Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Protokolant Starszy Sekretarz sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 października 2018 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy z dnia 19 stycznia 2018 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego M. M. kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M. M. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 kwietnia 2018 r., którą utrzymano w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia 19 stycznia 2018 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej "A" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na działce nr [...], obręb L., gmina S.,

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Po ponownym rozpoznaniu wniosku "A" Spółki z o.o. w W. o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego dla zamierzenia polegającego na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr [...], obręb L., gm. S., Wójt Gminy w dniu 19 stycznia 2018 r. wydał decyzję ustalającą lokalizację ww. zamierzenia, na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 52 ust. 1, art. 53 ust. 1, 3, 4, 5, 9, art. 54 i art. 55 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1073 ze zm.), zwanej dalej u.p.z.p., oraz § 2-3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie oznaczeń i nazewnictwa stosowanych w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego (Dz. U. nr 164, poz. 1589) i § 3-9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobów ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. nr 164, poz. 1588).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł M. M. zarzucając, że rozpoznając sprawę organ nie uwzględnił konkretnych mocy anten sektorowych i radioliniowych oraz błędnie przyjął, że ocena oddziaływania na środowisko jest wymagana dla pojedynczego elementu przedsięwzięcia, a nie jego całości. Według odwołującego kwalifikacja przedsięwzięcia odbywała się w sytuacji, gdy organ nie posiadał danych producentów urządzeń oraz informacji wynikających z kart produktów, bez których nie jest możliwe ustalenie maksymalnych pochyleń wiązki anten (tiltów).

Odpowiadając na te zarzuty w postępowaniu odwoławczym, w piśmie z dnia 14 marca 2018 r. Spółka "A" oświadczyła, że z uwagi na charakter decyzji lokalizacyjnej nie jest możliwe wskazywanie w niej konkretnych producentów urządzeń - zastosowane urządzenia muszą jedynie spełniać ramy określone w decyzji. Z kolei obowiązujące rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r., poz. 71), zwane dalej rozporządzeniem w sprawie przedsięwzięć, wskazuje, że moce EIRP wyznacza się dla pojedynczej anteny. Powyższe stanowisko potwierdza także podane przez inwestora orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym przyjmuje się, że kwalifikacji stacji bazowych telefonii komórkowej dokonuje się zgodnie z przepisami rozporządzenia w oparciu o dwa kryteria: równoważną moc promieniowaną izotropowo i odległość miejsc dostępnych dla ludności. Także według Generalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska (pismo z dnia 4 sierpnia 2017 r.) w kwestii sumowania się mocy kliku niezależnych anten, zamontowanych nawet na tej samej wysokości i skierowanych w tym samym kierunku i pod tym samym kątem, przepis § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć nie daje podstaw do sumowania ich mocy, gdyż przedsięwzięciem jest jedna antena.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze że podniesione w nim zarzuty nie są zasadne, w związku z czym decyzją z dnia 6 kwietnia 2018 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

Organ drugiej instancji w pierwszej kolejności zbadał spełnienie wymogów określonych w art. 54 pkt 1 u.p.z.p. stwierdzając w tym zakresie, że decyzja w sposób szczegółowy opisuje parametry techniczne planowanej inwestycji, wskazując nie tylko typ inwestycji, ale również: rodzaj i ilość anten, jaka ma być zamontowana na planowanej wieży telekomunikacyjnej, wysokość ich zawieszenia na wieży, ich moc (ze wskazaniem mocy EIRP każdej anteny w przedziale (W) 1000< EIRP <2000), poszczególne azymuty, tilty oraz minimalną wysokość osi głównej wiązki promieniowania nad poziomem zabudowy dla każdej z anten. Kolegium podkreśliło przy tym, że gdy przedmiotem decyzji lokalizacyjnej jest obiekt i urządzenia infrastruktury telekomunikacyjnej, to konieczne jest ustalenie charakterystycznych parametrów technicznych determinujących wpływ przedsięwzięcia na środowisko i nieruchomości sąsiednie z wyszczególnieniem miejsc dostępnych dla ludzi. W ocenie organu dane techniczne podane przez inwestora pozwoliły na scharakteryzowanie inwestycji oraz dokonanie jej kwalifikacji, jako przedsięwzięcia nie zaliczającego się do mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Rozważając tę kwestię Kolegium dokonało analizy treści § 3 ust. 1 pkt 8b rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć stwierdzając, że podstawą kwalifikacji danej instalacji radiokomunikacyjnej, jako przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, jest w każdym wypadku równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny. Według organu także historia zmian przepisu § 3 ust. 2 pkt 3 tego rozporządzenia wskazuje na brak podstaw do sumowania mocy poszczególnych anten, albowiem zmiany te zmierzały do zwiększenia nacisku na myśl, że równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny. Oznacza to, że wolą ustawodawcy było wykluczenie sumowania równoważnej mocy promieniowania różnych anten, niezależnie od tego, czy są one częścią tej samej instalacji, czy też należą do różnych instalacji znajdujących się w pobliżu. W konsekwencji, dla dokonania kwalifikacji przedsięwzięcia nie ma znaczenia ewentualna obecność w pobliżu innych anten, a co za tym idzie - możliwość wystąpienia ewentualnej kumulacji oddziaływań.

Dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego z uwzględnieniem powyższych rozważań Kolegium uznało, że planowane przedsięwzięcie nie osiąga progów wskazanych w § 3 ust. 1 pkt 8b rozporządzenia, a zatem nie niesie ryzyka wystąpienia znaczącego oddziaływania na środowisko i nie wymaga przeprowadzenia odrębnej analizy w tym zakresie. W szczególności istotne jest, że projektowana stacja będzie tak usytuowana, że obszary wzdłuż osi głównych wiązek promieniowania anten nie będą przebiegały przez miejsca dostępne dla ludzi, gdyż znajdą się wysoko ponad powierzchnią ziemi i nie przetną miejsc dostępnych dla ludzi. Jak wynika ze sporządzonej dokumentacji, wysokości, na jakich występuje promieniowanie, wynoszą 36,5 m nad budynkiem inwentarskim działce nr [...]. Jest to wysokość i miejsca niedostępne dla ludności, bowiem w promieniu do 70 m od środka elektrycznego anteny nie występują obiekty budowlane o ww. wysokości, umożliwiające dostępność tych miejsc dla ludzi. Na pozostałych kierunkach, w jakich skierowane będą anteny sektorowe, nie występuje w chwili obecnej zabudowa. Jak wskazało Kolegium, organ pierwszej instancji dokonał także analizy pod względem dopuszczalnej zabudowy, jaka mogłaby być zlokalizowana w obszarze analizowanym przy uwzględnieniu zasady dobrego sąsiedztwa i ustalił, że krawędź elewacji frontowej dla nowej zabudowy powinna wynosić 4,5 m jako wielkość średnia, zaś wysokość głównej kalenicy budynków winna wynosić 12 m. Ustalenia te wskazują, że dopuszczalny w obszarze analizowanym sposób zabudowy nie zostanie ograniczony przez mającą powstać inwestycję i nie wpłynie na swobodę korzystania z przysługującego sąsiadom prawa własności nieruchomości. Przebieg wiązek promieniowania odbywać się będzie na wysokości znacznie przewyższającej dopuszczalna wysokość zabudowy w terenie.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 52 ust. 2 pkt 1 i art. 54 ust. 1 u.p.z.p., a także art. 72 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm.) w związku z § 2 ust. 1 pkt 7 lit. b w związku z § 3 ust. 8 pkt 1 lit. f rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć. Ponadto strona skarżąca zarzuciła naruszenie przepisów postępowania - art. 7, art. 8 § 1, art. 77 § 1 oraz art. 107 § 3 k.p.a.

