Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk (spr.) Sędziowie NSA Małgorzata Korycińska Anna Robotowska Protokolant Anna Tomaka - Magdoń po rozpoznaniu w dniu 20 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej C.C. de C.S. z siedzibą w L., B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 grudnia 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1571/06 w sprawie ze skargi C.C. de C.S. z siedzibą w L., B. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 marca 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę C.C de C.S z siedzibą w B. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia 8 marca 2006 r., nr [...] odmawiającą stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy "CAFE PELE" R-117914 udzielonego na rzecz uczestnika postępowania - P.P.K. "A." Sp. z o.o. w P., w odniesieniu do towarów: koncentrat śmietanki i kawa w klasach 29, 30 Międzynarodowej Klasyfikacji Towarów i Usług.

Z ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynika, że Urząd Patentowy uznał za bezsporny fakt nieużywania przez uczestnika postępowania tego znaku w okresie pięciu lat, ale przyjął, że nastąpiło to z ważnych powodów. Przeszkodą do wprowadzenia na polski rynek spornego znaku było toczące się w latach 2001–2004 pomiędzy tymi stronami postępowanie cywilne. Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 20 listopada 2003 r., sygn. akt [...] nakazał uczestnikowi postępowania natychmiastowe zaprzestanie używania nazwy "CAFE PELE" dla oznaczania produkowanych, konfekcjonowanych i sprzedawanych wyrobów, w szczególności kawy i koncentratów śmietanki. Jednakże na skutek apelacji, wyrok ten został zmieniony orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 6 października 2004 r., sygn. akt [...]. Zdaniem organu, nawet po zakończeniu postępowania cywilnego nie ustały ważne powody nieużywania spornego znaku, ponieważ aktualnie toczy się postępowanie o unieważnienie tego oznaczenia między tymi samymi stronami, a którego skutek może być podobny do wyroku wydanego w sprawie cywilnej. Tym samym uczestnik działał w sposób właściwy dla racjonalnego przedsiębiorcy, ponieważ w sytuacji realnego niebezpieczeństwa zakazania stosowania tego znaku w obrocie, wstrzymał się z rozpoczęciem produkcji i wprowadzaniem na rynek polski tak oznaczonych towarów, unikając tym samym ewentualnych strat mogących wyniknąć z konieczności wycofania danego produktu z rynku, w przypadku wydania niekorzystnego dla niego rozstrzygnięcia.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca podkreśliła, że w jej ocenie nie stanowi dostatecznego usprawiedliwienia nieużywanie znaku fakt toczącego się procesu cywilnego przeciwko uprawnionej polskiej spółce. Nie podjęła ona przygotowań do używania znaku, a zaistniała sytuacja prawna powstała z jej winy i woli, co tym samym wskazuje, że praktycznie nie będzie ona mogła używać spornego oznaczenia w Polsce. Uprawniona, jako firma działająca od dłuższego czasu w branży produkcji i sprzedaży kawy powinna wiedzieć, że skarżąca sprzedawała swoje produkty opatrzone znakiem "CAFE PELE" w Polsce w latach 70., 80. i częściowo 90. Ponadto nazwa PELE kojarzy się z pseudonimem najsłynniejszego piłkarza brazylijskiego XX wieku – Edsona Arantesa do Nascimento, zatem używając tego oznaczenia poznańska spółka narażała się na postępowanie sądowe w sprawie naruszenia praw do tego pseudonimu, co miało miejsce właśnie w procesie cywilnym.