Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 30 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Magdalena Sieniuć Sędziowie Sędzia WSA Robert Adamczewski Sędzia WSA Agnieszka Grosińska-Grzymkowska (spr.) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 września 2020 roku sprawy ze skargi P. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z [...], nr [...]; 2. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego P. G. kwotę 980 (dziewięćset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. a.tp.

Decyzją z [...], nr [...], Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) - w skrócie: "k.p.a." - utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z [...]., nr [...], odmawiającą P. G. zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazu ziemnego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. A 15 w T..

Organ odwoławczy wyjaśnił, że 13 września 2019 r. inwestor – P. G. - wystąpił do Starosty [...] z wnioskiem o pozwolenie na budowę wewnętrznej instalacji gazu ziemnego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym, zlokalizowanym przy ul. A 15 w T. Do wniosku dołączone zostało, m.in. oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, w którym wskazano, że nieruchomość stanowi współwłasność inwestora.

Pismem z 3 października 2019 r., znak: [...], organ I instancji zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w sprawie oraz możliwości zapoznania się z aktami sprawy i wniesieniu uwag bądź zastrzeżeń.

W dniu 14 października 2019 r. do organu I instancji zostało złożone pismo, w którym jedna ze współwłaścicieli nieruchomości – D. G. – oświadczyła, że nie wyraża zgody na wnioskowaną budowę. Ponadto 16 października 2019 r. do organu wpłynęło pismo kolejnego współwłaściciela nieruchomości – K. G. – w którym poinformowała, że nie akceptuje projektu instalacji gazowej oraz że projekt ten nie został uzgodniony z pozostałymi współwłaścicielami.

Starosta [...] działając na podstawie art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy z 7 lipca 1995 r. Prawa budowlanego (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1186 ze zm.) - zwanej dalej: "Prawem budowlanym" – opisaną na wstępie decyzją z [...]., nr [...], odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wewnętrznej instalacji gazu ziemnego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. A 15 w T..

W odwołaniu od powyższej decyzji P. G. zarzucił naruszenie:

- art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie istotnych w sprawie

okoliczności stanu faktycznego, polegającego na błędnym uznaniu, iż sprzeciw

współwłaścicieli nieruchomości może stanowić podstawę do ustalenia, że P. G.

nie posiada prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;

- art. 28 k.p.a., poprzez błędne ustalenie kręgu uczestników postępowania, co spowodowało błędne uznanie, iż sprzeciw współwłaścicieli nieruchomości może stanowić podstawę do ustalenia, że P. G. nie posiada prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

W związku z powyższym odwołujący wniósł o uchylenie decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Dalej organ II instancji wyjaśnił, że pierwszym krokiem do uzyskania pozwolenia na budowę jest wykazanie prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, o którym mowa w art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażone zostało stanowisko, zgodnie z którym, w postępowaniu dotyczącym udzielenia pozwolenia na budowę organ nie został pozbawiony możliwości weryfikacji oświadczenia, o którym stanowi przepis art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego, które jest jedynie środkiem dowodowym, o jakim mowa wart. 75 § 2 k.p.a., podlegającym badaniu przez organ. Możliwość ta nie oznacza, że w postępowaniu administracyjnym lub sądowoadministracyjnym mogą być rozstrzygane kwestie cywilnoprawne, gdyż do ich rozstrzygania powołane są sądy cywilne.

Organ odwoławczy wskazał, że przepisy art. 32 ust. 4 w związku z art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego, wykładane w zgodzie z deklaracją wolności zabudowy wyrażoną w art. 4 Prawa budowlanego, uzasadniają twierdzenie, że niewykazanie przez inwestora prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego w razie uzasadnionych wątpliwości organu co do istnienia takiego prawa obliguje organ do wydania decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy organ II instancji stwierdził, że do wniosku o pozwolenie na budowę inwestor dołączył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, w którym jako tytuł prawny wskazał współwłasność. Z materiałów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości są: D. G., J. G., K. G., P. G. oraz P. J. K.. Ponadto w aktach sprawy znajdują się pisma współwłaścicielek: D. G. oraz K. G., w których jednoznacznie nie wyrażają zgody na realizację planowanej inwestycji.

