Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie asesor sądowy WSA Elżbieta Lemańska, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi Miasta S. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody P. z dnia [...] sierpnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności "Regulaminu strefy płatnego parkowania na terenie Miasta S." w części 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; 2. zasądza od Wojewody P. na rzecz skarżącego Miasta S. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

U podstaw podjętego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia.

W dniu [...] lipca 2018 r. Rada Miejska w S. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania oraz wysokości stawek opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie

i sposobu ich pobierania. W załączniku Nr 2 do ww. uchwały, stanowiącym Regulaminu strefy płatnego parkowania na terenie Miasta S. (dalej powoływany jako: "Regulamin") określono w § 6 zdanie pierwsze, że: "Karty abonamentu wydaje się po złożeniu u operatora SPP wniosku o wydanie karty abonamentu z oznaczeniem numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego". W § 7 tego Regulaminu wskazano zaś, że: "W przypadku utraty karty abonamentu lub zmiany numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego, operator SPP wydaje nieodpłatnie nową kartę abonamentu". Powyższe regulacje Rada Miejska podjęła między innymi na podstawie upoważnienia zawartego w art. 13b ustawy z dnia 21 marca 1985 r.

o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm., dalej jako: "u.d.p.").

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] sierpnia 2018 r. znak [...] Wojewoda P. stwierdził nieważność § 6 zdanie pierwsze

w zakresie zwrotu "z oznaczeniem numeru rejestracyjnego pojazdu samochodowego" oraz § 7 w zakresie zwrotu "lub zmiany numeru rejestracyjnego pojazdu schodowego" ww. Regulaminu.

Wojewoda P. wskazał, że przedmiotowa uchwała wpłynęła do organu nadzoru w dniu [...] lipca 2018 r. i z urzędu poddana została kontroli legalności, która wykazała, że część zapisów tej uchwały została podjęta z istotnym naruszeniem prawa. W ocenie Wojewody P. norma prawna zawarta w art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p. wprost stanowi, że "wprowadzenie opłat abonamentowych może nastąpić dla niektórych kategorii użytkowników dróg". Oznacza to, że przepis ten właściwie wyklucza przypisanie opłaty do konkretnego pojazdu. Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia

24 września 2015 r. w sprawie II SA/Go 424/15, Wojewoda P. stanął na stanowisku, że wydanie karty abonamentowej na wniosek z oznaczeniem numeru rejestracyjnego pojazdu stanowi naruszenie obowiązujących przepisów również

z tego powodu, że ogranicza prawo posiadaczowi abonamentu do korzystania z tej formy uiszczania należności tylko do jednego, ściśle określonego pojazdu, co

w sposób bezprawny ogranicza prawo do korzystania ze swojej własności. Następnie Wojewoda wskazał, że zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że wykładnia norm o charakterze kompetencyjnym powinna być dokonywana w sposób ścisły i literalny. Jednocześnie zakazuje się wykładni rozszerzającej przepisów kompetencyjnych oraz wyprowadzania kompetencji w drodze analogii (tak: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 czerwca 2000 r., K 25/99, OTK 2000/141).

Z uwagi na powyższe, Wojewoda P. uznał za konieczne wyeliminowanie z obrotu prawnego wskazanych wyżej regulacji poprzez stwierdzenie ich nieważności.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze złożyła do tutejszego sądu administracyjnego, Rada Miejska w S., która zarzuciła naruszenie:

- art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z

2018 r., poz. 994 ze zm.) przez wydanie skarżonego rozstrzygnięcia z uchybieniem trzydziestodniowego terminu, o którym mowa w tym przepisie,

- art. 13b ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r o drogach publicznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2222 ze zm.) przez błędna jego wykładnię, tj. dowolne przyjęcie, że przepis ten wyklucza przypisanie opłaty do konkretnego pojazdu.

