Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Olga Białek, Sędziowie Sędzia WSA - Ireneusz Dukiel (spr.), Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz, , Protokolant asystent sędziego - Wojciech Śnieżyński, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 września 2014 r. sprawy ze skargi A. sp. z o.o. na decyzję Wojewody D. z dnia 22 kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie wniesienia sprzeciwu wobec zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu ekranu LED na dachu budynku I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Wojewody D. na rzecz A. sp. z o.o. kwotę 757,00 zł (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Przedmiotem skargi, wniesionej przez A. Sp. z o.o. (zwaną dalej spółką lub stroną) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, jest decyzja Wojewody D. (zwanego dalej Wojewodą lub organem odwoławczym) z dnia 22 kwietnia 2014 r., nr [...]. Decyzją tą organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. (zwanego dalej także organem I instancji) nr [...] z dnia 13 stycznia 2014 r., którą wniesiono sprzeciw wobec zgłoszenia polegającego na "montażu siatki reklamowej na powierzchniach reklamowych o wymiarach 131,5 m x 19,5 m i 52,5 m x 19,5 m na istniejącej zalegalizowanej konstrukcji wraz z istniejącym oświetleniem do istniejącej instalacji elektrycznej zgodnie z decyzją Prezydenta W. Nr [...] z dnia 27 lipca 2004 r., przy pl. J. [...] we W. (dz. nr ewid. [...] AM 6, obręb [...])", zmienionego w dniu 3 stycznia 2014 r. następującą treścią: "montaż ekranu LED na dachu budynku przy pl. J. nr [...] we W., zgodnie z wizualizacją".

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 31 grudnia 2013 r. do Urzędu Miejskiego W. wpłynęło pisemne zgłoszenie spółki, reprezentowanej przez S. P., dotyczące zamiaru wykonania robót budowlanych opisanych jako: montaż siatki reklamowej na powierzchniach reklamowych o wymiarach 131,5 m x 19,5 m i 52,5 mx 19,5 m na istniejącej zalegalizowanej konstrukcji wraz z istniejącym oświetleniem do istniejącej instalacji elektrycznej zgodnie z decyzją Prezydenta W. nr [...] z dnia 27 lipca 2004 r., przy pl. J. nr [...] we W.. Do zgłoszenia dołączono: oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pismo przewodnie do zgłoszenia, oświadczenie inwestora do zgłoszenia z dnia 30 grudnia 2013 r., pełnomocnictwo do występowania w imieniu spółki dla S. P., pismo dotyczące montażu siatki reklamowej na powierzchniach reklamowych, kserokopię decyzji Prezydenta W. z dnia 27 lipca 2004 r., nr [...] zatwierdzającej projekt budowalny i udzielającej pozwolenia na wykonanie robót budowlanych obejmujących montaż reklamy w postaci siatki winylowej na trzech ścianach budynku przy ul. A. [...] we W., poświadczone przez tłumacza przysięgłego tłumaczenie raportu klasyfikacji reakcji na ogień, certyfikat zgodności produktu, zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON oraz wypis z KRS spółki.

W dniu 3 stycznia 2014 r. do organu I instancji wpłynęło pismo spółki (datowane na 2 stycznia 2014 r.), podpisane przez S. P., zatytułowane "Oświadczenie" o następującej treści: "W uzupełnieniu zgłoszenia z dnia 30 grudnia 2013 r. Spółka A., Sp. z o.o. sp.k. niniejszym oświadcza, iż zastępuje treść swojego zgłoszenia z dnia 30 grudnia 2013 r. następującą treścią: Montaż ekranu LED na dachu budynku przy pl. J. nr [...] we W., zgodnie z wizualizacją". Do pisma dołączono wizualizację ekranu LED na budynku przy ul. J. [...] we W..

Prezydenta W. decyzją nr 130/14 z dnia 13 stycznia 2014 r. wniósł opisany na wstępie sprzeciw oraz nałożył na spółkę obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia organ I instancji wskazał, że zgłoszona inwestycja znajduje się w terenie objętym m.p.z.p. obszaru rozwoju Plac A. we W., uchwalonym uchwałą nr [...] Rady Miejskiej W. z dnia 18 stycznia 2007 r. Wyjaśniono, że budynek przy pl. J. nr [...] znajduje się w terenie oznaczonym na rysunku planu symbolem U8. Zgodnie z § 7 m.p.z.p. cały obszar objęty planem znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej, w której obszar podlega rygorom w zakresie utrzymania zasadniczych elementów rozplanowania istniejącej substancji o wartościach kulturowych oraz charakteru i skali nowej zabudowy. Zgodnie natomiast z § 18 ust. 2 pkt 8 i 9 m.p.z.p. od strony pl. J., ul. L. i ogólnodostępnej strefy reprezentacyjnej należy wyeksponować obiekty oraz dla tych obiektów nakłada plan szczególne wymagania architektoniczne. Według § 2 pkt 12 i 16 m.p.z.p. szczególne wymagania architektoniczne oznaczają wymóg wysokiego poziomu estetycznego nakładany na planowany obiekt poprzez szczególne ukształtowanie jego formy, stosowanie w elewacjach wysokiej jakości materiałów budowlanych oraz podniesienie poziomu estetycznego elewacji obiektów istniejących (pkt 12) zaś wyeksponowanie obiektu - wymóg takiego usytuowania obiektu, aby jego najbardziej reprezentacyjne części były dobrze widoczne z określonego miejsca.