Następnie organ odwoławczy podkreślił, że z projektu budowlanego wynika, iż wewnętrzna instalacja gazu w budynku będzie zasilana z doprowadzonego do budynku przyłącza gazowego, zakończonego punktem gazowym (z reduktorem) na zewnętrznej ścianie budynku. Za reduktorem instalacja gazowa zostanie rozdzielona na dwie odrębne instalacje, z czego na jedną z nich współwłaściciele uzyskali już pozwolenie na budowę. Instalacja wewnętrzna będzie zrealizowana zgodnie z częścią rysunkową projektu budowlanego. Kocioł gazowy o mocy znamionowej do 30 kW z zamkniętą komorą spalania wraz z osprzętem będzie znajdował się na poddaszu nieużytkowym. Odprowadzanie spalin z kotła będzie odbywać się układem powietrzno-spalinowym wyprowadzonym ponad dach budynku. Wentylacja wywiewna z pomieszczenia kotłowni grawitacyjna realizowana będzie przez projektowany kanał wyciągowy DN200 wyprowadzony ponad dach budynku. W projekcie wskazano także, że obszar oddziaływania projektowanej instalacji gazowej nie wykroczy poza obszar budynku.

Zdaniem organu II instancji zarówno z opisu, jak i części rysunkowej projektu budowlanego wynika, że zakres planowanych robót wykracza poza lokal stanowiący odrębną własność inwestora P. G. i realizowany będzie również na części wspólnej, jaką stanowi, m.in. korytarz czy poddasze. Spośród współwłaścicieli, zgody na realizację planowanej inwestycji nie wyrazili: D. G. oraz K. G..

Wojewoda podkreślił, że stosunki pomiędzy właścicielami tej samej rzeczy reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 ze zm.) w dziale IV współwłasność. W orzecznictwie wskazuje się, że czynność, która nie narusza i nie zagraża interesom współwłaścicieli niedziałających, może być uznana za czynność zwykłego zarządu, niewymagającą uzyskania zgody wszystkich współwłaścicieli na jej realizację. Przepisy Kodeksu cywilnego nie definiują czynności zwykłego zarządu, ani kiedy ma miejsce przekroczenie zwykłego zarządu. Ustawodawca celowo pozostawił rozstrzygnięcie tej kwestii orzecznictwu sądów, gdyż zależy ona od konkretnej sytuacji i stanu faktycznego sprawy. Ponadto przyjmuje się również, że modernizacja polegająca na założeniu nowej instalacji gazowej, w budynku stanowiącym współwłasność, należy niewątpliwie do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu nieruchomością wspólną. Zatem znajduje zastosowanie art. 199 zdanie pierwsze Kodeksu cywilnego, uzależniający skuteczność tej czynności od zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości.

Organ II instancji stwierdził, że zgoda współwłaścicieli jest niezbędna, aby można było mówić o posiadaniu pełnego prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego. Mając na uwadze powyższe, organ odwoławczy podzielił stanowisko Starosty [...] wyrażone w zaskarżonej decyzji, że P. G. nie posiada prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane położonej przy ul. A 15 w T., na której planowana jest inwestycja objęta wnioskiem o pozwolenie na budowę, co uzasadniało wydanie decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę dla przedmiotowej inwestycji. Wobec tego organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonej decyzji.

Na ostateczną decyzję Wojewody [...] skargę do sądu administracyjnego złożył P. G., zarzucając naruszenie:

1. art. 28 k.p.a. w zw. z art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 21 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz. U. z 2000 r., nr 80, poz. 903 z późn. zm.) - zwanej dalej: "u.w.l." - poprzez uznanie za stronę postępowania współwłaścicieli nieruchomości położonej w T.przy ul. A 15, mimo iż podmioty te nie posiadają w przedmiotowej sprawie interesu prawnego, co spowodowało uznanie sprzeciwu współwłaścicieli nieruchomości jako brak prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz skierowanie decyzji do podmiotu niebędącego stroną, co stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności postępowania na podstawie art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...].

