Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kruppik-Świetlicka Sędziowie: Sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędzia WSA Izabela Najda-Ossowska (spr.) Protokolant: Asystent sędziego Agnieszka Kujawa po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 marca 2010 r. sprawy ze skargi B. E. W. w B. s. c. I. W., S. R. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2007 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Osiek z dnia 29 czerwca 2007r. nr Fn.3110-31/-2007, 2. określa, ze zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. na rzecz B.E. W. w B. s.c. I.W., S. R. z siedzibą w B. kwotę 735 (siedemset trzydzieści pięć) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w T. utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy O. ustalającą skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2007 w kwocie 3.366 zł. Organ pierwszej instancji uznał, że w deklaracji na podatek od nieruchomości, podatnik nie uwzględnił w całości wartości budowli, która wynika z rozliczenia wartości początkowej środków trwałych, a jedynie zadeklarował do opodatkowania wartość linii elektroenergetycznej i fundamentu zespołu wiatrowo - energetycznego wraz z rurą. W ocenie organu, cała elektrownia wiatrowa stanowi budowlę w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w związku z czym podstawą opodatkowania powinna być jej wartość wykazana w ewidencji środków trwałych.

Rozstrzygając sprawę w postępowaniu odwoławczym organ wskazał, że podstawowe znaczenie ma w sprawie rozstrzygnięcie kwestii, czy budowlą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991r o podatkach i opłatach lokalnych (Dz U nr 121, poz 844, dalej ustawy pol), a więc podstawą opodatkowania w tym podatku, jest elektrownia wiatrowa jako całość, czy też tylko poszczególne jej części budowlane. Stosownie do art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. W ocenie organu z przepisów art. 3 pkt 3 i art. 3 pkt 9 prawa budowlanego wynika, iż pojęcie budowli użyte w ustawie pol ma szersze znaczenie, niż na gruncie prawa budowlanego. Przepis art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol nie odsyła bezpośrednio do definicji budowli użytej w prawie budowlanym, lecz stanowi, że budowlą jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego nie będący budynkiem lub obiektem małej architektury. Stosownie do treści art. 3 pkt 1 prawa budowlanego poza budynkiem i obiektem małej architektury przez obiekt budowlany rozumie się budowlę stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Ponadto poza odesłaniem do definicji zawartych w prawie budowlanym, przepis art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol zawiera także inne elementy tego pojęcia ("a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem"). Zdaniem organu przepis ten konstruuje definicję budowli dla potrzeb ustawy pol, odsyłając w pewnym tylko zakresie do rozumienia znaczenia tego określenia w przepisach prawa budowlanego. Dla poparcia swego stanowiska organ przywołał wyrok NSA z 3 lutego 2006r w sprawie sygn. akt II FSK 656/05, w którym Sąd uznał, iż zestawienie zakresów znaczeniowych pojęć budowli użytych w przepisach ustawy pol oraz w prawie budowlanym prowadzi do wniosku, że zakres tego pojęcia użyty w ustawie podatkowej jest szerszy, gdyż oprócz obiektu budowlanego obejmuje również urządzenia budowlane z obiektem tym związane. W konsekwencji art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol nie jest jedynie prostym odesłaniem do przepisów prawa budowlanego, lecz zawiera treści o charakterze normatywnym, dlatego przy określaniu przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości przepisy prawa budowlanego mają ograniczone zastosowanie, sprowadzając się jedynie do definicji budowli i urządzeń budowlanych związanych z obiektem budowlanym, zawartych w art. 3 pkt 3 i 9 prawa budowlanego.

W związku z powyższym, w ocenie organu odwoławczego, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają całe elektrownie wiatrowe jako budowle w rozumieniu przepisów ustawy pol. Siłownie wiatrowe jako całość, a nie tylko niektóre wybrane jej elementy, stanowią budowlę, ponieważ tylko w takiej sytuacji stanowi ona całość użytkową i spełnia funkcję, dla której została wzniesiona; nie spełniają takiej funkcji poszczególne elementy siłowni wiatrowej, gdyż nie mogą one funkcjonować w oderwaniu od całości.

