drukuj    zapisz    Powrót do listy

6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego 658, Inne, Prezydent Miasta, Oddalono skargę, II SAB/Bk 12/20 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2020-03-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Bk 12/20 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2020-03-12 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-02-11
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Elżbieta Trykoszko
Małgorzata Roleder
Marek Leszczyński /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6152 Lokalizacja innej inwestycji celu publicznego
658
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II OSK 1555/20 - Wyrok NSA z 2020-08-20
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1496 art. 7 ust. 8 pkt 12, ust. 9 i 10 oraz art. 14
Ustawa z dnia 5 lipca 2018 r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących
Dz.U. 2019 poz 2325 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Elżbieta Trykoszko, , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 marca 2020 r. w trybie uproszczonym sprawy ze skargi K. H. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. w sprawie wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej oddala skargę

Uzasadnienie

Skarga na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. została wywiedziona na tle następujących okoliczności faktycznych:

W dniu [...] stycznia 2020 r. K. H. (powoływany w dalszej części jako "skarżący") złożył do Rady Miasta B., za pośrednictwem Prezydenta Miasta B., wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na działce nr ewid. gr. [...] w obr. [...] przy ul. [...] w B. Jako podstawę złożonego wniosku skarżący wskazał art. 7 ust. 1, ust. 7 i ust. 8 ustawy z dnia 5 lipca 2018r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1496 ze zm., zwanej dalej "specustawą mieszkaniową").

Prezydent Miasta B. pismem z dnia [...] stycznia 2020r. nr [...] zawiadomił skarżącego o pozostawieniu jego wniosku bez rozpatrzenia. Wyjaśniając podstawy wydanego rozstrzygnięcia wskazał, że zgodnie z art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej był zobowiązany do sprawdzenia, czy złożony wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej spełnia wymogi art. 7 ust. 7 i 8 ustawy, a w przypadku wniosku skarżącego spełnienie wymogu art. 7 ust. 7 pkt 12 tej ustawy, nie było obiektywnie możliwe z uwagi na "zawieszenie" obowiązywania Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B., uchwalonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019r. Skarżący w złożonym wniosku zadeklarował wprawdzie niesprzeczność planowanej inwestycji zarówno ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. z dnia [...] listopada 1999r., jak i ze Studium z [...] czerwca 2019r., ale jak podkreślił organ, Studium z dnia 29 listopada 1999r. przestało obowiązywać, a wykonalność Studium z dnia [...] czerwca 2019r. została wstrzymana, na skutek wydanego przez Wojewodę P. rozstrzygnięcia nadzorczego nr [...] stwierdzającego nieważność uchwały nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. nr [...]. Jak dalej wyjaśnił organ, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylił co prawda ww. rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P., ale z uwagi na fakt, że powyższe orzeczenie nie jest prawomocne, nie było podstaw prawnych do procedowania złożonego wniosku. Prezydent wskazał jednocześnie, że właśnie z uwagi na opisany stan "zawieszenia" obowiązywania Studium, odstąpił od wzywania skarżącego do uzupełniania braków formalnych złożonego wniosku.

W dniu [...] stycznia 2020r. skarżący wezwał Prezydenta Miasta B. do usunięcia naruszenia prawa polegającego na nieuprawnionym niezamieszczeniu na stronie BIP złożonego wniosku, co skutkowało niepodjęciem uchwały przez Radę Miasta B. o ustaleniu lokalizacji wnioskowanej inwestycji mieszkaniowej. Skarżący wezwał jednocześnie, aby Prezydent Miasta B. niezwłocznie umieścił prawidłowo złożony, kompletny i prawidłowy pod względem formalnym wniosek z dnia [...] stycznia 2020r. wraz z załącznikami na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej oraz rozpoczął dalsze procedowanie tego wniosku w terminie jednego dnia od otrzymania wezwania.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Prezydent Miasta B. pismem z dnia 16 stycznia 2020r. poinformował skarżącego, że nowelizacji art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, obowiązująca od 1 czerwca 2017r., wyeliminowała konieczność wcześniejszego wnoszenia wezwania do usunięcia naruszenia prawa przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego.