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że Urząd Patentowy w oparciu o wyczerpujące ustalenia faktyczne podjął rozstrzygnięcie, które nie narusza prawa. Zwrócił uwagę, że to skarżąca, poprzez postępowanie sądowe, dążyła do zakazania uprawnionej posługiwania się spornym oznaczeniem, twierdząc, że to jej przysługuje do niego prawo. Wystąpiła również z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak, a także ubiega się o udzielenie ochrony na znak kolidujący z nazwą "CAFE PELE". Sąd uznał za niesporne, że znak ten nie był używany przez uprawnionego w okresie pięciu lat poprzedzających datę złożenia wniosku o jego wygaśnięcie. Istota sporu sprowadzała się do uznania, czy wskazane przez uprawnionego powody jego nieużywania wyczerpują przesłankę z art. 169 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), zwanej dalej p.w.p., usprawiedliwiającą nieużywanie znaku. W tym zakresie skarżąca zakwestionowała przyjęte w decyzji rozumienie terminu "ważne powody nieużywania znaku towarowego". Jednakże Sąd zwrócił uwagę, że w powołanym wyżej przepisie ustawodawca, posługując się pojęciem "ważne powody", nie wyjaśnił jego rozumienia poprzez wskazanie cech lub przykładowe wyliczenie. W literaturze przedmiotu do tych okoliczności zaliczono takie, które miały cechy siły wyższej lub inne zewnętrzne okoliczności, niemożliwe do przewidzenia. Jednakże zbiór tych powodów nie ogranicza się do okoliczności rozważanych pod kątem winy uprawnionego z rejestracji. Obejmuje on także przeszkody natury faktycznej i prawnej, niezależnie od woli uprawnionego. W innych państwach Unii Europejskiej do tych okoliczności zalicza się również takie, które, jakkolwiek były skutkiem zachowania się uprawnionego z rejestracji, to nie miały znamion winy, np. trudności surowcowe lub kredytowe, o ile działania te były podejmowane w sposób właściwy dla rozsądnego przedsiębiorcy i pozbawione znamion winy. Opowiedziano się tym samym za uwzględnieniem subiektywnych po stronie przedsiębiorcy okoliczności, nie pomijając jednak również obiektywnych, usprawiedliwiających nieużywanie znaku, np. w sytuacji nieużywania znaku w ogóle, lecz zarejestrowanego w polskim Urzędzie Patentowym jednie dla uzyskania i utrzymania rejestracji takiego samego znaku w zagranicznym urzędzie patentowym. Sąd powołał się również na pogląd, że działania uprawnionego objęte pojęciem tzw. ryzyka przedsiębiorcy, których skutkiem jest nieużywanie znaku, uchylają zarzut niewykonywania obowiązku jego używania, jeśli postępował on w sposób właściwy dla "rozsądnego przedsiębiorcy", a jego działaniu nie można przypisać winy. W ocenie Sądu, organ prawidłowo uznał, że na skutek zaistniałego sporu oraz realnego niebezpieczeństwa zakazania stosowania znaku w obrocie, po stronie uprawnionego istniały ważne powody jego nieużywania. Za ważną okoliczność należało uznać między innymi proces cywilny prowadzony w oparciu o ustawę z dnia 16 kwietna 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503). Niesłuszne jest, zdaniem Sądu, stanowisko skarżącej, że postępowanie cywilne toczyło się z winy uprawnionego. Z pozwem przeciwko niemu wystąpiła między innym skarżąca, a uprawniony ze znaku podjął czynności mające na celu ochronę jego praw, działając tym samym jak racjonalny przedsiębiorca. Sąd Apelacyjny w P. zmienił wyrok Sądu Okręgowego nakazujący spółce A. natychmiastowe zaprzestanie używania spornej nazwy w ten sposób, że powództwo oddalił, a to oznacza, że w obecnym stanie prawnym nie można mówić o zakazie używania przez uprawnionego znaku "CAFE PELE". Niemniej, pomimo zakończenia postępowania cywilnego nie ustały ważne powody nieużywania spornego znaku ze względu na toczące się przed Urzędem Patentowym postępowanie o jego unieważnienie między tymi samymi stronami, co może mieć skutek zbliżony do wyroku sądu I instancji w sprawie cywilnej.

Również okoliczności poprzedzające rejestrację spornego oznaczenia nie mogą przesądzać o winie uprawnionego. [...] firma nabyła prawa z rejestracji znaku towarowego od podmiotu, który te ustawowe warunki rejestracji spełniał, a wcześniej bezkolizyjnie wprowadzał na rynek towary opatrzone tym znakiem. Tym samym uprawniona spółka nie wyczerpała znamion lekkomyślności lub niedbalstwa.

Sąd zwrócił też uwagę, że obowiązkiem organu, w ramach rozpatrywania wniosku o wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy, jest ustalenie istnienia ważnych powodów nieużywania spornego oznaczenia, jeżeli taki zarzut podniosła strona. Nie miał on natomiast obowiązku badać, czy rozpoczęto przygotowania do wprowadzenia do obrotu tak oznaczonych towarów.

