Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska /spr./ Sędziowie Asesor WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder Sędzia WSA Kazimierz Maczewski Protokolant Małgorzata Frej po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 listopada 2006 r. sprawy ze skargi R. S. na rozkaz personalny Komendanta Policji z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby o d d a l a skargę

R. S. – [...] aspirant Komendy Policji w [...] w dniu [...] złożył do Komendanta Policji w [...] pisemny raport o zwolnienie ze służby z dniem [...] r., powołując się na sytuację osobistą.

Komendant Policji rozkazem personalnym z dnia [...] r. Nr [...] wydanym na podstawie art. 41 ust. 3 w związku z art. 45 ust. 3 ustawy z dnia6 kwietnia 1990 r. o Policji (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. poz. 58 ze zm.) zwolnił R. S. – policjanta w służbie stałej ze służby w Policji z dniem [...] r. w związku z pisemnym zgłoszeniem wystąpienia ze służby.

W rozkazie tym organ wskazał ponadto ostatnie zajmowane przez R. S. stanowisko i miejsce służby, grupę uposażenia zasadniczego, z mnożnikiem kwoty bazowej i dodatkiem służbowym oraz stwierdził uprawnienia do świadczeń pieniężnych określonych w art. 114 ust. 1 i art. 115 ust. 1 ustawy o Policji oraz do nagrody rocznej za [...] r. w wysokości [...] [...] miesięcznego uposażenia.

Na podstawie art. 107 § 4 Kpa organ odstąpił od sporządzenia uzasadnienia decyzji.

Rozkaz ten został doręczony adresatowi w dniu [...] r.

W dniu [...] r. do organu I instancji wpłynęło odwołanie R. S. zawierające wniosek "o przywrócenie do służby", w którym odwołujący się wskazał, że na jego decyzję o złożeniu raportu o wystąpieniu ze służby "miała wpływ sytuacja jaka panuje w Jednostce po zatrzymaniu policjantów pod zarzutem popełnienia przestępstwa" oraz opisał okoliczności i odczucia, w świetle których doszedł do wniosku, że raport ten złożył przedwcześnie, oraz że nie może pogodzić się z tym, "że jest emerytem Policji".

Komendant Policji rozkazem personalnym z dnia [...] r. Nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa, po rozpatrzeniu odwołania, zaskarżony rozkaz utrzymał w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ II instancji ustalił, że w dniu [...] r. [...]. asp. R. S. wystąpił z pisemnym raportem o zwolnienie ze służby

w Policji z dniem [...] r. na własną prośbę, jako przyczynę podając problemy osobiste. Komendant Policji wyraził zgodę na wystąpienie policjanta ze służby, w związku z czym [...] r. wydał rozkaz personalny rozwiązując stosunek służbowy na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, który stanowi, że policjanta zwalnia się w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby.

W ocenie Komendanta Policji, rozkaz personalny został wydany przez organ I instancji zgodnie z prawem i nie zawiera żadnych uchybień merytorycznych. Raport policjanta spełnia kryteria formalne oświadczenia woli, a ponadto wyczerpuje wymogi zawarte w § 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 września 2002 r. w sprawie szczegółowych praw i obowiązków oraz przebiegu służby policjantów (Dz. U. Nr 151, poz. 1261). Analiza materiałów sprawy oraz okoliczności związanych ze złożeniem raportu o zwolnienie ze służby nie potwierdziła zaistnienia wad oświadczenia woli.

W tych okolicznościach, organ odwoławczy uznał, że zaskarżony rozkaz nie narusza prawa.

R. S. wniósł skargę na powyższy ostateczny rozkaz personalny do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie domagając się wycofania z obrotu prawnego tego aktu jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa materialnego i procesowego.

Z uzasadnienia skargi wynika w szczególności, że zarzucanego nią rażącego naruszenia prawa skarżący upatruje w fakcie zwolnienia skarżącego z dniem

[...] r. mimo, że w raporcie wnosił o zwolnienie z dniem [...] r. Decyzja o rozwiązaniu stosunku służbowego nie była więc zgodna z żądaniem i wolą strony. Organ I instancji samowolnie ustalił termin zwolnienia ze służby, na dodatek nie uzasadniając wyboru określonej daty, czym naruszył art. 107 Kpa. Wybór tej daty spowodował, że strona została pozbawiona prawa do waloryzacji emerytury w roku bieżącym. Organ II instancji nie dość, że utrzymał w mocy błędny rozkaz personalny, to jeszcze w uzasadnieniu "poświadczył nieprawdę stwierdzając, że strona prosiła

o rozwiązanie stosunku służbowego z dniem [...] r."