W przypadku nieuwzględnienia zarzutu nieważności postępowania, zaskarżonej decyzji zarzucono:

1. naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie istotnych w sprawie okoliczności stanu faktycznego, polegającego na błędnym uznaniu, iż sprzeciw współwłaścicieli nieruchomości może stanowić podstawę do ustalenia, że P. G. nie posiada prawa do dysonowania nieruchomością na cele budowlane i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, a to:

a) wydanie decyzji utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] mimo, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że:

- uchwałą nr 9/2018 z 8 maja 2018 r. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. A 15 w T., wyraziła zgodę na wejście i wykonywanie prac związanych z budową przyłącza gazowego na terenie nieruchomości przez Spółkę A w T. Sp. z o.o.;

- uchwałą nr 10/2018 z 8 maja 2018 r. Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. A 15 w T., wyraziła zgodę na podjęcie przez Zarząd

Wspólnoty czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu, w celu przyłączenia

nieruchomości wspólnej do miejskiej sieci gazowniczej, w tym w szczególności ustalenia

warunków przyłącza, a także upoważniła zarząd Wspólnoty - Spółdzielnię Mieszkaniową

"B" do zawarcia umowy w sprawie przyłączenia nieruchomości wspólnej do

miejskiej sieci gazowniczej;

zatem, w ocenie skarżącego, należy uznać, że P. G. posiadał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego;

b) wydanie decyzji utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] mimo, że organ odwoławczy nie wyjaśnił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji z jakich powodów i na podstawie jakich ustaleń faktycznych uznał, że realizacja przedmiotowej inwestycji wymaga zgody wszystkich współwłaścicieli nieruchomości; w szczególności organ nie dokonał oceny projektu budowlanego złożonego przez skarżącego pod względem, czy inwestycja polegająca na przebudowie wewnętrznej instalacji gazowej i doprowadzeniu instalacji gazowej do lokali mieszkalnych skarżącego stanowi zakres zwykłego zarządu nieruchomością czy też przekracza zakres zwykłego zarządu;

2. naruszenie art. 107 § 3 k.p.a., poprzez nierozpoznanie wszystkich zarzutów odwołania, a mianowicie naruszenia art. 28 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

3. naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a., poprzez jego błędne zastosowanie i bezpodstawne utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji, podczas gdy organ powinien uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Mając powyższe na uwadze skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Jednocześnie skarżący wniósł o zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów

zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i w związku z tym wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2167) w związku z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) - powoływanej dalej jako: "p.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stwierdzenie, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, obliguje sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Stosownie zaś do art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę sąd, co do zasady, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, a ponadto może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala odpowiednio w całości albo w części (art. 151 p.p.s.a.).

Biorąc pod uwagę tak zakreśloną kognicję oraz przyczyny wzruszenia aktów organów administracji, sąd uznał, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji naruszają prawo w stopniu, który uzasadnia jej uchylenie.

Na wstępnie należy dodatkowo wskazać, że zgodnie z art. 119 pkt 2 oraz art. 120 p.p.s.a. sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy.

Zgodnie z art. 4 Prawa budowlanego każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Definicja prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane została sformułowana w art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego. Natomiast w myśl art. 32 ust. 4 pkt 2 tej ustawy pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto wykazał, że posiada prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. W przypadku pozwolenia na budowę ustawodawca ułatwił inwestorowi wykazanie, że posiada to prawo, gdyż nie musi przedkładać dokumentów, z których wynika jeden z tytułów prawnych wskazanych w art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego. Wystarczy, że złoży, pod rygorem odpowiedzialności karnej, oświadczenie według urzędowego wzoru, że takie prawo posiada.