Zdaniem organu nie można też przypisywać aż tak wielkiej wagi, jak to czyni strona w odwołaniu, do nowelizacji art. 3 pkt 3 prawa budowlanego, która do definicji budowli dodała określenie elektrowni wiatrowych. Zarówno brzmienie powyższego przepisu sprzed nowelizacji: "a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych i innych urządzeń)", jak i obecne brzmienie – "a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń)" zawiera określenie i innych urządzeń. Wyliczenie w nawiasie cytowanego przepisu nie ma charakteru enumeratywnego

(i innych urządzeń) a jedynie przykładowy. Za niekonsekwentne organ uznał stanowisko strony (zwłaszcza w zakresie klasyfikacji statystycznych), iż w stanie prawnym sprzed nowelizacji, opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegały całe elektronie wiatrowe. Gdyby bowiem uznać za słuszny pogląd strony, z uwagi na użycie zwrotu "i innych urządzeń", także w wówczas obowiązującym stanie prawnym opodatkowaniu podlegałyby tylko części budowlane elektrowni wiatrowych.

W skardze do sądu administracyjnego skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji, zarzucając jej naruszenie art. 1a ust. 1 pkt 2 w związku z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy pol poprzez błędną wykładnię tych przepisów, w szczególności polegającą na błędnym rozumieniu pojęcia budowli w związku z art. 3 pkt 1 lit. b) oraz art. 3 pkt 9 ustawy prawo budowlane; art. 3 ust. 1 ustawy pol przez jego pominięcie w sprawie; art. 32 Konstytucji RP poprzez nierówne traktowanie podatników znajdujących się w takich samych warunkach; przepisów o postępowaniu tj. art. 120, 122, 180, 187, 191, i 210 § 1 pkt 4 i 6 oraz art. 210 § 4 a także art. 121, 123, 124 Ordynacji podatkowej.

Zdaniem strony spór w sprawie dotyczy wykładni przepisów prawa materialnego wskazanych w podstawach prawnych zaskarżonych decyzji. Organ drugiej instancji nie odniósł się do twierdzeń podniesionych w odwołaniu, ograniczając się do zacytowania fragmentów orzeczeń NSA i WSA (wydanych w innym stanie prawnym). Autor skargi podtrzymał w całości argumentację prawną i faktyczną zaprezentowaną w odwołaniu wskazując, że należy traktować ją jako zasadniczą część uzasadnienia skargi.

Powołana w odwołaniu argumentacja sprowadzała się do wskazania, że w świetle art. 3 pkt 3 prawa budowlanego w brzmieniu nadanym mu przez ustawę z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw, budowlą nie jest cała elektrownia wiatrowa a jedynie jej części budowlane. W związku z tym podstawą opodatkowania nie będzie wartość wszystkich amortyzowanych elementów elektrowni wiatrowej (jako jednego środka trwałego), ale tylko i wyłącznie wartość odpowiadająca wartości samych budowli, bądź urządzeń budowlanych w rozumieniu ustawy budowlanej. Zdaniem podatnika dla celów opodatkowania podatkiem od nieruchomości z wartości początkowej środka trwałego, jakim jest zespół wiatrowo - energetyczny (nie będący przedmiotem opodatkowania) wyjąć należy tylko tę część nakładów, które posłużyły wytworzeniu samej budowli bądź urządzenia budowlanego. Ponadto strona wskazała, iż w przedmiotowej sprawie nie bez znaczenia są klasyfikacje statystyczne (KŚT, KRŚT, PKOB, KOB), gdyż zespoły wiatrowo elektryczne zostały zdefiniowane tylko w KŚT i KRŚT, a nie zostały wymienione w klasyfikacjach budowlanych (KOB, PKOB), co oznacza, iż nie są one budowlami. Podatnik przytoczył także stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają jedynie części budowlane elektrowni wiatrowych jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Strona skarżąca zarzuciła, że organ nie rozpatrzył odwołania według podniesionych w nim zarzutów np. w ogóle nie ustosunkował się do kwestii opodatkowania transformatora niebędącego własnością strony oraz znajdującego się na terenie innej nieruchomości. Ponadto nie wyjaśnił, z jakich powodów argumentacja strony nie została uznana za prawidłową.

Ustosunkowując się do argumentacji organów skarżąca podniosła, że budowlą na gruncie prawa podatkowego jest budowla w rozumieniu prawa budowlanego oraz urządzenie budowlane w rozumieniu prawa budowlanego z tą budowlą związane. Pojęcie budowli w rozumieniu przepisów podatkowych odwołuje się wprost do pojęć z zakresu prawa budowlanego i nie rozszerza definicji zawartych w tym prawie. Strona skarżąca nie zgodziła się z tezą organu, że ustawa podatkowa tylko w pewnym zakresie odsyła do prawa budowlanego, albowiem odesłanie jest jednoznaczne i pełne. Należy zatem uznać, że w rozumieniu przepisów prawa budowlanego "urządzenie budowlane" nie jest budowlą, dlatego na gruncie tej ustawy obowiązuje dychotomiczny podział na "budowle" i "urządzenia budowlane". Natomiast na gruncie przepisów podatkowych "budowla" to zarówno "budowla" w rozumieniu prawa budowlanego jak i "urządzenie budowlane". Strona podnosi, iż w celu zdefiniowania pojęcia "budowla" użytego w ustawie podatkowej należy sięgnąć bezpośrednio do prawa budowlanego i tylko do tych przepisów – inna wykładnia na tle wyraźnej treści art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol jest niedopuszczalna.

