Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Monika Kutarska, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2010 r. sprawy ze skargi Wojewody Lubelskiego na uchwałę Rady Miasta Kock z dnia 15 października 2009 r., nr XXXV/231/09 w przedmiocie przejęcia zadania w sprawie budowy siedziby Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego – Placówki Terenowej 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały. 2. określa, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana.

Pismem z dnia 11 grudnia 2009 r. Wojewoda Lubelski wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na uchwałę Nr XXXV/231/09 Rady Miejskiej w Kocku z dnia 15 października 2009 r. w sprawie przejęcia zadania pod nazwą "Budowa siedziby Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Placówka Terenowa w Kocku".

Jako podstawy prawne zaskarżonej uchwały wskazano art. 8 ust. 2 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) oraz art. 167 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.). Zgodnie z treścią § 1 uchwały Gmina Kock przejmuje od Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego zadanie pod nazwą "Budowa siedziby Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Placówka Terenowa w Kocku". W świetle § 2 uchwały szczegółowy zakres przejętego zadania, warunki przejęcie, w tym wysokość koniecznych środków finansowych, które otrzyma Gmina Kock określi odrębne porozumienie.

Uzasadniając wniosek o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości Wojewoda podniósł zarzut braku podstaw prawnych do jej wydania.

Analizując przepisy ustawy o samorządzie gminnym, w szczególności art. 7 ust. 1 zawierający niewyczerpujący katalog zadań własnych gminy, Wojewoda stwierdził, iż brak jest w tym katalogu kategorii zadań, które mieściłyby w swoim zakresie działania polegające na budowie siedziby placówki terenowej KRUS. Jednocześnie zdaniem Wojewody zadanie to nie posiada również charakteru polegającego na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej.

W dalszej kolejności Wojewoda odniósł się do treści art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, dotyczącym możliwości zlecania gminom zadań z zakresu administracji rządowej w drodze odrębnej ustawy. Do zadań zleconych gminom ustawowo należą m.in. także niektóre zadania w zakresie spraw rodzinnych i opiekuńczych oraz emerytalno-ubezpieczeniowych. Nie ma jednak wśród nich zadania, które w swoim zakresie odpowiadałoby zadaniu polegającemu na budowie siedziby placówki terenowej KRUS.

W dalszej części uzasadnienia skargi Wojewoda przeanalizował możliwość przejęcia realizacji zadania, o którym mowa w zaskarżonej uchwale na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym dotyczącego przejmowania zadań na podstawie porozumień. Wojewoda wywiódł, iż zadania przejęte przez jednostki samorządu terytorialnego do realizacji w drodze umowy lub porozumienia mają na celu przeniesienie nie tylko wykonywania zadań na podmiot inny niż ten, który dane zadanie pierwotnie miał wykonywać, ale również przeniesienie kompetencji służących wykonywaniu przeniesionych zadań. Nie wszystkie zadania z zakresu administracji rządowej mogą być przekazane gminie. Przedmiotem porozumienia mogą być tylko te zadania, do wykonywania których kompetencje ma organ będący stroną porozumienia. Przekazane mogą być tylko zadania objęte prawem administracyjnym materialnym, określającym zakres spraw, dla których właściwym do ich załatwienia jest organ administracji rządowej.

Art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie stanowi zatem wystarczającej podstawy do skutecznego zawarcia porozumienia przez gminę i organ administracji rządowej, a tym samym nie jest też wystarczającą podstawą do przeniesienia kompetencji organu administracji rządowej na rzecz organu gminy, Wynika to z faktu, iż przepis ten ma charakter ustrojowy i wyznacza jedynie pozycję gminy jako organu, który jest władny do zawierania porozumień z organami administracji rządowej w zakresie wykonywania zadań publicznych. To organ administracji rządowej powinien opierać swoją kompetencję do zawarcia porozumienia na odrębnej podstawie prawnej, wynikającej z ustaw szczegółowych, przyznającej wprost temu organowi takie upoważnienie.