W świetle przedstawionej regulacji organ I instancji uznał, że sprawdzenia czy zgłoszenie wyczerpuje dyspozycję art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, dalej jako ustawa Prawo budowlane lub w skrócie u.p.b.) istotne znaczenie ma zakres prac poprzedzających wykonanie robót budowlanych polegających na montażu urządzenia reklamowego. Wobec tego należało ustalić czy planowane prace nie mieszczą się w zakresie robót budowlanych dla realizacji których wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę. W tym zakresie organ administracji wskazał, że zgodnie z rysunkiem złożonym w dniu 3 stycznia 2014 r. zakres prac będzie polegał na montażu ekranu LED na dachu budynku przy pl. J. [...] we W.. Załączona wizualizacja przedstawia wzdłuż całej elewacji od strony pl. J. zamontowany ekran LED. W oparciu o przedłożoną wizualizację nie można jednak ustalić jakie wymiary będzie posiadał zgłoszony ekran LED, ponieważ do wizualizacji inwestor nie dołączył opisu. Jedynie na podstawie proporcji można stwierdzić, że ekran LED posiada długość całej elewacji natomiast szerokość ekranu stanowi jedną kondygnację budynku. Według organu I instancji montaż tak dużego ekranu LED spowoduje duże obciążenie dachu, nie rozłożone równomiernie na jego powierzchnię. Jako konstrukcja przestrzenna musi również stawić czoło parciom wiatrów oraz innym czynnikom atmosferycznym. Duże obciążenie po jednej stronie dachu może spowodować także naruszenie konstrukcji budynku. Ponadto ekran LED wymaga podłączenia do instalacji elektrycznej, co wiąże się z przebudową instalacji elektrycznej budynku. To wszystko powoduje konieczność wykonania stosownej dokumentacji przez uprawnionego projektanta, który wskaże powiązanie z istniejącą konstrukcją dachu w sposób zapewniający stabilność i możliwości przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym.

Wobec dokonanych ustaleń, organu I instancji stwierdził, że prace budowlane podejmowane przez inwestora będą polegały na wykonaniu - budowie nowego obiektu budowlanego w określonym miejscu, a nie tylko jego instalacji (montażu). W tym przypadku bowiem należy rozróżnić "instalowanie urządzeń", dla którego obowiązuje uproszczony tryb polegający na zgłoszeniu zamiaru zainstalowania urządzenia od wybudowania obiektu budowlanego - budowli - na dachu budynku. Zdaniem Prezydenta W. ustawodawca w art. 29 ust. 2 pkt 6 u.p.b. jednoznacznie wskazał na "instalowanie tablic i urządzeń reklamowych", tymczasem wzniesienie całkiem nowego obiektu budowlanego, konstrukcji budowlanej w określonym miejscu, jest budową czyli robotami określonymi w art. 3 pkt 6 u.p.b., które nie będąc zwolnione z pozwolenia na budowę, wymagają uzyskania takiej decyzji. Wolnostojąca konstrukcja nośna wraz z kasetonem diodowym jest obiektem budowlanym będącym budowlą stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami w rozumieniu art. 3 pkt 1b u.p.b.

Ponadto według organu I instancji, dokonując kwalifikacji prawnej, czy dane urządzenie reklamowe wymaga pozwolenia na budowę, czy jedynie zgłoszenia, powinno się uwzględnić przepis art. 5 u.p.b., w świetle którego nie jest obojętna jego wielkość i cechy konstrukcyjne. Na potwierdzenie przyjętego stanowiska organ powołał się na orzecznictwo sądowoadministracyjne.

Dokonując oceny zgłoszenie i badając je pod kątem przesłanek określonych w art. 30 ust. 7 u.p.b., organ I instancji wskazał, że w realiach rozpoznawanej sprawy, występuje przesłanka wymieniona w art. 30 ust. 7 pkt 1 i pkt 2 u.p.b., przewidująca możliwość nałożenia dla inwestora obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę z uwagi na potencjalne zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz stanu zachowania zabytków. Ponadto wyjaśnił, że planowana inwestycja lokalizowana jest na terenie, znajdującym się w gminnej ewidencji zabytków, dlatego też winna być uzgodniona z Miejskim Konserwatorem Zabytków.

Według Prezydenta W. również załączone do zgłoszenia dokumenty nie spełniają wymogów art. 30 u.p.b. Do zgłoszenia dołączono bowiem niepoprawnie wypełnione oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane (nie podano arkusza mapy, jednostki ewidencyjnej, danych dokumentu potwierdzającego to prawo, daty). Nie dołączono także opisu robót montażu ekranu LED na dachu budynku oraz rysunków przedstawiających sposób montażu konstrukcji. Nie określono bilansu zapotrzebowania energii elektrycznej oraz nie dołączono oświadczenia o zapewnieniu. Organ I instancji wyjaśnił, że odstąpił od nałożenia na inwestora obowiązku uzupełnienia zgłoszenia, gdyż uzupełnienie wyliczonych braków nie przyczyniłoby się do zmiany rozstrzygnięcia. Wskazał, że skala wielkości robót budowlanych przy instalowaniu tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego zagraża np.: bezpieczeństwu ludzi lub mienia. Z tego względu organ administracji mógł w drodze decyzji, na podstawie art. 30 ust. 7 u.p.b. nałożyć na inwestora obowiązek wykonania pozwolenia budowę na roboty budowlane objęte zgłoszeniem.

Prezydent W. podął próbę doręczenia opisanej decyzji pełnomocnikowi spółki – S. P.. Przesyłkę zawierającą decyzję – po dwukrotnym awizowaniu w dniach 14 i 22 stycznia 2014 r. zwrócono z powodu nieodebrania przesyłki w terminie.

Odwołanie z dnia 11 lutego 2014 r. (data nadania w UP) od powyższej decyzji złożyła spółka wskazując, że organ I instancji, mimo złożonego wniosku, nie przekazał decyzji drogą elektroniczną. Ponadto podniesiono, że organ wydał decyzję w przedmiocie niezgodnym z wnioskiem, gdyż S. P., składający oświadczenie o zmianie wniosku, nie został upoważniony do dokonywania zmian we wniosku. Odwołujący nie zgodził się również z dokonaną przez organ I instancji kwalifikacją, że inwestycja objęta zgłoszeniem spowoduje zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia. Również błędnie uznano, że inwestycja spowoduje zagrożenie stanu zachowania zabytku. Według spółki w sprawie doszło także do naruszenie przepisów postępowania poprzez niewezwanie inwestora do usunięcia braków w zgłoszeniu, mimo ich stwierdzenia.

