Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia del. WSA Elżbieta Olechniewicz, Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2023 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 18 sierpnia 2021 r. sygn. akt I SA/Łd 324/21 w sprawie ze skargi P. D. na decyzję Naczelnika Łódzkiego Urzędu Celno-Skarbowego w Łodzi z dnia 8 lutego 2021 r. nr 368000-COP.4103.48.1.2020.16 w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2015 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, 2) zasądza od Naczelnika Łódzkiego Urzędu Celno-Skarbowego w Łodzi na rzecz P. D. kwotę 9.855 zł (słownie: dziewięć tysięcy osiemset pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.), powoływanej dalej jako "P.p.s.a.", oddalił skargę P. D., powoływanego dalej jako "skarżący", na decyzję Naczelnika Łódzkiego Urzędu Celno-Skarbowego w Łodzi z dnia 8 lutego 2021 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2015 r. (wyrok ten i powołane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w internetowej bazie orzeczeń www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W uzasadnieniu sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją organ utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 10 grudnia 2020 r. określającą zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2015 r. W decyzji wydanej w pierwszej instancji wskazano, że skarżący zawyżył podatek naliczony do odliczenia za poszczególne miesiące 2015 r. na łączną kwotę 330.974,92 złote zawarty w fakturach sprzedaży fikcyjnych usług.

W decyzji wydanej w drugiej instancji w pierwszej kolejności poddano ocenie kwestię przedawnienia zobowiązania podatkowego określonego decyzją wydaną w pierwszej instancji. Organ wskazał, że w dniu 20 listopada 2020 r. zostało wszczęte postępowanie przygotowawcze dotyczące nieprawidłowości w rozliczeniach podatkowych skarżącego w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do września 2015 r. i podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 r. tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i art. 7 §1 k.k.s. Postanowieniem z tego samego dnia organ połączył to postępowanie z również prowadzonym postępowaniem w zakresie rozliczeń w podatku od towarów i usług za IV kwartał 2014 r. Organ wskazał, że zgodnie z art. 70c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r. poz. 1540), powoływanej dalej jako "O.p.", pismem z dnia 2 grudnia 2020 r. powiadomił stronę oraz jej pełnomocnika m.in. o zawieszeniu biegu terminu zobowiązania podatkowego. Pismo zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego w dniu 6 grudnia 2020 r. zaś stronie w dniu 21 grudnia 2020 r. Organ stwierdził, że zobowiązania w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do września 2015 r. nie uległy przedawnieniu. W oparciu o art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczeniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.), powoływanej dalej jako "ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19", uznał, że zawieszeniu uległ także bieg terminu przedawnienia zobowiązań w podatku od towarów i usług za październik i listopad 2015 r. W związku z powyższym zobowiązania za te okresy również nie uległy przedawnieniu. Oznacza to, że w dacie wydania decyzji w drugiej instancji możliwe było podjęcie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie.

Organ ocenił, że faktury VAT, wystawione przez trzy wymienione w decyzji firmy, nie dokumentują rzeczywistej sprzedaży między wskazanymi w nich kontrahentami, są bezskuteczne prawnie i w związku z tym nie mogą wywołać żadnych skutków podatkowych. Dlatego też, w ocenie organu, strona nie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w przedmiotowych fakturach.

