Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, sędzia WSA Marek Leszczyński, Protokolant st. sekretarz sądowy Anna Makal, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 października 2018 r. sprawy ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę.

Wnioskiem z dnia [...] lutego 2018 r. J. G. (dalej powoływany jako: "skarżący") zwrócił się do Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W. o przyznanie pomocy w formie zasiłku celowego na: zakup węgla na zimę, ocieplenie i remont częściowo spróchniałego sufitu, wymianę dwóch nieszczelnych okien w pokoju, zakup ubrania i butów na zimę, wymianę starej aluminiowej instalacji elektrycznej, dojazdy do gabinetu rehabilitacyjnego, wykup leków, dojazdy do lekarzy specjalistów i lekarza rodzinnego. Swój wniosek argumentował bardzo trudną sytuacją materialną i zdrowotną, której obecnie nie jest w stanie przezwyciężyć.

Decyzją z dnia [...] marca 2018 r. nr [...] Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w W. odmówił skarżącemu przyznania zasiłku celowego na "zakup węgla do ogrzania domu zimą, na ocieplenie i remont częściowo spróchniałego i załamanego sufitu przez który ucieka ciepło, na wymianę dwóch nieszczelnych i spróchniałych okien w pokoju zajmowanym przez wnioskodawcę, na zakup ubrania i butów na zimę, na wymianę starej aluminiowej instalacji elektrycznej powodującej zwarcia, co grozi pożarem, gdyż dom jest drewniany a ściany wyklejone papierową tapetą, na dojazdy do gabinetu rehabilitacyjnego w celu dokończenia przepisanych przez lekarza specjalistę zabiegów rehabilitacyjnych na poprawę zdrowia, na wykup leków z przepisanych recept, na dojazdy do lekarzy specjalistów w tym na zlecone badania przez sąd do lekarzy biegłych sądowych w Ł. oraz do lekarza rodzinnego z powodu bardzo trudnej sytuacji zdrowotnej, finansowej i materialnej, której nie jest on sam w stanie przezwyciężyć."

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że z przeprowadzonego, w miejscu zamieszkania J. G., wywiadu środowiskowego wynika, że prowadzi on jednoosobowe gospodarstwo domowe. Mieszka w domu drewnianym, w którym zajmuje dwa pomieszczenia, tj. pokój i kuchnię. W domu tym brak jest łazienki, WC, a woda jest przynoszona ze studni. Ustalono także, że wnioskodawca posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności orzeczonej do dnia [...] lipca 2018 r., ze wskazaniami do pracy, wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania

o Stopniu Niepełnosprawności w Ł. Ustalono także, że wnioskodawca prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni [...] ha fizycznych, tj. [...] ha przeliczeniowych, a za miesiąc styczeń 2018 r. uzyskał dochód z gospodarstwa rolnego w wysokości 791.28 zł miesięcznie pomniejszony o składkę KRUS w wysokości 131 zł miesięcznie, co stanowi dochód w wysokości 660,28 zł miesięcznie w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. (Dz.U. 2017 r., poz. 1769, zwanej dalej: "u.p.s."). Organ wskazał, że ww. dochód jest wyższy o 26,28 zł od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, które stanowi kwotę 634 zł. W związku z tym stwierdzono o braku spełnienia przez wnioskodawcę przesłanek do udzielenia pomocy w postaci zasiłku celowego na zgłoszone potrzeby. Ponadto organ wskazał, że pomimo wnioskowania o zasiłek na zakup węgla do ogrzania domu, wnioskodawca posiada własny las i dysponuje zapasem drewna na opał. Przedłożone zaś pracownikom socjalnym trzy niezrealizowane recepty były nieaktualne. W sprawie ustalono także, że wnioskodawca w okresie od [...] stycznia 2018 r. do [...] marca 2018 r. sprzedał sztukę bydła opasowego w wieku około roku oraz, że pomimo wykształcenia wyższego nie stara się o żadne zatrudnienie w tym kierunku, ani nie utrzymuje się z gospodarstwa rolnego, nie wykazując tym samym żadnej inicjatywy w celu poprawy swojej sytuacji finansowej. W ocenie organu w sprawie niniejszej nie zostały także spełnione przesłanki do udzielenia specjalnego zasiłku celowego, o których mowa w art. 41 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej. Zdaniem organu trudności z zaspokojeniem podstawowych potrzeb bytowych wnioskodawcy nie są skutkiem wystąpienia nieprzewidzianych, nadzwyczajnych i wyjątkowych okoliczności.