W uzupełnieniu odwołania z dnia 14 marca 2014 r. spółka podniosła zarzuty polegające na naruszeniu: art. 39¹ § 1 k.p.a., poprzez nie doręczenie decyzji za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu przepisów ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, mimo złożenia przez spółkę stosownego wniosku wraz ze zgłoszeniem; art. 30 ust. 7 pkt 1 u.p.b. i uznanie, że inwestycja objęta zgłoszeniem z dnia 31 grudnia 2013 r. spowoduje wystąpienie zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia; art. 30 ust. 7 pkt 2 u.p.b. i uznanie, że inwestycja objęta zgłoszeniem z dnia 31 grudnia 2013 r. narusza ustalenia m.p.z.p. oraz spowoduje zagrożenie stanu zachowania zabytku mimo, że budynek, na którym planowane są prace będące przedmiotem zgłoszenia, nie jest zabytkiem; art. 30 ust. 2 u.p.b., poprzez brak wezwania inwestora do uzupełnienia zgłoszenia, pomimo stwierdzenia przez organ występowania braków zgłoszenia; art. 7, art. 8, art. 10, art. 11, art. 77, art. 105 § 1 oraz 107 § 3 k.p.a. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, naruszenie zasady legalności działania, naruszenie zasady czynnego udziału strony w postępowaniu, naruszenie zasady prawdy obiektywnej poprzez niewłaściwe uzasadnienie decyzji, wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia pomimo bezprzedmiotowości postępowania i w konsekwencji niezasadne wydanie decyzji wnoszącej sprzeciw do zgłoszonych robót.

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 kwietnia 2014 r., nr [...] Wojewoda D. utrzymał w mocy decyzje organu I instancji. W części wstępnej uzasadnieniu organ odwoławczy odniósł się do kwestii ustalenia rodzaju inwestycji jaka została przez inwestora zgłoszona. W tym zakresie zauważył, że w dniu 31 grudnia 2013 r. spółka, reprezentowana przez S. P., zgłosiła zamiar montażu siatki reklamowej na budynku przy pl. J. nr [...] we W.. Następnie pełnomocnik spółki, S. P., złożył oświadczenie o zmianie treści zgłoszenia na montaż ekranu LED. Organ odwoławczy nie zgodził się z odwołującą się spółką, że pełnomocnictwo udzielone S. P. nie upoważniało go do dokonania zmian zgłoszenia. Wskazał, że w pełnomocnictwie z dnia 10 sierpnia 2013 r. upoważniono S. P., m.in. "do złożenia zgłoszenia budowlanego we właściwym organie administracji w związku z prowadzoną przez "A. Sp. z o.o. działalnością gospodarczą". Według organu odwoławczego , takie sformułowanie nie wprowadza ograniczenia przedmiotowego pełnomocnictwa, wobec czego z jego treści wprost wynika, że S. P. był uprawniony do występowania w sprawie złożonego zgłoszenia.

W przekonaniu Wojewody w sprawie słusznie przyjęto, że w wyniku realizacji inwestycji polegającej na montaż urządzenia reklamowego w postaci ekranu LED na dachu na całej długości budynku może nastąpić zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia (art. 30 ust. 7 pkt 1 u.p.b.). Dotyczy to zarówno sytuowanej na dachu budynku konstrukcji, jak i samego budynku, którego dach nie jest - z założenia - przygotowany na tego typu inwestycję. W takiej sytuacji należałoby wykonać ocenę stanu technicznego konstrukcji dachu pod kątem usytuowania na nim dodatkowego obiektu.

Organ odwoławczy zgodził się także ze stanowiskiem organu I instancji, który uznał, że z racji lokalizowania inwestycji na obszarze objętym ochroną konserwatorską może ona spowodować pogorszenie stanu zachowania zabytku (art. 30 ust. 7 pkt 2 u.p.b.), rozumianego jako układ urbanistyczny (przestrzenny), podlegający ochronie. W tym stanie rzeczy zasadnym było skorzystanie z uprawnienia, jakie daje mu przepis art. 30 ust. 7 zdanie pierwsze u.p.b., tj. zgłoszenie sprzeciwu wobec inwestycji i nałożenie na inwestora obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Zdaniem organu odwoławczego w sprawie słusznie zatem uznano, że w tak złożonej sytuacji (konieczność wykonania oceny stanu technicznego konstrukcji dachu, a następnie zaprojektowania konstrukcji, mogącej przenieść oddziaływania zewnętrzne oraz zapewniającej bezpieczeństwo konstrukcji budynku, na którym inwestycja ma być zlokalizowana) właściwym będzie opracowanie projektu budowlanego przez osoby o stosownych kwalifikacjach, zatwierdzenie tego projektu oraz uzyskanie pozwolenia na budowę. W tej sytuacji zarzut spółki, że organ nie skorzystał z przepisu art. 30 ust. 2 u.p.b. i nie wezwał inwestora do uzupełnienia zgłoszenia jest bezpodstawny, gdyż do zgłoszenia dołącza się, w zależności od potrzeb, szkice i rysunki. Projekt budowlany jest opracowaniem znacznie szerszym i winien być wykonany zgodnie z odpowiednimi przepisami. Podlega on zatwierdzeniu przez organ administracji architektoniczno-budowlanej w decyzji o pozwoleniu nas budowę, jest zatem oczywiste, że takiego uzupełnienia nie można dokonać w trybie art. 30 ust. 2 u.p.b.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu jakim jest niedoręczenie inwestorowi decyzji pocztą elektroniczną pomimo "złożenia przez inwestora stosownego wniosku w zgłoszeniu", organ odwoławczy zwrócić uwagę, że organ I instancji podjął wszelkie, przewidziane przepisami k.p.a. kroki, mające na celu doręczenie pełnomocnikowi spółki decyzji z dnia 13 stycznia 2014 r. Pomimo, że pełnomocnik nie odebrał przeznaczonej do niego przesyłki, spółka skorzystała z przysługujących jej uprawnień i złożyła w terminie odwołanie od niekorzystnej dla siebie decyzji.