Sąd nie dopatrzył się również w omawianej sprawie naruszenia przepisów proceduralnych. Urząd Patentowy podjął czynności zmierzające do wszechstronnego zbadania sprawy, dokonał prawidłowej subsumcji ustalonego stanu faktycznego sprawy pod właściwie rozumianą normę prawną, a swoje stanowisko uzasadnił zgodnie z wymogami art. 107 § 3 k.p.a.

C.C de C.S z siedzibą w B. zaskarżyła wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, bądź uchylenia zaskarżonego wyroku i – w razie stwierdzenia do tego przesłanek – rozpoznania skargi na podstawie art. 188 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Skarga kasacyjna została oparta na podstawie art. 173 i 174 p.p.s.a. i wyrokowi zarzuca naruszenie przepisów:

- prawa materialnego, tj. art. 169 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 i 6 p.w.p. poprzez błędne i niewłaściwe jego zastosowanie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ doszło do odmowy uznania przez organ administracyjny za wygasłe prawa z rejestracji znaku towarowego "CAFE PELE",

- prawa procesowego, tj. art. 145 § 1 pkt 1 a) i c) w zw. z art. 3 p.p.s.a. poprzez uznanie przez Sąd I instancji, że Urząd Patentowy nie naruszył przepisów prawa materialnego i procesowego, które miały istotny wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu skargi firma [...] podkreśliła, że zgodnie z art. 169 ust. 6 p.w.p. to na uczestniku – firmie z P. ciąży obowiązek udowodnienia faktu używania oznaczenia, do którego posiada prawo ochronne, bądź też okoliczności uzasadniających jego nieużywanie. Natomiast z akt sprawy, jak również wywodów uczestnika wynika, że znak "CAFE PELE" nie był przez niego używany w sposób rzeczywisty, zgodnie z dyspozycją art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., to znaczy na rynek polski w latach 2001-2004 nie była w ogóle sprzedawana kawa oznaczona tym znakiem. Ponadto, prawo do tego znaku towarowego zostało w 2000 roku przeniesione na uczestnika przez firmę A. S.C. R. K., A. S. z K., co według tego przepisu nie miało wpływu na ocenę ciągłości używania czy też nieużywania znaku. Jednakże zarówno organ, jak i Sąd nie dokonał oceny faktu używania znaku przez poprzednika prawnego uczestnika, co winno było być dokonane w kontekście okresu pięcioletniego, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. oraz w świetle art. 7, 75, 77 § 1, 80 i 81 k.p.a. Uczestnik nie przedstawił również dowodów na używanie znaku przez swojego poprzednika. Zdaniem skarżącej, postępowanie przed sądami cywilnymi było zawinione przez uczestnika, co należało uznać za nieusprawiedliwione nieużywanie spornego oznaczenia.

Skarżąca nie zgodziła się również z ustaleniami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z których wynika, że Urząd Patentowy dokonał wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i wyczerpująco zebrał materiał dowodowy. Powtórzyła zarzut podniesiony w skardze do WSA, dotyczący podobieństwa spornego znaku z pseudonimem najsłynniejszego brazylijskiego piłkarza XX wieku. Zwróciła ponownie uwagę, że uczestnik, jako jedna z wiodących polskich firm importujących kawy dobrze się orientuje w tym rynku. Musiała zatem wiedzieć, lub przy zachowaniu należytej staranności powinna była się dowiedzieć, że już w latach 70., 80. i późniejszych duże ilości kawy ze znakiem CAFE PELE były sprowadzane od skarżącej na rynek Polski przez inną firmę polską. W tym kontekście nie można działania (czy też raczej zaniechania wprowadzania towarów oznaczonych spornym znakiem do obrotu) uczestnika uznać za niezawinione, a okoliczności za usprawiedliwione, od niego niezależne, nagłe i nieprzewidywalne.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej z przyczyn podanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, podkreślając, że postępował jak rozsądny przedsiębiorca nie stosując znaku towarowego i przytoczył okoliczności uchylające zarzut zawinionego działania występujące w toczącym się sporze. Nie chodzi w nim o unieważnienie spornego prawa ochronnego, lecz o stwierdzenie jego wygaśnięcia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Z braku wystąpienia w tej sprawie przesłanek nieważności postępowania, ocena legalności zaskarżonego wyroku została dokonana w nawiązaniu do sformułowanych w niej zarzutów.

