inwestor nie zareagował na wezwanie. Powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 września 2017 r., sygn. akt II OSK 126/16, organ I instancji wskazał, że dla poczynienia prawidłowych ustaleń niezbędne jest nie tylko określenie równoważnej mocy promieniowania izotropowo dla poszczególnych anten, ale i rozważenie ewentualnego nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny. Nie można wykluczyć, że ewentualne nakładanie lub nachodzenie wiązek spowoduje, iż moc promieniowania znacznie przekroczy wielkości dopuszczalne.

Spółka A wniosła odwołanie od powyższej decyzji, domagając się umorzenia postępowania w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań. Podniosła, że kwalifikacja przedsięwzięcia została sporządzona zgodnie z przepisami cytowanego rozporządzenia. Dlatego żądanie uzupełniania dokumentacji uznała za nieuzasadnione. Wskazała na opinię biegłego, podkreślając, że strona protestująca nie przedłożyła żadnych dowodów. Wywiodła, że § 2 ust. 7 i § 3 ust. 8 rozporządzenia odnoszą się jednoznacznie do wiązki związanej z pojedynczą anteną i wiązki promieniowania w osi głównej tej anteny. Wskazała na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 lutego 2017r., sygn. akt II OSK 1448/15.

W wyniku rozpatrzenia odwołania, decyzją z dnia "[...]" r., nr "[...]", Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ II instancji wskazał, że zgodnie z kartą informacyjną -przedsięwzięcie dotyczy budowy na działce nr "[...]" w G. wieży o konstrukcji kratowej typu BOT E2 o wysokości całkowitej 36,15 m n.p.t. wraz z instalacją 10 anten sektorowych, w tym: 3 o azymucie 45, 3 o azymucie 165 i 4 o azymucie 270, o mocy EIRP większej niż 1000 i mniejszej niż 2000. Nadto planowana jest instalacja 5 anten parabolicznych o wymiarze - 4 o Ø 0,6 m i 1 o Ø 1,2 m. Wyjaśnił, że zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1405 ze zm., dalej jako: "u.u.i.ś."), uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane dla planowanych: 1) przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Zauważył, że rodzaj przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko określa powołane rozporządzenie. Przytoczył treść § 3 ust. 1 pkt 3 tego rozporządzenia oraz wywód Naczelnego Sądu Administracyjnego z wyroku z dnia 9 grudnia 2016r., sygn. akt II OSK 708/15, zgodnie z którym "1. Kwalifikacja przedsięwzięcia nie jest dowodem, na którym można byłoby stwierdzić, czy przedmiotowa inwestycja wymagała uprzednio przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. W tym bowiem zakresie kluczowe jest ustalenie odległości miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego, wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny. Oznacza to konieczność, po pierwsze, ustalenia jaki charakter ma nieruchomość, na której realizowana jest inwestycja telekomunikacyjna, po drugie, jaki mają charakter nieruchomości sąsiednie znajdujące się w stosownej odległości od środka elektrycznego, wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny. 2. Środek elektryczny anteny to miejsce będące środkiem układu współrzędnych, względem którego wyznaczono charakterystykę promieniowania anteny, a odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego to odcinek prostej, którą wyznacza się w osi głównej wiązki promieniowania anteny, czyli wiązki zawierającej kierunek maksymalnego promieniowania. 3. Przy wyznaczaniu odległości miejsc dostępnych dla ludności uwzględnić należy zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny, jak i jej pochylenie (tilt). Kwestia oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga uwzględnienia maksymalnego możliwego emitowania tego pola z urządzenia, maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania, ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania. 5. W przypadku inwestycji, która dotyczy różnych grup anten o różnej mocy powinna być uwzględniona kumulacja pól elektromagnetycznych tak, aby można w ogóle dokonać jakiejkolwiek kwalifikacji inwestycji w odniesieniu do § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia". Kolegium podkreśliło, że przez określenie "miejsc dostępnych dla ludności", o którym mowa w art. 124 ust. 2 p.o.ś. oraz w rozporządzeniu z dnia 9 listopada 2010 r., w kontekście oddziaływania na nie pól elektromagnetycznych, należy rozumieć oddziaływanie takich pól zarówno na tereny, na których istnieje legalnie wzniesiona zabudowa z przeznaczeniem na pobyt ludzi, jak i na tereny, na których taka zabudowa może być wznoszona zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, w tym zgodnie z ustaleniami prawa miejscowego. Organ II instancji skonstatował, że z przedłożonej przez inwestora karty przedsięwzięcia nie wynika odległość miejsc dostępnych dla ludności od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Dlatego dokumentację przedłożoną przez inwestora uznano za nieprawidłową i niepozwalającą na rozpatrzenie wniosku. Ponadto Kolegium podzieliło stanowisko prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, zgodnie z którym dla prawidłowej oceny czy dana inwestycja może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko niezbędne jest dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych anten jak i całego przedsięwzięcia. Wskazano, że wniosek inwestora pomija w ogóle kwestie badania poziomu równoważnej mocy promieniowania izotropowo całej instalacji, czyli podczas działania wszystkich projektowanych anten sektorowych, dlatego organ I instancji nie mógł ocenić, czy zamierzenie może potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

