Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 9 listopada 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.), Protokolant Specjalista Anna Kośka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2016 roku sprawy ze skargi Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej A w Ł. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki śmietnika oddala skargę. LS

Zaskarżoną decyzją z [...] nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. nakazującą rozbiórkę samowolnie rozbudowanego obiektu małej architektury i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z [...]. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., na podstawie art. 49b ust. 1 w związku z art. 49b ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. - Prawo budowlane (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r., poz. 290 z późn. zm.) oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.), nakazał Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej A w Ł. rozbiórkę samowolnie rozbudowanego obiektu małej architektury w miejscu publicznym - śmietnika na działce nr 55/55 obręb [...] u zbiegu ulicy B i ulicy C (działka nr 55/55, w obrębie [...]). W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że pismem Spółdzielni Mieszkaniowej B z dnia 22 grudnia 2015 r. został poinformowany o rozbudowie śmietnika przez Robotniczą Spółdzielnię Mieszkaniową A. Wobec tego Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. w dniu 8 stycznia 2016r. przeprowadził czynności kontrolne na terenie nieruchomości zlokalizowanej w Ł. przy ulicy B, D, C podczas których stwierdzono, że obiekt małej architektury-śmietnik rozbudowano w południowo-wschodniej części działki nr 55/55 obręb [...] u zbiegu ulic B i C. Śmietnik jest murowany o długości około 6,8m, szerokości około 3,1 m, wysokości 1,7m – 2,1m, przykryty dachem jednospadowym stalowym, ściana południowa pełna o grubości 25cm, wysokości około 2,1 m i długości około 6,8m, ściana zachodnia pełna o wysokości około 1,7m i długości około 3,1 m. W ścianie północnej o wysokości około 1,7m i długości około 6,8m zamontowano drzwi z profili stalowych o wymiarach około 1,8m x 2,1 m. W szczycie śmietnika - ściana wschodnia, zamontowano drugie drzwi z profili stalowych o wymiarach około 1,8m x 2,1 m, dach wykonano w konstrukcji stalowej. Wsporniki stalowe o wymiarach około 50 mm x 50 mm. Dach jednospadowy w kierunku południowym, pokryty jest blachą trapezową. Teren wokół śmietnika utwardzony jest kostką brukową. Obiekt budowlany rozbudowano w kierunku wschodnim o około 2m. Teren działki jest nie ogrodzony. Budowa została zakończona. Po przeprowadzonej kontroli Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wezwał Robotniczą Spółdzielnię Mieszkaniową A do przedstawienia inwentaryzacji geodezyjnej, projektu budowlanego oraz stosownych uzgodnień i pozwoleń. W dniu 26 stycznia 2016 r. przedłożono inwentaryzację geodezyjną, wypis z rejestru gruntów, odpis zwykły księgi wieczystej oraz krajowy rejestr sądowy i stosowne oświadczenie. Z dostarczonego wypisu z rejestru gruntów wynika, że wieczystym współużytkownikiem działki nr 55/55 jest Robotnicza Spółdzielnia Mieszkaniowa A. Dostarczona inwentaryzacja geodezyjna potwierdza, że obiekt małej architektury - śmietnik został rozbudowany na działce nr 55/55. Teren nie jest ogrodzony, a więc zdaniem organu jest miejscem publicznym, bowiem przez "miejsce publiczne" należy rozumieć miejsce, do którego dostęp ma nieokreślona liczba osób i które służy potrzebom całej społeczności lub określonej grupy społecznej. Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane budowa jak i rozbudowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych wymaga zgłoszenia właściwemu organowi architektoniczno-budowlanemu. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego zwrócił się do Urzędu Miasta Ł. Departament Architektury i Rozwoju Wydział Urbanistyki i Architektury o przesłanie dokumentów archiwalnych dotyczących wspomnianych robót budowlanych. W odpowiedzi urząd stwierdził, że nie posiada dokumentów związanych z wykonywaniem robót budowlanych dotyczących tej sprawy. Organ dodał, że brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla przedmiotowej nieruchomości. Ponadto, z informacji pozyskanych z UM[...] wynika, że zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Ł. zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w Ł. z dnia [...] października 2010 r. nieruchomość położona w Ł. przy ul. B 5 i ul. C 2, tj. działka o nr ew. 55/55 położona jest na terenach oznaczonych symbolem MW (teren o przewadze