Przewidziana w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. podstawa skargi kasacyjnej odnosi się do sytuacji, gdy uchybienie wynikające z naruszenia przepisów postępowania mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Zdaniem skarżącej w ramach tej podstawy doszło do naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, 75, 77 § 1, art. 80 i 81 k.p.a. wskutek braku dokonania przez Sąd I instancji i Urząd Patentowy oceny faktu używania spornego znaku towarowego przez poprzednika prawnego uczestnika w okresie pięcioletnim, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. Dokonywanie takich ustaleń było jednak zbędne, a ich brak nie wpłynął na wynik sprawy, skoro fakt pięcioletniego nieużywania znaku przez uczestnika był i jest nadal bezsporny. W rezultacie nie ma usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia powyższego zarzutu skargi kasacyjnej. Pozostaje więc do oceny sformułowany na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzut naruszenia art. 169 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 2 i 6 p.w.p. "poprzez błędne i niewłaściwe zastosowanie" tych przepisów prawa materialnego. Z braku istnienia w art. 174 pkt 1 p.p.s.a. takiej postaci naruszenia prawa materialnego (chodzi o błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie) należało przyjąć, że w skardze kasacyjnej zarzucono niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do stanu faktycznego sprawy.

Art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. stanowi, że prawo ochronne na znak towarowy wygasa również na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją w ciągu nieprzerwalnego okresu pięciu lat, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania. Następnie wg jego ust. 2 i 6 Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie tego prawa na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, zaś w postępowaniu o wygaśnięcie prawa ochronnego obowiązek używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego.

Urząd Patentowy zasadnie przyjął, że skarżąca miała interes prawny składając wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, rozpatrzył merytorycznie tę sprawę i wydał dla skarżącej negatywną decyzję. Ponadto w postępowaniu w sprawie o wygaśnięcie tego prawa Urząd Patentowy w żaden sposób nie przenosił na skarżącą obowiązku dokumentowania istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie spornego znaku towarowego przez uprawnioną. Nie doszło więc do naruszenia art. 169 ust. 2 i 6 p.w.p., ponieważ zostały one prawidłowo zastosowane w postępowaniu administracyjnym, co znalazło swój wyraz w motywach wyroku Sądu I instancji poświęconych tym kwestiom.

Przy bezspornym nieużywaniu tego znaku przez uprawnionego w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat przed dniem złożenia wniosku skarżącej o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego, dokonanie oceny naruszenia art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. musi być sprowadzone do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy istniały ważne powody jego nieużywania. Taka przesłanka chroniąca interesy uprawnionego była określona w art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.) jako usprawiedliwione powody nieużywania znaku towarowego i obu nadano podobne znaczenie. W doktrynie uznaje się, że do ważnych powodów zalicza się przeszkody natury faktycznej lub prawnej, którym nie można przypisać niedbałości czy niezaradności uprawnionego. Zdarzenia o cechach siły wyższej, czyli o charakterze zewnętrznym, niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia, będą niewątpliwie usprawiedliwiały nieużywanie znaku towarowego. Takiego skutku nie wywołają jednak zdarzenia faktyczne, np. trudności handlowe, gospodarcze, wewnątrzorganizacyjne czy zaniedbania w prowadzeniu działalności gospodarczej uprawnionego, a także niedopełnienie wymagań o charakterze podmiotowym, których skutkiem jest niemożność wytwarzania towarów lub świadczenia usług. Do zawinionych przez uprawnionego nie zalicza się natomiast przeszkody natury prawnej, np. wynikający z aktów indywidualnych administracji lub aktów normatywnych zakaz wprowadzania do obrotu towarów, dla których dany znak jest zastrzeżony. Na tego rodzaju uwarunkowania zwracali uwagę np. U. Promińska: Ustawa o znakach towarowych, Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze PWN, Warszawa 1998, s. 107 oraz E. Nowińska, U. Promińska, M. du Vall: Prawo własności przemysłowej, Przepisy i omówienie, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003, s. 245. Z braku zdefiniowania "ważnych powodów" nieużywania znaku towarowego lub zestawienia przykładów objętych tą przesłanką, zawsze należy przy stosowaniu art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. badać i oceniać zachowanie przedsiębiorcy z uwzględnieniem tych kryteriów.