W dniu 14 stycznia 2020 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. polegające na pozostawieniu bez rozpatrzenia jego wniosku z dnia [...] stycznia 2020 r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na działce nr [...] przy ul. [...] w B., uniemożliwiając tym samym Radzie Miasta B. podjęcie stosownej uchwały w tym zakresie. Skarżący wniósł jednocześnie o stwierdzenie, że Prezydent Miasta B. dopuścił się naruszenia prawa w związku z pozostawieniem bez rozpatrzenia wniosku z dnia [...] stycznia 2020 r. (pkt 2 skargi), przewlekłości z rażącym naruszeniem prawa (pkt 3 skargi), bezczynności z rażącym naruszeniem prawa (pkt 4), oraz, że Prezydent ponosi wyłączną winę za przewlekłość i bezczynność (pkt 5 skargi).

Skarżący zwrócił się także do sądu administracyjnego o stwierdzenie, że wniosek z [...] stycznia 2020r. jest poprawny i kompletny pod względem zgodności z przepisami prawa (pkt 6 skargi), zobowiązanie Prezydenta Miasta B. do niezwłocznego umieszczenia wniosku z [...] stycznia 2020 r. na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B. oraz do dalszego procesowania wniosku, w terminie dwóch dni roboczych od otrzymania wyroku, pod rygorem zastosowania przez sąd środków dyscyplinujących organ (pkt 7 skargi), a w przypadku nieumieszczenia wniosku w BIP nakazanie przez sąd administracyjny organowi nadzoru jego wykonanie na koszt i ryzyko gminy (pkt 8 skargi), wskazanie, iż organem nadzoru - w przypadku specustawy mieszkaniowej -jest właściwy miejscowo wojewoda, w tym przypadku Wojewoda P. (pkt 9 skargi), oraz nałożenie grzywny na Prezydenta Miasta B. w maksymalnej wysokości tj. 45.850,30 zł (pkt 10 skargi) i przyznanie skarżącemu od Prezydenta Miasta B. sumy pieniężnej w maksymalnej wysokości tj. 22.925,15 zł oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów prowadzonego postępowania sądowego (pkt 11 i 12 skargi).

W uzasadnieniu złożonej skargi jej autor wskazał, że Prezydent Miasta B. nie zamieszczając prawidłowego i kompletnego wniosku na stronie BIP Urzędu Miejskiego w B. w sposób oczywisty naruszył przepisy ustawy z dnia 5 lipca 2018r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących, co uzasadniało złożenie skargi na bezczynność organu w trybie art. 101a ustawy o samorządzie gminnym. Skarżący wyjaśnił jednocześnie, że w dniu 14 stycznia 2020 r. otrzymał pismo z Ministerstwa Rozwoju, informujące, że na dzień złożenia wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, obowiązywało w B. "stare" Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego z 1999 r., zatem jego oświadczenie złożone wraz z wnioskiem o braku sprzeczności planowanej inwestycji ze Studium z 1999 roku jest prawdziwe, a sam wniosek nie jest obarczony żadnym brakiem.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta B. wniósł o jej odrzucenie ewentualnie o jej oddalenie. Wyjaśniając podstawy przemawiające na odrzuceniem skargi, organ powołał się na art. 14 ustawy z dnia 5 lipca 2018r. o ułatwieniach w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących, wskazując, skoro do spraw określonych w rozdziale 2 ww. ustawy nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, to tym samym wyłączona jest możliwość skarżenia do sądu bezczynności, wskazanej art. 3 § 2 pkt 9 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Na potwierdzenie powyższego stanowiska organ przytoczył treść postanowienia WSA we Wrocławiu z dnia 15 maja 2019r. sygn. akt II SAB/Wr 13/19.