zabudowy mieszkalnej wielorodzinnej); w strefie zespołów miejskich. Organ nie stwierdził również naruszenia przepisów, w tym techniczno-budowlanych. Wobec tego zobligowany jest do prowadzenia postępowania legalizacyjnego i nałożenia na inwestora obowiązku przedłożenia dokumentów, o których mowa w art. 49b ust. 2 Prawa budowlanego. Organ postanowieniem z dnia [...], na podstawie art. 49b ust. 2 pkt. 1, 2 i 3 Prawa budowlanego nakazał inwestorowi przedłożenie w terminie 30 dni od dnia doręczenia postanowienia: (1) dokumentów, o których mowa w art. 30 ust. 2: oświadczenia, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz odpowiednich szkiców lub rysunków (inwentaryzację budowlaną wraz z oceną techniczną prawidłowości wykonanych robót budowlanych); (2) projektu zagospodarowania działki lub terenu; (3) zaświadczenia prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego, dotyczącego samowolnie rozbudowanego obiektu małej architektury w miejscu publicznym – śmietnika, jednak żądane dokumenty nie zostały przedłożone w wyznaczonym terminie. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., zobowiązany był zatem zastosować procedurę określoną w art. 49b ust. 1 w związku z art. 49b ust. 3 ustawy Prawo budowlane i nakazać rozbiórkę obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego prawem zgłoszenia.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła Robotnicza Spółdzielnia Mieszkaniowa A żądając jej uchylenia i umorzenia postępowania jako bezprzedmiotowego. W treści odwołania zarzuciła naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego poprzez uznanie, że śmietnik znajduje się w miejscu publicznym, naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niewyjaśnienie w decyzji, czy miejscem publicznym jest teren pod śmietnikiem i śmietnik jako obiekt zlokalizowany na tym terenie, czy teren sąsiadujący ze śmietnikiem; naruszenie art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niepodanie w uzasadnieniu decyzji przyczyn, z powodu których PINB odmówił mocy dowodowej dokumentom świadczącym o tym, że śmietnik nie jest usytuowany w miejscu publicznym; naruszenie art. 81a ust. 2 ustawy Prawo budowlane w zw. z art. 79 § 1 i § 2 K.p.a. poprzez przeprowadzenie oględzin bez obecności inwestora, RSM A i bez powiadomienia strony o terminie oględzin; naruszenie art. 77 § 1 K.p.a. poprzez niewykonanie zdjęć terenu, a w szczególności terenu sąsiadującego ze śmietnikiem; naruszenie art. 49b ust. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że rozbudowa śmietnika wymagała zgłoszenia do PINB, pomimo, że nie jest usytuowany w miejscu publicznym; naruszenie art. 49b ust. 1 ustawy Prawo budowlane, oraz art. 104 § 1 i § 2 i art. 107 § 1 K.p.a. poprzez nieokreślenie w rozstrzygnięciu decyzji, czy rozbiórka ma dotyczyć całego obiektu budowlanego, czy jego części rozbudowanej; naruszenie art. 49 ust. 2 ustawy Prawo budowlane poprzez żądanie od RSM A dokumentów pomimo, że śmietnik nie jest usytuowany na terenie publicznym; naruszenie art. 49 ust. 3 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że RSM A nie spełnił obowiązku o którym mowa w art. 49b ust. 2, w sytuacji gdy śmietnik nie jest usytuowany w miejscu publicznym, oraz naruszenie art. 105 § 1 K.p.a., poprzez nieumorzenie postępowania w całości jako bezprzedmiotowego. W odwołaniu zakwestionowano ustalenie przez organ I instancji, że teren działki 55/59 jest nieogrodzony, a więc jest miejscem ogólnie dostępnym - miejscem publicznym. Wyjaśniono, że działka nr 55/55, będąca w użytkowaniu wieczystym RSM A i właścicieli wyodrębnionych lokali w budynkach wielomieszkaniowych usytuowanych na tej działce, ma powierzchnię 5533 m². Do śmietnika, który jest zamykany mają dostęp wyłącznie posiadający klucze do śmietnika: a) mieszkańcy budynków wielomieszkaniowych przy ul. C 2, ul. B 5, ul. D 3, b) oraz na zasadzie służebności śmietnika mieszkańcy budynków wielomieszkaniowych przy D 5 i ul. Di 7, usytuowanych na działce nr 55/52 oraz na zasadzie służebności mieszkańcy budynku wielomieszkaniowego przy ul. C 4, usytuowanego na działce nr 55/53, c) RSM A jako użytkownik wieczysty terenu, c) firma wywożąca śmieci - A sp. z o.o. w K. oraz firma sprzątająca - Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe B w C., gmina S.. Zdaniem strony mieszkańcy nie tworzą nieokreślonej liczby osób ani nie tworzą określonej grupy społecznej, której potrzebom ma służyć śmietnik jako miejsce publiczne. Śmietnik służy potrzebom posiadaczy spółdzielczych własnościowych praw do lokali oraz właścicieli wyodrębnionych lokali w wymienionych budynkach