Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Asesor WSA Jarosław Piątek Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 września 2017 r. sprawy ze skargi M.G. na bezczynność Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej do rozpoznania wniosku skarżącego M.G. z dnia [...] r., zarejestrowanego pod numerem [...] – w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, II. stwierdza, iż Komendant Oddziału Żandarmerii Wojskowej dopuścił się bezczynności, która nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. zasądza od Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej na rzecz skarżącego M.G. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia [...] grudnia 2016 r. (nr. [...]) M.G. zwrócił się do Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Ile było złożonych wniosków o wydanie pozwolenia na broń w latach 2010-2016 w celach wodnych z art. 10.2. ustawy o broni i amunicji z rozbiciem na poszczególne lata tj. 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016;

2. Ile wydano pozytywnych decyzji pozwolenia na broń z rozbiciem na poszczególne cele art. 10.2. ustawy o broni i amunicji z rozbiciem na poszczególne lata, tj. 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016;

3. Ile wydano decyzji w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń z rozbiciem na poszczególne cele art. 10.2. ustawy o broni i amunicji z rozbiciem na poszczególne lata, tj. 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016;

4. Ile decyzji w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń zostało uznanych za nieprawomocne poprzez wniesienie odwołania z rozbiciem na poszczególne cele art. 10.2. ustawy o broni i amunicji z rozbiciem na poszczególne lata, tj. 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016.

W wniosku wskazano, iż powyższe informacje są wnioskującemu potrzebne w celu prawidłowego przeprowadzenia postępowania odwoławczego od wydanej decyzji Nr [...] Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej z dnia [...] grudnia 2016 r. o odmowie wydania pozwolenia na broń do celów łowieckich.

Pismem z dnia [...] stycznia 2017 r. organ ustosunkowując się do wniosku wyjaśnił, że Komendant Oddziału Żandarmerii Wojskowej jako organ I instancji, zgodnie z art. 133 k.p.a., przesłał w dniu 30 grudnia 2016r. złożone przez stronę odwołanie do Komendanta Głównego Żandarmerii Wojskowej, a tym samym zakończone zostało postępowanie administracyjne w sprawie przed organem I instancji. Jednocześnie organ wskazał, że udzielenie odpowiedzi na ujęte w złożonym piśmie pytania na tym etapie postępowania administracyjnego, nie znajduje uzasadnienia w obowiązującym stanie prawnym i nie może zostać zrealizowane.

Pismem z dnia [...] stycznia 2017 r. M.G. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na bezczynność Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej, w której zarzucił naruszenie art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i art. 36 § 1 k.p.a. Skarżący wniósł o: 1) zobowiązanie Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej do wykonania odpowiedniej czynności administracyjnej w terminie 14 dni od daty doręczenia akt organowi, 2) zobowiązanie Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej do ukarania dyscyplinarnego pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie; 3) orzeczenie czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 4) zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, ewentualnie o oddalenie skargi jako niezasadnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 i 9 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U 2017. 1369 ze zm., dalej jako p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W przypadku skarg na bezczynność kontroli sądu poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Przedmiotem skargi wniesionej w niniejszej sprawie jest bezczynność Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej w zakresie udzielenia odpowiedzi na pismo skarżącego z dnia [...] grudnia 2016 r. (nr [...]).

Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia wniesionej skargi miało ustalenie, czy żądane przez skarżącego w piśmie z dnia [...] grudnia 2016 r. (nr [...]) informacje mają charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2016.1764 j.t., dalej jako u.d.i.p.).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. Przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy stanowi wprost, że udostępnieniu podlega informacja publiczna, w szczególności o danych publicznych, do których należy treść i postać dokumentów urzędowych takich jak akty administracyjne i inne rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym oczywistym jest, że decyzje administracyjne stanowią informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

W rozpoznawanej sprawie wniosek skarżącego dotyczył konkretnych informacji o ilości złożonych wniosków i wydanych decyzji w przedmiocie wydania pozwolenia na broń. Zgodnie z przepisami art. 9 i 10 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U.2012.576 j.t.) posiadanie broni palnej wymaga pozwolenia komendanta wojewódzkiego Policji wydanego w drodze decyzji administracyjnej, a w przypadku żołnierzy zawodowych organem wydającym pozwolenie jest komendant oddziału Żandarmerii Wojskowej.

Uwzględniając przytoczone wyżej regulacje ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie budzi wątpliwości, że informacje o jakie wystąpił skarżący są informacjami publicznymi podlegającymi udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie ulega też wątpliwości, że Komendant Oddziału Żandarmerii Wojskowej jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1) u.d.i.p.

Nie wyłączało przy tym publicznego charakteru żądanych przez skarżącego informacji to, że jak wskazał we wniosku, zamierzał wykorzystać je we własnej sprawie. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 listopada 2013 r. (sygn. akt I OSK 1830/13) błędem jest założenie, iż samo wykazanie prywatnego celu w jakim zamierza użyć żądanej informacji podmiot występujący z wnioskiem o jej udzielenie, wyłącza publiczny charakter tej informacji. Twierdzenie takie nie znajduje uzasadnienia w treści przepisów prawa materialnego art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. Takiej definicji pojęcia informacji publicznej w znaczeniu przedmiotowym nie można też dopatrzyć się w art. 61 Konstytucji. Odmowa zastosowania wymienionych przepisów wyłącznie w oparciu o ustalenie, iż zamiarem wnioskodawcy jest ich wykorzystanie w celu prywatnym, byłaby odmową ich stosowania w oparciu o nieznane kryterium ustawowe. Ocena, czy określona informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy nie może być odmienna w zależności od tego, jaki wnioskodawca ubiegać się będzie o jej udostępnienie (tak w wyrokach NSA m.in.: z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1585/13, z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1987/13, z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2137/13, z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 2400/13, z dnia 12 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 3026/13, z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 3031/13, z dnia 23 czerwca 2014 r., sygn. akt I OSK 3036/13).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, wskazanie we wniosku, że skarżący domaga się udostępnienia informacji, które zamierza wykorzystać w postępowaniu toczącym się z jego udziałem, nie wyłączało publicznego charakteru żądanych informacji oraz obowiązku organu ich udostępnienia.

Podmiot zobowiązany na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostaje w bezczynności w przypadku, gdy nie udzielił stronie żądanej przez nią informacji publicznej bądź też nie podjął rozstrzygnięcia stosownie do przepisów tej ustawy. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Skoro zatem skarżącemu nie udzielono informacji publicznej, zgodnie z żądaniem wniosku z dnia [...] grudnia 2016 r. (nr [...]), należało uznać, że organ dopuścił się w niniejszej sprawie bezczynności.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.).

Wobec powyższego na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało zobowiązać Komendanta Oddziału Żandarmerii Wojskowej do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] grudnia 2016 r. (nr [...]) o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku, natomiast na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. należało stwierdzić, że podmiot ten dopuścił się bezczynności.

Jednocześnie na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd stwierdził, że nie nastąpiło to z rażącym naruszeniem prawa. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne (por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja rażącej bezczynności nie zaistniała, albowiem opóźnienie nie wynikało ze złej woli organu, lecz było wynikiem błędnej interpretacji wniosku skarżącego. W związku z tym nie było też uzasadnione wymierzenie organowi grzywny.

Wobec uwzględnienia skargi na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 oraz art. 206 p.p.s.a. Sąd zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania, niezbędnych do celowego dochodzenia praw, w postaci opłaty w wysokości 100 zł.