Odnośnie pierwszego zarzutu skargi podkreślono, że wbrew uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego, w którym przyjęto, że uchwała Rady Miejskiej

w S. z dnia [...] lipca 2018 r. wpłynęła do organu nadzorczego w dniu [...] lipca 2018 r., została ona przekazana Wojewodzie P. na platformę e-puap

w dniu [...] lipca 2018 r. i w tym samym dniu została odebrana przez organ nadzoru. Skoro zatem wniosek o ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym uchwały wpłynął do organu nadzoru w dniu [...] lipca 2018 r., to termin trzydziestodniowy do stwierdzenia jej nieważności przez ten organ upłynął w dniu 26 sierpnia 2018 r. Tymczasem rozstrzygniecie nadzorcze Wojewody P. zostało opatrzone datą [...] sierpnia 2018 r., a zatem zostało podjęte po upływie terminu określonego w art. 91 ust. 1 u.s.g. Powyższe uzasadnia wniosek o uchylenie skarżonego rozstrzygnięcia.

W ocenie skarżącej, w realiach niniejszej sprawy Wojewoda P. dokonał również błędnej wykładni art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p. Z powyższej normy prawnej nie wynika bowiem, aby rada gminy (rada miasta) nie była upoważniona do uchwalenia przepisów konkretyzującym wymogi abonamentu. Umknęło bowiem uwadze organu nadzoru, że wskazany wyżej przepis nie wskazuje radzie gminy (radzie miasta), czym powinna się kierować przy ustalaniu podmiotów objętych przywilejem stawki zerowej, jak i wprowadzając opłaty abonamentowe oraz nie wskazuje kryteriów, jakimi obowiązana jest kierować się rada gminy (rada miasta) przy doborze użytkowników drogi uprawnionych do korzystania z preferencyjnych zasad ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, pozostawiając w tym zakresie swobodę radzie gminy (radzie miasta). W wyroku z dnia 14 grudnia 2017 r. (I OSK 19/17, LEX nr 2440716) Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyraził pogląd, że regulacje określające abonament jako dokument zawierający numer rejestracyjny pojazdu, potwierdzający wniesienie opłaty za postój w Strefie Płatnego Pakowania w okresie na nim oznaczonym, nie wykraczają poza upoważnienie ustawowe odnoszące się do strefy płatnego parkowania, co czyni zasadnym zarzut błędnej wykładni art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p. dokonanej przez Wojewodę P. w skarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.

Z wyżej wskazanych przyczyn strona skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie i wniósł o jej oddalenie. Nadto dodatkowo podniósł, że zakwestionowane w rozstrzygnięciu zapisy oprócz naruszenia art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p,. pozostają także w sprzeczności z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922, dalej jako: "u.o.d.o.). W światle bowiem tej ustawy informacje o numerze rejestracyjnym pojazdu stanowią dane osobowe. Takie stanowisko ma swoje odzwierciedlenie między innymi w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 30/14,

w którym Sąd uznał, że informacje o numerze rejestracyjnym pojazdu stanowią dane osobowe z uwagi na fakt, że informacja ta pozwala na identyfikację właściciela pojazdu poprzez dostęp do Centralnej Ewidencji Pojazdów. Dalej Wojewoda stwierdził, że uchwała Rady nakładająca obowiązek podania informacji stanowiącej dane osobowe w postaci numeru rejestracyjnego doprowadzi do przetwarzania danych osobowych. Dopuszczalność zaś przetwarzania takich danych możliwa jest jedynie w przypadkach enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 u.o.d.o.

W sytuacji zaś nałożenia w kwestionowanych zapisach uchwały obowiązku podania numeru rejestracyjnego pojazdu, żadna z przesłanek wymienionych w art. 23 ust. 1 nie zachodzi, wobec powyższego uznać należy, że przedmiotowe zapisy podjęte zostały również z naruszeniem art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych.