W niniejszej sprawie organy administracji obu instancji uznały, że skarżący nie legitymuje się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, bowiem inwestycja ma być zrealizowana na nieruchomości będącej współwłasnością kilku osób, spośród których dwie nie wyraziły zgody na jej wykonanie. Organy przyjęły, że w sprawie mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego, regulujące zasady wykonywania zarządu rzeczą wspólną, co oznacza, że w postępowaniu administracyjnym nie mogą być rozstrzygane spory cywilnoprawne między poszczególnymi współwłaścicielami.

W tym miejscu podkreślić należy, że stosownie do art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu. Przepis ten określa krąg podmiotów posiadających przymiot strony w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę oraz posługuje się dodatkowo pojęciem oddziaływania obiektu budowlanego. Przepis ten przewiduje szczególny reżim prawny w stosunku do ogólnych zasad prawa administracyjnego. Stanowi on szczegółowe unormowanie w odniesieniu do pojęcia strony postępowania w rozumieniu art. 28 k.p.a.

W orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że w sprawach pozwolenia na wykonanie robót budowlanych w budynku wielorodzinnym, ingerujących w jego części wspólne i w ramach którego funkcjonuje wspólnota mieszkaniowa, to ona, a nie poszczególni współwłaściciele, jest stroną postępowania administracyjnego. Wynika to ze szczególnych uregulowań ustawy o własności lokali. Zgodnie bowiem z art. 6 u.w.l. ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Ustawa o własności lokali reguluje również zasady zarządu nieruchomością wspólną. Stosownie do art. 19 u.w.l. (w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania administracyjnego), jeżeli liczba lokali wyodrębnionych i lokali niewyodrębnionych, należących nadal do dotychczasowego właściciela, nie jest większa niż siedem (obecnie trzy), do zarządu nieruchomością wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania cywilnego o współwłasności. Jeżeli natomiast liczba lokali wyodrębnionych i lokali niewyodrębnionych jest większa niż siedem (obecnie trzy), właściciele lokali są obowiązani podjąć uchwałę o wyborze jednoosobowego lub kilkuosobowego zarządu. Członkiem zarządu może być wyłącznie osoba fizyczna (art. 20 ust. 1 u.w.l.). Z kolei art. 21 ust. 1 u.w.l. stanowi, że zarząd kieruje sprawami wspólnoty mieszkaniowej i reprezentuje ją na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a poszczególnymi właścicielami lokali.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że współwłaściciel nieruchomości zabudowanej budynkiem wielolokalowym, w ramach którego działa wspólnota mieszkaniowa, może być stroną postępowania w przedmiocie wydania pozwolenia na budowę tylko i wyłącznie wtedy, gdy wykaże, że planowana inwestycja będzie miała - w powiązaniu z odpowiednimi przepisami prawa materialnego - bezpośredni wpływ na jego prawa lub obowiązki, że będzie ingerować w wykonywane przez niego prawo własności do lokalu. Innymi słowy poszczególni współwłaściciele nieruchomości objętą wspólnotą mieszkaniową, w sprawach z zakresu prawa budowlanego, nie mają legitymacji do udziału w postępowaniu administracyjnym na prawach strony, chyba że posiadają własny interes prawny podlegający ochronie na podstawie przepisów prawa cywilnego lub prawa administracyjnego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że organy administracji błędnie uznały za strony postępowania poszczególnych współwłaścicieli nieruchomości położonej ul. A 15 w T.. Tym samym organy prowadziły postępowanie z pominięciem funkcjonującej w ramach tej nieruchomości wspólnoty mieszkaniowej, reprezentowanej przez jej zarząd. Już choćby z tej przyczyny należało uchylić decyzje organów obu instancji. Nie chodzi tu bowiem o pominięcie jakiejś strony postępowania, lecz o nienależyte ustalenie kręgu stron.

Po drugie podkreślić należy, że jeżeli organy administracji przyjęły, że planowana inwestycja ma być realizowana w częściach wspólnych nieruchomości, co w ich ocenie przekracza czynności zwykłego zarządu, to w takim razie, w świetle art. 21 ust. 1 u.w.l. brak zgody na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane, który ewentualnie uniemożliwiałby zrealizowanie inwestycji, powinien być wyrażony przez zarząd wspólnoty. Tym samym oświadczenia dwóch współwłaścicieli nieruchomości o niewyrażeniu zgody na realizację spornej inwestycji nie mogą stanowić wystarczającej podstawy do uznania, że inwestor nie spełnił warunku, o którym mowa w art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego.

