Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Jarosław Wichrowski (spr.) Sędziowie sędzia WSA Joanna Brzezińska sędzia WSA Renata Owczarzak Protokolant starszy sekretarz sądowy Dominika Znaniecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2018 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej [...] Sp. z o.o. w W. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją z dnia 14 czerwca 2017 r., nr IGPI.6730.2017., Burmistrz na podstawie art. 1 ust. 2, art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 56 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073, dalej powoływana jako u.p.z.p.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23, ze zm., dalej powoływana jako K.p.a.) odmówił ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej operatora [...] zlokalizowanej na terenie działki nr [...] położonej w miejscowości M., gm. Ż.

W uzasadnieniu organ wskazał, że na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 1774, dalej powoływana jako u.g.n.) przedmiotową inwestycję zalicza się do inwestycji celu publicznego.

W związku z tym, że dla terenu objętego inwestycją gmina Ż. nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy następuje w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów przedmiotowa działka położona jest na gruntach ornych klasy lllb, IVa, IVb i gruntach rolnych zabudowanych (symbol Br-Rlllb). Teren objęty wnioskiem wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, która może odbyć się jedynie poprzez opracowanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Część terenu działki stanowią grunty klasy III (orne o pow. 15315 m2 i rolne zabudowane o areale 1385 m2) niespełniaiące warunku określonego art. 7 ust. 2a pkt 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. W orzecznictwie sądowo-administracyjnym dominuje pogląd, że decyzja o warunkach zabudowy odnosząca się do całości terenu objętego wnioskiem, wyznaczenie warunków zabudowy w drodze decyzji odnosić się musi do całego terenu objętego wnioskiem, a nie tylko części działki przewidzianej pod inwestycję.

Ponadto, dla planowanej inwestycji nie zostały spełnione warunki określone w art. 7 ust. 2a punkt 1, 3, 4 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Tym samym działka, na której miałaby powstać inwestycja, nie spełnia warunku art. 56 u.p.z.p., ponieważ przedmiotowe zamierzenie inwestycyjne jest niezgodne z przepisami odrębnymi.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła [...] sp. z o.o. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i wydanie decyzji zgodnie z wnioskiem inwestora. Odwołująca wyjaśniła, że w toku postępowania inwestor nie został powiadomiony o sporządzeniu projektu decyzji i wysłaniu go do uzgodnień przez Starostę. Starosta otrzymując projekt decyzji uzgadnia go pod kątem ochrony gruntów rolnych dla inwestycji polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej. Zdaniem skarżącej planowana inwestycja jest w całości położona na gruntach rolnych klasy RIVa. Organ I instancji uznał, że terenem inwestycji może być obszar całej działki, a nie jej część, co jednak nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa, jest działaniem uznaniowym i nie stoi w zgodzie ze złożonym wnioskiem.

W dalszej części uzasadnienia odwołania wyjaśniono w szczególności, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest wydawana w przypadku inwestycji lokalizowanych na terenie, gdzie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i wykładnia zastosowana przez organ I instancji prowadziłaby do wniosku, że w przypadku, gdyby część działki była objęta obowiązującym planem, to dla pozostałej części nie byłoby możliwe wydanie decyzji lokalizacyjnej. Zaprezentowana wykładnia nie znajduje oparcia w obowiązujących przepisach prawa, jest sprzeczna z przepisami Konstytucji RP, ogranicza prawo własności.

Decyzją z dnia 28 lipca 2017 r., nr SKO-4212/206/2017, Samorządowe Kolegium Odwoławcze na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 61 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 50 ust. 1 zd. 2 u.p.z.p oraz art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 2a pkt 1, 3 i 4 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1161) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 4 ust. 2 u.p.z.p., w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Jak wynika z dokumentów sprawy, działka, na której przewidziano projektowaną inwestycję, nie jest objęta ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zatem określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu w rozpatrywanym przypadku może nastąpić w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w art. 2 pkt 5 stanowi, że przez "inwestycję celu publicznego" należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 u.g.n. Zdaniem SKO planowana inwestycja, polegająca na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej, mieści się wśród celów przewidzianych w art. 6 pkt 1 u.g.n. - wydzielanie gruntów pod drogi publiczne, drogi rowerowe i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, odnosi się do działki objętej wnioskiem jako całości, nie tylko tej części, która będzie faktycznie zabudowana w wyniku realizacji inwestycji. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowo-administracyjnym, nie określa dokładnego położenia inwestycji na działce, a przesądza jedynie o tym, czy na działce wskazanej we wniosku jest możliwa realizacja wnioskowanego przedsięwzięcia. W konsekwencji nie rozstrzyga się na etapie ustalania warunków zabudowy, która część działki zostanie w rzeczywistości zabudowana.

