Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Nawrot, Sędziowie Sędzia WSA Leszek Kobylski (sprawozdawca), Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Protokolant Starszy referent Magdalena Krawczyk, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 marca 2018 r. w Radomiu sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] sierpnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2017 r. znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej: "organ odwoławczy" lub "Kolegium") działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257; dalej: "k.p.a."), po rozpoznaniu odwołania A.B. (dalej: "skarżąca", "wnioskodawczyni") od decyzji Prezydenta Miasta [...] (dalej: "organ I instancji" lub "Prezydent") z dnia [...]czerwca 2017 r. nr [...]odmawiającej przyznania pomocy w formie zasiłku okresowego z powodu bezrobocia – utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższa decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wnioskiem z dnia [...]maja 2017 r., zgłoszonym do protokołu ustnego zgłoszenia klienta, skarżąca zwróciła się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [...]

o przyznanie świadczeń z pomocy społecznej, natomiast w trakcie aktualizacyjnego wywiadu środowiskowego przeprowadzonego w dniu [...]maja 2017 r. podała, że wnosi między innymi o pomoc w formie zasiłku okresowego, zakup posiłku, obuwie wiosenne, żywność, leki, środki czystości, wkładki ortopedyczne.

Organ I instancji poczynił ustalenia (na podstawie wywiadu środowiskowego oraz oświadczeń i zaświadczeń), że skarżąca (lat [...]) mieszka wraz z matką i bratem, lecz prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Skarżąca nigdy jeszcze nie podejmowała zatrudnienia. Od miesiąca marca 2017 r. włączona została do ewidencji PUP w [...] jako osoba poszukująca pracy. Utrzymuje się z pomocy społecznej, ostatnio miała przyznany zasiłek okresowy od stycznia do maja 2017 r., a także obejmowana jest pomocą celową (w miesiącu kwietniu miała przyznany zasiłek celowy na żywność, środki czystości i leki). Skarżąca posiada wykształcenie w kilku kierunkach tj. w czerwcu 2010 r. zdobyła zawód - [...], specjalizacja [...] w Zaocznej Policealnej Szkole [...] "[...]" w [...], we wrześniu 2015 r. uzyskała dyplom ukończenia studiów licencjackich na kierunku [...]na [...] w [...]- Wydział [...], a w 2015 r. ukończyła stacjonarne studia licencjackie i uzyskała dyplom w Wyższej Szkole [...]w [...]-[...]. Od października 2015r. do chwili obecnej studiuje na [...]w [...] na kierunku [...]i planowany termin ukończenia tych studiów przypada w czerwcu 2018 r.

Decyzją z dnia [...]czerwca 2017 r. organ I instancji, działając na podstawie art. 3, art. 4, art. 5, art. 6, art. 7, art. 8, art. 10, art. 14, art. 17, art. 38, art. 102 ust. 1, art. 106, art. 109, art. 110 ust. 7-8, art. 147 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2016 r., poz. 930; dalej: "u.p.s.") odmówił skarżącej przyznania pomocy w formie zasiłku okresowego z powodu bezrobocia. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ I instancji podniósł, iż wnioskodawczyni spełnia wymagane ustawą o pomocy społecznej warunki do przyznania pomocy. Od dnia [...]marca 2017 r. włączona została do ewidencji PUP jako osoba poszukująca pracy, prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i utrzymuje się z pomocy społecznej (zasiłku okresowego, świadczenia na zakup posiłku, objęta jest pomocą żywnościową

