drukuj    zapisz    Powrót do listy

6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne, Administracyjne postępowanie Wodne prawo, Inne, Uchylono zaskarżoną decyzję, IV SA/Po 26/14 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2014-03-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Po 26/14 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2014-03-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-01-08
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Izabela Bąk-Marciniak
Maciej Busz /sprawozdawca/
Tomasz Grossmann /przewodniczący/
Symbol z opisem
6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne
Hasła tematyczne
Administracyjne postępowanie
Wodne prawo
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 267 art. 7, art. 77 par. 1, art. 80, art. 138 par. 2
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Grossmann Sędziowie WSA Izabela Bąk-Marciniak WSA Maciej Busz (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Zaporowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2014 r. sprawy ze skargi J.T. na decyzję Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia wodnoprawnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. na rzecz skarżącego J.T. kwotę [...] ([...]) zł tytułem zwrotu uiszczonego wpisu sądowego.

Uzasadnienie

Gminna Spółdzielnia "SCH" w D. pismem z dnia 05.12.2011r. wniosła skargę dotyczącą funkcjonowania urządzeń piętrzących oraz zlokalizowanej przy nich Małej Elektrowni Wodnej w miejscowości D.

Starosta P. decyzją z dnia [...].05.2012r. nr [...] cofnął z urzędu pozwolenie wodnoprawne udzielone J.T. na szczególne korzystanie z wód polegające na piętrzeniu wód rzeki W. za pomocą istniejących progów w km 620 + 100 i km620 + 700 oraz poborze wód rzeki W. do celów energetycznych dla potrzeb małej elektrowni wodnej w miejscowości D., gmina D., powiat p.

W wyniku odwołania J.T. Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. (dalej Dyrektor RZGW w P.) decyzją z dnia [...].09.2012r. uchylił zaskarżoną decyzję Starosty P. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Starosta P. po ponownym przeprowadzeniu postępowania decyzją z dnia [...].12.2012r. nr [...] znak [...] umorzył postępowanie w powyższej sprawie.

Od tej decyzji odwołanie złożyła Gminna Spółdzielnia "SCH" w D. Dyrektor RZGW w P decyzją z dnia [...].03.2013r. znak [...] uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał m.in., że organ I instancji powinien wydać decyzję pozytywna lub negatywną, a umarzając postępowanie naruszył art. 105 k.p.a.

Mając powyższe na uwadze Starosta P. decyzją z dnia [...].09.2013r. nr [...] działając na podstawie art. 104 §1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2013r. poz. 267 – dalej k.p.a.) odmówił cofnięcia pozwolenia wodnoprawnego udzielonego J.T. własną decyzją nr [...] z dnia [...].06.2005r. znak [...] na szczególne korzystanie z wód polegające na piętrzeniu wód rzeki W. za pomocą istniejących progów w km 620 + 100 i km 620 + 700 oraz poborze wód rzeki W. do celów energetycznych dla potrzeb małej elektrowni wodnej w miejscowości D., gmina D., powiat p.