Z kolei odnosząc się do zaprezentowanego w piśmie z dnia 14 marca 2014 r. stanowiska inwestora, że jego zgłoszenie dotyczyło inwestycji polegającej na "montażu siatki reklamowej na powierzchniach reklamowych o wymiarach 131,5 m x 19,5 m i 52,5 m x 19,5 m na istniejącej zalegalizowanej konstrukcji wraz z istniejącym oświetleniem do istniejącej instalacji elektrycznej (...)", organ odwoławczy wskazał, że podjęte w sprawie rozstrzygnięcie nie pozbawia inwestora możliwości dokonania zgłoszenia dotyczącego tej inwestycji. Tym niemniej organ odwoławczy zauważył, że w kwestii zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu siatki reklamowej na budynku przy pl. J. nr [...] we W., Wojewoda D. orzekał wielokrotnie stwierdzając, że zamierzenie to jest niezgodne z obowiązującym planem miejscowym. Zaskarżone rozstrzygnięcia Wojewody były pozytywnie weryfikowane przez WSA we Wrocławiu (por. wyroki z dnia 31 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wr 577/12, z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 122/13, z dnia 18 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 182/13).

Spółka nie godząc się z powyższym rozstrzygnięciem złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz rozważenie uchylenia decyzji organu I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Kwestionowanej decyzji reprezentujący spółkę pełnomocnik zarzucił naruszenie:

a) art. 30 ust. 5 u.p.b. poprzez niezasadne przyjęcie, że organ I instancji zachował termin 30 dni na doręczenie decyzji, w sytuacji w której decyzja organu I instancji nie została skutecznie doręczona, a tym samym nie wywołała skutku prawnego;

b) art. 39¹ § 1 w zw. z art. 44 § 4 k.p.a. poprzez uznanie, że doszło do zastępczego doręczenia decyzji wnoszącej sprzeciw, w sytuacji w której organ pominął doręczenie za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej mimo, iż o takie doręczenie wnioskował inwestor;

c) art. 46 § 3 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie i nadanie pisma w sposób przewidziany dla pism innych niż pisma w formie dokumentu elektronicznego, pomimo nie podjęcia przez organ próby doręczenia decyzji za pomocą środków komunikacji elektronicznej;

d) art. 39¹ § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i doręczenie zaskarżonej decyzji za pośrednictwem operatora pocztowego, pomimo złożenia przez spółkę wniosku o doręczanie wszelkich pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej;

e) art. 30 ust. 7 u.p.b. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że organ I instancji w sposób prawidłowy nałożył na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę pomimo, że nie ziściła się żadna z przesłanek wskazanych w ww. piśmie;

f) art. 32, art. 33 i art. 40 k.p.a. poprzez błędne ich zastosowanie i w konsekwencji niezasadne uznanie, że pełnomocnik spółki umocowany był do dokonania zmian zgłoszenia, w tym do modyfikacji przedmiotu zgłoszonych robót, pomimo legitymowania się szczególnym pełnomocnictwem upoważniającym go wyłącznie do konkretnych czynności w tym do złożenia zgłoszenia oraz oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane;

g) art. 105 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i wydanie orzeczenia merytorycznego, pomimo bezprzedmiotowości postępowania;

h) art. 6, art. 7, art. 8, art. 11, art. 77 oraz 107 k.p.a. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i prawnego sprawy, naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, naruszenie zasady legalności działania, a także naruszenie zasady prawdy obiektywnej m.in. poprzez niewłaściwe uzasadnienie decyzji i w konsekwencji niezasadne utrzymanie w mocy decyzji wnoszącej sprzeciw do zgłoszonych robót.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda D. wniósł o oddalenie skargi podtrzymując argumentację i wywody prawne zawarte w kwestionowanej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia 9 lipca 2014 r., pełnomocnik spółki odnosząc się do stanowiska organu odwoławczego przedstawionego w odpowiedzi na skargę podniósł, że zarzuty przedstawione w skardze w większości stanowią powtórzenie zarzutów z odwołania, gdyż pomimo wyraźnego wskazania przez stronę naruszeń organu I instancji, to istniejące nieprawidłowości nie zostały usunięte w postępowaniu przed organem odwoławczym. Podkreślono, że nieuwzględnienie stanowiska skarżącej strony przedstawionego w odwołaniu od decyzji i bezkrytyczne przyjęcie stanowiska wyrażonego w wydanej przez niego decyzji jest sprzeczne z podstawowymi zasadami postępowania administracyjnego. Ponadto skarżący wskazał, że zarzut naruszenia przez organ odwoławczy przepisów dotyczących doręczeń wynika z faktu, że organ dokonał błędnej ich wykładni oraz przyjęcia, że działanie organu I instancji było zgodne z przepisami prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów lub czynności wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej powoływanej jako u.p.p.s.a.) sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. Sąd rozpoznaje zatem sprawę rozstrzygniętą decyzją ostateczną z punktu widzenia legalności, tj. zgodności z prawem całego toku postępowania administracyjnego i prawidłowości zastosowania przepisów prawa. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a - c u.p.p.s.a.), a także, gdy decyzja lub postanowienie organu dotknięte są wadą nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.).

Ponadto badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji, sąd administracyjny czyni to w określonej kolejności. Stwierdzenie istnienia danego typu wad decyzji może bowiem eliminować potrzebę ustalania innych wad, co ma niewątpliwy wpływ na racjonalizację działalności kontrolnej sądu administracyjnego. W pierwszej kolejności Sąd bada ewentualne istnienie wad powodujących nieważność decyzji. Następnie kontroluje przestrzeganie przez organ administracji przepisów o postępowaniu administracyjnym (w zakresie określonym postanowieniami art. 145 § 1 pkt 1 lit. b) i lit. c) u.p.p.s.a.). Dopiero w ostatniej kolejności kontrolowane jest przestrzeganie przez organy administracyjne norm prawa materialnego (por. T. Woś, H. Knysiak - Molczyk, M. Romańska - "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz.", Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 460 - 461).