Zdaniem skarżącego prowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dotyczyło bliżej nieokreślonego przedsięwzięcia, bez danych technicznych dotyczących anten oraz uchwytów. Tymczasem ocena oddziaływania na środowisko jest zawsze prowadzona dla konkretnego przedsięwzięcia i z uwzględnieniem danych wynikających z oryginalnych kart katalogowych anten, bez których nie można ustalić maksymalnych tiltów. Skarżący zarzuca, że dołączona do wniosku mapa nie uwzględnia mocy poszczególnych anten sektorowych i radioliniowych, podczas gdy dla poczynienia prawidłowych ustaleń w zakresie kwalifikacji inwestycji jako mogącej znacząco oddziaływać na środowisko, niezbędne jest określenie nie tylko mocy poszczególnych anten, ale i rozważenie ewentualnego nakładania się wiązek promieniowania emitowanych przez te poszczególne anteny. Stanowisko to wynika z faktu, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach dotyczy przedsięwzięcia jako całości, jak również znajduje akceptację w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo Kolegium zwróciło uwagę, że czym innym jest kwalifikacja przedsięwzięcia, tj. ustalenie, czy zalicza się ono do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dokonana w oparciu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r., a czym innym oddziaływanie inwestycji na sąsiednie nieruchomości celem ustalenia warunków ochrony środowiska oraz zdrowia ludzi.

Na rozprawie z dniu 17 października 2018 r. sąd postanowił dopuścić do udziału w postępowaniu Stowarzyszenie "B" z siedzibą w Rz., na jego wniosek zgłoszony do protokołu, na podstawie art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), zwanej dalej p.p.s.a. Stowarzyszenie poparło skargę i wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Prezes zarządu Stowarzyszenia powołał się na stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt II SA/Gd 361/15, potwierdzone przez Naczelny Sad Administracyjny w wyroku z dnia 4 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 1959/16 (dostępne w CBOSA, na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Rozpoznając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 2188), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi - ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi - przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze - w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Przeprowadzona przez sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, wykazała przede wszystkim nieprawidłowości co do ustalenia stanu faktycznego sprawy, co czyni zasadnymi zarzuty naruszenia przepisów art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. W ocenie sądu postępowanie wyjaśniające nie zostało przeprowadzone prawidłowo, a ustalenia organów administracji pozostawiają wątpliwości. W konsekwencji, ocena dokonana na podstawie przyjętych ustaleń nie znajduje umocowania w zgromadzonym materiale dowodowym i jest co najmniej przedwczesna. Tym samym zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego w zakresie kwalifikacji przedsięwzięcia, tj. art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm., zwana dalej u.o.o.ś.) w związku z § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 i § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

W konsekwencji sąd uznał, że zaskarżona decyzja nie jest zgodna z prawem, a skarga zasługuje na uwzględnienie.

Kontrolowana sprawa dotyczy ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego, polegającej na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej na działce nr [...] w obrębie geodezyjnym L. gmina S. Zamierzenie obejmuje 12 anten sektorowych o azymutach, wysokości zawieszenia, odległości w osi głównej wiązki promieniowania, mocy, minimalnej wysokości do osi głównej wiązki promieniowania nad poziomem terenu, tilcie minimalnym oraz minimalnej wysokości do osi głównej wiązki promieniowania nad poziomem zabudowy określonych szczegółowo w punkcie 2 decyzji Wójta Gminy (parametry określone przy minimalnym pochyleniu wiązek anten sektorowych - tilt minimalny oraz przy maksymalnym pochyleniu wiązek anten sektorowych – tilt maksymalny).

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji, uznając jego ustalenia oraz interpretację mających zastosowanie w sprawie przepisów za prawidłowe.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie decyzji jest ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm., w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania decyzji, dalej u.p.z.p.). Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.z.p. inwestycja celu publicznego jest lokalizowana na podstawie planu miejscowego, a w przypadku jego braku - w drodze decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Przepis art. 52 ust. 1 u.p.z.p. stanowi, że ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego następuje na wniosek inwestora. Elementy obligatoryjne treści wniosku określone zostały w art. 52 ust. 2 u.p.z.p., z którego wynika, że wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać:

1) określenie granic terenu objętego wnioskiem, przedstawionych na kopii mapy zasadniczej lub, w przypadku jej braku, na kopii mapy katastralnej, przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, obejmujących teren, którego wniosek dotyczy, i obszaru, na który ta inwestycja będzie oddziaływać, w skali 1:500 lub 1:1000, a w stosunku do inwestycji liniowych również w skali 1:2000;

2) charakterystykę inwestycji, obejmującą:

a) określenie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposobu odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, a w razie potrzeby również sposobu unieszkodliwiania odpadów,

b) określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej,

c) określenie charakterystycznych parametrów technicznych inwestycji oraz dane charakteryzujące jej wpływ na środowisko. (podkreślenie sądu).