W złożonej skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie spółka wniosła o uchylenie decyzji wydanych w obu instancjach. Skarżąca nie zgodziła się

z prezentowanym w judykaturze stanowiskiem co do kwestii kumulowania się mocy anten. Zdaniem skarżącej stanowisko organów pozbawia ją uprawnień przewidzianych prawem związanych z realizacją inwestycji. Skarżąca nie zgodziła się z interpretacją przepisów rozporządzenia przyjętą przez organy orzekające. Wskazała, że § 2 ust. 1 pkt. 7 oraz § 3 ust. 1 pkt. 8 rozporządzenia jednoznacznie nakazują kwalifikować przedsięwzięcie z uwzględnieniem określonych parametrów. Należy wziąć pod uwagę rodzaj inwestycji (instalacje radiokomunikacyjne), określoną częstotliwość (od 0,03 MHz do 300000 MHz), dla której równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż określona wartość podana w watach (W), oraz odległości od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Zdaniem skarżącej, przepis jest jednoznaczny i odnosi się do wiązki związanej z pojedynczą anteną i wiązki promieniowania w osi głównej tej anteny. Przepisy nie przewidują innego rodzaju pomiarów, w szczególności kumulowania sąsiadujących ze sobą anten na tym etapie postępowania. Zaznaczono, że żadna z planowanych anten nie będzie zbieżna w osi głównej wiązki z inną anteną, w konsekwencji na przedmiotowej działce nie ma przedsięwzięć, które z uwagi na charakter wymagałby sumowania mocy. W konsekwencji nie ma innej możliwości dokonania pomiarów, niż te które zostały dokonane teoretycznie, w oparciu o dokumentację przedłożoną do dokumentacji załączonej do zgłoszenia. Podkreśliła, że celem ustawodawcy było zbadanie całości oddziaływania przedsięwzięcia poprzez nałożenie na inwestora konieczności dokonywania rzeczywistych pomiarów. Inne czytanie omawianych przepisów albo interpretowanie ich w oderwaniu od innych aktów prawnych jest nieuzasadnione. Zdaniem skarżącej do wnioskowanego zamierzenie nie ma zastosowania u.u.i.ś. Wskazała, że biegły potwierdził, iż dokumentacja i założenia inwestora są prawidłowe. Wyraziła niezrozumienie jaka wiedza techniczna stoi za powoływanymi rozstrzygnięciami sądowymi funkcjonującymi rozbieżnie w orzecznictwie. Wszystkie potencjalne zarzuty jakie można postawić, powinny być wyeliminowane poprzez rzeczywiste pomiary wykonane na konkretnych urządzeniach. Pomiary wykonywane zaraz po wybudowaniu stacji bazowej skutecznie eliminują wszelkie nieprawidłowości