Odnosząc się z kolei merytorycznie do podniesionych w skardze zarzutów, organ wyjaśnił, że zgodnie z art. 5 ust. 3 specustawy mieszkaniowej, podstawowym warunkiem realizacji inwestycji mieszkaniowej jest niesprzeczność inwestycji ze studium. Badając pod tym kątem wniosek skarżącego o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej ustalił w dniu jego złożenia, na terenie miasta B. obowiązywało co prawda Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzone uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019r., ale w tym czasie jego wykonalność była wstrzymana. W dniu [...] lipca 2019r. Wojewoda P. wydał bowiem rozstrzygnięcie nadzorcze nr [...] stwierdzające nieważność tejże uchwały. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylił ww. rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P., ale z uwagi na fakt, że powyższy wyrok był nieprawomocny w dacie rozpatrzenia wniosku skarżącego, brak było podstaw prawnych do merytorycznego procedowania wniosku. Jak przypomniał bowiem organ, stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego (art. 92 ust. 1 u.s.g.). Wstrzymanie wykonania uchwały nie jest jednak równoznaczne z pozbawieniem jej mocy obowiązującej, a stanowi jedynie czasowe zawieszenie jej obowiązywania. Rozstrzygnięcie nadzorcze wywołuje skutki prawne w postaci pozbawienia mocy obowiązującej aktu organu gminy w zakresie objętym orzeczeniem o nieważności dopiero po uzyskaniu waloru prawomocności.

Dodatkowo wyjaśniono, że skoro wniosek skarżącego w dniu jego złożenia obiektywnie nie spełniał wymogu art. 7 ust. 7 pkt 12 tego przepisu, tj. niesprzeczności wnioskowanej inwestycji ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, a wada wniosku w tym zakresie nie miała charakteru formalnego (z przyczyn obiektywnych nie było bowiem możliwości jej usunięcia), to organ nie miał innego wyjścia, jak pozostawić wniosek skarżącego bez rozpatrzenia. Przy czym, jak podkreślono w odpowiedzi na skargę, organ nie miał podstaw do uprzedniego wezwania skarżącego do usunięcia ww. braku na podstaw w trybie art. 7 ust. 9 tej ustawy. Tym bardziej, że skarżący, wiedział o toczącym się postępowaniu sądowoadministarcyjnym dotyczącym rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody P. oraz istniejącym stanie "zawieszenia" obowiązywania Studium. Był bowiem o tym informowany na etapie procedowania wcześniejszego, analogicznego wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na działce nr ewid. gr. [...] w obr. [...] przy ul. [...] w B. w trybie ustawy.

Końcowo Prezydent Miasta B. zwrócił uwagę, że pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia nie uniemożliwia skarżącemu ponownego złożenia kompletnego wniosku w momencie, gdy ustanie przeszkoda w jego procedowaniu, a taka przeszkoda aktualnie już ustała.

W piśmie z 17 lutego 2020r. Dyrektor Biura w B. Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorstw wniósł o uwzględnienie skargi i zobowiązanie Prezydenta Miasta B. do opublikowania wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowe w BIP.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu, bowiem organ nie pozostawał w bezczynności, jak również nie prowadził sprawy w sposób przewlekły.

W niniejszej sprawie skarżący przedmiotem skargi uczynił bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Prezydenta Miasta B. polegające na pozostawieniu bez rozpoznania jego wniosku z dnia 2 stycznia 2020r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej w trybie specustawy mieszkaniowej. Tak zakreślony przedmiot bezczynności - jest w ocenie sądu – dopuszczalny na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.). Mając jednak na uwadze złożony w odpowiedzi na skargę wniosek o jej odrzucenie, sąd na zasadne uznał poddanie szerszej ocenie powyższej kwestii.