Analizując katalog zadań KRUS, zawarty w ustawie z dnia 14 grudnia 1982 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników indywidualnych i członków ich rodzin (Dz. U. z 1989 r., Nr 24, poz. 133, z późn. zm.) Wojewoda stwierdził, iż w zakresie zadań o charakterze merytorycznym KRUS nie mieści się kompetencja do budowy siedziby placówki terenowej KRUS. Skoro nie jest to zadanie merytoryczne pozostające we właściwości Kasy to tym bardziej nie może ona przekazać kompetencji do jego wykonania w drodze porozumienia jednostce samorządu terytorialnego. Dokonanie przejęcia zadania budowy siedziby placówki terenowej KRUS nie ma podstaw prawnych, gdyż takie zadanie nie znajduje uzasadnienia w przepisach określających zakres merytorycznych kompetencji Kasy. Z kolei art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie może stanowić samodzielnej podstawy porozumienia w sprawie przejęcia zadania z zakresu administracji rządowej. Nie ma zatem żadnych podstaw aby uznać przejęcie, a co za tym idzie również i ponoszenie wydatków na budowę budynku placówki terenowej KRUS , stanowiącego własność Skarbu Państwa, za realizację zadania własnego gminy lub też zadania z zakresu administracji rządowej. Zadanie takie nie mieści się w sferze zadań administracji rządowej, zatem nie można go przejąć w trybie art. 8 ust. 2 ustawy.

Ponadto w ocenie Wojewody brak jest podstaw prawnych dla możliwości partycypacji gminy w kosztach budowy siedziby KRUS. Wydatki z budżetu jednostki samorządu terytorialnego na zadania z zakresu administracji rządowej i inne zadania zlecone jednostkom samorządu terytorialnego ustawami mają swoja podstawę w przepisach szczególnych. Natomiast w analizowanej sprawie brak jest ustawy szczególnej statuującej przejęcie przez gminę, w drodze porozumienia, realizacji zadania spoza sfery zadań administracji rządowej. Oznacza to tym samym, że gmina nie ma prawa finansować ze środków publicznych budowy tejże siedziby. Wojewoda podkreślił przy tym, powołując się na poglądy orzecznictwa, iż w ramach gospodarki finansowej gminom wolno tylko tyle, na ile pozwalają im ustawy.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Rady Miejskiej w Kocku wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. W uzasadnieniu wywiedziono, iż określone w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników zadania KRUS obejmują m.in. obsługę ubezpieczonych i świadczeniobiorców w sprawach dotyczących objęcia ubezpieczeniem, składek na ubezpieczenie oraz przyznawania i wypłaty świadczeń z ubezpieczenia (art. 62 ust. 1 pkt 1). Podstawy finansowe ubezpieczenia i działalności Kasy stanowi między innymi fundusz administracyjny. Fundusz jest przeznaczony na finansowanie kosztów obsługi ubezpieczenia (art. 76 ust. 2 i 2a ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników). Ze środków funduszu są finansowane wydatki inwestycyjne na obiekty budowlane i zakup środków trwałych, a także usług służących realizacji zadań w zakresie obsługi ubezpieczenia i zadań powierzanych na podstawie odrębnych przepisów (§ 10 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego; Dz. U. Nr 68, poz. 599). W ocenie pełnomocnika Rady z brzmienia powołanych przepisów można wyinterpretować, że w ramach "obsługi" do zadań KRUS należy również zapewnienie odpowiedniej infrastruktury lokalowej (budynkowej).

Przejęcie budowy siedziby Placówki Terenowej KRUS przez Gminę po wyrażeniu uprzedniej zgody Rady Miejskie w Kocku znajduje oparcie w art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, art. 62 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz § 10 ust. 1 pkt 7 powołanego rozporządzenia. Z art. 8 ust. 2 wynika jedynie, że do przekazania konieczna jest działanie organu administracji rządowej, którym w przedmiotowej sprawie jest Prezes KRUS oraz działanie organów samorządu terytorialnego – Rady Miejskiej w Kocku wyrażającej zgodę na przejęcie zadania oraz Burmistrza Miasta Kock wykonującego uchwałę i zawierającego porozumienie. Elementem koniecznym jest również istnienie przekazywanego zadania w przepisach prawa materialnego - art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Nie jest elementem koniecznym zawarcie w przepisach prawa materialnego skonkretyzowanego upoważnienia do przekazania zadania. Wystarczającym elementem do przekazania jest istnienie zadania oraz wola przekazania ze strony organu administracji rządowej i organów jednostki samorządu gminnego.