NSA w wyroku z 6.12.2012 r., sygn. II OSK 1442/11, wyjaśnił, że zmiana przeznaczenia obejmuje cały obszar wyznaczony jako działka bądź działki geodezyjne, a nie wyłącznie powierzchnię faktycznie zajętą pod lokalizowaną w ten sposób inwestycję. Działka ewidencyjna jest jedynym kryterium obszarowym, do którego można odnosić art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a którego stosowanie nie pozwala na obejście tego przepisu. Poza tym, w świetle całokształtu regulacji ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych ochronę gruntów rolnych, a zwłaszcza gruntów najwyższych klas, należy traktować jako zasadę, natomiast przeznaczenie ich na cele nierolnicze (nieleśne) jako wyjątek od tej zasady.

Terenem, o którym mowa w art. 61 ust. 4 u.p.z.p, jest obszar, wskazanej we wniosku o ustalenie warunków zabudowy działki ewidencyjnej. Również analiza pozostałych przepisów art. 61 u.p.z.p. posługujących się pojęciem "terenu" (art. 61 ust. 1 pkt 1, 2, 3, ust. 5 i 6, a także art. 63) nie pozwala na przyjęcie, że "terenem", o którym mowa w art. 61 ust. 4 u.p.z.p., może być część działki. Także z art. 52 ust. 2 tej ustawy, stosowanego odpowiednio do decyzji o warunkach zabudowy, nie można wyprowadzić tezy, że wniosek inwestora, który musi określać granice terenu objętego wnioskiem, przedstawione na kopii mapy zasadniczej o właściwej skali, obejmujący "teren, którego wniosek dotyczy", może być ograniczony tylko do części działki.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p., inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem art. 61 ust. 2a. Art. 61 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 50 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że warunkiem koniecznym dla ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego jest, by teren objęty planowaną inwestycją nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo był objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1. Co prawda zgodnie z art. 61 ust. 2a u.p.z.p. przepisów ust. 1 pkt 1-4 nie stosuje się do inwestycji celu publicznego w przypadkach uzasadnionych potrzebami obronności lub bezpieczeństwa państwa albo ochrony granicy państwowej, jednakże okoliczności takie nie wynikają z wniosku inwestora, zatem nie mogły być uwzględnione.

W świetle obowiązujących przepisów prawa nie można więc skutecznie zarzucać organowi administracji procedującemu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, że badał warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., konieczny dla ustalenia warunków zabudowy. Przepis ten stosuje się bowiem odpowiednio w postępowaniu w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego. W rozpatrywanym przypadku działka objęta wnioskiem inwestora stanowi w części grunty rolne klasy Illb i nie była objęta zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1.

W przypadku rozpatrywanej działki, nie są również spełnione wszystkie warunki, o których mowa w art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego braku przeprowadzenia wymaganych uzgodnień przez Burmistrza, Kolegium wyjaśniło, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych i poglądami doktryny bezprzedmiotowe jest uzgadnianie projektu decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy lub lokalizacji inwestycji celu publicznego.

Mając powyższe na uwadze Samorządowe Kolegium Odwoławcze orzekło jak w sentencji.