wielomieszkaniowych. Śmietnik ten nie jest dla nich miejscem publicznym, lecz związany jest z prawami, które posiadają, do korzystania ze śmietnika. Natomiast teren wokół śmietnika, pomimo, że jest nieogrodzony nie jest wykorzystywany publicznie. W odwołaniu wskazano również, że śmietnik został ostatnio rozbudowany w związku z wymogami ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, dotyczącej selektywnego zbierania odpadów, ich segregowania w śmietniku w odrębnych pojemnikach. Rozbudowa śmietnika doprowadziła do zgodności tego obiektu z warunkami technicznymi określonymi w § 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Wspomnianą na wstępie decyzją z [...] nr [...] [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. nakazującą rozbiórkę samowolnie rozbudowanego śmietnika i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia temu organowi. Organ podniósł, że w myśl art. 29 ust. 1 pkt 22 ustawy Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów małej architektury. Pod pojęciem obiektu małej architektury ustawa rozumie niewielkie obiekty m.in. użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 4). Stosownie zaś do treści art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane zgłoszenia właściwemu organowi wymaga budowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych. Zdaniem organu z obowiązujących przepisów wynika więc, iż budowa śmietnika, będącego obiektem małej architektury, winna być poprzedzona zgłoszeniem, o ile obiekt ten ma się znajdować w miejscu publicznym. Pojęcie "miejsce publiczne" nie zostało jednak ustawowo zdefiniowane, a to oznacza, iż pojęcie to należy rozumieć w taki sposób, jak rozumie się to pojęcie w języku potocznym. Wyjaśnił, że w języku polskim przez pojęcie "publiczny" rozumie się "dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich, związany z jakimś urzędem, instytucją itp., społeczny, powszechny, ogólny, nie prywatny" (v. Prawo budowlane komentarz pod red. prof. zw. dr hab. Z. Niewiadomskiego, wyd. C.H.Beck, Warszawa 2006, str. 368). W orzecznictwie przyjmuje się, iż miejscem publicznym w rozumieniu prawa budowlanego jest takie, z którego korzysta nieokreślona liczba niezidentyfikowanych osób, a jego cechą wyróżniającą jest powszechna dostępność (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 245/07, dostępny na stronie: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W opinii organu działka nr 55/55 jest miejscem publicznym, więc budowa na tej działce obiektu małej architektury - pergoli śmietnikowej - wymagała uprzedniego dokonania zgłoszenia właściwemu organowi administracji architektoniczno-budowlanej. Skutki takiej samowoli należy zatem likwidować w trybie art. 49b ustawy Prawo budowlane. Zwrócił jednak uwagę, że nakaz nałożony decyzją administracyjną winien być wskazany w sposób precyzyjny, aby następnie adresat takiego rozstrzygnięcia nie miał jakichkolwiek wątpliwości w zakresie obowiązku, który winien wykonać. Zaskarżony akt administracyjny nie spełnia jednak tego kryterium, gdyż sposób sformułowania przez organ I instancji sentencji decyzji, czyli nakazanie Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej A rozbiórki samowolnie rozbudowanego obiektu małej architektury w miejscu publicznym - pergoli śmietnikowej, bez precyzyjnego wskazania wymiarów tej części obiektu, która winna być poddana rozbiórce, świadczy o niewykonalności tego aktu administracyjnego. Z analizy podjętego rozstrzygnięcia nie wynika bowiem, czy nakazem rozbiórki objęto całą pergolę śmietnikową, czy też tylko i wyłącznie tę jej część, o którą była ona rozbudowana. Zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego, dotyczy przy tym budowy obiektu małej architektury w miejscu publicznym - śmietnika. Ponadto, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. w sposób nieprawidłowy określił obszar analizowany, gdyż z sentencji rozstrzygnięcia nie wynika, gdzie objęty nakazem rozbiórki obiekt jest usytuowany. Organ stopnia powiatowego określił usytuowanie przedmiotowego obiektu poprzez wskazanie jedynie nr ewid. działki i nazw ulic, a to uniemożliwia jego zidentyfikowanie. Zdaniem organu wskazane uchybienia są na tyle istotne, że nie mogą być konwalidowane w toku postępowania odwoławczego i wymagają uchylenia w całości zaskarżonej decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zwrócił też uwagę na konieczność dołączenia do akt sprawy dokumentów świadczących o legalnym wykonaniu obiektu małej architektury w miejscu publicznym - pergoli śmietnikowej, na działce nr 55/55 obręb [...] u zbiegu ulicy B i ulicy C w Ł..