Sąd pierwszej instancji po rozpoznaniu skargi skarżącego uznał ją za niezasadną z następujących względów. W pierwszej kolejności stwierdził, iż zobowiązania podatkowe skarżącego nie uległy przedawnieniu. Wskazał, że prawo podatkowe jest częścią prawa administracyjnego. Wobec tego na podstawie art. 15zzr ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, bieg terminów przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2015 r. uległ zawieszeniu na okres od dnia 31 marca 2020 r. (włącznie) do dnia 23 maja 2020 r. (włącznie) tj. na okres 54 dni. Zaskarżona decyzja została doręczona skarżącemu w dniu 17 lutego 2021 r., a więc przed upływem 54 dnia terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do listopada 2015 r. Sąd pierwszej instancji uznał, że wskazana podstawa zawieszenia dotyczyła nie tylko zobowiązań podatkowych za miesiące od października do listopada 2015 r., ale również od stycznia do września 2015 r. Wobec tego za niezasadne uznał również zarzuty skargi dotyczące instrumentalnego wszczęcia postępowania karno-skarbowego. Odnośnie zobowiązania podatkowego za grudzień 2015 r. sąd wskazał, że zgodnie z art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r o podatku od towarów i usług (Dz.U z 2011 r. Nr. 177, poz. 1054 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.p.t.u." w zw. z art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 przedawnienie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 2015 r. nastąpiłoby w dniu 24 lutego 2022 r., a więc zaskarżona decyzja została doręczona przed upływem terminu przedawnienia za ten okres.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi, sąd pierwszej instancji nie podzielił zarzutu skarżącego, iż organy podatkowe pominęły materiał dowodowy zaoferowany przez podatnika. Nadto organ drugiej instancji dokonał oceny dokumentów przekazanych przez skarżącego przy odwołaniu z dnia 28 grudnia 2020 r. za okresy od lipca do grudnia 2015 r. Sąd pierwszej instancji nie zgodził się również z zarzutami skargi odnoszącymi się do braku przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony. Taki wniosek został zgłoszony dopiero na etapie odwołania, wcześniej skarżący nie tylko nie zgłaszał ww. wniosku, lecz usprawiedliwiał brak reakcji strony na wezwania organu do przedstawienia podstawowej dokumentacji księgowej (podatkowej) prowadzonej działalności przewlekłą chorobą. Stwierdził również, że organ prawidłowo ustalił, że faktury wystawione przez trzech kontrahentów skarżącego nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i zaistniały przesłanki określone w art. 88 ust. 3a pkt. 4 lit. a u.p.t.u. skutkujące wyłączeniem prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, wobec ustalenia, że wystawione faktury, w których został on ujęty, stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane pomiędzy stronami opisanymi w nich jako sprzedawca i nabywca.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodził się skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, zaskarżając ww. wyrok w całości. Na podstawie art. 174 pkt. 1 P.p.s.a. skarżący podniósł naruszenie prawa materialnego tj.

1) Art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 103 ust. 1 u.p.t.u. poprzez brak ich zastosowania przez organ podatkowy oraz sąd pierwszej instancji, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania w mocy decyzji organu podatkowego określającej wysokość zobowiązania podatkowego (lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym) w podatku od towarów i usług za okres od stycznia do listopada 2015 r. na skutek upływu terminu przedawnienia z końcem 2020 r.;

2) Art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie przez organ podatkowy oraz wojewódzki sąd administracyjny, iż dyspozycja art. 15zzr ust. 1, posługując się zwrotem przepisy prawa administracyjnego, ma zastosowanie również do kwestii przedawnienia zobowiązań podatkowych, uregulowanych w O.p., co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia przez organ podatkowy, że w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres (w okolicznościach niniejszej sprawy na okres od dnia 31 marca 2020 r. do dnia 23 maja 2020 r.), w sytuacji, gdy ww. przepis nie dotyczy terminów określonych w przepisach prawa podatkowego, które pomimo tego, że wywodzą się m.in. z prawa administracyjnego, stanowią odrębną gałąź prawa, zbudowaną w oparciu o katalog własnych zasad, niezależną od prawa administracyjnego;

3) Art. 86 ust. 1 i 2 pkt. 1 lit. a w zw. z art. 88 ust. 3a pkt. 4 lit. c u.p.t.u. poprzez jego niezastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy skutkującą odmowie skarżącemu dokonania odliczenia podatku naliczonego, w sytuacji, gdy transakcje miały charakter rzeczywisty i dokonywane były w toku prowadzonej działalności gospodarczej.

Na podstawie art. 174 pkt. 2 P.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj:

1) Art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 191 O.p. w zw. zart. 193 § 1 O.p. w zw. z art. 181 O.p. i art. 188 O.p. poprzez dopuszczenie się przez sąd pierwszej instancji oraz organy podatkowe dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, polegającej w szczególności na odmowie dania wiary dokumentom załączonym przez skarżącego do pisma z dnia 7 grudnia 2020 r. m.in. listy CMR, które to dokumenty potwierdzają wykonanie usług, które organy podatkowe oraz sąd pierwszej instancji uznały jako niewykonane i nieuprawniające do odliczania podatku od towarów i usług naliczonego zawartego w fakturach VAT.