Skargę na powyższą decyzję złożyła [...] sp. z o.o. w W. zarzucając jej naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną ich wykładnię:

art. 52 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 50 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych poprzez błędne uznanie, że "terenem" inwestycji jest obszar całej "działki ewidencyjnej" gruntu, podczas gdy oznaczenie inwestycji jako terenu składającego się jedynie z części działki jest dopuszczalne, ponieważ ustawodawca nie utożsamia w żaden sposób terminu "teren" z pojęciem "działka" i w konsekwencji nie ma podstaw do domagania się odrolnienia całej działki, jeśli inwestycja znajduje się na małej jej części;

art. 50 ust. 1 w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. w zw. art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, poprzez uznanie przez organy, że przeznaczenie terenu na cele rolnicze jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej i wymaga odrolnienia terenu.

W uzasadnieniu skarżąca wskazała, że planowana inwestycja zlokalizowana jest na działce ewidencyjnej, na której występują grunty klasy R IVa (stanowią ok. 60% pow. działki) oraz grunty klasy RIII (ok. 40% pow. działki). Inwestycja planowana jest na gruncie klasy RIVa. Zdaniem skarżącej nie zachodzi sytuacja przewidziana w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., ponieważ jednoznacznie w projekcie wskazano, że projekt inwestycji celu publicznego zakłada wzniesienie wieży telekomunikacyjnej wyłącznie na gruntach klasy RIV. Organy bezzasadnie utożsamiają pojęcia "teren" i "działka". Bezsprzeczne jest, że ustawodawca na gruncie tego samego przepisu, używa zarówno terminu "działka" (w art. 61 ust. 1 pkt 1) oraz "teren" (art. 61 ust. 1 pkt 4). Prowadzi to do błędnej wykładni przepisów i błędnego założenia, że racjonalny ustawodawca dopuszcza używanie dwóch brzmiących inaczej pojęć do określenia w rzeczywistości tej samej rzeczy (w tym przypadku "działki"). Analizując powyższe przepisy należy przyjąć, że ustawodawca celowo nie posłużył się w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p sformułowaniem "działka", lecz właśnie "teren". Celem ustawodawcy było uelastycznienie procesu dla inwestycji celu publicznego, polegające na stworzeniu możliwości ochrony najlepszych klas gruntów, bez konieczności wyłączania z produkcji rolnej całości, jeśli inwestycja na takiej części tejże działki, która składałaby się z gruntu innej klasy, nie wymagającej ochrony.

