Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Agnieszka Krawczyk, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek,, sędzia WSA Waldemar Śledzik (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Łukasz Kłosiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 7 września 2016 r. nr IPPB4/4511-715/16-4/PP w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 15 listopada 2016 r. Z. sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwany dalej: "Wnioskodawca", "Spółka" lub "Skarżąca") wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 7 września 2016 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zaskarżona interpretacja została wydana w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Skarżąca wystąpiła do Ministra Finansów o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego

od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych.

We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") jest właścicielem portalu Z.pl i prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie sprzedaży usług reklamowych przez Internet dla lekarzy. W związku z tym zatrudnia pracowników na stanowisku handlowców, którzy nawiązują bezpośredni kontakt z lekarzami na terenie całej Polski. Wszyscy handlowcy mają przyporządkowany region (zwykle jest to teren województwa), po którym się poruszają w celu wykonywania swoich obowiązków pracowniczych. Teren ten jest również wskazany w umowach o pracę jako ich stałe miejsce pracy. Czynności, dla których koniecznym jest przemieszczanie się pracownika w terenie, są zawsze wykonywane w interesie Spółki.

Dodatkowo Spółka zawiera z pracownikami umowy w sprawie korzystania z prywatnego samochodu pracownika. Zgodnie z zawartymi umowami pracownicy wyrażają zgodę na używanie własnych prywatnych samochodów do odbywania przejazdów w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy celem wykonania zadań zleconych przez Spółkę. W przypadku, gdy pracownicy poruszają się w ramach wskazanych terenów wyjazdy te nie spełniają definicji "podróży służbowych". Za podróż służbową, zgodnie z przepisami prawa pracy, uznaje się bowiem wyjazd pracownika poza miejscowość, która jest jego stałym miejscem pracy (art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1976 r. Kodeks Pracy, dalej "k.p.").

Niniejszy wniosek dotyczy wyłącznie sytuacji, w której pracownicy Spółki przemieszczają się w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy (nie odbywają zatem podróży służbowych), a przemieszczenie się w tym obszarze dokonywane jest celem wykonania zadań służbowych zleconych przez Spółkę. Ponieważ to Spółka zleca takim pracownikom wykonanie określonego zadania wymagającego przemieszczenia się, zobowiązana jest do zapewnienia im środków niezbędnych do wykonania tego zadania.

Spółka uważa, że wymaganie od pracowników, aby wykonywali zlecone zadania służbowe przy wykorzystaniu przejazdów taksówkami nie jest korzystne dla Spółki ze względów ekonomicznych. Dlatego też, jeśli dany pracownik posiada własny samochód i wyraża zgodę na przejazd nim, Spółka będzie mu zwracać koszty używania takiego samochodu prywatnego do jazd mających na celu wykonanie zadania zleconego przez Spółkę (takie rozwiązanie jest tańsze niż zwrot kosztów przejazdów taksówkami). W związku z tym Spółka jest zobowiązana do pokrycia kosztów używania przez pracownika swojego prywatnego samochodu do celów służbowych.

W chwili obecnej Spółka potrąca od takich zwrotów podatek dochodowy od osób fizycznych.

Mając na uwadze powyższy opis, Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy Spółka zobowiązana jest do uznania wypłacanej pracownikowi kwoty z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem samochodu prywatnego w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu k.p.) jako przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniem podatkiem od osób fizycznych, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Spółkę i Spółka wyraziła zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym oraz do potrącenia należnego podatku dochodowego?

Wnioskodawca przedstawił następujące stanowisko:

Zdaniem Wnioskodawcy Spółka nie powinna uznawać kwoty wypłacanej pracownikowi z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu k.p.) jako elementu przychodu ze stosunku pracy i tym samym nie powinna potrącać podatku dochodowego od osób fizycznych, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Spółkę i Spółka wyraziła zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym.

Minister Finansów (zwany dalej również jako: "organ interpretacyjny")

w interpretacji indywidualnej z dnia 7 września 2016 r., uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ interpretacyjny wskazał, iż zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli samochód jest wykorzystywany w jazdach lokalnych, a obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw.

Odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, ze zm., dalej: "u.p.d.o.f.") są:

- ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz. U. Nr 180, poz. 1109, zpóźn. zm.),

- ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59, z późn. zm.),

- ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163, z późn.zm.).

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem tylko niektórych pracowników, dla których ww. ustawy przewidują możliwość przyznania prawa do zwrotu kosztów poniesionych z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika lub nakładają na pracodawcę obowiązek ich zwrotu. W pozostałych przypadkach ryczałt samochodowy za tzw. jazdy lokalne jest opodatkowany.

Zdaniem organu interpretacyjnego skoro brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści się w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f.

Oznacza to, że kwota wypłacanego przez Wnioskodawcę pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych dojazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 u.p.d.o.f.

Minister Finansów w odpowiedzi z dnia 17 października 2016 r. na wezwanie Wnioskodawcy do usunięcia naruszenia prawa stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W przywołanej na wstępie skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Skarżąca sformułowała żądanie uchylenia

ww. interpretacji oraz zasądzenia na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W skardze zarzucono naruszenie:

art. 9 ust. 1, art. 10 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i 4 w zw. z art. 31 oraz art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f. , poprzez błędne uznanie, iż kwoty wypłacane przez Skarżącą pracownikowi tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez niego w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (niebędących podróżą służbową w rozumieniu przepisów kodeksu pracy), w interesie Skarżącej, prowadzą do powstania u pracownika przychodu ze stosunku pracy i w konsekwencji uznanie, że na Skarżącej ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

art. 14c § 1 i § 2 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, ze zm., dalej: "O.p."), które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej interpretacji i w odpowiedzi

na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. - Dz.U. z 2016 r., poz. 1066) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego.

Stosownie do art. 3 § 2 pkt 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. - Dz. U. z 2016, poz. 718, zwanej dalej:"p.p.s.a."), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.

Na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio. Zatem interpretacja podlega uchyleniu, jeśli sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie prawa mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c p.p.s.a.) lub też naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia jej nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Natomiast w myśl art. 57a p.p.s.a., skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną Interpretację w świetle wskazanych przepisów, Sąd uznał, że narusza ona prawo w stopniu powodującym konieczność jej uchylenia.

Przedmiotem kontroli Sądu jest pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych oraz obowiązków płatnika związanych ze zwrotem pracownikowi kosztów za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych.

Zdaniem Skarżącej, w sytuacji w której pracownicy Spółki przemieszczają się w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy (nie odbywają zatem podróży służbowych), Skarżąca nie powinna uznawać kwoty wypłacanej pracownikowi z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu kodeksu pracy) jako elementu przychodu ze stosunku pracy i tym samym nie powinna potrącać podatku dochodowego, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Spółkę i Spółka wyraziła zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym.

Organ Interpretacyjny takie stanowisko prawne Skarżącej uznał za nieprawidłowe, gdyż zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f. wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika.

Ponieważ odrębnymi ustawami do których odsyła art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f. są: ustawa z dnia 5 września 2008 r. o komercjalizacji państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej "Poczta Polska", ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach oraz ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, to tym samym, skoro "brak jest przepisów odrębnych ustaw, które gwarantowałyby pracownikom Wnioskodawcy możliwość przyznania prawa do zwrotu poniesionych kosztów z tytułu korzystania z prywatnego samochodu do celów służbowych w jazdach lokalnych, to przyznany zwrot nie mieści w dyspozycji cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych". Dlatego też, w ocenie Organu, kwota wypłacanego przez Skarżącą pracownikowi świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych, będzie stanowić przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który winien być opodatkowany wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy, zaś na Skarżącej z tytułu dokonywania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika określone w art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W ocenie Sądu, przy tak zakreślonej istocie sporu oraz zarzutach skargi w pierwszej kolejności wskazać należy, że zgodnie z art. 14c O.p. interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1cyt. wyżej przepisu). W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 21cyt. przepisu). Trzeci element interpretacji, to pouczenie o prawie wniesienia skargi (§ 3).

Zasadniczym elementem interpretacji indywidualnej jest zatem wyrażenie oceny, co do stanowiska wnioskodawcy, zaprezentowanego we wniosku. Wykonanie tego obowiązku zamyka się w zasadzie stwierdzeniem: "stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe", albo "stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe". Jeśli ocena stanowiska wnioskodawcy jest pozytywna, to interpretacja może ograniczyć się do stwierdzenia, że stanowisko wnioskodawcy ocenia się jako prawidłowe. Wiele zależy przy tym od tego czy ocenę prawidłowości odnosi się do pełnego zakresu stanowiska wnioskodawcy, czy też tylko do jego części. Jeśli zatem organ wydający interpretację indywidualną uzna, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie, to wówczas może odstąpić od uzasadnienia prawnego wydanej interpretacji indywidualnej. Gdy zaś uzna, że stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe tylko w pewnym zakresie, to wówczas powinien określić, w jakim zakresie i dlaczego w pozostałej części stanowiska wnioskodawcy nie można uznać za prawidłowe. Oznacza to, że w tym wypadku konieczne jest już zamieszczenie w interpretacji jej uzasadnienia prawnego. Istotne natomiast znaczenie ma uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej w razie negatywnej oceny stanowiska strony. W takim bowiem przypadku konieczne jest zawarcie w interpretacji wskazania stanowiska, które organ uznał za prawidłowe oraz uzasadnienia prawnego tego stanowiska.

Na tle tych rozważań zauważyć trzeba, że pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego, o której mowa w art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zawierająca ocenę prawną stanowiska pytającego wraz z uzasadnieniem prawnym, musi być na tyle konkretna, aby podatnik mógł się do niej zastosować. W szczególności wymóg ten dotyczy interpretacji zawierającej negatywną ocenę stanowiska wnioskodawcy (dotyczy to rozpatrywanego przypadku), co expressis verbis wynika z powołanego wyżej art. 14c § 2 O.p.

Niezbędne jest zatem, aby z interpretacji wynikała wyraźna odpowiedź na zadane przez podatnika pytanie, jasno zaprezentowane było stanowisko prawidłowe (w ocenie organu interpretacyjnego), poparte jednoznacznym i czytelnym dla adresata uzasadnieniem prawnym tego stanowiska. W szczególności w uzasadnieniu interpretacji Minister Finansów winien odnieść się do argumentacji wnioskodawcy, wykazać dlaczego jest ona nieprawidłowa.

Prawidłowe uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej winno zawierać przytoczenie przepisów prawa, na których organ oparł swoje stanowisko (wraz z podaniem ich treści), wyjaśnienie znaczenia tych przepisów, w kontekście podanego przez stronę stanu faktycznego, ze wskazaniem jego znamion, istotnych dla zakresu stosowania powołanych przepisów. Zakres oceny stanu faktycznego, zawartego we wniosku o wydanie interpretacji, wyznacza też treść zadanego przez wnioskodawcę pytania oraz zajętego przez tegoż wnioskodawcę stanowiska. Z uzasadnienia prawnego interpretacji wynikać winien tok rozumowania organu interpretacyjnego, który doprowadził z jednej strony do zanegowania słuszności stanowiska wnioskodawcy, a z drugiej strony - do przyjęcia odmiennego stanowiska.

W ocenie Sądu, podzielić należy stanowisko Skarżącej, że Organ wydając zaskarżoną Interpretację naruszył przepisy postępowania tj. art. 14c § 1 i § 2 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14h O.p., które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak słusznie wskazała Skarżąca, w treści skarżonej interpretacji Organ jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał, w szczególności, przepis dotyczący zwolnień (tj. art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f.), w sytuacji, w której przepis ten nie był w ogóle przedmiotem zapytania Skarżącej. Skarżąca, składając wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej nie pytała bowiem czy analizowane świadczenie jest przychodem zwolnionym z podatku, ale - mając przede wszystkim na uwadze ewentualne obowiązki Skarżącej jako płatnika - czy w opisanym we wniosku zdarzeniu, w sytuacji w której pracownicy Spółki przemieszczają się w obszarze wskazanym jako ich miejsce pracy, Skarżąca nie powinna uznawać kwoty wypłacanej pracownikowi z tytułu zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu kodeksu pracy) jako elementu przychodu ze stosunku pracy i tym samym nie powinna potrącać podatku dochodowego, jeśli przejazd samochodem prywatnym był ściśle związany z wykonaniem zadań służbowych zleconych przez Spółkę i Spółka wyraziła zgodę na przejazd pracownika jego samochodem prywatnym, a więc czy tego typu "świadczenie" jest przychodem w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 31 u.p.d.o.f.

Sąd podziela też pogląd zawarty w uzasadnieniu skargi, że Organ Interpretacyjny w zasadzie całkowicie zignorował argumentację Skarżącej odnoszącą się do wskazanych w uzasadnieniu wniosku o wydanie Interpretacji judykatów, na których oparł swoje stanowisko prawne, a sprowadzających się do tezy, że - co do zasady - zwrot kosztów pracownika z tytułu przejazdów lokalnych nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. W tym kontekście przyznać należy rację Skarżącej, że takim działaniem organ podatkowy naruszył również zasadę zaufania do organów podatkowych wynikającą z dyspozycji przepisu art. 121 § 1 O.p. Jeżeli bowiem strona odwołuje się do określonej linii orzeczniczej, to organ ma obowiązek do tej argumentacji się odnieść i nie może poprzestać na sformułowaniu, że powołane orzeczenia zostały wydane w innych sprawach lub w ogóle zignorować orzecznictwo sądowe.

Sąd orzekający jako pogląd własny przyjmuje w tym zakresie stanowisko zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. II FSK102/12 a mianowicie, że "(...) Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sadów. Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji, także interpretacji indywidualnych. Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może w ramach działania ex oficio zmienić wydaną już uprzednio interpretację z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie".

Powyższe stanowisko zwłaszcza w realiach rozpoznawanej sprawy ma doniosłe znaczenie jeśli zważy się, że Skarżąca dokonując analizy pojęcia przysporzenia majątkowego w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., które podatnik uzyskał w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, odwołała się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13, w którym Trybunał sformułował wskazówki, które należy uwzględnić, rozpatrując problematykę nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników. W tym miejscu jedynie porządkowo Sąd wskazuje, że zgodnie z treścią tego wyroku, opodatkowane mogą być jedynie takie świadczenia, które spełniają łącznie określone przesłanki, tj. zostały spełnione za zgodą pracownika (tzn. pracownik skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), zostały spełnione w jego interesie, a nie w interesie pracodawcy i przyniosły mu korzyść w postaci zwiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które pracownik musiałby ponieść oraz korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Rozważenia wymagało zatem, zdaniem Strony, a do czego nie odniósł się Organ w wydanej Interpretacji, czy wydatki związane z przejazdami lokalnymi nie byłyby poniesione przez pracownika, gdyby pracownik nie realizował zadań zleconych przez Spółkę, tj. nie odbywał swoim samochodem prywatnym jazd lokalnych, a w konsekwencji czy zwrot kosztów używania samochodu prywatnego stanowi dla pracownika w opisanym zdarzeniu stanowi "korzyść" czy też jedynie rekompensatę kosztów, których pracownik nie poniósłby, gdyby nie wyraźne działalnie w interesie pracodawcy

Sąd zwraca uwagę, że problem ten w takim właśnie aspekcie dostrzegł sam Minister, skoro w wydanej Interpretacji z dnia z 14 grudnia 2015 r. (sygn. 1PPB4/4511-3-95/15-2/JK3) wskazał, iż "otrzymana przez pracownika kwota wypłacana tytułem zwrotu kosztów poniesionych przez pracownika w związku z użyciem prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (nie będących podróżą służbową w rozumieniu k.p.) nie powoduje powstania po stronie pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka zaś jako płatnik nie powinna doliczać do przychodów pracownika z umowy o pracę kwoty wypłacanego świadczenia stanowiącego zwrot kosztów z tytułu używania przez niego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych."

Jak słusznie zatem podkreśliła Skarżąca, okoliczność, iż w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieją zwolnienia dotyczące dochodów (świadczeń), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych (jak powołane w Interpretacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 23b u.p.d.o.f.) nie oznacza, wbrew stanowisku Organu Interpretacyjnego, że nie należy za każdym razem badać czy pokrycie danego kosztu przez pracodawcę stanowi w ogóle przysporzenie dla pracownika i czy nie miało na celu wyłącznie umożliwienie pracownikowi wykonania zadania służbowego.

Reasumując, z uwagi na wskazane naruszenia prawa procesowego przy wydaniu Interpretacji, Sąd działając na podstawie art. 146 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Ponownie rozpatrując sprawę, Organ interpretacyjny udzieli Wnioskodawczyni pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z uwzględnieniem powyższej oceny prawnej.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 ww. ustawy oraz § 3 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. z 2011 r. Nr 31, poz. 153 ze zm.).