Wojewoda P. nie podzielił też zarzutu skargi, odnoszącego się do podjęcia zaskarżonego rozstrzygnięcia z uchybieniem trzydziestodniowego terminu, o którym mowa w art. 91 ust. 1 u.s.g. Organ zwrócił uwagę, że termin, o którym mowa wyżej dotyczy doręczenia uchwały w trybie określonym w art. 90 u.s.g., tj.

w trybie przekazywania uchwał do organu nadzoru celem poddania ich kontroli legalności. Tego trybu nie można utożsamiać z kierowaniem do organu uchwał celem ich publikacji w wojewódzkim dzienniku urzędowym. Ten ostatni obowiązek wypływa z treści art. 15 ust. 1 ustawy o ogłoszeniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych i faktycznie został spełniony w dniu [...] lipca 2018 r. Pismo zaś Prezydenta Miasta S., w którym powołano się na art. 90 ust. 1 u.s.g.

w odniesieniu między innymi do uchwały w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, zostało przesłane do organu nadzoru dniu [...] lipca 2018 r. i od tej daty należy liczyć bieg terminu dla podjęcia rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zakwestionowane przez Wojewodę P. zapisy ww. Regulaminu, wedle których abonament uprawniający do parkowania pojazdu w wyznaczonym miejscu powiązany został

z numerem rejestracyjnym konkretnego pojazdu, nie naruszają prawa w sposób istotny.

Stwierdzając nieważność tych zapisów, Wojewoda P. uznał, że wykraczają one poza upoważnienie ustawowe odnoszące się do strefy płatnego parkowania (art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p.). Ponadto dodatkowo pozostają w sprzeczności z art. 23 ust. 1 u.o.d.o.

Na wstępie rozważeń wskazać należy, że przesłanki zgodności z prawem uchwały organu gminy określone zostały w art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca

1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U z 2018 r., poz. 994 ze zm., dalej jako: "u.s.g.") w którym to przepisie stwierdza się, że uchwała organu gminy sprzeczna

z prawem jest nieważna. O nieważności uchwały w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia jej doręczenia, w trybie określonym art. 90. W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano

z naruszeniem prawa (art. 91 ust. 4 u.s.g.).

W nauce prawa przyjmuje się, że przesłanką stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy jest istotna sprzeczność uchwały z prawem, przez co rozumie się oczywistość i bezpośredniość tej sprzeczności z prawem. Również

w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtowany został pogląd, zgodnie

z którym orzeczenie o stwierdzeniu nieważności uchwały przez wojewodę może być wydane tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym i gdy wynika to wprost z treści takiego przepisu (por. wyrok NSA z dnia 22 sierpnia 1990 r., SA/Gd 796/90, OSP 1991, Nr 3, poz. 129; wyrok WSA

w Warszawie z dnia 5 września 2007 r., II SA/Wa 760/07, www.cbois.nsa.gov.pl.).

Rozstrzygnięcie nadzorcze o nieważności uchwały zapada zatem w razie ustalenia, że jest ona dotknięta wadą kwalifikowaną polegającą na tego rodzaju sprzeczności z prawem, która jest "czymś więcej" niż tylko nieistotnym naruszeniem prawa (por. W. Chróścielewski, Z. Kmieciak – Postępowanie w sprawach nadzoru nad działalnością komunalną, Warszawa 1995, str. 28). Rozstrzygnięcie nadzorcze musi jednoznacznie wskazywać, jaki przepis prawa został uchwałą naruszony i na czym to naruszenie polegało. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia

18 kwietnia 2000r. w sprawie o sygn. III SA 397/00 (ONSA z 2001 r., z.3, poz. 117), stwierdził, że stosując środek nadzorczy uprawniony do tego organ jest zobowiązany w sposób nie budzący wątpliwości do wykazania sprzeczności postanowień badanej uchwały z prawem, wyjaśniając sens przepisów, które w jego ocenie zostały naruszone.