Na wstępie należy przypomnieć, że kontrola działalności administracji publicznej przez sąd administracyjny obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4, to jest wówczas, gdy organy administracyjne mają obowiązek wydania decyzji, postanowienia, na które służy zażalenie albo kończącego postępowanie, a także rozstrzygającego sprawę co do istoty, postanowienia w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zarzutu oraz postanowień, których przedmiotem jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu) oraz gdy organy podejmują inne, niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a. oraz postępowań określonych w działach IV,V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw, lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

Przepis art. 3 §2 pkt 9 p.p.s.a. przewiduje dodatkowo możliwość zaskarżenia do sądu bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a. oraz postępowań określonych w działach IV,V, VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. Zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność, nie mogła być jednak oceniana na tej podstawie powołanego art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a , albowiem, jak słusznie zauważył organ w odpowiedzi na skargę, uniemożliwia to regulacja art. 14 specustawy mieszkaniowej, która wprost wyłącza stosowanie w postępowaniu ustalającym lokalizację inwestycji mieszkaniowej przepisów kodeksu administracyjnego, a w konsekwencji możliwość zaskarżenia bezczynności, o jakiej mowa w pkt 9 art. 3 § 2 p.p.s.a.

Powyższe nie oznacza jednak, że zaskarżona w niniejszej sprawie bezczynność wymyka się spod kontroli sądu administracyjnego. W rozpoznawanej sprawie, jak zasygnalizowano już wyżej, przedmiotem skargi uczyniono bezczynność Prezydenta Miasta B. polegającą na pozostawieniu bez rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] stycznia 2020r. o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej. Gdy organ pozostawia zaś podanie bez rozpoznania, osobie, która zarzuca organowi administracji publicznej naruszenie prawa, polegające na bezczynności organu wobec zaniechania wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie wniesionego przez nią podania (żądania), przysługuje na ogólnych zasadach skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Taką tezę wyprowadził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale 7 sędziów NSA z dnia 3 września 2013 r., sygn. akt I OPS 2/13 i skład orzekający w pełni ją podziela.

Mając zatem na uwadze treść powyższej uchwały, skład orzekający doszedł; do wniosku, że powyższa zasada znajduje zastosowanie również na gruncie przepisów specustawy mieszkaniowej. W związku z tym należy przyjąć, że droga sądowa w niniejszej sprawie jest dopuszczalna, a skarga na bezczynność organu w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji w trybie art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej, przysługuje na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Odnosząc się zaś do powołanego w odpowiedzi na skargę postanowienia WSA we Wrocławiu z dnia 15 maja 2019r. II SAB/Wr 13/19, należy wyjaśnić, że orzeczenie to nie wiąże sądu w niniejszej sprawie, albowiem przedmiotem złożonej skargi była bezczynność organu polegająca na braku publikacji wniosku w BIP (art. 7 ust. 10 specustawy mieszkaniowej), tymczasem przedmiotem aktualnie zaskarżonej bezczynności jest pozostawienie wniosku o ustalenia lokalizacji bez rozpoznania (art. 7 ust. 9 specustawy).

Uznając zatem, że złożona w niniejszej sprawie skarga jest dopuszczana należy w dalszej kolejności wyjaśnić skarżącemu, że w myśl art. 119 pkt 4 p.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przy czym zgoda stron na rozpatrzenie skargi w trybie uproszczonym nie jest wymagana. Z uwagi zatem na to, że przedmiotem niniejszej skargi jest bezczynność organu administracyjnego - sąd w niniejszym składzie z tej możliwości skorzystał i rozpoznał wniesioną skargę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.

Przechodząc do istoty sporu, a więc oceny zasadności skargi, wskazać trzeba, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas gdy organ ten, pomimo istniejącego obowiązku, nie załatwia, w określonej prawem formie i w określonym prawem czasie, sprawy co do której obowiązujące regulacje czynią go właściwym i kompetentnym. Sąd uwzględniając skargę na bezczynność w sprawie podlegającej załatwieniu aktem lub czynnością z zakresu administracji publicznej, powinien zobowiązać organ do wydania w określonym terminie aktu lub do dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (por. art. 149 § 1 p.p.s.a.). Celem skargi na bezczynność jest bowiem doprowadzenie do wydania przez organ aktu lub podjęcia czynności, jednakże bez przesądzenia o treści, czy skutkach tych działań.