z programu FEAD). Obecnie jest studentką studiów stacjonarnych na drugim roku [...]w [...]. Prezydent uznał jednak, iż mimo trudnej sytuacji materialnej wnioskodawczyni nie wykorzystuje własnych możliwości w celu poprawienia swojej sytuacji. Posiada bowiem kwalifikacje zawodowe - licencjat na kierunku [...] po ukończeniu [...] w [...], licencjat na kierunku [...]po ukończeniu [...]w [...],[...],[...]po ukończeniu szkoły policealnej. Ponadto wnioskodawczyni nie współpracuje z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu swojej sytuacji, który proponował skorzystanie przez nią z przedstawionej propozycji pracy dla studentów, które wydrukował ze strony internetowej. Spotkał się jednak z ponowną odmową przyjęcia pracy. Wnioskodawczyni wskazała bowiem, że nie jest zainteresowana pracą powołując się na przewlekłe choroby. Postawa taka - zdaniem organu I instancji - wskazuje, że biernie oczekuje ona na pomoc społeczną. Nadto Prezydent wskazał, że skarżąca jest osobą zdolną do pracy, a schorzenia na które się leczy nie sięgają granic niepełnosprawności i nie powodują niezdolności do pracy. Udzielanie zatem pomocy byłoby niezgodne z zasadami współżycia społecznego oraz celem i zadaniem pomocy społecznej.

We wniesionym odwołaniu skarżąca dopatruje się niechęci pracownika socjalnego do jej osoby i dlatego pomocy jej odmówiono. Podała też, że prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe i jest studentką II roku studiów dziennych, szuka pracy dorywczej, kontaktuje się z pracodawcami osobiście i telefonicznie. Od marca 2016 r. jest zarejestrowana w PUP jako poszukująca pracy i systematycznie zgłasza się na każde wezwanie PUP z chęcią i nadzieją znalezienia pracy. Jest po poważnym wypadku drogowym i ma zleconą w trybie pilnym rehabilitację, od najmłodszych lat leczy się na [...]i [...]. Pracownik socjalny wmawia jej natomiast, że jest zdrowa odnośnie [...]i [...]. Nie godzi się więc z odmową przyznania świadczenia, bowiem - jak jej wiadomo - zasiłek okresowy z ustawy o pomocy społecznej jest świadczeniem obligatoryjnym, a ona spełnia warunki ustawy, bo jest osobą ubogą oraz przewlekle

i długotrwale chorą. Pomimo, że Ośrodek kierując się nadrzędną zasadą dobra osób znajdujących się w niedostatku stara się nikogo nie pozbawić pomocy, to jednak pracownik socjalny pozbawił ją pomocy i to na wszystko. Skarżąca wniosła o wnikliwe

i pozytywne rozpatrzenie odwołania i przyznanie zasiłku.

Rozpoznając sprawę ponownie, organ odwoławczy wskazaną na wstępie niniejszego uzasadnienia decyzją z dnia [...]sierpnia 2017 r. orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji. Uzasadniając, przywołał treść art. 2 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 pkt 1 u.p.s. Powtórzył, iż skarżąca spełnia warunki do objęcia jej pomocą społeczną, co nie oznacza, że organ pomocowy ma bezwzględny obowiązek przyznawania jej długotrwałego, ciągłego wsparcia. Zauważył, iż skarżąca jest osobą młodą, posiada wykształcenie w kilku kierunkach, nie jest osobą niepełnosprawną nie mogącą podejmować jakiegokolwiek zatrudnienia, niekoniecznie zgodnego z jej oczekiwaniami i wykształceniem. Może więc wykorzystać własne możliwości, aby poprawić swój byt i nie być uzależnioną od środków pomocowych. Zdaniem SKO nie akceptowalnym jest z punktu widzenia interesu publicznego, iż skarżąca mająca lat [...], jednocześnie posiadająca własne możliwości, w tym w szczególności zdobyte wykształcenie i to w kilku kierunkach, nie podejmowała jeszcze do tej pory żadnego zatrudnienia. Oczekuje natomiast, aby to pomoc społeczna zapewniała jej podstawowe niezbędne potrzeby bytowe, w zasadzie w pełnym zakresie. Zdaniem organu odwoławczego przeszkodą w podjęciu jakiegokolwiek zatrudnienia nie są z pewnością schorzenia skarżącej rodzaju [...],[...],[...], dolegliwości [...], czy też [...], gdyż dość spora grupa ludzi cierpi na takie schorzenia, lecz w przeciwieństwie do skarżącej - są oni aktywni zawodowo i nie jest to u nich przeszkodą w pokonywaniu trudności związanych z takimi schorzeniami i kontynuowaniem zatrudnienia.