Ponadto, organy wadliwie zastosowały art. 50 ust. 1 u.p.z.p. Sformułowanie ww. artykule, o "odpowiednim" stosowaniu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. nie może przesądzać o bezpośrednim, czy wręcz automatycznym zastosowaniu wskazanej regulacji dotyczącej decyzji o warunkach zabudowy do decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Regulację prawną należy dostosować przez właściwą interpretację do właściwości regulacji głównej. Organy administracji budowlanej argumentują stosowanie tego przepisu w ten sposób brakiem podstaw do różnicowania ochrony gruntów rolnych i leśnych w zależności od tego, czy planowana jest na nich inwestycja celu publicznego, czy inwestycja nie mająca takiego charakteru. Gdyby bowiem przyjąć za prawidłowe tylko takie rozumowanie, to należałoby uznać, że ustawodawca zawarłby zapis o stosowaniu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., a nie jego odpowiednim stosowaniu. Organy, w kontekście swoich rozważań nad "odpowiednim" stosowaniem przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. przy ustalaniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, zupełnie pominęły regulację, przewidzianą w art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, której celem było zniesienie uciążliwych przeszkód stawianym inwestorom telekomunikacyjnym, przede wszystkim na gruncie władztwa planistycznego oraz postępowań budowlanych. Zgodnie z art. 46 ust. 2 zd. 2 cyt. ustawy, przeznaczenie terenu na cele (...), rolnicze, (...) nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej (...). Nawiązując do niniejszej sprawy organy administracji budowlanej powinny zatem rozważyć, przy odpowiednim stosowaniu art. 61 ust. 1 pkt. 4 u.p.z.p., także reguły interpretacyjne wynikające z innych ustaw dotyczących inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w tym przede wszystkim cytowanej ustawy o wspieraniu rozwoju usług telekomunikacyjnych i możliwość odstąpienia od zastosowania tego przepisu w sprawie, której celem jest ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Stanowisko to potwierdza wyrok z 14.12.2016 r., sygn. II OSK 734/15, gdzie NSA stwierdził wobec gruntu o klasie RIII, że przy rozważaniu "odpowiedniego" stosowania przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. przy ustalaniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie można pominąć regulacji przewidzianej w art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Regulacja tego przepisu zawiera swoiste reguły interpretacyjne, które należy wziąć pod uwagę przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (art. 46 ust. 1) oraz interpretacji zapisów planów miejscowych obowiązujących w dniu wejścia w życie tej ustawy (art. 75) w zakresie możliwości lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. Sąd winien zatem rozważyć przy odpowiednim stosowaniu przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. także reguły interpretacyjne wynikające z innych ustaw dotyczących inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w tym głównie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych i możliwość odstąpienia od zastosowania tego przepisu w sprawie, której przedmiotem jest ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Natomiast w wydanym w konsekwencji wyroku z 21.06.2017 r., sygn. II SA/Rz 336/17, WSA w Rzeszowie stwierdził, że ponieważ ustawodawca stwierdza wyraźnie, iż przeznaczenie terenu na cele rolnicze, leśne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, to w rezultacie nie można wymagać od wnioskodawcy spełnienia warunku, o jakim mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., czyli badać, czy teren objęty wnioskiem wymaga uzyskania zgody ministra na zmianę przeznaczenia na cele nierolne i nieleśne. Brak sprzeczności pomiędzy rolnym i leśnym przeznaczeniem terenu a zamiarem lokalizacji inwestycji z zakresu łączności publicznej, przesądza w istocie o braku konieczności uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji SKO nie odniosło się także w sposób wyczerpujący do argumentów skarżącej dotyczących rzeczywistych skutków wykonania stacji bazowej telefonii komórkowej. Posadowienie wieży telekomunikacyjnej oraz przeprowadzenie w ziemi kabla do niej nie spowoduje niekorzystnej dla celów ochrony gruntów rolnych i leśnych zmiany przeznaczenia gruntu zwłaszcza, że w przedmiotowej sprawie lokalizacja wieży jest przewidziana na niewielkiej części działki, na której znajdują się grunty klasy RIV, co jest wystarczającym powodem, aby umożliwić realizację wnioskowanej inwestycji.

Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że stacja bazowa telefonii komórkowej jest urządzeniem, które stanowi element niezbędny dla funkcjonowania sieci telekomunikacyjnej, bezpośrednio związanym ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych. Skoro jest to zamierzenie inwestycyjne w sieci telekomunikacyjnej wykorzystywanej do świadczenia usług telekomunikacyjnych dostępnych dla ogółu użytkowników, to posiada ono status urządzenia łączności publicznej w rozumieniu art. 6 u.g.n. i tym samym stanowi inwestycję celu publicznego. Okoliczność ta była w niniejszej sprawie bezsporna.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p., "Inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4, stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem art. 61 ust. 2a." Ustawodawca treścią cyt. przepisu wymaga zatem odpowiedniego stosowania w procedurze decyzyjnej lokalizacji inwestycji celu publicznego dla terenu nie objętego mocą ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego normy art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. Powołany przepis jako jeden z warunków wydania decyzji uznaje, aby objęty wnioskiem teren nie wymagał uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, chyba że jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1. Natomiast w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I - III - wymaga (z zastrzeżeniem ust. 2a, który nie miał zastosowania w sprawie) uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi.

W tym kontekście należy wskazać, że NSA w wyroku z 14.12.2016 r., II OSK 734/15, którego argumentację Sąd w orzekającym składzie w pełni podziela, uznał, że sformułowanie w art. 50 ust. 1 u.p.z.p. o "odpowiednim" stosowaniu przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. nie może przesądzać o bezpośrednim, czy automatycznym zastosowaniu wskazanej regulacji dotyczącej decyzji o warunkach zabudowy do decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Podkreślono bardzo jednoznacznie, że przy rozważaniu "odpowiedniego" stosowania przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. przy ustalaniu lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie można pominąć regulacji przewidzianej w art. 46 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 106 poz. 675 z późn. zm.). Regulacja tego przepisu zawiera swoiste reguły interpretacyjne, które należy wziąć pod uwagę przy uchwalaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (art. 46 ust. 1) oraz interpretacji zapisów planów miejscowych obowiązujących w dniu wejścia w życie tej ustawy (art. 75) w zakresie możliwości lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. W ust. 2 art. 46 stwierdzono, że przeznaczenie terenu na cele rolnicze (...) nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Mając na uwadze powyższe zauważyć należy, że stosownie do art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. W myśl zaś art. 75 ust. 1 tej ustawy, przepis art. 46 stosuje się do planów miejscowych obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Ustawodawca podkreśla jednoznacznie, że przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.