W uzasadnieniu decyzji Starosta P. stwierdził brak podstaw do cofnięcia przedmiotowego pozwolenia wodnoprawnego. Obowiązki nałożone decyzją nr [...] znak: [...] z dnia [...].06.2005r. dotyczą piętrzenia wód rzeki W. oraz utrzymywania jej koryta. W tym zakresie żadna ze stron podczas w/w wizji nie wniosła zastrzeżeń. Elektrownia wodna nie funkcjonuje wskutek braku porozumienia pomiędzy dzierżawcą J.T.), a wydzierżawiającym (GS SCH) w kwestii wyremontowania pomieszczenia gospodarczego w którym znajdują się m.in. turbiny. Pomieszczenie to zostało uszkodzone wskutek wichury. Zdaniem dzierżawcy jego stan techniczny uniemożliwia funkcjonowanie całej elektrowni wodnej. Organ wskazał, że kwestie remontu w/w pomieszczeń winni rozstrzygnąć między sobą dzierżawca i wydzierżawiający. Starosta wskazał, że Gminna Spółdzielnia "SCH" zarzuca, że dzierżawca posiada pozwolenie wodnoprawne na 1 turbinę, a użytkuje 2 turbiny. Jednak dopóki elektrownia nie działa nie ma możliwości sprawdzenia, czy skarżący wykorzystuje 2 turbiny. Elektrownia nie pracuje wskutek uszkodzeń wyrządzonych przez wichurę, a nie celowego działania dzierżawcy. Pod względem przestrzegania obowiązków pozwolenia wodnoprawnego brak jest znaczących uchybień.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Gminna Spółdzielnia "SCH" w D. Odwołująca zakwestionowała twierdzenie, że elektrownia nie pracuje od 2 lat z uwagi na uszkodzenia wyrządzone przez wichurę. Wskazała, że J.T. nie przedstawił żadnego dokumentu stwierdzającego, że drzewo uszkodziło turbinę i dlatego od 2 lat nie korzysta z piętrzenia. Podniosła, że po uszkodzeniu dachu turbinowni przez drzewo naprawiła dach w ciągu miesiąca. Druga turbina jest niezgodna z operatem wodnoprawnym. Stwierdziła, że J.T. przez okres 2 lat nie korzystał z urządzeń piętrzących, nie pobierał wody dla elektrowni, nie prowadził konserwacji i drobnych remontów, nie nadzorował urządzeń.

Dyrektor RZGW w P. decyzją z dnia [...].10.2013r. znak [...] działając na podstawie art. 138 §2 k.p.a. uchylił w całości zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy opisał dotychczasowy przebieg postępowania. Wskazał, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowił art.136 ustawy z dnia 18.07.2001r. Prawo wodne (Dz.U. z 2012r., poz.145 ze zm.) i przytoczył jego treść. Podkreślił, że nawet stwierdzenie zaistnienia przesłanek określonych w tym przepisie nie obliguje, a jedynie uprawnia, organ do orzeczenia o cofnięciu lub ograniczeniu pozwolenia wodnoprawnego. Jednak wyniki postępowania prowadzonego przez organ I instancji winny doprowadzić do wniosku, że nie zachodziły przesłanki do cofnięcia pozwolenia wodnoprawnego albowiem nie doszło do istotnego naruszenia warunków i obowiązków wynikających z tego pozwolenia. Organ odwoławczy wskazał na wadliwe uzasadnienie decyzji organu I instancji zawierające oględne sformułowania bez wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Powyższe zadaniem organu odwoławczego prowadziło do uchybienia art. 7 i 8 k.p.a. Naruszono również art. 77 § 1 k.p.a. Jedynie ogólnie stwierdzono, że podstawą rozstrzygnięcia jest analiza dokumentów. Zabrakło w decyzji konkretnego ustosunkowania się do każdego z dowodów.

J.T. kwestionując powyższą decyzję w ustawowym terminie wniósł skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Poznaniu wnosząc o jej uchylenie w całości. Skarżący zarzucił naruszenie art. 10 oraz art. 15 w zw. z art.138 § 1 i § 2 k.p.a. Skarżący podniósł również, że nie wiedział nic o postępowaniu odwoławczym i nie otrzymał odwołania, co uniemożliwiło mu ustosunkowanie się do zawartych tam zarzutów. Skarżący zarzucił organowi odwoławczemu uchylenie się od wydania decyzji merytorycznej. Zdaniem wnoszącego skargę organ II instancji nie stwierdził istotnych naruszeń procedury, a także brak przeprowadzenia należytego i wyczerpującego postępowania dowodowego i nie kwestionował istoty rozstrzygnięcia Starosty. Skarżący podkreślił, że w myśl art.15 k.p.a. organ II instancji zobowiązany jest do powtórnego rozpatrzenie sprawy poprzez zapoznanie się z materiałem dowodowym i jego ponowne rozważenie. Zgodnie z zasadą dwuinstancyjności organ odwoławczy nie może się jedynie ograniczyć do kontroli decyzji organu I instancji, lecz obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę. Skarżący podniósł, że Dyrektor RZGW posiadał cały materiał dowodowy i znał stanowiska stron oraz organu I instancji, zobligowany więc był wydać decyzję merytoryczną. Zasadą jest bowiem wydanie decyzji merytorycznej, a uchylenie decyzji i skierowanie sprawy do ponownego rozpatrzenia stanowi wyjątek, który można stosować tylko wówczas, gdy w materiale dowodowym istnieją braki, których nie można wyeliminować w trybie art.136 k.p.a. Zaskarżona decyzja nie wskazuje konkretnych braków w postępowaniu organu I instancji. Nie wskazuje konkretnych okoliczności, które organ I instancji miałby brać pod uwagę przy ponownym rozpatrywaniu sprawy.

