Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
646 Prawo własności przemysłowej, , , , II SA 3879/01 - Wyrok NSA z 2002-08-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II SA 3879/01 - Wyrok NSA
|
|
|||
|
NSA w Warszawie (przed reformą) | |||
|
Wiszniewska-Białecka Irena /przewodniczący sprawozdawca/ Kuba Andrzej Pietras Stanisław Marek |
|||
|
646 Prawo własności przemysłowej | |||
|
Dz.U. 1985 nr 5 poz. 17 art. 8 pkt 1, art. 49 ust. 1 pkt 3 Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. |
|||
Tezy
Reklama jest częścią kosztów dystrybutora, które zwracane są w toku działalności handlowej w rezultacie zwiększonej sprzedaży. |
||||
Sentencja
oddalono skargę. |
||||
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją UP na wniosek spółki "M" "Vela" na podstawie art. 49 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych /Dz.U. nr 5 poz. 17 ze zm./ /dalej jako: ustawa o znakach towarowych/ unieważnił prawo z rejestracji powołanego znaku. We wniosku o unieważnienie wnioskująca spółka podała, że skarżący zajmował się dystrybucją produkowanych przez nią rajstop, zaś w żadnym z dokumentów nie został upoważniony do występowania o rejestrację znaku, który należy do spółki wnioskującej. Znak ten jest jednocześnie firmą spółki i jest zarejestrowany w kraju pochodzenia. W toku postępowania przed UP skarżący twierdził, że znak został zgłoszony do rejestracji za zezwoleniem wnioskującej spółki na podstawie ustnej umowy pomiędzy nim a przedstawicielem wnioskującej spółki. "M" "Vela" nie chroniła znaku "Vela" w postaci zarejestrowanej ani w Polsce, ani w jakimkolwiek innym państwie i nie przedstawiła dowodu rejestracji znaku z wcześniejszą datą pierwszeństwa w kraju pochodzenia. Skarżący podkreślił, że poczynił duże nakłady finansowe na reklamę oraz promocję znaku i towarów. Dzięki temu znak stał się rozpoznawalny w Polsce. W uzasadnieniu orzeczenia skład orzekający podzielił stanowisko Urzędu Patentowego uznając, że rejestracja była niedopuszczalna ze względu na sprzeczność z zasadami współżycia społecznego. Stosunki pomiędzy skarżącym a wnioskującą spółką opierały się na zasadzie zaufania i właśnie ze względu na potrzebę ochrony takich szczególnych stosunków zaufania wprowadzony został do Konwencji Paryskiej art. 6 sep-ties zakazujący agentowi lub przedstawicielowi osoby, która jest właścicielem znaku w jednym z państw członkowskich związku zgłoszenia tego znaku do rejestracji bez zezwolenia właściciela. Sąd nie podzielił stanowiska skarżącego, że zarzut sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, stanowiący przeszkodę rejestracji znaku /art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych/ ma dotyczyć samego znaku, a nie jego rejestracji. NSA przypomniał, że nie chodzi tu wyłącznie o sprzeczność z zasadami współżycia społecznego samego znaku /jego treści/, lecz także o sprzeczność z zasadami określonych działań zgłaszającego i ich zamierzonego skutku /obszerne omówienie tego zagadnienia pojawiło się już w Monitorze Prawniczym 2002 nr 11 str. 483 - wyrok NSA z dnia 28 marca 2002 r. II SA 2971/01/. Skład orzekający nie zgodził się także ze skarżącym, że rejestrację znaku na jego rzecz powinny usprawiedliwiać poniesione przezeń nakłady na reklamę i promocję znaku. Zdaniem sądu Urząd Patentowy trafnie zwrócił uwagę, że reklama jest częścią kosztów dystrybutora, które zwracane są w toku działalności handlowej w rezultacie zwiększonej sprzedaży |