Zdaniem Kolegium skarżąca wykazuje bierną postawę wobec własnej aktywizacji zawodowej, pomimo że posiada wykształcenie w kilku kierunkach. Jednocześnie podniosło, iż zdaje sobie sprawę, że skarżąca wbrew jej oczekiwaniom, może mieć ewentualnie trudności ze znalezieniem pracy zgodnej z jej wykształceniem, ale jest to częsty przypadek, że osoby młode nie zważają niejednokrotnie przy poszukiwaniu zatrudnienia, że propozycja pracy nie odpowiada ich kierunkom wykształcenia, czyli ich oczekiwaniom. Podejmują natomiast jakiekolwiek zatrudnienie, aby móc studiować i to często w innej miejscowości, aby zarobić na własne utrzymanie. Nie pozostają oni bierni zawodowo i nie oczekują, aby finansować im byt ze środków publicznych, tak jak czyni to skarżąca.

Organ odwoławczy podkreślił m.in., iż osoby wnioskujące o przyznanie pomocy, zobligowane są w pierwszej kolejności do przezwyciężania we własnym zakresie swoich problemów, a dopiero gdy nie są w stanie tego dokonać, pomoc społeczna może zostać przyznana. Pomoc społeczna ma charakter jedynie przejściowy i zakłada wykształcenie odpowiednich postaw u osób z niej korzystających w celu pokonania życiowych trudności. Nie może w żadnym wypadku zamieniać się w stałe i jedyne źródło utrzymania dla osób o nią występujących. W związku z tym uzasadnione jest stwierdzenie, że bierna, bądź roszczeniowa postawa podmiotów objętych pomocą społeczną może spowodować odmowę przyznania świadczenia, bądź wstrzymanie wypłaty świadczenia, o czym mowa w art. 11 u.p.s.

Następnie Kolegium przytoczyło brzmienie art. 11 ust. 2 u.p.s., podnosząc, iż ustalony w sprawie stan faktyczny uzasadnia zastosowanie wobec skarżącej powyższego przepisu. W ocenie Kolegium, skarżąca nie współdziała z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu trudnej sytuacji życiowej. Współdziałanie osoby ubiegającej się o pomoc należy rozumieć jako gotowość do podjęcia współpracy i skorzystanie

z propozycji przez niego przedstawianych. Skarżąca oczekuje bowiem propozycji pracy zgodnej z jej wykształceniem, a nadto cały czas podkreśla, że przeszkodą

w podejmowaniu zatrudnienia jest stan jej zdrowia. Kolegium wskazało, iż może zaistnieć sytuacja, że osoba poszukująca zatrudnienia spotka się z propozycją pracy wbrew jej oczekiwaniom, czyli niezgodnej z wykształceniem. Jednak w sytuacji braku ofert pracy odpowiadającej wykształceniu, pracę taką osoby powinny podejmować, aby zapewnić sobie własne utrzymanie. Tymczasem skarżąca niezmiennie od tak długiego czasu pozostaje bez zatrudnienia i nie czyni prób w znalezieniu pracy, chociażby niezgodnej z jej wykształceniem. Kolegium zauważyło też, iż nie przyniosło efektu

w tym przedmiocie zawarcie ze skarżącą kontraktu socjalnego w dniu 31 sierpnia

2016 r., ani też zaproponowanie przez pracownika socjalnego ofert pracy uzyskanych przez niego z internetu. Zdaniem organu odwoławczego, przeszkodą w podjęciu przez skarżącą zatrudnienia nie są z pewnością istniejące u niej choroby, bowiem nie jest ona osobą niepełnosprawną, a więc ma nieograniczony dostęp do rynku pracy.

