Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Piotr Pietrasz (spr.), Sędziowie sędzia WSA Jacek Pruszyński, sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi P. [...] Oddział w S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Wójta Gminy S. z dnia [...].08.2009 r., nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie mogą być wykonane w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. na rzecz strony skarżącej kwotę 5117 zł (słownie: pięć tysięcy sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r. Nr [...], Wójt Gminy S. po ponownym rozpatrzeniu sprawy określił P.[...] w S. (dalej powoływane również jako skarżące Stowarzyszenie) wysokość podatku od nieruchomości za 2008 rok w kwocie [...] złotych. Organ uznał, że skarżące Stowarzyszenie jest podmiotem prowadzącym odpłatną działalność gospodarczą a zatem posiadane przez niego przedmioty opodatkowania powinny być opodatkowane według stawek związanych

z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jednocześnie organ wskazał, iż podatnik nie korzysta ze zwolnień w podatku od nieruchomości, albowiem nie jest organizacją pożytku publicznego a zatem nie może wykorzystywać nieruchomości na nieodpłatną statutową działalność organizacji pożytku publicznego (art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy

z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, Dz. U. z 2006 r., Nr 121, poz. 844 ze zm., dalej powoływana jako u.p.o.l.), jak również posiadane przez niego przedmioty opodatkowania, mimo położenia na obszarze parku narodowego nie służą bezpośrednio osiąganiu celów z zakresu ochrony przyrody (art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l.).

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego Stowarzyszenia, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. decyzją z dnia [...] listopada 2009 r. Nr [...] i [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ odwoławczy podkreślił, że dokonane przez organ podatkowy I instancji czynności kontrolne, będące uzupełnieniem materiału dowodowego w sprawie pozwoliły na ustalenie bezspornego stanu faktycznego, co do posiadanych i zarazem będących własnością skarżącego Stowarzyszenia nieruchomości budynkowych, gruntowych i budowli stanowiących przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Z akt sprawy wynika, że Stowarzyszenie obok działalności statutowej polegającej na odpłatnych usługach o charakterze krajoznawczo – turystycznym prowadziło i prowadzi działalność gospodarczą a zatem jest przedsiębiorcą. Zaznaczył, że sezonowość prowadzenia działalności gospodarczej nie jest przesłanką do sezonowego opodatkowania, wyższymi stawkami podatkowymi nieruchomości obiektów budowlanych. Z akt sprawy wynika również, że skarżące Stowarzyszenie nie jest organizacją pożytku publicznego a zatem nie dotyczy jej rozgraniczenie na nieodpłatną i odpłatną działalność pożytku publicznego.

Powyższe okoliczności, oraz fakt opłatnego świadczenia usług przez skarżące Stowarzyszenie, powodują, że nie można w sprawie zastosować zwolnień przewidzianych w art. 7 ust. 1 pkt 5 i 14 u.p.o.l. Skarżące Stowarzyszenie nie jest organizacją pożytku publicznego, zaś prowadzona przez nie działalność gospodarcza w zakresie turystyki i krajoznawstwa nie mieści się w pojęciu prowadzenia wśród dzieci i młodzieży działalności w zakresie kultury fizycznej

i sportu, z wyjątkiem wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Organ odwoławczy podkreślił również, iż fakt położenia część gruntów należących do skarżącego Stowarzyszenia na terenie W. [...] Parku Narodowego nie przesądza o jego zwolnieniu z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l. Z treści powyższego przepisu wynika, że grunty i budynki tam położone muszą służyć bezpośrednio osiąganiu celów z zakresu ochrony przyrody, a tymczasem statutowym celem Stowarzyszenia nie jest ochrona przyrody, lecz rozwijanie oświaty, kultury, kultury fizycznej rekreacji oraz ochrona środowiska przez turystykę i krajoznawstwo. W ocenie organu, grunty i budynku położone na terytorium W. [...] Parku Narodowego nie służą bezpośrednio osiąganiu celów w zakresie ochrony przyrody.