Dyrektor RZGW w P. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując swą dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Kontrola sądu administracyjnego, zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 - dalej p.p.s.a.) polega na badaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Kontrola ta sprowadza się do zbadania, czy w toku rozpoznania sprawy organy administracji publicznej nie naruszyły prawa materialnego i procesowego w stopniu istotnie wpływającym na wynik sprawy. Przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. Sąd administracyjny jest sądem kasacyjnym. W razie stwierdzenia istotnych uchybień sąd administracyjny nie ma więc kompetencji do merytorycznego rozstrzygnięcia danego postępowania, lecz jest upoważniony jedynie do uchylenia bądź stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji lub aktu. Na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a., w postępowaniu sądowoadministracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem oceny legalności w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora RZGW w P. wydana na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., uchylająca decyzję organu I instancji i przekazująca sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, dlatego w pierwszej kolejności należy wyjaśnić charakter zaskarżonej decyzji oraz treść powołanego przepisu, którego aktualne brzmienie zostało nadane ustawą z dnia 3 grudnia 2010r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2011r., Nr 6, poz. 18). Celem nowelizacji art. 138 § 2 k.p.a. było zwiększenie prymatu zasady merytorycznego załatwienia sprawy przez organ odwoławczy nad wyjątkowym charakterem decyzji kasacyjnych. Administracyjne postępowanie odwoławcze powinno bowiem co do zasady zmierzać do ponownego rozpatrzenia sprawy administracyjnej oraz rozstrzygnięcia sprawy co do istoty przez organ odwoławczy.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że wojewódzki sąd administracyjny, badając zgodność z prawem zaskarżonej decyzji kasacyjnej, ocenia jej legalność w zakresie ograniczającym się do wystąpienia przesłanek z art. 138 § 2 k.p.a. Przesłanką zastosowania omawianego rozstrzygnięcia jest sytuacja, w której występuje daleko idąca wadliwość postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji, polegająca na tym, że rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub znacznej części. Zgodnie z art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Z powyższej regulacji normatywnej wynika, że dla podjęcia decyzji kasacyjnej konieczne jest łączne wystąpienie dwóch przesłanek: stanowcze stwierdzenie przez organ odwoławczy, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania oraz uznanie przez organ odwoławczy, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Użycie w tym przepisie przyłączającego spójnika "a" oznacza, że samo stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania, jakkolwiek jest konieczną przesłanką uchylenia zaskarżonej decyzji, to jednak nie stanowi przesłanki wystarczającej; niezbędne jest bowiem dodatkowo wykazanie, że "konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie" (por. A. Wróbel, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, opublikowany w Lex/el). Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie, które w tym zakresie jest jednolite. Przede wszystkim wskazuje się, że wydanie decyzji kasacyjnej znajduje uzasadnienie w przypadku, gdy organ odwoławczy ustali w sposób nie budzący wątpliwości, że organ I instancji nie przeprowadził postępowania wyjaśniającego w takim zakresie, który ma istotny wpływ na treść wydanej przez niego decyzji (zob. wyrok WSA w Kielcach z 02.02.2012 r., sygn. akt II SA/Ke 843/11).