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi złożyła Robotnicza Spółdzielnia Mieszkaniowa A wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz o umorzenie postępowania administracyjnego. Strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że śmietnik, będący obiektem małej architektury znajduje się w miejscu publicznym, naruszenie art. 49b ust. 1 ustawy Prawo budowlane poprzez uznanie, że rozbudowa tego śmietnika, w celu dostosowania go do wymogów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (§ 22), wymagała zgłoszenia do PINB, pomimo, że nie jest usytuowany w miejscu publicznym oraz naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. poprzez nieumorzenie postępowania w całości jako bezprzedmiotowego.

W odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 1066) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm., dalej w skrócie jako "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego określającymi prawa i obowiązki stron oraz przepisami proceduralnymi normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem kontroli sądowej uczyniono decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. uchylającą w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. nakazującą Robotniczej Spółdzielni Mieszkaniowej A rozbiórkę samowolnie rozbudowanego obiektu małej architektury i przekazującą sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej: K.p.a.). Stosownie do jego treści organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Przyczyną uchylenia decyzji organu I instancji przez organ odwoławczy w przedmiotowej sprawie było ustalenie istotnych uchybień dotyczących postępowania, które nie mogły być konwalidowane w toku postępowania odwoławczego. Zdaniem sądu zaskarżona decyzja odpowiada przepisom obowiązującego prawa i brak jest podstaw do wyeliminowania jej z obrotu prawnego, bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że organ I instancji nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy, do czego był zobligowany w świetle art. 7, 77 § 1 i 80 K.p.a. Przypomnieć w tym miejscu należy, że organ nie może w oparciu o niepełny materiał dowodowy rozpoznać sprawy i orzec co do istoty. W takim przypadku organ odwoławczy ma tylko kompetencje kasacyjne. Zgodnie bowiem z treścią art. 136 K.p.a. organ odwoławczy może przeprowadzić jedynie uzupełniające postępowanie dowodowe.

W przedmiotowej sprawie organ I instancji, badał legalność "budowy śmietnika" usytuowanego na działce nr ewid. 55/55, obręb [...] u zbiegu ulicy B i ulicy C w Ł. na skutek zawiadomienia o jego rozbudowie. Bezsporne w niniejszej sprawie jest, że inwestor robót budowlanych polegających na rozbudowie śmietnika nie uzyskał pozwolenia na budowę ani nie dokonał zgłoszenia zamiaru wykonania tych robót właściwemu organowi. Bezspornym w sprawie jest też zakwalifikowanie tego obiektu do kategorii form małej architektury. Zgodnie bowiem z art. 3 pkt 4 lit. c) ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 290 ze zm.) przez obiekt małej architektury należy rozumieć niewielkie obiekty, a w szczególności użytkowe, służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice huśtawki, drabinki czy śmietniki. Zgodnie z kolei z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, roboty budowlane można rozpocząć na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31, przy czym w świetle art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego budowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. Reglamentacji Prawa budowlanego podlega zatem jedynie budowa/rozbudowa obiektów małej architektury w miejscach publicznych. W przedmiotowej sprawie sporną kwestią pozostaje ustalenie, że rozbudowany śmietnik położony jest w miejscu publicznym.