z uwzględnieniem jakichkolwiek źródeł promieniowania. Również tych, które istnieją bez wiedzy organów i inwestora, co odnosi się do możliwego kumulowania się, nie tylko urządzeń inwestora, ale wszystkich istniejących źródeł promieniowania. Jednak inwestorowi nie udaje się doprowadzić do tych pomiarów i wykazać racjonalności własnych założeń, ponieważ już na etapie teoretycznym uniemożliwia się mu podjęcie dalszych działań przewidzianych prawem. Skarżąca stwierdziła, że w Polsce nie ma żadnej pewności prawa. Art. 16 k.p.a. (w zw. z art. 145 k.p.a.) nie funkcjonuje, ponieważ na podstawie każdego teoretycznego zarzutu można obalić decyzję ostateczną. Nie ma pewności art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, czy art. 71 u.u.i.ś, ponieważ na inwestora można nałożyć każdy obowiązek, który nie wynika z ustawy. Nie ma pewności działania art. 84 k.p.a., ponieważ wskazania biegłego muszą być uznane za nielogiczne. Wskazała, że art. 81a k.p.a. stanowi o konieczności rozstrzygania wątpliwości, których nie da się usunąć, na korzyść inwestora. Natomiast w przypadku budowy stacji bazowej, rzeczywiste pomiary eliminują wszelkie wątpliwości. Reasumując, skarżąca nie zgodziła się z koniecznością sporządzenia dokumentacji z uwzględnieniem efektu tzw. kumulacji promieniowania. Wskazała, że stanowisko to potwierdza odpowiedź podsekretarza stanu

w Ministerstwie Środowiska z dnia 30 sierpnia 2011 r., odpowiedź podsekretarza stanu

w Ministerstwie Infrastruktury z dnia 18 sierpnia 2011r., odpowiedź podsekretarza stanu

w Ministerstwie Zdrowia z dnia 25 sierpnia 2011 r. - na interpelację nr 23966 w sprawie szeroko rozumianej problematyki telefonii komórkowej w zakresie oddziaływania na środowisko. Skarżąca powołała się także na załączone do skargi pismo Dyrektora Departamentu Ocen Oddziaływania na Środowisko w Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska z dnia 6 maja 2018 r., który w odpowiedzi na pytanie inwestora wyjaśnił, że przedsięwzięciem jest tylko jedna antena, zgodnie z § 2 ust. 7 i § 3 ust. 8 rozporządzenia.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Na rozprawie w dniu 25 września 2018 r.:

- Sąd postanowił dopuścić w charakterze uczestnika postępowania Ogólnopolskie Stowarzyszenie Przeciwdziałania Elektroskażeniom "Prawo do Życia". Prezes Stowarzyszenia wniósł o oddalenie skargi. Przedstawił stanowisko na piśmie jako załącznik do protokołu. Podniósł, że przedmiotem kwalifikacji winno być przedsięwzięcie, a nie jego pojedyncze elementy. Powołał się na opinię biegłego w dziedzinie ochrony przed promieniowaniem elektromagnetycznym, który stwierdził, że dla procedury kwalifikacji SBTK należy przyjmować sumaryczną wartość EIRP dla wszystkich anten pracujących na tym samym kierunku;

- pełnomocnik skarżącej spółki podtrzymał skargę;

- uczestnik postępowania B. R. wniosła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne są właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych, przy czym Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności, a jedynie na kryterium zgodności z prawem. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej, względnie stwierdzenie jej nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku stwierdzenia istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm., zwanej dalej: "p.p.s.a.").