Skarżąca wskazała, iż w świetle tych przepisów elektrownia wiatrowa jest uznawana za "urządzenie techniczne", przy czym w jej konstrukcji wydzielić można części budowlane i części niebudowlane. Tylko "części budowlane urządzeń technicznych" są "obiektem budowlanym" w znaczeniu użytym w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Wywodziła, że "budowlą" w rozumieniu przepisów prawa podatkowego oraz prawa budowlanego są części budowlane urządzeń technicznych, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Oznacza to, że dla celów podatkowych "budowla" nie musi stanowić całości użytkowej, gdyż zgodnie z prawem budowlanym budowlą mogą być także same części budowlane urządzeń technicznych. Na "całość użytkową" elektrowni wiatrowej składają się zatem części budowlane oraz urządzenia i instalacje technologiczne ("części niebudowlane") takie, jak: wirniki z łopatami, generator, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia elektryczna; które nie są budowlą, ani urządzeniami budowlanymi w rozumieniu przepisów prawa budowlanego a stanowią jedynie wyposażenie techniczno - technologiczne elektrowni.

Konkludując skarżąca wskazała, że jeżeli "budowlą" (obiektem budowlanym) w rozumieniu prawa budowlanego jest jedynie "część budowlana urządzenia technicznego" jako odrębna pod względem technicznym część przedmiotów składających się na całość użytkową, to urządzenia i instalacje technologiczne elektrowni wiatrowej nie mogą być na gruncie prawa budowlanego uznawane za odrębne "urządzenia techniczne" (urządzenia budowlane) bowiem "urządzeniem technicznym (urządzeniem budowlanym) na gruncie prawa budowlanego jest jedynie określona całość (elektrownia wiatrowa) za odrębne urządzenie techniczne (budowlane) nie może zostać uznana część danego urządzenia technicznego.

Ponadto skarżąca przywołała pismo Ministra Finansów z dnia 28 września 2005r, w którym dokonano wykładni art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy pol zgodnej z jej stanowiskiem.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z [...] Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę prezentując stanowisko, że podstawą opodatkowania elektrowni wiatrowych podatkiem od nieruchomości jest wartość wszystkich elementów spornego w ocenie obiektu, a nie, jak chce skarżąca, jedynie fundamentu, masztu wraz z montażem, oraz połączeń energetycznych. Opodatkowaniu podlegają zarówno fundamenty, maszty i przyłącza (stanowiące urządzenia budowlane w rozumieniu art. 3 pkt 9 Prawa budowlanego), jak i pozostałe elementy: generator, wirnik ze skrzydłami, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia energetyczna, instalacja alarmowa i zdalnego sterowania, albowiem wszystkie te elementy składają się na całość techniczno - użytkową w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego, czyli stanowią obiekt budowlany.

W ocenie Sądu definicja budowli na gruncie prawa budowlanego a w szczególności wskazanie, że budowlami są również części budowlane urządzeń technicznych, takich jak piece, kotły i inne urządzenia, a także elektrownie wiatrowe, uległo zmianie (art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 163, poz. 1364). Brzmienie tej definicji poprzez dodanie zapisu o elektrowniach wiatrowych wskazuje, zdaniem Sądu, że zamiarem ustawodawcy było podkreślenie, że pomimo, iż elementy budowlane nie są technicznie tożsame z urządzeniami, to jednak tworzą z nimi całość użytkową (budowlę), bo jedynie całość techniczno-użytkowa jest obiektem budowlanym.