Na powyższą decyzję, Skarżące Stowarzyszenie wywiodło skargę

do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, w której wniosło

o uchylenie w całości decyzji organu odwoławczego oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji organu I instancji. W szczególności skarżące Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie prawa materialnego w postaci:

– art. 7 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l., polegające na zakwestionowaniu prawa do zwolnienia od podatku od nieruchomości lub ich części zajętych na prowadzenie przez Stowarzyszenie statutowej działalności wśród dzieci

i młodzieży w zakresie oświaty, wychowania, nauki i techniki, kultury fizycznej

i sportu;

– art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l., polegające na zakwestionowaniu prawa Skarżącego do zwolnienia od podatku od nieruchomości lub jego części w związku

z podjętymi działaniami w celu ochrony ścisłej, czynnej lub krajobrazowej, służącej bezpośrednio osiąganiu ścisłej, czynnej i krajobrazowej ochrony przyrody poprzez wybudowanie i rozbudowę sieci wodno - kanalizacyjnej, przeprowadzania szkoleń, ochrony ścisłej roślin i lasu rosnącego na terenie P. [...];

– niewłaściwe przyjęcie, że budynek "Szklak" i hangar kajakowy (I piętro - wykazane w poz. 4 i 5 w tabeli decyzji Wójta Gminy S.) nadają się do użytku, podczas gdy stan techniczny i przeprowadzone oględziny jednoznacznie wskazują, że nie są one wykorzystywane przez Skarżącego

w jego działalności ze względu na stan techniczny.

Ponadto, skarżące Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie szeregu przepisów postępowania podatkowego, w szczególności:

– art. 120 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm, dalej powoływana w skrócie jako o.p.) poprzez niezastosowanie w prowadzonym postępowaniu zasady legalności

i praworządności działania organów podatkowych;

– art. 121 o.p. poprzez niezastosowanie zasady prowadzenia postępowania

w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych oraz zasady udzielania niezbędnych informacji i wyjaśnień w celu dokładnego wytłumaczenia stanu faktycznego poprzez przeprowadzenie analizy i weryfikacji stanu faktycznego;

– art. 122 w związku z art. 180, art.187, art. 191, art.193 § 4 o.p., poprzez niezastosowanie zasady prawdy obiektywnej, tj. przez brak podjęcia niezbędnych działań celem zebrania i dokładnego oraz wszechstronnego wyjaśnienia całego zebranego materiału dowodowego oraz nie zebraniu i nie rozpatrzeniu w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego;

– art. 124 o.p., poprzez niezastosowanie zasady wyjaśnienia stronie zasadności przesłanek, którymi kierował się organ.

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie, wniosło o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga jest zasadna. Jednakże nie wszystkie podniesione w niej zarzuty zasługują na uwzględnienie.

Spór w niniejszej sprawie sprowadza się do ustalenia, czy organy podatkowe obu instancji w sposób prawidłowy dokonały określenia skarżącemu Stowarzyszeniu wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 r.,

w szczególności, czy będące w posiadaniu Stowarzyszenia nieruchomości i obiekty budowlane nie korzystały z ustawowych zwolnień przewidzianych w art. 7 u.p.o.l. Podkreślić należy, z uwagi na charakter powyższych zwolnień, iż organ podatkowy był zobowiązany do zbadania czy nie zachodzą przesłanki do ich zastosowania

z urzędu, nawet wówczas, gdy strona nie powoływała się na nie w trakcie toczącego się postępowania podatkowego.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z zasadą powstawania zobowiązania w podatku od nieruchomości z mocy prawa (ex lege). Z zasadą tą sprzężona jest instytucja samoobliczenia podatku przez podatnika - w tym przypadku Stowarzyszenie. Podmiot ten zatem jest zobowiązany do obliczenia podatku - zgodnie z zasadami przewidzianymi w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych oraz do jego zadeklarowania i wpłacenia. Wszczęcie postępowania podatkowego zamyka zaś etap samoobliczenia podatku. W takim przypadku obliczenie podatku obciąża organ podatkowy, który jest gospodarzem postępowania podatkowego. Stosując przepisy regulujące podatek od nieruchomości organ podatkowy jest zobligowany do uwzględnienia wszelkich regulacji mających zastosowanie w danym stanie faktycznym, które działają zarówno na niekorzyść jak też na korzyść podatnika. Uwaga ta odnosi się także do kwestii ustalania stanu faktycznego.