W wyniku ponownego rozpoznania sprawy na skutek odwołania wniesionego przez J. G., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzją z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. W ocenie Kolegium ustalenia organu I instancji uzasadniają odmowę przyznania pomocy w formie zasiłku celowego lub specjalnego zasiłku celowego. Bezsporne jest bowiem to, że na podstawie przeprowadzonego wywiadu środowiskowego ustalono brak spełnienia w niniejszej sprawie warunku dochodowego do przyznania pomocy społecznej na zasadach ogólnych, bowiem dochód wnioskodawcy przekracza ustawowe kryterium dochodowe wynoszące 634 zł dla osoby samotnie gospodarującej. Mając na uwadze powyższe oraz fakt, że wnioskodawca nie czynni żadnych działań, aby rozwiązać swoją trudną sytuację finansową, odmowa przyznania zasiłku celowego na cele wskazane we wniosku,

w ocenie Kolegium jest zasadna. Nie znaleziono także podstaw do przyznania J. G. specjalnego zasiłku celowego bowiem nie wystąpiły nieprzewidziane lub nadzwyczajne okoliczności, uzasadniające jego przyznanie. Ponadto organ odwoławczy wskazał, że Ośrodek Pomocy Społecznej w W., w miarę posiadanych możliwości i uprawnień, obejmuje wnioskodawcę pomocą.

Nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem, J. G. wniósł skargę do sądu administracyjnego, oceniając decyzję jako nieuczciwą, nierzetelną, sfałszowaną, nieuwzględniającą przepisów prawa. Z obszernej treści skargi wynika, że zdaniem skarżącego: decyzja SKO jest oparta na kłamliwych informacjach, w tym na sfałszowanym wywiadzie środowiskowym, kłamliwych stwierdzeniach oraz kłamliwych notatkach służbowych pracowników OPS. Nie ujęto w tych dokumentach, zdaniem skarżącego, wszystkich okoliczności dotyczących jego warunków mieszkaniowych, tj. braku ogrzewania, spróchniałych i nieszczelnych okien, powodującej zwarcia instalacji elektrycznej. Zarzucił, że w wywiadzie środowiskowym po raz kolejny ustalono nieprawdę odnośnie temperatury w mieszkaniu (w jego ocenie, ciepło było wynikiem dodatnich temperatur w dzień i w nocy a nie ogrzewania). Skarżący stwierdził, że sugestie pracowników OPS dotyczące sprzedaży ziemi czy podjęcia pracy są bezsensowne, niecelowe i wcale nie przyczynią się do polepszenia jego sytuacji życiowej. W odpowiedzi na zarzuty, że nie stara się poprawić swojej sytuacji życiowej wskazał, że zakupił nowe zwierzęta po to, aby móc je w przyszłości sprzedać. W jego ocenie, wpływ na jego pogarszającą się sytuację ma działanie OPS poprzez notoryczne odmawianie pomocy, w tym na wyjazd do sanatorium. Podkreślił pogarszający się stan zdrowia oraz umniejszanie znaczenia jego niepełnosprawności. Zakwestionował sposób wyliczenia dochodu. Pełnomocnik skarżącego w wypowiedzi na rozprawie oraz w piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 10 października 2018 r. poparła złożoną skargę w zakresie merytorycznych zarzutów do decyzji SKO i wniosła o uchylenie decyzji obydwu instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 41 u.p.s., poprzez jego błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie, co wyrażało się w przekroczeniu granic uznania administracyjnego oraz naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 K.p.a. poprzez przekroczenie zasady prawdy obiektywnej; art. 8 K.p.a. poprzez naruszenie zasady pogłębiania zaufania do organów publicznych; art. 11 k.p.a. poprzez naruszenie zasady przekonywania; art. 77 K.p.a. poprzez naruszenie zasady oficjalności; art. 80 K.p.a. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów.