Wyjaśnić również należy, że stosownie do art. 134 § 1 u.p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd, dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Mając na uwadze tak zakreśloną kognicję Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uznał, że zaskarżona decyzja jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania, co też obligowało tut. Sąd do ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Stwierdzona przez Sąd wadliwość dotyczy zaniechania ustalenia przez właściwe rzeczowo organy administracji publicznej zakresu zgłoszonych robót.

Przypomnieć należy, iż Prezydent W. przyjął, że po dokonanej zmianie zgłoszenia ostatecznie zamiarem inwestycyjnym spółki objęto roboty budowlane polegające na montażu ekranu LED na dachu budynku przy pl. J. nr [...] we W., zgodnie z dołączoną wizualizacją. Tak sformułowany przedmiot został określony w decyzji wnoszącej sprzeciw z dnia 13 stycznia 2014 r., a następnie został również zaakceptowany przez organ odwoławczy.

Nie budzi zatem wątpliwości, że w prowadzonym postępowaniu oba organy procedowały na podstawie zgłoszenia w wersji wynikającej ze zmiany z dnia 3 stycznia 2014 r. Wobec tego należy zauważyć, że przedstawiając powody zgłoszenia sprzeciwu organ I instancji przyjął, że montaż urządzenia reklamowego w postaci ekranu LED na dachu na całej długości budynku może spowodować wystąpienie, opisanego w art. 30 ust. 7 pkt 1 i pkt 2 u.p.b., zagrożenia bezpieczeństwa ludzi lub mienia oraz stanu zachowania zabytków. Zdaniem organów dotyczyło to zarówno sytuowanej na dachu budynku konstrukcji, jak i samego budynku, którego dach już z założenia nie jest przygotowany na tego typu inwestycję. W takiej sytuacji należało wykonać ocenę stanu technicznego konstrukcji dachu pod kątem usytuowania na nim dodatkowego obiektu.

Zwrócić przeto należało uwagę, iż do takiej oceny orzekające w sprawie organy doszły w sytuacji, w której wniosek spółki nie spełniał wymogów art. 30 ust. 2 u.p.b. Zgodnie z tym przepisem, do zgłoszenia należy dołączyć oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2, oraz, w zależności od potrzeb, odpowiednie szkice lub rysunki, a także pozwolenia, uzgodnienia i opinie wymagane odrębnymi przepisami. Powyższych dokumentów brakowało w sprawie, gdyż w rozpatrywanym przypadku, poza pismem z dnia 3 stycznia 2014 r. o zmianie zgłoszenia i dołączonym do niego rysunkiem przedstawiającym wizualizację ekranu LED, Prezydent W. nie dysponował informacjami pozwalającymi określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania zgłoszonych robót budowlanych. Powyższe przyznał zresztą sam organ I instancji wskazując, że do uzupełnionego zgłoszenia nie dołączono opisu robót polegającego na montażu ekranu LED na dachu budynku oraz rysunków przedstawiających sposób montażu konstrukcji. Pomimo tak istotnych braków organ nie skorzystał z możliwości jakie daje przepis art 30 ust. 3 u.p.b. i nie nałożył na zgłaszającego, w drodze postanowienia, obowiązku uzupełnienia w określonym terminie brakujących dokumentów, wskazując jednocześnie, że w przypadku ich nieuzupełnienia zostanie, w drodze decyzji, wniesiony sprzeciw. Według organu I instancji wystarczającym powodem odstąpienia od nałożenia na spółkę obowiązku uzupełnienia zgłoszenia było stwierdzenie, że ich uzupełnienie nie przyczyniłoby się do zmiany rozstrzygnięcia, ponieważ skala, wielkości robót budowlanych przy instalowaniu tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego zagraża np. bezpieczeństwu ludzi lub mienia.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić, bowiem wnosząc sprzeciw, na podstawie art. 30 ust. 7 pkt 1 u.p.b. z uwagi na zagrożenie bezpieczeństwa ludzi lub mienia, organ administracji obowiązany jest powyższe stwierdzenie poprzedzić niebudzącymi wątpliwości ustaleniami podjętymi zgodnie z zasadami postępowania administracyjnego, o których mowa w art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. W przeciwnym razie poczynione ustalenia będą oparte na niedostatecznej analizie okoliczności faktycznych i prawnych sprawy.

W świetle powyższego, zawarte w decyzji organu I instancji stwierdzenia o braku możliwości jednoznacznego ustalenia wymiarów jakie będzie posiadał ekran LED, w sposób wystarczający potwierdza, że zaskarżone decyzje nie posiadają wystarczającego oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W ocenie Sądu, brak uzupełnienia zgłoszenia w kierunku pozwalającymi określić rodzaj, zakres i sposób wykonywania robót budowlanych, do czego niewątpliwie konieczne są dodatkowe szkice lub rysunki, czyni rozstrzygnięcie organu I instancji przedwczesnym. Prezydent W. podjął wymaganych czynności w celu wyjaśnienia okoliczności związanych z przyjętymi w sprawie zagrożeniami związanymi z montażem ekranu LED, gdyż brak jest nie tylko szczegółowych informacji dotyczących powiązania ekranu LED z istniejącą konstrukcją dachu, ale także organ nie dysponował danymi na temat samej wielkości ekranu. W tym zakresie daleko niewystarczającym jest wskazywanie na proporcje budynku i zaznaczonego na wizualizacji ekranu LED. W przekonaniu Sądu przedwczesnym było zatem stwierdzenie, że montaż ekranu LED spowoduje duże obciążenie dachu, czy też, że może spowodować naruszenie konstrukcji całego budynku.