W rozpatrywanej sprawie rozstrzygnięcia Sądu wymaga kwestia, czy dla realizacji zamierzonej przez inwestora stacji bazowej telefonii komórkowej o wskazanych we wniosku parametrach konieczna jest ocena oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Taka ocena przeprowadzana jest w ramach postępowania w sprawie wydania decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach (art. 61 ust. 1 pkt 1 u.u.i.ś). Stosownie do art. 59 tej ustawy przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja: przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko (pkt 1) oraz przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1 (pkt 2). Rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko określa powołane rozporządzenie z 2010 r. W sprawie nie jest sporne, że wnioskowane przedsięwzięcie wymagałoby oceny oddziaływania na środowisko w sytuacji osiągnięcia wartości określonych w § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia z 2010 r. Ocena taka może być też uzasadniona w sytuacji wypełnienia dyspozycji § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia. Zgodnie z tymi unormowaniami równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna. Uwzględniając to literalne brzmienie, inwestor ograniczył się w karcie informacyjnej przedsięwzięcia do podania mocy poszczególnych anten, przy określonym kierunku i nachyleniu oraz stwierdzenia, że w odległości 70 m w osi głównej wiązki promieniowania brak jest występowania miejsc dostępnych dla ludności. Inwestor starał się we wniosku wykazać, że inwestycja nie jest przedsięwzięciem mogącym nawet potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W takiej sytuacji prowadzenie postępowania w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań byłoby bezprzedmiotowe. Kwestia, czy należy uwzględniać pracę pojedynczej anteny, czy moc kilku anten projektowanych w tych samych azymutach jest dotychczas rozbieżnie oceniana w orzecznictwie sądów administracyjnych z uwagi na brzmienie § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia z 2010 r., które do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1. Aktualnie dominuje w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, zgodnie z którym przy ustaleniu zasięgu pola elektromagnetycznego i jego mocy należy uwzględniać możliwości eksploatacyjne projektowanych urządzeń przy pracy wszystkich anten (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 7 sierpnia 2014 r., sygn. akt II OSK 419/13, z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt II OSK 139/14, z dnia 1 grudnia 2015 r., sygn. akt II OSK 801/14, z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1839/16, z dnia 28 lutego 2018r., sygn. akt II OSK 243/18, z dnia 15 maja 2018r., sygn. akt II OSK 1105/18, z dnia 11 lipca 2018r., sygn. akt II OSK 907/18, , publ. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie orzeczenia.nsa.gov.pl). W wyrokach tych zwraca się uwagę, że kwestia oddziaływania pola elektromagnetycznego wymaga uwzględnienia maksymalnego możliwego emitowania tego pola z urządzenia, maksymalnego możliwego pochylenia osi wiązki promieniowania (tzw. tilt), ukształtowania terenu oraz istniejącego i potencjalnego zagospodarowania. W ocenie składu orzekającego Sądu, stanowisko to należy podzielić. Przy czym organ wykonawczy gminy, właściwy do rozpatrzenia wniosku, może we własnej gestii ustalić przeznaczenie gruntów znajdujących się w obszarze oddziaływania inwestycji, aby jednak to ustalić organ musi mieć wystarczające dane ku temu.

Przede wszystkim stanowisku inwestora o braku obowiązku wskazania sumy mocy anten (superpozycji pól) przeczy treść art. 63 ust. 1 u.u.i.ś. Przepis ten stanowi m.in., że obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko stwierdza, w drodze postanowienia, organ właściwy do wydania decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie następujące kryteria: rodzaj

i charakterystykę przedsięwzięcia, z uwzględnieniem: skali przedsięwzięcia i wielkości zajmowanego terenu oraz ich wzajemnych proporcji, a także istotnych rozwiązań charakteryzujących przedsięwzięcie, powiązań z innymi przedsięwzięciami,

w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych

i zrealizowanych, dla których została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia

w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań

z planowanym przedsięwzięciem, zagrożenia dla zdrowia ludzi, w tym wynikającego

z emisji (pkt 1 lit a, b i g); 3. rodzaj, cechy i skalę możliwego oddziaływania rozważanego

w odniesieniu do kryteriów wymienionych w pkt 1 i 2 oraz w art. 62 ust. 1 pkt 1, wynikające z: zasięgu oddziaływania - obszaru geograficznego i liczby ludności, na którą przedsięwzięcie może oddziaływać, charakteru, wielkości, intensywności i złożoności oddziaływania, z uwzględnieniem obciążenia istniejącej infrastruktury technicznej oraz przewidywanego momentu rozpoczęcia oddziaływania, prawdopodobieństwa oddziaływania, czasu trwania, częstotliwości i odwracalności oddziaływania, powiązań

z innymi przedsięwzięciami, w szczególności kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, dla których została wydana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia, oraz w obszarze oddziaływania przedsięwzięcia lub których oddziaływania mieszczą się w obszarze oddziaływania planowanego przedsięwzięcia

