Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Ewa Kruppik – Świetlicka Sędziowie: sędzia WSA Halina Adamczewska – Wasilewicz (spr.) sędzia WSA Leszek Kleczkowski Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Liberda - Koczorowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi F. O. Z. i R. N. w Ł. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w T. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia wysokości kwoty dotacji celowej do zwrotu wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem oddala skargę

Decyzją z dnia [...]. Starosta G. określił Fundacji [...] z siedzibą w Ł. (Skarżącej) wysokość kwoty dotacji celowej przypadającej do zwrotu, jako wykorzystanej niezgodnie

z przeznaczeniem w łącznej kwocie [...]zł, przyznanej na dofinansowanie kosztów działalności Warsztatów Terapii Zajęciowej w Ł. (WTZ) wraz z odsetkami. Uzasadniając stanowisko organ wskazał na brak podstaw prawnych do finansowania ze wskazanych środków uczestnictwa w WTZ dwóch osób, z których jedna w okresie od [...]. do [...]. nie posiadała w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności wskazania do uczestnictwa w terapii zajęciowej, a druga w okresie od [...]. do [...]. nie legitymowała się w ogóle orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności.

W odwołaniu od powyższej decyzji Skarżąca podniosła, że w jej ocenie

w sprawie nie wystąpiły podstawy do uznania, iż dotacje przekazane dla WTZ

w Ł. zostały wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem. W tym zakresie Strona powołała się na swoją niewiedzę dotyczącą braku legitymowania się przez wskazane osoby dokumentami potwierdzającymi ich prawo do uczestnictwa w WTZ w Ł.. Podniosła, że obie osoby są osobami niepełnosprawnymi, a w WTZ w Ł. udzielono im świadczeń w zakresie rehabilitacji społecznej i zawodowej. Ponadto zwróciła uwagę m.in. na niejasności stanu prawnego w przedmiocie zasad funkcjonowania

i finansowania warsztatów terapii zajęciowej, które powinny być interpretowane na jej korzyść.

Decyzją z dnia [...]. Samorządowe Kolegium Odwoławcze

w T. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i określiło Skarżącej kwotę dotacji przypadającą do zwrotu jako wykorzystaną niezgodnie z przeznaczeniem w łącznej wysokości [...] zł wraz z odsetkami. W uzasadnieniu organ przywołał m.in. treść art. 252 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 2077 ze zm.), dalej: "u.f.p." i wyjaśnił, że dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, pobrane nienależnie lub w nadmiernej wysokości podlegają zwrotowi do budżetu wraz

z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, w ciągu 15 dni od dnia stwierdzenia wykorzystania dotacji niezgodnie z przeznaczeniem. Wskazał również, że na podstawie art. 252 ust. 5 u.f.p. zwrotowi do budżetu jednostki samorządu terytorialnego podlega ta część dotacji, która została wykorzystania niezgodnie

z przeznaczeniem, nienależnie udzielona lub pobrana w nadmiernej wysokości.

Odnosząc się do pierwszej z osób, wobec których stwierdzono brak podstaw do finansowania jej uczestnictwa w terapii zajęciowej organ wyjaśnił, że w orzeczeniu

z dnia [...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. postanowił zaliczyć ją do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Jednocześnie w orzeczeniu zawarto wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej. Orzeczenie to wydano do dnia [...]. W kolejnym orzeczeniu z dnia

[...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności

w G. ponownie zaliczył ww. osobę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Jednak tym razem w orzeczeniu nie zawarto wskazania dotyczącego uczestnictwa w terapii zajęciowej. Osoba ta była uczestniczką WTZ

w Ł. do dnia [...]. włącznie.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze zajęło stanowisko, że brak wskazania do uczestnictwa w warsztacie terapii zajęciowej w orzeczeniu o niepełnosprawności

lub o stopniu niepełnosprawności uniemożliwia osobie niepełnosprawnej uczestnictwo w warsztacie terapii zajęciowej. Organ stwierdził, że pogląd ten wynika przede wszystkim z wykładni językowej art. 10f ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r.

o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych

(t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 511 ze zm.), dalej: "ustawa o rehabilitacji" oraz § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2004r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz.U. Nr 63, poz. 587), dalej: "rozporządzenie". Organ zaznaczył, że przepisy te należy interpretować mając na uwadze, że w § 11 ww. rozporządzenia zobowiązano warsztat do prowadzenia dokumentacji zawierającej podstawy do zakwalifikowania osoby niepełnosprawnej do uczestnictwa w warsztacie, natomiast w § 22 ust. 2 pkt 2 tego aktu prawnego wskazano, że kontroli działalności warsztatu podlega w szczególności ważność posiadanych przez uczestników warsztatu orzeczeń oraz treść zawartych w nich wskazań. W opinii Kolegium, łączna analiza ww. przepisów prowadzi do wniosku,

że posiadanie wskazania do uczestnictwa w terapii zajęciowej nie jest tylko warunkiem koniecznym do przyjęcia danej osoby w poczet uczestników warsztatu terapii zajęciowej, ale jest również warunkiem sine qua non posiadania statusu uczestnika

w późniejszym okresie. Organ zwrócił uwagę także na treść § 1 pkt 4 Regulaminu Organizacyjnego WTZ w Ł., który stanowi, że jest on przeznaczony dla 49 osób, które posiadają umiarkowany lub znaczny stopień niepełnosprawności, mają wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej i ukończyły 18 lat.

Reasumując tę część rozważań organ odwoławczy stwierdził, że ww. osoba od dnia

[...]. do dnia [...]. była uczestnikiem WTZ w Ł., mimo że nie posiadała wskazania do uczestnictwa w terapii zajęciowej w orzeczeniu

o stopniu niepełnosprawności, a zatem wykorzystanie dotacji na działania podejmowanie w stosunku do tej osoby jest przykładem wydatkowania dotacji niezgodnie z przeznaczeniem.

Odnośnie do drugiej osoby, wobec której stwierdzono nieuprawnione wydatkowanie dotacji, Kolegium podało, że w orzeczeniu z dnia [...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. postanowił zaliczyć tę osobę do znacznego stopnia niepełnosprawności. Ten sam Zespół zmienił to orzeczenie w dniu [...]. w ten sposób, że zawarł w nim wyraźne wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej. Orzeczenie zostało wydane do dnia

[...]. W kolejnym orzeczeniu z dnia [...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. zaliczył ww. osobę do znacznego stopnia niepełnosprawności i zawarł wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej. Organ zauważył, że w orzeczeniu tym wyraźnie zaznaczono, iż ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia [...]., co zostało zupełnie pominięte w zaskarżonej decyzji. Kolegium podniosło, że w świetle aktualnie obowiązującego art. 10f ust. 4 ustawy o rehabilitacji, uczestnik warsztatu ma prawo do uczestnictwa w terapii zajęciowej do końca miesiąca następującego po miesiącu,

w którym nastąpiła utrata ważności orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Organ zaznaczył, że przepis ten obowiązuje jednak dopiero od dnia [...]. w wyniku wejścia w życie ustawy z dnia 10 maja 2018r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1076), a więc nie może mieć zastosowania do ww. osoby. Organ nadmienił, że w projekcie tej ustawy (druk sejmowy nr 2215, Sejm VIII kadencji) próżno szukać wyjaśnienia celu nowelizacji w powyższym zakresie. Zatem według organu, w okresie sprzed wejścia w życie ww. nowelizacji istniała w tym zakresie swego rodzaju luka prawna. Organ odwoławczy podkreślił również, że o ile w niniejszej sprawie trzeba stosować "dawne" przepisy materialnego prawa administracyjnego,

o tyle należy stosować przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2017r., poz. 1257 ze zm.), dalej: "k.p.a.", obowiązujące od dnia 1 czerwca 2017r., w tym art. 7a, który ustanawia zasadę rozstrzygania wątpliwości interpretacyjnych normy prawnej na korzyść strony.

W związku z powyższym, w ocenie Kolegium, jakkolwiek ww. osoba w okresie od dnia 1 kwietnia do dnia [...]. nie legitymowała się orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, to była w tym okresie osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym, co potwierdzono w orzeczeniu Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania

o Niepełnosprawności w G. z dnia [...]. Wobec tego, zdaniem organu odwoławczego, nie ma podstaw do określenia z tego tytułu kwoty dotacji podlegającej zwrotowi.

W skardze do tut. Sądu Skarżąca podniosła, że w jej ocenie brak było podstaw prawnych do wydania zaskarżonej decyzji. Przytoczony w decyzji art. 252 ustawy

o finansach publicznych odnosi się do wykorzystania dotacji niezgodnie

z przeznaczeniem. Zdaniem Skarżącej otrzymana dotacja w całości została wykorzystana na rehabilitację społeczną i zawodową osób niepełnosprawnych

w ramach warsztatu terapii zajęciowej, więc nie może być mowy o wykorzystaniu jej niezgodnie z przeznaczeniem. Strona zaznaczyła, że nie kwestionuje stwierdzonych przez Zespół Kontrolny uchybień, uważa jednak, że art. 10f w pkt 1 ustawy

o rehabilitacji określa, iż osoby niepełnosprawne są kierowane do uczestnictwa

w warsztacie terapii zajęciowej - zgodnie ze wskazaniem zawartym w orzeczeniu

o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności. Skarżąca podniosła,

że w przedmiotowej sprawie nie miała do czynienia z kierowaniem osoby niepełnosprawnej do warsztatu, ale z kontynuacją już wcześniej rozpoczętego procesu rehabilitacji w ramach warsztatu. Zdaniem Strony, w tej sytuacji Powiatowy Zespół ds. Orzecznictwa o Niepełnosprawności powinien zwrócić się z zapytaniem, czy takie wskazanie w orzeczeniu powinno się znaleźć (uwzględniając, że podstawą uznania niepełnosprawności są problemy intelektualne) nawet w sytuacji braku podkreślenia tego faktu we wniosku o wydanie orzeczenia. Brak regulacji prawnych w tym zakresie nie powinien być wykorzystany przeciwko organizacji, która w dobrej wierze prowadzi terapię i rehabilitację osób niepełnosprawnych.

Mając na uwadze przedstawione w uzasadnieniu argumenty Skarżąca wniosła

o zmianę zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, w całości podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie procesowym z dnia [...]. Skarżąca podtrzymała swoje stanowisko w sprawie. Ponownie stwierdziła, że środki publiczne pochodzące z dotacji zostały wykorzystane zgodnie z ich pierwotnym przeznaczeniem. Dodała, że zapisy

art. 49 ustawy o rehabilitacji nie dotyczą organizacji społecznych tworzących lub prowadzących warsztaty terapii zajęciowej, a zatem przepis ten nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. W związku z powyższym Strona wniosła

o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I. Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018r., poz. 1302, dalej: "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, że zadaniem wojewódzkiego sądu administracyjnego jest zbadanie legalności zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem,

to znaczy ustalenie, czy organy orzekające w sprawie prawidłowo zinterpretowały

i zastosowały przepisy prawa w odniesieniu do właściwie ustalonego stanu faktycznego.

Realizując powyższe uprawnienia Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem w sprawie nie doszło do naruszenia zastosowanych przepisów prawa materialnego, zaś w działaniach organów nie sposób dopatrzyć się uchybień proceduralnych, które mogłyby skutkować uchyleniem decyzji.

Spór w sprawie sprowadza się do zagadnienia, czy zgodne z prawem jest orzeczenie przez organy w przedmiocie zwrotu dotacji celowej jako wykorzystanej niezgodnie z przeznaczeniem w łącznej wysokości [...] zł wraz z odsetkami. Organ odwoławczy stoi na stanowisku, że dotacja została wykorzystana (w części) niezgodnie z przeznaczeniem, bowiem jedna z uczestniczek Warsztatu Terapii Zajęciowej (WTZ) nie posiadała w okresie od [...]. do [...]. wskazania do uczestnictwa w tej terapii zajęciowej w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności. Zdaniem natomiast skarżącej Fundacji, wymieniona przez organ osoba kontynuowała wcześniej rozpoczęty proces rehabilitacji w ramach warsztatu, zatem nie była kierowana ponownie do uczestnictwa w WTZ. Ponadto do Fundacji nie ma zastosowania art. 49e ustawy o rehabilitacji.

W zaistniałym sporze rację należy przyznać organowi odwoławczemu.

II. Wskazania na wstępie wymaga, że zgodnie z art. 252 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 i 6 ustawy o finansach publicznych dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, podlegają zwrotowi do budżetu wraz z odsetkami w wysokości jak dla zaległości podatkowych. Zwrotowi do budżetu jednostki samorządu terytorialnego podlega ta część dotacji, która została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem, nienależnie udzielona lub pobrana

w nadmiernej wysokości wraz z odsetkami.

Materialnoprawną podstawę orzekania w rozpoznawanej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Na podstawie art. 10b ust. 1 tej ustawy "Warsztaty mogą być organizowane przez fundacje, stowarzyszenia lub przez inne podmioty." Zgodnie z art. 10b ust. 2 i ust. 2a ww. ustawy:

- koszty utworzenia, działalności i wynikające ze zwiększenia liczby uczestników warsztatu są współfinansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, oraz ze środków samorządu powiatowego, lub innych źródeł,

z zastrzeżeniem ust. 2a, 2b, 3 i 4 oraz art. 68c ust. 1 (ust. 2);

- koszty działalności warsztatu są finansowane ze środków samorządu powiatowego

w wysokości co najmniej 10% tych kosztów (ust. 2a).

Istotna w sprawie jest też regulacja art. 10f ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stosownie do której osoby niepełnosprawne są kierowane do uczestnictwa w warsztacie - zgodnie ze wskazaniem zawartym w orzeczeniu o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności. Na podstawie zaś art. 35a ust. 1 pkt 8 ustawy o rehabilitacji do zadań powiatu należy dofinansowanie kosztów tworzenia i działania warsztatów terapii zajęciowej. Podać należy, że z powołaniem się na ten przepis ustawy o rehabilitacji,

w dniu [...]. została zawarta umowa nr [...] między Powiatem G. a skarżącą Fundacją "o warunkach działania i finansowania Warsztatu Terapii Zajęciowej w Ł." (k. 3 akt administracyjnych organu I instancji).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przepisy ustawy o finansach publicznych, ustawy o rehabilitacji oraz postanowienia ww. umowy o dofinansowanie wraz z aneksami, zarówno po stronie Fundacji, jak i Powiatu, wyznaczyły określone obowiązki i procedurę, w sytuacji nieprawidłowego (niezgodnego z umową) ich wykonywania. Powiat wywiązał się z obowiązku przekazania Stronie dofinansowania na realizację projektu pn. "o warunkach działania i finansowania Warsztatu Terapii Zajęciowej w Ł.". Strona zobowiązała się do wydatkowania otrzymanych środków zgodnie z ich przeznaczeniem.

III. W wyniku czynności kontrolnych ustalono, że w orzeczeniu z dnia [...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. zaliczył jedną z uczestniczek do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Jednocześnie w orzeczeniu zawarto wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej. Orzeczenie to wydano do dnia [...]. W kolejnym orzeczeniu z dnia

[...]. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w G. ponownie zaliczył tę uczestniczkę do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, jednak tym razem w orzeczeniu nie zawarto wskazania dotyczącego uczestnictwa tej osoby w terapii zajęciowej. Ustalono, że pomimo tego - co nie jest sporne - była ona uczestniczką Warsztatów Terapii Zajęciowej w Ł. do dnia [...]. włącznie.

W tym stanie sprawy rację ma Samorządowe Kolegium Odwoławcze, że brak wskazania do uczestnictwa w warsztacie terapii zajęciowej w orzeczeniu

o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności, uniemożliwia osobie niepełnosprawnej uczestnictwo w warsztacie terapii zajęciowej. Stanowisko to ma pełne oparcie w regulacji art. 10f ust. 1 pkt 1 ustawy o rehabilitacji, który wymaga, aby do uczestnictwa w warsztacie kierowane były osoby zgodnie ze wskazaniem zawartym

w orzeczeniu o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności. Ponadto należy mieć na uwadze § 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej

z dnia 25 marca 2004r. w sprawie warsztatów terapii zajęciowej (Dz.U. Nr 63, poz. 587), który stanowi, że fundacja, stowarzyszenie lub inny podmiot, zamierzające utworzyć lub prowadzące warsztat, kwalifikują kandydatów do uczestnictwa w warsztacie zgodnie ze wskazaniami do terapii zajęciowej, zawartymi w orzeczeniu o stopniu niepełnosprawności wydanym przez właściwy organ. Na podstawie zaś § 11 pkt 1 lit. a tego rozporządzenia, zobowiązano warsztat do prowadzenia dokumentacji zawierającej podstawy do zakwalifikowania osoby niepełnosprawnej do uczestnictwa w warsztacie.

Z kolei w § 22 ust. 2 pkt 2 tego aktu prawnego wskazano, że kontroli działalności warsztatu podlega w szczególności ważność posiadanych przez uczestników warsztatu orzeczeń oraz treść zawartych w nich wskazań.

IV. Zdaniem Sądu, z powyższego jednoznacznie wynika, że posiadanie wskazania do uczestnictwa w terapii zajęciowej jest przesłanką do przyjęcia danej osoby w poczet uczestników warsztatu terapii zajęciowej oraz posiadania statusu uczestnika przez cały czas tej terapii. Jeżeli zatem dana osoba utraci taki status bądź

w danej dacie wygaśnie to prawo, to nie budzi wątpliwości, że podmiot realizujący terapię nie może korzystać z dofinansowania na tę osobę. Okoliczność natomiast podnoszona w skardze, jakoby wystarczające było posiadanie takiego wskazania na etapie kierowania na terapię, a nie legitymowanie się takim statusem przez cały okres terapii, pozostaje w sprzeczności w przywołanymi regulacjami prawnymi. Kłóci się także z celem dotacji, bowiem w rzeczywistości mogłoby dojść do korzystania

z dofinansowania przez osoby, które po pewnym czasie nie potrzebują w ogóle takiej terapii (skoro podmiot kwalifikujący nie stwierdził takiego wskazania), a mimo to środki publiczne w formie dotacji byłyby przeznaczane także na uczestnictwo tej osoby

w takich zajęciach. Sąd zauważa, że obowiązkiem podmiotu korzystającego z dotacji jest posiadanie dokumentacji potwierdzającej jej prawo do pobierania środków publicznych.

Skoro kontrola wykazała, że jedna z uczestniczek od dnia [...]. do dnia [...]. była uczestnikiem Warsztatu Terapii Zajęciowej w Ł., mimo iż nie posiadała wskazania do uczestnictwa w terapii zajęciowej w orzeczeniu

o stopniu niepełnosprawności, to oznacza, iż nie był realizowany cel dotacji. Należy przyjąć, że tylko w przypadku osób mających wskazanie do uczestnictwa w terapii zajęciowej zawarte w orzeczeniu o niepełnosprawności lub o stopniu niepełnosprawności, można twierdzić o wykorzystaniu dotacji na działania zgodne

z przepisami prawa. W przeciwnym razie dochodzi do wydatkowania dotacji na cele inne niż te, dla realizacji których została ona udzielona, tj. niezgodnie

z przeznaczeniem. W takiej sytuacji zastosowanie ma art. 252 ust. 1 pkt 1 i ust. 5 i 6 u.f.p. stanowiący, że dotacje udzielone z budżetu jednostki samorządu terytorialnego wykorzystane niezgodnie z przeznaczeniem, podlegają zwrotowi do budżetu wraz

z odsetkami w wysokości jak dla zaległości podatkowych. Zwrotowi do budżetu jednostki samorządu terytorialnego podlega ta część dotacji, która została wykorzystana niezgodnie z przeznaczeniem, nienależnie udzielona lub pobrana

w nadmiernej wysokości wraz z odsetkami.

V. W piśmie procesowym z dnia [...]. Skarżąca stwierdziła,

że zapisy art. 49 ustawy o rehabilitacji nie dotyczą organizacji społecznych tworzących lub prowadzących warsztaty terapii zajęciowej, a zatem przepis ten nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Zauważyć należy, że zarówno organ pierwszej instancji, jak i odwoławczy nie powołały w podstawie prawnej ani art. 49, ani art. 49e tej ustawy. Organy tych przepisów nie stosowały, lecz przepisy ustawy o finansach publicznych, przywołując ich treść i wymieniając je w podstawie prawnej decyzji

– art. art. 61 ust. 1 pkt 4, art. 252 ust. 1 pkt 1, ust. 5, ust. 6 pkt 1. Zastosowanie

i powołanie tych przepisów prawa, Sąd ocenia jako w pełni uprawnione.