Na wstępie należy podkreślić, iż nie budzi wątpliwości Sądu, iż skarżące Stowarzyszenie nie może korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 7 ust. 1 pkt 14 u.p.o.l. Zgodnie z powyższym przepisem zwolnione są z podatku nieruchomości lub ich części zajęte na prowadzenie nieodpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego. Skarżące Stowarzyszenie,

co zostało bezsprzecznie ustalone w trakcie postępowania podatkowego, nie jest organizacją pożytku publicznego w rozumieniu ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.

o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873 ze zm.), a zatem wykorzystywane przez niego nieruchomości nie mogą korzystać

z powyższego zwolnienia.

Przechodząc do kolejnych zwolnień w podatku od nieruchomości wskazać należy, iż w myśl art. 7 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. ze zwolnienia z podatku od nieruchomości korzystają nieruchomości lub ich części zajęte na potrzeby prowadzenia przez stowarzyszenia statutowej działalności wśród dzieci i młodzieży w zakresie oświaty, wychowania, nauki i techniki, kultury fizycznej i sportu, z wyjątkiem wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej, oraz grunty zajęte trwale na obozowiska i bazy wypoczynkowe dzieci i młodzieży. Z powyższego przepisu wynika, iż kluczową kwestią - obok zajęcia nieruchomości lub ich części

na określone cele - jest ustalenie treści statutu stowarzyszenia, w szczególności zakresu jego statutowej działalności.

Z treści statutu skarżącego Stowarzyszenia, dołączonego do akt administracyjnych (k. 10-15 akt), w szczególności art. 7 wynika, iż celem statutowym P. [...] jest rozwijanie oświaty, kultury, kultury fizycznej i rekreacji oraz ochrony środowiska przez turystykę i krajoznawstwo. P. [...] skupia turystów i krajoznawców, stwarza warunki umożliwiające im wędrowanie i działalność krajoznawczą w kraju

i poza jego granicami oraz reprezentuje ich interesy wobec władz i społeczeństwa.

W rozdziale II statutu, dotyczącym celów i środków działania stowarzyszenia, szczegółowo zostały przedstawione działania w jaki sposób P. [...] realizuje swoje cele, jednakże na co zwróciły uwagę organy podatkowe, w statucie nie zostały wyodrębnione działania dotyczące dzieci i młodzieży. Powyższa okoliczność, obok prowadzenia działalności gospodarczej, była przyczyną odmowy przez organy podatkowe, przyznania zwolnienia skarżącemu Stowarzyszeniu z art. 7 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l.

W ocenie Sądu, wnioski jakie wyciągnęły organy podatkowe na podstawie treści powyższego statutu są prawidłowe, jednakże należy zaznaczyć, iż z akt administracyjnych nie wynika, czy dołączony do akt statut Stowarzyszenia obowiązywał w 2008 roku. Wątpliwości Sądu zrodziły się w wyniku przedłożenia przez pełnomocnika Stowarzyszenia na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2010 r. (k. 54-67 akt sądowych) statutu Stowarzyszenia o odmiennej treści niż znajdująca się

w aktach administracyjnych. Z treści tegoż statutu wynika, iż celami statutowymi Stowarzyszenia są m.in. działania w zakresie krzewienia turystyki i krajoznawstwa oraz aktywnych form wypoczynku dzieci i młodzieży, szczególnie w postaci wędrownictwa indywidualnego i grupowego, organizacji rajdów, złazów, zlotów, spływów, rejsów oraz kolonii i obozów. Również tenże statut nie zawiera informacji, od kiedy obowiązuje w skarżącym Stowarzyszeniu.