Dlatego też w orzecznictwie sądowoadministracyjnym zgodnie wskazuje się na specyfikę badania skarg na bezczynność, która polega na tym, że sąd ogranicza się do skontrolowania, czy organ rzeczywiście nie podjął działania, do którego był zobowiązany. Poza zakresem kontroli sądu pozostaje natomiast prawna poprawność czynności załatwiających zgłoszone żądanie. Mówiąc inaczej, sąd nie wnika w merytoryczną i procesową poprawność czynności, a bierze pod uwagę jedynie sam fakt, czy w danej sprawie została dokonana czynność lub czy z innych powodów organowi nie można zarzucić stanu bezczynności (zob. wyrok NSA z dnia 14 października 2016 r., sygn. akt I OSK 1797/16, CBOSA). W sytuacji zaś gdy, tak jak w przedmiotowej sprawie, organ prowadzący postępowanie pozostawia wniosek strony bez rozpoznania, mimo że nie zachodzą przesłanki warunkujące podjęcie tej czynności to pozostaje on w bezczynności, bo odmawia rozpatrzenia sprawy i wydania właściwego rozstrzygnięcia.

Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do oceny, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. Uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy, sąd orzeka na podstawie art. 149 p.p.s.a. W myśl tej regulacji sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4 a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (§ 1 a).

W ocenie Sądu, z tak opisaną bezczynnością, nie mamy do czynienia w kontrolowanym postępowaniu. W okolicznościach niniejszej sprawy skarżący wystąpił do Rady Miasta B., za pośrednictwem Prezydenta Miasta B., z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej w trybie specustawy mieszkaniowej. W pkt 12 złożonego wniosku oświadczył, że planowana inwestycja mieszkaniowa nie jest sprzeczna z zapisami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta B. zatwierdzającego uchwałą Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019r. Nr [...]. Skarżący zaznaczył równocześnie, że rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. stwierdzające nieważność ww. uchwały zostało zaskarżone do WSA w Białymstoku w związku z czym wykonanie ww. uchwały na mocy art. 92 ustawy o samorządzie gminnym - jest wstrzymane z mocy prawa (str. 9 wniosku).

Wymogi formalne wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej zostały szczegółowo wskazane w art. 7 ust. 7 i 8 specustawy mieszkaniowej. Do zweryfikowania powyższych wymogów formalnych wniosku został zobowiązany organ wykonawczy gminy (wójt, burmistrz, prezydent miasta). W ramach tych czynności "wstępnych" organ miał zatem obowiązek zweryfikować między innymi wymóg z punktu 12 ust. 8 art. 7 specustawy, a mianowicie, czy planowana inwestycja nie jest sprzeczna ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, z wyłączeniem terenów, o których mowa w art. 5 ust. 4, oraz nie jest sprzeczna z uchwałą o utworzeniu parku kulturowego.

Jak wynika bowiem z art. 7 ust. 9 tej ustawy w przypadku gdy wniosek nie spełnia wymogów, o których mowa w ust. 7 i 8, wójt (burmistrz, prezydent miasta) wzywa do usunięcia braków formalnych, wskazując termin na ich usunięcie, nie dłuższy jednak niż 14 dni, pouczając jednocześnie, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia. Z powyższego uprawnienia pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia skorzystał Prezydent B. w niniejszej sprawie, wskazując, że złożony przez skarżącego wniosek obiektywnie nie spełniał wymogu art. 7 ust. 7 pkt 12 tego przepisu, tj. niesprzeczności wnioskowanej inwestycji ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Jak zasadnie wyjaśnił bowiem organ w dniu złożenia przedmiotowego wniosku na terenie miasta B. obowiązywało co prawda Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzone uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019r., ale w tym czasie jego wykonalność była wstrzymana. W dniu [...] lipca 2019r. Wojewoda P. wydał bowiem rozstrzygnięcie nadzorcze nr [...] stwierdzające nieważność tejże uchwały. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z dnia 5 grudnia 2019 r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylił ww. rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P., ale z uwagi na fakt, że powyższy wyrok był, na datę rozpatrzenia wniosku, nieprawomocny, brak było podstaw prawnych do dalszego procedowania wniosku, a tym bardziej publikowania takiego wniosku w Biuletynie Informacji Publicznej zgodnie z art. 7 ust. 10 specustawy mieszkaniowej. W tym miejscu należy bowiem przypomnieć, że stwierdzenie przez organ nadzoru nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy wstrzymuje ich wykonanie z mocy prawa w zakresie objętym stwierdzeniem nieważności, z dniem doręczenia rozstrzygnięcia nadzorczego (art. 92 ust. 1 u.s.g.). Wstrzymanie wykonania uchwały nie jest jednak równoznaczne z pozbawieniem jej mocy obowiązującej, a stanowi jedynie czasowe zawieszenie jej obowiązywania, do czasu prawomocnego orzeczenia sądu co do prawidłowości wydanego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Ponadto, skoro wada wniosku w tym zakresie nie miała charakteru formalnego, albowiem z przyczyn obiektywnych nie było możliwości jej usunięcia właśnie z uwagi na czasowe "zawieszenie" mocy obowiązywania Studium, to organ, przed podjęciem czynności pozostawienia powyższego wniosku bez rozpatrzenia, nie miał podstaw do uprzedniego wezwania skarżącego do usunięcia ww. braku na podstaw w trybie art. 7 ust. 9 tej ustawy. Tym bardziej, że skarżący miał w pełni świadomość toczącego się postępowania sądowoadministarcyjnego dotyczącego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody P. oraz istniejącego stanu "zawieszenia" obowiązywania Studium, o czym świadczą jego wyjaśnienia zawarte na str. 9 wniosku.