VI. Nie powielając wszystkich ustaleń organu odwoławczego, szczegółowo wymienionych w zaskarżonej decyzji korygującej ustalenia organu pierwszej instancji

(a które Sąd uznaje za prawidłowe), należy podkreślić, iż organ trafnie uznał,

że wskazane przepisy i umowa o dofinansowanie zostały naruszone. Konsekwencją zaś tego było zobowiązanie Fundacji do zwrotu kwoty przekazanej przez Starostę na realizację projektu wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych. Zasadnie zatem organ wydał decyzję w tym przedmiocie.

Podkreślenia wymaga, że uzyskanie dofinansowania ze środków publicznych, dysponowanie nimi oraz ich rozliczenie dokonywane jest zgodnie ze sformalizowanymi procedurami i wymaga rygorystycznego przestrzegania przepisów, między innymi

w zakresie wymogów formalnych dotyczących dokumentów potwierdzających spełnienie warunków do otrzymania dofinansowania. Strona zawierając umowę była świadoma, że będzie wymagało to od niej wykazania określonych faktów. Zgodnie

z utrwalonym już orzecznictwem sądów administracyjnych, to na podmiocie, któremu powierzono środki publiczne, spoczywa ciężar wykazania, że otrzymana kwota dofinansowania została skonsumowana na realizację ściśle określonych celów. Strona podpisując umowę i otrzymując takie środki, nie może przerzucać swojego obowiązku na Starostwo i wymagać, aby organ wyręczył ją w pilnowaniu, czy aby dysponuje

- w trakcie otrzymywania dotacji - nadal aktualną dokumentacją dotyczącą uprawnień osób korzystających z terapii.

Zakres wykorzystania dofinansowania został wyraźnie określony w umowie będącej podstawą udzielenia tej pomocy, zatem dofinansowanie mogło być wykorzystane tylko na finansowanie tych konkretnych wydatków. Przekroczenie zakresu przedmiotowego finansowanych celów musi być traktowane jako wykorzystanie dofinansowania niezgodnie z przeznaczeniem. Przeprowadzona kontrola (w dniach [...]. – [...].) ustaliła, że Strona nie realizowała zawartej umowy

o dofinansowanie i naruszyła przepisy ustawy o rehabilitacji oraz ww. rozporządzenia, które nie nastręczają żadnych trudności w ich rozumieniu. Nie można zatem podzielić stanowiska Skarżącej co do niejasności przepisów prawa, które obowiązana była stosować.

Sąd stwierdza, że organy przeprowadziły postępowanie dowodowe podejmując niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Strona była zawiadamiana o podejmowanych czynnościach i miała możliwość aktywnego uczestniczenia w tych czynnościach. Należy wyjaśnić, że zasada prawdy obiektywnej wyrażona w art. 7 k.p.a. oraz zawarty w art. 77 § 1 k.p.a. obowiązek wyczerpującego zebrania przez organ materiału dowodowego nie oznacza nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez organ materiałów dowodowych mających potwierdzić okoliczności korzystne dla Strony. Zasady, na które powołuje się Strona nie oznaczają, że organ ma obowiązek zastąpić Stronę w udokumentowaniu jej działalności. Jeżeli środki publiczne zostały wydane w sposób prawidłowy, Strona powinna taką okoliczność udowodnić, gdyż z takiego faktu wyprowadza dla siebie korzystne skutki prawne. To Skarżąca jako beneficjent, a nie organ, jest obowiązana do posiadania dokumentów, które powinny uprawnienie do dotacji wykazywać.

Z akt rozpoznawanej sprawy i z uzasadnienia decyzji niewątpliwie wynika, że organ odwoławczy zbadał wyczerpująco wszystkie okoliczności faktyczne i dokonał obiektywnej oraz wnikliwej ich oceny, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją.

VII. Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny uznając,

że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

H. Adamczewska – Wasilewicz E. Kruppik – Świetlicka L. Kleczkowski