Podsumowując ten wątek rozważań wskazać trzeba, iż w sytuacji gdy zgłoszenie miało liczne braki to rację ma strona skarżąca zarzucając, że w takim przypadku przed wydaniem decyzji o sprzeciwie, organ winien wezwać wnioskodawcę, zgodnie z wymogami art. 30 ust. 2 u.p.b., do uzupełnienia zgłoszenia.

Ponadto pozostaje także zauważyć, że organ I instancji powinien nie tylko wezwać do uzupełnienia zmiany zgłoszenia we wskazanym wyżej kierunku, ale również powinien wyjaśnić wątpliwości związane z faktem powołania się przez pełnomocnika w treści pisma złożonego w dniu 3 stycznia 2014 r. na zgłoszenie z dnia 30 grudnia 2013 r. dokonane nie przez skarżącą spółkę, lecz przez inny podmiot prawny, tj. spółkę komandytową mającą w swojej nazwie (firmie) "A. Sp. z o.o.".

Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości, że w toku prowadzonego postępowania organy obu instancji uchybiły przepisom art. 6, art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. mającym na celu ustalenie prawdy materialnej, poprzez zebranie i rozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, który następnie powinien znaleźć swój wyraz w uzasadnieniu decyzji, sporządzonym stosownie do art. 107 § 3 k.p.a. W tym kontekście przypomnieć należy, że działania organów administracji publicznej uprawnionych do prowadzenia postępowania i podejmowania orzeczeń, podporządkowane są przede wszystkim zasadzie praworządności zawartej w art. 6 k.p.a. i w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wymaga ona bezwzględnej zgodności z prawem każdej czynności procesowej, w tym - podejmowanej przez organ administracji publicznej w ramach przyznanych kompetencji – czynności orzeczniczej. Dla realizacji zasadniczego celu postępowania administracyjnego jakim jest rozstrzygnięcie sprawy, pierwszorzędne znaczenie ma ustalenie obowiązującej normy prawa, odpowiedniej dla rozstrzygnięcia danej sprawy. Jak już zaznaczono niezbędnym elementem prawidłowego zastosowania normy prawnej jest prawidłowe ustalenie stanu faktycznego sprawy. W ścisłym związku z przywołaną wyżej zasadą praworządności pozostaje określona w art. 7 k.p.a. zasada prawdy obiektywnej. W doktrynie podkreśla się wynikający dla organów administracji publicznej z tej zasady nakaz wyczerpującego zbadania wszystkich okoliczności faktycznych związanych z określoną sprawą, aby w ten sposób stworzyć jej rzeczywisty obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisu prawa (W. Dawidowicz "Ogólne postępowanie administracyjne", s.108). Z powyższą zasadą skorelowane są regulacje umieszczone w art. 77 k.p.a. Według wskazanego przepisu organ jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy, tak aby ustalony stan faktyczny zgodny był z rzeczywistością. To czy dana okoliczność została udowodniona, można zaś ocenić jedynie na podstawie całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.). Organ nie może więc pominąć przy ocenie żadnej istotnej okoliczności, a taką w realiach rozpoznawanej sprawy było prawidłowe wyjaśnienie zakresu planowanych prac inwestycyjnych w celu nadania im właściwego i zgodnego z Prawem budowlanym biegu.

Sąd rozpoznając niniejszą sprawę nie miał nadto wątpliwości, że postępowanie organu odwoławczego zostało przeprowadzone z naruszeniem art.15 k.p.a., który wprowadza obowiązek dwukrotnego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia danej sprawy administracyjnej i stanowi o istocie postępowania odwoławczego. Kontrola instancyjna organu odwoławczego obejmuje więc legalność rozstrzygnięcia sprawy przez organ I instancji oraz ocenę przez ten organ stanu faktycznego sprawy. Zgodnie z art. 140 k.p.a. w postępowaniu odwoławczym, w sprawach nieuregulowanych, znajdują odpowiednie zastosowanie przepisy o postępowaniu przed organem pierwszej instancji. Organ drugiej instancji, rozpoznając odwołanie, nie jest związany ani ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez organ pierwszej instancji, ani żądaniami zawartymi w odwołaniu. Niemniej, podkreślić należy, że organ drugiej instancji obowiązany jest rozpatrzyć sprawę w jej całokształcie, a to nakłada na niego obowiązek zbadania i odniesienia się do wszystkich zarzutów zawartych w odwołaniu. Z powyższego wynika więc, że zakres postępowania odwoławczego nie jest węższy niż zakres postępowania przed organem pierwszej instancji, a organ odwoławczy ma nie mniejsze obowiązki. Przede wszystkim zobligowany jest dążyć z urzędu, tak jak organ pierwszej instancji, do ustalenia rzeczywistego stanu sprawy. Powinien też ocenić całe postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przed organem pierwszej instancji, a zwłaszcza materiał dowodowy zebrany przez ten organ. W sytuacji, gdy stwierdzi braki w postępowaniu lub pewne niejasności, może i powinien przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie, o ile oczywiście nie zostaną przekroczone granice zakreślone art. 136 k.p.a. Tymczasem w niniejszej sprawie organ II instancji ograniczył się jedynie do bezkrytycznego zaakceptowania ustaleń zawartych w decyzji organu pierwszej instancji nie dokonując w żadnej mierze jakiejkolwiek weryfikacji twierdzeń tam zawartych.

Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że organ odwoławczy ograniczył się tylko do kontroli postępowania pierwszoinstancyjnego pod kątem sformułowanych w odwołaniu zarzutów. Nie można zatem uznać, że postępowanie odwoławcze, które sprowadzało się w zasadzie tylko do kontroli zasadności argumentów podniesionych w stosunku do orzeczenia organu pierwszej instancji zgodne było z przepisem z art. 15 k.p.a. Dla uznania bowiem, że zasada dwuinstancyjności postępowania została zrealizowana, nie wystarcza samo stwierdzenie, że w sprawie zapadły dwa rozstrzygnięcia dwóch różnych organów. Konieczne jest, aby rozstrzygnięcia te zostały poprzedzone przeprowadzeniem przez każdy z organów, który wydał decyzję w sprawie, postępowania dowodowego umożliwiającego osiągniecie celów, dla których postępowanie to jest prowadzone. Także więc organ odwoławczy rozstrzygając merytorycznie sprawę ma nie tylko prawo ale i obowiązek przeprowadzić własne postępowanie dowodowe w trybie art. 136 k.p.a.