Z uwagi na fakt, że ustawodawca stwierdza wyraźnie, iż przeznaczenie terenu na cele rolnicze i leśne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, to w rezultacie nie można wymagać od wnioskodawcy spełnienia warunku, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p., czyli badać, czy teren objęty wnioskiem wymaga uzyskania zgody ministra na zmianę przeznaczenia na cele nierolne i nieleśne. Brak sprzeczności pomiędzy rolnym i leśnym przeznaczeniem terenu a zamiarem lokalizacji inwestycji z zakresu łączności publicznej przesądza w istocie o braku konieczności uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia. Na taki sposób rozumienia prawa materialnego pozwala też instytucja odpowiedniego stosowania przepisu odesłania wyrażona w art. 50 ust. 1 u.p.z.p. Odesłanie nakazujące odpowiednie stosowanie określonego przepisu prawa upoważnia organ do takiej wykładni i stosowania przepisów odesłania, która najpełniej uwzględnia specyfikę prowadzonego postępowania, determinowaną charakterem rozstrzyganej sprawy. Dlatego trzeba zgodzić się z zapatrywaniem postulującym konieczność powstrzymania się od pokusy automatycznego przenoszenia pełnej treści przepisu odesłania do rozstrzyganej sprawy.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w ugruntowanym już orzecznictwie sądów administracyjnych (vide wyroki WSA w Łodzi z 19.10.2017 r., sygn. II SA/Łd 571/17, WSA w Rzeszowie z 24.05.2017 r., sygn. II SA/Rz 336/17, WSA w Olsztynie z 13.02.2018 r., sygn. II SA/Ol 25/18 - dostępne [w:] Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl)

W niniejszej sprawie nie można też tracić z pola widzenia rzeczywistych skutków wykonania stacji bazowej, na które słusznie zwraca uwagę strona skarżąca. Otóż niewątpliwie planowane działania spółki nie spowodują niekorzystnej dla celów ochrony gruntów rolnych zmiany przeznaczenia gruntu, bowiem mają polegać wyłącznie na posadowieniu instalacji antenowej oraz przeprowadzeniu w ziemi kabla.

Z uwagi zatem na fakt, że nakaz odpowiedniego stosowania przepisu art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. nie pozwalał w sprawie ustalenia lokalizacji stacji bazowej telefonii komórkowej na jego automatyczne stosowanie, to odmowa wydania dla skarżącej decyzji pozytywnej z uwagi na konieczność uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntu rolnego na nierolny, nie mogła przesądzać o takim wyniku sprawy, jaki ustaliły organy administracji publicznej. Wobec powyższego należało podzielić zarzuty skargi o naruszeniu przepisów prawa materialnego w postaci art. 50 ust. 1 w zw. z art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych w sposób, który miał wpływ na wynik sprawy.

Sąd nie podzielił natomiast w realiach niniejszej sprawy stanowiska skarżącej kwestionującego poprawność objęcia decyzją całej działki, nie zaś jedynie jej części wskazanej we wniosku o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego, co jednak w świetle wcześniejszych rozważań nie miało znaczenia dla treści rozstrzygnięcia.

Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy organ prowadzący postępowanie zastosuje się do oceny prawnej zawartej w niniejszym wyroku dotyczącej sposobu wykładni ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a swoje stanowisko uzasadni zgodnie z treścią art. 107 § 3 K.p.a.

Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369) orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. Nr z 2015 r. poz. 1804) z uwzględnieniem uiszczonych przez skarżącego wpisu w kwocie 500 zł (§ 2 ust. 23 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. Nr 221, poz. 2193).