W dalszej części odpowiedzi na skargę wywiedziono, że gmina Kock jest zainteresowana dalszym funkcjonowaniem placówki terenowej KRUS w Kocku, gdyż stanowi to znaczne udogodnienie dla rolników z gminy Kock i gmin sąsiednich. Ponadto budowa placówki o której mowa w zaskarżonej uchwale związana jest ściśle z szerszym zamierzeniem inwestycyjnym w postaci rewitalizacji rynku w Kocku. Wielopłaszczyznowość działania zwiększa szanse ubiegania się o dofinansowanie ze środków UE. Gmina występowałaby jako inwestor całego przedsięwzięcia, a KRUS pokryje w całości koszty związane z budową placówki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, przyjmując za kryterium tej kontroli legalność, czyli zgodność z prawem (art. 184 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r., Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm. oraz art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych; Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.). Istotne znaczenie dla wyznaczenia zakresu kontroli ma treść art. 134 § 1 p.p.s.a., w świetle którego sądy administracyjne nie są związane zarzutami i wnioskami skargi. Oznacza to, że sąd ma obowiązek usunięcia z obrotu wadliwej decyzji niezależnie od tego, czy zarzuty podniesione w skardze są uzasadnione. Oznacza to, że sąd administracyjny ma obowiązek skontrolować kompleksowo zaskarżony akt, niezależnie od treści podniesionych w skardze zarzutów. Skarga jest niezbędnym elementem uruchomienia sądowej kontroli administracji, ale nie wyznacza jej granic i zakresu.

Powyższe uwagi są konieczne w niniejszej sprawie, w której znaczna część podniesionych w skardze argumentów jest chybiona. Niezależnie jednak od prawidłowości sformułowania zarzutów w skardze Sąd miał obowiązek dokonać kompleksowej analizy zaskarżonej uchwały i stwierdził, że została ona wydana bez należytej podstawy prawnej, co prowadzi w konsekwencji do stwierdzenia jej nieważności.

Przedmiotem zaskarżonej uchwały jest przejęcie przez Gminę Kock zadania publicznego od Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, mającej status centralnego organu administracji rządowej. Istotę sporu prawnego stanowi podstawa prawna do podjęcia uchwały, a w konsekwencji do transferu zadania publicznego.

Jako podstawa prawna uchwały został wskazany art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, zgodnie z którym zadania z zakresu administracji rządowej gmina może wykonywać również na podstawie porozumienia z organami tej administracji. Wskazane w uchwale pozostałe dwa przepisy – art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 167 ust. 2 pkt 3 ustawy z 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych mają już znaczenie wtórne. Pierwszy z tych przepisów dotyczy podziału kompetencji pomiędzy organy gminy, wprowadzając domniemanie w tym zakresie na rzecz rady gminy. Drugi przepis, aktualnie już nieobowiązujący stanowi jedynie, że wydatki budżetów jednostek samorządu terytorialnego są przeznaczone na realizację zadań określonych w odrębnych przepisach, w szczególności na zadania przejęte przez jednostki samorządu terytorialnego do realizacji w drodze umowy lub porozumienia. Sam w sobie przepis ten nie może z oczywistych względów stanowić podstawy uchwały w sprawie przejęcia zadania publicznego.

Wojewoda w swej skardze trafnie analizuje typologię zadań jednostek samorządu terytorialnego, wyróżniając zadania własne oraz zadania zlecone, ponadto zwraca uwagę na różne formy przekazania zadań z zakresu administracji rządowej. Treść art. 8 ustawy o samorządzie gminnym wskazuje na dwie formy przekazywania gminom zadań z zakresu administracji rządowej: zlecenie ustawowe (ust. 1) oraz porozumienie (ust. 2).

W tym kontekście całkowicie zbyteczne są podejmowane w skardze rozważania na temat niemożności zakwalifikowania zadania, którego zaskarżona uchwała dotyczy do zadań własnych gminy (art. 7 ustawy). Logika wskazuje, że gdyby taka kwalifikacja była możliwa, żaden transfer zadań nie byłby potrzebny, gdyż gmina realizowałaby po prostu swój zakres zadań własnych.

Nie mają także znaczenia w sprawie rozważania dotyczące możliwości oceny uchwały z punktu widzenia formy przekazywania zadań, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, czyli tzw. zlecenia ustawowego. Zarówno tytuł, podstawa prawna, jak i treść zaskarżonej uchwały wskazują jednoznacznie, że chodzi o zupełnie inną formę przekazywania gminie zadań z zakresu administracji rządowej – o porozumienie, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy. W tej sytuacji rozważania na temat niemożliwości kwalifikacji zadania jako zleconego gminie ustawowo są całkowicie pozbawione związku z oceną legalności zaskarżonej uchwały.

Zaskarżona uchwała stanowi pierwszy etap w procedurze przejęcia zadania z zakresu administracji rządowej. Drugim etapem byłoby zawarcie porozumienia.