Należy jednak pamiętać, że wskazane zwolnienie ma zastosowanie w sytuacji gdy określone nieruchomości lub ich części są w rzeczywistości zajęte na potrzeby prowadzenia określonej działalności wśród dzieci i młodzieży. Z protokołu przesłuchania strony z dnia 28 maja 2009 r. (karta 113 akt adm.) wynika natomiast, iż budynek klubu wodnego służy całorocznie członkom P. [...] Klubu Wodnego nieodpłatnie. Ani w toku postępowania ani też w toku innych czynności dowodowych organy nie stwierdziły natomiast okoliczności wykorzystywania wskazanego obiektu wraz z częścią działki o powierzchni 1600 m² na potrzeby prowadzenia wskazanej wyżej działalności wśród dzieci i młodzieży. Kwestia ta została w zasadzie podniesiona dopiero na etapie skargi do sądu administracyjnego. W dalszej kolejności należy wskazać, iż analizowane zwolnienie nie ma zastosowania jeżeli przedmiotowe grunty wykorzystywane są do prowadzenia działalności gospodarczej. Przesłanką negatywną zastosowania zwolnienia określonego w art. 7 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. nie jest zatem sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej. Należy bowiem wykazać, że działalność ta jest prowadzona konkretnie na gruntach wykorzystywanych na potrzeby prowadzenia wskazanej wyżej działalności wśród dzieci i młodzieży.

Uwzględniając powyższe rozważania Sąd doszedł do wniosku, iż wątpliwości dotyczące obowiązywania konkretnej wersji statutu skarżącego Stowarzyszenia

w roku podatkowym 2008 r. były na tyle istotne albowiem zwolnienie uregulowane

w art. 7 ust. 1 pkt 5 u.p.o.l. jest uzależnione - między innymi - od jego treści, i ma to istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy nieruchomości lub ich części należące do P. [...] mogły korzystać z powyższego zwolnienia. Dlatego też należało przyjąć, iż w powyższym zakresie naruszone zostały przepisy art. 120, art. 122 i art. 187 § 1 o.p., albowiem organy nie wyjaśniły w sposób wszechstronny zebranego materiału dowodowego, w szczególności nie ustaliły, czy statut który posiadały

w toku postępowania podatkowego obowiązywała w 2007 r. W przypadku zaś stwierdzenia, że w 2007 r. obowiązywał statut w wersji, którą przedłożyła Strona na rozprawie, organ podatkowy celem wyeliminowania wątpliwości w stanie faktycznym dokona ustalenia okoliczności zajęcia wskazanych nieruchomości na działalność skierowaną do dzieci i młodzieży. W szczególności powinien podjąć stosowne czynności dowodowe, w tym wezwać stronę do wykazania tych okoliczności. Ponadto zanegowanie zwolnienia uzależnione jest od wykazania wykorzystywania

w działalności gospodarczej Klubu Wodnego wraz z częścią działki o powierzchni 1600 m² .

Zgodzić należy się natomiast ze stroną skarżącą, iż organy podatkowe naruszyły w sprawie także art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l. poprzez błędną jego interpretację. Zgodnie z powyższym przepisem, zwalnia się z podatku

od nieruchomości grunty położone na obszarach objętych ochroną ścisłą, czynną lub krajobrazową, a także budynki i budowle trwale związane z gruntem, służące bezpośrednio osiąganiu celów z zakresu ochrony przyrody - w parkach narodowych oraz w rezerwatach przyrody. Organy podatkowe przyjęły, iż grunty znajdujące się

w posiadaniu skarżącego Stowarzyszenia, mimo iż położone na obszarze W. Parku Narodowego, nie mogą korzystać ze zwolnienia, albowiem nie służą bezpośrednio osiągnięciu celów z zakresu ochrony przyrody.

W ocenie Sądu powyższy pogląd nie znajduje oparcia w treści powyższego art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l. Wbrew twierdzeniu organów podatkowych warunkiem zwolnienia gruntów z podatku od nieruchomości nie jest osiąganie bezpośrednich celów z zakresu ochrony przyrody a jedynie ich objęcie ochroną ścisłą, czynną lub krajobrazową i położenie na obszarze parku narodowego lub rezerwatu. Analizowany przepis wprowadza zwolnienie od podatku od nieruchomości dla gruntów objętych ochroną ścisłą, częściową lub krajobrazową oraz budynków i budowli trwale związane z gruntem, służących bezpośrednio osiąganiu celów z zakresu ochrony przyrody. Warunek dotyczący celów z zakresu ochrony przyrody dotyczy więc jedynie budynków i budowli, a nie gruntów położonych na terenie parku narodowego lub rezerwatów przyrody. Powyższy pogląd znajduje oparcie w doktrynie przedmiotu – zob. L. Etel (w:) L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar – Podatki i opłaty lokalne, Podatek rolny, Podatek leśny – Komentarz, Warszawa 2008 r. s. 284-285.