- w zakresie, w jakim ich oddziaływania mogą prowadzić do skumulowania oddziaływań

z planowanym przedsięwzięciem, możliwości ograniczenia oddziaływania (pkt 3 lit. a, c, d, e, f, g). Z powyższych unormowań wynika, że organ właściwy do wydania decyzji

o środowiskowych uwarunkowaniach nie może poprzestać na zapewnieniach inwestora, że stacja bazowa telefonii komórkowej nie będzie znacząco oddziaływała na środowisko i nie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zgodnie z tymi przepisami organ musi w szczególności mieć na uwadze rodzaj i charakterystykę całego przedsięwzięcia i możliwość kumulowania się oddziaływań przedsięwzięć realizowanych

z uwagi na zagrożenie dla zdrowia ludzi. W pkt 3 lit. d art. 63 ust. 1 u.u.i.ś. ustawodawca wprost wskazuje, że uwzględnieniu podlega rodzaj, cechy i skala możliwego oddziaływania przedsięwzięcia, w tym prawdopodobieństwo oddziaływania. W stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy oznacza to, że inwestor musi przedstawić prognozę oddziaływania całego przedsięwzięcia z uwzględnieniem możliwości kumulowania się oddziaływań. planowanych zespołów anten wobec ich możliwych nachyleń. Sama skarżąca, jak wnioskować należy, ma świadomość, że wszystkie te urządzenia będą źródłem emisji pola elektromagnetycznego. W wydanej opinii biegły także potwierdził, że praca kilku anten może mieć wpływ na natężenia pola elektromagnetycznego. Stwierdził, że "inwestor ma obowiązek wykonania pomiarów w tym zakresie i przekazania ich do WIOŚ i PWIS w celu wykonania oceny. W wypadku przekroczenia dopuszczalnych wartości WIOŚ powinien nakazać zmniejszenie mocy nadajników tak, aby ograniczona moc EIRP anten dała

w efekcie wymagane dopuszczalne wartości promieniowania". Zatem nie jest bez znaczenia dla oddziaływania na środowisko, czy na wieży jest umieszczona jedna antena, czy kilka. Należy mieć tu na uwadze, że zgodnie z załącznikiem nr 1 tabelą 2 do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów (Dz. U. z 2003 r. Nr 192, poz. 1883), dopuszczalny poziom pola elektromagnetycznego w środowisku dla miejsc dostępnych dla ludności wynosi – przy zakresie częstotliwości pola elektromagnetycznego wynoszącej od 300 MHz do 300 GHz – 0,1 W/m2 gęstości mocy. Obszar więc, nad którym zlokalizowane jest pole elektromagnetycznego oddziaływania przekraczające ww. wskaźnik, należy uznać za obszar oddziaływania obiektu. Zgodnie z ust. 7 załącznikiem nr 2 do tego rozporządzenia, określającego metody sprawdzania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku - pomiary poziomów pól elektromagnetycznych w otoczeniu instalacji radiokomunikacyjnych, radionawigacyjnych oraz radiolokacyjnych wykonuje się w sposób umożliwiający: 1) wyznaczenie miejsc występowania pól elektromagnetycznych o poziomach dopuszczalnych; 2) wyznaczenie granic obszarów ograniczonego użytkowania. Stosownie do ust. 8 tego załącznika - jeżeli w otoczeniu instalacji wymienionych w ust. 7 niniejszego załącznika występuje pole elektromagnetyczne wytworzone przez kilka instalacji niepracujących równocześnie, zasięg występowania pól elektromagnetycznych o poziomach dopuszczalnych wyznacza się dla instalacji albo grupy instalacji wytwarzających pola elektromagnetyczne

o poziomach najwyższych. W myśl zaś ust. 9 załącznika - pomiary w otoczeniu instalacji wymienionych w ust. 7 niniejszego załącznika wykonuje się podczas pracy wszystkich urządzeń wytwarzających pola elektromagnetyczne w danym zakresie częstotliwości,

w warunkach odpowiadających charakterystykom eksploatacyjnym tych urządzeń;

w przypadku możliwości eksploatacji w kilku rodzajach pracy - pomiary należy wykonać przy tym rodzaju pracy, przy którym występują pola elektromagnetyczne o najwyższym poziomie. Z treści tych przepisów wynika, że przy ustaleniu zasięgu pola elektromagnetycznego i jego mocy należy uwzględniać możliwości eksploatacyjne wszystkich projektowanych urządzeń, a więc całego przedsięwzięcia.