Istota sporu prawnego w niniejszej sprawie sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym stanowić może jedyną i wystarczającą podstawę prawną uchwały stanowiącej w dalszej kolejności podstawę do zawarcia porozumienia w sprawie przekazania gminie zadania z zakresu administracji rządowej.

Wojewoda w swojej skardze wychodzi ze słusznego założenia, że przedmiotem porozumienia mogą być tylko te zadania, do wykonywania których kompetencje ma organ, będący stroną porozumienia. Jest to zresztą cytat ze znanego komentarza do ustawy o samorządzie gminnym, pod redakcją P. Chmielnickiego, (wyd. 3, Warszawa 2007, s. 145). W dalszej jednak części skargi Wojewoda błędnie próbuje wykazać, że przekazywane zadanie w postaci budowy placówki terenowej KRUS nie należy do zadań tego organu. Zasadnie w odpowiedzi na skargę wywodzi pełnomocnik Rady Miejskiej, że choć wprost realizacja takich inwestycji nie została wymieniona w ustawie o ubezpieczeniu społecznym rolników, to bez wątpliwości można wywieść z treści ustawy i aktów wykonawczych, że inwestycje w obiekty budowlane służące obsłudze ubezpieczonych należą do zadań tego organu. Jak trafnie wyłożono w odpowiedzi na skargę taki pogląd znajduje uzasadnienie w szeregu przepisów: art. 62 ust. 1 pkt 1 ustawy wśród dziedzin działalności KRUS wymienia obsługę ubezpieczonych i świadczeniobiorców w sprawach dotyczących objęcia ubezpieczeniem, składek na ubezpieczenie oraz przyznawania i wypłaty świadczeń z ubezpieczenia; działalność finansowa Kasy opiera się m.in. na funduszu administracyjnym, mającym status państwowego funduszu celowego (art. 76 ust. 2 i 2a ustawy). Ze środków funduszu administracyjnego są finansowane m.in. wydatki inwestycyjne na obiekty budowlane i zakup środków trwałych, a także usług służących realizacji zadań w zakresie obsługi ubezpieczenia i zadań powierzanych na podstawie odrębnych przepisów (§ 10 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z 31 marca 2005 r. w sprawie sposobu prowadzenia gospodarki finansowej Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego; Dz. U. Nr 68, poz. 599).

W tej sytuacji podniesiony w skardze zarzut, że zadanie, o którym mowa w zaskarżonej uchwale nie mieści się w zakresie zadań KRUS jest całkowicie chybiony.

W ocenie Sądu zasadne są natomiast podnoszone w skardze zarzuty, iż art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie może stanowić samodzielnej podstawy do podjęcia uchwały w sprawie przejęcia zadania z zakresu administracji rządowej, w następstwie zawartego w dalszej kolejności porozumienia. Taki pogląd jest wyrażany w doktrynie, pojawia się również w orzecznictwie. Jak wskazuje się w cytowanym już wyżej Komentarzu do ustawy o samorządzie gminnym pod red. P. Chmielnickiego, z którego obszerne fragmenty przytacza skarga, "W związku z zawarciem porozumienia następuje nie tylko przeniesienie zadań, ale również kompetencji służących wykonywaniu "przeniesionych" zadań. Organy gminy uzyskują nie tylko uprawnienia o charakterze organizacyjnym (faktycznym), ale przede wszystkim kompetencje administracyjne (np. prawo wydawania decyzji, postanowień, innych aktów administracyjnych). Porozumienie stanowi podstawę ustalającą właściwość rzeczową i miejscową do wykonywania zadań publicznych i wywiera skutki erga omnes [...]. Należy jednak zaakcentować, że art. 8 ust. 2 u.s.g. stanowi wystarczającą podstawę do zawarcia porozumienia jedynie przez gminę, natomiast organ administracji rządowej powinien opierać swoją kompetencję do zawarcia porozumienia na odrębnej podstawie, przyznającej wprost temu organowi takie upoważnienie. W związku z tym sam art. 8 ust. 2 u.s.g. nie stanowi wystarczającej podstawy do skutecznego przeniesienia kompetencji organu administracji rządowej na rzecz organu gminy. Artykuł ten ma charakter ustrojowy [...] i - podobnie jak art. 7 u.s.g. - wyznacza pozycję gminy jako organu, który władny jest do zawierania porozumień z organami administracji rządowej w zakresie wykonywania zadań publicznych" (s. 144-145, a także przytaczany tam wyrok NSA z 5 grudnia 1995 r.; SA/Rz 1109/95, ST 12/1995, s. 116).