Zdaniem pełnomocnika skarżącego, sprawa nie została dostatecznie wyjaśniona, bowiem "doszło do naruszenia art. 7, 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 K.p.a." i naruszenie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu pisma pełnomocnik wskazała, że skarżący od 2015 r. leczy się na zespół bólowy stawów kręgosłupa i stawów kończyn, zespół bólowy szyjno-ramienno- barkowy obustronny, zaś w czerwcu 2016 r. wskutek wypadku przy pracy uszkodził podudzie. Wskazała, że skarżący jest osobą przewlekle chorą, nie mogącą pracować w gospodarstwie rolnym, zaś wielomiesięczne zwolnienie lekarskie wskazuje, że choroba jest poważna i ciężka do leczenia, a bez rehabilitacji stan zdrowia skarżącego ulega ciągłemu pogorszeniu. W tym zakresie pełnomocnik wskazała, że art. 7 u.p.s. wymienia wśród przesłanek uzasadniających przyznanie pomocy z opieki społecznej niepełnosprawność oraz długotrwałą i ciężką chorobę.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał w całości prezentowane w sprawie stanowisko i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga podlega oddaleniu, bowiem nie doszło do naruszeń prawa wskazanych w skardze, jak też sąd nie stwierdził innych naruszeń mając na uwadze uprawnienia wynikające z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.).

W szczególności nie doszło w sprawie do naruszenia przepisów procesowych, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie sądu, organy administracji obu instancji ustaliły istotne okoliczności faktyczne sprawy

w kontekście przesłanek rozstrzygnięcia o wniosku skarżącego z dnia [...] lutego 2018 r. Z uzasadnień wydanych decyzji (sporządzonych zgodnie z wymaganiami art. 107 § 3 K.p.a.) wynika sposób rozumowania organów, przyjęty jako podstawa rozstrzygnięcia stan faktyczny oraz zastosowanie przepisów prawa, które to działania i oceny nie budzą wątpliwości sądu.

Sprawa dotyczy odmowy przyznania zasiłku celowego, w tym specjalnego zasiłku celowego. Z przepisu art. 39 u.p.s. wynika, że zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej. Użycie terminu "może" oznacza uznaniowość (nie obowiązek) w zakresie przyznania zasiłku i konieczność ważenia interesu strony i interesu publicznego. To ważenie i ocena interesów następuje, gdy spełnione są pozostałe kryteria uzyskania świadczeń z pomocy społecznej, do których należą m.in. kryterium dochodowe, a także ubóstwo, bezdomność, bezrobocie, długotrwała lub ciężka choroba, niepełnosprawność, zdarzenia losowe czy sytuacja kryzysowa (wymienione w art. 7 – 15 u.p.s. lub inne uzasadniające przyznanie świadczenia z pomocy społecznej).

Przesłanką wstępnie wykluczającą przyznanie skarżącemu w sprawie niniejszej zasiłku celowego na podstawie art. 39 ust. 1 u.p.s. było przekroczenie kryterium dochodowego. Tę okoliczność, w ocenie Sądu, ustalono prawidłowo.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.s., prawo do świadczeń z pomocy społecznej przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kryterium wynoszącego dla takiej osoby 634 zł. Za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na źródło i tytuł ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o należności ściśle określone i wymienione w punktach 1 – 3 tego przepisu, w tym o składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 8 ust. 3 pkt 2 u.p.s.).

Organy prawidłowo w sprawie ustaliły, że dochód skarżącego z miesiąca stycznia 2018 r., tj. miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku, przekroczył kwotę ustawowego kryterium dochodowego przewidzianego dla osoby samotnie gospodarującej. Źródłem utrzymania skarżącego jest gospodarstwo rolne

o powierzchni [...] ha przeliczeniowych. W takim przypadku dochód ustala się zgodnie z art. 8 ust. 9 u.p.s. jako iloczyn ilości hektarów przeliczeniowych

i normatywnej kwoty dochodu z 1 hektara przeliczeniowego, wskazanej

w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. poz. 1058). Obecnie kwota ta wynosi 288 złotych (§ 1 pkt 3 rozporządzenia). Po przemnożeniu ww. kwot, a następnie odjęciu składki KRUS, dochód skarżącego wyniósł w styczniu 2018 r. - 660,28 zł i przekraczał kwotę kryterium ustawowego o 26,28 złotych.