W ocenie Składu orzekającego, wbrew zarzutom skargi, organ odwoławczy prawidłowo natomiast uznał, że spółka, pomimo wskazanych powyższej nieścisłości, dokonała w dniu 3 stycznia 2014 r. skutecznej zmiany zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu ekranu LED. W przedmiotowej sprawie kluczową kwestią jest wyjaśnienie zakresu pełnomocnictwa, które zostało udzielone przez inwestora –A. Sp. z. o. o. – pełnomocnikowi w osobie S. P., który złożył wspomniane oświadczenie o zmianie treść zgłoszenia z dnia 30 grudnia 2013 r. Stwierdzić należy, że w aktach administracyjnych sprawy znajduje się pełnomocnictwo udzielone S. P. przez prezesa jednoosobowego zarządu A. Sp. z o.o. Zgodnie z jego treścią wyżej wymieniony został umocowany do "występowania w imieniu spółki przed sądami powszechnymi i sądami administracyjnymi oraz do jej reprezentowania przed podmiotami gospodarczymi, osobami fizycznymi, wspólnotami mieszkaniowymi i spółdzielniami przy zawieraniu, negocjowaniu, zmienianiu i rozwiązywaniu umów oraz do wypełnienia i złożenia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością w zakresie zgłoszenia robót budowlanych nie wymagających uzyskania pozwolenia na budowę oraz do złożenia zgłoszenia budowlanego we właściwym organie administracji w związku z prowadzoną (...) działalnością gospodarczą". Analizując treści powyższego pełnomocnictwa skład orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 28 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 598/14. W tym orzeczeniu, badając tożsame treściowo pełnomocnictwo udzielone S. P. przez B. Spółki z o.o. sp. k., WSA w Krakowie stwierdził, że z treści tego pełnomocnictwa wynika, że umocowanie do reprezentowania spółki obejmowało sprawy zgłoszenia, a nie tylko samą czynność złożenia takiego zgłoszenia. Dokonując wnikliwej analizy regulacji prawnej odnoszącej się do kwestii pełnomocnictwa w postępowaniu administracyjnym, WSA w Krakowie uznał, że pełnomocnik był umocowany do wszelkich czynność związanych ze zgłoszeniem budowlanym, którego był uprawniony dokonać. Tym samym umocowanie obejmowało również możliwość złożenia przez pełnomocnika oświadczenia o cofnięciu czy też uzupełnieniu takiego zgłoszenia. Pełnomocnictwo w żaden sposób nie ograniczało takiej możliwości. Jeżeli mocodawca chciał ograniczyć zakres pełnomocnictwa tylko do pewnych czynności to musiałby je wyraźnie wskazać. Tymczasem sformułowania zawarte w treści pełnomocnictwa wskazują, że jest ono szerokie bo obejmuje zarówno reprezentację przed sądami jak i sprawy dotyczące czynności związane ze zgłoszeniem robót budowlanych w zakresie działalności prowadzonej przez spółkę. W tej sytuacji zdaniem WSA w Krakowie należało uznać, iż cofnięcie zgłoszenia przez pełnomocnika strony skarżącej (pełnomocnika na etapie postępowania przed organami administracji) było w pełni skuteczne, co w konsekwencji obligowało organ administracji do umorzenia jako bezprzedmiotowego, postępowania w przedmiocie zgłoszenia zamiaru wykonania prac budowlanych.

Przedstawione stanowisko należy w pełni zaakceptować i wobec tego odmówić zasadności zarzutom skargi dotyczącym naruszenia przepisów art. 32, art. 33, art. 40 k.p.a., poprzez błędne ich zastosowanie i w konsekwencji niezasadne uznanie, iż pełnomocnik spółki umocowany był do dokonania zmian zgłoszenia, w tym do modyfikacji przedmiotu zgłoszonych robót, pomimo legitymowania się szczególnym pełnomocnictwem upoważniającym go wyłącznie do konkretnych czynności w tym do złożenia zgłoszenia oraz oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Odnosząc się z kolei do zarzutów naruszenia: art. 39¹ § 1 w zw. z art. 44 § 4 k.p.a., poprzez uznanie, że doszło do zastępczego doręczenia decyzji wnoszącej sprzeciw, w sytuacji w której organ pominął doręczenie za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej mimo, że o takie doręczenie wnioskował inwestor; art. 39¹ § 1 pkt 1 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie i doręczenie zaskarżonej decyzji za pośrednictwem operatora pocztowego, pomimo złożenia przez Inwestora wniosku o doręczanie wszelkich pism za pomocą środków komunikacji elektronicznej oraz art. 46 § 3 k.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie i nadanie pisma w sposób przewidziany dla pism innych niż pisma w formie dokumentu elektronicznego, pomimo nie podjęcia przez organ próby doręczenia decyzji za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela natomiast w całości pogląd wyrażony przez WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 18 września 2013 r. sygn. II SA/Wr 420/13, z którego wynika, że art. 39 ¹ § 1 k.p.a. nie wyłącza zasady pisemności postępowania administracyjnego. Jeśli więc doręczenie decyzji nastąpiło do rąk adresata (lub jego pełnomocnika), choćby w formie papierowej, to nie można powiedzieć, że nie doszło do doręczenia decyzji w jeden z przewidzianych przez k.p.a. sposobów. Tak doręczona decyzja administracyjna wchodzi więc do obrotu prawnego, bowiem strona miała możliwość zapoznania się z jej treścią. Niedopuszczalna byłaby natomiast sytuacja odwrotna, a mianowicie gdyby organ doręczył decyzję w formie dokumentu elektronicznego, mimo iż strona o to nie wnioskowała i nie uzyskano na to jej zgody. Takie doręczenie nie wywołałoby skutku, a to z tej przyczyny, że nie można by było uznać, że strona miała możliwość zapoznania się z decyzją. Racjonalny ustawodawca wychodzi bowiem z założenia, że umiejętność czytania jest powszechna (stąd zasada pisemności postępowania), natomiast nie jest powszechne posiadanie komputera z dostępem do internetu (stąd warunkowy charakter doręczeń elektronicznych).