Określenie parametrów technicznych inwestycji jest zatem obligatoryjnym elementem treści wniosku o ustalenie lokalizacji celu publicznego każdej inwestycji, przy czym inwestor powinien przedstawić takie dane techniczne, które pozwolą ustalić charakterystykę inwestycji z punktu widzenia jej oddziaływania na środowisko i zaliczenia do grupy przedsięwzięć mogących zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. W odniesieniu do przedmiotowej inwestycji – instalacji radiokomunikacyjnej – istotne jest określenie częstotliwości pola elektromagnetycznego, równoważonej mocy promieniowania izotropowego dla pojedynczych anten oraz całego przedsięwzięcia, a także ustalenie czy odległość od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania anten znajduje się w minimalnych odległościach od miejsc dostępnych dla ludności, wskazanych w rozporządzeniu w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Na podstawie parametrów technicznych podanych przez inwestora we wniosku organ lokalizacyjny dokonuje oceny inwestycji z punktu widzenia jej wpływu na środowisko i kwalifikacji jako przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Ocena taka jest niezbędna nie tylko ze względu na treść cytowanego art. 52 ust. 2 pkt 2 lit. c) u.p.z.p., ale także z uwagi na brzmienie art. 72 ust. 1 pkt 3 u.o.o.ś., zgodnie z którym wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje m. in. przed uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu - wydawanej na podstawie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznej jest szczególnym rodzajem decyzji o warunkach zabudowy. Skoro organ lokalizacyjny musi badać, czy istnieje wymóg dołączenia decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach ze względu na środowiskową kwalifikację przedsięwzięcia, to oznacza, że przedłożone przez inwestora dane muszą być wystarczające dla dokonania takiej oceny. Rolą organu jest w konsekwencji zapewnienie, by decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego wydana została na podstawie takich informacji, pochodzących od inwestora, które są pełne i kompletne, umożliwiając prawidłową ocenę inwestycji w kontekście jej środowiskowej kwalifikacji i wpływu na środowisko.

Z tego punktu widzenia w analizowanej sprawie sąd uznał, że organy nie oparły wydanych rozstrzygnięć na prawidłowych i wyczerpujących ustaleniach dotyczących parametrów technicznych anten sektorowych, tworzących przedsięwzięcie, bowiem pominęły kwestię skumulowanego oddziaływania składających się na nie wszystkich anten. Organy opisały w decyzji szczegółowo parametry techniczne planowanej inwestycji – jej typ, rodzaj i ilość anten, jaka ma być zamontowana na wieży telekomunikacyjnej, wysokość ich zawieszenia na wieży, moc (ze wskazaniem mocy EIRP każdej anteny), poszczególne azymuty, tilty, minimalną wysokość osi głównej wiązki promieniowania nad poziomem zabudowy dla każdej z anten, opierając się na dokumencie pn. "Kwalifikacja przedsięwzięcia" złożonym przez inwestora wraz z wnioskiem (w aktach administracyjnych organu pierwszej instancji karta 104 i nast.). Brakuje natomiast analizy zsumowanych parametrów poszczególnych anten i tak ustalonego oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz jego właściwej kwalifikacji jako przedsięwzięcia zawsze znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływującego na środowisko.

Projektowana inwestycja obejmuje instalację radiokomunikacyjną obejmującą stację bazową telefonii komórkowej, zlokalizowaną na wieży. Wyposażenie stacji stanowią: zespół urządzeń nadawczo – odbiorczych oraz transmisyjnych, anteny sektorowe, anteny paraboliczne (radiolinie) oraz elementy torów antenowych.