Dodatkowo, z uwagi na szczególna regulację specustawy mieszkaniowej i zawarte w art. 14 tejże ustawy wyłączenie stosowania przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, organ nie mógł w zaistniałym stanie faktycznym, zawiesić prowadzonego postępowania z wniosku do ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego w sprawie o sygn. akt II SA/Bk 666/19.

Przy uwzględnieniu powyższych okoliczności, zastosowanie przez Prezydenta Miasta B. art. 7 ust. 9 specustawy mieszkaniowej i pozostawienie wniosku skarżącego bez rozpatrzenia, było w kontrolowanym postępowania - zasadne. Było to jedyne rozstrzygnięcie, jakie organ mógł podjąć w zaistniałym stanie sprawy.

Tym samym sąd nie dopatrzył się w kontrolowanych pod względem legalności działaniach Prezydenta zarzucanej bezczynności. Skład orzekający nie stwierdził też ażeby działania organu w tym zakresie nosiło miano przewlekłych. Skoro bowiem Prezydent B., po wstępnej kontroli wniosku skarżącego o ustalenie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej, zasadnie uznał, że jest on obarczony brakiem możliwości spełnienia wymogu z art. 7 ust. 8 pkt 12 specustawy, z uwagi na czasowe "zawieszenie" mocy obowiązywania Studium z [...] czerwca 2019r., to nie można jednocześnie podzielić zarzutów skarżącego, że pozostawał on w bezczynności. W zaistniałych okolicznościach również zawarte w skardze żądania niezwłocznego zamieszczenia wniosku w BIP Urzędu Miejskiego w B. i przekazania do dalszego procedowania, należy ocenić jako całkowicie bezpodstawne.

Końcowo należy zasygnalizować, na co zwrócił uwagę organ w odpowiedzi na skargę, że zastosowane w przedmiotowym postępowaniu pozostawienie wniosku bez rozpatrzenia nie uniemożliwia skarżącemu ponownego złożenia kompletnego wniosku w momencie, gdy ustanie przeszkoda w jego procedowaniu, a taka przeszkoda ustała, albowiem z dniem 30 stycznia 2020r. uprawomocnił się wyrok tutejszego sądu z dnia 5 grudnia 2019r. sygn. akt II SA/Bk 666/19 uchylający rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. stwierdzające nieważność Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta B. zatwierdzonego uchwałą nr [...] Rady Miasta B. z dnia [...] czerwca 2019 r. W związku z powyższym zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie wywiera już żadnego skutku prawnego, a zatem nie ma żadnych przeciwskazań formalnych do złożenia przez skarżącego nowego, kompletnego wniosku.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt