Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Czeluśniak Sędziowie WSA Aldona Gąsecka- Duda WSA Agnieszka Nawara- Dubiel / spr./ Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 maja 2014 r. sprawy ze skargi J.W. na decyzję nr [....] [....] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. z dnia 3 stycznia 2014 r., znak: [....] w przedmiocie nakazu rozbiórki skargę oddala

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w T. decyzją z dnia 29 kwietnia 2013 r. znak [...] na podstawie art. 80 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 83 ust. 1 działając w oparciu o art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane (Dz. U. Nr 243 z 2010 roku, poz. 1623 z późn. zm.) oraz art. 104 k.p.a. - po rozpatrzeniu sprawy budowy budynku gospodarczego dwukondygnacyjnego o wymiarach w rzucie 5,00 m x 7,00 m (pow. zabudowy 35 m ), zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości J. gm. R. - nakazał inwestorowi J. W. wykonać rozbiórkę budynku gospodarczego dwukondygnacyjnego - parter i piętro, o wymiarach w rzucie 5,00 m. x 7,00 m (pow. zabudowy 35 m2), zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości J. gm. R.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 14 listopada 2012 roku organ I instancji stwierdził, że na działce nr [...] w J. zlokalizowany jest budynek gospodarczy. Jest to budynek murowany, dwukondygnacyjny - parter i piętro, wolnostojący, przekryty stropodachem. Budynek posiada wymiary w rzucie 5,00 m x 7,00 m. Wysokość parteru wynosi 2,40 m, a wysokość piętra 2,20 m. Budowa budynku nie jest zakończona. Nie jest zakończona budowa schodów na piętro oraz nie są wykonane roboty wykończeniowe we wszystkich pomieszczeniach. Budynek wyposażony jest w wewnętrzną instalację elektryczną, z zewnątrz jest otynkowany. Obecny podczas kontroli J. W. oświadczył do protokołu, że w roku 1999 dokonał zgłoszenia w Urzędzie Gminy o zamiarze budowy przedmiotowego budynku gospodarczego i wobec niewniesienia sprzeciwu przez Urząd Gminy, po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia, jeszcze w roku 1999 wybudował budynek w stanie surowym otwartym. Na dowód powyższego J. W. przedłożył uwierzytelnioną kserokopię pisma Urzędu Gminy z dnia 15 lipca 1999 roku znak: [...] potwierdzające, że nie wniesiono sprzeciwu do zgłoszenia budowy budynku gospodarczego. J.W. i P. W. zgodnie oświadczyli, że wobec prowadzenia robót wykończeniowych przebywają w tym budynku, jednak w nim nie mieszkają obecnie, mieszkają pod adresem J..

Za pismem z dnia 23 listopada 2012 roku znak: [...] Burmistrz przekazał uwierzytelnioną kserokopię zgłoszenia wraz z załącznikami, złożonego w Urzędzie Gminy w dniu 6 lipca 1999 roku, o zamiarze budowy budynku gospodarczego o pow. 35 m2 na działce nr [...] położonej we wsi J. zgodnie z załącznikiem mapowym. Na podstawie porównania kopii mapy sytuacyjnej i mapy załączonej do zgłoszenia organ I instancji stwierdził, że przedmiotowy budynek gospodarczy został usytuowany niezgodnie ze zgłoszeniem. Ponadto Burmistrz potwierdził, że J. W. w 1999 r. posiadał gospodarstwo rolne.

Na podstawie kopii mapy sytuacyjnej i ewidencyjnej ustalono, że obecnie budynek znajduje się na działce nr [...] w J., powstałej w wyniku podziału działki nr [...]. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów współwłaścicielami działki nr [...] w J. są M. i J. W..

Działka nr [...] w J. (przed podziałem) była działką związaną z produkcją rolną - na działce tej znajdował się budynek mieszkalny, a zatem niewątpliwie omawiany budynek gospodarczy będący w budowie stanowił uzupełnienie istniejącej zabudowy zagrodowej. Zgodnie bowiem z § 3 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dni kwietnia 2002 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i usytuowanie (Dz. U. Nr 75, póz. 690 w późn. zm.) poprzez zabudowę zagrodową należy rozumieć szczególności budynki mieszkalne, budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz gospodarstwach leśnych.

W oparciu o powyższe ustalenia organ I instancji stwierdził, że inwestor J. W. w roku 1999 rozpoczął budowę budynku gospodarczego, po uprzednim dokonaniu zgłoszenia w Urzędzie Gminy.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 1 i art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy Prawo budowlane pozwolenia na budowę nie wymaga budowa obiektów gospodarczych związanych z produkcja rolną i uzupełniających zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej: parterowych budynków gospodarczych o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy rozpiętości konstrukcji większej niż 4,80 m.

Inwestor wybudował budynek piętrowy, którego nie obejmuje przytoczony wyżej przepis. Budowa przedmiotowego budynku gospodarczego piętrowego wymagała pozwolenia na budowę. Inwestor nie posiadał pozwolenia na budowę przedmiotowego budynku.

Jak wynika z powyższego przedmiotem niniejszego postępowania jest budowa budynku gospodarczego dwukondygnacyjnego (piętrowego) o wymiarach w rzucie 5,00 m x 7,00 m (pow. zabudowy 35 m2), zlokalizowanego na działce nr [...] w miejscowości J. gm. [...], bez wymaganego pozwolenia na budowę, a zatem sprawę należy rozpatrywać w trybie przepisu art. 48 przytoczonej ustawy Prawo budowlane.

Organ prowadzący postępowanie w pierwszej kolejności zbadał zgodność prowadzonej budowy będącej przedmiotem niniejszego postępowania z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Burmistrz pismem z dnia 30 listopada 2012 roku znak: [...] poinformował, że dla terenu na którym położona jest działka nr [...] w J. Gmina [...] nie posiada obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowego budynku gospodarczego piętrowego, nie była wydawana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego. Mając powyższe na uwadze organ nie znalazł podstaw do twierdzenia, że budowa budynku gospodarczego narusza przepisy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i stwierdził, że przesądzanie na tym etapie postępowania, o tym, że obiekt nie może być legalizowany byłoby przedwczesne.

W następnej kolejności zbadano, czy omawiana budowa nie narusza przepisów, w tym techniczno - budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. W ocenie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego omawiany gospodarczy nie narusza takich przepisów.

W związku z powyższym w celu umożliwienia inwestorowi legalizacji przedmiotowego budynku gospodarczego - w oparciu o art. 48 ust. 2 ustawy - Prawo budowlane - postanowieniem z dnia 5 grudnia 2012 roku znak: [...] PINB wstrzymał inwestorowi prowadzenie robót budowlanych przy budowie przedmiotowego budynku gospodarczego oraz nałożył obowiązek przedstawienia do dnia 31 marca 2014 r.

← zaświadczenia burmistrza [...] o zgodności budowy z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, albo ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy - w przypadku braku planu,

← 4 egzemplarzy projektu budowlanego,

← oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Pomimo upływu terminu wskazanego w tym postanowieniu inwestor nie przedłożył w inspektoracie wymaganych dokumentów.

W tej sytuacji stosownie do wskazań przepisu art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane stanowiącego, że w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3 stosuje się przepis ust. 1, nakazano inwestorowi wykonać rozbiórkę przedmiotowego obiektu budowlanego.

Ponieważ inwestor przedmiotowego budynku gospodarczego legitymuje się tytułem współwłasności do działki [...] w J., na której usytuowany jest przedmiotowy budynek gospodarczy, to podmiotem mniejszej decyzji uczyniono inwestora - pana J. W..

Ustalając krąg stron postępowania przyjęto, że stroną jest inwestor, będący jednocześnie współwłaścicielem działki nr [...] w J., na której usytuowany jest omawiany budynek gospodarczy (J. W.) oraz drugi współwłaściciel działki nr [...] w J. – M. W..

Od powyższej decyzji odwołał się J. W., domagając się "zalegalizowania istniejącego stanu". Podniósł, że budowa prowadzona była na podstawie dokonanego zgłoszenia. W zgłoszeniu nie była wyszczególniona wysokość budynku ani kształt dachu, istotna była jedynie powierzchnia zabudowy nieprzekraczające 35 m2. Skarżący podniósł również, iż nie dysponuje kwotą 25 000 zł aby zalegalizować budynek i dlatego wnosi o jego zalegalizowanie "bez takich kosmicznych kosztów".

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia 3 stycznia 2014 r., nr [...], znak [...] utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy uznał za prawidłowe ustalenia dotyczące kręgu stron postępowania, a także ustalenia faktyczne dotyczące lokalizacji i gabarytów budynku będącego przedmiotem postępowania. Zdaniem WINB bezspornym jest, że budynek ten nie mieści się w wyłączeniu, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 a ustawy Prawo budowlane, ponieważ nie jest budynkiem parterowym, a jego rozpiętość przekracza 4,8 m. Prawidłowe było więc zastosowanie procedury przewidzianej w art. 48 prawa budowlanego, a więc wydanie w pierwszej kolejności postanowienia, o którym mowa w art. 48 ust. 2 i 3 ustawy. Termin przedłożenia określonym w postanowieniu dokumentów był, zdaniem organu odwoławczego, wystarczający, a inwestor nie wnosił o jego przedłużenie. Ponadto w treści postanowienia pouczono, że nieprzedłożenie dokumentów skutkować będzie wydaniem nakazu rozbiórki.

Odnosząc się do zarzutów odwołania wskazano, że podnoszone kwestie pozostają bez wpływu na treść decyzji. Z uwagi na nieprzedłożenie wymienionych w postanowieniu dokumentów w zakreślonym terminie organy nadzoru budowlanego zobligowane były do wydania nakazu rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego.

Powyższą decyzję zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie J. W.. Podniósł, że 15 lipca 1999 r. uzyskał z gminy zgodę na budynek gospodarczy zgodnie z załącznikiem mapowym o powierzchni 35m2. Organ administracji nie żądał określenia wysokości budynku. Z uwagi na brak funduszy budynek jeszcze nie jest skończony. W dniu 27 października 2009 r. został wykonany przyłącz energetyczny do budynku gospodarczego, na co żona skarżącego i współwłaścicielka nieruchomości M. W. wyraziła zgodę podpisując podanie o przyłącz energetyczny. W związku, że M. W. zaczęła pić alkohol i ma zaburzenia psychiczne skarżący musiał z młodszym synem W. wyprowadzić się od żony. W tej chwili skarżący mieszka w domu z sześcioosobową rodziną (dwóch synów, córka, dwoje wnuków) w 45m2. Ponieważ było ciasno, syn P. przystosował na tym budynku gospodarczym pomieszczenie, żeby ktoś tam mógł się tymczasem przespać. Budynek nie posiadał wody ani kanalizacji, ponieważ jest to budynek gospodarczy z poddaszem. Skarżący zwrócił uwagę, że jego żona jako współwłaścicielka również powinna być adresatem decyzji o rozbiórce i ponosić jej koszty. Skarżący chciał zalegalizować budynek, ale gdy dowiedział się, że legalizacja będzie kosztować 25 tysięcy złotych to zrezygnował, gdyż nie dysponuje taką kwotą. J. W. podkreślił, że budynek żadnemu sąsiadowi nie przeszkadza, tylko współwłaścicielce, która - jego zdaniem - ma jakieś zaburzenia.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. wniósł o jej oddalenie i w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) - dalej określanej jako "p.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.).

Dokonawszy w niniejszej sprawie kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem tak określonych kryteriów, Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a zarzuty skargi nie mogą odnieść skutku.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu, że budowa przedmiotowego budynku była zgodna z dokonanym zgłoszeniem, w związku z czym nie stanowi samowoli budowlanej i nie może podlegać rozbiórce. Prawdą jest, że zgłoszenie dokonane przez skarżącego zostało przyjęte bez sprzeciwu pomimo, że nie sprecyzowano w nim wysokości planowanego budynku. Wójt Gminy powinien był wówczas wezwać o wyjaśnienie tej kwestii, a w przypadku ustalenia, że planowana inwestycja obejmuje budynek piętrowy (nie parterowy), powinien wnieść sprzeciw uzasadniając go faktem, że tylko parterowe budynki gospodarcze związane z produkcją rolną i uzupełniające zabudowę zagrodową w ramach istniejącej działki siedliskowej o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy rozpiętości konstrukcji nie większej niż 4,80 m podlegają trybowi zgłoszeniowemu (art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy Prawo budowlane w brzmieniu na dzień dokonania zgłoszenia).

Przesłanie skarżącemu pisma Wójta z dnia 15 lipca 1999 r. informującego o niewniesieniu sprzeciwu mimo niewyjaśnienia powyższych okoliczności nie czyni jednak budowy przedmiotowego budynku legalną. Przede wszystkim podkreślić należy, że skarżący wybudował zupełnie inny budynek niż ten, którego budowę zgłosił w 1999 roku. Jedynie powierzchnia zabudowy (35 m2) jest zgodna ze zgłoszeniem, natomiast zarówno usytuowanie budynku na działce, jak i jego funkcja jest odmienna.

Zgodnie z § 3 pkt 8 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o budynku gospodarczym - należy przez to rozumieć budynek przeznaczony do niezawodowego wykonywania prac warsztatowych oraz do przechowywania materiałów, narzędzi, sprzętu i płodów rolnych służących mieszkańcom budynku mieszkalnego, budynku zamieszkania zbiorowego, budynku rekreacji indywidualnej, a także ich otoczenia, a w zabudowie zagrodowej przeznaczony również do przechowywania środków produkcji rolnej i sprzętu oraz płodów rolnych. W wyroku z dnia 20 maja 2009 r., sygn. II SA/Gl 1189/08 (LEX nr 558421) WSA w Gliwicach podkreślił, że "Kategoria obiektu gospodarczego została zatem wyróżniona w oparciu o pełnioną przez niego funkcję gospodarczą. Dla kwalifikacji obiektu jako gospodarczego funkcja ta winna być dominująca i podstawową".

Tymczasem budynek będący przedmiotem postępowania ma funkcję mieszkalną, a nie gospodarczą - na co wskazuje umeblowanie pokoju na piętrze (fotografie k. 37d akt administracyjnych) oraz balkon zlokalizowany na pierwszym piętrze na całej szerokości budynku. Również w skardze J. W. podniósł, że "syn P. żeby nie iść pod most mieszkać przystosował pomieszczenie w tym budynku gospodarczym pomieszczenie, że ktoś tam mógł się tymczasem przespać". Oceny tej nie zmienia okoliczność, że budynek nie jest podłączony do kanalizacji i nie ma przyłącza wodociągowego.

Reasumując budynek, który faktycznie powstał tak dalece odbiega od budynku zgłoszonego w 1999 roku, że nie może być mowy o budowie z odstępstwami od dokonanego zgłoszenia. Prawidłowo ustalono w trakcie postępowania, iż istniejący na działce nr [...] obiekt budowlany został wybudowany bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę i prawidłowo przeprowadził postępowanie, o którym mowa w art. 48 ust. 2 - 3 ustawy Prawo budowlane.

Ustalenie, że doszło do wykonania określonych robót budowlanych bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę obligowało organy nadzoru budowlanego do nałożenia na inwestora na podstawie art. 48 ust. 3 ustawy Prawo budowlane obowiązku dostarczenia określonych tym przepisem dokumentów. W sytuacji, gdy inwestor nie wykonał obowiązku nałożonego na niego postanowieniem organu I instancji z dnia 5 grudnia 2012 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego był zobligowany do wydania nakazu rozbiórki przedmiotowego budynku - zgodnie z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane.

Odnosząc się do argumentów skargi dotyczących wysokości opłaty legalizacyjnej należy wskazać, że postanowienie o nałożeniu opłaty legalizacyjnej jest kolejnym - po wykonaniu przez inwestora obowiązków wymienionych w art. 48 ust. 3 ustawy Prawo budowlane i zbadaniu ich prawidłowości i zgodności robót budowlanych z obowiązującym prawem - etapem postępowania legalizacyjnego. Dopiero po uiszczeniu opłaty legalizacyjnej możliwe jest wydanie decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i ewentualnie pozwoleniu na wznowienie robót (art. 49 ust. 4 ustawy Prawo budowlane). Na takim też stanowisku stanął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 października 2011 r., sygn. VII SA/Wa 842/11 (LEX nr 1155982) stwierdzając: "Opłata legalizacyjna przewidziana w przepisach art. 49 ust. 1 i ust. 2 p.b. stanowi warunek legalizacji obiektu budowlanego wybudowanego bez pozwolenia na budowę. Spełnienie wymogów określony w art. 49 ust. 1 ww. ustawy otwiera możliwość legalizacji, ale do legalizacji może dojść dopiero po uiszczeniu stosownej opłaty legalizacyjnej, którą organ określa w postanowieniu podlegającym zaskarżeniu". Oznacza to, że wydanie postanowienia o ustaleniu wysokości opłaty legalizacyjnej jest obligatoryjnym etapem procesu legalizacji samowoli budowlanej. Organy prowadzące postępowanie nie mogą z tego etapu zrezygnować bez względu na okoliczności. Nie mogą również decydować o wysokości opłaty legalizacyjnej, bowiem jej wysokość wynika wprost z obowiązujących przepisów prawa. Zwrócił na to uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 lutego 2013 r., sygn. VII SA/Wa 1826/12 (LEX nr 1324126): "Organy administracji nie mogą różnicować stron postępowania w zależności od wieku, sytuacji materialnej czy też ich sytuacji życiowej. Przepis art. 5 k.c. nie ma zastosowania w postępowaniu administracyjnym. Obowiązujące przepisy nie przewidują żadnych wyjątków od obowiązku uiszczenia opłaty legalizacyjnej, który to obowiązek jest niezbędnym warunkiem odstąpienia od sankcji nakazu rozbiórki samowolnie zrealizowanych robót budowlanych, wymagających pozwolenia na budowę. Opłata legalizacyjna nie jest jednak karą, ponieważ postępowanie legalizacyjne, w toku którego zapada postanowienie ustalające taką opłatę, stwarza dla strony możliwość odstąpienia od nakazu rozbiórki samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego, z której ma ona prawo, a nie obowiązek skorzystać". Warto również przytoczyć pogląd wyrażony w wyroku WSA w Warszawie z dnia 27 listopada 2012 r., sygn. VII SA/Wa 1594/12 (LEX nr 1338813), iż ustalenie opłaty legalizacyjnej nie jest środkiem represyjnym, ani też nie ma charakteru kary administracyjnej, opłata legalizacyjna nie ma bowiem cech przymusowości. To adresat postanowienia ustalającego wysokość opłaty decyduje, czy chce skorzystać z możliwości legalizacji samowolnie wykonanego obiektu, czy też nie. W przypadku odstąpienia od legalizacji i nie uiszczenia opłaty legalizacyjnej, opłata ta nie podlega egzekucji w oparciu o przepisy u.p.e.a. Przepisy p.b. przewidują w tym przypadku sankcję w postaci nakazu rozbiórki.

Na zakończenie należy jeszcze odnieść się do podniesionego w skardze zarzutu, iż adresatem decyzji nakazującej rozbiórkę winna być również żona skarżącego M. W. jako współwłaścicielka nieruchomości, na której budynek jest posadowiony. Zgodnie z art. 52 ustawy Prawo budowlane inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany na swój koszt dokonać czynności nakazanych w decyzji, o której mowa w art. 48. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 23 lipca 2009 r., sygn. II OSK 1234/08 (LEX nr 552842) pojęcie inwestora w rozumieniu art. 52 p.b. oznacza w istocie sprawcę samowoli budowlanej. W pierwszej kolejności nakaz rozbiórki powinien być skierowany do inwestora, który jest sprawcą samowoli budowlanej.

Nie ulega wątpliwości, że inwestorem przedmiotowych robót budowlanych był wyłącznie J. W.. M. W. w piśmie z dnia 24 października 2012 r. inicjującym postępowanie administracyjne stwierdziła, że budynek został wzniesiony bez jej wiedzy i zgody, a brak jest jakichkolwiek dowodów przeciwnych. Sąd nie znalazł również potwierdzenia na podnoszoną w skardze okoliczność, że w 2009 roku M. W. wyraziła zgodę na dokonanie przyłącza energetycznego. Nie potwierdza tej okoliczności pismo dołączone do skargi dotyczące odbioru technicznego urządzeń przyłączonych do sieci "E’ S.A. Zakład Energetyczny T. (k. 4 akt sądowych). Wobec powyższego prawidłowo uznano, że inwestorem przedmiotowych robót budowlanych był J. W., natomiast M. W. jako współwłaścicielka nieruchomości powinna występować w sprawie jako strona, bowiem wynik postępowania dotyczy jej interesu prawnego.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżona decyzja jest prawidłowa i oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a.