Wobec powyższego skarżący wniósł o uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji w całości oraz rozpoznanie skargi poprzez uchylenie decyzji wydanej przez organ z dnia 8 lutego 2021 r. oraz poprzedzającej ją decyzji organu z dnia 10 grudnia 2020 r. określającej zobowiązania w podatku od towarów i usług od stycznia do grudnia 2015 r. ewentualnie o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. Nadto skarżący wniósł o rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Organ nie skorzystał z możliwości wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Zarządzeniem z dnia 19 maja 2022 r. sprawa została zdjęta z posiedzenia niejawnego wyznaczonego na ww. dzień i skierowana na posiedzenie jawne. Na rozprawie stawił się pełnomocnik organu – radca prawny.

Na rozprawie w dniu 11 października 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny postanowił, na podstawie art. 187 § 1 P.p.s.a. przedstawić do rozstrzygnięcia składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego wyłaniające się na tle rozpoznawanej sprawy następujące zagadnienia prawne budzące poważne wątpliwości tj.:

1) Czy art. 15zzr ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568, ze zm.) dotyczy również wstrzymania rozpoczęcia i zawieszenia biegu terminów przewidzianych przepisami prawa podatkowego?,

2) W przypadku pozytywnej odpowiedzi dotyczącej zagadnienia pierwszego, czy art. 15zzr ust. 1 wyżej wymienionej ustawy powinien być interpretowany w ten sposób, że z uwagi na wynikający z art. 2 Konstytucji RP ochronny charakter wskazanych w nim terminów, wstrzymanie rozpoczęcia i zawieszenia biegu tych terminów może mieć miejsce jedynie na korzyść podatników?

Jednocześnie postanowiono odroczyć rozpoznanie sprawy do czasu wyjaśnienia powyższych zagadnień prawnych.

Powyższe zagadnienie prawne zostało rozstrzygnięte uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 27 marca 2023 r. sygn. akt I FPS 2/22.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna okazała się skuteczna, aczkolwiek nie wszystkie postawione w niej zarzuty zostały uwzględnione.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy kluczowe jest określenie, czy zobowiązania podatkowe skarżącego z tytułu podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2015 r. uległy przedawnieniu. W tym celu należy rozważyć, czy zasadnie sąd pierwszej instancji uznał, że w oparciu o treść art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, termin przedawnienia zobowiązań podatkowych za okresy od stycznia do listopada 2015 r. uległ zawieszeniu na okres 54 dni a decyzja wydana w drugiej instancji została doręczona przez upływem tak obliczonego terminu przedawnienia. Nadto, czy zasadnie sąd pierwszej instancji nie dokonał oceny zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za okresy do stycznia do września 2015 r. w związku z wszczęciem w dniu 20 listopada 2020 r. postępowania przygotowawczego dotyczącego nieprawidłowości w rozliczeniach skarżącego za ww. miesiące.

Stosownie do treści art. 70 § 1 O.p. zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zaś art. 103 § 1 u.p.t.u. określa, z zastrzeżeniami, termin płatności podatku od towarów i usług za okresy miesięczne do dnia 25 miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Oznacza to, że o ile termin ten nie uległ przedłużeniu na skutek zawieszenia jego biegu, zobowiązania podatkowe skarżącego za okresy od stycznia do listopada 2015 r. uległy przedawnieniu z końcem 2020 r.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zawieszenie biegu terminu przedawnienia za ww. okresy miało miejsce w oparciu o art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązań związanych z COVID-19. Przepis ten został dodany do ustawy z dniem 31 marca 2020 r. i uchylony z dniem 16 maja 2020 r. Zgodnie z nim w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 bieg przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminów przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu na ten okres. W myśl art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. z 2020 r. poz. 875 z ze zm.) terminy, o których mowa w art. 15zzr ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, których bieg uległ zawieszeniu biegną dalej po upływie 7 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W związku z powzięciem przez Naczelny Sąd Administracyjny wątpliwości dotyczących tego, czy art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 znajduje zastosowanie również do terminu biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych, zwrócono się w niniejszej sprawie do poszerzonego składu o rozstrzygnięcie powstałego zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów uchwałą z dnia 27 marca 2023 r. sygn. akt I FPS 2/22 rozstrzygnął, że art. 15zzr ust. 1 pkt 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 nie dotyczy wstrzymania, rozpoczęcia i zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych. Wskazana uchwała, wydana w składzie siedmiu sędziów, jest w niniejszej sprawie wiążąca w oparciu o art. 187 § 2 P.p.s.a.