W ocenie sądu dokonana przez organy administracji w niniejszej sprawie kwalifikacja powyższego przedsięwzięcia jest wadliwa, gdyż dla oceny, do jakich przedsięwzięć zalicza się sporny obiekt, należało uwzględnić łączną wartość parametrów charakterystycznych dla urządzeń tego samego rodzaju. Sąd wojewódzki powyższe wnioskowanie oparł na ukształtowanym w orzecznictwie stanowisku, że przy ustalaniu zasięgu pola elektromagnetycznego i jego mocy należy uwzględnić możliwości eksploatacyjne projektowanych urządzeń i kumulowanie się wiązek antenowych. Wprawdzie interpretacja przepisów rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć w związku z art. 71 ust. 2 u.o.o.ś. nie jest w orzecznictwie jednolita, to jednak skład orzekający przychyla się do tych wyroków NSA, w których zajmuje się stanowisko, że dla prawidłowej oceny w zakresie kwalifikacji przedsięwzięć jako mogących zawsze lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko niezbędne jest dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych urządzeń, jak i całego przedsięwzięcia (por. m. in. wyroki NSA: z dnia 9 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1839/16, z dnia 29 września 2015 r., sygn. akt II OSK 139/14, z dnia 17 listopada 2015 r., sygn. akt II OSK 624/14, z dnia 4 lipca 2018 r., sygn. akt II OSK 1959/16, z dnia 20 czerwca 2018 r., sygn. akt II OSK 1809/16, dostępne w CBOSA na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z przepisów rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć wynika bowiem, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o wpływie na środowisko należą: 1) rodzaj anteny - instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne; 2) liczba anten; 3) moc promieniowania poszczególnych anten; 4) emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; 5) odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi, a zatem konkretne umiejscowienie inwestycji na terenie objętym wnioskiem, 6) występowanie na obiekcie realizowanej lub zrealizowanej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej. Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji (np. wobec miejsc dostępnych dla ludzi) pozwoli na dokonanie kwalifikacji inwestycji i jej charakteru (por. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II OSK 104/13 oraz z dnia 16 czerwca 2015 r., sygn. akt II OSK 2706/13, dostępne j.w.).

Jednym z parametrów inwestycji polegającej na budowie instalacji radiotelekomunikacyjnej, do jakich zalicza się stacja bazowa telefonii komórkowej, jest ilość i moc anten. Zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się również przedsięwzięcia nieosiągające progów określonych w ust. 1, jeżeli po zsumowaniu parametrów charakteryzujących przedsięwzięcie z parametrami planowanego, realizowanego lub zrealizowanego przedsięwzięcia tego samego rodzaju znajdującego się na terenie jednego zakładu lub obiektu osiągną progi określone w ust. 1; przy czym przez planowane przedsięwzięcie rozumie się w tym przypadku przedsięwzięcie, w stosunku do którego zostało wszczęte postępowanie w sprawie wydania jednej z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, lub dokonano zgłoszenia, o którym mowa w art. 72 ust. 1a tej ustawy.

Wykładnia systemowa § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć prowadzi do wniosku, że celem ustawodawcy było wskazanie inwestycji, które potencjalnie znacząco mogą oddziaływać na środowisko, co oznacza, że rolą organów powołanych do ochrony środowiska jest ustalenie, w jaki sposób inwestycja (a nie poszczególne anteny) wpłynie na środowisko. Dla poczynienia prawidłowych ustaleń niezbędne jest zatem określenie nie tylko mocy poszczególnych anten, ale i rozważenia ewentualnego nakładania się (nachodzenia) wiązek promieniowania emitowanych przez poszczególne anteny. Nie można bowiem wykluczyć, że ewentualne nakładanie lub nachodzenie się wiązek spowoduje, że moc promieniowania znacznie przekroczy wielkości dopuszczalne.

W konsekwencji sąd wojewódzki uznaje za słuszne stanowisko, że z uwagi na cel regulacji mających gwarantować ochronę środowiska oraz życia i zdrowia ludzi rolą organu orzekającego w sprawie lokalizacji określonej inwestycji jest ustalenie oddziaływania całego przedsięwzięcia na środowisko, a nie jego poszczególnych elementów. W rezultacie, zdaniem sądu, nie zasługuje na uwzględnienie odmienna ocena organów administracji obu instancji dokonana w niniejszej sprawie, odwołująca się do wyroków WSA i NSA (m. in. wyroku NSA z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. akt II OSK 766/16, dostępny j.w.), których skład orzekający nie podziela ze względów wyżej wyjaśnionych.