Z akt sprawy wynika, iż działki o nr geodezyjnych 304, 311, 314 i 553 będące własnością skarżącego Stowarzyszenia położone są na terenie W. Parku Narodowego i objęte są ochroną krajobrazową (k. 62 akt administracyjnych). Tym samym należało przyjąć, iż grunty te będą korzystały z ustawowego zwolnienia w podatku od nieruchomości, albowiem spełniają warunki przewidziane w art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l. Dlatego też należało przyjąć, iż w powyższym zakresie organy podatkowe naruszyły art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l., albowiem dokonały jego błędnej interpretacji, co w konsekwencji doprowadziło do nieprawidłowego określenia zobowiązania podatkowego ciążącego na skarżącym Stowarzyszeniu. Ponownie rozpoznając sprawę organy powinny także rozważyć, czy obok gruntów

ze zwolnienia nie będą korzystały także budynki lub budowle trwale związane

z gruntem. Jak wynika z twierdzeń skargi, skarżące Stowarzyszenie podjęło działania w celu odzysku i unieszkodliwiania odpadów poprzez zainstalowanie odpowiednich instalacji i urządzeń, a zatem może się okazać, że część budynków lub budowli również może korzystać ze wspomnianego zwolnienia.

Odnosząc się do zarzutu skargi dotyczącego nieprawidłowego opodatkowania budynku "Szklak" i pierwszego piętra hangaru kajakowego wskazać należy, iż nie jest w pełni zasadne stanowisko organu w tej sprawie. W opinii organu podatkowego okoliczności odnoszące się to tzw. "szklaka" oraz I piętra hangaru kajakowego nie mogą stanowić okoliczności do ewentualnego uwzględnienia skargi, gdyż są to nowe dowody w sprawie. Na marginesie zaznaczyć jednak należy, że o tym czy wskazane obiekty powinny być ujęte w podstawie opodatkowania nie tyle decyduje uchwała Stowarzyszenia ale stan faktyczny związany ze stanem technicznym wskazanych obiektów. W opinii organu wskazane okoliczności stanowią jedynie podstawę

do wznowienia postępowania. W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż stosownie

do treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Konstrukcja prawna zastosowania tego środka przez sąd administracyjny wobec zaskarżonej decyzji lub postanowienia oparta jest

na ustaleniu naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania. Dokonując wykładni art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. należy uwzględnić istotę instytucji wznowienia postępowania administracyjnego w związku z właściwością sądu administracyjnego. Istota instytucji wznowienia postępowania administracyjnego polega na stworzeniu możliwości prawnej ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej rozstrzygniętej już ostateczną decyzją administracyjną, jeżeli postępowanie, w którym została wydana, było dotknięte kwalifikowaną wadliwością, enumeratywnie wyliczoną w postępowaniu podatkowym w art. 240 § 1 o.p. Wyliczenia zawarte w art. 240 § 1 o.p., to nieprawidłowości związane z wadliwym ustaleniem stanu faktycznego sprawy, przy czym chodzi o wadliwość, przy ustaleniu której nie ma znaczenia prawnego czy jest to wadliwość będąca wynikiem naruszenia przepisów prawa z winy organów administracji publicznej, czy też wynikiem braku prawidłowego ustalenia stanu faktycznego z powodów niezawinionych przez organ administracji publicznej. Wznowienie postępowania ma tworzyć możliwość prawną ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej, jeżeli stan faktyczny, który był podstawą do dokonania autorytatywnej konkretyzacji normy prawa materialnego nie był prawidłowy i zachodzi konieczność ponownego jego ustalenia. Ta istota instytucji wznowienia postępowania administracyjnego wyklucza dokonanie klasyfikacji enumeratywnie wyliczonych podstaw wznowienia postępowania administracyjnego na takie, które dają podstawę do zastosowania sankcji wzruszalności decyzji lub postanowienia i na takie, które takich podstaw nie dają. Wprawdzie sąd administracyjny sprawdza zgodność z prawem zaskarżonej decyzji lub postanowienia według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dniu wydania decyzji, ale w przypadku podstaw wznowienia postępowania administracyjnego nie można przyjąć takiej wykładni, że jeżeli po wydaniu decyzji lub postanowienia wystąpiły podstawy wznowienia postępowania, sąd administracyjny takich podstaw nie uwzględnia. Naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania to brak prawidłowego ustalenia stanu faktycznego sprawy administracyjnej. Jeżeli w wyniku rozpoznania sprawy sądowoadministracyjnej sąd administracyjny ustali, że wystąpiła jedna z podstaw wznowienia postępowania administracyjnego, a nie wystąpiły przesłanki negatywne, obowiązany jest zastosować środek prawny wzruszenia decyzji (postanowienia) przez jej uchylenie, występuje bowiem obiektywnie istniejąca niezgodność z prawem zaskarżonej decyzji (postanowienia). Nie do przyjęcia jest formalistyczna wykładnia, że jeżeli jest to podstawa wznowienia, która powstała po wydaniu zaskarżonej decyzji (postanowienia), sąd administracyjny powinien odmówić zastosowania środka uwzględniającego skargę, odsyłając skarżącego na drogę postępowania administracyjnego (zob. B. Adamiak, J. Borkowski, Metodyka pracy sędziego w sprawach administracyjnych. Warszawa 2009, s. 138 i n.).