Na skutek wniesionej przez spółkę skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia [...] w sprawie sygn. akt [...] uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji. W uzasadnieniu stwierdził, odnosząc się do meritum sporu, iż urządzenia i przedmioty, będące wyposażeniem elektrowni wiatrowej, takie jak: wirnik ze skrzydłami, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia elektryczna, instalacja alarmowa oraz instalacja zdalnego sterowania, nie stanowią urządzeń budowlanych, o których mowa w art. 1a. ust. 1 pkt 2 ustawy pol w związku z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane; nie są też budowlami wchodzącymi w skład budowli jako całości techniczno - użytkowej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 wymienionej ustawy podatkowej w związku z art. 3 pkt 1 lit. b powołanej ustawy Prawo budowlane.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skargę należy uznać za uzasadnioną. Sąd administracyjny bada zgodność zaskarżonej decyzji z punktu widzenia jej legalności, tj. zgodności decyzji z przepisami powszechnie obowiązującego prawa. Z art.145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika, że zaskarżona decyzja winna ulec uchyleniu wtedy, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Jednocześnie zgodnie z art. 190 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Nie można oprzeć skargi kasacyjnej od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy na podstawach sprzecznych z wykładnią prawa ustaloną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Sąd ten w uzasadnieniu wyroku wyeksponował tezę, że urządzenia i przedmioty, będące wyposażeniem elektrowni wiatrowej, takie jak: wirnik ze skrzydłami, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia elektryczna, instalacja alarmowa oraz instalacja zdalnego sterowania, nie stanowią urządzeń budowlanych, o których mowa w art. 1a ust 1 pkt 2 ustawy pol w związku z art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane i nie są też budowlami wchodzącymi w skład budowli, jako całości techniczno-użytkowej w rozumieniu art. 1a ust 1 pkt 2 ustawy pol w związku z art. 3 pkt 1 lit. b ustawy Prawo budowlane.

Skarżąca wskazywała, że elementami, z których składa się elektrownia wiatrowa są: fundamenty, maszty, gondole wraz z generatorem, wirnikiem, skrzynią biegów, komputerem sterującym, transformatorem, rozdzielnią energetyczną, instalacją alarmową i zdalnego sterowania.

W ocenie Sądu należy uznać, że budowlą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jest fundament i maszt jako części budowlane urządzeń technicznych, w postaci elektrowni wiatrowych. Wskazuje na to analiza obowiązujących w tym przedmiocie przepisów podatkowych; zgodnie z art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy pol opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Poszukując definicji legalnej pojęcia budowla należy odwołać się do art. 1a ust 1 pkt 2 ustawy pol, zgodnie z którym budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Powyższa definicja legalna budowli na gruncie ustawy pol w sposób bezpośredni odsyła do ustawy prawo budowlane w poszukiwaniu odpowiedzi, jak należy rozumieć dwa pojęcia: "obiekt budowlany" i "urządzenie budowlane".

Dla prawidłowego ustalenia, czy i w jakim zakresie elektrownie wiatrowe spełniają warunki budowli na gruncie ustawy podatkowej, niezbędne jest więc ustalenie, czy spełniają one warunki ustawowe obiektu budowlanego albo urządzenia budowlanego. Z treści przedmiotowych definicji wynika, że ich zakres pojęciowy się nie pokrywa tj. obiekt nie może jednocześnie być obiektem budowlanym i urządzeniem budowlanym. Jednocześnie na gruncie ustawy pol pomiędzy obu pojęciami, które zawierają się w definicji budowli ustawodawca zamieścił spójnik "lub", co oznacza, że może zachodzić każdy z wymienionych przypadków osobno, jak również oba łącznie.

W ustawie prawo budowlane definicje legalne pojęć użytych w tym akcie prawnym zawarte zostały w art. 3, który pojęcia "obiektu budowlanego" i "urządzenia budowlanego" definiuje w punktach 1 i 9.

Obiektem budowlanym (art. 3 pkt 1) jest: a) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, b) budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz c) obiekt małej architektury.

Analizując dalej pojęcie "obiektu budowlanego" jako budowli o określonych warunkach należy uwzględnić pojęcie samej "budowli" na gruncie prawa budowlanego. Definicja legalna zawarta została w art. 3 pkt 3, która stanowi, że przez "budowlę" należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. Dokonując stosowanego podstawienia, oznacza to, że budowlą jest każdy obiekt budowlany (pomijając budynek i obiekt małej architektury), czyli budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami niebędąca budynkiem lub obiektem małej architektury.

Dla zidentyfikowania, czy dany obiekt jest budowlą na gruncie ustawy prawo budowlane należy dokonać oceny, czy stanowi on obiekt budowlany będący budowlą stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Dalsza część definicji z art. 3 pkt 3 zawiera katalog przykładowych obiektów, które z woli ustawodawcy są budowlami. Po nowelizacji ustawy prawo budowlane, obowiązującej od dnia 26 września 2005r w katalogu tym umieszczono zapis, że budowlami są części budowlane urządzeń technicznych, którymi są m.in. elektrownie wiatrowe.