Konkludując SKO wskazało, iż postawa skarżącej wobec poprawy swojej sytuacji jest bierna, niezmienna od dość długiego czasu. A to z kolei wskazuje na brak jej współdziałania o jakim mowa w art. 11 ust. 2 u.p.s.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodziła się skarżąca, która wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ostateczną

w administracyjnym toku instancji decyzję organu odwoławczego z dnia [...]sierpnia

2017 r. Autor skargi zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia tj.:

1) art. 7, art. 77 k.p.a. poprzez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i wadliwe przyjęcie, że skarżąca nie wykorzystuje własnych uprawnień, zasobów i możliwości w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej, podczas gdy okoliczności niniejszego postępowania wskazują, że skarżąca wykorzystuje swoje możliwości, o czym świadczy fakt, że podjęła kolejny kierunek studiów w celu podniesienia kwalifikacji, zaś brak zatrudnienia wynika,

z okoliczności niezależnych od skarżącej;

2) art. 7, art. 77 k.p.a. poprzez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i wadliwe przyjęcie, że schorzenia na jakie cierpi skarżąca nie mają znaczenia dla rozpoznania sprawy podczas, gdy istnienie tych schorzeń powoduje istnienie długotrwałej choroby, o której mowa w art. 7 pkt 6 u.p.s.;

3) art. 7, art. 77 k.p.a. poprzez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i wadliwe przyjęcie, że skarżąca nie współpracowała

z pracownikiem socjalnym w rozwiązaniu trudnej sytuacji życiowej poprzez brak wskazania przez organ na czym ten brak współpracy polega;

4) art. 7, art. 77 k.p.a. poprzez niedostateczne rozważenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i wadliwe przyjęcie, że skarżąca nie chciała zawrzeć kontraktu socjalnego, a nadto odmówiła podjęcia zatrudnienia u pracodawcy przedstawionego przez pracownika socjalnego.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...]czerwca 2017 r. Jednocześnie wniosła

o dopuszczanie i przeprowadzenie dowodu z decyzji Prezydenta Miasta [...]

w sprawie [...]załączonej do skargi, dla ustalenia, że w sprawie niniejszej istnieje przesłanka w postaci długotrwałej choroby i nie istnieją okoliczności polegające na tym, że skarżąca nie wykorzystuje własnych uprawnień, zasobów i możliwości w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymując dotychczasowe stanowisko w przedmiotowej sprawie wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2018 r. Sąd, na podstawie art. 111 § 2 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") postanowił połączyć sprawy VIII SA/Wa 760/17, VIII SA/Wa 761/17 i VIII SA/Wa 762/17 do wspólnego rozpoznania

i osobnego rozstrzygnięcia. Jednocześnie Sąd dopuścił wnioski dowodowe zawnioskowane w skargach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd bada, czy organ administracji, orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Należy dodać, że zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną z zastrzeżeniem art. 57 a, który jednak na gruncie niniejszej sprawy nie znajduje zastosowania.

Przy czym sąd administracyjny nie jest kolejną instancją administracyjną, orzekającą merytorycznie w zakresie przyznania zasiłku w indywidualnej sprawie. Ocena kontrolowanych decyzji w postępowaniu sądowym dokonywana jest wyłącznie pod względem ich zgodności z prawem. Oznacza to, że Sąd bada jedynie, czy organ administracji orzekając w sprawie, nie naruszył prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Analiza zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wskazuje, że skarga nie może być uwzględniona, gdyż zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji są zgodne zarówno z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, jak i przepisami ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Sąd administracyjny jest zaś władny uchylić zaskarżoną decyzję tylko wówczas, gdy narusza ona obowiązujące prawo.