Dokonując oceny legalność stwierdzonej nieważności ww. zapisów Regulaminu, przy uwzględnieniu powyższych uwag, wskazać należy, że przepisami zawierającymi wzorce odniesienia w sprawie stanowiącej przedmiot niniejszego rozpoznania są normy art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p. Zgodnie bowiem z wyżej przedstawionym stanowiskiem organu nadzoru (szerzej zaprezentowanym w odpowiedzi na skargę) powołany przepis nie daje podstawy do wprowadzenia abonamentu, jako dokumentu, który zawiera numer rejestracyjny samochodu, gdyż w znaczący sposób ogranicza to posiadaczowi danego abonamentu możliwość korzystania z niego, upoważniając do parkowania w strefie płatnego parkowania jedynie konkretnego pojazdu.

Z taką argumentacją nie sposób się jednak zgodzić. Stosownie bowiem do treści art. 13b ust. 4 pkt 2 u.d.p., rada gminy (rada miasta), ustalając strefę płatnego parkowania może wprowadzić opłaty abonamentowe lub zryczałtowane oraz zerową stawkę opłaty dla niektórych użytkowników drogi. Jak słusznie zauważył NSA

w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 grudnia 2017 r. sygn. akt I OSK 1449/17, "ustawodawca konstruując powyższe upoważnienie ustawowe, nie wprowadził

w ustawie o drogach publicznych kryteriów, jakimi obowiązana jest kierować się rada gminy (rada miasta) przy doborze użytkowników drogi uprawnionych do korzystania

z preferencyjnych zasad ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, pozostawiając w tym zakresie swobodę radzie gminy (radzie miasta)." Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że "swoboda rady gminy (rady miasta) przy określaniu użytkowników uprawnionych do uiszczania opłaty abonamentowej lub opłaty zryczałtowanej nie jest nieograniczona. Ograniczenie swobody działania w tym zakresie zakreślone jest poprzez jednoznacznie wskazany przez ustawodawcę cel, jakiemu generalnie służy wprowadzenie opłat za parkowanie. Jak stanowi zaś art. 13b ust. 2 u.d.p., strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu,

w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej." W tym miejscu przywołać należy wyrok NSA z dnia 7 października 2011 r. sygn. akt I OSK 1276/11, w którym Sąd ten stwierdził, że "ustawodawca, wprowadzając w ustawie o drogach publicznych możliwość tworzenia stref płatnego parkowania, kierował się nie tylko potrzebą zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale także koniecznością zapewnienia ochrony wolności i praw innych osób. Towarzyszący rozwojowi aglomeracji miejskich wzrost liczby posiadanych przez obywateli aut sprawił, że w centrach miast zaczęło brakować przestrzeni do ich parkowania (zwykle w takich też miejscach powstają strefy płatnego parkowania). Centra miast, charakteryzujące się ścisłą zabudową, niejednokrotnie nie pozwalają na sytuowanie nowych obiektów budowlanych takich, jak parkingi miejskie,

a istniejące miejsca parkingowe to najczęściej wydzielona w tym celu przestrzeń

w pasie drogowym. Problem tworzenia stref płatnego parkowania w swej istocie dotyczy nie tylko potrzeby zaprowadzenia ładu przestrzennego, a więc bezpieczeństwa i porządku publicznego, ale wiąże się również z koniecznością zapewnienia ochrony wolności i praw tych obywateli, których domy czy mieszkania znajdują się właśnie w centrach miast, gdzie dojazd bądź dojście do miejsca zamieszkania są utrudnione z uwagi na liczbę znajdujących się tam pojazdów (ochrona prawa własności). Tworzenie stref płatnego parkowania, na podstawie

i w granicach upoważnienia zawartego w ustawy o drogach publicznych, jest zatem ograniczeniem podyktowanym ochroną konstytucyjnych wartości, pozostającym

w zgodzie z zasadą proporcjonalności."