Trzeba więc przypomnieć, że skarżąca w dniu 5 listopada 2001 r. wniosła do Sądu Okręgowego w P. pozew, w którym domagała się nakazania uprawnionemu: natychmiastowego zaprzestania używania spornego znaku towarowego, jego wykreślenia z rejestru Urzędu Patentowego, zmiany etykiet na oznaczonych nim towarach, zniszczenia wszelkich etykiet, opakowań, materiałów reklamowych lub jakichkolwiek innych materiałów i publikacji zawierających słowo PELE, powiadomienia wszystkich odbiorców, dystrybutorów i zainteresowanych stron o zaprzestaniu używania tego znaku. Po upływie dwóch lat wyrokiem z dnia 20 listopada 2003 r. powództwo zostało w całości uwzględnione i dopiero wyrokiem Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 6 października 2004 r. zmieniono wyrok Sądu I instnacji przez oddalenie powództwa w części zawierającej wymienione żądania. Biorąc pod uwagę nieodzowną konieczność poprzedzenia wprowadzenia towarów na rynek odpowiednimi przygotowaniami o charakterze technicznym i organizacyjnym (maszyny, opakowania, badania rynku) oraz finansowym (skalkulowanie kosztów produkcji w cenie towaru), a także dostosowanie nowej działalności gospodarczej do już wcześniej prowadzonej, okres od nabycia przez uprawnionego prawa do spornego znaku do wniesienia pozwu (marzec 2000 r. – listopad 2001 r.) okazał się zbyt krótki na podjęcie używania znaku towarowego w sposób rzeczywisty. Nawet w razie dokonania innej oceny tego okresu, przytoczony zakres żądania pozwu i gospodarcze skutki jego uwzględnienia powodowały, że aż do wyroku Sądu Apelacyjnego w P., czyli przez okres trzech lat istniały ważne powody nieużywania znaku towarowego przez uprawnionego. Tak bowiem mógł zachować się nie tylko racjonalny, lecz również uczciwy przedsiębiorca decydujący się na nieużywanie znaku − jak zresztą tego oczekiwała skarżąca − do czasu rozstrzygnięcia przez sąd kluczowego dla obu stron sporu. Wyprowadzanie z tej sekwencji zdarzeń zarzutu w postaci braku istnienia ważnych powodów nieużywania znaku towarowego przez uprawnionego w okresie toczącego się postępowania sądowego, jest również nielogiczne.

Wkrótce po oddaleniu powództwa skarżąca wystąpiła do Urzędu Patentowego z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na ten znak. Ponadto przed tym organem z jej wniosku toczy się postępowanie o unieważnienie tego prawa, co przez Urząd Patentowy i Wojewódzki Sąd Adminsitracyjny w Warszawie trafnie zostało ocenione jako dodatkowy ważny powód nieużywania spornego znaku. Nie można jednak − jak to czyni skarżąca − wykorzystywać przesłanek unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w postępowaniu o stwierdzenie jego wygaśnięcia. Zupełnie inne wymogi muszą być spełnione przy unieważnieniu, a inne przy wygaśnięciu prawa ochronnego. Prawo ochronne może być unieważnione w całości lub części, jeżeli zostało udzielone wbrew ustawowym warunkom (art. 164), natomiast jego wygaśnięcie jest uzależnione od zaistnienia innych, ściśle określonych przesłanek (art. 168 i 169 p.w.p.). Inne też są skutki wywoływane każdą z takich decyzji ex tunc przy unieważnieniu i po upływie oznaczonego okresu lub zaistnieniu konkretnej sytuacji stanowiącej przesłankę wygaśnięcia prawa. Te uwagi były konieczne w nawiązaniu do wywodów skargi kasacyjnej sygnalizujących istnienie przeszkody w nabyciu przez uprawnionego prawa do znaku naruszającego prawa osobiste Edsona Arantesa do Nascimento, której nie można było oceniać w rozpoznawanej sprawie.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.