Podstawę prawną przyznawania pomocy społecznej stanowi ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Ocena zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia wymaga w pierwszej kolejności odwołania się do zasad ogólnych zawartych w powołanej ustawie, w tym przede wszystkim do ustawowej definicji pomocy społecznej określonej w art. 2 ust. 1 u.p.s. Zgodnie z powyższym przepisem pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Z przywołanej definicji jednoznacznie wynika, że pomoc społeczna ma jedynie na celu wspieranie osób i rodzin w ich wysiłkach do zaspokojenia niezbędnych potrzeb, do życiowego usamodzielnienia i integracji społecznej, udzielane zaś świadczenia mają być adekwatne do sytuacji korzystających z pomocy, od których z kolei wymaga się współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Podkreślić również należy, że pomoc społeczna spełnia jedynie funkcję subsydiarną, wymagając współdziałania adresata i beneficjenta udzielanej pomocy.

Należy zatem wskazać, że zarówno rodzaj, jak i zakres świadczeń, o które wnioskowała skarżąca, nie jest kwestią najistotniejszą dla rozwiązania sporu powstałego na tle kontrolowanych decyzji, bowiem istnienie potrzeby przyznania jakichkolwiek świadczeń z pomocy społecznej wymaga zbadania nie tylko posiadanych środków i dochodów, ale również całokształtu warunków życia osób chcących skorzystać z pomocy społecznej. Spełnienie bowiem szczegółowych przesłanek warunkujących przyznanie poszczególnych świadczeń pomocowych nie jest wystarczającym uzasadnieniem i jednocześnie gwarancją uzyskania przez wnioskodawcę świadczenia. Uwaga ta odnosi się w pierwszej kolejności do świadczeń fakultatywnie przyznawanych, a więc takich, które organ może, ale nie ma prawnego obowiązku przyznać, pomimo spełnienia przez wnioskodawczynię szczegółowo przedstawionych w ustawie kryteriów (art. 3 ust. 4 u.p.s.). Co więcej ustawodawca sformułował dodatkowy obowiązek polegający na współdziałaniu osoby wnioskującej

o przyznanie pomocy ze środków publicznych w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, w której się znalazła (art. 4 u.p.s.).

Ustawa o pomocy społecznej formułuje podstawową zasadę, wedle której każda osoba ma obowiązek pełnego wykorzystania własnych uprawnień, zasobów

i możliwości w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej, a jeżeli nie wykonuje takiego obowiązku, to nie występuje podstawowa przesłanka udzielenia takiej osobie pomocy ze środków publicznych. Jednym z podstawowych celów określonych w omawianej ustawie jest aktywizacja świadczeniobiorców. Podkreślić należy, że pomoc przyznawana na gruncie omawianej ustawy – bez względu na jej rodzaj – ma charakter jedynie przejściowy i zakłada wykształcenie odpowiednich postaw u osób z niej korzystających, w celu pokonania życiowych trudności. Nie może ona w żadnym wypadku zamieniać się w stałe i jedyne źródło utrzymania dla osób o nią występujących.

Obowiązek współdziałania świadczeniobiorców z jednostkami i pracownikami pomocy społecznej jest niezwykle istotny i dlatego też został wielokrotnie zaakcentowany w ustawie. Przez współdziałanie osoby ubiegającej się o pomoc należy rozumieć gotowość do podjęcia współpracy z pracownikiem socjalnym oraz skorzystanie z jego uzasadnionych i rozsądnych propozycji pomagających osobie przezwyciężyć trudne sytuacje życiowe, w jakich się znalazła w celu "wyjścia"

z systemu pomocy społecznej i umożliwienia samodzielnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie. Egzekwowanie od podopiecznych pomocy społecznej obowiązku współdziałania z organem pomocowym jest istotne również z tego powodu, że pomoc ta nie może się sprowadzać do prostego rozdawnictwa świadczeń i tym samym wykształcania nieprawidłowych nawyków. W związku z tym uzasadnione jest stwierdzenie, że bierna bądź roszczeniowa postawa podmiotów objętych pomocą społeczną może spowodować odmowę przyznania świadczenia bądź wstrzymanie wypłaty świadczenia, o czym mowa w art. 11 u.p.s.