Jeżeli natomiast dostrzeżone przez organ odwoławczy wady postępowania pierwszoinstancyjnego nie przekreślają możliwości rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, a zebrany w sprawie materiał dowodowy wymaga jedynie uzupełnienia w ograniczonym zakresie, wówczas organ II instancji zobligowany jest zastosować art. 136 k.p.a., zgodnie z którym organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Dokonując bowiem wykładni art. 138 § 2 k.p.a. nie można pomijać treści art. 136 k.p.a., gdyż przepisy te pozostają ze sobą w ścisłym związku funkcjonalnym.

Skoro zatem wykładnia rozszerzająca art. 138 § 2 k.p.a. nie jest dopuszczalna, to organ odwoławczy może powołać się na ten przepis tylko wówczas, gdy wykaże, że przeprowadzenie przezeń dodatkowego postępowania wyjaśniającego w granicach art. 136 k.p.a. nie jest wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy. W takiej sytuacji, gdy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego organ odwoławczy dojdzie do przekonania o konieczności wydania decyzji kasacyjnej, winien nie tylko uzasadnić istnienie przesłanek wymienionych w art. 138 § 2 k.p.a. ale również wskazać, dlaczego nie skorzystał z możliwości przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego. Na organie odwoławczym ciąży zatem obowiązek wskazania, jakie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy winny zostać wyjaśnione oraz wskazania przyczyn, z powodu których organ odwoławczy w celu ich wyjaśnienia nie zastosował art. 136 k.p.a. (vide: wyrok WSA w Kielcach z dnia 16 czerwca 2011r., w sprawie sygn. akt II SA/Ke 302/11; wyrok WSA w Opolu z dnia 14 czerwca 2011r., w sprawie sygn. akt II SA/Op 139/11; wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 9 marca 2011r., w sprawie sygn. akt. II SA/Rz 1166/10; wyrok WSA w Krakowie z dnia 29 grudnia 2010r., w sprawie sygn. akt II SA/Kr 534/10; wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 grudnia 2010r., w sprawie sygn. akt II SA/Go 823/10; WSA w Rzeszowie z dnia 20 grudnia 2010r., w sprawie sygn. akt II SA/Rz 360/10; wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2010r., w sprawie sygn. akt II GSK 1065/09).

Zasada merytorycznego rozstrzygania sprawy przez organ odwoławczy związana jest również z określoną w art. 12 k.p.a. zasadą szybkości postępowania. Zgodnie z powołanym przepisem organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Organ odwoławczy rozpoznając sprawę powinien zatem kierować się względami ekonomiki procesowej i wspomnianą zasadą szybkości postępowania. Jeżeli zatem organ odwoławczy uchyla rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, to musi liczyć się z tym, że ostateczne załatwienie sprawy zostanie odsunięte w czasie.