Pogląd ten znajduje szerokie uzasadnienie w Konstytucji, w opartych na niej powszechnie akceptowanych zasadach prawa publicznego oraz przepisach szczególnych.

Niekwestionowaną zasadą prawa publicznego, opartą na konstytucyjnej zasadzie praworządności (art. 7 Konstytucji) jest konieczność skonkretyzowanej podstawy prawnej dla działania organu administracji publicznej. Kompetencji w prawie administracyjnym nie można domniemywać, muszą one wprost wynikać z przepisów prawa. To samo dotyczy sytuacji transferu kompetencji pomiędzy podmiotami publicznymi – jest on dopuszczalny tylko wówczas, gdy istnieje do tego niebudząca wątpliwości interpretacyjnych podstawa prawna.

Należy także wskazać na status samorządu terytorialnego w Polsce w świetle przepisów Konstytucji. Samorząd terytorialny jest najistotniejszą formą decentralizacji władzy publicznej w Polsce. Jednostki samorządu terytorialnego korzystają z daleko idącej samodzielności w wykonywaniu zadań własnych, korzystając w tym zakresie z ochrony sądowej (art. 167 Konstytucji). Nie zmienia to jednak w niczym podstawowej zasady ustroju Rzeczypospolitej Polskiej, jaką jest zasada unitarności (państwa jednolitego), wyrażonej w art. 3 Konstytucji. Jak podkreśla się w doktrynie zasada ta oznacza państwo unitarne, które ma jeden system prawny i jednolitą organizację wewnętrzną, a jego podział terytorialny ma charakter jedynie administracyjno-polityczny, co oznacza, że jednostki samorządu terytorialnego nie mogą tworzyć autonomicznych związków dysponujących nawet częścią suwerenności państwowej (B. Banaszak, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Warszawa 2009, s. 38-39). Mimo daleko idącej samodzielności samorządu terytorialnego w zakresie realizacji zadań własnych, nie ma on charakteru autonomicznego, a zakres jego działalności wyznaczony jest wolą ustawodawcy, jako reprezentanta zwierzchniej woli Narodu (art. 4 ust. 1 Konstytucji). W efekcie także w odniesieniu do administracji samorządowej w pełni ma zastosowanie zasada, iż wolno jej tylko tyle, na ile pozwalają kompetencje określone przez ustawodawcę.

W świetle powyższego należy przyjąć stanowisko, że sam art. 8 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie stanowi wystarczającej podstawy podjęcia uchwały, otwierającej drogę do zawarcia porozumienia w sprawie przekazania zadań z zakresu administracji rządowej. Musi istnieć jeszcze konkretny przepis prawa materialnego pozwalający organowi administracji rządowej na dokonanie takiego transferu zadań na gminę. Brak takiego przepisu uniemożliwia zawarcie porozumienia i powoduje brak należytej podstaw prawnej dla uchwały rady gminy w sprawie przejęcia zadania z zakresu administracji rządowej, otwierającej drogę do zawarcia porozumienia.

W obowiązujących przepisach prawa można wskazać cały szereg przykładów przepisów szczególnych, upoważniających do zawierania porozumień w sprawie przekazywania zadań z zakresu administracji rządowej jednostkom samorządu terytorialnego. Dla przykładu zgodnie z art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.), wojewoda, na wniosek wojewódzkiego konserwatora zabytków, może powierzyć, w drodze porozumienia, prowadzenie niektórych spraw z zakresu swojej właściwości, w tym wydawanie decyzji administracyjnych, gminom i powiatom, a także związkom gmin i powiatów, położonym na terenie województwa. Wśród podobnych rozwiązań prawnych można wskazać tytułem przykładu: art. 20 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. Nr 31, poz. 206), art. 14c ust. 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r., Nr 178, poz. 1380), art. 21a ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z późn. zm.).

Żaden obowiązujący przepis prawa nie upoważnia Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do przekazania gminie (lub innej jednostce samorządu terytorialnego) zadania w zakresie budowy placówki terenowej Kasy. W tej sytuacji KRUS jako centralny organ administracji rządowej nie może przekazać takiego zadania, a zatem gmina nie może go przejąć. W konsekwencji nie ma podstaw do przeprowadzenia procedury transferu zadania publicznego, której elementem jest zaskarżona uchwała.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 zd. 1 ustawy o samorządzie gminnym uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Brak należytej podstawy prawnej do wydania zaskarżonej uchwały jest na tyle istotnym jej brakiem, że musi skutkować stwierdzeniem nieważności.

Mając powyższe na uwadze Sąd, działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 147 § 1 i art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.