Wspomniana regulacja tworzy po stronie organów obowiązek wszechstronnej analizy i oceny postawy osoby ubiegającej się o pomoc społeczną pod kątem istnienia po jego stronie woli współdziałania w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, a także pozostałych przesłanek wymienionych w przywołanym przepisie, których wystąpienie pozwala na odmowę przyznania bądź wstrzymanie świadczeń.

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy jest odmowa przyznania skarżącej pomocy w formie zasiłku okresowego z powodu bezrobocia. Zdaniem Sądu przy wydawaniu zaskarżonych decyzji organ odwoławczy nie naruszył przepisów ustawy

o pomocy społecznej. Organy administracji obu instancji zgromadziły materiał dowodowy świadczący o tym, że skarżąca wykazuje bierną postawę i nie współdziała

z organem pomocy socjalnej w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji życiowej.

W ocenie Sądu przy wydawaniu zaskarżonych decyzji organy pomocy społecznej nie przekroczyły również granic uznania administracyjnego. Sytuacja rodzinna

i materialna skarżącej została ustalono prawidłowo. Nie można także zarzucić organom pomocy społecznej braku zainteresowania trudną sytuacją życiową skarżącej, gdyż skarżąca otrzymała pomoc ze środków finansowych pomocy społecznej np. zasiłek okresowy z powodu długotrwałej choroby, zasiłek celowy na żywność, środki czystości

i leki.

Godzi się jednak zauważyć, iż skarżąca nie wykorzystuje własnych możliwości

i uprawnień, aby przezwyciężyć i poprawić swoją sytuację bytową, jak i nie wykazuje gotowości do jakiejkolwiek aktywizacji zawodowej, pomimo posiadania wykształcenia

w kilku kierunkach. Nadto nie wykazała chęci skorzystania z przedstawionych przez pracownika socjalnego propozycji pracy, które - w jej ocenie - są dla niej poniżające. Zdaniem Sądu taka postawa nie zasługuje na aprobatę i świadczy jedynie o braku chęci podjęcia przez skarżącą działań zmierzających do przezwyciężenia swojej sytuacji życiowej i usamodzielnienia się.

Dlatego też w ocenie Sądu organy pomocy społecznej zasadnie przyjęły, że postawa skarżącej wskazuje na brak woli współdziałania z organami pomocowymi. Uzasadnia ona z kolei przekonanie, że skarżąca oczekuje zaspokojenia wszystkich swoich potrzeb ze środków pomocy społecznej, a ze swojej strony nie podejmuje działań zmierzających do poprawy swojej sytuacji bytowej. W tych okolicznościach przyznawanie skarżącej pomocy w formie zasiłku okresowego z powodu bezrobocia byłoby niezgodne z podstawowymi założeniami ustawy o pomocy społecznej przedstawionymi wyżej, a w szczególności z art. 4 i art. 11 u.p.s.

Zdaniem Sądu, w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia zasadności wniosków skarżącej organy poczyniły ustalenia wskazujące zarówno na spełnienie przez skarżącą kryteriów do przyznania wnioskowanego świadczenia, jak i okoliczności, które na podstawie art. 11 ust. 2 u.p.s. mogły usprawiedliwiać odmowę przyznania świadczeń.

W niniejszej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że zarzuty skargi nie zasługują na uwzględnienie. Organy w toku postępowania zbadały wszystkie istotne okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadziły dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7

i art. 77 k.p.a.), oparły swoje rozstrzygnięcia na materiale dowodowym prawidłowo zebranym w toku kontroli, dokonując jego wszechstronnej oceny oraz uzasadniły swoje stanowisko wyrażone w decyzjach, w sposób wymagany przez normę prawa zawartą

w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.