Według skarżącego, zgodnie z dotychczasowym orzecznictwem sądów administracyjnych (wyrok NSA z 18.09.1995r., sygn. akt II SA 1889/95), organ administracji publicznej w przypadku odmowy zwolnienia policjanta ze służby

w terminie podanym w raporcie, jest zobowiązany wyjaśnić z zainteresowanym policjantem czy wyraża on wolę odejścia ze służby także w terminie późniejszym. Ponieważ strona nie została zwolniona w żądanym przez nią terminie, nie jest więc

w ogóle zainteresowana zwolnieniem ze służby w Policji, co wcześniej wynikało ze złożonego przez stronę odwołania. Organ II instancji przeprowadzając postępowanie odwoławcze nie wziął pod uwagę powyższych okoliczności.

R. S. wywiódł nadto, że "niezależnie od wad kwalifikowanych decyzji dotyczących daty zwolnienia ze służby", uważa, że nastąpiło skuteczne cofnięcie oświadczenia woli, co do zwolnienia ze służby w Policji. Wynika to z faktu, że jeszcze w dniu [...] r. organ został poinformowany ustnie o wycofaniu przez stronę raportu o zwolnienie ze służby w Policji. Raport o zwolnienie ze służby został złożony [...]r. ([...]) i jeszcze tego samego dnia a następnie w [...] i [...] strona rozmawiała z przełożonymi- Komendantami o wycofaniu raportu. Rozmowy odbywały się sam na sam i nie były protokołowane, czym naruszone zostały art. 14 i 67 kpa. Nie poinformowano również strony, że powinna napisać raport o cofnięciu oświadczenia woli, czyli o wycofanie raportu o zwolnieniu ze służby, czym został naruszony przez organ art. 9 Kpa. Ponadto, w ten sposób spowodowano, że jakiekolwiek pismo złożone później przez stronę w tej sprawie nie mogło być traktowane jako skuteczne cofnięcie oświadczenia woli w myśl art. 61 k.c.

Z powyższego zdaniem skarżącego wynika, że organ II instancji nie dołożył szczególnej staranności przy ustalaniu prawdy obiektywnej w przeprowadzanym przez siebie postępowaniu odwoławczym.

Komendant Policji odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonym rozkazie personalnym.

Odnosząc się do zarzutów skargi organ odwoławczy powołując się na treść art. 61

§ k.c. stwierdził, skarżący nie cofnął skutecznie złożonego przez siebie oświadczenia woli.

Komendant przyznał, że w uzasadnieniu swojej decyzji podał błędnie, iż R. S. wniósł o zwolnienie ze służby z dniem [...] r., jednakże jest to następstwo omyłki pisarskiej nie wpływającej na treść orzeczenia. Co do daty, z jaką zostało orzeczone zwolnienie skarżącego ze służby, organ wyjaśnił, że treść art. 41 ust. 1 ustawy o Policji wskazuje, że to organ decyduje o zwolnieniu policjanta ze służby, a jest ona podyktowana tym, że organ nie zawsze ma obiektywną możliwość wydania decyzji o zwolnieniu policjanta ze służby w tym samym dniu -taka sytuacja miała też miejsce w przedmiotowej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. –Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy te sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi przez kontrolę administracji publicznej, której dokonują pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badanie legalności zaskarżonej decyzji ostatecznej polega na ocenie, czy akt ten odpowiada przepisom prawa materialnego i procesowego obowiązującym w dniu jego wydania

i w odniesieniu do stanu faktycznego sprawy administracyjnej istniejącego również

w dacie tej decyzji.

Dlatego już na wstępie niniejszych rozważań wskazać trzeba na bezprzedmiotowość, dla oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, tych wywodów skargi, zawartych w końcowym akapicie jej uzasadnienia, które opisują i odwołują się do okoliczności związanych z zaistniałą już po wydaniu zaskarżonej decyzji wymianą korespondencji pomiędzy skarżącym, a Komendantem Policji.

Wbrew wywodom skargi, zarzut braku dołożenia przez organ II instancji szczególnej staranności przy ustalaniu prawdy obiektywnej w prowadzonym postępowaniu odwoławczym, jest chybiony. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że w swym odwołaniu powoływał się na zgoła inne okoliczności wnosząc wówczas

o "przywrócenie do służby", niż te, które wyeksponowane zostały obecnie w skardze. W świetle treści odwołania organ II instancji mógł co najwyżej dostrzec, że jego autor żałuje pochopnie złożonego raportu. W odwołaniu tym nie było natomiast mowy ani

o tym, że strona nie zgadza się ze wskazaną w rozkazie personalnym organu

I instancji datą zwolnienia ze służby, ani też nie został podniesiony zarzut nieuwzględnienia przez organ sytuacji uzasadniającej- według strony- uznanie, że nastąpiło skuteczne cofnięcie raportu o zwolnienie ze służby. Organ II instancji ponownie rozpatrując i rozstrzygając sprawę na skutek wniesionego odwołania, nie miał zatem możliwości rozpatrzenia jej w kontekście zarzutów, których w odwołaniu nie podniesiono.