W konsekwencji, dla oceny oddziaływania analizowanej inwestycji na środowisko istotne znaczenie mogło mieć wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie na poszczególnych azymutach lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne, które w otoczeniu inwestycji już funkcjonują. Analizy takiej w niniejszej sprawie nie przeprowadzono, co nakazuje wątpić w prawidłowość dokonanej kwalifikacji środowiskowej przedsięwzięcia. Niemniej też wymaga podkreślenia, że kwalifikacja przedmiotowego przedsięwzięcia dokonana we wspomnianym dokumencie złożonym przez inwestora negująca konieczność zsumowania mocy anten nie zasługuje na aprobatę, co też powinny uwzględnić organy rozstrzygające niniejszą sprawę.

W powyższym zakresie sąd zatem uznaje za uzasadnione zasadnicze zarzuty sformułowane w skardze i przychyla się do stanowiska tam zaprezentowanego. Natomiast nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 54 ust. 2 pkt 1 u.p.z.p. przez brak wskazania konkretnych mocy EIRP poszczególnych anten sektorowych i radioliniowych, a jedynie ich przedziałów. Z rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć nie wynika konieczność wskazywania konkretnych mocy, bowiem odwołuje się ono faktycznie do przedziałów tej mocy zarówno w § 2 pkt 7, jak i w § 3 pkt 8. W konsekwencji, wystarczające – przynajmniej na etapie postępowania lokalizacyjnego – jest według sądu takie określenie parametrów inwestycji, które pozwolą na jej kwalifikację ze względu na przepisy cytowanego rozporządzenia. Sąd podziela również stanowisko organu odwoławczego, że w tym postępowaniu – lokalizacyjnym - brak jest konieczności wskazania przez inwestora takich danych jak producent anten, konkretny ich typ, zysk antenowy, czy częstotliwość prawy i moc wyjściowa. Takie dane będą konkretyzowane bowiem na etapie pozwolenia na budowę. Przywoływany zaś przez uczestniczące w postępowaniu sądowym Stowarzyszenie prawomocny wyrok tut. sądu w sprawie sygn. akt II SA/Gd 361/15 wydany był w stosunku do decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę, nie wszystkie zatem stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu tego wyroku będę się wprost odnosić do sprawy lokalizacji inwestycji, poprzedzającej sprawę pozwolenia na budowę.

Z uwagi na wyżej opisane uchybienia Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) w związku z art. 135 p.p.s.a. zaskarżoną decyzję jak i poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy.

Rozpoznając ponownie wniosek inwestora o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego rozstrzygające w sprawie organy uwzględnią ocenę prawną i wskazania o do dalszego postępowania, które wprost wynikają z przedstawionych powyżej rozważań, a sprowadzają się przede wszystkim do dokonania pełnych ustaleń faktycznych w zakresie kwalifikacji środowiskowej planowanego przedsięwzięcia, w szczególności poprzez ustalenie skumulowanych parametrów oddziaływania wszystkich anten, składających się na niniejsze przedsięwzięcia, na środowisko oraz rozstrzygnięcia w przedmiocie konieczności ustalenia środowiskowych uwarunkowań jego realizacji. Organy wezmą ponadto pod uwagę, że w sytuacji powzięcia wątpliwości co do tego, czy planowane przedsięwzięcie wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, czy też nie, organ administracji ma prawo do zobowiązania inwestora do przedłożenia postanowienia, o którym mowa w art. 63 ust. 1 u.o.o.ś. Zgodnie zaś z art. 63 ust. 2 u.o.o.ś. postanowienie to wydaje się również, gdy organ nie stwierdzi potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko (zob. wyrok NSA z dnia 26 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 521/11, dostępny j.w.).

O kosztach postępowania sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., zasądzając od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz M. M. kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, na które składa się uiszczony wpis od skargi.