Odnośnie powyższego obliczenia dochodu skarżącego wskazać należy na dwie kwestie. Po pierwsze, dochody uzyskiwane z gospodarstwa rolnego nie zostały wskazane jako wykluczone z kategorii dochodów uwzględnianych do wyliczenia dochodu osoby samotnie gospodarującej (art. 8 ust. 4 u.p.s.). Po drugie, dochód

z gospodarstwa rolnego wyliczany jest ryczałtowo niezależnie od faktycznego prowadzenia gospodarstwa rolnego i faktycznego uzyskiwania lub nieuzyskiwania z jego prowadzenia dochodu. Przesądzającym faktem jest tytuł prawny do gospodarstwa, co wynika z art. 8 ust. 9 u.p.s. (por. np. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 9 stycznia 2018 r., II SA/Bk 250/17; wyrok NSA z dnia 19 października 2017 r.,

I OSK 360/17, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, powoływanej dalej jako CBOSA).

Oznacza to, że dla ustalenia prawa do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (kryterium dochodowe) należy przyjąć, iż każdy właściciel nieruchomości rolnej uzyskuje dochód miesięczny z 1 ha przeliczeniowego w wysokości wskazanej we właściwym rozporządzeniu określającym zweryfikowane kryteria dochodowe oraz kwoty świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, niezależnie od tego, w jaki sposób korzysta z nieruchomości lub w jaki sposób nią rozporządził (vide wyrok NSA w sprawie I OSK 1327/10, z dnia 4 stycznia 2011 r., wyrok z dnia 30 lipca 2013 r.,

II SA/Bk 350/13, CBOSA). To stanowisko orzecznictwa pozostaje niezmienne od lat

i tutejszy sąd je podziela. Dlatego próba wykazania przez skarżącego, że nie prowadzi osobiście działalności rolniczej ze względu na stan zdrowia, pozostaje bez znaczenia dla ustalenia dochodu dokonanego przez organy.

W konsekwencji, ustalony dochód skarżącego jako przekraczający kryterium ustawowe, był przesłanką wykluczającą go z możliwości przyznania zasiłku celowego na podstawie art. 39 u.p.s. Natomiast sytuacja ta zobowiązywała organ do rozważenia przyznania specjalnego zasiłku celowego na podstawie art. 41 pkt 1 u.p.s., zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany: specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi oraz może być przyznany zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

W orzecznictwie przyjmuje się, że pod pojęciem "szczególnie uzasadnionych przypadków" należy rozumieć sytuacje nadzwyczajne, wyjątkowe, odbiegające od typowych, gdy bez dokonywania wnikliwych zabiegów interpretacyjnych można ponad wszelką wątpliwość stwierdzić, że jest to sytuacja tak dotkliwa w skutkach lub tak daleko ingerująca w plany życiowe, że nie należy do zdarzeń codziennych (vide wyrok z dnia 28 listopada 2017 r., I OSK 967/17; z dnia 6 grudnia 2017 r., II SA/Łd 572/17, CBOSA).

Zdaniem Sądu, organy obu instancji słusznie wywiodły, że skarżący nie wykazał, aby jego sytuacja cechowała się szczególnością uprawniającą do uzyskania wnioskowanego świadczenia. Sytuacja życiowa skarżącego została opisana

i wnikliwie przeanalizowana, wskazano na niemożliwość zaspokojenia wszystkich, nawet uzasadnionych potrzeb osób ubiegających się o wsparcie z pomocy społecznej. Ustalono, a ustalenia te skład orzekający w sprawie niniejszej podziela, że skarżący od 2013 r. korzysta z pomocy społecznej, ale nie zmienia swojej sytuacji, nie czyni nic w tym kierunku by poprzez swoje działania polepszyć tę sytuację

i w kolejnych wnioskach powołuje się na te same okoliczności. Sąd posiada na ten temat wiedzę z urzędu z racji rozpoznawania kilkudziesięciu skarg na odmowne decyzje o przyznaniu pomocy społecznej (por. m.in. wyrok WSA w Białymstoku

z dnia 6 marca 2018 r., II SA/Bk 839/17, CBOSA).

Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie pozostaje także fakt, że w podobnych sprawach skarżącego wypowiadał się już i to kilkakrotnie Naczelny Sąd Administracyjny, który m.in. w wyroku z dnia 19 października 2017 r., sygn. akt I OSK 640/17, stwierdził, że "w niniejszej sprawie wskazywana przez skarżącego jego sytuacja materialna i zdrowotna oraz konieczność korzystania z rehabilitacji

i ponoszenia kosztów dojazdów na tę rehabilitację do gabinetu rehabilitacyjnego w Ł. nie stanowi szczególnie uzasadnionego przypadku, o którym mowa w art. 41 u.p.s." oraz, "że art. 41 u.p.s. nie może w żadnym razie prowadzić do powstania sytuacji, w której wnioskodawca uczyni z pomocy społecznej swoje stałe źródło utrzymania. Interpretacja taka byłaby niedopuszczalna jako całkowicie sprzeczna

z intencją ustawodawcy, a zwłaszcza z ustanowioną w art. 2 ust. 1 u.p.s. zasadą pomocniczości". Podobnie wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 19 października 2017 r. w sprawie I OSK 359/17.

Odnośnie zaś wskazanego przez pełnomocnika skarżącego w piśmie z dnia [...] października 2018 r. wypadku z 2016 r., jakiemu uległ skarżący, wskazać należy, że okoliczność ta nie mogła mieć znaczenia w sprawie. W tej kwestii w całości podzielić należy ocenę tut. Sądu zaprezentowaną w uzasadnieniu wyroku z dnia

10 maja 2018 r. w sprawie II SA/Bk 100/18, zgodnie z którą skarżący składał po czerwcu 2016 r. wnioski o przyznanie zasiłków celowych, organy odmawiały przyznania tych świadczeń, a skarżący rozstrzygnięcia te skarżył do WSA

w Białymstoku, który skargi oddalał. Było tak w cytowanych już sprawach II SA/Bk 839/17 i II SA/Bk 34/18, ale też w sprawie II SA/Bk 719/16, gdzie wniosek skarżący złożył wprawdzie w czerwcu 2016 r., ale organ odwoławczy orzekał w dniu

[...] września 2016 r., zaś sąd rozpoznawał skargę od tej decyzji w dniu [...] stycznia 2017 r. Od tego ostatniego wyroku skargę kasacyjną wniósł skarżący, ale NSA wyrokiem z dnia 19 października 2017 r., sygn. akt I OSK 697/17, skargę kasacyjną oddalił, a w uzasadnieniu stwierdził m.in., że "nie można upatrywać naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 3 u.p.s. we wskazywanej przez skarżącego trudnej sytuacji życiowej, przejawiającej się w orzeczonym stopniu niepełnosprawności oraz przebywaniu

w okresie ponad roku na zwolnieniach lekarskich".

Jeśli zaś chodzi o zakwalifikowanie spornego wypadku z czerwca 2016 r. jako "przypadku szczególnego" w rozumieniu art. 41 u.p.s., to wskazać należy, że skarżący konsekwentnie nie podnosi tej okoliczności w postępowaniu administracyjnym a dopiero na etapie sądowym (vide np. uzasadnienie w sprawie

II SA/Bk 100/18). Po wtóre, z uzasadnienia orzeczenia z dnia 30 listopada 2017 r., sygn. akt II SAB/Bk 164/17 wynika, że toczy się postępowanie z wniosku skarżącego o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy rolniczej. Brak jest jednak jakiegokolwiek orzeczenia (pełnomocnik skarżącego go nie wskazuje), przesadzającego o tym, że taki wypadek miał miejsce.

Reasumując powyższe, tj. całokształt materiału dowodowego oraz uzasadnienia decyzji organów obu instancji, nie można podzielić zarzutów skargi jakoby organy orzekające w sprawie naruszyły przepisy ustawy o pomocy społecznej.