Odnosząc powyższe do sprawy niniejszej, stwierdzić należy, że zawarte

w zakwestionowanych zapisach Regulaminu regulacje nie zostały podjęte

z naruszeniem art. 13 b ust.4 pkt 2 u.d.p. Rację bowiem ma skarżąca, że z treści ww. przepisu nie wynika, aby rada gminy (rada miasta) nie była upoważniona do uchwalenia przepisów konkretyzującym wymogi abonamentu. Na poparcie powyższej tezy wskazać należy, że przepis art. 13b u.d.p. wymaga rozpatrzenia w kontekście pełnej regulacji prawnej, dotyczącej opłaty za postój pojazdów samochodowych, gdyż źródło wątpliwości dotyczących jego interpretacji tkwi w treści art. 13 ust. 1 pkt 1 tej ustawy. Według tego ostatniego przepisu, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Realizacja opłat w strefie płatnego parkowania może się odbywać poprzez wykupienie abonamentu. Dlatego też treść art. 13b ust. 1 u.d.p. interpretowanego z pominięciem art. 13 ust. 1 nie powinna budzić wątpliwości. Obowiązek uiszczenia opłaty wiąże się każdorazowo z parkowaniem pojazdu na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, z tego powodu regulacja przyjęta zaskarżoną uchwałą pozwala na powiązanie abonamentu z numerem rejestracyjnym pojazdu. Służy potrzebie zaprowadzenia ładu przestrzennego, a więc bezpieczeństwie i porządkowi publicznemu. Jeżeli obowiązek wnoszenia opłaty za postój pojazdu samochodowego dotyczy korzystających z dróg publicznych, a ustalając strefę płatnego parkowania rada gminy (rada miasta) upoważniona została do wprowadzenia opłat abonamentowych lub zryczałtowanych dla niektórych użytkowników, to podanie w abonamencie numeru rejestracyjnego pojazdu, w ocenie Sądu, umożliwia kontrolę przyznania abonamentu użytkownikom dróg, wskazanym w zaskarżonej uchwale. Nie została zatem naruszona zasada proporcjonalności, albowiem wymóg podania numeru rejestracyjnego jest usprawiedliwiony okolicznościami, a mianowicie jest niezbędny dla osiągniecia konkretnego celu.

Podobnie nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko Wojewody P. sformułowane już na etapie wniesienia odpowiedzi na skargę, że sporne zapisy Regulaminu stoją dodatkowo w sprzeczności z art. 23 ust. 1 u.o.d.o., gdyż uchwała Rady wymagając informacji stanowiącej dane osobowe w postaci numeru rejestracyjnego doprowadzi do przetwarzania danych osobowych.

W tym miejscu przypomnieć należy, że w świetle art. 1 ust. 1 i 2 u.o.d.o. każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych. Przetwarzanie ich może mieć miejsce ze względu na dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą, lub dobro osób trzecich w zakresie i trybie określonym ustawą. Według zaś art. 6 ust. 1 u.o.d.o. "w rozumieniu ustawy za dane osobowe uważa się wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej." Z kolei ust. 2 tego samego przepisu wskazuje, że "osobą możliwą do zidentyfikowania jest osoba, której tożsamość można określić bezpośrednio lub pośrednio,

w szczególności przez powołanie się na numer identyfikacyjny albo jeden lub kilka specyficznych czynników określających jej cechy fizyczne, fizjologiczne, umysłowe, ekonomiczne, kulturowe lub społeczne." W świetle ust. 3 przywołanego przepisu "informacji nie uważa się za umożliwiającą określenie tożsamości osoby, jeżeli wymagałoby to nadmiernych kosztów, czasu lub działań."

Orzecznictwo w kwestii tego, czy numer rejestracyjny pojazdu winien być kwalifikowany jako dana osobowa nie było dotąd jednolite. W wyroku WSA

w Warszawie z 13 kwietnia 2017 r., sygn. VII SA/Wa 1069/16, wskazano, że "(...) numer rejestracyjny pojazdu może prowadzić do identyfikacji osoby, a zatem stanowi on dane osobowe (...)". Przywołano w nim inny wyrok tego samego Sądu z dnia