Wskazać w tym miejscu należy, że ustawa Prawo budowlane jak i przepisy wykonawcze wydane w oparciu o zawarte w niej upoważnienie, nie zawierają ustawowej definicji "miejsca publicznego". W tej kwestii należało zatem odwołać się m.in. do Słownika Języka Polskiego oraz wykładni tego pojęcia dokonywanej w orzecznictwie sądów administracyjnych. W języku polskim "publiczny" oznacza "dotyczący ogółu ludzi, służący ogółowi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich, ogólny, powszechny, społeczny, nieprywatny". W orzecznictwie natomiast przyjmuje się, iż miejscem publicznym jest takie miejsce, z którego korzysta nieokreślona liczba, niezidentyfikowanych osób, a więc miejsce ogólnodostępne (por. wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2013 r. sygn. akt II OSK 2472/11, Lex nr 1337377, wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt II SA/Gl 1473/13 dostępny na www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przedmiotowy śmietnik jako obiekt małej architektury usytuowany jest na działce nr 55/55, obręb [...] w Ł., której właścicielem jest Gmina Miasto Ł.. Jest to teren osiedla mieszkaniowego. Jak wynika z protokołu oględzin przeprowadzonych w dniu 8 stycznia 2016 r. i załączonej dokumentacji fotograficznej, teren działki nie jest ogrodzony, w części stanowiący trawnik. Nie ulega zatem wątpliwości, że jest to teren ogólnodostępny, czyli miejsce publiczne. Nie ma przy tym znaczenia powoływana przez stronę skarżącą okoliczność, że do samego śmietnika ma dostęp ograniczona liczba osób (mieszkańcy wskazanych bloków wielomieszkaniowych, firma sprzątająca i wywożąca śmieci), bowiem przepis art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego wyraźnie odnosi się do terenu, na którym usytuowany jest obiekt małej architektury, a nie do samego obiektu.

Niezależnie od powyższego należy dodać, iż znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja fotograficzna sporządzona przed rozbudową spornego obiektu wskazuje wprost, iż nie był on zamykany, a zatem miała do niego dostęp nieograniczona ilość osób, także nie będących mieszkańcami osiedla.

Skoro zatem obiekt małej architektury (śmietnik) usytuowany jest w miejscu publicznym, to jego rozbudowa wymagała dokonania zgłoszenia właściwemu organowi. Ustalenia dokonane przez organy administracji w tym zakresie nie budzą wątpliwości sądu, a wobec tego organy nie były uprawnione do zastosowania instytucji umorzenia postępowania przewidzianej w art. 105 § 1 K.p.a.

Odnosząc się z kolei do samego postępowania oraz uchylonej decyzji organu I instancji należy w pierwszej kolejności podzielić wątpliwości organu II instancji co do zakresu prowadzonego postępowania. Z akt sprawy nie wynika, czy postępowanie dotyczy legalności budowy śmietnika czy tylko jego rozbudowanej części. Nie wyjaśnia tej kwestii ani uchylona decyzja organu I instancji ani postanowienie o wszczęciu postępowania w sprawie. W przypadku oceny legalności budowy śmietnika istotnym elementem dla dalszych skutków prawnych może okazać się ustalenie okresu w jakim sporny obiekt powstał i czy nie był on objęty pozwoleniem na budowę osiedla. W tym miejscu zaznaczyć warto, że do akt sprawy sądowej została przedłożona przez stronę skarżącą m.in. mapa sytuacyjno-wysokościowa z 1997 r., na której oznaczony został śmietnik jako element inwestycji budowy osiedla. W przypadku objęcia z kolei kontrolą jedynie rozbudowanej części obiektu organ I instancji winien precyzyjnie określić o jaką część obiektu chodzi (przez szczegółowe wskazanie jej wymiarów oraz położenia pozwalające na zidentyfikowanie obiektu), a następnie rozważyć ewentualny zakres jego rozbiórki. Należy wszak podzielić stanowisko organu odwoławczego, iż nakaz nałożony decyzją administracyjną winien być wskazany w sposób precyzyjny, aby następnie adresat takiego rozstrzygnięcia nie miał jakichkolwiek wątpliwości w zakresie obowiązku, który winien wykonać.

Na marginesie, w odniesieniu do treści skargi, wyjaśnić należy także, że dostosowanie obiektu do wymogów rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, winno odbywać się w zgodzie z literą prawa, w szczególności w zgodzie z przepisami Prawa budowlanego i przepisów wykonawczych. Argumenty podniesione przez stronę skarżącą w tym zakresie nie mogły mieć zatem żadnego wpływu na wynik sprawy.

Zasadne ustalenia organu II instancji powodują, że rozpoznawana skarga nie podważyła ani legalności, ani słuszności zaskarżonego orzeczenia. W tym stanie rzeczy, skoro podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, sąd oddalił skargę, na podstawie art. 151 p.p.s.a.

JK