Ponadto, jak słusznie podnosi pełnomocnik skarżącego, ocena czy inwestor legitymuje się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane powinna być dokonana z uwzględnieniem uchwały wspólnoty nr 9/2018 z 8 maja 2018 r., w której wyrażono zgodę na wejście i wykonywanie prac związanych z budową przyłącza gazowego na terenie nieruchomości przez Spółkę A w T. Sp. z o.o., a także uchwały nr 10/2018 z 8 maja 2018 r., w której wyrażono zgodę na podjęcie przez Zarząd Wspólnoty czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu, w celu przyłączenia nieruchomości wspólnej do miejskiej sieci gazowniczej, w tym w szczególności ustalenia warunków przyłącza, a także upoważniła Zarząd Wspólnoty - Spółdzielnię Mieszkaniową "B" do zawarcia umowy w sprawie przyłączenia nieruchomości wspólnej do miejskiej sieci gazowniczej. Organy winny ustalić, czy na podstawie ww. uchwał lokale pozostałych współwłaścicieli zostały podłączone się do wspólnego przyłącza gazowego. Trudno jest bowiem przyjąć, że na podstawie tych samych uchwał część współwłaścicieli legitymowała się prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i ich lokale mogły zostać przyłączone do sieci gazowej, a lokale należące do P. G. już nie.

W ocenie sądu brak zgody dwóch współwłaścicieli nieruchomości na realizację inwestycji jest wynikiem sporu między wspólnotą mieszkaniową a inwestorem, dotyczącym pokrycia przez niego kosztów za wykonane przyłącze i projekt przyłączenia lokali do tego przyłącza. Jednak kwestie rozliczeń między współwłaścicielami nie powinny być przedmiotem oceny organów administracji. Ewentualne roszczenia o zapłatę poniesionych przez wspólnotę kosztów za jednego ze współwłaścicieli mogą być dochodzone przed sądem powszechnym. Spory cywilnoprawne nie mogą natomiast być przeszkodą w postępowaniu o pozwolenie na budowę, jeżeli inwestor spełnia wszystkie wymogi nałożone przepisami prawa.

Reasumując stwierdzić należy, że odmowa zatwierdzenia projektu budowlanego w niniejszej sprawie była przedwczesna, bowiem organy administracji w sposób nieprawidłowy ustaliły krąg stron postępowania, pomijając zupełnie działającą na nieruchomości wspólnotę mieszkaniową, czym naruszyły art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w zw. z art. 6 i art. 21 ustawy o własności lokali, co miało wpływ na wynik sprawy. Organy administracji dopuściły się także naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., poprzez niewyjaśnienie istotnych w sprawie okoliczności stanu faktycznego, polegającego na błędnym uznaniu, że sprzeciw współwłaścicieli nieruchomości może stanowić podstawę do ustalenia, że P. G. nie posiada prawa do dysonowania nieruchomością na cele budowlane i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w zw. z art. 135 p.p.s.a., orzekł jak w pkt 1 sentencji. Sąd nie znalazł bowiem podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, gdyż do wyeliminowania skutków prawnych z niej wynikających wystarczy jej uchylenie. Do samo dotyczy decyzji organu I instancji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w pkt 2 wyroku na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. Na zasądzone koszty postępowania składa się kwota uiszczonego wpisu sądowego od skargi w wysokości 500 zł oraz kwota wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości 480 zł, ustalona na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1800 ze zm.).

Ponownie rozpoznając sprawę organ administracji uwzględni powyższe wskazania, a w szczególności w sposób prawidłowy określi krąg stron postępowania i dokona właściwej oceny materiału dowodowego, w tym w zakresie legitymowania się przez skarżącego prawem do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

B.A.