Ponadto z uwagi na to, iż Sąd dostrzegł naruszenie przez organy podatkowe innych przepisów, zarówno prawa materialnego jak i procesowego dających podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji, przy ponownym rozpatrzeniu sprawy należy poddać ocenie również powyższe okoliczności dotyczące "szklaka" oraz I piętra hangaru kajakowego. Pozwoli to na wszechstronne i kompletne ustalenie stanu faktycznego w sprawie.

Sąd stwierdził ponadto naruszenie przepisów procedury, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a dotyczyło zasad prowadzenia postępowania dowodowego, takich jak zasada działania w sposób budzący zaufanie oraz zasada zapewnienia czynnego udziału stronom (art. 121 § 1 oraz art. 123 § 1o.p.). Otóż w dniu 3 czerwca 2009 r. sporządzono oraz doręczono stronie protokół z kontroli przeprowadzonej

w dniach 20 maja 2009 r. do 3 czerwca 2009 r. (karta 114 akt adm.). Decyzja organu pierwszej instancji została natomiast wydana już w dniu [...] czerwca 2009 r. Jednocześnie w treści protokołu pouczono kontrolowanego o prawie wniesienia zastrzeżeń oraz wyjaśnień w terminie 14 dni od dnia jego doręczenia.

W opinii Sądu jeżeli w toku postępowania podatkowego prowadzona jest równolegle kontrola podatkowa, to rzeczą organu podatkowego jest zadbanie o to, ażeby przed wydaniem decyzji kontrolowany mógł odnieść się do treści protokołu, zwłaszcza, gdy ustalenia poczynione w protokole są następnie wykorzystywane

w uzasadnieniu decyzji podatkowej. W przeciwnym razie iluzoryczna staje się funkcja gwarancyjna prawa do wniesienia zastrzeżeń lub wyjaśnień do protokołu.

Wątpliwości co do wersji obowiązującej statutu skarżącego Stowarzyszenia

w 2007 r., błędna interpretacja zwolnienia gruntów, budynków i budowli z podatku

od nieruchomości uregulowanego w art. 7 ust. 1 pkt 8 u.p.o.l. oraz wystąpienie istotnych w sprawie nowych okoliczności dotyczących stanu technicznego budynków, nieuwzględnionych w toku postępowania dowodowego, uzasadnia stwierdzenie,

że organy podatkowe w sprawie dopuściły się naruszenia zarówno przepisów prawa procesowego jak i materialnego.

Mając to na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) b) i c), art. 152

oraz art. 200 w zw. z art. 205 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), w związku z § 6 pkt 6 w zw. z § 14 ust 2 pkt 1 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), orzeczono jak w sentencji.