Jak wynika z tytułu i treści cytowanego rozporządzenia z 2003 r. reguluje ono sposób sprawdzenia dotrzymania poziomów pól elektromagnetycznych, a więc dotyczy etapu powykonawczego, weryfikacji spełnienia przepisanych norm. Takie działanie nie stoi w ogóle w sprzeczności z analizą założeń i parametrów przedsięwzięcia na etapie wydawania decyzji zezwalających na jego realizację. Całkowicie logiczne i konieczne jest rozważenie i uwzględnienie na wstępnym etapie wszelkich zagrożeń, jakie może za sobą nieść dopuszczenie inwestycji do realizacji. Odrębną natomiast kwestią jest późniejsza kontrola tych założeń. Zważyć należy, że celem oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jest niedopuszczenie do realizacji przedsięwzięć, których nie da się pogodzić

z obowiązującym prawem, ale też minimalizacja zagrożeń, co wynika z treści przytoczonego art. 63 ust. 1 oraz art. 62 ust. 1 u.u.i.ś., który nakazuje wprost

w omawianym postępowaniu określać i analizować: bezpośredni i pośredni wpływ danego przedsięwzięcia na środowisko oraz ludność, w tym zdrowie i warunki życia ludzi; możliwości oraz sposoby zapobiegania i zmniejszania negatywnego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko; oraz wymagany zakres monitoringu (pkt 1 lit. a, pkt 2 i 3).

Na podstawie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje zapewnienie spełnienia wymagań dotyczących ochrony środowiska, w tym ochrony zdrowia ludzkiego w procesie inwestycyjno-budowlanym. Uzyskanie takiej decyzji, co trzeba zaznaczyć, możliwe jest tylko w odrębnym postępowaniu wszczętym na wniosek inwestora (art. 73 ust. 1 u.u.i.ś.). Zgodnie z art. 86 pkt 2 u.u.i.ś, decyzja w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań wiąże organ wydający decyzje wymienione w art. 72 ust. 1 u.u.i.ś, a więc między innymi decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (pkt 3) oraz decyzję o pozwoleniu na budowę (pkt 1). Oznacza to, że organ właściwy do rozpatrzenia wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i wniosku o pozwolenie na budowę musi mieć bezwzględnie na uwadze, czy projektowane zamierzenie wymaga uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Art. 74 ust. 1 pkt 2 u.u.i.ś. stanowi, że w przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach należy dołączyć kartę informacyjną przedsięwzięcia. Żaden przepis ustawy nie normuje, jakie konkretnie dane powinna zawierać karta informacyjna przedsięwzięcia. W świetle omówionych przepisów nie może jednak budzić wątpliwości, że muszą to być informacje uwzględniające kryteria określone w art. 63 ust. 1 u.u.i.ś., mające umożliwić organowi właściwemu do wydania decyzji w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań ocenę, czy inwestycja jest objęta obowiązkiem przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Bez wymaganych tym przepisem danych nie jest możliwe prawidłowe rozważenie tego obowiązku, co uzasadnia odmowne załatwienie wniosku.

Do oceny opinii biegłego mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym: art. 7 k.p.a., nakazujący podjąć wszelkie kroki niezbędne do dokładnego ustalenia stanu faktycznego, art. 77 § 1 k.p.a., który nakłada na organ administracji obowiązek wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego oraz art. 80 k.p.a., który nakazuje organowi administracji oceniać, czy dana okoliczność została udowodniona na podstawie całokształtu materiału dowodowego. Z tych przepisów wynika, że organ administracji musi wyczerpująco przeanalizować opinię biegłego po jej przedłożeniu i w razie powzięcia jakichkolwiek wątpliwości co do jej prawidłowości lub zgłoszenia zastrzeżeń przez stronę postępowania, podjąć działania zmierzające do usunięcia tych wątpliwości. Obowiązkiem organu jest więc dokonanie oceny wartości dowodowej opinii rzeczoznawcy majątkowego, jej wiarygodności

i przydatności dla rozstrzygnięcia sprawy.

W świetle powyższych rozważań wydana w sprawie opinia biegłego nie mogła podlegać uwzględnieniu, gdyż oparta została na błędnym założeniu, że na etapie badania dopuszczalności przedsięwzięcia każdą antenę traktuje się jako indywidualną instalację.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności zaskarżonej decyzji z prawem, należało skargę jako nieuzasadnioną oddalić, na podstawie art. 151 p.p.s.a.