W tym miejscu przypomnieć należy, że u.p.s. określa przesłanki przyznawania poszczególnych świadczeń z pomocy społecznej oraz wskazuje na cele instytucji polityki społecznej państwa. Z art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 2 u.p.s. wynika, że pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwianie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Ma ona wspierać wysiłki zmierzające do zaspokojenia niezbędnych potrzeb, a przez to umożliwić życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Głównym zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie powstawaniu takich sytuacji poprzez pomoc rodzinom i osobom w ich usamodzielnianiu się i integracji ze środowiskiem. Celem pomocy społecznej nie jest więc wyręczanie osób w pozyskiwaniu źródeł dochodów. Może zostać przyznana dopiero w momencie, gdy strona po wykorzystaniu swoich uprawnień, możliwości i zasobów nadal pozostaje w trudnej sytuacji życiowej. Odmienna interpretacja pozostawałaby w sprzeczności z intencją ustawodawcy, który nadał pomocy społecznej charakter subsydiarny. Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 4 u.p.s. ewentualne potrzeby osób i rodzin korzystających

z pomocy powinny być uwzględnione tylko wówczas, jeżeli odpowiadają celom

i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej.

W kontekście powyższego zauważenia wymaga, że organ odwoławczy dodatkowo zaakcentował, iż sytuacja skarżącego jest dość jasna i nie zmienia się od dłuższego czasu. Stanowisko organu w realiach niniejszej sprawy należy uznać także za trafne. Należy wskazać, że skarżący składa wielokrotne wnioski, niejednokrotnie w tych samych lub zbliżonych datach, wnioskuje o podobne świadczenia lub zgłasza identyczne potrzeby, natomiast jego sytuacja w ogóle nie ulega zmianie. Wskazać przykładowo należy na następujące sprawy: II SA/Bk 34/18 (wyrok oddalający skargę z dnia 12 kwietnia 2018 r. na wydaną na wniosek z dnia

[...] września 2017 r. decyzję z dnia [...] grudnia 2017 r. o odmowie przyznania zasiłku celowego "na zakup żywności, zakup węgla do ogrzania domu zimą, na ocieplenie i remont częściowo spróchniałego i załamanego sufitu, na wymianę dwóch nieszczelnych i spróchniałych okien, na zakup ubrania i butów na zimę, na wymianę starej aluminiowej instalacji elektrycznej powodującej zwarcia, na dojazdy do gabinetu rehabilitacyjnego, na wykup leków i okularów, na dojazdy do lekarzy specjalistów, w tym zlecone badania przez sąd do lekarzy biegłych sądowych

w Ł. oraz lekarza rodzinnego"; II SA/Bk 100/18 (wyrok oddalający skargę z dnia 10 maja 2018 r. na wydaną na wniosek z dnia [...] listopada 2017 r. decyzję z dnia

[...] stycznia 2018 r. o odmowie przyznania zasiłku celowego "na zakup żywności, węgla na ogrzanie domu zimą, na ocieplenie i remont częściowo spróchniałego sufitu, na wymianę dwóch nieszczelnych i spróchniałych okien, zakup ubrania i butów na zimę, na wymianę starej aluminiowej instalacji elektrycznej, na dojazdy do gabinetu rehabilitacyjnego, zakup okularów i na dojazdy do lekarzy specjalistów,

w tym do lekarza rodzinnego". We wskazanych wyżej orzeczeniach sąd wyraził identyczne oceny, iż sytuacja skarżącego jest stała od dłuższego czasu i nie uprawnia do przyznania ani zasiłku celowego, ani specjalnego zasiłku celowego. Natomiast wniosek w sprawie niniejszej został złożony przez skarżącego w dniu

[...] lutego 2018 r. Nie sposób więc ani wymagać od organów (rozpoznających powtarzające się i zgłaszane w tym samym czasie wnioski skarżącego), ani przyjąć odmiennie niż poprzednie składy orzekające, iż w niniejszej sprawie zachodziła potrzeba szczególnego analizowania sytuacji skarżącego, która jest już od dłuższego czasu niezmienna i jednolicie oceniana zarówno przez organy jak i sądy administracyjne.

W okolicznościach niniejszej sprawy stwierdzić więc należy, że uznaniowy charakter decyzji nie oznacza, że organ ma obowiązek uwzględnienia wszelkich zgłoszonych żądań, ani nie ma jednocześnie możliwości całkowicie dowolnego rozstrzygnięcia. Organ zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 7 K.p.a. ma obowiązek ustalenia i rozważenia indywidualnych okoliczności sprawy oraz uzasadnienia swojego rozstrzygnięcia zgodnie z art. 107 § 3 K.p.a. W ocenie sądu, organy obydwu instancji zadośćuczyniły powyższemu obowiązkowi.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak

w sentencji.