W ocenie Sądu wskazanie wprost w analizowanym przepisie, jako przykładu budowli "części budowlanej elektrowni wiatrowej" czyni, zdaniem Sądu, intencję ustawodawcy, co do zamiaru uznania za budowlę takiego obiektu, jednoznaczną. Tworzenie dalszych uwarunkowań, co do całości techniczno-użytkowej nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach. Należy podkreślić, że na gruncie ustawy prawo budowlane każdy obiekt budowlany jest budowlą z art. 3 pkt 3 stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami na podstawie art. 3 pkt 1 lit.b). Należy zauważyć, że brawo budowlane nie odwołuje się do innych ustaw w zakresie określenia rozumienia pojęcia całości techniczno-użytkowej. O ile więc elektrownia wiatrowa jest z pewnością całością na gruncie ustawy prawo energetyczne, o tyle na gruncie prawa budowlanego całość techniczno-użytkowa może sprowadzać się tylko do części budowlanych także postrzeganych jako całość ale o innym profilu użytkowości, wyłącznie budowlanym.

Abstrahując od znaczenia pojęcia całości techniczno-użytkowej, najistotniejsze jest, że przepis, do którego odwołuje się ustawa podatkowa wprost wskazuje na części budowlane elektrowni wiatrowych jako przykład budowli. Do momentu nowelizacji prawa budowlanego w 2005r stan prawny nie pozwalał na tak jednoznaczne wnioski i wymagał niewątpliwie "porównania" elektrowni wiatrowej z innymi wymienionymi w art. 3 pkt 3 przykładami budowli.

Mając na uwadze powyższe wywody, zdaniem Sądu na gruncie ustawy prawo budowlane obiektem budowlanym jest budowla, która musi stanowić całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, którą stanowi część budowlana elektrowni wiatrowej.

Analizując kwestię urządzenia budowlanego trzeba wskazać, że zgodnie z art. 3 pkt 9 jest nim urządzenie techniczne, ale nie każde, lecz tylko takie, które jest związane z obiektem budowlanym i zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczeniu lub gromadzeniu ścieków; a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Należy zauważyć, że z brzmienia art. 3 pkt 3 ustawy prawo budowlane wynika, że w rozumieniu tej ustawy elektrownie wiatrowe stanowią urządzenia techniczne, jednakże w świetle art. 3 pkt 9 nie wszystkie urządzenia techniczne są urządzeniami budowlanymi - są nimi tylko te urządzenia, które spełniają dalsze warunki określone w tym przepisie, w szczególności pozostając związane z obiektem budowlanym zapewniają możliwość jego użytkowania zgodnie z przeznaczeniem. W piśmiennictwie podkreśla się, że pod tym pojęciem należy rozumieć place i drogi dojazdowe.

Argumentem przemawiającym za uznaniem, że elektrownie wiatrowe pozostając urządzeniem technicznym nie są jednak urządzeniem budowlanym w rozumieniu tego przepisu jest to, że skoro z art. 3 pkt 3 wynika, że budowlą jest część budowlana elektrowni wiatrowej, to nie sposób przyjąć, że cała elektrownia miałaby służyć zapewnieniu możliwości użytkowania tej części budowlanej zgodnie z przeznaczeniem albowiem jest to nielogiczne. Skutkiem takiego rozumienia byłby wniosek, że całe urządzenie służy użytkowaniu jego części.

Mając na uwadze powyższe, jak również wyrażony przez NSA wiążący pogląd, że pozostałe elementy elektrowni wiatrowej (wirnik, skrzynia biegów, komputer sterujący, transformator, rozdzielnia elektryczna, instalacja alarmowa oraz zdalnego sterowania) nie stanowią urządzeń budowlanych ani budowli w rozumieniu art. 1a ust 1 pkt 2 ustawy pol w związku z art. 3 pkt 1 lit. b i pkt 9 ustawy prawo budowlane, należało uznać stanowisko organów zaprezentowane w decyzjach w sprawie jako naruszające prawo materialne.

Sąd uchylił zaskarżoną decyzję wraz z decyzją organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) w związku z art. 135 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; na podstawie art. 152 określił, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości. Na podstawie art. 200 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasądził od organu na rzecz skarżącej kwotę735zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (sumę uiszczonego wpisu oraz zastępstwa w postępowaniu).