9 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SA/Wa 211/13. Z kolei w wyroku WSA w Krakowie

z 14 grudnia 2016 r., sygn. II SA/Kr 1339/16, wskazano, że "(...) stanowisko organu przyjmujące, że numer rejestracyjny pojazdu ma status danych osobowych (...) należy uznać za całkowicie błędne. (...) na taką kwalifikację nie zasługują informacje, których nie da się powiązać z określoną osobą w sposób łatwy i niewymagający nadzwyczajnych nakładów. Nie może bowiem ujść uwadze, że numer rejestracyjny pojazdu służy przede wszystkim identyfikacji pojazdu i do niego jest przypisany, nie jest natomiast możliwe, w sposób prosty i łatwy, powiązać numer rejestracyjny pojazdu z konkretną osobą – właściciela (lub posiadacza) pojazdu." Stanowisko niejako pośrednie zawarto w wyroku WSA w Krakowie z 20 marca 2014 r., sygn.

II SA/Kr 127/14, gdzie stwierdzono, że "(...) z reguły nie mają statusu danych osobowych informacje odnoszone np. do numerów rejestracyjnych samochodów." Sąd użył tu sformułowania "z reguły", co oznacza, że dopuszcza sytuacje, kiedy takie numery będą miały charakter danych osobowych.

Tutejszy Sąd stoi na stanowisku, że tradycyjny numer rejestracyjny, składający się z liter i cyfr, nie jest daną osobową, gdyż określenie tożsamości osoby parkującej (właściciela, posiadacza) wymagałoby nadmiernych kosztów, czasu lub działań. Z tych samych pojazdów korzystają bowiem często różne osoby, w różnych miejscach, są one niejednokrotnie rejestrowane na więcej niż jeden podmiot. Zatem w takich sytuacjach nie da się powiązać pojazdu z określoną osobą w sposób łatwy

i niewymagający nadzwyczajnych nakładów. Numer rejestracyjny identyfikuje pojazd, a nie osobę. Taki pogląd został zaprezentowany w wyroku WSA w Gliwicach z dnia 31 października 2018 r., sygn. akt II SA/Gl 593/18 i Sąd w składzie obecnym w pełni go podziela.

Z uwagi na powyższe, twierdzenie organu nadzoru o naruszeniu przepisów

o ochronie danych osobowych przez zakwestionowane zapisy Regulaminu okazało się nieuzasadnione.

Sąd nie podziela natomiast zarzutu skargi dotyczącego podjęcia zaskarżonego rozstrzygnięcia z naruszeniem ustawowego terminu, o którym mowa

w art. 91 ust. 1 u.s.g. Jak słusznie bowiem podniósł organ nadzoru, doręczenie

o którym mowa wyżej dokonywane jest w określonym celu. Tryb ten służący bowiem kontroli legalności podejmowanych uchwał i nie może być utożsamiany

z przekazywaniem uchwał organowi nadzoru w innym celu, np. celem ich publikacji

w dzienniku urzędowym. Ten ostatni obowiązek jak trafnie wskazał Wojewoda P. wynika z ustawy o ogłoszeniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, i faktycznie został spełniony w dniu [...] lipca 2018 r. Każde z wyżej wymienionych obowiązków przekazania uchwały służy zatem innym celom. Skutki zaś ustawowe związane z podjęciem omawianego rozstrzygnięcia powiązane zostały jedynie z trybem doręczenia, o którym mowa w art. 90 ust. 1, na co wprost wskazuje omawiany przepis. Jak wynika zaś z akt sprawy Prezydent Miasta S. pismem z dnia [...] lipca 2018 r., powołując się na art. 90 ust. 1 u.s.g. przekazał Wojewodzie P. między innymi uchwałę w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania (wymieniona pod pozycją 14), a zatem organ nadzoru prawidłowo liczył bieg trzydziestodniowego terminu dla podjęcia rozstrzygnięcia od tej daty (k. 19 - 21 akt administracyjnych).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd stwierdził, że zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane z naruszeniem prawa, gdyż nie zachodziły wskazane w tym rozstrzygnięciu podstawy do stwierdzenia nieważności zakwestionowanej uchwały

w określonej części.

Dlatego też, na podstawie art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), Sąd uchylił zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, o czym orzeczono jak w sentencji wyroku.