Powyższe oznacza, że sąd pierwszej instancji nie powinien dokonywać oceny zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za okresy od stycznia do grudnia 2015 r. pod kątem art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych COVID-19. W tym stanie rzeczy podzielić należy zarzut skarżącego, iż sąd pierwszej instancji dokonał błędnej wykładni art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19.

Podzielić należy również stanowisko skarżącego, iż w sprawie doszło do naruszenia art. 70 § 1 O.p. w zw. z art. 103 ust. 1 u.p.t.u. Organ dokonał oceny zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych za okresy od stycznia do września pod kątem zgodności z art. 70 § 6 pkt. 1 O.p. oraz 70c O.p. zaś za okresy od października do listopada 2015 r. z punktu widzenia zgodności z art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19 Sąd pierwszej instancji oparł się zaś tylko na wadliwej, w świetle uchwały I FPS 2/22, wykładni ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, odnosząc się do zobowiązań podatkowych za okresy od stycznia do listopada 2015 r. W konsekwencji uznał również, że zawieszenie biegu terminu przedawnienia z mocy prawa, na podstawie art. 15zzr ust. 1 pkt. 3 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, pociąga za sobą bezzasadność zarzutów skarżącego dotyczących instrumentalnego wszczęcia postępowania karnego-skarbowego tj. wszczęcia tego postępowania wyłącznie celem zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych.

Bezzasadny okazał się natomiast zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 191 O.p. w zw. z art. 193 § 1 O.p. w zw. z art. 181 O.p. i art. 188 O.p. Skarżący nie uzasadnił szczegółowo dlaczego w jego ocenie organy podatkowe dokonały dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego. Tymczasem uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez wyjaśnienie, na czym konkretnie polegało naruszenie wskazanych w zarzutach przepisów, a także wykazanie wpływu takiego uchybienia na wynik sprawy. Pominięcie, czy też zbyt lakoniczne sygnalizowanie określonych zagadnień w uzasadnieniu skargi kasacyjnej skutkuje niemożnością zakwestionowania przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiska wyrażonego w ich zakresie przez sąd pierwszej instancji, a przez to przyjętej przez ten sąd oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego (zob. m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 sierpnia 2022 r. sygn. akt I FSK 629/22).

Wobec braku podważenia przez skarżącego ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 86 ust. 1 i 2 pkt. 1 lit. a u.p.t.u. w zw. z art. 88 ust. 3a pkt. 4 lit. c u.p.t.u. (z uzasadnienia zarzutu oraz uzasadnienia skargi kasacyjnej niezbicie wynika, że skarżącemu chodziło o art. 88 ust. 3a pkt. 4 lit. a u.p.t.u.).

Mając na względzie powyższe, wobec stwierdzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenia przepisów prawa materialnego, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a., zaskarżony wyrok został uchylony a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Ponownie rozpoznając sprawę, sąd pierwszej instancji dokona oceny biegu terminu zobowiązania podatkowego w niniejszej sprawie za przedmiotowe okresy pod kątem art. 70 § 1 w zw. z art. 70 § 6 pkt. 1 w zw. z art. 70c O.p. W szczególności ocenie podda czy postępowanie karno-skarbowe zostało wszczęte przeciwko skarżącemu w sposób instrumentalny. W oparciu o poczynione ustalenia dokona stosownego rozstrzygnięcia.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt. 1 P.p.s.a. w zw. z art. 205 § 2 P.p.s.a. Na zasądzoną od organu na rzecz skarżącego kwotę 9855 złotych składają się: 100 złotych – oplata kancelaryjna za uzasadnienie; 1655 złotych – kwota wpisu od skargi kasacyjnej; 8100 złotych – wynagrodzenie radcy prawnego ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 2 lit. a w zw. z § 14 ust. 1 pkt. 1 lit. a w zw. z § 2 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.).

Elżbieta Olechniewicz Małgorzata Niezgódka-Medek Janusz Zubrzycki