Należy jednak pamiętać, że kontrola prowadzona w aspekcie dopuszczalności uchylenia decyzji organu I instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia winna uwzględniać także treść art. 15 k.p.a., statuującego zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Zgodnie z tą zasadą sprawa administracyjna jest dwukrotnie rozpoznana i rozstrzygnięta, po raz pierwszy przez organ I instancji, a następnie w drugiej instancji. Oznacza to obowiązek dwukrotnego prowadzenia postępowania wyjaśniającego i dwukrotnego rozstrzygnięcia sprawy, z uwzględnieniem przez organy obydwu instancji w szczególności zasad wynikających z przepisów art. 7 i 8 k.p.a., przepisów Rozdziału 4, regulujących zasady prowadzenia postępowania dowodowego oraz oceny dowodów zgromadzonych w sprawie. Wskazane przepisy gwarantują stronom postępowania wyjaśnienie okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, czyli jej załatwienia zgodnie z art. 104 k.p.a.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż niedopuszczalnym było uchylenie się przez organ odwoławczy od prowadzenia postępowania w niniejszej sprawie z powołanie się na wadliwe uzasadnienie decyzji organu I instancji zawierające oględne sformułowania bez wskazania faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności. Pamiętać bowiem należy, iż nawet w przypadku stwierdzenia przez organ odwoławczy uchybień organu I instancji w zakresie obowiązków wynikających z art. 7, art. 77 i art. 107 §3 k.p.a. organ II instancji nie może uchylić się od wydania decyzji merytorycznej jeżeli stwierdzone uchybienia nie mają wpływu na wynik sprawy. Postępowanie administracyjne jest bowiem dwuinstancyjne, co oznacza obowiązek dwukrotnego rozstrzygania sprawy w przypadku wniesienia odwołania. Organ odwoławczy powinien rozpoznać sprawę co do jej istoty, stosując przepisy prawa materialnego i nie może ograniczyć się do wskazania krytycznych uwag odnośnie postępowania przed organem pierwszej instancji i wydanej przez ten organ decyzji. Kompetencja organu odwoławczego obejmuje bowiem rozpoznanie sprawy, a nie tylko ocenę postępowania i decyzji organu pierwszej instancji, co oznacza, że organ odwoławczy ma obowiązek ustalić, czy na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, który obejmuje przeprowadzoną analizę, ewentualnie po uzupełnieniu tego materiału dowodowego w postępowaniu odwoławczym. W tym miejscu należy wskazać, iż organ odwoławczy nie wykazał również, aby zgromadzony materiał dowodowy nie był kompletny i nie wykazał braku możliwości uzupełnienia go w trybie art. 136 k.p.a. Ma to tyle istotne znaczenie, iż jak wynika z akt sprawy, organ odwoławczy już dwukrotnie wydawał decyzje w niniejszej sprawie, w których uchylał wcześniejsze decyzje organu I instancji i przekazywał sprawę Staroście P. do ponownego rozpoznania. Co więcej, organ odwoławczy w uzasadnieniu swej decyzji wskazał, że "wyniki postępowania prowadzonego przez organ I instancji winny doprowadzić do wniosku, że nie zachodziły przesłanki do cofnięcia pozwolenia wodnoprawnego albowiem nie doszło do istotnego naruszenia warunków i obowiązków wynikających z tego pozwolenia". Tym samym organ odwoławczy w uzasadnieniu swej decyzji przyznał, że na podstawie postępowania przeprowadzonego przez organ I instancji możliwe jest wyciągnięcie wniosków merytorycznych w sprawie. Konstatacja ta jednak nie znalazła odzwierciedlenia w sentencji decyzji organu odwoławczego.

Końcowo odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a. stwierdzić należy, iż jest on nieuzasadniony. Skarżący nie wykazał jakiej konkretnie czynności nie mógł dokonać w ramach prowadzonego postępowania odwoławczego. Ponadto wskazać należy, iż skarżący pismem z dnia 23.09.2013 został powiadomiony przez organ i instancji o złożeniu odwołania.

Z uwagi na usprawiedliwione zarzuty naruszenia art. 138 §2 k.p.a., przedmiotowa skarga jest jednak zasadna i podlega uwzględnieniu poprzez uchylenie zaskarżonej decyzji organu odwoławczego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a., ponieważ organ odwoławczy nie miał podstaw do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i przekazania sprawy temu organowi do ponownego rozpoznania, przez co naruszył przepis art. 138 § 2 k.p.a. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy, uwzględniając także to, że organ odwoławczy wcześniej już dwukrotnie uchylał decyzje organu pierwszej instancji, obowiązkiem organu odwoławczego było dążenie do końcowego załatwienia sprawy, z wykorzystaniem możliwości ewentualnego uzupełnienia materiału dowodowego oraz poddania analizie zgromadzonego już materiału dowodowego. Ewentualne uzupełnienie materiału dowodowego, jeżeli jest to uzasadnione, może nastąpić w postępowaniu odwoławczym i nie jest konieczne przekazywanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Na podstawie art. 200 P.p.s.a orzeczono o kosztach postępowania. O wykonalności zaskarżonej decyzji (pkt 2 sentencji wyroku) orzeczono na podstawie art. 152 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt