Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maria Rzążewska (spr.) Sędziowie sędzia NSA Krystyna Borkowska sędzia NSA Tadeusz Geremek Protokolant Monika Dworakowska po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy z wniosku [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...]. nr [...] o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego pomiędzy [...] Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków a Wójtem Gminy [...] w przedmiocie wskazania organu właściwego do rozpatrzenia wniosku o pozwolenie na usunięcie drzew postanawia: umorzyć postępowanie.

Pismem z dnia 7 sierpnia 2008r. Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków wystąpił z wnioskiem o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego pomiędzy nim a Wójtem Gminy Otyń w przedmiocie wskazania organu właściwego do wydania pozwolenia na usunięcie drzew.

W uzasadnieniu wskazano, że Wójt Gminy Otyń postanowieniem z dnia 5 marca 2008r. przekazał Lubuskiemu Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków wniosek Księdza Proboszcza G. S. w sprawie pozwolenia na usunięcie drzew rosnących w bezpośrednim sąsiedztwie Kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego przy ul. Moniuszki 4 w Otyniu na działce nr 373/2. Organ występujący z wnioskiem o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego ustalił, że decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 15 lutego 1965r. nr 1542 Kościół Parafialny pw. Św. Krzyża w Otyniu został wpisany do rejestru zabytków. Teren, na którym rosną drzewa, co do których wpłynął wniosek o usunięcie, nie podlega ochronie prawnej poprzez wpis do rejestru. Zgodnie z art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2004r. Nr 92, poz. 880 ze zm.) usunięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości może nastąpić z zastrzeżeniem ust. 2, po uzyskaniu zezwolenia wydanego przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta na wniosek posiadacza nieruchomości. Stosownie zaś do art. 83 ust. 2 wymienionej ustawy zezwolenie na usunięcie drzew lub krzewów z terenów nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków wydaje wojewódzki konserwator zabytków. Zdaniem organu wnoszącego wniosek, przepis art. 83 ust. 2 ma zastosowanie w przypadku zabytkowych parków, ogrodów, fortyfikacji, zespołów urbanistyczno-krajobrazowych, na których występuje zieleń, objętych indywidualnym wpisem, co nie dotyczy działki nr 373/2 w Otyniu. Wobec tego Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków uznał, że zezwolenie w sprawie usunięcia drzew rosnących w sąsiedztwie Kościoła powinien wydać Wójt Gminy Otyń.

W związku z zaprezentowanym wyżej stanowiskiem pismem z dnia 7 kwietnia 2008r. znak ZN.L.Pal.421-38/1-08 Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Zielonej Górze o stwierdzenie nieważności postanowienia Wójta Gminy Otyń z dnia 5 marca 2008r. Decyzją z dnia 17 czerwca 2008r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze umorzyło postępowanie uznając, iż nie jest właściwe w sprawie rozstrzygnięcia sporu kompetencyjnego zaistniałego pomiędzy organami. W ocenie Kolegium do rozstrzygania sporu kompetencyjnego pomiędzy organem jednostki samorządu terytorialnego – Wójtem Gminy Otyń, a organem administracji rządowej – Lubuskim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków właściwy jest, w myśl art. 22 § 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, sąd administracyjny.

Odpowiedź na wniosek o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego złożył Wójt Gminy Otyń. W swym piśmie z dnia 3 października 2008r. znak SOŚ-7635-24/4/08 podniósł, iż przekazując sprawę w przedmiocie wydania pozwolenia na usunięcie drzew do Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków kierował się faktem zaopiniowania przez ten organ projektu dotyczącego ukształtowania terenu, wymiany nawierzchni i remontu ogrodzenia wokół Kościoła. Organ Gminy uznał, że skoro Kościół jest wpisany do rejestru zabytków, zaś zespół urbanistyczny miejscowości Otyń jest ujęty w wojewódzkiej ewidencji zabytków, to istnieją przesłanki, że działka, na której rosną przedmiotowe drzewa również jest objęta ochroną konserwatorską. Wójt Gminy Otyń wskazał ponadto, że w momencie stwierdzenia braku podstaw do rozpoznania sprawy, Wojewódzki Konserwator Zabytków winien odesłać sprawę do organu gminy. Wójt Gminy poinformował, że po zapoznaniu się ze stanowiskiem organu przeciwnego, rozpatrzył pozytywnie wniosek Księdza G. S. o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew.

W związku z przesłaniem przez Wójta Gminy Otyń powyższych informacji, Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił się o nadesłanie decyzji. Wójt Gminy Otyń przesłał do Sądu decyzję z dnia 14 maja 2008r. znak SOŚ-7635-24/3/08, którą po rozpoznaniu wniosku Księdza G. S. (złożonego w Urzędzie Gminy Otyń 4 marca 2008r) orzekł o wydaniu zezwolenia na usunięcie 2 szt. drzew z gatunku lipa rosnących na działce nr 373/2 obręb Otyń, będącej własnością Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Otyniu. Sąd skierował również pytanie do Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków czy nadal popiera swój wniosek z dnia 7 sierpnia 2008r. o rozstrzygnięcie negatywnego sporu kompetencyjnego. Konserwator Zabytków pismem z dnia 28 października 2008r. (wpływ do Sądu 4 listopada 2008r.) cofnął wniosek z dnia 7 sierpnia 2008r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie z wniosku o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego podlega umorzeniu.

Zgodnie z art. 4 w związku z art. 15 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr. 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej Ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozstrzygania sporów kompetencyjnych między organami jednostek samorządu terytorialnego a organami administracji rządowej. Stosownie zaś do art. 161 § 1 pkt 3 Ppsa, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania jeżeli postępowanie z innych przyczyn stało się bezprzedmiotowe. Przepis ten na mocy art. 64 § 3 Ppsa ma odpowiednie stosownie do postępowania wszczętego wnioskiem

Przez spór, o którym mowa w art. 4 Ppsa, należy rozumieć sytuację, w której przynajmniej dwa ograny administracji publicznej uważają się za właściwe w sprawie (spór pozytywny) albo każdy z organów uważa się za niewłaściwy (spór negatywny). Spór może powstać w sprawie z zakresu administracji publicznej, załatwianej przez organ administracji (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Wyd II, str. 32).

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie, na tle konkretnej sprawy z zakresu administracji publicznej, powstał negatywny spór kompetencyjny pomiędzy Wójtem Gminy Otyń a Lubuskim Wojewódzkim Konserwatorem Zabytków, o to który organ jest właściwy do rozpatrzenia wniosku Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Otyniu o wydanie pozwolenia na wycięcie dwóch drzew z gatunku lipa. Wobec wydania przez Wójta Gminy Otyń decyzji z dnia 14 maja 2008r. o udzieleniu zezwolenia na wycięcie drzewa, spór kompetencyjny przestał być aktualny, a tym samym postępowanie sądowe stało się bezprzedmiotowe.

Z przytoczonych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 i w zw. z art. 64 § 3 Ppsa orzekł jak w sentencji postanowienia.

Pismo Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków o cofnięciu wniosku z dnia 7 sierpnia 2008r, wpłynęło do Sądu po zakończeniu rozprawy tj. w dniu 4 listopada 2008r. i podlegało włączeniu do akt sprawy bez rozpoznania.