Materialną podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowi przepis art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia o Policji ( tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm.), który stanowi, że: "Policjanta zwalnia się ze służby w terminie 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby." Z przepisu tego wynika, jaka powinna być forma wystąpienia policjanta o zwolnienie ze służby tj. "pisemne zgłoszenie" oraz w jakim terminie od tego zgłoszenia organ powinien zwolnić policjanta ze służby. Przepisy ustawy o Policji nie przewidują kwestii cofnięcia przez policjanta pisemnego zgłoszenia o zwolnienie ze służby, a zatem zgodzić się trzeba ze stanowiskiem organu prezentowanym w odpowiedzi na skargę, że do ustalenia czy doszło do złożenia przez policjanta oświadczenia woli o cofnięciu wystąpienia

o zwolnienie ze służby oraz do oceny czy cofnięcie takie było skuteczne zastosowanie mają przepisy Kodeksu cywilnego (podobnie por. wyrok NSA

z 5.07.2001r., sygn. akt II SA 593/01, LEX nr 77683). Zgodnie z art. 61 § 1 kodeksu cywilnego oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie jest złożone

z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie tego oświadczenia jest skuteczne, jeśli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (por. wyrok NSA z 21.06.1991r., sygn. akt II SA 712/99, LEX nr 47393).

W świetle twierdzeń skarżącego zawartych w skardze na okoliczność rozmów prowadzonych z przełożonymi na temat cofnięcia przedmiotowego raportu oczywiste jest, że taka sytuacja, jaka została uregulowana w cytowanym przepisie, nie wystąpiła w niniejszej sprawie, skoro "rozmowy" o cofnięciu raportu o zwolnienie ze służby zaistniały po fakcie doręczenia adresatowi pisemnego raportu zgłaszającego wystąpienie ze służby. Innymi słowy rzecz ujmując, na gruncie niniejszej sprawy oświadczenie woli dotarło do adresata przed oświadczeniem woli o jego cofnięciu.

W stanie faktycznym sprawy nie można zatem mówić o skutecznym cofnięciu oświadczenia woli o wystąpieniu policjanta ze służby, ani też – w tych realiach - nie sposób jest przypisać organowi prowadzącemu postępowanie w przedmiocie zgłoszenia o wystąpieniu ze służby naruszenie art. 14, 67 i 9 Kpa, co bezzasadnie zarzuca się skargą.

W ocenie sądu nie znajduje też uzasadnienia zarzut naruszenia art. 41 ust. 3 ustawy o Policji, poprzez zwolnienie skarżącego z dniem [...] r. a nie z datą wskazaną w raporcie tj. z dniem [...] r.

Okoliczność, że organ II instancji błędnie w uzasadnieniu decyzji ustalił datę wskazaną przez skarżącego, jako oczekiwany przezeń dzień zwolnienia ze służby, do czego organ przyznał się w odpowiedzi na skargę, tłumacząc ten błąd omyłką pisarską, nie ma w ocenie sądu istotnego wpływu na wynik sprawy. Z przepisu art. 41 ust. 3 ustawy o Policji wynika bowiem, że ustawodawca przewidział pewien margines swobody organu w ustaleniu daty z jaką nastąpi zwolnienie policjanta, na jego wniosek, ze służby (podobnie por. wyrok NSA z 20.11.2001, sygn. akt II SA 1866/01). Wbrew wywodom skargi, powołany w niej wyrok NSA z dnia 18.09.1995 r. sygn. akt II SA 1889/95, po pierwsze, nie stanowi prawa, a zatem odczytywany być może wyłącznie jako pogląd sądu wyrażony w indywidualnej sprawie o określonym w niej stanie faktycznym i wiążący tylko w tej sprawie, a po drugie, w wyżej przedstawionym sposobie interpretacji art. 41 ust. 3 nie czyni wyłomu i nie daje podstaw do dokonania wykładni tak dalece idącej jak oczekuje tego skarżący.

W uzasadnieniu skargi cytuje się bowiem fragment uzasadnienia tego wyroku pomijając istotne różnice stanu faktycznego oraz konkluzję wyrażoną w uzasadnieniu tegoż wyroku, a sprowadzającą się do stwierdzenia: "Raport policjanta zawierający prośbę wyłącznie o natychmiastowe zwolnienie ze służby w Policji stanowi podstawę z art. 41 ust.3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji(Dz. U. Nr 30, poz. 179) tylko do niezwłocznego zwolnienia ze służby lub w krótkim terminie niezbędnym do przygotowania i doręczenia decyzji."

Skarżący złożył raport o zwolnienie ze służby w [...] [...] r., rozkaz personalny sporządzono w [...] [...] r. a jego doręczenie stronie nastąpiło dzień później tj. [..] r, a zatem z dniem zwolnienia ze służby określonym w tym rozkazie. Nie ulega więc wątpliwości, że takie ustalenie daty zwolnienia R. S. ze służby w Policji prawa nie narusza – nawet w świetle interpretacji art. 41 ust. 3 ustawy o Policji prezentowanej w wyroku NSA, na który powołano się w skardze.

Wszystkie te wyżej przedstawione racje mając na uwadze należało oddalić skargę jako nie zasługującą na uwzględnienie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).