W realiach niniejszej sprawy wymaga jednak zauważenia, że pomimo, iż doszło do naruszenia przepisu art. 39¹ § 1 k.p.a. na etapie doręczenia decyzji organu l instancji, jednak naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy. Nie budzi wątpliwości, że przywoływany wniosek o doręczenie elektroniczne został w sprawie złożony, choć zdaniem Sądu nie zostało to w sposób przejrzysty wyartykułowane przez skarżącą spółkę. Żądanie doręczania pism za pośrednictwem komunikacji elektronicznej znajduje się w jednym z licznych pism dołączonych do formularza zgłoszenia, a w zasadzie został "wpleciony" w treść str. 3 pisma określonego mianem "Oświadczenie Inwestora do zgłoszenia z dnia 30.12.2013 r.- Pl. J. 1, Wrocław" (k. 13 akt administracyjnych), w którym na siedmiu stronach zacytowano przepisy prawne związane ze zgłoszeniem robót budowlanych. Z wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych wynika, że jest to częsty model działania skarżącej spółki oraz spółek z nią powiązanych, powtarzający się w licznych sprawach zgłoszeń rozpatrywanych przez organy administracji (vide: wyroki WSA w Krakowie z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 85/14, WSA w Warszawie z dnia 17 stycznia 2014 r., sygn. akt VII SA/Wa 1710/13, WSA we Wrocławiu z dnia 18 września 2013 r., sygn. akt II SA/Wr 420/13, z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. akt II SA/Wr 182/13, WSA w Gliwicach z dnia 14 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Gl 648/13, WSA w Poznaniu z dnia 20 czerwca 2013 r., II SA/Po 357/13, WSA w Gdańsku z dnia 12 czerwca 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 125/13). Wydaje się, że spółka prawa handlowego zawodowo trudniąca się szeroko rozumianą działalnością reklamową (wypis z KRS w aktach sprawy) winna jednak wykazać nieco więcej staranności w zgłaszaniu tak istotnych żądań. Nie zwalnia to oczywiście organu od obowiązku wzięcia pod uwagę wniosków strony co do sposobu doręczenia.

Kończąc ten wątek rozważań wskazać trzeba także na niekonsekwencje skarżącej spółki, która pomimo zgłoszenia żądania doręczania jej pism za pośrednictwem komunikacji elektronicznej (wspominane pismo z dnia 30 grudnia 2013 r.) sama na późniejszym etapie postępowań administracyjnych składała kolejne pisma w tradycyjnej formie pisemnej (czy to kwestionowane uzupełnienie z dnia 2 stycznia 2014 r., czy też na etapie odwoławczym samo odwołanie z dnia 11 lutego 2014 r. i jego uzupełnienie z dnia 14 marca 2014 r.).

Podsumowując rozważania należało ponownie stwierdzić, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu I instancji wydane zostały z naruszeniem przywołanych przepisów prawa procesowego poprzez niewyjaśnienie czy w świetle przepisów ustawy Prawo budowlane oraz wobec zdawkowo sformułowanego w zgłoszeniu zakresu planowanych prac skarżąca spółka zobligowana była do zgłoszenia objętego zamiarem inwestycyjnym przedsięwzięcia właściwemu organowi. Powyższe zaś naruszenia, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, uzasadniały – w świetle przepis z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.p.s.a.- wyeliminowanie z obrotu prawnego kwestionowanych rozstrzygnięć.

Ponownie rozpoznając sprawę Prezydent W. w pierwszej kolejności winien zwrócić się za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej do pełnomocnika skarżącej spółki w trybie art. 64 § 2 k.p.a. o usunięcie braków zgłoszenia poprzez właściwe i wyczerpujące określenie rodzaju, zakresu i sposobu wykonywania zgłaszanych robót budowalnych oraz terminu ich rozpoczęcia wraz z odpowiednimi szkicami lub rysunkami, a także pozwoleniami, uzgodnieniami i opiniami wymaganymi odrębnymi przepisami (art. 30 ust. 2 zdanie pierwsze i drugie u.p.b.). Data usunięcia braków zgłoszenia, pod warunkiem, iż nastąpi to w ustawowym terminie siedmiu dni od doręczenia wezwania, będzie dopiero datą doręczenia zgłoszenia właściwemu organowi, gdyż jedynie prawidłowo pod względem formalnym złożone zgłoszenie pociąga za sobą skutki prawne jakie ustawodawca przewidział w art. 30 ust. 5 u.p.b. W dalszej kolejności organ I instancji wnikliwie zbada czy nie ma konieczności uzupełnienia zgłoszenia pod względem wymogów merytorycznych i w zależności od wyników tego badania bądź to nałoży w drodze postanowienia na zgłaszającego obowiązek uzupełnienia w określonym terminie brakujących dokumentów, o czym mówi przepis art. 30 ust. 2 zdanie trzecie u.p.b., bądź też przyjmując, że zebrał wystarczający materiał dowodowy rozstrzygnie sprawę poprzez wniesienie sprzeciwu, odstąpienie od wniesienia sprzeciwu (tzw. milcząca zgoda) lub umorzenie postępowania (tutaj w sytuacji gdy uzna, że planowane działania inwestora nie kwalifikują się ani do postępowania zgłoszeniowego, ani też do postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę).

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. Klauzula zawarta w pkt II wynika z obowiązku zastosowania przez Sąd przy orzekaniu w sposób uwzględniający skargę przepisu art. 152 u.p.p.s.a., natomiast rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów znajduje swoje uzasadnienie w art. 200 i art. 205 § 2 u.p.p.s.a.